Blut Aus Nord

Disharmonium - Undreamable Abysses

Debemur Morti Productions (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 21/06/2022
​Οι Γάλλοι έχουν εγκαινιάσει ένα νέο κεφάλαιο που στροβιλίζεται όλο και βαθύτερα μέσα στον παρανοϊκό ηχητικό τρόμο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πολλές φορές γίνεται λόγος για σημαντικές και ποιοτικές μπάντες, με το όνομά τους να χαίρει σεβασμού ακόμη και από ξενικά ακροατήρια. Οι Γάλλοι Blut Aus Nord είναι μια τέτοια περίπτωση. Με τη δισκογραφία τους (δεσμεύομαι να επανέλθουμε αναλυτικότερα) να τραβάει σε κάθε μια από τις φάσεις της το ενδιαφέρον και διαφορετικής μερίδας extreme metal οπαδών, οι BAN αποτελούν, δικαίως, μια από τις πιο επιδραστικές και καθοριστικές μπάντες του post-90s black metal (και όχι μόνο) ήχου.

Η εισαγωγή κρίνεται απαραίτητο φρεσκάρισμα μνήμης για να φτάσουμε στο κοντινό παρελθόν της μπάντας. Πριν τρία χρόνια, το συγκρότημα κυκλοφόρησε μια από τις πιο θαρραλέες στιγμές της ιστορίας του. Το σαγηνευτικό "Hallucinogen", μια από τις προσωπικά αγαπημένες μου κυκλοφορίες του 2019, αποτελεί στα αυτιά μου έως και σήμερα την αρχή ενός νέου κύκλου για το σχήμα. Το ηχητικό αμάλγαμα ανάμεσα στην παρανοϊκή ψυχεδέλεια και τις χαρακτηριστικές στροβιλιστικές black metal μελωδίες που επιχείρησε η μπάντα, με έμφαση στις εντυπωσιακές κιθάρες και τα θεματικά σπιράλ, αποκαλυπτόταν σταδιακά και ύπουλα.

Το φετινό "Disharmonium - Undreamable Abysses" συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο. Το εξώφυλλο και ο τίτλος για μια ακόμη φορά προμηνύουν δίχως επιπρόσθετες φιοριτούρες το ποιόν του άλμπουμ. Οι Blut Aus Nord έχουν περάσει τη μαύρη πύλη της παράνοιας, έχουν ανοίξει το portal προς άλλους κόσμους. Για πρώτη φορά στη δισκογραφία τους επικεντρώνονται αισθητικά στον Cthulhu Mythos του H.P. Lovecraft, φροντίζοντας αυτό να περάσει και ηχητικά στη μετεξέλιξη του «νέου» τους ύφους.

Το παρελθόν του Vindsval με την μπάντα τον έχει ανταμείψει με μια ευρεία ηχητική φαρέτρα. Όπως και στον προκάτοχό του, έτσι και εδώ, το "Disharmonium..." στοχεύει στην αλλοίωση της πραγματικότητας ως εμπειρία. Πράγματι, τα 47 λεπτά του δίσκου παραμένουν, πρώτιστα, μια γνήσια ψυχεδελική εμπειρία. Οι δυσαρμονίες παραμένουν στο προσκήνιο, εναλλάσσοντας θέση με τις ευθείες μελωδίες. Ψήγματα συμφωνικού και βιομηχανικού χαρακτήρα υφίστανται στο υπόβαθρο, και πλέον το βάρος πέφτει στα πυκνά mid-tempo χωρία. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα όσα διαδραματίζονται στο "That Cannot Be Dreamed", το συγκρότημα στοχεύει στη δημιουργία μιας τέχνης χωρίς αισθητικό παρόμοιο.

Είναι γεγονός πως οι λέξεις που χρησιμοποιούνται και εδώ για να «περιγράψουν» τον δίσκο δεν μπορούν να αποτυπώσουν τη μοναδικότητά του. Η υποκειμενικότητα της εμπειρίας παραμένει προεξάρχουσα, αλλά η ολότητα του άλμπουμ προ(σ)καλεί σε εμβάθυνση. Κατά τη διάρκεια του "Into The Woods" φερειπείν, ξεδιπλώνεται μια αίσθηση πως κάτι παραμονεύει στις σκιές. Με τα ιδιότυπα φωνητικά να συνεισφέρουν τα μέγιστα, το άλμπουμ ξεδιπλώνεται ως μια κινηματογραφική εμπειρία. Η δομή του, δεν είναι ξεκάθαρη, με τη γνωστή, για τα δεδομένα του σχήματος, επανάληψη θεμάτων διασκορπισμένη ανά τις συνθέσεις να μετατρέπει το αποτέλεσμα στην κεντρική μορφή του εξωφύλλου. Άμορφο μεν, αντιληπτό δε.

Οι Blut Aus Nord κατά μια έννοια επισκέπτονται εκ νέου όσα έπραξαν στις αρχές του αιώνα με σκοπό να τους δώσουν ένα διεστραμμένο μελωδικό πρίσμα. Εδώ, οι κορυφώσεις όπως αυτή του "Tales Of The Old Dreamer" είναι ελάχιστες, και αυτό διότι το ανεβοκατέβασμα γίνεται όχι σε κιθαριστικές κλίμακες αλλά σε διάθεση. Το "Disharmonium…" ακόμη και εάν δεν ξεχωρίζει ριζικά από το "Hallucinogen", δεν αποτελεί απλώς μια αξιοπρεπή διαδοχή του. Δεν εκλείπει σε τίποτα, ούτε υστερεί, αλλά δεν ωθεί και στα όρια που ίσως επιθυμούσε τις ακροάσεις.

Τότε, θα αναρωτηθείς, τι είναι αυτό που το καθιστά μια από τις κορυφαίες avant-garde metal κυκλοφορίες της χρονιάς; Είναι η προσήλωση στον τρόμο. Η τέχνη των Blut Aus Nord είναι άβολη επειδή εκμεταλλεύεται την οικειότητα που παρέχει. Η μελωδικότητά τους, είναι εμποτισμένη σε αυτή της κλασικής σύνθεσης, είναι μια κακοφωνία του ανοίκειου, και ο πειραματισμός τους αποκαλύπτεται μόνο σε όσα άτομα ενδώσουν. Εδώ, από την υπνωτική έναρξη του "Chants Of The Deep Ones", μέχρι τον ωκεάνιο δαίμονα του "Neptune’s Eye", όπου η συνθετική του εξέλιξη φαντάζει σαν το ουρλιαχτό σειρήνας σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, οι Blut Aus Nord συνθέτουν ένα αρραγές προσωπείο της αβύσσου.

Η αίσθηση αυτή, θα κορυφωθεί από το εκπληκτικό φινάλε του δίσκου με το "The Apotheosis Of The Unnamable". Τα απειλητικά τύμπανα, οι ψίθυροι και οι τελετουργίες της φωνής, τα κρυφά στρώματα στα synth-ια, η μοχθηρή κιθαριστική δουλειά, το κόψιμο με την μπασάρα. Το "Disharmonium..." ηχεί επικίνδυνο επειδή παίζει με όσα αφήνει στη φαντασία. Εξάπτει τις αισθήσεις, προϊδεάζει για μια ολοσχερή αποδιοργάνωση της πραγματικότητας, και παρέχει εφιάλτες με τη μορφή των τραγουδιών του. Οι Blut Aus Nord έχουν μεταβεί σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους τους, και όσο περισσότερο ακολουθούν αυτήν τη σκουληκότρυπα τόσο αποκόπτονται από την πεζή πραγματικότητα.

Καμία σκηνή δεν τους χωράει, ουδεμία μπάντα μπορεί να τους μιμηθεί. Η επανάληψη έρχεται ως απειλή και το προφανές είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν γνωρίζω πως θα εξελιχθεί η πορεία τους και δεν έχει νόημα, σε αυτό το σημείο πλέον, καμία πρόβλεψη. Όσο άλλες πεπειραμένες μπάντες «επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους» οι Blut Aus Nord ακόμη, εδώ και 30 χρόνια τον συνθέτουν. Ο λόγος είναι απλός. Το πραγματικό τους πρόσωπο δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τις αισθήσεις μας, την τρισδιάστατη πραγματικότητα και συμβατικές ερμηνείες περί τέχνης. Αυτό που δεν μπορεί να περιγραφεί και να ονομασθεί είναι και εκείνο που κυριαρχεί μέσω συγκλονιστικής μουσικής, είναι το μέσο για μια απόκοσμη επικοινωνία με το ασυνείδητο.

Bandcamp
Youtube

  • SHARE
  • TWEET