Τα αγαπημένα μας τραγούδια από την δισκογραφία του Ozzy Osbourne

Επιλέγουμε τα τραγούδια του Ozzy και των Black Sabbath που μας σημάδεψαν

Αφού κάθε συντάκτης του site μας κλήθηκε να επιλέξει το αγαπημένο του άλμπουμ από την δισκογραφία του Ozzy Osbourne και να μιλήσει για αυτό, η επόμενη πρόκληση έμελλε να είναι ακόμα πιο δύσκολη καθώς κληθήκαμε να επιλέξουμε το ένα, πιο αγαπημένο μας τραγούδι από το σύνολο της δισκογραφίας του και να τεκμηριώσουμε (λέμε τώρα) την επιλογή μας αυτή.

Καλύπτοντας σχεδόν το σύνολο της πορείας του Ozzy παρακάτω μπορείτε να δείτε τις επιλογές και να διαβάσετε τα κείμενα που τις συνοδεύουν, ενώ παράλληλα να μας πείτε στα σχόλια το δικό σας τραγούδι και την ιστορία που σας δένει με αυτό.


I Just Want You (Ozzmosis, 1995)

Ozzy Osbourne - I Just Want You

Οι Sabbath είναι Sabbath και ο Ozzy είναι Ozzy και όταν σκέφτομαι τους πρώτους τους θεωρώ μια συλλογική οντότητα των οποίων όλα τα μέλη είναι απαραίτητα και σημαντικά. Στην ερώτηση λοιπόν για αγαπημένο τραγούδι του Ozzy οι Sabbath δε χωράνε γιατί τον υπερβαίνουν, τον εμπεριέχουν, δεν τους εμπεριέχει. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα τραγούδι από τον προσωπικό κατάλογο του, αυτό θα ήταν το "I Just Want You". Όπως και όλος ο δίσκος στον οποίο κάθεται, έχει τον τέλειο συνδυασμό χαμηλοκουρδισμενης ενορχήστρωσης, με υπέροχες κιθάρες από τον Zakk και μπάσο από τον Geezer, πάνω σε όμορφες σχεδόν pop μελωδίες. Δεν είναι τυχαίο που το "I Just Want You" έχει γραφτεί από τον συνθέτη μεγάλων επιτυχιών του Bryan Adams. Bonus στο συγκεκριμένο τραγούδι και το αγαπημένο mellotron του Rick Wakeman. Όμως είναι η ερμηνεία του Ozzy, το έξυπνο παιχνίδι των λέξεων στους στίχους και η ρυθμική απόδοση τους που με έκαναν για πολλά χρόνια να ξέρω να το απαγγέλλω απέξω (ίσως και ανακατωτά).

Κώστας Σακκαλής


Black Sabbath (Black Sabbath, 1970)

Ozzy Osbourne - Black Sabbath

Δεν υπάρχει τραγούδι που να με συγκλονίζει όπως το "Black Sabbath". Ήταν πιθανότατα και το πρώτο που κάθισα να ακούσω μετά την αγορά των δίσκων. Δεν είχαμε youtube τότε. Δεν υπήρχε streaming. Ήξερα μόνο τα γνωστά τους από το αγαπημένο μου rock bar στο χωριό! Επιλογή και αγαπημένο, από τις πρώτες νότες, τη βροχή, τις καμπάνες, εκείνο το τρίτο διάστημα στο riff του Iommi. Μα λέμε ένιωσα σαν να ανοίγουν πύλες στο μυαλό μου. Το άκουσα πρώτη φορά μόνος, βράδυ, με ακουστικά (ναι ρε σε discman) και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Η καρδιά μου είχε παγώσει, αλλά ήθελα να το ξανακούσω. Και να ξαναφοβηθώ. Η στιγμή που μπαίνει η φωνή του Ozzy με το "What is this that stands before me?" είναι από τις πιο κινηματογραφικές, ανατριχιαστικές εισαγωγές στην ιστορία της μουσικής για μένα. Είναι προσωπικά διαχρονικά αληθινό και πάνω κάτω η πρώτη φανταστική εντύπωση που είχα από τους θεούς. Και κάθε φορά που το ακούω, επιστρέφω στην πρώτη εκείνη στιγμή. Και τρομάζω. Με τον καλύτερο τρόπο. Και κλείνει και φανταστικά ρε μαλάκα μου πριν την φυσαρμόνικα και το χτύπημα του "The Wizard"... όπα, σκάω, πήγα στο επόμενο!

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης


No More Tears (No More Tears, 1991)

Ozzy Osbourne - No More Tears

Κάθε άνθρωπος νομίζω ότι συνδέεται περισσότερο με τους δίσκους εκείνους που χρωμάτισαν τις εφηβικές του ώρες. Αυτό το connection είναι τόσο βαθύ και δυνατό που δύσκολα σπάει ή αντικαθίσταται από μεταγενέστερα ερεθίσματα, όσο ισχυρά κι αν είναι. Ακόμα και σε αυτούς που ακούνε ένα μεγάλο όγκο καινούργιων κυκλοφοριών κάθε χρόνο. Έτσι και του λόγου μου, το "No More Tears" το άκουσα εκείνα τα χρόνια που ήμουνα πολύ φρέσκος μεταλάς και μου πήρε το scalp. Ως φυσική συνέχεια λοιπόν, ακόμα και σήμερα που έχω λιώσει όλη τη δισκογραφία του, το "No More Tears" εξακολουθεί να είναι ο αγαπημένος μου Ozzy δίσκος. Ποιο είναι το τραγούδι που ξεχωρίζω από ‘κεί μέσα όμως είναι πραγματικά δύσκολο ερώτημα. Τελικά θα πάω με το ομώνυμο, γιατί πρέπει να πάρω μόνο ένα. Είναι αυτή η μπασογραμμή που το ανοίγει τόσο δυνατή, που έχει γράψει ανεξίτηλα βλέπεις. Τα πλήκτρα που το χτίζουν και ο Zakk που ορμάει στο riff, μετά το πρώτο lead, σα σφυρί αμέτρητων μεγατόνων. Τα μελαγχολικά φωνητικά του Ozzy σε ένα murder song που έχει τόσες ερμηνείες όσες κι η ζωή η ίδια. Το ρεφρέν που έχει ακουστεί σε κάθε άκρη τούτης και κάθε άλλης γης. Η ενορχήστρωση, στην δραματική αλλαγή, εκεί στη μέση, που οδηγεί στο κρεσέντο μιας μερακλωμένης κιθάρας και η οργασμική κατάληξη με την επαναφορά της βασικής μπασογραμμής. Τεράστιος ύμνος. Σχεδόν όσο και το, δεν ακουμπάμε ακόμα γιατί δε βγαίνει, "Mama, I'm Coming Home".

Βλάσης Λέττας


I Just Want You (Ozzmosis, 1995)

Ozzy Osbourne - I Just Want You

Με τόσες κολοσσιαίες μουσικές στιγμές, η επιλογή ενός τραγουδιού δεν είναι απλώς αδύνατη, είναι κωμική. Θα κάνω όμως την ανατροπή και θα διαλέξω την ύστερη χιτάρα έναντι των κλασικών επών που τραγούδησε ο Ozzy. Και γιατί όχι δηλαδή; Απλώς θέλω εσένα έχω ουρλιάξει μαζί του απευθυνόμενος στον μεγάλο μου έρωτα, οι απίστευτοι στίχοι είναι από τα πιο motivating πράγματα εκεί έξω, η μπασάρα του Geezer να σου συντονίζει τα άντερα και η αλλαγή τονικότητας να γράφει την δική της ιστορία… λίγα μόνο από τα στοιχεία που έφερε μαζί του το "I Just Want You" και το έκαναν αιώνιο και άφθαρτο. Μαγικό, νοσταλγικό και ειλικρινώς παθιασμένο, στέκεται σαν μία εκ των κορυφών του θεϊκού "Ozzmosis", του Ozzy δίσκου δηλαδή που αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλον - ναι, περισσότερο κι από τα δύο πρώτα αριστουργήματα. Στα αυτιά μου, αυτό ήταν και το αποκορύφωμα του πιο μοντέρνου Ozzy, και κατά έναν περίεργο τρόπο με αφορά ακόμη 30 χρόνια μετά, εξάλλου εμφανίζεται συχνότατα στις ατομικές και οικογενειακές μας playlist!

Αντώνης Καλαμούτσος


Perry Mason (Ozzmosis, 1995)

Ozzy Osbourne - Perry Mason

Γιατί επέλεξα το "Perry Mason" ως το αγαπημένο μου τραγούδι του Ozzy; Έλα μου ντε. Πρώτον, γιατί ένιωθα πιο σωστό να επιλέξω ένα τραγούδι από την προσωπική του καριέρα, παρά από τους Black Sabbath, όπου οι πρωταγωνιστές είναι σχεδόν πάντα ισάξια και οι τέσσερεις. Δεύτερον, γιατί το "Ozzmosis" είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ του Ozzy και αυτό εδώ είναι το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ. Τρίτον, διότι με σεβασμό στον τιτάνα Randy Roads, ο αγαπημένος μου ήταν πάντα ο Zakk Wylde και εδώ κεντάει σε riff και solo. Τέταρτον, γιατί η μπασάρα του Geezer Butler είναι αδιανόητη και δένει άψογα με την πιο 90s, σκοτεινή ηχητική προγέγγιση του δίσκου. Πέμπτον, διότι οι γραμμές του Ozzy είναι τόσο υπέροχες και η χροιά της φωνής του καλύτερη από ποτέ ίσως, ενώ ακόμα και οι στίχοι είναι έξυπνα παιχνιδιάρικοι. Έκτον, γιατί η εισαγωγή στα πλήκτρα του Rick Wakeman είναι θρυλική, όπως κι ο ίδιος. Έβδομον, γιατί με έχει προβληματίσει η δήλωση του Wakeman που χαρακτήρισε το "Perry Mason" ως «το καλύτερο progressive metal τραγούδι ever», καθότι δεν συμφωνώ στον ορισμό, αλλά ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω τον Wakeman σχετικά με το τι είναι prog; Τέλος, νομίζω πως ενδόμυχα ήθελα να βάλω κι εγώ το "I Just Want You" αλλά δεν το έκανα, γνωρίζοντας πως θα το βάλουν άλλοι. Τελικά, κατέληξα στο "Perry Mason" για όλα τα παραπάνω και κυρίως γιατί είναι μεγάλη τραγουδάρα!

Χρήστος Καραδημήτρης


The Wizard (Black Sabbath, 1970)

Ozzy Osbourne - The Wizard

Κλασική περίπτωση βλάβης. Με το που άρχισα να καταλαβαίνω πέρα από τη μούρη μου, ξεκίνησαν και τα ταξίδια στην αινιγματική συλλογή βινυλίων των γονιών μου. Λίγο καιρό αργότερα, όταν οι Led Zeppelin είχαν ήδη αφήσει έντονο το στίγμα τους στον ψυχισμό μου, έπεσα πάνω στο επτάιντσο single του "Paranoid". Ανίδεος, εντυπωσιασμένος από το μικρό του δέμας και τις 45 στροφές (τεχνολογία!), ζήτησα από τον πατέρα μου να το βάλει να παίξει. Το πρώτο μου επτάιντσο έβερ. «Οι Black Sabbath στα τέλη των ‘70s/αρχές ‘80s στην Ελλάδα, ήταν μουσική για τα φρικιά και τους σατανιστές, έτσι μας έλεγαν». Μου βάζει να ακούσω το b-side, για εκείνο τον Μάγο, επηρεασμένο από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, πίστευε πως θα ήταν η ιδανική πρώτη γνωριμία. Το καλύτερο δώρο που μου έκανε ποτέ. Μπαίνει η φυσαρμόνικα. Είκοσι χρόνια αργότερα, εξαιτίας του Ozzy, θα αγόραζα τη δική μου. Δεν ξεπέρασα ποτέ το "The Wizard". Μουρμουράω τον ρυθμό, τους στίχους, τα κοψίματα, μιμούμαι τα τύμπανα, όποτε νιώθω άγχος. Θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια στο σαλόνι του πατρικού μου που η φωνή του Ozzy, ανισόρροπη και εξωτική, ήταν όλος ο κόσμος. Ήταν, είναι και θα είναι.

Αποστόλης Ζαμπάρας


Diary Of A Madman (Diary Of A Madman, 1981)

Ozzy Osbourne - Diary Of A Madman

‘Who do you think I am, Frank fucking Zappa?’ - Αυτή ήταν η αντίδραση του Ozzy όταν πρώτο-άκουσε την ιδέα που του παρουσίασαν για το "Diary Of A Madman". Μια δαιδαλώδης σύνθεση που φέρνει στο προσκήνιο την κλασσική επιρροή του Randy Rhoads, με διαρκείς αλλαγές και μια επιβλητική ατμόσφαιρα. Η φωνή του Ozzy, αγέρωχη, σαν κραυγή αγωνίας παλεύει με την πνευματική ασθένεια. Ίσως στις μέρες μας να έχει χάσει ένα μέρος του εντυπωσιασμού της σαν σύνθεση, όμως στο ιστορικό πλαίσιο των αρχών του 80, ένα κομμάτι που συνδυάζει την περίπλοκη ενορχήστρωση με τα κοφτερά riffs και την ορχηστρική προσέγγιση, μοιάζει βγαλμένο από το μέλλον. Ο "madman" τολμούσε από τότε να αψηφήσει κάθε προσδοκία και να δοκιμάσει καινούριους ήχους, και στο ημερολόγιό του, μας χάρισε μια από τις πιο εμβληματικές του συνθέσεις.

Νίκος Καταπίδης


War Pigs ("Paranoid", 1970)

Ozzy Osbourne - War Pigs

Μπορώ να σκεφτώ πάμπολλες στιγμές της ζωής μου, στις οποίες η φωνή του Ozzy έχει αποτελέσει βασικό soundtrack. Η πιο χαρακτηριστική, πάντως, μοιάζει να στέκει πάνω από 20 χρόνια πριν. Εκεί, ο έφηβος εαυτός μου ψαχουλεύει την δισκοθήκη του πατέρα μου, που μέχρι τότε έμοιαζε απαγορευμένο σημείο του σπιτιού, χαζεύει εξώφυλλα, και μένει στο εξώφυλλο του "Paranoid". Ένα άγγιγμα της βελόνας αργότερα, και με τα τεράστια headphones να πιέζουν το κεφάλι μου, το "War Pigs" θα αποτελούσε την εισαγωγή μου στον θαυμαστό κόσμο των Black Sabbath - και κατ' επέκταση του Ozzy Osbourne.

Σπύρος Κούκας


Planet Caravan (Black Sabbath, 1970)

Ozzy Osbourne - Planet Caravan

Οι Black Sabbath κυκλοφόρησαν στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους τρία κομμάτια στα οποία ακούμε έναν Ozzy σχεδόν αγνώριστο: την αγία τριάδα των "Planet Caravan", "Solitude", και "Changes". Η πρώιμη rock ψυχεδέλεια και η πιανιστική μπαλάντα ξεχωρίζουν ως ιδιαίτερες αποκλίσεις απ’ τον ήχο τους, οι οποίες, σ’ αντίθεση με άλλες που ακολούθησαν (βλ. "It’s Alright"), εδραιώθηκαν ως κανόνας στην συνείδηση του κοινού. Εστιάζοντας, όμως, στο "Planet Caravan", ψύχει η ατμόσφαιρα γύρω μας με τρόπο καθηλωτικό. Τα απαλά ακόρντα του Iommi και οι λεπτοί ελιγμοί ενός κουρνιασμένοι μπάσου, στρώνουν ένα αστρικό χαλί για να ακουστεί σαν ηχώ που έρχεται απ’ το διάστημα η παραμορφωμένη φωνή του Ozzy. Πλάι στα bongos, το φλάουτο, και το κομψό κιθαριστικό σόλο, ακούμε τον Osbourne σε μία σπάνια στιγμή εσωστρέφειας και περισυλλογής, καθώς τραγουδάει τους στίχους του Geezer Butler, που δίχως το βαρίδιο της μοναξιάς και της ερωτικής απογοήτευσης, ακούγονται παράδοξα νηφάλιοι και διαχρονικοί. Κομμάτι ανεπανάληπτο, όπως φάνηκε και απ’ το πείραμα του "Zeitgeist" στο "13", κι η πιο διάσημη, ίσως, εξαίρεση στη συνολική δισκογραφία του Madman, που εν τέλει πάντα ήταν πολλά περισσότερα ως τραγουδιστής.

Μάνος Κορνηλάκης - Ορφανουδάκης


Planet Caravan (Black Sabbath, 1970)

Ozzy Osbourne - Planet Caravan

Δεν ήξερα ακόμη να συλλογίζομαι· ήξερα να νιώθω. Γι’ αυτό και δεν είχα λέξεις για να περιγράψω αυτό που μου συνέβαινε. Μόνο αισθήσεις, ρίγη, ασυνείδητες μετατοπίσεις και ανείπωτες σκέψεις. Ένιωθα σαν αστρική σκόνη να αιωρούμαι στον αιθέρα του μυαλού ενός 13χρονου αγοριού, ξαπλωμένου στο πάτωμα του κεντρικού χώρου ενός διαμερίσματος, με τις αναθυμιάσεις του βινυλίου στον αέρα και τα παντζούρια κλειστά. Το Planet Caravan έγινε η αιτία για να μπορώ να ίσταμαι εκτός εαυτού και να παραληρώ ερωτικά, ακροβατώντας ανάμεσα στον δικό μου κόσμο και των άλλων. Θυμάμαι το σώμα μου να μουδιάζει, το στήθος μου να βαραίνει, το μέρος όπου κειτόμουν να χάνεται. Η φωνή του Ozzy έπλεε· αιωρούταν ανάμεσα σε πλανητικές ροές και ψυχικές αναθυμιάσεις, σα να ψιθύριζε προς τα μέσα, σ’ ένα τοπίο χωρίς βαρύτητα. Πιάνω τον εαυτό μου να τρέμει ακόμα κάθε φορά που επιστρέφω σ’ αυτό το τραγούδι. Και γι’ αυτό ευθύνεται ο πιο έλλογος madman ever. Από τότε, όποτε θέλω να χαθώ δίχως να φύγω, να ξεφύγω δίχως να αποδράσω, βάζω αυτό το κομμάτι. Ένας μυστικός διάλογος με τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού μέσα μου. Εκεί όπου ακόμη κατοικεί το αγόρι που δεν ήξερε, αλλά ένιωθε. Το Planet Caravan είναι για μένα μια μυστική τελετουργία: το πιο άρρητο, διαπλανητικό, τρυφερό μου καταφύγιο.

Θωμάς Σαρακίντσης


Killer Of Giants (The Ultimate Sin, 1987)

Ozzy Osbourne - Killer Of Giants

Όταν μου ζητήθηκε να συμμετέχω στο αφιέρωμα αυτό, δεν αμφέβαλα δευτερόλεπτο για την επιλογή μου. "Killer Of Giants" από το "Ultimate Sin". Δεν εκδόθηκε σε single, δεν έγινε video, αν και power ballad δεν είχε θέσει στη setlist. Τι το ιδιαίτερο είχε για μένα λοιπόν αυτό; Η απάντηση έρχεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, και το ραδιοφωνικό παιχνίδι «Ροκ Κόντρες» του Rock FM. Δύο ακροατές πήγαιναν στο στούντιο με τους δίσκους τους και έπαιζαν εναλλάξ τις επιλογές τους. Οι ακροατές τηλεφωνούσαν και ψήφιζαν όποιον από τους δύο προτιμούσαν περισσότερο. Το έπαθλο για το νικητή ήταν δύο δίσκοι. Έλαβα μέρος και εγώ λοιπόν μαζί με τον φίλο μου τον Δημήτρη απέναντι στον Βαρτάν και τον Ηλία. Ο Βαρτάν έκανε επιλογές πιο ιντελεκτουέλ. Εμείς επιμέναμε πιο σκληρά. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που αναγγέλλει: «Και τώρα ένα τραγούδι από τον Ozzy Osbourne που αναφέρεται στην απειλή ενός πυρηνικού πολέμου…"Killer Of Giants" (θέμα ξανά επίκαιρο)». Tο τραγούδι ξεκινάει και με στοιχειώνει. Η ερμηνεία του Ozzy, εντελώς θεατρική, ανατριχιαστική θα έλεγα. Ο Βαρτάν μπορεί τελικά να έχασε στο παιχνίδι αλλά με συγκλόνισε με την επιλογή του.

Δημήτρης Μαυροειδής


I Just Want You (Ozzmosis, 1995)

Ozzy Osbourne - I Just Want You

Δεν τα πάω καλά με την κατηγορία "αγαπημένα τραγούδια". Πάντα δηλαδή προτιμούσα να μιλάω και να γράφω για δίσκους. Όμως, για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, και με δεδομένο πως ήταν αδύνατον να διαλέξω μόνο ένα κομμάτι των Black Sabbath, είπα να ανατρέξω στην αρχή της σχέσης μου με τον καλλιτέχνη. Αυτό με οδήγησε πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στο "Ozzmosis", όταν στην τρυφερή ηλικία των πρώτων γυμνασιακών χρόνων έπεσα πάνω στο "I Just Want You" κι ένας ολόκληρος κόσμος άνοιξε μπροστά μου. Γιατί ναι, ok, στα 14 προφανώς είχα ακούσει τα σουξέ των Sabbath, όμως, μέχρι τότε θεωρούσα πως αυτή ήταν η μουσική του πατέρα μου και όχι η δική μου. Εξάλλου, αν το βάλουμε δίπλα στα έπη που έχει τραγουδήσει ο Ozzy, το συγκεκριμένο κομμάτι φαντάζει κάπως ασήμαντο και, σίγουρα, εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι το τραγούδι στο οποίο θα ανατρέξω αν θέλω να ακούσω την φωνούλα του. Όμως, από την άλλη, συνθέσεις όπως αυτή, καθόρισαν την αισθητική μιας γενιάς ακροατών και, σε αντίθεση με πολλά τραγούδια που τραγούδησε ο Ozzy πριν και μετά, το "I Just Want You" δεν έχει κακογεράσει ούτε στο ελάχιστο. Αν έπρεπε λοιπόν σήμερα να διαλέξω τα 50 καλύτερα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο Ozzy, το "I Just Want You" ίσως, οριακά, να κατάφερνε να μπει στη λίστα. Χωρίς αυτό όμως, δεν ξέρω πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα και πως θα ήταν σήμερα η σχέση μου με το γιγαντιαίο κεφάλαιο των Black Sabbath και του Ozzy Osbourne. Και, για αυτό τον λόγο θα έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.

Αντώνης Αντωνιάδης


Hand Of Doom (Paranoid, 1971)

Ozzy Osbourne - Hand Of Doom

Οι Black Sabbath έφτιαχναν κάτι επτάλεπτα και οκτάλεπτα τραγούδια που έμοιαζαν με τρίλεπτα και τετράλεπτα. Έφτιαχναν επίσης κάτι τραγούδια που αν τα έσπαγες, θα έπαιρνες τρία-τέσσερα εντελώς διαφορετικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Hand Of Doom". Το ήρεμο, jazzy ξεκίνημα διδάσκει την τέχνη της υπομονής. Έρχεται η πρώτη έκρηξη με τα τρομερά break του Bill Ward, σε αντιστοιχία με το "War Pigs", και ζηλεύεις που δεν είσαι ντράμερ. Μία ακόμη γύρα και το κομμάτι αλλάζει εντελώς, νιώθεις την απελευθέρωση, νιώθεις σαν να έχεις βγει στον αυτοκινητόδρομο. Και μετά το "don't stop to think now", το κομμάτι - μαντέψτε και wait for it - αλλάξει ξανά τελείως. Έρχεται αυτή η heavy metal γκρούβα που σε κολλάει στον τοίχο και σου παίρνει τα μυαλά. Και μετά το σόλο - σήμα κατατεθέν του Iommi και την μπασαδούρα του Geezer, επιστροφή με επανάληψη του πρώτου μέρους. Αφηγητής σε όλο το ταξίδι ο Ozzy, ερμηνεύοντας τους πανίσχυρους, κατά βάση αντιπολεμικούς (και κατά των ναρκωτικών) στίχους του Geezer. Κάτι τέτοιες τραγουδάρες ήταν στον ίδιο δίσκο με το "War Pigs", το "Paranoid" και το "Iron Man", έτσι για να καταλαβαίνουμε για τί μεγέθη μιλάμε.

Θοδωρής Ξουρίδας


Mr. Crowley (Blizzard Of Ozz, 1980)

Ozzy Osbourne - Mr. Crowley

Τα πραγματικά μεγάλα τραγούδια είναι εκείνα που ακόμα και στην απλή αναφορά τους σε κάνουν να λυγίζεις υπό το βάρος τους. Τέτοιο είναι ξεκάθαρα το "Mr. Crowley", βισκόμενο στην κορυφή της προσωπικής δισκογραφίας του Ozzy Osbourne. Η δρακουλιάρικη εισαγωγή του Don Airey είναι εμβληματική. Ακόμη και χωρίς αυτή όμως, θα γινόταν η δουλειά. Θα αρκούσε η στοιχειωτική φωνή του Ozzy στο μπάσιμο, μοναχή της για ελάχιστο χρόνο πριν μπουν οι παιχταράδες. Η όλη φάση φέρνει στο νου αυτό που λέμε ευθυγράμμιση πλανητών. Δυνατό θέμα. Μυστήρια ατμόσφαιρα. Ακαταμάχητες φωνητικές μελωδίες, από τον μάστορα Ozzy, που συχνά η αντίληψή του για του μουσική και το συγκεκριμένο αδιαμφισβήτητο ταλέντο του μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, στη σκιά της χαρισματικής προσωπικότητάς του. Φανταστικό rhythm section από τον γίγαντα των τυμπάνων Lee Kerslake και τις μπασογραμμάρες του Bob Daisley. Ξεχάσαμε μήπως τίποτα; Τί εφτιαξες εκεί ρε Randy Rhoads; Πώς τους πετσόκοψες όλους έτσι; Τί σολάρες ήτανε αυτές; Όχι, πες μου, τί σολάρες ήτανε αυτές;

Αντώνης Παπαδόπουλος


Black Sabbath (Black Sabbath, 1970)

Ozzy Osbourne - Black Sabbath

Στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου ήρθαν οι σημαντικές αλλαγές - αυτές που τελικά έμειναν για πάντα. Ένας συμμαθητής - που έγινε τελικά κουμπάρος - πάτησε το play για να ακούσουμε το «τρομακτικό τραγούδι». Ο κόσμος άλλαξε, το "Bad Medicine" των Bon Jovi που άκουγε ο ροκάς συμμαθητής στο δημοτικό πέρασε στην κατηγορία του pop για πάντα και τα pop της εποχής στην κατηγορία σκουπιδοτενεκές επίσης για πάντα. Αυτό το τραγούδι «Σαντορίνη» - απλό, αρχέγονο, τρομακτικό και πανέμορφο ταυτόχρονα - μπήκε στην κατηγορία των τραγουδιών που αλλάζουν τον κόσμο γιατί αλλάζουν εσένα. Αυτά που ξεκλειδώνουν άγνωστα πράγματα μέσα σου, αυτά που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να τα ξεπεράσεις ποτέ χωρίς να ξέρεις γιατί, όσα «αφού ακούς Sabbath άκου και αυτούς» και αν ακολουθήσουν. Ακόμα δεν γνωρίζω ακριβώς «τι είναι αυτό που στάθηκε μπροστά μου» εκείνη την ημέρα και γιατί μου άλλαξε τον κόσμο - ας το ψάξει η ανθρωπολογία. To γιατί δακρύζω όποτε διαβάζω κάτι για τον θάνατο του Ozzy το ξέρω όμως καλά. Το γράφει παραπάνω.

Αντώνης Μουστάκας

  • SHARE
  • TWEET