Trespasser

Ο δεύτερος δίσκος των Σουηδών Trespasser ανακοινώθηκε ως ένας μικρός κεραυνός εν αιθρία. Το ντεμπούτο τους το 2018, "Чому не вийшло?" κέρδισε άμεσα τις εντυπώσεις σε γωνία του black metal underground, επειδή έκανε το εξής απλό, κυνικά και αποτελεσματικά: Παρέδωσε υψηλής ποιότητας, καταιγιστικό σουηδικό black metal, που σε πλήρη αντίθεση με τις επιρροές του, φρόντισε να προτάξει το αναρχικό ιδεολογικό του πρόταγμα, αντλώντας έμπνευση από το Μαχνοβίτικο κίνημα.

Οι Trespasser, το δήλωσαν ξεκάθαρα. Ήθελαν να συνθέτουν μουσική που είχαν απογοητευτεί να ψάχνουν και να μην βρίσκουν στα δισκάδικα, αηδιασμένοι από την σκιώδη επιρροή της ακροδεξιάς στον ήχο. Σε μια εποχή που το red anarchist black metal είχε αρχίσει να αποκτά ουσιώδη υπόσταση εντός της σκηνής, με διαδοχικές μπάντες να εμφανίζονται και να συνδυάζουν τις προοδευτικές και ριζοσπαστικές τους απόψεις με ποιοτική μουσική, η έμφαση (και) σχημάτων και σε πιο παραδοσιακές εκδοχές του, αποτελούσε πόλο ικανό να κάνει κεφάλια να γυρίσουν.

Βέβαια, όπως είναι ίσως αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις, συγκροτήματα αποκτούν ακροατήριο επειδή συμφωνεί με τις θέσεις τους, όντας θετικά προδιατεθειμένο. Δίχως αυτό να είναι κατακριτέο, οι Trespasser δεν ήταν μια τέτοια περίπτωση. Η ουσιώδης αντιστροφή των βασικών αισθητικών εργαλείων, τεχνικών και ύφους του δεύτερου κύματος του black metal, μεταβιβάζοντας την κρισιμότητα και την πίεση της αντίστασης στο κοινωνικό πεδίο, παραμένει επίκαιρη, ανανεωτική, και φυσικά επικίνδυνη. Στον δεύτερο δίσκο τους, του οποίου η ανακοίνωση έσκασε στα ξαφνικά, οι Σουηδοί αποφάσισαν να το πάνε ένα βήμα παραπέρα.

Το "Αποκάλυψις", όπως εξήγησε και ο ιθύνων νους και συνθέτης της μπάντας, XVI, στη συνέντευξή μας, δεν είναι μια αναρχική ανάγνωση της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Είναι η συνειδητή, ταγμένη και προσεγμένη επιλογή να αφήσει το οργισμένο και πολεμικό του μουσικό σχήμα να εμπνευστεί από βασικές θεματικές της. Ο σκοπός δεν ήταν παρά να εκφράσει με ελπιδοφόρα πίστη το όραμά των δημιουργών του για μια καλύτερη, ιδανική, κοινωνία. Δεν αποτελεί μια μεταφυσική σπουδή πάνω σε έννοιες όπως η ουτοπία και η ανατροπή, ούτε αναπαράγει τη θρησκευτική μαρτυρία που συχνά κρύβεται στις σκιές πολλών επαναστατικών ιδεολογιών. Το «Αποκάλυψις», είναι ένα μήνυμα ελπίδας, αγανάκτησης, γεμάτο πάθος και ενέργεια.

Στο δεύτερο δίσκο τους, οι Trespasser βελτιώνουν στο έπακρο, και ανά στιγμές εξελίσσουν, την συνθετική τους προσέγγιση. Δεν υποκύπτουν στο αισθητικό «παράπτωμα» του να ηχήσουν πομπώδεις, ακόμη και αν μερικά θέματα του φορτισμένου "Hand In Hand Towards Har-Megiddo" φαντάζουν γραμμένα για να δονούν συναυλιακά venues. Δίνουν έμφαση στα riffs και τις εναλλαγές, στις αρμονίες και στην έντονη εκφορά. Στο εναρκτήριο "Forward Into The Light" παίρνουν τη σκυτάλη από τους Funeral Mist και τη δίνουν στους Behemoth. Αντιλαμβάνονται τα 39 λεπτά και τις επτά σφραγίδες συνθέσεις του δίσκου ως αυτόνομα κεφάλαια. Η μουσική παραμένει εξόχως τεχνική, και η διαυγής παραγωγή αποτελεί ένα από τα κρυμένα χαρτιά αυτής της επίθεσης φωτός.

Οι Trespasser δεν επιχειρούν να διαλύσουν το ιδίωμα, αποδομώντας το, ούτε πειραματίζονται μορφολογικά. Κατά μια έννοια, διέπονται από τη νοοτροπία των Dawn Ray’d, και σε κάθε περίπτωση, αφοσιώνονται στην τέχνη του τραγουδιού. Τα solos και leads του "The Honourable Thrall" με τις ανατολίτικες κλίμακες δουλεύουν εξαίσια με τα ρυθμικά κιθαριστικά μέρη. Όσο τα blastbeats δίνουν και παίρνουν, το «Αποκάλυψις» δεν γίνεται στιγμή τεχνοκρατικό, μηχανιστικό, ή επίπεδο. Στο "The Symbolism Of Immolations" φροντίζει να αποκαλύψει (ναι…) τη θεατρικότητα και την επιβλητικότητα που οφείλει να αναδείξει μια τέτοια προσέγγιση.

Η δυναμική και η διαφοροποίηση του δεύτερου δίσκου των Trespasser, δεν είναι η θελκτική θεματική του προσέγγιση. Ναι, αποτελεί έναν δίσκο που μπορεί άνετα να λειτουργήσει ως πηγή εισόδου στο συγκεκριμένο παρακλάδι, αλλά παράλληλα, αποτελεί και ένα άψογο δείγμα σύγχρονου black metal που δεν γίνεται στιγμή αυτοαναφορικό, ούτε καταπλακώνεται από δύστροπες post-black ατμόσφαιρες. Υπενθυμίζει πως η εν λόγω προσέγγιση, εν έτει 2023, μπορεί όχι μόνο να μην ηχεί παρωχημένη και βουτηγμένη στην ύπουλη νοσταλγία της παράδοσης, αλλά να φροντίζει με διάρκειες, εναλλαγές, κορυφώσεις, ατμόσφαιρες αλλά και καθαρά μουσικές αναπτύξεις θεμάτων, να εκμοντερνίζει το ύφος της. Το μεγαλοπρεπές φινάλε του δίσκου με το "The Great Debt-Strike II: Jubilee", θα αφήσει τις σάλπιγγες να σημάνουν. Αφέσεως σημασία. Όχι αμαρτιών, αλλά χρέους, βάρους. Η Αποκάλυψη γίνεται επιτέλους το αλληγορικό όχημα όπου η καθημερινή κοινωνική και υλική πάλη θα μετατραπεί σε ένα ιδανικό, που επιθυμεί να εμπνεύσει.

Το τελευταίο, είναι και η μαγεία του νέου δίσκου των Trespasser. Δεν διατυμπανίζει πως φέρνει το ανανεωτικό φως που θα ωθήσει στις σκιές τους ιδεολογικούς αντιπάλους εντός και εκτός σκηνής. Είναι ένα ταπεινό στήριγμα στην διαρκή, καθημερινή μάχη με κάθε λογής δαίμονες. Διότι, το φως και η πνευματική πίστη και ενδυνάμωση, όσο και αν περιτυλίγονται με έναν ελιτισμό, δεν παύουν να είναι ζωτικής σημασίας και σε όσα άτομα αναζητούν από τη μουσική κάτι πέραν της εφήμερης απόλαυσης. Για όσα άτομα αντιλαμβάνονται το πολιτικό ως το συνειδητοποιημένο. Το «Αποκάλυψις» δίνει χώρο για μια life metal εξερεύνηση αυτού. Μεγαλοπρεπώς.

"The once thundering asphalt rivers are now silent
A strange noise cuts through the night, a dying fire
The iron trail still plods away, outside palaces past
No white lines in the sky no more but you can see the stars"

Bandcamp
Youtube