Dodheimsgard

Κάθε νέα κυκλοφορία των Dodheimsgard είναι προφανώς κοσμοιστορικό γεγονός, αφού η υπερβατικότητα τους έχει επεκτείνει τα όρια του black metal. Απο το 1999 κυκλοφορούν ένα δίσκο περίπου κάθε 7 χρόνια, πράγμα που τους δίνει χρόνο κάθε φορά να εξερευνήσουν και να θέσουν τον πήχη πιο ψηλά.

Το "Black Medium Current" δεν θεωρώ ότι βαδίζει σε κοιλάδες καινοτομίας. Είναι ξεκάθαρο από την πρώτη ακρόαση. Δεν αποτελεί σκαλί εξέλιξης ή πεδίο θεαματικών πειραματισμών. Αντιθέτως κοιτάει προς το παρελθόν.

Τα νεύματα προς το αξεπέραστο διαμάντι του "666 International" είναι διάχυτα σε πολλά τραγούδια, όπως στο "Det Tomme Klade Morke" ή το "Interstellar Nexus". Αλλά οι αναφορές και προς τους ιερούς Ved Buens Ende κραδαίνουν ξεδιάντροπα τις δακρυγόνες παραφωνίες του Vicotnik με περηφάνια στο "Tankespinnerens Smerte" ή στο "Et Smelter" και ειδικά, holy fuck δηλαδή, στο "It Does Not Follow", ενώ στο "Requiem Aeturnum" εγώ ακούω τον Mr Bean. Ομολογώ δεν ξέρω γιατί το κάνει αυτό, αλλά είναι μια παράδοση που κρατάει και στα άλλα project του άλλωστε, όπως τους Dold Volde Ens Navn.

Θεμελιώνοντας την άποψη ότι το "Black Medium Current" δεν καινοτομεί μουσικά όπως έχουμε συνηθίσει με τους Νορβηγούς, καθιστά το δίσκο όμως ταγγισμένο ρυζόγαλο;

Κάποια τραγούδια, αν όχι όλα, θα μπορούσαν όμως να βρίσκονται στους "κλασικούς", επιτρέψτε μου να πω, δίσκους του παρελθόντος. Σε οποιονδήποτε. Το περιεχόμενο του "Black Medium Current" είναι ακέραιο και αγνό Dodheimsgard, αναγνωρίσιμο από την στρατόσφαιρα. Από το πιάνο μέχρι τα προγραμματισμένα τύμπανα. Υπάρχει εδώ σε αφθονία ότι έχουμε αγαπήσει. Και είναι καινούριο. Και είναι εμπνευσμένο.

Πόσο δύσκολο, αλλά και πόσο σπάνιο, μπορεί να είναι για ένα καλλιτέχνη να αγγίζει ξανά και ξανά τα δυσθεώρητα ύψη των παλαιότερων επιτευγμάτων του, τα οποία ίσως και να έχουν υποστεί μια εξιδανίκευση από το πέρασμα του χρόνου; Είναι λίγο σαν να επιτυγχάνεις στις ίδιες εξετάσεις δυό φορές με την μία.

Επίσης βρίσκω το "Black Medium Current" πιο προσιτό. Το αποδίδω αφενός στις συνθέσεις που είναι σε μεγάλο βαθμό πιο εύπεπτες για τα δεδομένα των Dodheimsgard και αφετερου στην παραγωγή η οποία είναι διαυγής, ογκώδης αλλά μαζεμένη και δεν ξύνει τα πιο αμύητα αυτιά ανύποπτων περαστικών ακροατών, που αναρωτιούνται γιατί ακούς αυτή την μουσική σε αυτή την ηλικία κοτζαμ. Επανέρχομαι όμως, λίγο πριν το mic drop, στο "Interstellar Nexus" για να δηλώσω ότι μαζί με το "Halow" τα κατατάσσω ανάμεσα στα πια εντυπωσιακά τραγούδια που έβγαλαν ποτέ οι Νορβηγοί, διότι συνδυάζουν την ηχητική παράνοια των Dodheimsgard με ένταση και συναίσθημα.

Ίσως οι Dodheimsgard να μην πάνε με το "Black Medium Current" σε νέους γαλαξίες και δεν φέρνουν νέα ηχοτοπία στο προσκήνιο, αλλά εξαντλούν τα όρια της διάστασης που βρίσκονται με τον πιο περιεκτικό και πολυσυλλεκτικό δίσκο της καριέρας τους. Δεν χρειάζεται πραγματικά να γράψω κάτι άλλο.