Deviser

Υπάρχουν δημιουργίες που χαρακτηρίζουν μία μπάντα και που η σκιά τους πέφτει βαριά σε ό,τι τις ακολουθεί. Γίνονται συνώνυμο με το συγκρότημα και άλλοτε εξελίσσονται σα βαρίδι για την πορεία τους, ενίοτε όμως και ως φάρος. Κάνοντας αυτό το τεστ μεταξύ μας, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το όνομα Deviser; Μάλλον αυτό και με το δίκιο σας.

Τα ‘00s δεν υπήρξαν κολακευτικά για τους εγχώριους blacksters, όσο υπήρξε η δεκαετία του ’90, το αναγνωρίζουν και οι ίδιοι. Αυτό αλλάζει έστω και με καθυστέρηση μερικών χρόνων, καθώς μιλάμε για μία σημαντική κυκλοφορία, ικανή να τους ξανακάνει επίκαιρους στον ακραίο ήχο και στους οπαδούς του. Ανάμεσα σε αυτά που κατορθώνει τούτος ο δίσκος, έστω και άθελά του, είναι η ένωση διαφορετικών γενιών (μιλάμε για συγκρότημα ενεργό από το 1990) και η επανένωση των κάποτε 20άρηδων που πλέον γίνηκαν σαράντα συν.

Προτιμώ την ολιστική προσέγγιση σε έναν δίσκο, η οποία πάντα ξεκινά με το εξώφυλλό και τον τίτλο του: κακία και νοσηρότητα αναμένεται να ξεχυθούν από τα ηχεία με βάση αυτά τα δύο και η μπάντα δεν απογοητεύει. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως ο θεμέλιος λίθος θα είναι το hellenic black metal και τα όσα συνακόλουθά του, αναμένεται και το επικό στοιχείο συνάμα. Ούτε και δω λαθεύουν, η μπάντα σα να έχει ξεφορτωθεί πια οτιδήποτε τη βάραινε για χρόνια και παρουσιάζεται με ξεκάθαρο στόχο και πρόταση: θα σας τραβήξουμε στην άβυσσό μας και θα γουστάρετε. Τόσο, ώστε να μας μνημονεύετε όχι μόνο για τα ‘90s.

Στοιχειωμένη και ταυτόχρονα μεγαλειώδης ατμόσφαιρα, απότοκη των φωνητικών κυρίως από τη μια μεριά, αλλά και από την παρουσία συμφωνικών στοιχείων από την άλλη. Αυτό το δίπολο στο οποίο στηρίζονται, λειτουργεί καταλυτικά, καθώς κανένα δεν υπερβαίνει το άλλο. Η αρμονική τους σύζευξη είναι τέτοια, ώστε το βιβλικό Κακό, που εδώ έχει την έννοια του πρωτοπόρου και εκείνου που αψηφά τα θεία σαν τον Προμηθέα, καταλήγοντας σαν αποδιοπομπαίος τράγος, να ακούγεται επιβλητικό και σκοτεινό. Ιδανική δηλαδή σύμπραξη της μπάντας με τον παραγωγό Psychon, ο οποίος αναπόφευκτα και ευτυχώς φέρει στοιχεία από Septicflesh. Ο δαιμονικός τράγος ακούγεται πιο απειλητικός όταν συνοδεύεται από τα κατάλληλα πλήκτρα.

Μπορεί να απουσιάζει η πρωτοτυπία σε όλα τα ανωτέρω, δεν αποτελεί όμως πάντα το ζητούμενο. Η ποικιλία μπορεί και είναι το ζητούμενο, καθώς δεν απουσιάζει το μελωδικό στοιχείο, η ανατολίτικη εκδοχή του, μήτε οι σκανδιναβικές μαύρες διδαχές. Επιτυχία λογίζεται και το γεγονός πως οι καλεσμένοι στον δίσκο γίνονται ένα με το όραμα της μπάντας και ενσωματώνονται σε αυτήν, παρά το αντίθετο. Η ισχύς εν τη ενώσει. Κάποτε τους λάτρεψα και μου ξαναδίνουν αυτή την ευκαιρία, με μια πιο βελτιωμένη εκδοχή εκείνου τους του εαυτού.

Bandcamp