Θλίψις

Ξηρόμερο, Αιτωλία και Ακαρνανία: Τόπος άγριος και τραχύς, όνομα και πράμα, όπου κυριαρχεί η πέτρα και το χώμα. Κάποτε φημιζόταν για τα καπνά του, μας χαιρέτησαν προ πολλού πάντως. Έντονες αναμνήσεις παιδικών χρόνων στο χωριό, συνυφασμένες με το Πάσχα, το κάψιμο του Ιούδα, τη μαγειρίτσα και το σούβλισμα. Και με μεσονύχτιες ιστορίες για τη βάβω που παραμόνευε στο ημίφως πίσω από τους βράχους να σου κλέψει τη μιλιά, ενώ ο γκιώνης θρηνούσε και σου πάγωνε το αίμα.

Από τούτο το μέρος έρχονται οι Θλίψις, που άθελά τους ενεργοποίησαν αυτή τη βόλτα στο παρελθόν, βάφοντας παράλληλα κατάμαυρο το παρόν με το ντεμπούτο τους. Ένα κάλεσμα για αψήφηση και περιφρόνηση, με πολιτική χροιά, σίγουρα από την πλευρά τού πολίτη και όχι του πολιτικού. Αυτού που στηλιτεύει λόγια και πράξεις όσων ασκούν εξουσία. Μα πάνω απ' όλα μεταφέρουν την οπτική όλων όσων έχουν υποφέρει και συνεχίζουν να υποφέρουν εξαιτίας αυτών που φροντίζουν για το "καλό" όλων μας.

Άκρως διαχρονικό θέμα, ανά περιόδους γίνεται επίκαιρο (καλή ώρα), χρήζει ενίοτε και υπενθύμισης. Η ρουτίνα είναι αδηφάγα και δεν κάνει διακρίσεις. Καταιγιστικό black metal συνοδεία οργισμένων, σχεδόν καταγγελτικών φωνητικών, το οποίο κινείται ανάμεσα στο ευρύ του φάσμα. Ναι μεν ωμό και τραχύ (ως δήλωση αγανάκτησης), δημιουργώντας ανάλογα συναισθήματα με τούτη την κυκλοφορία, σποραδικά και μελαγχολικό, με τον ερχομό τής απελπισίας, όπως αυτή ιδανικά εκφράζεται από τα ουρλιαχτά / κραυγές των ερμηνευτών, με τον ελληνικό στίχο μερικώς παρόντα.

Η χρήση d - beat δίνει το έναυσμα για κλωτσοπατινάδα αν ενδιαφέρεται κανείς, και αν ήταν λέξεις, θα ήταν οι δύο που χρησιμοποιεί ο Σάκης όταν προλογίζει το "Societas Satanas". Ζητάνε πράξεις και όχι λόγια - ούτε ευχές θα πρόσθετα - καθώς η ατομική συνείδηση και ενέργεια θα μπορέσει να δημιουργήσει μια συλλογικότητα στιβαρή, ικανή ενδεχομένως να σταθεί απέναντι στη δυστοπία και στο Σύστημα. Non Serviam. Δε λείπει μήτε ο επικός τόνος από τις συνθέσεις τους, ιδανική προσθήκη στο μουσικό τους όραμα, η οποία ενισχύει τη διάθεση για ενδοσκόπηση και λήψη αποφάσεων. Όπως για παράδειγμα, σε ποια πλευρά τού φράχτη θα σταθεί κανείς.

Θα βρούμε και "καλεσμένους" στον δίσκο, που αν και δε γνωρίστηκαν μεταξύ τους οι περισσότεροι, εντούτοις συνδέονται μέσω κοινών πράξεων και έργων. Είτε πρόκειται για τον Τσε Γκεβάρα, τον Μενέλαο Λουντέμη, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, είτε για τον Πέτρο Πανδή, υπάρχουν κοινές συνισταμένες: η αμφισβήτηση, η αντίσταση και η προάσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απέναντι σε οτιδήποτε τυραννικό μας περιβάλλει και αποζητά να μας επιβληθεί.

Τί άλλο θα μπορούσε να συμπληρώσει μια τέτοιας έντασης δημιουργία; Το εξώφυλλο δια χειρός Vamon VII αποδίδει γλαφυρά την ουσία και το νόημά της, ενώ οι χρωματισμοί του συμπορεύονται με τον ηχητικό black metal ορυμαγδό. Ο οποίος με τη σειρά του αναδεικνύει τις αρετές του μέσω μιας ιδιαίτερα ταιριαστής μίξης από τον Αχιλλέα Καλαντζή (Varathron, Aenaon, Katavasia).

Το ντεμπούτο των Θλίψις είναι προσεγμένο σε κάθε του πτυχή, με κάθε λεπτομέρεια. Αναμφίβολα υπήρξε αρχικά μια σύνδεση λόγω του τόπου τους και τα όσα θύμισε (ο παππούς με το κιτρινισμένο μουστάκι να στρίβει τον φρέσκο καπνό στο ροζ τσιγαρόχαρτο, τα αμνοερίφια που είχαν ονόματα να αγνοούνται την επόμενη χρονιά και όλοι να κάνουν τους ανήξερους), η πειθώ των λόγων τους και η ξεκάθαρη στάση τους όμως υπήρξαν εν τέλει καταλυτικές, ώστε ο δίσκος να εκτιμηθεί για αυτό που πραγματικά είναι: μια αφιέρωση σε όσους εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, έμειναν πάραυτα πιστοί στις πεποιθήσεις τους και αρνήθηκαν να γονατίσουν.

Bandcamp