Varathron

Προσπάθεια πρώτη για πρόλογο: οι Varathron έχουν σημαδέψει τον χώρο… μπα, διαγραφή. Δεύτερη: οι Πατριάρχες του ελληνικού black metal επιστρέφουν… ούτε, διαγραφή και πάλι. Τρίτη και φαρμακερή: μια φορά κι έναν καιρό, στα Ιωάννινα… σίγουρα όχι, διαγραφή ασυζητητί. Ταλαιπώρια να προλογίσεις τη νέα προσπάθεια μιας μπάντας ενεργής από το 1989, με όνομα βαρύ και κύρος ισχυρό, αμφότερα δικαιολογημένα λόγω των πεπραγμένων τους. Οπότε, καλοδεχούμενο το δώρο που προσφέρει ο Paolo Girardi, το ξετυλίγω άμεσα, και με αυτό θα ξεκινήσει η παρουσίαση για το "The Crimson Temple". Με τούτα και με τ’ άλλα, έτοιμος και ο πρόλογος, χα.

Μαγνητίζει άμεσα το βλέμμα, θέτει σε κίνηση - σαν τον σπινθήρα που οδηγεί σε ανάφλεξη - τον νου και για χάρη του θα περάσεις μαζί του τα πρώτα αρκετά λεπτά έως ότου αναλάβει τα ηνία η μουσική. Τα εύσημα πηγαίνουν στον Ιταλό καλλιτέχνη, ο οποίος αποτύπωσε τις μακάβριες ιδέες του Στέφανου Necroabyssious σε καμβά, σε ένα εξώφυλλο - έργο τέχνης: μάγισσες κουβαλάνε νεογέννητα μωρά και τα παραδίδουν σε έναν χθόνιο ιερέα, ο οποίος με τη σειρά του τα προσφέρει προς βορά και θυσία στην γκροτέσκα μορφή ενός Εκατόγχειρα. Ο κύκλος αυτός του αίματος δε σταματά, παρά μόνο μόλις η δαιμονική φιγούρα ξεράσει την κόκκινη αμβροσία ώστε να τραφούν οι ψυχές στον Άδη. Έπεται και συνέχεια.

Στις μακρόχρονες ιστορίες συγκροτημάτων εντοπίζονται σημεία καμπής, τέτοιας δυναμικής ώστε να ορίζουν τη μετέπειτα πορεία τους. Αναζητώντας τα στους Varathron, θεωρώ πως σπουδαίο ρόλο έπαιξαν εξ ημισείας η σταθερότητα στο line up τα τελευταία δέκα σχεδόν χρόνια, μαζί με τα ευεργετήματα που προσφέρει το «δικό» τους στούντιο, Suncord Audiolab. Μόνο τυχαίο λοιπόν δεν είναι το γεγονός, ότι οι εγχώριοι Πατριάρχες τού black metal (δεν άντεξα) χαίρουν παγκόσμιας εκτίμησης, όχι μόνο λόγω του θρυλικού τους παρελθόντος, μα κυρίως εξαιτίας του επιβλητικού τους παρόντος, μέσω του οποίου εξακολουθούν να σκορπούν ρίγη στο άκουσμα νέων συνθέσεων: δέος και αποκρυφιστική κατάνυξη στο "Constellation of the Archons". Το θέλω live οπωσδήποτε, ευχαριστώ.

Φαντάζει περιττό να εισέλθω σε λεπτομέρειες σχετικά με το ύφος τού νέου δίσκου - δεν έγιναν Meshuggah, ούτε Running Wild - εκτός και αν με απειλήσει κανείς να πραγματοποιήσει τον μεγαλύτερο φόβο μου. Σε μια τέτοια ζοφερή πραγματικότητα, δηλώνω υπεύθυνα πως το "The Crimson Temple" συνεχίζει στο μονοπάτι που χάραξε το "Patriarchs of Evil", βαστώντας γερά βεβαίως βεβαίως το ίδιον γνώρισμα, που οι ίδιοι συνδημιούργησαν, του hellenic black metal: την ένωση σκοτεινού heavy metal & black με χρήση παραδοσιακών μουσικών κλιμάκων. Μπορεί και ηπειρώτικων, να, σαν το intro - "Ascension". Το ζουμί και το εντυπωσιακό σε τούτον τον δίσκο είναι ο αβίαστος τρόπος της μπάντας - μάλλον η ίδια της η φύση - με τον οποίο συνυπάρχουν η κατά μέτωπον επίθεση, τα συμφωνικά μέρη, το groove, οι ψαλμωδίες από τα Τάρταρα, τα μεγαλοπρεπή και συνάμα καμωμένα από εφιάλτες πλήκτρα.

Επιστροφή στο εικαστικό μέρος, ο δημιουργός αποδείχθηκε μερακλής και δε μένει απλά σε ένα εξώφυλλο. Κάθε σύνθεση συνοδεύεται από το δικό της σχέδιο, προφανώς καθ' υπόδειξη των στίχων και του τίτλου, δηλαδή του Στέφανου. Οι πληροφορίες λένε πως θα βρίσκονται με τη μορφή καρτών ταρώ, πιθανώς σε κάποια ειδική έκδοση. Υπάρχουν πάντως, αν θέλετε να έχετε μια ιδέα, στα social media της μπάντας και του καλλιτέχνη. Φοβερά προσεγμένη δουλειά που αξίζει την προσοχή μας.

Καθώς ήχος και εικόνα συνδέονται άρρηκτα στο "The Crimson Temple" - ιδιαίτερα όταν ακούς ένα κομμάτι και χαζεύεις την αντίστοιχη εικόνα του - παρατήρησα ότι από τη μέση και μετά και για δύο συνθέσεις, αφοσιώθηκα περισσότερο στο οπτικό μέρος. Ένιωσα ότι στις συγκεκριμένες έλειπε μια περαιτέρω «φροντίδα», που συναντάται έντονα προ και μετά αυτών. Μια ανεπαίσθητη κάμψη, η οποία έγινε φανερή καθώς οι δέκα συνθέσεις μπαίνουν σε διαδικασία κρίσης και σύγκρισης. Μικρό το κακό και χωρίς παρατράγουδα, το σήμα κατατεθέν των Varathron εμφανίζεται εκ νέου κυριαρχικό και αποδίδει με επιβλητικό τρόπο τις μακάβριες και χθόνιες ιστορίες τους.

Λες και ξερνά κατάρες ή τσαμπουκαλεμένες επικλήσεις, σα να ανακοινώνει, με τον πάπυρο ανά χείρας, από τα βάθη της ψυχής του κατηγορίες που βαραίνουν τους ενόχους πριν τη βάναυση εκτέλεσή τους και την κάθοδό τους προς τον Άδη, ο Στέφανος δίνει την επιπλέον ώθηση στις ήδη ολοκληρωμένες συνθέσεις. Απόκοσμος και απειλητικός, ρίχνει βαρύ το μυστικιστικό πέπλο της μπάντας με το οποίο πορεύονται εδώ και χρόνια. Η νέα γενιά στο ακραίο εγχώριο metal έδωσε τα διαπιστευτήριά της για φέτος, που για τα τελειώματά του κράταγε την ηχηρή επιστροφή ενός θρυλικού συγκροτήματος, το οποίο εκ του αποτελέσματος έχει πολλά να προσφέρει ακόμα.

Bandcamp