Motorpsycho, This Is Nowhere @ Eightball Club, 10/10/25

Υπάρχει μια μπάντα από το Τροντχάϊμ της Νορβηγίας που εδώ και δεκαετίες κινείται κάτω από τα ραντάρ του πολύ κόσμου και αποτελεί ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά του underground. Γιατί ουσιαστικά, οι Motorpsycho εκεί ανήκουν. Αυτή ήταν μόλις η τρίτη φορά που ο δρόμος τους έφερε από τα μέρη μας και δε χάσαμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα που οι ζωντανές του εμφανίσεις είναι μοναδικές και ιδιαίτερες. Λίγο μετά τις εννιά η ώρα, το κάτω μέρος (ο εξώστης ήταν κλειστός) του live club του Eightball είχε περίπου εκατό άτομα, που διασκορπισμένα μέσα στον χώρο φαινόμασταν να ήμασταν μια ικανοποιητική προσέλευση για τα δεδομένα του.

Πρώτοι εμφανίστηκαν κατά τις 21:20 οι ντόπιοι This Is Nowhere, μια πενταμελής μπάντα με τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό της. Αρκετός κόσμος είχε έρθει γι’ αυτούς με αποτέλεσμα να υπάρχει μια δική τους «εξέδρα», τρόπον τινά. Παρ’ όλο που υπάρχουν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, αυτή ήταν για μένα μόλις η δεύτερη φορά που τους έβλεπα ζωντανά με την πρώτη να είναι αρκετά παλιότερα. Οι εντυπώσεις που μου έμειναν από την εμφάνισή τους ήταν πολύ καλές, μιας και ο κιθαριστικός τους ήχος σε συνδυασμό με το ωραίο, διακριτό μπάσο με κέρδισαν.

Τα κομμάτια των This Is Nowhere είναι μοντέρνα και ουσιαστικά, χωρίς να έχουν περιττά πράγματα. Στα δύο τελευταία μάλιστα, ένας από τους roadies των Motorpsycho είχε κατέβει δίπλα μας, μπροστά στη σκηνή, και δεν έκρυβε την πώρωσή του - το ίδιο και ο Snah, που παρατηρούσε από τον εξώστη με ενδιαφέρον. Η εμφάνιση των This Is Nowhere κράτησε πενήντα λεπτά και ήταν από την αρχή ως το τέλος της ενδιαφέρουσα, ικανοποιώντας σίγουρα το κοινό τους αλλά και όσους δεν είχαν πολλή επαφή μαζί τους.

Οι Motorpsycho αυτή την εποχή δεν έχουν μόνιμο drummer, μετά την αποχώρηση του Tomas Järmyr το 2023 και παίζουν ζωντανά με διάφορους μουσικούς. Ενίοτε μάλιστα παίζουν και με τέταρτο μέλος στα πλήκτρα. Αυτή τη φορά εμφανίστηκαν ως τρίο, με τον Olaf Olsen να κάθεται πίσω από το drumkit και να συνοδεύει το εδώ και τριανταπέντε χρόνια αχώριστο δίδυμο των Bent Sæther και Hans Magnus Ryan (ή αλλιώς Snah). Η δισκογραφία αυτής της υποτιμημένης μπαντάρας είναι τεράστια, μιας και περιλαμβάνει τουλάχιστον τριάντα δίσκους μαζί με όλες τις συνεργασίες που έχουν κάνει.

Στις δέκα και μισή ξεκίνησε το set τους και η βραδιά από τη δική τους πλευρά φάνηκε από την αρχή ότι θα πάει πρίμα, μιας και το πρώτο κομμάτι που παίξανε ήταν το "Psychonaut" από το τρομερό "Trust Us". Οι στροβιλιζόμενες κιθάρες μας πήραν και μας σήκωσαν, για να ηρεμήσουμε λίγο με τα μελωδικά "The Quick Fix", από το προ δεκαετίας "The California" διπλό επτάϊντσο και "The Ozzylot", από το "Child Of The Future" του 2009 που πριν λίγες μέρες επανεκδόθηκε με remastered ήχο και βγήκε και για πρώτη φορά ψηφιακά. Για τα πρώτα αυτά κομμάτια ο ήχος ήταν βαβουριάρικος, αλλά έπειτα από ένα περίπου τέταρτο, έφτιαξε. Έτσι, το σαμπαθικό "Psychotzar" από το έπος "The Crucible" με το παχύ του μπάσο ακούστηκε όπως έπρεπε, με τον Bent να το προλογίζει με την ατάκα "here’s some heavy metal for you guys".

Άλλο ένα κομμάτι από τις "old days" ήταν το "Upstairs-Downstairs" από το "Let The Eat Cake", που όταν είχε βγει ήταν βήμα διαφοροποίησης του ήχου τους προς πιο ψυχεδελικά μονοπάτια. Σημαντικό βήμα που κρατάει μέχρι και σήμερα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είχε ήδη περάσει μισή ώρα μόνο με παλιά κομμάτια, ενώ από τις αρχές της χρονιάς υπάρχει νέος δίσκος που έχει κυκλοφορήσει - με τίτλο το όνομά τους. Το δαιμονισμένο "Lucifer, Bringer Of Light" μας το θύμισε αμέσως μετά. Πίσω στο "Trust Us" για το σφιχτοδεμένο, βαρύ και σήκωτο "Superstooge", του οποίου το δεύτερο μέρος ήταν ένα κρεσέντο τυμπάνων από τον Olaf Olsen, τα πιατίνια του οποίου κυριολεκτικά υπέφεραν από τις μπαγκέτες του.

Το καλό με τους Motorpsycho είναι ότι σε μια συναυλία τους δυνητικά μπορεί κάποιος να ακούσει σχεδόν οποιοδήποτε τραγούδι από την πολύ εκτεταμένη δισκογραφία τους. Όποτε έχουν νέο δίσκο παίζουν σίγουρα περισσότερα κομμάτια από εκεί, αλλά γενικώς επισκέπτονται πολλές από τις παλιές δουλειές τους έστω και για ένα κομμάτι. Εννοείται ότι από συναυλία σε συναυλία το setlist αλλάζει και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ορισμένοι οπαδοί, όπως ο Ιταλός Francesco που γνωρίσαμε στη Θεσσαλονίκη, τους έχουν δει τριψήφιο αριθμό φορών.

Ύστερα από τέτοιον πρόλογο μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ακολουθεί σημαντική ανακοίνωση: στη Θεσσαλονίκη η μπάντα έπαιξε το "Stalemate" για πρώτη φορά μετά το 2001 και αυτό λογικά συνέβη στην Ελλάδα λόγω της διαφήμισης γνωστού αποσμητικού πριν είκοσι και βάλε χρόνια. Εκτός του ότι δεν το έπαιξαν στη Βουλγαρία την προηγούμενη μέρα αλλά το έπαιξαν στην Αθήνα την επόμενη, γνωρίζουν ότι είχε χρησιμοποιηθεί σε διαφήμιση στην Ελλάδα, όπως μας έχει πει ο ίδιος ο Bent παλιότερα. Μετά από αυτό το πραγματικά αναπάντεχο δωράκι, το έπος "In Every Dream Home" ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές και της της συναυλίας αλλά και του καλύτερου δίσκου της τελευταίας περιόδου των Motorpsycho, δηλαδή του "The Tower".

Σειρά είχαν δυο νέα κομμάτια. Πρώτα το εξωστρεφές "Core Memory Corrupt" από τον φετινό δίσκο και μετά ένα που δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει και στο χειρόγραφο setlist αναφερόταν ως "Gaia 2". Ένα σχετικά μικρό, περίπου πεντάλεπτο κιθαριστικό κομμάτι με ωραίο riff και σολάκι που πιθανόν αναφέρεται σε έναν νέο πλανήτη που ανακαλύφθηκε πριν μερικά χρόνια και «βαφτίστηκε» έτσι από τους αστρονόμους. Άλλωστε, το διάστημα είναι αγαπημένο θέμα των Motorpsycho. Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα να ασελγήσουν πάνω στο κομμάτι κάποιου άλλου, οπότε ακούσαμε το "August" των Love, το οποίο έχουν διασκευάσει στο "Still Life With Eggplant", σε μια χαρούμενη εκτέλεση. Το "Stanley (Tonight's The Night)" ήταν ένα ωραίο rocker από τον φετινό δίσκο.

Το τελείωμα του κανονικού set με το "Mountain" ήταν κυριολεκτικά ογκώδες, μιας και το φοβερό του riff μαζί με το τεράστιο μπάσο ήταν επιβλητικά.Οι Motorpsycho άρχισαν να τα μαζεύουν (ήταν και το disco party που περίμενε να αρχίσει στον ίδιο χώρο αμέσως μετά βλέπεις), αλλά εμείς δε φεύγαμε και ζητούσαμε κι άλλο λίγο. Ο Bent κι ο Snah μιλήσανε με τα μάτια, ο Olaf ξαναγύρισε στη θέση του, το δίδυμο έπιασε πάλι κιθάρα και μπάσο και μας έδωσαν μια πολύ ωραία εκτέλεση του "Rock Bottom", ενός κομματιού με το οποίο μεγάλωσαν, όπως μας είπαν. Το παίζουν σχετικά στις συναυλίες τους και το έχουν δισκογραφήσει σε ένα επτάϊντσο - καλή επιτυχία στην αναζήτησή του μέσα στον τερατώδη κατάλογό τους!

Οι Motorpsycho έπαιξαν λίγο κάτω από ένα δίωρο. Οι ίδιοι ήταν από την αρχή κεφάτοι και ορεξάτοι κι εμείς από κάτω καθώς η ώρα περνούσε είχαμε όλο και εντονότερες αντιδράσεις συνεπερμένοι από αυτό που βλέπαμε. Τις αντιδράσεις αυτές φάνηκε να τις προσλαμβάνει σταδιακά και η μπάντα, με τον Bent αρκετές φορές να γίνεται εκδηλωτικός και να μας ζητά ο ίδιος να χτυπήσουμε παλαμάκια. Δεκάλεπτα κομμάτια περνούσανε για πλάκα, χωρίς να καταλαβαίνεις τη διάρκειά τους. Έχοντας τελειώσει η συναυλία και βλέποντας τι είχαν παίξει, το setlist της βραδιάς ήταν πραγματικά πολύ καλό, με μεγάλη ποικιλία και με την έκπληξη του "Stalemate". Κρίμα μια τόσο φοβερή μπάντα να παίζει σε τόσο λίγους νοματαίους. Δεν πειράζει. Ήμασταν λίγοι, αλλά το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας.