Hellripper

Οι Hellripper, το black/thrash/speed metal σχήμα του Σκωτσέζου James McBain, είναι μια από τις μπάντες που τα τελευταία χρόνια αποτελεί τη μεγαλύτερη ελπίδα του ιδιώματός της. Κοινώς, με αποκορύφωμα το "The Affair Of Poisons" του 2019, το σχήμα συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν στο ιδίωμα στο έπακρο, τα οποία τα μετατρέπει σε εξαιρετικούς δίσκους. Το τρίτο του(ς) άλμπουμ, "Warlocks Grim & Withered Hags" κατέφθασε, και έδειξε πως όντως αυτό το σχήμα είναι ικανό να πραγματοποιήσει το βήμα παραπάνω, προς την καλλιτεχνική καταξίωση.

Ναι, το νέο άλμπουμ των Hellripper, δεν είναι απλώς μια ενδιαφέρουσα ή εξαιρετική κυκλοφορία. Είναι ένας από τους κορυφαίους metal δίσκους, μέχρι τώρα στη χρονιά. Είναι επίσης, ένας από τους καλύτερους δίσκους στο ιδίωμά του, τα τελευταία χρόνια. Φυσικά, υπάρχουν αναλαμπές όπως τα έπη των Midnight, ή τα κατορθώματα των Evil (Japan), οι τσίτες των Vulture, o όλεθρος των Inculter, η απολαυστική βλασφημεία των Bütcher, η προοδευτική ματιά των Demoniac, η θορυβώδης επιστροφή των Nekromantheon και η σταθερή αξία των Deathhammer.

Το Hellripper στέκεται στην ίδια συνομοταξία με τους προαναφερθέντες, αλλά διαχωρίζεται κιόλας. Φυσικά, οι διδαχές του βρώμικου, φασαριόζικου και φρενήρους ακραίου ‘80s heavy/thrash metal, είναι παρούσα, όπως και οι σκανδιναβικές Aura Noir/Nifelheim επιρροές όπως και ιαπωνικές (βλέπε Abigail/Sabbat), με δόσεις από πρώιμους Absu. Το ίδιο, και η πιο απολαυστική εκδοχή των Venom και νεότερων σχημάτων που ακολουθούν την εκδοχή αυτή, όπως οι Bewitcher. Ακούγοντας δε το "The Hissing Marshes" η παρούσα Motorhead-ίλα μαζί με τόνους UK82 αλητείας, συμπληρώνει το κάδρο.

Αυτή όμως η χαρτογράφηση του πλέγματος εντός του οποίου κινούνται οι Hellripper, δεν δίνει την πλήρη εικόνα. Επί 44 λεπτά, ο δίσκος είναι ένα φρενήρες μακελειό, με απροσδόκητα εμπνευσμένες στιγμές. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να ξεκαθαρίσω πως από την πρώτη στιγμή, η έμπνευση δεν λείπει από αυτό το σχήμα. Τώρα όμως, τα πράγματα ηχούν, και κυριότερα νιώθουν, διαφορετικά. Μπαίνει ο δίσκος με το εναρκτήριο "The Nuckelavee" και αυτός ο συνδυασμός δραματουργίας με μανία και ευθύτητας με την υποβόσκουσα αίσθηση μεγαλείου, ξεχύνεται και δεν αποχωρεί ποτέ. Οι στοχευμένες δισολίες, τα δουλεμένα κιθαριστικά σόλο, τα πιασάρικα riffs και η διαβολική και εθιστική χροιά, υπό το πρίσμα μιας εξαιρετικής παραγωγής, εμπλουτίζουν τα κομμάτια.

Το "I, The Deceiver" διαθέτει ένα από τα πιο εντυπωσιακά και μνημονικά κιθαριστικά θέματα, με το σκοτάδι του να θυμίζει ‘90s σουηδικό black metal ανά σημεία. Το ιδιαίτερο, επτάλεπτο ομότιτλο κομμάτι όμως, δείχνει πως οι Hellripper, όσο και αν λατρεύουν το ιδίωμα που υπηρετούν, άλλο τόσο δεν θέλουν να περιοριστούν σε αυτό. Συνδυασμόε επικού metal με σκωτσέζικη χροιά εξαιτίας της γκάιντας, πληθώρα μεγαλοπρεπών riffs και leads, εξαιρετική ενορχήστρωση και σύνθεση με καίριες εναλλαγές. Στο "The Cursed Carrion Crown", οι αλά Slayer κραυγές δίνουν τη θέση τους σε ένα instrumental κρεσέντο αρκετών λεπτών τα οποία όσο διαρκούν ηχούν ως το τέλειο, ψαρώνοντας κάθε ανυποψίαστο. Είναι τέτοια η ορμή του δίσκου, όπως και η ικανότητά του να διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο, η οποία, αποκαλύπτεται ανάμεσα στην στιγμιαία προσοχή που κεντρίζεται από τις επιμέρους μουσικές ιδέες.

Οι οκτώ συνθέσεις του δίσκου δεν χάνουν από πουθενά. Το άλμπουμ κλείνει με το επίσης μακροσκελές "Mester Stoor Worm", το οποίο, εκμεταλλεύεται στο έπακρο ένα ακουστικό break για να ξεχυθεί με ένα πιο σκοτεινό τόνο προς το λυτρωτικό φινάλε. Ο απόκοσμος, συχνά γραφικός, αλλά πέρα για πέρα αυθεντικός, κόσμος που συνθέτουν οι Hellripper με τον τρίτο τους δίσκο, είναι ικανός να συγκινήσει, με την ορθή, συμπαγή και ξέχειλα πλήρη συνθετική του φιλοσοφία, ακόμη και άτομα που δεν παρακολουθούν το εν λόγω ιδίωμα. Για την ακρίβεια, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν διαπίστωνα πως το "Warlocks Grim & Withered Hags" (θα) χαίρει σχεδόν καθολικής αποδοχής από όσα άτομα αναζητούν ποιοτικό και "necro" παλαιομοδίτικο speed metal. Υπό το άγρυπνο βλέμμα του τράγου λοιπόν, αποδέξου τα ξόρκια των Βρετανών και νιώσε τη μουχλιασμένη αλητεία. Απόλαυση.

Bandcamp