Blackbraid

Υπάρχει άραγε ιδανικό μέρος ή τοποθεσία ως πηγή έμπνευσης για το black metal; Θα μπορούσε να είναι μια πολύβουη και βιομηχανική πόλη; Μια ερημική τοποθεσία μακριά από αστικά κέντρα, όπου θριαμβεύει η φύση και τα φυσικά φαινόμενα είναι κυρίαρχα; Το ντεμπούτο των Blackbraid, καμωμένο στην αχανή έκταση των Adirondack βουνοκορφών κοντά στα σύνορα με τον Καναδά και κάποτε σπίτι ιθαγενών πολιτισμών της Αμερικής, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: Ποτάμια, λίμνες και δάση, αρκούδες, ελάφια και αγριόγατοι είναι το φυσικό περιβάλλον αυτού του εξαιρετικού δίσκου.

Τα υποείδη στο black metal δεν είναι κάτι καινούργιο, είμαστε χορτάτοι από ακρωνύμια και επεξηγήσεις. Στα πιο πρόσφατα ανήκει το λεγόμενο Indigenous American Black Metal, όπου δεσπόζουν οι μουσικές και στιχουργικές αναφορές στους αυτόχθονους πολιτισμούς της αμερικάνικης ηπείρου. Σε αυτούς δηλαδή τους πολιτισμούς, η ιστορία των οποίων βάφτηκε με βία και ποτίστηκε με αίμα. Ο δημιουργός και κινητήρια δύναμη της μπάντας, Sgah'gahsowah, αρκείται οπτικά σε ένα λιτό βάψιμο ώστε να κάνει εμφανές πού θα κινείται το συγκρότημα. Αυτόματα παίρνει θέση δίπλα σε μπάντες όπως οι Nechochwen (διέπρεψαν και φέτος) και οι Pan - Amerikan Native Front.

Το δίπτυχο φύση - πολιτιστική κληρονομιά απασχολεί έντονα τη στιχουργία της μπάντας και γύρω από αυτήν κινείται. Το πολεμικό έπος του "Barefoot Ghost Dance on Bloodsoaked Soil" μάλλον εμπνέεται από τη σφαγή των Ινδιάνων στο Wounded Knee. Η λίμνη Sacandaga, τα δέντρα και τα βουνά, οι λύκοι και τα πνεύματα των προγόνων στέκονται δίπλα σε ένα κατά βάση μελωδικό black metal. Καταιγιστικό και ωμό από τη μια μεριά και μεγαλοπρεπές, κατά τόπους επικό από την άλλη.

Ο δημιουργός αποφασίζει να μην πλατειάσει σχετικά με το folk στοιχείο. Το παρουσιάζει σχεδόν αυτόνομο με τις δύο ορχηστρικές συνθέσεις και με αυτές δένει τόσο αρμονικά την ιστορία του, ώστε να κρίνονται απαραίτητες. Οι συνειρμοί που καταφθάνουν έχουν ονόματα και είναι και γνωστά: Panopticon, Wolves In The Throne Room, Agalloch, Saor. Σε κάθε περίπτωση, οι συνισταμένες είναι κοινές, είτε ως θεματολογία, είτε ως μουσική πρόταση / έκφραση συναισθημάτων. Ο θυμός, η οργή και ο προβληματισμός δεν αναιρούν την ταυτόχρονη ύπαρξη του σεβασμού και του θαυμασμού προς τη φύση και το μεγαλείο της. Μάλλον αλληλοσυμπληρώνονται.

Ο επίλογος, μακρύς αλλά βατός. Το αφανές πρόσωπο της μπάντας έως εκείνη τη στιγμή: Death / doom metal αρχικά, heavy metal riffing στη συνέχεια, black metal καταιγίδα και το ύστατο riffing των Dissection σε πλήρη αρμονία με όλα τα ανωτέρω. Καιρό είχε μια κυκλοφορία να με βάλει σε δίλημμα επιλογής ή όχι. Ναι, είναι δίσκος που θα ακούω πολύ συχνά και έχει βάλει τη χερούκλα του και ο Neil Schneider στα τύμπανα για αυτό (σα να άκουσα και d - beat σε κάποια φάση). Είμαι πεπεισμένος όμως πως τα καλύτερα έρχονται, όπως ο τίτλος αφήνει να εννοηθεί. Και να μην έρθουν, τούτο δω θα έχει πάντα το στικεράκι της καρδιάς μας. Απαραίτητο άκουσμα για τη φετινή χρονιά. Έκπληξη από το πουθενά, σαν το επίσης ινδιάνικων καταβολών Prey του φετινού κινηματογράφου.

Bandcamp