Demoniac

So It Goes

Edged Circle Productions (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 27/01/2021
Η οπτική των Χιλιανών πάνω στο thrash metal είναι μια από τις πιο προοδευτικές και συνάμα εντυπωσιακές των τελευταίων ετών
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο δεύτερος δίσκος των Χιλιανών Demoniac ονόματι "So It Goes", κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβρη σε κασέτα από την τοπική Dissonant Death Records. Ευτυχώς όμως για τον υπόλοιπο κόσμο, η Edged Circle (που κυκλοφόρησε το 2019 τη δισκάρα των Inculter) ανέλαβε την παγκόσμια διανομή του, κυκλοφορώντας τον δίσκο επίσημα σε όλες τις μορφές στις 29 Ιανουαρίου. Προσπερνώντας τις γραφειοκρατικές δεσμεύσεις του κοινωνικού χρόνου, οφείλω να διατυπώσω πως, όπως και να αντιμετωπιστεί η εν λόγω κυκλοφορία, αποτελεί ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του ιδιώματος της τα τελευταία χρόνια.

Στην ερώτηση του τι παίζουν οι Demoniac όμως, η απάντηση είναι εξίσου απλή αλλά και σύνθετη. Κατά ένα παράδοξο τρόπο, και θα εξηγηθώ παρακάτω, αυτό αντικατοπτρίζει πλήρως και την ουσία του "So It Goes". Οι Χιλιανοί επιδίδονται σε ένα black-thrash, το οποίο εμπνέεται από τη γερμανική σχολή αλλά και τη νορβηγική. Αυτό όμως λέει τη μισή αλήθεια. Στη γερμανική σχολή, συνυπολογίστε και τους Mekong Delta. Το εντυπωσιακό, και άφθαρτο από τον χρόνο, "The Music Of Erich Zann" επηρεάζει καλλιτεχνικά στον μέγιστο βαθμό το "So It Goes". Ο κιθαριστικός τόνος και κυρίως τα εξαιρετικά leads του δίσκου, εμπνέονται από το κλασικό άλμπουμ.

Συνεπώς, στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, οι Demoniac επιδίδονται στο τεχνικό black/thrash, με έντονα νεοκλασικά ηχοχρώματα. Η εν λόγω νοοτροπία όμως, φαντάζει ικανή, με όσα διαδραματίζονται εντός του, να σπάσει τα όριά του. Οι Χιλιανοί ενσωματώνουν στον ήχο τους κλαρινέτο, ώστε αξιοποιώντας το, να ανοίξουν, έστω και δειλά, τις πόρτες προς το fusion. Οι απίστευτοι αυτοί τύποι ισορροπούν μεταξύ avant-garde, black/thrash και tech-thrash, παραδίδοντας 42 αψεγάδιαστα λεπτά. Μάλιστα, φροντίζουν να διαρθρώσουν με άκρως ενδιαφέροντα τρόπο τα επιμέρους στοιχεία, ώστε στο άλμπουμ να συνυπάρχουν τόσο σύντομης διάρκειας συνθέσεις, όσο και το ομότιτλο, εικοσάλεπτο έπος. Παράλληλα, οι στίχοι είναι επίσης μοιρασμένοι σε δύο γλώσσες.

Οι Demoniac δεν συγκολλούν απλώς ερασιτεχνικά τους ξένους αυτούς κόσμους. Ο δίσκος αναβλύζει μιας τρομακτικής συνοχής, η οποία επιτρέπει τη συνύπαρξη πειραματισμού, με πισωγυρίσματα στους πρώιμους Annihilator καθώς και στα instrumental κομμάτια των Metallica. Οι Χιλιανοί όμως, πάνε αυτήν τη νοοτροπία ένα βήμα παραπέρα. Στο κέντρο του tracklist υπάρχει το "Extraviado", το οποίο ουσιαστικά είναι μια jazz σύνθεση, η οποία, έπειτα από το εισαγωγικό της σκέλος, μετατρέπει το mid-tempo thrash metal σε ιδανικό χαλί, με τρόπο που δεν ηχεί παράταιρος αλλά συνδυαστικός. Η εν λόγω σύνθεση μαζί με του ομότιτλου, είναι οι δύο όπου κάνει την εμφάνισή το κλαρινέτο, με τον ρόλο του στη δεύτερη περίπτωση, να είναι ένα από όσα επιμέρους τη μετατρέπουν σε κορωνίδα του άλμπουμ.

Οι Demoniac δεν κερδίζουν τις όποιες εντυπώσεις εξαιτίας των δύο προαναφερθέντων συνθέσεων και μόνο. Η εναρκτήρια επίθεση, με το τριμερές "RSV-Fool Coincidence-Testigo", δεν αφήνει περιθώρια. Το εκπληκτικό lead στο 1:45 είναι το πρώτο από τα πολλά αδιανόητα του δίσκου. Τα τύμπανα και το μπάσο συνεισφέρουν σε δραματουργία, ενώ οι κιθάρες οργιάζουν. Αυτό επιτυγχάνεται με έναν τρόπο που θυμίζει τις χρυσές εποχές των Megadeth, με τη δισολία του τρίτου λεπτού να είναι μια πρώιμη, αλλά όχι άφταστη, κορυφή για τον δίσκο. Παράλληλα, οι τακτές εμφανίσεις tremolo leads, ενισχύουν μαζί με τα νεκρικά φωνητικά το ακραίο συναίσθημα, και κάπως, αυτή η συνύπαρξη βγάζει νόημα.

Οι Χιλιανοί , πράγματι ηχογράφησαν ένα ακραίο δημιούργημα. Η μετάβαση, από το "Fool Coincidence" χωρίο, στη νοτιοαμερικάνικη κλωτσοπατινάδα του "Testigo", είναι εθιστική. Η διαδοχή δε, από την πιο ευκολομνημόνευτη σύνθεση του δίσκου, "It’s A Trap", πιθανώς και να δημιουργήσει βλέμματα γεμάτα απορία. Το εφιαλτικό εισαγωγικό πιάνο να εντείνει τη διάχυτη cult αισθητική, ώστε μανιακό black/thrash να υπενθυμίζει τις τιμημένες ρίζες του ήχου. Ο τρόπος όμως, που, με σταδιακά leads, κτίζεται η κορύφωση της σύνθεσης, μέχρι την αναφώνηση "its a trap", είναι υποδειγματικός. Η μπάντα αλλάζει διαρκώς πρόσωπα χωρίς να χάνει το στίγμα της.

Οι ακροάσεις αποκαλύπτουν την ηχητική συνοχή των καίρια τοποθετημένων leads. Ακόμη και οι μελωδίες του κλαρινέτου, ηχούν ως συνέχεια των κιθαριστικών, προερχόμενες από την ίδια μήτρα. Το "Equilibrio Fatal", ξεδιπλώνει τις τεχνικές χάρες της μπάντας δίχως να ρίχνει ρυθμούς, αποτελώντας άλλη μια αυτόφωτη προσθήκη στον δίσκο. Μάλιστα, η μελαγχολία που εκπέμπει, αποτελεί ιδανική μετουσίωση του πειραματισμού του προαναφερθέντος "Extraviado", το οποίο διαδέχεται. Η λεπτομέρεια του σόλο μπάσου πριν το τέταρτο λεπτό, είναι μια από τις αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου. Μια άλλη, είναι, η παρόμοια, αλλά διακριτή, κορύφωση της σύνθεσης με εξαιρετικά solos. Ο δίσκος ξεχειλίζει από ανθρώπινα πάθη, διονυσιακή ευφορία και καταραμένη μελαγχολία.

Αυτό που πέτυχε το κουαρτέτο με το δεύτερο άλμπουμ του, είναι εντυπωσιακό σε πολλαπλά επίπεδα. Δημιούργησε έναν δίσκο που επεκτείνει τα όρια του thrash metal σε σημείο να παρουσιάζει μια νέα αντίληψη, ενώ ταυτόχρονα δεν ξεφεύγει αισθητικά ποτέ από τον πυρήνα του. Ενσωματώνουν αρκετές επιρροές από όλο το φάσμα του ήχου, ενώ διατηρούν σε όλους τους τόνους έναν απόλυτα προσωπικό ήχο, εντείνοντας τον σε σχέση με το υπέροχο και εξίσου τεχνικό ντεμπούτο τους. Κατά τρίτο και κυριότερο όμως, συνθέτουν πολύπλοκα αλλά άμεσα κομμάτια.

Τρανότερο παράδειγμα από το καταληκτικό ομότιτλο, το οποίο, είναι έπος εξαιτίας των ψυχολογικών μεταπτώσεων που προξενεί. Συνδυάζει ολόκληρο το ηχητικό φάσμα των Demoniac, δημιουργώντας ένα υπεράνθρωπο πλάσμα, το οποίο, όπως και το εξώφυλλο, θερίζει. Αφουγκραστείτε απλώς τα περάσματα από progressive rock σε black metal στο δεύτερο μισό της σύνθεσης. Το "So It Goes" δεν έχει αδυναμίες. Φαντάζει ανυπέρβλητο, ενώ είναι ανθρώπινο. Σφύζει ακατέργαστης ενέργειας και εγκεφαλικού παιξίματος, όντας μια κυκλοφορία αδύνατο να αγνοηθεί, είτε είναι κανείς/καμία λάτρης του thrash metal, είτε του προοδευτικού ακραίου ήχου. "So It Goes", για όλους και κανέναν.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET