Valdrin

Παραδοσιακά πλέον, η περίοδος προπαρασκευής των προσωπικών λιστών της εκάστοτε χρονιάς επιφυλάσσει εκπλήξεις που ανατρέπουν τα δεδομένα. Έτσι και φέτος, τουλάχιστον για τον γράφοντα, στο «παρά πέντε» κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ που όχι μόνο διεκδικεί την είσοδο του σε αυτήν την επιλογή των πιο αγαπημένων στιγμών της χρονιάς, αλλά έχει καπαρώσει κιόλας θέση με περίοπτη «θέα». Ο λόγος, φυσικά, γίνεται για το τέταρτο άλμπουμ των εκ Cincinnati ορμώμενων Valdrin, μιας melodic black metal μπάντας με heavy metal ψυχή και συναρπαστικό επικότροπο υπόβαθρο.

Φανταστείτε τους Dissection του "Storm Of The Light's Bane" να υιοθετούν την μεγαλοπρέπεια των Emperor και την πομπώδη διάθεση των Dimmu Borgir του "Enthrone Darkness Triumphant", και θα έχετε μια ιδέα για τα όσα τρομερά προσφέρουν οι Αμερικάνοι στον μακράν κορυφαίο τους δίσκο μέχρι στιγμής. Από το πανέμορφο εξώφυλλο που κοσμεί το εξωτερικό του, στο στιχουργικό περιεχόμενο που μπλέκει τον ηρωισμό με την τραγωδία, οι Valdrin επιτυγχάνουν μια θριαμβευτική επιστροφή, σμιλεύοντας ένα δίσκο ρομαντικό αλλά κι απόκοσμο, μια πανέμορφη ελεγεία στους μύθους του ηρωικού escapism.

Γενικότερα, αυτή η θύμηση της μελωδικής black/death σκηνής της Σουηδίας των ‘90s, εκεί όπως σχήματα όπως οι Sacramentum, οι Unanimated και οι προαναφερθέντες Dissection του Jon Nödtveidt έγραψαν τη δική τους ιστορία, είναι καθόλα έντονη - αλλά και θελκτική - αφού συμβαίνει με έναν τρόπο φυσικό, ο οποίος θέλει τις συνθέσεις να κλιμακώνονται ιδεατά, βασισμένες στον κορμό των παγερών, κύριων μελωδιών τους. Η διαστρωμάτωση των πλήκτρων δίνει βάθος κι εντείνει τις ατμόσφαιρες, την ίδια στιγμή που η επική απόδοση των μελωδιών ξεχωρίζει εντός του majestic black περιβάλλοντος, δημιουργώντας απαράμιλλες δυναμικές.

Έτσι, το άλμπουμ μπορεί να παραμένει προσβάσιμο ακόμη και σε ακροατές με επιφανειακή σχέση με τα πιο extreme metal παρακλάδια, αφού η πληθώρα μελωδικών εξάρσεων, σε συνδυασμό με τη heavy metal βάση που διαφαίνεται και από τις εναλλαγές ρυθμών κατά το δοκούν εντός της ροής του, δίνει το πλεονέκτημα του εύληπτου δίχως φειδώ. Εύληπτου, βέβαια, από την σκοπιά της προσέγγισης του, αφού δημιουργικά εκτείνεται πολυποίκιλο κι επεκτείνεται χρονικά για να ξεδιπλώσει τις ιδέες του, φτάνοντας στη συνολική διάρκεια των 73 λεπτών.

Συνολικά, λοιπόν, μιλάμε για ένα αρχοντικό αποτέλεσμα που μιλάει κατευθείαν στο ατμοσφαιρικό ‘90s black θυμικό και χαρακτηρίζεται από σπουδαίες επί μέρους στιγμές (βλ. το κάργα Dissection-ικό "Sojourner Wolf" ή το διαστρικό "Vagrant In The Chamber Of Night") και συνολική πληρότητα, χαρίζοντας ένα άλμπουμ που θα μνημονεύεται στους σχετικούς κύκλους.

YouTube