Yellow Eyes

Αφού δεν έχουμε γράψει εκτεταμένα γι αυτούς στο παρελθόν - πέρα από μια σύντομη αποθέωση στο "Rare Field Ceiling" του 2019 - , ας ξεκινήσω με τα βασικά: οι Yellow Eyes είναι μεγάλη γκρουπάρα. Μία από τις λίγες σύγχρονες black metal μπάντες που καταφέρνουν να ηχούν ατμοσφαιρικές, avant-garde και ορμητικές ταυτόχρονα, επιτυγχάνοντας έτσι να ισορροπήσουν πάνω σε ένα σχεδόν απίθανο τρίπτυχο.

Τα τέσσερα χρόνια σιωπής από το "Rare Field Ceiling" φαίνεται πως δεν ήταν χρόνος ανασυγκρότησης αλλά οραματισμών. Το "Master's Murmur" καταφτάνει απροειδοποίητο, να μεταφέρει τους νεόκοπους πειραματισμούς τους - ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως οι Yellow Eyes έρχονται από την μητρόπολη των πειραματισμών Νέα Υόρκη. Πρόκειται λοιπόν για ένα αγνώριστο ηχητικά άλμπουμ που, όχι μόνο έχει ελάχιστη σχέση με το black metal, αλλά αποτελεί συνοδευτικό άλμπουμ του επόμενου τους full length που θα κυκλοφορήσει το 2024.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, το "Master's Murmur" είναι ένα άλμπουμ με κυρίως dungeon synth ατμόσφαιρες. Αντί βέβαια για λαγούμια και σπηλιές, το ηχητικό ταξίδι των Yellow Eyes διαπερνάει ανήλιαγα δάση και μέρη που η φύση μοιάζει κρύα, απρόσιτη και διαστρεβλωμένη από την απουσία φωτός κι ελπίδας. Η απόγνωση κυβερνά αυτά τα μέρη και το μουρμουρητό του Αφέντη μοιάζει να διαθέτει ενισχυμένη δύναμη, ενώ οι ακουστικές κιθάρες υφαίνουν τους ambient τους ιστούς και τα black φωνητικά στάζουν σκότος και δηλητήριο.

Θα είναι όμως μάλλον άδικο να περιορίσεις ένα τέτοιο άλμπουμ κάτω από την dungeon synth ταμπέλα. Στην καρδιά του βρίσκεται μια διαβολική folk που δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει αταίριαστα στοιχεία: Καμπάνες και dulcimer μπλέκονται με καλά κρυμμένα drones από παραμορφώσεις, σαξόφωνα αλλά και σύντομα, μεγαλειώδη black ξεσπάσματα στα "Winter Is Looking" και "The Ritual Is Gone". Όλα αυτά φαίνονται να έχουν δουλευτεί σε μεγάλη αισθητική κι ενορχηστρωτική λεπτομέρεια. Όσο περισσότερο ακούς το "Master's Murmur", τόσο πιο περίτεχνο φαντάζει. Άριστη είναι επίσης η χρήση των field recordings. Είναι τόσο καλά ενταγμένα μέσα στην μουσική που, ναι, στον δίσκο θα ακούσεις πρόβατα που βελάζουν και, ναι, αυτός θα είναι ένας ήχος απόλυτα λογικός και καθόλου κωμικός.

Από πολλές απόψεις, αυτό το άλμπουμ μου θυμίζει το αντίστοιχο εγχείρημα των Portrayal Of Guilt νωρίτερα μέσα στη χρονιά. Όπως και σε εκείνη την περίπτωση, δεν είμαι σίγουρος ότι τα extreme φωνητικά αποτελούν την πιο ενδεδειγμένη λύση σε τόσο ακουστικούς ήχους, οι Yellow Eyes όμως μοιάζουν να κερδίζουν το στοίχημα της θεατρικότητας. Όταν εξάλλου το ταξίδι φτάνει σχεδόν στο τέλος του με τους ανέμους του "Tremble Blue Morning", η μουσική, μεγαλειώδης και μελαγχολική, τολμάει να αγγίξει παλιά 80s Dead Can Dance ηχοχρώματα και διαθέσεις. Το σαξόφωνο στο "Garden Trick" σβήνει αλλά η νύχτα μοιάζει πως δεν θα φύγει ποτέ.

Παρά την σύντομη διάρκεια του, το "Master's Murmur" αποτελεί ένα πλήρες μουσικό έργο. Θα το αποθέωνα ακόμα πιο οριστικά, το γεγονός όμως ότι επίκειται κι άλλο Yellow Eyes άλμπουμ με κάνει να νιώθω πως άκουσα απλώς το πρώτο μέρος. Προτείνω την χωρίς όρους πορεία μέσα στα εξωφρενικά καμωμένα αυτά δάση, κρατώντας ταυτόχρονα δυνάμεις για το υπόλοιπο ταξίδι. Δυο κίτρινα μάτια κοιτάζουν μέσα από το σκοτάδι κι ο ακροατής, έντρομος, προσπαθεί να αφουγκραστεί, χωρίς να κάνει πολύ θόρυβο.

Bandcamp