Ανασκόπηση 2022: Extreme Metal
Η χρονιά όπου το extreme metal με όλες τις εκφάνσεις του ηγήθηκε των εξελίξεων της σύγχρονης σκηνής
Σε μια χρονιά όπου η μουσική παραγωγή, εντός και εκτός βιομηχανίας, φάνηκε να βρίσκει ένα σταθερό βηματισμό, το extreme metal εν πολλοίς ακολούθησε τα χνάρια του ήχου εν γένει. Κοινώς, και για τον ακραίο ήχο και όλες τις (metal) εκφάνσεις του, το 2022 ήταν η χρονιά των μεγάλων επιστροφών. Καλλιτέχνες που με διαφορετικό τρόπο και από διαφορετικά επίπεδα του οικοδομήματος καθόρισαν εν πολλοίς τη σημερινή του μορφή κυκλοφόρησαν νέους δίσκους, τους οποίους και ταξινομήσαμε σε τρία στρώματα όπως θα διαπιστώσετε.
Παράλληλα, το extreme metal, δηλαδή black, death and beyond, όπως λένε και οι Μέγιστοι, συνέχισε, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του underground, να τιμάει ένα εγγενές του χαρακτηριστικό. Ο ακραίος ήχος επαναπροσδιορίζεται, πειραματίζεται, δοκιμάζει νέα εκφραστικά μέσα, δομές και μορφές, αναζητώντας οτιδήποτε εκφράζει καλύτερα την ταυτότητά του, παραδοσιακή ή μη. Η εν λόγω ανασκόπηση, που φέτος παρουσιάζεται με μια αλλαγή έναντι των πρόσφατων δομών της, επιχειρεί, με όλες τις μεροληψίες και παραλείψεις της, να χαρτογραφήσει τις εξελίξεις καθώς και να αναδείξει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές αυτής της μουσικής.
Οι συναυλίες επανήλθαν, οι κυκλοφορίες κατέφθαναν σε κύματα, και τα άλμπουμ που είχαν κάτι να πουν, πιθανώς αμέτρητα. Ανάμεσα σε αυτό το σχετικιστικό χάος όμως, η φετινή ανασκόπηση, όπως και η αντίστοιχη περσινή, επιθυμεί συν τις άλλοις να κατευθύνει προς τις τάσεις και αισθητικές που αποδεικνύουν έμπρακτα γιατί αυτό το ιδίωμα, σε μια εποχή που αποτάσσεται παγιωμένες θέσφατες αντιλήψεις και προβληματικά βαρίδια του παρελθόντος, αποτελεί το παρόν και το μέλλον του σύγχρονου (underground) metal ήχου.
Όσον αφορά το φετινό Hall Of Fame, μας καθοδήγησε ένας συνδυασμός ρομαντισμού αλλά και εκθαμβωτικής ποιότητας. Έτσι, στρέψαμε το βλέμμα μας προς την Ανατολή και αποτίουμε φόρο τιμής σε ένα σχήμα του οποίου το μονοπάτι δεν είναι απλώς μοναδικό αλλά και ανεπανάληπτο. Και του χρόνου, με υγεία, πάθος για μουσικές αναζητήσεις και υποστήριξη της τέχνης. Now will always be…
Αισίως έχουν καταλήξει να είναι το συγκρότημα που ποτέ δεν θα σε απογοητεύσει. Φέτος επέστρεψαν μ’ ένα άλμπουμ που έχει Bathory, έχει Celtic Frost, έχει Black Sabbath, έχει μπόλικο νορβηγικό black, κι όλα αυτά παιγμένα μέσα από το φίλτρο του σημαντικότερου metal ντουέτου αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Με τον 19ο δίσκο τους, οι Darkthrone δίνουν νέα έννοια στον όρο «σταθερή αξία» και σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως μπορούν να γράφουν ακόμη τόσο σπουδαία τραγούδια. Το "Astral Fortress" είναι ένα αριστούργημα και μια από τις κορυφαίες δουλειές των Dakrthrone. Μέχρι την επόμενη τέλος πάντων.
Autopsy - Morbidity Triumphant
Οκτώ χρόνια πήρε στους Αμερικανούς θρύλους για να επιστρέψουν δισκογραφικά, και τι επιστροφή ήταν αυτή! Οι Autopsy με το "Morbidity Triumphant" κατάφεραν το εξής απλό και διόλου αυτονόητο. Βρήκαν τρόπο, με σύμμαχο μια φανταστική παραγωγή, να δώσουν νόημα επί του παρόντος στον ρέτρο, μα και αναγνωρίσιμο, ήχο τους. Έτσι, το ανελέητο μακελειό του όγδοου άλμπουμ των death metallers δεν είναι απλώς συγκινητικό, αλλά, χάρη και στην αφοσίωση στη λεπτομέρεια που επέδειξαν στις συνθέσεις τους, αναδεικνύεται και μια από τις απόλυτες κυκλοφορίες της χρονιάς για τη σκηνή. Γιατί μπορούν.
Blut Aus Nord - Disharmonium - Undreamable Abysses
Πως να χαρακτηρίσεις ένα δημιούργημα τρόμου, μια ηχητική απειλή, ένα απόκοσμο ταξίδι; Ίσως ο τίτλος του να περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που δύσκολα εκφράζεται. Μια άβυσσος που σε καταπίνει, αψηφώντας κάθε περιθώριο ηχητικής και πνευματικής αντίληψης. Κατα έναν περίεργο τρόπο, η Lovecraft-ική αισθητική παρουσιάζει μια αλλόκοτη σαγήνη, σε αντιδιαστολή με την άβολη αίσθηση που επικρατεί. Εκεί βρίσκεται και η ουσία ενός απροσδιόριστου, ουσιαστικού όμως τέχνεργου.
Μπορεί το μονοπάτι των Amorphis να είναι πλέον αρκετά καθορισμένο, ωστόσο το τελευταίο τους πόνημα δεν παύει να συνεχίζει να κινείται στα αναμενόμενα υψηλά standards που μας έχουν (κακο)μάθει. Σφύζοντας από μελωδίες, με μεγάλη βάση στις ενορχηστρώσεις, αλλά και μπολιάζοντας τον ήχο με prog στοιχεία, το "Halo" στέκεται επάξια στη δισκογραφία της μπάντας και διατηρεί το σχεδόν άχαστο σερί των τελευταίων χρόνων. Εξάλλου, παίζουν μπάλα μόνοι τους σε αυτό που έχουν δημιουργήσει.
Πέρασαν περισσότερα από 30 χρόνια απ’ όταν το "Dawn of Possession" έβαλε για τα καλά τη Νέα Υόρκη στον death metal χάρτη της εποχής. 10 δίσκους μετά, και 5 χρόνια μετά το "Atonement", οι Immolation παραμένουν ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της σκηνής τους. Το "Acts of God" είναι γεμάτο δυναμικά, περίπλοκα riffs, η παραγωγή αναδεικνύει όλα τα πλεονεκτήματα του συγκροτήματος, ενώ ο Ross Dolan παραμένει ένας από τους σημαντικότερους και πιο χαρακτηριστικούς τραγουδιστές της γενιάς του. Αφήστε το σκοτάδι να μπει και θα περάσετε υπέροχα.
Behemoth - Opvs Contra Natvram
Είναι πραγματικά ελάχιστα τα σχήματα του ακραίου ήχου που μπορούν να απολαμβάνουν ευρεία αναγνώριση σαν αυτή των Behemoth. Και, παρόλο που αυτό που κάνουν δεν είναι για όλους, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως, σήμερα, αυτοί αποτελούν ένα από τα πιο επιδραστικά metal συγκροτήματα εκεί έξω. Δυστυχώς, κάθε νέα τους δουλειά πλέον είναι καταδικασμένη να συγκρίνεται με το "The Satanist" του 2014. Σε αυτό το πλαίσιο, η τριάδα με αρχηγό τον Nergal φέτος μας παρέδωσε έναν αξιοπρεπή δίσκο που, όμως, δεν πάει το συγκρότημα ένα βήμα παραπέρα. Σίγουρα βέβαια δεν το πάει πιο πίσω αλλά, καλώς ή κακώς, από τη στιγμή που οι Behemoth θέλουν να παίξουν στη μεγάλη κατηγορία, οφείλουν να κρατήσουν ψηλότερα τον πήχη.
Οι In The Woods μετά την επανένωση τους είναι μια εντελώς διαφορετική μπάντα από εκείνους τους θρύλους του παρελθόντος. Παρά το γεγονός ότι οι συνθέσεις τους βρίσκονται πάντα σε καλό επίπεδο, η συνολική αίσθηση που αποπνέουν είναι μάλλον αυτή της συντήρησης. Το "Diversum" είναι το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ που κυρίως ικανοποιεί τους οπαδούς που αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, ότι οι Νορβηγοί δεν είναι πια πρωτοποριακοί κι ότι η καλλιτεχνική λεπίδα έχει στομώσει για τα καλά. Αυτό που μένει είναι ένα όμορφο ατμοσφαιρικό metal, αρκετά καλοφτιαγμένο για να διατηρεί την αγάπη μας γι αυτούς.
Dark Funeral - We Are The Apocalypse
Ο νέος δίσκος των Σουηδών ήρθε με σκοπό να διατηρήσει και να διαιωνίσει τη σταθερή και αναγνωρίσιμη πορεία τους. Έχοντας πλέον ένα εμφανές brand name στη σκηνή, οι Dark Funeral πήραν το χρόνο τους και δούλεψαν το νέο τους άλμπουμ με αποτέλεσμα να τους συντηρήσει εν έτει 2022, αδυνατώντας όμως να τους κάνει να ξεχωρίσουν, σε μια εποχή που φαίνεται πως οι επιθετικές σκοτεινές μελωδίες δεν είναι πανάκεια. Βέβαια, αν εκτιμάς τη σουηδικής κοπής αισθητική της μπάντας, οφείλεις να γνωρίζεις πως το "We Are the Apocalypse" δεν λανθάνει πρακτικά ποτέ, όντας εγγυημένα σταθερό. Αρκεί όμως αυτό;
Η έννοια του "γραφικού", είναι μία που θα μπορούσε να ακολουθεί τον Abbath από τις πρώτες μέρες των Immortal. Ο βασικός λόγος που αυτό δεν συνέβαινε, τουλάχιστον ευρέως, ήταν το ότι είτε με το συγκρότημα με το οποίο τον γνωρίσαμε, είτε μόνος του, ο Olve Eikemo είχε πάντα τα τραγούδια που δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του. Δυστυχώς, η κάμψη που ξεκίνησε με το "Outstrider" φαίνεται να γιγαντώνεται με το "Dread Reaver", κάτι που μας στεναχωρεί, αλλά, παράλληλα, μας αναγκάζει να αποδεχτούμε πως όλοι οι δημιουργοί, όσο σπουδαίοι και αν έχουν υπάρξει, καμιά φορά βαλτώνουν. Ελπίζουμε όχι για πολύ.
Δεν είμαι σίγουρος πως χρειαζόμαστε 12 άλμπουμ των Belphegor εκεί έξω. Όπως και να έχει όμως, το "The Devils" τους πήρε 5 χρόνια να κυκλοφορήσει και, ομολογουμένως, είναι μια τίμια δουλειά με αρκετές καλές ιδέες που ακούγεται ευχάριστα, όμως, δυστυχώς, αδυνατεί να αποδείξει πως οι Belphegor μπορούν σήμερα να καυχιούνται πως βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή της σκηνής τους. Η φλόγα καίει αλλά χρειάζεται λίγο καύσιμο για να μοιάσει, έστω και λίγο, με αυτή που παλιότερα μπορούσε να κάψει ολόκληρες υφηλίους στο πέρασμά της.
Ίσως και να έχουν ανάγκη οι καλλιτέχνες να ξεφύγουν από τις προσδοκίες του κοινού, ή και τα κουτάκια στα οποία αναπόφευκτα μπαίνουν με την πάροδο των χρόνων. Ένα κομμάτι μιας ώρας σχεδόν, που λίγη σχέση έχει με το black metal. Ή μήπως όχι; Φτιαγμένο για να υποστηρίξει μια ιδιαίτερη έκθεση για τα έργα του Munch, κρίνεται επιτυχημένο σαν πείραμα. Κι αυτό γιατί αγγίζει και αμβλύνει τα συναισθήματα που μεταδίδει ως εικαστικός ο Munch, μια αίσθηση απομόνωσης, μαυρίλας αλλά και κρυφής ελπίδας πως κάτι μπορεί να αλλάξει.
Bloodbath - Survival Of The Sickest
Αυτό που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στους Bloodbath παραμένει για μένα ένα από τα πιο WTF? πράγματα της τελευταίας δεκαετίας. Δηλαδή, όσο κι αν σκλήραναν οι Paradise Lost στα ‘10s, αυτό που ο Nick Holmes στα 50 του θα είχε ρόλο κανονικού death metal τραγουδιστή, δεν το περίμενα να συμβεί ποτέ. Βέβαια, από αυτό το συγκρότημα όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς. Στη νέα τους δουλειά, ίσως να μην καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν αλλά παραμένουν αξιοπρεπείς καθώς το μόνο που στην ουσία μπορούμε να τους προσάψουμε είναι πως, λόγω του πήχη που είχαν θέσει, περιμέναμε περισσότερα.
Κάπου κάτι πήγε λάθος στο μάρκετινγκ εδώ πέρα. Κι όχι γιατί το "Rashomon" υπολείπεται σε ποιότητα, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ο black metal δίσκος που μας έκαναν να περιμένουμε. Trivium με κάποια black-ίζοντα στοιχεία, με μια γεύση από Ιαπωνία. Η επιρροή του Ihsahn ως συμβουλάτορα είναι εμφανής, και καλοδεχούμενη. Κι αυτό γιατί το αποτέλεσμα αν και φέρει την αύρα της μπάντας του Matt Heafy, έχει διάθεση πειραματισμού που εν τέλει συνηγορεί σε ένα πολύ αξιόλογο αποτέλεσμα.
Watain - The Agony & Ecstasy Of Watain
Ναι, μπορούμε να δηλώσουμε με βεβαιότητα πως οι Σουηδοί επέστρεψαν σε φόρμα. Το ‘The Agony & Ecstasy Of Watain" κουβαλάει λίγη από την οργή, μνημονικότητα και μελωδία που χαρακτήρισε τους Watain στις μεγάλες τους κυκλοφορίες πριν περισσότερα από δέκα χρόνια, αλλά όσο δυνατές στιγμές (και καλεσμένους) και αν έχει, παραμένει ιδιαίτερα αυτοαναφορικό. Όπως αναφέραμε και στην κριτική, το μειδίαμα μας από αυτή την κυκλοφορία θα ήθελε να ήταν χαμόγελο, παραμένει όμως ειλικρινές και, μερικώς, αναπάντεχο.
The Halo Effect - Days Of The Lost
Τα supergroups είναι πολλές φορές ρίσκο. Με εμφανώς εμπορικό προσανατολισμό, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε απογοητευτεί, ίσως υπό το βάρος των ίδιων των προσδοκιών μας. Στην περίπτωση των Halo Effect, με την "αφρόκρεμα" των melodeath να δηλώνει το παρόν, τουλάχιστον δεν απογοητευτήκαμε. Το μπαστάρδεμα των Dark Tranquillity με τους In Flames είναι αυτό που θα περιμέναμε. Είναι τόσο safe, αλλά και τόσο διασκεδαστικό όσο προμηνύει η παράθεση των ονομάτων. Σε μια περίοδο που το melodic death βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, ίσως δε χρειάζεται να περιμένουμε κάτι περισσότερο, από έναν πολύ καλό δίσκο. Mission Accomplished λοιπόν.
Wiegedood - There's Always Blood At The End Of The Road
Μόνοι τους μας μαρτύρησαν από τον τίτλο του άλμπουμ ότι κανείς δε θα μείνει αλώβητος στο τέλος του δρόμου. Θα ματώσεις και θα αναμετρηθείς με τον εαυτό σου. Από τις ασφυκτικές, πνιγμένες από riffs και μανιασμένα τύμπανα στιγμές, στις avant-garde μελωδικές (αλλά και δυσαρμονικές) αναζητήσεις, δεν ξέρεις από που να ξεφύγεις. Δε θες κιόλας. Πρόκληση, αλλά και ικανοποίηση με την κάθε ακρόαση. Η μουσική ιδιοφυία που ξεδιπλώνεται σταδιακά θα σε τραβήξει να επαναλάβεις τη διαδρομή.
Και μόνο από τα ονόματα των εμπλεκομένων, θα μιλούσαμε με ασφάλεια για μία από τις κορυφαίες συνεργασίες της χρονιάς, το "Myopia" όμως πάει δύο βήματα παραπάνω. Βρίσκει την κρυμμένη ουσία που ενώνει το πιο ακραίο doom με το πιο ακραίο black, κάνοντας τις δύο αυτές τεχνοτροπίες να μοιάζουν σιαμαίες. Όμως εδώ δεν έχουμε απλώς θρίαμβο του στυλ: έχουμε μουσική ικανή να συγκολλήσει ξανά ραγισμένες καρδιές, έχουμε μια άσβεστη φλόγα που αιώνια θα μετατρέπει το μαρτύριο σε λύτρωση. Ίσως και τούμπαλιν.
Ultha - All That Has Never Been True
Χαοτικό, θορυβώδες, σκοτεινό, επικίνδυνο. Το τέταρτο άλμπουμ των Γερμανών καταφέρνει να ενσωματώσει όλα αυτά τα στοιχεία που καθορίζουν το black metal, να τα μπολιάσει με πειραματισμούς, και να τα πάει ένα βήμα παραπέρα, χωρίς να κάνει ούτε μισό συμβιβασμό. Οι Ultha δεν ανήκουν στον σωρό αυτών των post- black συγκροτημάτων που κλέβουν, αντιγράφουν και πουλάνε την έλλειψη έμπνευσης ως "άποψη", αλλά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της σκηνής, διαμορφώνουν τάσεις και παράγουν μουσική με μια ανίερη ευλάβεια που τοποθετεί το "All That Has Never Been True" ανάμεσα στα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς.
Falls Of Rauros - Key To A Vanishing Future
Αν ο όρος ατμοσφαιρικό black metal σου υποδηλώνει μια τέχνη κάπως κορεσμένη, τότε δεν έχεις μάλλον αντιληφθεί το παγωμένο μονοπάτι των Falls Of Rauros. Εδώ υπάρχει ένα πηγάδι χωρίς πάτο: οι ευφάνταστες δομές, η προοδευτική αντίληψη στις κιθάρες και η αιώνια υπόνοια μιας παγανιστικής αφοσίωσης, δεν μειώνουν το μουσικό ψύχος. Αντίθετα, το απογειώνουν παίζοντας μαζί του, φλερτάροντας το όπως κάνει πάντα το φως με τις σκιές. Μένει τελικά η αίσθηση μιας τέχνης ζωντανής, συνεχώς μετακινούμενης, αβαθούς.
Κλέβουμε; Μπορεί, αλλά θα ακούσετε επιτέλους και εσείς και θα (μας) κρίνετε. Η επιστροφή των Ισλανδών ηγετών τρία χρόνια μετά το κορυφαίο "Algleymi" ήταν απρόσμενη, ναι, αλλά κυρίως καταιγιστική. Πιο ωμοί, πιο χύμα, πιο υπερβολικοί, πιο απαιτητικοί, σαρωτικοί όπως σε ζωντανό πλαίσο, οι Misthyrming κυκλοφορούν ίσως το κορυφαίο τους άλμπουμ. Παίρνουν την ορμή του ήχου και τις παραδοσιακές διδαχές του και φροντίζουν να του δώσουν θράσος. Είναι ακριβώς αυτό το old-school μα μοντέρνο αίσθημα στο πως αντιλαμβάνονται τη σύνθεση, που εδώ ξεδιπλώνει τη χάρη του. Είναι η εμμονή σε μια συγκεκριμένη αισθητική που γίνεται καύσιμο διαρκούς επίθεσης και δικαίωση της επιμονής στη λεπτομέρεια. Είναι μεγάλος δίσκος και βαράει με το σφυρί του αλύπητα.
Let's dig deeper: Οι Gaerea με το "Mirage" μεγιστοποιούν τις αρετές τους, όπως και οι Vanum με το επικό "Legend", ενώ οι Woods Of Desolation επανήλθαν μελαγχολικά και αποφασισμένα στο "The Falling Tide". Δυσκολότερο έργο στη «διαδοχή» όμως δεν είχε άλλος από τους Negative Plane, αλλά το "The Pact" παρά το ότι δεν συγκλονίζει τους διατηρεί αβίαστα, και ανανεωμένα, στην ελίτ, παρόλο που οι Predatory Light στο "Death And The Twilight Hours" κόντεψαν να τους ξεπεράσουν ως πιστοί μαθητές. Σε πιο folk μονοπάτια, οι Saor στο "Origins" ηχούν πιο πομπώδεις, και η επιστροφή των Nechochwen με το "Kanawha Black" υπενθυμίζει την κρισιμότητά τους, που επέτρεψε σε σχήματα όπως οι Blackbraid να αναδειχθούν, φέρνοντας το «αυτόχθονο black» στο προσκήνιο. Τον ιδανικό παγανιστικό τρόμο όμως τον προσέφεραν οι YRRE στο ιδιαίτερο "Luhlae x The VVitch", με τον θεριστή όμως να εκπροσωπείται πληρέστερα από το σύγχρονο underground classic που ακούει στο όνομα "Sepulkral Dedication" των Lifvsleda. Σε πιο ορθόδοξα μονοπάτια οι Καναδοί Gevurah με το "Gehinnom" και οι Γερμανοί Verberis στο "Adumbration Of The Veiled Logos" παρέδωσαν τα υποτιμημένα αριστουργήματα της χρονιάς ενώ οι Djevel δίδαξαν για άλλη μια χρονιά πραγματικό νορβηγικό black metal. Τέλος, για το "Revenant" των Det Eviga Leendet σας μιλήσαμε έτσι..;
Όταν ένα περίτεχνο μουσικό περιτύλιγμα κρύβει μέσα του ειλικρινή στοχασμό και υποστηρίζεται από ένα ουσιώδες θεματικό υπόβαθρο, τότε μόνο για επιτυχία μπορούμε να μιλάμε. Κιθάρες που κεντάνε, λυσσασμένα φωνητικά, death metal που ακούγεται σύγχρονο και γεμάτο ιδέες. Το hype μπορεί να είναι με το μέρος τους, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται για μαρκετινίστικο κόλπο. Αντιθέτως, το "Erebos" βρίσκει μια μπάντα στην καλύτερη φάση της, και η όποια εμπορική αναγνώριση μόνο θετική μπορεί να λογίζεται, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την κοινωνική ευαισθησία που εκφράζουν μέσα από το έργο τους.
Ήταν το 2022 η χρονιά που ανέτειλλε το σκοτεινό αστέρι των Aeviterne; Οι όλο και περισσότερες απόπειρες συγκρότησης υβριδίων ανάμεσα στο death metal και το post-punk μας έχουν κάνει σκεπτικιστές. Ακούγοντας όμως τις αδιανόητες ατμόσφαιρες που δημιουργεί κάθε σύνθεση του "The Ailing Facade", βιώνοντας τον συμπαγή τρόμο που υπονοεί και βυθιζόμενοι σε πρωτόγνωρα extreme τοπία όπου η dissonant μελωδία είναι ξεκάθαρα απειλητική, σκύβουμε το βλέμμα με σίγουρη κατάφαση. Ο πήχης και οι προσδοκίες εκτοξεύτηκαν.
Misery Index - Complete Control
Διάρκεια, έμπνευση, ανανέωση, πάθος, συνειδητοποίηση. Λέξεις που χαρακτηρίζουν την πορεία των Misery Index. Ναι, φέτος με το "Complete Control" άφησαν ακόμη παραπάνω το grind στην άκρη, και κινήθηκαν προς τα άπιαστα death metal μονοπάτια της πρόσφατης δισκογραφίας τους. Βρήκαν μια punk ορμή, διαφορετική από αυτή που κουβαλούσαν ανέκαθεν, και με όχημα τα HOOKS και τους σεμιναριακούς στίχους (από τους κορυφαίους στο metal), και παρέδωσαν άλλο ένα αλάνθαστο άλμπουμ. Πόσους δίσκους άκουσες που όσο διαρκούν σου παρέχουν κατανόηση του παρόντος, ελπίδα για το μέλλον, και κυρίως, άριστο death metal;
Artificial Brain - Artificial Brain
Αν και φοβόμαστε τα ομώνυμα αλμπουμ συγκροτημάτων, από τις πρώτες νότες του τρίτου πονήματος των Artificial Brain γίνεται ξεκάθαρο αυτό που ξέρουμε ήδη, ότι δηλαδή δικαίως τους θεωρούμε ως ένα από τα κορυφαία technical death metal σχήμα της γενιάς τους. Σαρωτικοί και δαιδαλώδεις όπως πάντα, με αβυσσαλέα φωνητικά αλλά και το πιο ζεστό rhythm section στην tech πιάτσα, οι Artificial Brain ξεχύνονται για ένα ακόμα διαστρικό ταξίδι, με την ελαφρώς αυξανόμενη μελωδικότητα τους να μην μπορεί να δαμάσει ολοκληρωτικά το χάος.
Αρκετός κόσμος θα ισχυριστεί πως οι Revocation πλέον ανακυκλώνουν εαυτούς. Μισή αλήθεια. Ναι, το "Netherheaven" δεν ξεφεύγει από το χαρακτηριστικό τους ύφος, αλλά με τις σκοτεινές του μελωδίες και τις συνθέσεις που περιέχει, διατηρεί ένα αέρα ανανέωσης ικανό να τους διατηρήσει στην εμπροσθοφυλακή του ήχου. Η ποιότητα των riffs τους είναι τέτοια, που κάθε εναλλαγή, κάθε κόψιμο, ηχεί απλά ολόσωστο. Το "Netherheaven" διατηρεί την πίστη στους Revocation ακλώνητη, και δίχως περιττό δευτερόλεπτο αποτελεί ένα ακόμη ολοκληρωμένο και αψεγάδιαστο άλμπουμ, αρκεί να του δώσεις τη δέουσα προσοχή.
Let's dig deeper: Οι Strigoi του Mackintosh στο "Viscera" παραμένουν πειστικοί και ενδιαφέροντες, όπως και οι Cosmic Putrefaction στο προοδευτικό "Crepuscular Dirge For The Blessed Ones". Στο old-school death metal το "It's Time To Rise…From The Grave" των Undeath ήταν η πολυσυζητημένη κυκλοφορία της χρονιάς, ενώ θα έπρεπε να είναι το "Upon Desolation" των Mortuous, αν και στις σκιές ελλοχεύει ο όλευθρος του "Of Soil Unearthed" των Ελβετών (ψιλοκατάλαβες) Deathcult. Σε πιο προοδευτικά και τεχνικά μονοπάτια οι Dischordia με το "Triptych" βάζουν γυαλιά σε πιο προβεβλημένα ονόματα, ταΐζοντας μας παράνοια, ενώ οι Universally Estranged με το "Dimension Of Deviant Clusters" επιχειρούν το ψυχεδελικό βήμα στο μέλλον που δικαιούνται. Κλείνοντας, σε έκρηξη αποψάρας, προτείνουμε το "Basom Gryphos" των Pestilength ως «σπηλαϊκό» άκουσμα της χρονιάς, και εξερευνούμε ακόμη το "Song Of Salvation" των Dream Unending διερωτώμενοι για το πού δύναται να φτάσει το ατμοσφαιρικό death/doom τους.
Ashenspire - Hostile Architecture
Αν ζητούσε κανείς να ακούσει ένα δείγμα πραγματικά προοδευτικής μουσικής εν έτει 2022, το "Hostile Architecture" θα μπορούσε κάλλιστα να εξυπηρετήσει αυτό το σκοπό. Σαφέστατα πολιτικοποιημένο, ανεπιτήδευτα θεατρικό, μοιάζει δυσπρόσιτο αρχικά. Όπως είναι και η "εχθρική αρχιτεκτονική" άλλωστε. Προσομοιάζοντας περισσότερο σε αφηγηματικό έργο και λιγότερο σε μουσικό άλμπουμ με τη συμβατική έννοια του όρου, αποτελεί μια αισθητική πρόκληση. Ο στοχασμός βαθύς αλλά ουσιώδης. Κι όπως κάθε αφήγημα, σε κάθε του ανάγνωση φανερώνει και κάτι που σου διέφυγε την προηγούμενη φορά.
Zeal And Ardor - Zeal And Ardor
Στην τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, οι Zeal And Ardor επενδύουν λίγο περισσότερο στην heavy πλευρά τους. Η ταυτότητά τους παραμένει ξεχωριστή, και συνθετικά συνεχίζουν να πορεύονται σε ένα δρόμο εμπνευσμένο και μοναδικό. Η ιδιαιτερότητα του ήχου τους εμπλουτίζεται με νέες πτυχές, σε ένα ήδη πολύπλευρο σύνολο. Ουσιωδώς πειραματικοί, αντικειμενικά πιασάρικοι, με κάθε τους βήμα εδραιώνονται όλο και περισσότερο στη συνείδηση του κοινού. Η ποιότητα που χαρακτηρίζει το ομώνυμο έργο τους, έρχεται να επιβεβαιώσει εμφατικά πως αυτό που ξεκίνησε σαν πείραμα, έχει πάρει πλέον τη δική του ζωή.
Imperial Triumphant - Spirit Of Ecstasy
Ελάχιστα συγκροτήματα έχουν υπάρξει τα τελευταία χρόνια τόσο πρωτοποριακά, όσο οι Imperial Triumphant. Στον πέμπτο δίσκο τους συνεχίζουν να ανοίγουν δίαυλους επικοινωνίας ανάμεσα σε ακραία ηχητικά μονοπάτια και δρόμους που ξεκινάν από την αυτοσχεδιαστική jazz και φτάνουν μέχρι κάθε λογής ηχητικούς πειραματισμούς. Το "Spirit of Ecstasy" δεν είναι ένας εύκολος δίσκος, καθώς στα 55 λεπτά που διαρκεί σε βομβαρδίζει με ήχους και μελωδίες που δημιουργούν μικρές ρωγμές, ικανές να σου ανοίξουν το κεφάλι στα δύο, λόγω του τέλεια ενορχηστρωμένου χάους των Νεοϋορκέζων. Όμως, χωρίς αμφιβολία, αξίζει την προσοχή κάθε μουσικόφιλου που σέβεται τον εαυτό του. Μην το φοβηθείτε.
Book Of Sand - Seven Candles For An Empty Altar
H δισκογραφική επιστροφή του avant-garde black metal σχήματος ήταν εκρηκτική. Συνεχίζοντας το μεταφυσικό μονοπάτι των προηγούμενων δουλειών τους, διατηρώντας το φως της πολιτικοποιημένης τους φιλοσοφίας στο επίκεντρο, και με όχημα την ανορίοτη φαντασία, μπολιάζουν δυσαρμονίες και lo-fi με jazz/συμφωνικά περάσματα, με το αποτέλεσμα να ηχεί κολασμένο. Απαιτητικό, ανηφορικό, ψυχοφθόρο αλλά και ελπιδοφόρο, το νέο άλμπουμ των Book Of Sand αποτελεί ένα από τα κρυφά αριστουργήματα της χρονιάς, κουβαλώντας μέσα του την διαχρονική ουσία του black metal. Κατεδάφιση κάθε τείχους.
Το νεουρκέζικό αυτό project μπορεί να καυχιέται ότι, όχι μόνο κυκλοφόρησε ένα από τα black metal ντεμπούτα της χρονιάς, αλλά ότι είναι κι ένα από τα πρώτα ακραία σχήματα που εφαρμόζει με τόση επιτυχία microtonal κιθαριστικούς πειραματισμούς. Με μουσική απέραντη σαν την πιο αφιλόξενη αστική έρημο, απειλητική, θρηνητική και κινηματογραφική με έναν εντελώς προσωπικό τρόπο, οι Scarcity θερίζουν τον σπόρο που έσπειραν κάποτε οι Thorns και υπόσχονται ένα ζοφερό μα και άκρως συναρπαστικό μέλλον.
Let's dig deeper: Οι White Ward πιέζουν το black/jazz σε νέα όρια με το "False Light", όπως και το νουέτο των σημαντικών OvO τον ακραίο πειραματικό τους ήχο στο "Ignoto". Το βλέμμα των Veilburner γυαλίζει στο φρενήρες "VLBRNR", ενώ οι Βέλγοι Dissolve Patterns συστήνονται με το ψυχοτρόπο και ασφυκτικό ομότιτλο ντεμπούτο τους. Οι The Lovecraft Sextet κάνουν το darkjazz ξανά επικίνδυνο και μεταφυσικό στο "Miserere", και οι Doldrum κυκλοφορούν την παρανοϊκή «έκρηξη» της χρονιάς στο εξωτικό και απαιτητικό "The Knocking, Or The Story of the Sound that Preceded Their Disappearance". Το "Cast In Oil The Dressed Wrought" των Fell Ruin είναι το καλύτερο avant-garde black metal άλμπουμ για το οποίο δεν μιλάει κανένα, αλλά το φινάλε ανήκει στους Krallice. Με τα "Crystalline Exhaustion" και "Psychagogue" οι Αμερικανοί οδηγούν τη ψυχρή synth-ο-κρατούμενη εφιαλτική τους προσέγγιση σε μια δεύτερη νιότη, θυμίζοντας το ποιόν και τη θέση τους στη σκηνή.
Αν υπάρχει μια λέξη που χαρακτηρίζει το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικανών Hath αυτή είναι η ισορροπία: ένα άλμπουμ που είναι ταυτόχρονα μελωδικό κι επιθετικό, black αλλά και death, εναρμονισμένο με τις μοντέρνες εξελίξεις του ακραίου ήχου αλλά και αρκούντως παραδοσιακό, δεν μπορεί παρά να διακατέχεται από όλες τις αρετές που πρέπει να έχει ένα πραγματικά ποιοτικό και αναγνωρισμένο γκρουπ. Είμαστε πρόθυμοι να ποντάρουμε τα λεφτά μας πάνω τους, πιστεύοντας ότι θα τηρήσουν όλα όσα υπόσχονται!
Wake - Thought Form Descent
Στην κορυφαία δισκογραφική τους στιγμή, οι Wake πέτυχαν κάτι εντυπωσιακό. Μετουσίωσαν progressive φιλοσοφία και δομές, ανατατικό συναίσθημα, black/death metal και κυρίως κορυφαία τεχνική σε επιβλητικές τραγουδάρες. Οι μουσικές του "Thought Form Descent" έχουν μια μεγαλοπρεπή χάρη που δεν απαντάται συχνά. Το σχήμα ηχεί ταυτόχρονα εγκρατές αλλά και μαξιμαλιστικό. Οι μουσικές παραμένουν σκοτεινές και η αίσθηση απειλητική, αλλά και εκλεπτυσμένη. Δεν υπάρχουν πολλά συγκροτήματα όπως οι Wake, οριακά παραγνωρισμένους θα τους έλεγε κανένα, που με κάθε ακρόαση σε ένα τόσο επιθετικό και περιορισμένο ηχητικό ιδίωμα, να εξελίσσονται διαρκώς, ξεπερνώντας στην πορεία τους υψηλούς τους στόχους. Από τις κρισιμότερες μπάντες των τελευταίων ετών.
Goatwhore - Angels Hung From The Arches Of Heaven
Είναι γεγονός πως είναι πολύ δύσκολο να αντιπαθήσεις συγκρότημα από τη Νέα Ορλεάνη. Πόσο μάλλον, όταν το λένε Goatwhore και, σταθερά, κυκλοφορεί μανιασμένες δισκάρες. Το όγδοο άλμπουμ της καριέρας των Αμερικάνων έφτασε στα αυτιά μας πέντε χρόνια (το μεγαλύτερο κενό ανάμεσα σε κυκλοφορίες τους) μετά το "Vengeful Ascension" του 2017, και συνεχίζει στο δρόμο των τελευταίων τους κυκλοφοριών. Κατάμαυρο death metal που είναι, παράλληλα, τεχνικό, παλιομοδίτικο, τσιτωμένο και απολύτως εθιστικό. Για την προστασία του εαυτού σας και των γύρω σας, ακούστε το σε ειδικά διαμορφωμένο και ασφαλές περιβάλλον.
Hissing - Hypervirulence Architecture
Άσε τα άλλα άτομα να ψάχνονται με σπηλαϊκά ακούσματα, ή υπερτεχνικές δυσαρμονίες, και να θεωρούν πως έχουν διαφορετική άποψη για τον ήχο. Γιατί τόσο επιθετική δήλωση; Γιατί οι Hissing με αυτή τη δισκάρα ενώνουν αυτές τις δύο προσεγγίσεις. Παίρνουν την παράδοση των Portal και την πετάνε σε ένα αστικό τοπίο. Ηχητική βία σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, με δομές και τύμπανα για σεμινάριο, όλα σε 39 λεπτά. Οι Hissing ξεκινάνε από το avant-garde αλλά η εμπροσθοφυλακή στην οποία ανήκουν είναι αυτή του κολασμένου, ισοπεδωτικού black/death. Εσύ, το άκουσες ή σου ξέφυγε;
Ένα δύσκολο άκουσμα, ερεβώδες και δυσαρμονικό. Μακροσκελείς συνθέσεις, χωρίς δομή αλλά με λογική αλληλουχία ιδεών. Σε στιγμές έρχονται παραλληλισμοί με τους Ulcerate, ως προς το χαώδες αλλά και γοητευτικό προσωπείο των κομματιών. Ακροβατώντας μεταξύ black και death, κρατάει ισορροπίες. Τα μελωδικά περάσματα έρχονται να λειτουργήσουν ανακουφιστικά και δίνουν τις απαραίτητες ανάσες στο κατα τ'αλλα ισοπεδωτικό σύνολο. Σαν κακοστημένο παζλ σε στιγμές, λειτουργεί παραδόξως αρκετά καλά χωρίς να προλάβει να γίνει εξουθενωτικό.
Let's dig deeper: Οι The Wakedead Gathering στο "Parallaxiom" χτυπούν αργά και αλύπητα με τις αλληγορίες τους, όπως και οι Black Death Cult στο "Diaspora", αξιοποιώντας στην πορεία διαστροφικά σύνθια. Οι Nightfell επέστρεψαν πιάνοντας μας στον ύπνο με το "Never Comes The Storm" και τους ευχαριστούμε που τον μετέτρεψαν σε εφιάλτη. Οι Δανοί Hexis στο "Aeturnum" δικάζουν μηδενιστικά τα πάντα, και οι Vessel Of Iniquity με το "The Path Unseen" προσφέρουν το σκονισμένο και βάρβαρο μισάωρο της χρονιάς. Από thrash τι έχουμε θα ρωτήσει κανένα, και θα απαντήσουμε πως οι Deathhammer επέστρεψαν με το "Electric Warfare" και αυτό τα λέει όλα, οι Devil Master απέδειξαν ξανά στο "Ecstasies Of The Never Ending Light" γιατί είναι ραγδαία ανερχόμενοι, ενώ οι Midnight με το "Let There Be Witchery" μας έκαναν να ξαναπιστέψουμε στην ανόθευτη αλητεία τους.
Μην στέκεσαι στην μοντέρνα αισθητική του artwork. Μην στέκεσαι στο ψυχρό νορβηγικό riffing ή στα διονυσιακά post-punk μέρη, μην στέκεσαι καν στις avant-garde απολήξεις και τον εξόχως κοινωνικό antifa χαρακτήρα της μπάντας. Στάσου όμως με δέος μπροστά στον συνδυασμό όλων αυτών των πραγμάτων και γεύσου την φλόγα και την ορμή που φέρνουν οι VOAK, ως άξιος εκπρόσωπος του τί να πάει επίκαιρο, εκσυγχρονισμένο black metal. Ελάχιστα μας ενδιαφέρει το ότι είναι Έλληνες. Μας ενδιαφέρει ολοκληρωτικά ότι αυτό το ντεμπούτο ανάβει φωτιές.
Μνήμα - Disciples Of Excremental Liturgies
Υπάρχουν και αυτές οι μπάντες που γουστάρουν να υψώνουν όρια, όχι να τα γκρεμίζουν. Πίσω από το ακατέργαστο noise black metal τους, οι Μνήμα προτείνουν το μακρύ μαύρο τους χέρι προστάζοντας σε να σταματήσεις, αν δεν το λέει η καρδιά σου. Μέτρησε τις προθέσεις σου - και μέτρα πως υπολογίζεις τον Θάνατο στις σκέψεις σου. Αν διαλέξεις να προχωρήσεις, ίσως ανταμειφθείς με ένα από τα πιο πυκνά, σε πνιγηρά συναισθήματα, ακραία άλμπουμ που είχαμε το προνόμιο να ακούσουμε μες στο 2022. Διότι περί προνομίου πρόκειται.
Το ντεμπούτο των Αθηναίων αποτέλεσε μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του 2022. Οι Becrah συνδύασαν την ατμόσφαιρα του black metal με την ορμή του hardcore και δημιούργησαν ένα δίσκο με σαφές κοινωνικοπολιτικό πρόσημο. Και ίσως αυτό από μόνο του να μην φτάνει, όμως εδώ υπάρχουν και οι συνθέσεις που κάνουν σαφές πως, πέρα από τη δύναμη του μηνύματος, η μουσική ως μέσο στέκεται πανάξια ως μια άκρως πειστική καλλιτεχνική πρόταση. Ο "Βωμός Μιας Αλήθειας" αποτελεί την ιδανική γνωριμία με ένα συγκρότημα που δείχνει πως έχει τα προσόντα να μας απασχολήσει αρκετές φορές στο μέλλον.
Aherusia - Bacchus - Epiphanies Of The Crazy God
Είναι σαφές πως οι Aherusia με κάθε τους κυκλοφορία έδειχναν να εξελίσσονται με ένα τρόπο, ικανό να τους τοποθετήσει ανάμεσα στα κορυφαία της εγχώριας, και όχι μόνο, σκηνής. Το "Bacchus - Epiphanies Of The Crazy God" είναι όμως αυτό το άλμπουμ στο όποιο, όχι μόνο τελειοποίησαν την ηχητική τους κατεύθυνση, αλλά, συγχρόνως, πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα έργο που διευρύνει τα όρια του ίδιου του folk metal, μένοντας όμως συνεπές και στις black ρίζες τους, ειδικά μέσω της διπλή εκδοχής, με καθαρά και ακραία φωνητικά. Ένας σπουδαίος δίσκος που, νομοτελειακά, θα θεωρείται στο μέλλον σημείο αναφοράς για την τρέχουσα δεκαετία.
Το ντεμπούτο των Dysnerved από τη Θεσσαλονίκη, καταφέρνει να είναι ένα μικρό progressive death metal έπος που δεν φοβάται να γίνει ατμοσφαιρικό. Στριφνό, άκρατα τεχνικό, αλλά με έμφαση στο ρυθμό και στα ουσιώδη riffs, με σύντομες συνθέσεις και σε 34 λεπτά καταφέρνει να δώσει τη δική του οπτική πάνω στη σύγχρονη δυσαρμονική πτυχή του ακραίου ήχου. Πράγματι, οι Dysnerved, δεν συμβιβάζονται με τη νοσταλγία και τις παραδοσιακές δομές. Φέρνουν ένα κύμα ανανέωσης στην εγχώρια σκηνή και με το "Man In The Middle" παρέδωσαν ένα άλμπουμ που αφήνει μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον.
Let's dig deeper: Οι Septicflesh έδωσαν βροντερό παρών με το ανανεωμένο "Modern Primitive" και ο Σάκης Τόλης εξερεύνησε τον ατμοσφαιρικό ήχο ουσιωδώς και με άποψη στο προσωπικό του ντεμπούτο, "Among The Fires Of Hell". Πέραν των ηγετών της σκηνής, οι Aenaon στην επιστροφή τους με το "Mnemosyne" υπενθύμισαν τις χάρες που τους διατηρούν στην αφρόκρεμα του σύγχρονου ήχου, και οι Abyssus στο "Death Revival" προσέφεραν ένα αψεγάδιαστο death metal άλμπουμ. Οι Anticreation με το "From The Dust Of Embers" ήταν η ρηξικέλευθη και ανελέητη black/death έκπληξη της χρονιάς, ενώ οι Embrace Of Thorns με το "Entropy Dynamics" υπενθύμισαν το μοναχικό μονοπάτι που διατηρούν στις πολεμικές επάλξεις του υπο-ιδιώματος. Οι Medieval Demon στο "Black Coven" παρουσίασαν δισκογραφική σταθερότητα, ενώ οι Moeror με το "All That We Seem" έκαναν το 2/2 και ατενίζουν αποφασιστικά το μέλλον σκηνής και ήχου. To "The Great Mist Within" δε, των Auriferous Flame του Ayloss είναι ένα αλάνθαστο δείγμα σύγχρονου ατμοσφαιρικού black metal και αξίζει προσοχής. Κλείνοντας, ειδική μνεία στους Lucifer's Child για το "Under Satan's Wrath" split με τους θρυλικούς Mystifier.
Napalm Death - Resentment Is Always Seismic - A Final Throw Of Throes
Τι να λέμε τώρα για τους τεράστιους; Οι Napalm Death είναι πραγματικοί γίγαντες που, όχι μόνο δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν, αλλά όσο λάθη κι αν κάνουν κάποια στιγμή στο μέλλον, θα διατηρούν πάντα μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους των κορυφαίων. Το φοβερό με αυτούς βέβαια είναι πως μοιάζουν σχεδόν αλάθητοι, με το "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism" του 2020 να αποτελεί μια ακόμη επιβεβαίωση του καλλιτεχνικού τους εκτοπίσματος. Το φετινό EP, με 6 έξι αυθεντικές συνθέσεις από τα sessions του τελευταίου τους δίσκου και δύο διασκευές, είναι μια απολαυστική κατάθεση μισής ώρας που, όπως ήταν αναμενόμενο, σου ανοίγει την όρεξη και σε κάνει να ανυπομονείς για την επόμενη κυκλοφορία τους.
Δεν πιστεύουμε να χαθήκατε στον απόκληρο κόσμο του "Myopia" και να ξεχάσατε το ψυχωμένο διμερές μικρό αριστούργημα του A.L.N. Το απευχόμαστε δηλαδή, και οι λόγοι οι εξής δύο. Η ομότιτλη δεκαπεντάλεπτη σύνθεση, είναι μια οργισμένη ωδή στον κόσμο μετά το "Cairn", ανοίγοντας την πόρτα για την εξέλιξη του κορυφαίου συγκροτήματος. Κοινώς, είναι συγκλονιστική. Το "Pareidolia" συνεχίζει τους drone/ambient/experimental πειραματισμούς των Mizmor, αλλά το ζήτημα είναι η σύγκρουση των δύο κόσμων, που αποτυπώνεται σε ένα έργο ασήκωτο, και αδυσώπητο.
Το death/doom των Worm είναι ελκυστικό ναι, αλλά η μακάβρια, μελαγχολική και «μπλέ είναι το νέο μαύρο» πτυχή που ξεδίπλωσαν σε αυτά τα 27 λεπτά μετατρέπει τη μπάντα σε κάτι περισσότερο. Κοινώς, άνοιξαν οι πύλες της τρέλας, το escapism δεν είναι πλέον διαφυγή αλλά αυτοεγκλωβισμός, και σε τέσσερις συνθέσεις οι κύριοι δείχνουν πως ο πρόσφατος ντόρος, είναι όχι απλώς ανυπόστατος, αλλά μόνο η αρχή. Το μέλλον αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, αφού το black τους πάει, όπως και τα synths. Καλή τύχη όσο το ακούτε και βυθίζεστε στο τίποτα.
Blood Incantation - Timewave Zero
Το βλέμμα των Blood Incantation παραμένει καρφωμένο σε διαστρικά ταξίδια, με προσωρινή όμως αλλαγή οχήματος: space ambient ηχοτόπια που οφείλουν πολλά στους μεγάλους ηλεκτρονικούς μάστορες του παρελθόντος και μια ζεστή αναλογική αίσθηση φροντίζουν να γίνει η δουλειά. Η μεγαλύτερη αξία αυτής της κυκλοφορίας βρίσκεται στην καλλιτεχνική δήλωση της μπάντας ότι καλό θα είναι να μην τους βάλουμε σε καλούπια. Μήνυμα ελήφθη!
Οι πρώτοι, αποτελούν μια από τις νέες ελπίδες του avant/dissonant black/death metal χώρου. Οι δεύτεροι, μια από τις κραταιές του δυνάμεις, με ένα εκπληκτικό σερί κυκλοφοριών. Προσφέροντας έκαστο σχήμα, από μια σύνθεση 24 λεπτών, κυκλοφορούν ένα split που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δομημένο χάος. Και εάν, οι Tchornobog ξεπερνούν τους εαυτούς τους παρέχοντας ίσως την κορυφαία τους δισκογραφική στιγμή, οι Abyssal διαδέχονται το "A Beacon In The Husk" με ένα βίαιο και εξοντωτικό άσμα που δείχνει πως αδυνατούν να μείνουν στάσιμοι. Το περιμέναμε πως και πως, και μας δικαίωσε.
Let's dig deeper: Malthusian και Suffering Hour παρέδωσαν μαθήματα σύγχρονου dissonant black/death metal εξελίσσοντας το ύφος τους στο "Time's Withering Shadow". Οι Non Serviam με το "We Are Nothing But Your Krill" εντείνουν την πίεση και καταφεύγουν στα πιο ακραία συστατικά του ήχου τους (καλησπέρα cybergrind), oι Death Breath του Nicke Andersson επέστρεψαν με το "The Old Hag" του οποίου οι 2 συνθέσεις είναι ότι καλύτερο κυκλοφόρησε ο Σουηδός φέτος (sorry not sorry), και σας αποχαιρετάμε βάζοντας ξανά (και ξανά) το ομότιτλο demo των Ολλανδών Deathless Void, ελπίζοντας να μας ανταμείψουν εξίσου και live στο επόμενο Roadburn με το δύστροπο black metal τους.
Πολλοί από εμάς που γράφουμε για metal μουσική, έχουμε βιαστεί μέσα στα προηγούμενα 20 χρόνια να αποθεώσουμε τους Sigh, τοποθετώντας τους ανάμεσα στους σημαντικότερους εκπροσώπους του μεταλλικού avant-garde. Πως όμως να βάλεις στο μουσείο κάτι που είναι ολοζώντανο; Το καλλιτεχνικό σφυροκόπημα που μας επιφυλάσσει ο Mirai Kawashima και η συμμορία του στο "Shiki" δεν επιδεικνύει απλώς ότι οι Ιάπωνες μάστορες διαθέτουν όλα τα μουσικά εργαλεία για ένα ακόμα άλμπουμ-εμπειρία, αλλά κάνουν κάτι πολύ παραπάνω: μετασχηματίζονται ξανά, επαναπροσδιορίζουν την πρωτοπορία πίσω από την τέχνη τους παντρεύοντας την με την παράδοση (του metal αλλά και της κουλτούρας της πατρίδας τους) και, εν ολίγοις, διδάσκουν για ακόμα μια φορά το πως πρέπει να παίζεται το προοδευτικό - στην ψυχή - ακραίο metal.
Πολλές φορές διαβάζοντας επικήδειους, αναρωτιόμαστε γιατί οι διθύραμβοι δεν ακούγονταν όταν αυτός που έφυγε ήταν εν ζωή. Εμείς φέτος θα πρωτοτυπήσουμε και ο διθύραμβος θα αντηχήσει για ένα πολύ μεγάλο σχήμα που όχι μόνο ζει, αλλά και βασιλεύει. Μετά από 33 χρόνια πορείας και 12 studio album, η θέση των Sigh στην μεταλλική ιστορία είναι προ πολλού εξασφαλισμένη, αυτός εδώ όμως ο προφήτης δεν χρειάζεται να αναστηθεί: είναι εύρωστος, παθιασμένος και ευφάνταστος όπως πάντα. Ίσως κανείς άλλος φέτος δεν μας έτριψε στην μούρη το «ο παλιός είναι αλλιώς» όπως οι Sigh. Χαρούμενοι και ταπεινωμένοι σκύβουμε το κεφάλι, τολμάμε να ονειρευτούμε ότι αυτή μπάντα έχει ακόμα πολλά να δώσει και πατάμε ακόμα ένα play, όπως δεκάδες που ήρθαν πριν και δεκάδες που θα έρθουν ακόμα.
Cover photo: Gargoyles of Notre-Dame of Dijon, από τον Κώστα Λιλιόπουλο (Instagram)
- Ανασκόπηση 2022
- Ανασκόπηση
- Darkthrone
- Autopsy
- Blut Aus Nord
- Amorphis
- Immolation
- Behemoth
- In The Woods
- Dark Funeral
- Abbath
- Belphegor
- Satyricon
- Bloodbath
- Ibaraki
- Watain
- The Halo Effect
- Wiegedood
- Mizmor & Thou
- Ultha
- Falls Of Rauros
- Misþyrming
- Venom Prison
- Aeviterne
- Misery Index
- Artificial Brain
- Revocation
- Ashenspire
- Zeal And Ardor
- Imperial Triumphant
- Book Of Sand
- Scarcity
- Hath
- Wake
- Goatwhore
- Hissing
- Haunter
- VOAK
- Μνήμα
- Becrah
- Aherusia
- Napalm Death
- Mizmor
- Worm
- Blood Incantation
- Tchornobog
- Abyssal
- Sigh
- Mispyrming