Όταν τα πρώτα σου σημάδια γραφής είναι στο split με τους Gulch, κύκνειο άσμα τους, τότε τα μάτια της κοινότητας θα μείνουν πάνω σου. Δύο χρόνια αργότερα, οι Sunami στο ομώνυμο ντεμπούτο τους επιχειρούν να δικαιώσουν τις προσδοκίες. Τρομεροί ρυθμοί και σύμπραξη μπάσου και τυμπάνων, στρώνουν το χαλί για καταιγιστικές καταστάσεις. Τα 18 λεπτά του άλμπουμ είναι γεμάτα από βαριά riffs αμερικανικου hardcore τελών '80s - αρχών/μέσων '90s, crossover αέρα, μανιακά beatdowns, και φωνητικά που πείθουν. Οι προοπτικές βέβαια παραμένουν, όσο και εάν οι ακροάσεις είναι άκρως πειστικές. Λίγη ακόμη δουλειά στις επιρροές και στον προσωπικό ήχο αρκεί.

Bandcamp
Youtube

Όσο κι αν καμαρώνω πως, βασικά, μπορώ να ακούσω και τα πιο παράξενα πράγματα, οι A Light Sleeper από το Chicago με έπιασαν εντελώς απροετοίμαστο, με πολύ θετικό τρόπο. Όπως λοιπόν αυτός που κοιμάται ελαφριά κρατάει ταυτόχρονα επαφή με δύο κόσμους - του ξύπνιου και του ονειρικού - αυτό εδώ το κουαρτέτο από κιθάρα, τύμπανα, βιόλα και σαξόφωνο, βρίσκεται ταυτόχρονα στον κόσμο του chamber rock αλλά και του post. Μέσα σε όλα τα δυσαρμονικά και παράξενα πράγματα που συμβαίνουν, η μπάντα διατηρεί μια ανεξήγητη προσβασιμότητα. Άβολες μελωδίες, απίστευτες δυναμικές, τρομεροί ρυθμοί κι ένας πανέμορφα οργανικός ήχος σε περικυκλώνουν, ενώ η ροή της μουσικής είναι πολύ πιο φυσική και «λογική» από αυτό που της αναλογεί. Πρόκειται για ένα έξοχο, αν και αρκετά ακραία πειραματικό άλμπουμ, που αποδεικνύει πόσα ανεξερεύνητα πράγματα κρύβει ακόμα ο προοδευτικός χώρος.

Bandcamp

Είναι ευτύχημα όταν σπουδαίες μπάντες σε ένα μουσικό ιδίωμα κυκλοφορούν από κοινού ένα δίσκο. Πόσο μάλλον δε, όταν δεν επαναπαύονται αλλά δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Οι Μεξικανοί Habak και οι Καλιφορνέζοι Lagrimas είναι δύο από τις πλέον ποιοτικές neo-crust μπάντες της τελευταίας δεκαετίας. Στα 26 λεπτά αυτού του split, προσφέρουν έξι φανταστικά κομμάτια στο γνώριμο ύφος των Tragedy, From Ashes Rise, Remains Of The Day, Ekkaia και Ictus. Μελωδικό, αντιφασιστικό και αντικαπιταλιστικό d-beat, φωνητικά και γυρίσματα που φτάνουν από το screamo μέχρι ένα πιο βίαιο μα μελαγχολικό post-metal. Η έναρξη του ανατριχιαστικού "Nothing To Hope For", το φινάλε του επιβλητικού "En La Huega De Los Acontecimientos", η συγκλονιστική κλιμάκωση του "I Can’t Afford It", και όχι μόνο, συνθέτουν ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ.

Bandcamp
Youtube

Τη Meghan Wood των Crown Of Asteria την έχω στην καρδιά μου γιατί μου προσέφερε αυτό το υπερβατικό raw black metal έργο με τους Golden Light. Tώρα, που με τους Another Black Autumn εξερευνά το βορειοαμερικάνικο φολκλορ των πνευματων υπό τη συνοδεία κασκάδιου black metal, δεν θα μπορούσα να την αγνοήσω. Ειδικά εφόσον συμμετέχει και ο Todd Paulson των Canis Dirus. Ακουστικά περάσματα, καταβαραθρωμένα σημεία, αιθέριες στιγμές και ερμηνείες αλλά και φρενήρεις καταβάσεις. Το "Resplendent Apparitions At The Dawn" δίνει στην στιχουργική του ποίηση μια θαρραλέα ηχητική συντροφία, που απαιτεί ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ και αγνάντεμα στον ορίζοντα για να αποκαλυφθεί. Κυρίως όμως, τα 32 του λεπτά, απαιτούν περισσότερη προσοχή από όση εννοείται γιατί έχει εκπλήξεις.

Bandcamp
Youtube

Ντεμπούτο άλμπουμ για τις Nite Bjuti από την Νέα Υόρκη και δηλώνω απολύτως μαγνητισμένος. Το trio των Candice Hoyes (φωνή), Val Jeanty (κρουστά, electronics) και Mimi Jones (μπάσο) καταφέρνει να συνδυάσει μερικά πολυδιάστατα στοιχεία με τρόπο μάλλον εντυπωσιακό. Αφενός, διατηρούν πολλά στοιχεία της jazz γλώσσας, όντας όμως εξ ολοκλήρου αυτοσχεδιαστικές, και αφετέρου, εμπνέονται από και χρησιμοποιούν την Afro-Caribbean παράδοση με τρόπο δημιουργικό και ευφάνταστο. Το "Nite Bjuti" διαθέτει λοιπόν μια σπάνια πνευματική καθαρότητα, μια νυχτερινή κι εξομολογητική αίσθηση αλλά και μια ηχητική ταυτότητα που είναι διαφορετική και πολύ προσωπική. Αν και λογικά θα πρέπει να εντάξουμε αυτή την δουλειά στον χώρο της πειραματικής jazz, δεν κρύβω πως κατά τις ακροάσεις σκέφτηκα πολλές φορές πως αυτή θα έπρεπε να είναι η «τυπική» σύγχρονη jazz. Αυτόφωτη, εσωτερική , ολοκληρωτικά πρωτότυπη κι αυτοσχεδιαστική.

Bandcamp

Μετά το εξαιρετικό "Colours Out Of Space", η νέα δουλειά των Νορβηγών Pixie Ninja ήταν, εύλογα, αναμενόμενη. Στο τρίτο τους άλμπουμ, αφήνουν πίσω τους τον κοσμικό τρόμο του H.P Lovecraft, η μουσική τους όμως διατηρεί τα ίδια ατμοσφαιρικά vibes. Το progressive rock των Pixie Ninja συνορεύει αισθητά με το space rock, τα δε (φανταστικά) αναλογικά synths συνδέουν την μουσική τους με ηλεκτρονικά αλλά και με kraut ηχοτόπια. Τα στοιχεία που ξεχωρίζουν σε αυτό το γκρουπ είναι το πάντρεμα ανάμεσα σε vintage και σύγχρονους ήχους και τεχνοτροπίες αλλά και η ικανότητα να παράγουν ιδιαίτερα σκοτεινές στιγμές, μέσα στις κατά τ' άλλα πολύχρωμες instrumental συνθέσεις τους. Για ακόμη μια φορά, κερδίζουν το στοίχημα συνεχίζοντας να ακολουθούν ένα προσωπικό μουσικό μονοπάτι, καταφέρνοντας παράλληλα να εξερευνήσουν τους κόσμους ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο.

Bandcamp

Το τρίο από το Maine, επιδίδεται σε ένα ρευστό, από πλευράς ταυτοτήτων, black velvet metal. To νέο τους άλμπουμ, "Devil's Blood In Her Tongue", με το παγανιστικό και μαγικό του θεματικό περιεχόμενο, εξιστορεί μια πορεία αναζήτησης, με όλες τις απαραίτητες αναφορές. Από μελωδικό και ρυθμικό black metal, σε εντελώς folk καταστάσεις με τα κατάλληλα έγχορδα και πνευστά όργανα για συνοδεία, και πίσω σε γοτθικές μπασογραμμές, με φωνητικά εξίσου πειστικά είτε σε ακραία είτε σε μελωδικά σημεία, οι Lepra συνθέτουν ένα εντυπωσιακά ποικιλόμορφο άλμπουμ. Το φεμινιστικό "Devil's Blood In Her Tongue" είναι μια από τις εκπλήξεις της φετινής χρονιάς στον ακραίο ήχο, προορισμένο για το εξωτικό και προοδευτικό underground. Ή και όχι.

Bandcamp
Youtube

Θα πάω ένα βήμα παραπέρα από το να αποκαλέσω τους Tangled Thoughts Of Leaving ένα από τα καλύτερα post-rock γκρουπ της Αυστραλίας: θα δηλώσω ότι, για το 2023, είναι από τα ελάχιστα γκρουπ που δικαιολογούν κυριολεκτικά το genre που τους περιγράφει. Συνεχίζουν λοιπόν να εξελίσσουν το στυλ τους, συνδυάζοντας τα - τυπικά τους είδους - μελωδικά χτισίματα με αλλόκοτα πειραματικά, συχνά στα πρόθυρα του noise rock, μέρη. Όταν το πιάνο παίρνει τον ηγετικό ρόλο, το κάνει με τρόπο απρόβλεπτο. Θα τολμήσω μάλιστα να πω πως εντοπίζω κάποιες ελαφριές ομοιότητες με τον υπνωτιστικό κόσμο των συμπατριωτών τους The Necks. Το concept του άλμπουμ στρέφεται στον μικρόκοσμο και σκαρώνει ένα φανταστικό ταξίδι στην ζωή, την εντροπία και τις αναπάντεχες εκπλήξεις που θα συναντούσε κανείς σε ένα δάσος. Πάνω σε αυτή την απλή (;) ιδέα, οι Tangled Thought Of Leaving μας χαρίζουν μία ευφάνταστη και απολύτως περιπετειώδη μουσική πρόταση, σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες post-rock δουλειές για φέτος.

Bandcamp

Οι Τούρκοι Serpent Of Old στο ντεμπούτο τους εκπυρσοκρότησαν μια γερή βόμβα. Το υπέρογκο και αποπνικτικό τους extreme metal, σε 43 λεπτά καταφέρνει να αιχμαλωτίσει και το πλέον ανυποψίαστο. Τεχνικό, δυσαρμονικό, με βαθιά death metal γυρίσματα, και κυρίως αργό και βασανιστικό σε ισόποσες δόσεις με τα φρενήρη του μέρη, το metal του "Ensemble Under The Dark Sun" αναζητεί το αίσθημα του απόκοσμου επικού μεγαλείου μέσα από περίπλοκες και μακροσκελείς συνθέσεις. Κομμάτια σαν το δεκάλεπτο "The Fall" είναι η τρανή απόδειξη πως τα τέκνα των Dead Congregation, The Chasm, Ulcerate και Grave Miasma μπορούν ακόμη να συναρπάσουν. ΤΟ γεγονός δε πως οι Serpent Of Old συστήνονται με τέτοιο τρόπο, αφήνει υποψίες και σενάρια τρόμου για το που μπορούν να φτάσουν.

Bandcamp
Spotify
Youtube

Οι Fall Out Boy είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συγκροτήματος που αν και μεσουράνησε τη δεκαετία των 00s με παγκόσμια αναγνώριση σε ένα πολύ συγκεκριμένο μουσικό είδος που άνθισε τότε, κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις τους και να παραμείνουν σε κάθε τους δισκογραφική κίνηση, ενδιαφέροντες και επίκαιροι. Ο φετινός τους δίσκος, So Much (For) Stardust ακολουθεί αυτό το χρυσό τους κανόνα. Χωρίς να χάνουν δείγμα της αυθεντικότητας και του ήχου τους (βοηθά η φωνή του Patrick Stump που δεν την μπερδεύεις με καμία άλλη) καταφέρνουν μια πλήρως δικαιολογημένη, παγκόσμια επιτυχία.

Με τη μουσική τους να ακροβατεί κάπου ανάμεσα σε σκληρές κιθάρες και ασταμάτητο χορό, και με την τρομερή τους ικανότητα να γράφουν ρεφρέν, τα τρία πρώτα κομμάτια του δίσκου αλλά και singles του, "Love From The Other Side", "Heartbreak Feels So Good" και "Hold Me Like A Grudge" δίνουν το ρυθμό σε έναν δίσκο που δεν σταματάει να σε κρατά και να έχει ενδιαφέρον. Ιδιαίτερη έμφαση στα εξίσου δυνατά κομμάτια "So Good Right Now", "I Am My Own Muse" και "Flu Game". Ιδανική επιλογή δίσκου για ένα ευδιάθετο απόγευμα στο σπίτι ή πριν την έξοδο.

Website | Spotify

Έχω την εντύπωση πως τούτοι οι Αμερικάνοι δεν πολυπαίρνουν σοβαρά τον εαυτό τους, παρουσιάζοντας δύο θρησκευτικές (τηλε;)περσόνες ως τον άξονα του ντεμπούτου τους. Ενδέχεται και να λανθάνω, με τον αιδεσιμότατο και το κήρυγμά του να έχουν πραγματική υπόσταση και να επιδιώκουν να φθάσουν στα ανάλογα αυτιά και μυαλά. Έχοντας σαν moto πάντως την έκφραση "did you tap the conduit", κλίνω προς τον χλευασμό απέναντι σε επίδοξους τηλεσωτήρες. Το παρεάκι συμπληρώνει ο έγχορδος αδελφός Jeffrey, το κάλεσμα προς τα απανταχού τέκνα τους καταφθάνει με τη μορφή heavy / power metal συνθέσεων, αρκούντως πειστικών και πιασάρικων ομολογώ. Ο αρχικός δισταγμός, κυρίως λόγω των φωνητικών που παραπέμπουν σε έτερο πασίγνωστο «κληρικό», εξελίχθηκε σε ανάγκη για καθημερινό άκουσμα, καθώς ο βαθμός διείσδυσης των μελωδιών, κυρίως των φωνητικών, δεν άφησε περιθώρια αντίστασης. Παρούσα και η pop - rock μουσική αύρα των ‘80s βεβαίως, τα χιτάκια άξαφνα πληθαίνουν, το δε "The Flood" συγκινεί και ενθουσιάζει, καθώς περιέχει άπαντα τα συστατικά ενός ύμνου. Παράδοξα πανέμορφος δίσκος.

Bandcamp

Η τετράδα των Black Honey βρίσκεται με το "A Fistful Of Peaches" ήδη στην τρίτη της κυκλοφορία. Με κάθε τους βήμα μοιάζουν να ωριμάζουν με την έννοια την καλή. Οι παραγωγές τους γυαλίζουν ολοένα και περισσότερο, μαθαίνουν πως να γράφουν hits αλλά πρωτίστως, όμορφα τραγούδια και είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς τους. Η δυναμική αρχή του "Charlie Bronson" μαρτυρά με ηχηρή υπογραφή τη μουσική τους ταυτότητα και σχεδόν για όλο το πρώτο μισό του δίσκου βομβαρδιζόμαστε με καλογραμμένα indie rock anthems.

Ο δίσκος βέβαια κρύβει και τις εκπλήξεις του, ειδικά με το έντονα noise / shoegaze "Nobody Knows". Οι ιδέες πλέουν πολυάριθμες σε πολλά κομμάτια εντός του "A Fistful Of Peaches" - ενδεικτικά αναφέρω τα "Rock Bottom", "OK" και "Tombstone" - ενώ τα φωνητικά της Izzy Phillips αποδίδουν μια γλυκύτητα η οποία όμως φέρει το πέπλο του σκληρού συναισθηματικού ρεαλισμού της εποχής - η χροιά της δε, θυμίζει λίγο Gwen Stefani και αυτό μόνο καλό είναι. Εμένα μια ενδυνάμωση στα ακούσματα του μου τη δίνει κάθε φορά κι αυτό δε μοιάζει να αποδυναμώνεται.

Bandcamp | Spotify

Λίγες φορές στο παρελθόν, ένα maxi single μου έχει ανοίξει τόσο την όρεξη. Το "Luminescent Bridge" αποτελείται από δύο εννιάλεπτα τραγούδια, περνάει δηλαδή και για EP. Το πρώτο εξ αυτών ονομάζεται "Obliquity Of The Ecliptic" κι είναι το πρώτο death metal τραγούδι που ακούμε από τους Blood Incantation, έπειτα από το εξαιρετικό "Hidden History Of The Human Race". Θα έλεγε κανείς πως κινείται στο γνωστό τους ύφος, κι όμως, η μουσική μοιάζει σαν να έρχεται από όλο και πιο απόμακρα και βαθιά μέρη του σύμπαντος, με τρομερές κιθάρες, ατμόσφαιρα και δομή. Το ομώνυμο δεύτερο τραγούδι δείχνει την ουσία των νεότερων ambient αναζητήσεων τους: κρατάει μόνο τα καλά στοιχεία από το tribute στους Tangerine Dream που ονομάζεται "Timewave Zero", τα μπολιάζει με γνήσια προοδευτικότητα και, κυρίως, βρίσκει την χρυσή αισθητική τομή με το μεταλλικό προσωπείο της μπάντας. Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό! Δείχνει - για πρώτη φορά - για το τί είναι ικανοί οι Blood Incantation αν συνδυάσουν επιτυχημένα τις ηχητικές τους αμφισημίες, και υποψιάζομαι πως μπορεί να είναι κάτι πολύ μεγάλο. Μια απολαυστική κυκλοφορία, παρά την μικρή της διάρκεια.

Spotify

Οι Avskum είναι από τους πρωτεργάτες του σουηδικού d-beat, μαζί με μπάντες όπως οι Μob 47, οι Anti-Cimex, οι Asocial, Crude SS, κλπ. Συνεπώς, η είδηση νέου δίσκου έπειτα από το 2008, δεν θα περνούσε απαρατήρητη για τους λάτρεις του raw mangel punk/d-beat. Οι συμμετοχές των Lindberg (At The Gates, Disfear, Skitsystem), TB (Asocial) και Μattis (Makabert Fynd) είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Εδώ έχουμε δεκαεπτά κομμάτια και 26 λεπτά ωμής, βρώμικης, πολιτικοποιημένης αλητείας. Όλες οι διδαχές του σουηδικού hardcore/crust είναι παρούσες ισόποσα, και με τα ανελέητα γκάζια και τις μελωδικές τους τσίτες, οι Avskum αποδεικνύουν πως η υπόθεση νέος δίσκος δεν ήταν κάτι το τυπικό, αλλά ζωτικής σημασίας. Αν σου αρέσει αυτός ο ήχος, εδώ βρίσκει πολλά περισσότερα από μια τίμια και συγκινητική επιστροφή. Το νέο άλμπουμ των Avskum, είναι μια ανελέητη γροθιά αντίστασης και κερδίζει κάθε αναπαραγωγή καθαρά και μόνο με την ποιότητά του.

Bandcamp

Η Τετάρτη για μένα είναι με διαφορά η χειρότερη μέρα της εβδομάδας, οι Wednesday όμως εξιλεώνονται με την πέμπτη και το λιγότερο φαντασμαγορική τους κυκλοφορία, "Rat Saw God". Το οργανωμένο χάος είναι η φράση που ταιριάζει καλύτερα σε αυτό το δίσκο, ο οποίος σε στιγμές γίνεται τρομακτικός - βλέπε τα φωνητικά στο τέλος του "Bull Believer" και "Bath County", ενώ σε άλλα πανέξυπνος - βλέπετε το δίλεπτο "Got Shocked" που σε ελάχιστο χρόνο καταφέρνει να γίνει ένα απόλυτο κομμάτι. To progression δε του εκπληκτικού "Querry" θα σε στείλει να κάνεις rewind για να το πιάσεις από την αρχή, αφού θα σε ξαφνιάσει ευχάριστα.

Ενός εντός οξύμωρα περίπλοκου μινιμαλισμού οι Wednesday καταφέρνουν να γράψουν μια σειρά από τρομερά αξιόλογα κομμάτια, καταφέρνουν να μιλήσουν για την ιστορία των αντιφάσεων μια θηλυκότητας μεγαλωμένης στα πρόθυρα της παρακμής του αμερικανικού ονείρου. Οι στίχοι της Karly Hartzman είναι μελετημένα μη προκλητικοί ενώ ταυτόχρονα λένε πολλές αλήθειες που ενώ στην αρχή δεν μοιάζουν απειλητικές, στην πραγματικότητα κόβουν σαν χιλιάδες μικρά μαχαίρια την ψυχή κάθε βολεμένου και της απόθεσης των ονείρων του στους βιολογικούς του κληρονόμους. To "Rat Saw God" είναι ένας δίσκος με τρομερό ενδιαφέρον και δεν φοβάται να κοιτάξει γίγαντες κατάματα. Μου θυμίζουν λίγο τους Neutral Milk Hotel σε μια σύγχρονη εκδοχή.

Bandcamp | Spotify

Το ομώνυμο «πρότζεκτ» όπως το αποκαλούν οι ίδιοι οι Κοινοί Θνητοί αποτελείται από κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει στο παρελθόν και γράφτηκαν ξανά απ' την αρχή. Ένα ανθολόγιο θα έλεγα εγώ, που αποκρυσταλλώνει το καλλιτεχνικό τους όραμα και τη διαρκή τους εξέλιξη ως μουσικοί και πάνω απ’ όλα ως άνθρωποι.

Η δημοφιλής κολεκτίβα από το Αλιβέρι της Εύβοιας συνεχίζει ακούραστα την κριτική της στάση σε διαχρονικά ζητήματα της Ελληνικής κοινωνίας, ενισχύει την ανθεκτικότητα της επαναστατικής συλλογικής μνήμης και στέκεται απέναντι στον ιμπεριαλισμό και σε κάθε μορφής καταπίεση. οι Κοινοί Θνητοί ήταν άλλωστε οι κύριοι υπεύθυνοι για το σπαρακτικό "Θ’ αργήσω Απόψε" που γράφτηκε με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη.

Κομμάτια όπως τα "Αυτή Η Πατρίδα", "Βαρέθηκα", "Φωνή" και "Μια Κυριακή" καταφέρνουν να τιμήσουν κληρονομιές ετερόκλητες και «Βαλκάνιες» σαν αυτές του Θανάση Παπακωνσταντίνου, των Terror X Crew, του Νίκου Ξυλούρη και του Goran Bregovic. Βλέπετε ο ιδεοτόπος των Κοινών Θνητών δεν γνωρίζει από σύνορα και νόμους. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε παιδιά που δεν κάθονται καλά.

"Είμαι ένα ανθρωπάκι του συστήματος γρανάζι, και η τεχνολογίας σας στα αλήθεια μου ταιριάζει, Πιστός τηλεθεατής και καταναλωτής σας, και ας είστε εσείς το τέλος μου και ας είμαι εγώ η αρχή σας"

Spotify | YouTube

Από τα πλέον ιστορικά και σημαντικά εγχώρια grind/extreme σχήματα, οι Head Cleaner δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις. Ταγμένοι στο μανιακό death/grind τους, με άλμπουμ όπως το "Resistance, Determination, And The Sheer Will To Overcome" ή το "Of Worms And Men" ή τα απαραίτητα split τους, άφησαν το στίγμα τους στη γενικότερη ευρωπαϊκή grindcore σκηνή, με την οποία μοιράζονται πολλές ηχητικές και αισθητικές ομοιότητες. Όσον αφορά τη δισκογραφική τους επιστροφή όμως, τα πράγματα παραμένουν απλά και ξεκάθαρα. Nasum, Rotten Sound, Lock Up, Pig Destroyer, Death Toll 80K αλλά κυρίως η ίδια η εμπειρία των Head Cleaner και η αντίληψή τους περί σύνθεσης, τους οδηγεί να συνθέσουν 25 λεπτά με πληθώρα ποιοτικών στιγμών.

Το "The Extreme Sound Of Truth", ακόμα και όταν ρίχνει (σχετικά) τις ταχύτητες, παραμένει με την γκρούβα και την τεχνική του προσήλωση ένα άλμπουμ που δεν περιορίζεται σε απλά αναμασήματα. Η ογκώδης παραγωγή δίνει βαρύτητα στα στοχευμένα riffs, και κάθε γύρισμα ή blastbeat των τυμπάνων χτυπάει στα σωθικά με άνεση. Ο κοινωνικός προβληματισμός παραμένει, δίνοντας στην μουσική επιπλέον αιχμή. Κυρίως όμως, οι Head Cleaner ηχούν ασυμβίβαστοι. Υπό μια έννοια, ηχούν σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Από μια άλλη σκοπιά όμως, κατ’ εμέ πιο ενδιαφέρουσα, οι Head Cleaner ηχούν προσηλωμένοι στο παρόν και το σήμερα του ιδιώματος. Έτσι, το "The Extreme Sound of Truth", πίσω από την αδιαφιλονίκητη ηχητική του βαναυσότητα, διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να μην προσπεραστεί επιπόλαια.

Bandcamp
Youtube
Vinylstore.gr

Μέχρι να μου φτάσει το promo είχα μικρή γνώση για τα πεπραγμένα των BEAR. Progressive hardcore από το Βέλγιο έγραφε η περιγραφή της Pelagic Records. Έτσι χωρίς να χάσω χρόνο πάτησα το play. Το "VANTA" είναι ωμό, είναι τεχνικό και μπερδεύει την sludge αισθητική με πιό μελωδικά indie περάσματα. Αυτό ήταν που με κέρδισε. Η τακτική σύγκρουση των αντιθέσεων με αυτό που ονομάζουμε συνέπεια ύφους. Ο δίσκος ξεκινάει με τα ξεσηκωτικά "Atone" και "Cisplatin" που ενώνουν αλχημικά blackened hardcore και math. To μπάσο στέκει υποδειγματικά και ειδικά στο "Cisplatin" θερίζει τα πάντα εγκρίνοντας δαιμονιώδη ενέργεια.

Το "Defeatist" με τα odd meters και το σοκαριστικό βίντεο κλιπ, συνδυάζει την core κυνικότητα της αφήγησης και την prog ποιότητα. Στο ομώνυμο κομμάτι οι BEAR κορτάρουν τους Δανούς Vola στα μελωδικά djent κουρδίσματα αλλά και στα καθαρά φωνητικά που είναι σπουδαία. Στο "Piece" θα βρείτε ίχνη από Converge μέχρι Meshuggah, ενώ στο "Serpents" τα γυρίσματα στις κιθάρες έχουν αντιγράψει την εθιστική μανιέρα των The Ocean Collective. Με έντονες επιρροές αλλά χωρίς να καθορίζονται από αυτές, οι BEAR καταθέτουν ένα υπερρεαλιστικό τρόπον τινά μουσικό πλάνο που μπλέκει όμορφα πολλές ιδέες σε μια ενιαία και αδιαίρετη προοδευτική πρόταση, που στο τέλος βγάζει απόλυτο νόημα.

Spotify
Bandcamp

Το αστείο ότι το Ohio είναι η πόλη των εραστών έχει παλιώσει πια, αλλά δεν παύει να είναι και κάπως αλήθεια. Με μια μνεία στη γενέτειρά τους λοιπόν, οι Sign Language κυκλοφορούν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Το "Madison & Floral" είναι πραγματικά ένας δίσκος υποδειγματικός ντεμπούτου. Μια δυναμική έξαρση σαράντα λεπτών που ακροβατεί με απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στα ιδιώματα των shoegaze και post-hardcore. Η πεντάδα των Sign Language - με τους τρεις εξ αυτών να αναλαμβάνουν και ρόλο φωνητικών σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους κατά τη ροή του "Madison & Floral", παίρνουν την εμπειρία τους από τα προάστια του Αμερικάνικου midwest και το μετουσιώνουν σε μια δουλειά τόσο ογκώδη όσο και βαριά από διάσπαρτο συναισθηματισμό.

Η αγγλική λέξη homesick είναι εξαιρετική περιγραφή για την γενικότερη αίσθηση του "Madison & Floral". Κομμάτια όπως τα "The Nothing", "The Silence", "Only You" και "Crumbling" θα σε πείσουν, ενώ η ορμή τους θα κορυφωθεί στο επικών διαστάσεων "World Of Light". Οι Sign Language πραγματικά έχουν βρει μια πολύ καλή συνταγή για αυτό που κάνουν και θα τους παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον.

Bandcamp | Spotify

Επηρεασμένα από το σχήμα Homeskin του Garry Bent (Cara Neir, Gonemage), το συγκρότημα των Hypomanic Daydream είναι ένα metal άλμπουμ αφιερωμένο στην κατάργηση των ταυτοτήτων και στον εναγκαλισμό της ρευστότητας και του σώματος. Από power pop φωνητικές γραμμές σε industrial μέρη, και από avant/tech-death riffs και δαιδαλώδεις εναλλαγές σε ηλεκτρονικά/16-bit ξεσπάσματα που διαλύουν την οποιαδήποτε απόπειρα σοβαροφάνειας. Σκέψου πως το φινάλε του άλμπουμ είναι το "By Friendship We Will Win", που φαντάζει βγαλμένο από anime. Αν το συνολικό πακέτο σε απωθεί, τότε μην βιαστείς. Η εθιστικότητα και η φαντασία στη δομή των 23 λεπτών του άλμπουμ θα σε πιάσουν απροετοίμαστο. Τα όρια είναι για να καταπατώνται, χωρίς την εγγύηση επαναπροσαρμογής. Το Manic Dream Girl θα στο εγγυηθεί.

Bandcamp | YouΤube