Melan Selas

Ο όρος hellenic black metal εδραιώθηκε στη συνείδηση των ακροατών ανά τον κόσμο μέσω της τριάδας Rotting Christ, Varathron & Necromantia, με τις δύο πρώτες ενεργές έως και σήμερα (οι νέες τους δημιουργίες καταφθάνουν σύντομα) και την τρίτη να μην υφίσταται πλέον. Άφησαν και εξακολουθούν να αφήνουν ισχυρό αποτύπωμα στον χώρο, καθώς αυτό αποτέλεσε το εφαλτήριο για αρκετές εγχώριες μπάντες, φτάνοντας στο σημείο να μιλάμε για τη δεύτερη γενιά αυτού του κινήματος.

Αν αναζητούσε κανείς το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, την ειδοποιό διαφορά αντιπαραθετικά με έτερες σχολές τού είδους, αυτά εντοπίζονται στην ενσωμάτωση τού heavy metal στον κατάμαυρο συγγενή του, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο έναν ιδιαίτερο και άμεσα αναγνωρίσιμο ήχο. Φτάνοντας αισίως στην δεύτερη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, το ντουέτο των Melan Selas δύναται να θεωρηθεί πανάξιος εκπρόσωπος τού συγκεκριμένου ήχου, ενώ παράλληλα τον διευρύνει, αφήνοντας το δικό του χνάρι στον εν γένει σκληρό ήχο.

Αμφότερα τα μέλη της μπάντας, καθένα από το πόστο του, εξυπηρετούν άρτια το όραμα της μπάντας: πλάθουν εικόνες, δημιουργούν αβίαστα ατμόσφαιρα τέτοια, ώστε να καθηλώσουν τον ακροατή. Η γητειά που ασκούν, άλλοτε ακονίζει και άλλοτε απαλύνει τις αισθήσεις, με θαυμαστά αποτελέσματα: απόδραση από τη σκληρή πραγματικότητα και ταυτόχρονη είσοδο σε έναν κόσμο θρύλων και δοξασιών, τοποθετώντας σε πρώτο πλάνο τη Φύση και τα στοιχεία της, δίχως να λησμονούν και την απόδοση μιας γενικότερης φιλοσοφικής οπτικής.

Ειδικότερα, οι απαγγελίες της Astraea δημιουργούν αυτή την αίσθηση καθώς καταφθάνουν σαν ποιητικός λόγος. Η πλούσια, πανέμορφη και γεμάτη έννοιες ελληνική γλώσσα ως αρωγός του οράματος της μπάντας. Τη στιγμή δε, που ενώνεται και ακούγεται ταυτόχρονα με αγγλικό στίχο, η συναισθηματική φόρτιση γίνεται εντονότερη, οι αντιδράσεις απρόβλεπτες και ποικίλες και αυτό μόνο ως θετικό το εκλαμβάνω. Πρόκειται για τη στιγμή που, συν τοις άλλοις, μπαίνει στην παρέα και η thrash μουσική συνισταμένη με τα γνωστά της επακόλουθα.

Επιστρέφοντας στα φωνητικά, η ακραία τους εκδοχή (με τον αγαπημένο Demonaz και Orc λαρυγγισμούς να έρχονται στον νου) δεν κρίνεται επ’ ουδενί λιγότερο συναρπαστική. Κουβαλάει μπόλικη οργή και μέσω αυτής αποτυπώνονται με ακρίβεια εικόνες αρχαίων και μυστικιστικών εποχών, γεμάτων συμβόλων και ιερών όρκων. Ουσιαστικά, πρόκειται για τις δύο όψεις ενός νομίσματος, όπου η μία δεν αναιρεί την άλλη, παρά μονάχα τη συμπληρώνει. Η διττή μορφή μιας ερμηνείας γεμάτης ουσίας, ξέχειλης νοημάτων.

Μπορεί το hellenic black metal να αποτελεί τη βάση τους - αν μιλούσαμε με διευθύνσεις και ονόματα, το κουδούνι θα έγραφε "Triarchy Of The Lost Lovers" - ο έτερος πόλος τού συγκροτήματος D.K. (Katavasia, Riffobia) πράττει τα δέοντα πάντως, ώστε αυτό να μη στέκει μονάχο σαν την καλαμιά. Πέραν της αναφερθείσας thrash συνεισφοράς, η επικότητα ακούγεται πεντακάθαρα απ’ άκρη σε άκρη, ασπάζεται για παράδειγμα τούς Bathory εποχής 1991 και σαν εικόνα θα ταίριαζε άψογα με την εμβληματική μορφή τού Conan στον θρόνο του.

Προσεκτικά μελετημένα και τοποθετημένα τα πλήκτρα, όχι dungeon άποψης, σίγουρα συνυφασμένα με κάστρα και πανύψηλες δύσβατες βουνοκορφές, βάζουν και αυτά το λιθαράκι τους σε μια δημιουργία εξόχως συνεκτική. Σε τούτο το εκλεκτό μουσικό χαρμάνι θα βρει τον δρόμο του και ο ευρωπαϊκός βορράς μέσω Satyricon αναφορών, οι εμβατηριακοί ρυθμοί δίνουν και αυτοί το παρόν, άπαντα τα συστατικά ενδυναμώνουν και ισχυροποιούν την πρόταση τής μπάντας.

Το φετινό φθινόπωρο ανήκει στην ελληνική μαυρομεταλλική ύπαιθρο, η οποία μετά τους Θλίψις έχει ακόμα έναν λόγο να καυχιέται ότι κρατάει άσβεστη τη φλόγα τού είδους. Ορμώμενοι εκ Τρικάλων, υπό τη σκιά και την επιρροή των επιβλητικών Μετεώρων, μετατρέπουν τη δύναμη και την οικειότητα των riffs τους σε μία εκ νέου ανάγκη για αναγνώριση και αποδοχή. Το κλείνω εδώ, η πρόκληση για μεγαλοστομίες από τα #5 και #8 παραείναι ισχυρή.

Bandcamp