Σε περίπτωση που προσπαθείς να βρεις τι σου θυμίζει το όνομα ή τα πρόσωπα στο εξώφυλλο, ναι, αυτή είναι η ίδια παρέα που ως First To Eleven τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια έχει διασκευάσει ένα σκασμό χιτάρες, από Red Hot Chili Peppers μέχρι Ava Max. Και ναι, αυτή είναι η «κανονική» τους μπάντα, με την οποία κυκλοφορούν τη δική τους μουσική. Τα πέντε πρώτα λεπτά του δίσκου με "Immortal" και "Kill The Lights" από μόνα τους φτάνουν και περισσεύουν για να γίνει σαφές πού πάει το πράγμα. Άμεσες δομές και ασορτί μελωδίες. Καλογυαλισμένη παραγωγή και ασταμάτητες πόζες. Οι αναφορές στους μεγάλους του παρελθόντος γίνονται με σεβασμό και χαμόγελα. Η pop-punk-y αίσθηση των "Where Are You Now?" και "You Won't See Me Again" τους ταιριάζει γάντι. Οι αποχρώσεις δεν σκοτεινιάζουν στιγμή. Ο φακός μένει καρφωμένος στην Audra Miller από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Τα χτυπήματα εντός στόχου είναι σαφώς περισσότερα από εκείνα εκτός. Τα hooks έχουν κάθε λόγο να αγγίξουν πραγματικά ευρύ κοινό.

Έξι χρόνια μετά το "Hope Attrition", οι Αμερικανοί Woe επιστρέφουν με ένα άλμπουμ που συμπυκνώνει μια πορεία 15 ετών. Εκ νέου βυθισμένο στην αλληγορία της κοινωνικής παρακμής του ανθρωποκεντρισμού που οδηγεί όπως φαίνεται σε ένα καταστροφικό (για τον πλανήτη) μέλλον, το "Legacies Of Frailty", βαθιά μελωδικό, αντηχεί πιθανώς την πιο βίαιη πλευρά του ήχου των Woe. Το σχήμα, που ανέκαθεν επιτύγχανε να συνδυάζει μια πιο παραδοσιακή προσέγγιση, αλλά υπό ένα πιο σύγχρονο black/death riff-άτο πρίσμα, εδώ, επί 48 λεπτά σφυροκοπά ανελέητα. Θεατρικοί όπου οφείλουν, επιβλητικοί όπου επιβάλλεται, διαρκώς εχθρικοί προς οποιοδήποτε συμβιβασμό, οι Woe για ακόμη μια κυκλοφορία, και πιθανώς πιο άνετα από ποτέ, υπενθυμίζουν τη μαγεία μιας αφοσιωμένης black metal εμπειρίας. Και όλα αυτά δίχως να εγκλωβιστούν σε παρηκμασμένες αισθητικές. Αντιθέτως, τις επανοικειοποιούνται.

Bandcamp

Αν παρακολουθείς την πορεία των Rorcal τότε μάλλον αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για το ηχητικό ισοδύναμο της απελπισίας. Συνδυάζοντας τα φρικτά ιδιώματα του υπότιτλου, υπό post-hardcore νοοτροπία, με κάθε κυκλοφορία ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Επισκέψου το "Vilagvege" του 2013 ή τη σύμπραξη με Earthflesh στο προπέρσινο "Witch Coven". Στον έκτο τους δίσκο όμως, τρυπούν κάθε τοίχο που τους συγκρατεί. Τα 42 λεπτά του, γεμάτου από εντυπωσιακά riffs, "Silence", δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Από Amenra και Celeste μέχρι Hexis και This Gift Is A Curse, όλα μπλέκονται σε κάτι ανορίοτο, θορυβώδες στα πρόθυρα βιομηχανικής παράνοιας, σε κάτι βαθιά απάνθρωπο. Το "Silence" όμως, δεν σταματά εκεί. Πειραματίζεται. Και τότε ξεκινά ο πραγματικός τρόμος.

Bandcamp

Οι The Anwer Lies In The Black Void είναι το ντουέτο κορυφής των Martina Horváth (Thy Catafalque) και Jason Köhnen (Celestial Season, The Lovecraft Sextet, Bong-Ra, ex-The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, Mansur). Στον δεύτερο δίσκο τους, "Thou Shalt", συνεχίζουν να εξερευνούν το πειραματικό doom metal, υπό ένα εντελώς ελεγειακό και οδυνηρό σύγχρονο post πρίσμα. Μπορεί οι προδιαγραφές να αφήνουν υπόνοιες για ένα avant-garde αχαλίνωτο έπος, η πραγματικότητα όμως ια διαψεύσει ελαφρώς. Κάπως, οι TALITBV μετουσιώνουν ηχητικά στο έπακρο το όνομα αλλά και την εικαστική τους προσέγγιση. Ηχούν συνάμα εξωτικοί αλλά και ιδιαίτερα άμεσοι. Κρύβουν ενδιαφέροντα συνθετικά κόλπα κάτω από επιβλητικά leads και ονειρικά/εφιαλτικά φωνητικά. Κυρίως όμως, δεν ηχούν στιγμή φλύαροι. Μην το χάσεις.

Bandcamp

Θα σταματήσει άραγε ποτέ το Bristol να μας προσφέρει ποιοτική μουσική απλόχερα; Η απάντηση φυσικά σε αυτή την ερώτηση είναι άγνωστη. Το σίγουρο είναι ότι οι νεοαφιχθείς The Pleasure Dome είναι ένα συγκρότημα το οποίο θα σε κάνει να κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά για την πορεία τους. Αλήτικο, συναυλιακό post-punk με τη ζυγαριά να γέρνει στο δεύτερο μέρος του όρου, καμια καινοτομία αλλά ένας υπερβολικά ευχάριστος δίσκος. 

Το "Equinox" βρίθει στο εσωτερικό του από δυναμικά κομμάτια όπως τα "Down The Alley", "Boiler Room" και "Insane", αλλά και με αρκετές επιλογές που τείνουν προς μια περισσότερο alternative σφαίρα σαν τα "Love Is Dead" και "What A Shame (Cocaine)". Αν ψάχνεις να βρεις έναν άλλο πολύ καλό δίσκο στο ιδίωμα για φέτος, δεν πρέπει να παραλείψεις τη συγκεκριμένη κυκλοφορία.

Bandcamp | Spotify

Το "Waterfall Cave Fantasy, Forever" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως και μια παράδοξα ανέμελη κυκλοφορία. Στο πέμπτο τους πόνημα το Φινλανδικό noise rock ντουέτο βρίσκεται καταμεσής αντικρουόμενων πυρών. Η αφέλια, η παιδικότητα και ο κυνισμός είναι συγκάτοικοι στην τρέλα. Στο ίδιο διαμέρισμα. Και εξηγούμαι. Ενώ τα "Follow The Hawk Moth" και "Butter" αναβλύζουν μια πηγαία παιχνιδιάρικη διάθεση, το πρίσμα των NYOS υπεραναλύει εσκεμμένα ένα κυρίαρχο pattern που στηρίζεται στην εντροπία της φθοράς. Φθορά που παρατηρούμε όλο και πιο έντονα τελευταία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Tο παιχνίδι της μίμησης έρχεται ως νέμεσις υπό τη μορφή in vitro overdrive δανειζόμενη και λίγη από την καθημερινότητα μας. Στο "Pillow Fight" το κυκλοτικό σώμα των συνθέσεων έχει περίπλοκα loops που παραπέμπουν ίσως ξεδιάντροπα στους -επίσης- σκανδιναβούς Aiming For Enrike. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το διακύβευμα. Στον μεταβολισμό των κραυγανέων επιρροών, στη διαχείριση και την ανθεκτικότητα. Στην επιστροφή στο διαμέρισμα των αντιρρήσεων όπου όλα είναι πιθανά και στην όμορφη παρέα των SHY LOW, The Physics House Band, Afformance, Spurv και JEGONG. Ας γίνει λοιπόν γνωστό. H πειραματική ορχηστρική μουσική έχει και επίσημα «σκηνή» καρφιτσωμένη στη γηραιά ήπειρο και καρχαρίες του πελάγους τη φυλλούν!

Spotify
Bandcamp

Μετράνε πάνω από μια δεκαετία στον χώρο του underground, ειδικότερα του doom metal, φτάνοντας πλέον στον έκτο full length δίσκο τους. Κρίνοντας από τη χώρα καταγωγής τους, θα περίμενε κανείς την βαριά, ασήκωτη και θρηνητική εκδοχή του doom, στα χνάρια των Reverend Bizarre & Spiritus Mortis. Τούτοι εδώ πάντως θα συμπλήρωναν έξοχα ένα φανταστικό billing με Count Raven, Pentagram & Black Sabbath. Και αυτό γιατί προσεγγίζουν την πιο «διασκεδαστική» πλευρά τού ιδιώματος, με το παλιακό heavy metal να δίνει έντονα το παρόν, ανεβάζοντας τις ταχύτητες. Ξαναβάζοντας στην κουβέντα τη Φινλανδία, μάλλον και με Lord Vicar τους φαντάζομαι να περιοδεύουν. Ελλείψει πρωτοτυπίας και λόγω ενασχόλησης με οικεία μοτίβα, επενδύουν σε πιασάρικα, εκλεκτά κιθαριστικά θέματα και σε προσωπικότητα, όπως τη διαμορφώνει η ερμηνεία τού Count Karnstein. Εωσφορούχα και μυστικιστική θεματολογία, ταινίες εποχής Hammer Films, τα πάντα συνηγορούν σε ακόμα μια μοναχική βραδιά: ποιος άλλος διασκεδάζει ακόμα με αυτά τα ξεπερασμένα συστατικά; Α ναι, πάω να δω μαζί του το "Twins Of Evil".

Bandcamp

Οι Empire State Bastard είναι ένα συγκρότημα που το λες και supergroup αφού αποτελείται από τους Simon Neil των Biffy Clyro και τον Mike Vennart των Oceansize. Με την πολύτιμη βοήθεια των Dave Lombardo (ναι, των Slayer) και Naomi Macleod (ταλαντούχα Ιρλανδή μπασίστρια που έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμα projects ως σήμερα) σε drums και μπάσο αντίστοιχα, δημιουργούν έναν πληθωρικό και πολυμορφικό δίσκο, εξερευνώντας την πιο επιθετική και επικίνδυνη πλευρά του κάθε συμμετέχοντα.

Το "Rivers Of Heresy" ενώ είχε διαφημιστεί ως μια grindcore κυκλοφορία, καταλήγει να είναι μια ανθολογία από ακραία μουσικά είδη που σίγουρα δεν περίμενες από κανέναν από τους δημιουργούς του εξόν του Lombardo. Από hardcore-punk μέχρι extreme sludge, progressive αλλα και alternative αναπόφευκτες στιγμές, ο δίσκος είναι γεμάτος εκπλήξεις. Σε τριανταπέντε πλήρως χορταστικά λεπτά, η συγκεκριμένη κυκλοφορία έκπληξη σε γεμίζει μηδενισμό και ακραιότητα με πολύ απαραίτητα ήσυχα μελωδικά διαλείμματα. Ιδιαίτερο άκουσμα που αξίζει κανείς να δώσει μια ευκαιρία, αν μη τι άλλο, θα μείνει ως καλή εντύπωση η υποδειγματική παραγωγή του.

Official Website | Spotify

Σου έλειψαν οι Turnstile μετά τον τεράστιο πάταγο του "Glow On"; Τότε σίγουρα ήρθε η ώρα να αναπληρώσεις έστω και προσωρινά το κενό με τον νέο δίσκο των Angel Du$t, "Brand New Soul". Η αναφορά δεν είναι τυχαία, αφού το σχήμα των Angel Du$t συναποτελούν μέλη των Turnstile, Trapped Under Ice και Diamond Youth. To pop-hardcore είναι μια έννοια τόσο παράδοξη και όμως τόσο συγκεκριμένη και έχει αρχίσει να βρίσκει τη θέση του ανάμεσα στους σύγχρονους genre-bending ήχους, και οι Angel Du$t δεν αποτελούν εξαίρεση.

Ο ξεσηκωτικός ήχος, η πληθώρα συνεργασιών με καλλιτέχνες από τεράστιο εύρος ιδιωμάτων, κομμάτια σαν τα "Space Jam", "Sleepin’ Lysol" και "Very Aggressive", αποτελούν δομικά υλικά του "Brand New Soul". Ο τίτλος του δίσκου δε, απόλυτα περιγραφικός - σίγουρα η συγκεκριμένη κυκλοφορία αποτελεί νέα πνοή. Η σκηνή του hardcore φαίνεται να έχει μια πτέρυγα που ξεχνάει το θυμό και την οργή και στρέφεται σε μια αισιοδοξία, στις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής. Ο νέος δίσκος των Angel Du$τ είναι μια σημαντική προσθήκη σε αυτή την σημαντική νέα κατηγορία και είναι ικανός να προσφέρει πολύτιμη συντροφιά.

Bandcamp | Spotify

Το κατάμαυρο και καταλασπωμένο πειραματικό metal των Αυστραλών Bolt Gun μας ήταν ήδη γνωστό από το "Begotten" του 2020, εκεί όπου πρωτοθαυμάσαμε την ιδιαίτερη μίξη που επιχειρούν ανάμεσα σε post-metal, 90s black metal και dark ambient. Το ολοκαίνουριο "The Tower" βάζει και στοιχεία από post-minimalism στην κουβέντα - η μπάντα λογικά προσκυνάει τον Colin Stetson - έχοντας όλα τα φόντα να συγκροτήσει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες avant-metal προτάσεις της χρονιάς. Η πρώτη ύλη είναι πραγματικά καλή, θεωρώ όμως πως η lo-fi παραγωγή στην περίπτωση τους δεν λειτουργεί. Αντί να αναδεικνύονται οι μεταβάσεις και τα ιδιαίτερα ηχοχρώματα του κάθε ύφους, ο ήχος μάλλον πολτοποιεί και ομογενοποιεί τα πάντα, κάνοντας το αποτέλεσμα κάπως επίπεδο. Αν αυτό είναι η άποψη τους, στα αυτιά μου είναι ατυχής, αν όμως είναι θέμα budget θα πρέπει να ακούσουμε και το επόμενο βήμα. Σε κάθε περίπτωση, οι Bolt Gun είναι ένα εξόχως ενδιαφέρον γκρουπ και αξίζουν προσοχής.

Bandcamp

Οι tellKujira είναι ένα κουαρτέτο από την Ιταλία που θα μπορούσε να αποτελεί ένα chamber ή ένα post-rock σχήμα, αν διάλεγαν να μην μπασταρδέψουν την σύνθεση των οργάνων τους, όμως μία βιόλα, ένα τσέλο και δύο κιθάρες αναπόφευκτα χτίζουν κάτι το υβριδικό. Μάντεψε όμως: αυτή είναι ακριβώς και η ομορφιά τους. Η μπάντα επιμένει καθόλη την διάρκεια του ντεμπούτου της στην αυτοσχεδιαστική, ελεύθερη μουσική γλώσσα, συνορεύοντας συχνά με την free jazz. Ο τρόπος όμως που χτίζουν τις συνθέσεις - αλλά και το άλμπουμ στο σύνολο του - γεννάει τις ομορφότερες κι ευγενικότερες παραισθήσεις. Ας το πάρει λοιπόν το ποτάμι: η τέχνη των tellKujira, αν και αυθεντικά avant-garde ως προς τις προθέσεις της, έχει μια ομορφιά που δεν κρύβεται, μια ομορφιά σχεδόν παράταιρη με την «σοβαρότητα» του εγχειρήματος. Οι μελωδίες και οι δυναμικές όμως ξεχύνονται προς την ψυχή, άγριες, αχτένιστες, τρυφερές. Μπορεί αυτό το άλμπουμ να μην απευθύνεται σε πολλούς, αυτό όμως δεν έχει καμία επιρροή στο πόσο θαυμάσιο είναι!

Bandcamp

Ο τέταρτος, και πρώτος μέσω της σημαντικής Venerate Industries, δίσκος των Μαύρο Γάλα από το πρώτο single "Sundays" δημιούργησε υποσχέσεις. Όταν κατέφθασε, το "Tenderness" έκανε πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Οι μελωδίες, οι ατμόσφαιρες, το συναίσθημα, οι εντάσεις, όλα φαίνονται να βρίσκουν μια αρμονία που δημιουργεί μια πληρότητα σε ένα καλά δουλεμένο screamo περιτύλιγμα. Οι, έντονες ομολογουμένως, αναφορές και επιρροές από μπάντες όπως οι Birds In Row, οι Massa Nera, ή οι Loma Prieta συνυπάρχουν ιδανικά, ενώ μερικές mid-tempo στιγμές θα θυμίσουν Zmar ή ακόμη και To Be Gentle, αν και απέχουν. Σε κάθε περίπτωση, το επίκεντρο είναι το φορτισμένο, σκισμένο punk έναντι των πιο extreme σειρηνών. Το "Tenderness" ηχεί πιο εσωστρεφές από τους προκατόχους του αλλά εκεί έγκειται και η διάθεση πρωτίστως, μα και η ικανότητά του, προεξάρχοντος του "Tried. Failed. Tried" να πείσει. Οι Αθηναίοι Μαύρο Γάλα κυκλοφόρησαν ένα ιδιαίτερο άλμπουμ που παρά τις επιμέρους ενστάσεις που του στερούν μια συμπάγεια, μπορεί να αποτελέσει ιδανικό αστικό soundtrack.

Bandcamp

Δεν μας άφησε πολύ καιρό να περιμένουμε το LP (σε ουδέτερο γένος), καθώς επιστρέφει δύο χρόνια μετά το "Churches" με έναν ακόμη δίσκο ανεβαστικού indie rock. Μπορεί να μην μας έχει απασχολήσει ξανά με μία ραδιοφωνική επιτυχία τύπου "Lost on You", όμως το "Love Lines" περιέχει αρκετό hit-potential. Η αρχή γίνεται με το εξαιρετικό "Golden" και το γκρουβάτο "Wild" με τα υπέροχα ιταλικά της Levante, που δίνουν το στίγμα της συνέχειας, ενώ αργότερα μας περιμένει το πικρό "One Like You" που ξεχωρίζει. Η ψηλή και ένρινη φωνή του LP, με το χαρακτηριστικό τρέμουλο, λάμπει σε τραγούδια με πολύ λυρισμό και συναίσθημα, που αφορούν στις ανθρώπινες σχέσεις, στον έρωτα, αλλά και στην αγάπη του εαυτού.

Μετά την εμφάνισή του στο Release Athens 2022, όπου είχε στο πλάι του τον κιθαρίστα Alex Feder, σκέφτηκα μήπως απολαμβάναμε έναν αρκετά κιθαριστικό δίσκο, ωστόσο δεν επαληθεύτηκα. Το "Love Lines" επιχειρεί να αιχμαλωτίσει μία πιο πολύχρωμη και στρογγυλή ατμόσφαιρα, με πλούσιες ενορχηστρώσεις, και ζεστή παραγωγή, κι ως εκ τούτου είναι μάλλον ελάχιστα rock και περισσότερο pop. Ακόμη κι έτσι, όμως, το LP έχει κατασταλάξει σε έναν ήχο που ακούγεται ταυτόχρονα καθιερωμένος αλλά και ολόδικός του, και με όχημα την από χρόνια αποδεδειγμένη ικανότητά του στη σύνθεση τραγουδιών προορισμένων για καλοκαίρια. Το αν θα το κάνει σε rock, blues, latin, ή pop φόρμες, εν τέλει, ελάχιστη σημασία έχει.

Youtube Playlist | Spotify

Με κάθε κυκλοφορία, εδώ και κοντά δεκαπέντε χρόνια, οι straight-edge-άδες Harm's Way από το Σικάγο φρόντιζαν να οικοδομούν τη θέση τους στη σκηνή. Βαρύ, στα όρια του beatdown μερικές φορές, metallic hardcore, εμποτισμένο στο mid-tempo, και πάντα με μια δυναμική και κιθαριστικά κοψίματα που δεν αφήνουν περιθώρια. Στον πέμπτο τους δίσκο, και δεύτερο μέσω της Metal Blade, οι Harm's Way δεν αλλάζουν τη συνταγή. Ηχούν όμως ογκοδέστεροι, πιο σαρωτικοί. Όταν πειραματίζονται προς πιο noise/industrial καταστάσεις (αλά Godflesh) ή όταν επενδύουν στο breakdown (αλά '90s), θυμίζουν τους νεότερους Incendiary, Vein.fm, Sunami, ή τους Year Of The Knife. Κατά βάση όμως, δεν είναι παρά το κτηνώδες μουσικό τους αποτύπωμα. Το "Common Suffering" δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, τρομοκρατεί, και επί 35 λεπτά, ό,τι εφιαλτικά ηχοτοπία και αν σκηνοθετήσει, όσο και αν αυτά δείχνουν μια συνέπεια με το παρελθόν της μπάντας, θα υπενθυμίζουν διαρκώς το πόσο σαρωτικός ηχεί αυτός ο ήχος σήμερα.

Bandcamp
Youtube

Οι Σουηδοί Fredag den 13:e ξεπρόβαλλαν μέσα από τη δυστοπία και την απομόνωση της πανδημίας και ξέπλυναν το ψυχολογικό δηλητήριο πάνω στις συνθέσεις τους. Το πέμπτο τους άλμπουμ, εντείνει τη μελωδική χροιά, και εφορμώντας από την παράδοση των Anti-Cimex, Wolfpack, Disfear και λοιπών ηρώων της σκηνής, έρχεται στο αφιλόξενο σήμερα και σκάει μύτη επιβλητικό. Οι συνθέσεις του άλμπουμ, παρά το γεγονός πως κινούνται εντός των αυστηρών ορίων του μελωδικού σκανδιναβικού crust punk, καταφέρνουν, ειδικά στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, χάρη στην φοβερή παραγωγή και τα leads που κόβουν την ανάσα, να μην κυκλοφορήσουν απλώς ένα σωστό άλμπουμ. Το "Mänskliga Gränstillstånd" είναι ένα από τα ποιοτικότερα και πληρέστερα άλμπουμ του χώρου εδώ και καιρό. Και φυσικά, το καλύτερο των βετεράνων, που δεν σταμάτησαν να εξελίσσουν την αντι-τέχνη τους.

Bandcamp

Φαντάσου πόσοι μουσικοί ήρωες υπάρχουν πάνω στον κόσμο. Στοιχηματίζω πως απειροελάχιστοι γνωρίζουν τους Αμερικανούς French TV, οι οποίοι παραμένουν πιστοί στο περιπετειώδες progressive rock τους από το 1983 (!) και για 15 ολόκληρα studio άλμπουμ, με το νέο "A Ghastly State Of Affairs" να αποτελεί τον πρώτο τους δίσκο που κυκλοφορεί από κάποια εταιρεία, και μάλιστα από την σπουδαία Cuneiform. Η μουσική του mastermind Mike Sary και της παρέας του δεν είναι «εύκολο» prog: έχει πολλές RIO και jazz αναφορές, δαιδαλώδεις δομές, ατελείωτα solo και δεν διστάζει μάλιστα να χρησιμοποιεί έως και κωμικά στοιχεία. Έχει όμως και μια αναντίρρητη ποιότητα, ένα γλυκό χρώμα που χαϊδεύει την φαντασία και μια παραίτηση από τον αυστηρό κόσμο της λογικής. Οι κιθάρες και τα keyboards αναμειγνύονται με το φλάουτο, το σαξόφωνο και το βιολί, τα ηχοχρώματα μπλέκονται, οι μελωδίες γίνονται αφηρημένες και μεθυστικές. Είναι ένα ταξίδι που, ναι μεν δεν είναι εντελώς πρωτάκουστο, είναι αδύνατο όμως να χάσει τις μελωδικές και αφηγηματικές του αξίες. Από τον παράξενο χώρο του underground prog, οι French TV τραβάνε πεισματάρικα μπροστά κι είναι οι μικροί ήρωες που αξίζει να ανακαλύψεις.

Bandcamp

O δεύτερος δίσκος των Αμερικανών Fearing είναι ένα σκοτεινό σμαράγδι. Η τετράδα από την Καλιφόρνια βάζει στην εμπροσθοφυλακή τα synth-ια και τις υπνωτικές ατμόσφαιρες και σε 36 λεπτά κυκλοφορεί ένα αδιάτρητο άλμπουμ ικανό να γοητεύσει. Επηρεασμένοι από την αναβίωση του darkwave, με gaze παραλλαγές και post-punk ειλικρίνεια, οι Fearing ισορροπούν εντυπωσιακά ανάμεσα στον χείμαρρο του underground με τις άγουρες ιδέες αλλά και στην καλοζυγισμένη και προσεγμένη συνθετική δεινότητα που τους δίνει προσωπικότητα με την πρώτη ακρόαση. Πράγματι, οι εννέα συνθέσεις, από τα τύμπανα μέχρι τα ταιριαστά φωνητικά, ενώ δεν πρωτοτυπούν στιγμή, αναδύουν ένα αέρα αμεσότητας και μοναδικότητας που καθιστά τους Fearing ικανούς να γοητεύσουν κάθε μερίδα του κοινού αυτού του ήχου. Ναι, οι Fearing ακροβατούν αλλά δεν σκοντάφτουν και όταν σου λένε "every night is OK" τους πιστεύεις. Και θες και άλλο.

Bandcamp

Όπως εξελίσσεται, το 2023 αποδεικνύεται πολύ ποιοτική χρονιά για το death metal. Ανάμεσα στις κυκλοφορίες που ήρθαν και «δόνησαν» μια σκηνή βουτηγμένη στην αέναη επανάληψη της ίδιας αισθητικής και αναβίωση των ίδιων riffs, είναι το ντεμπούτο των Fabricant. Από τα μέσα Σεπτέμβρη όταν και κυκλοφόρησε, ο δίσκος έδειξε τα δόντια του. Με συνθέσεις της λογικής Gorguts, Demilich, Incantation, Pestilence αλλά δίχως να ενδίδει περισσότερο προς καμία κατεύθυνση, με αέρα ντεμπούτου ανάλογο των Blood Incantation και Artificial Brain, με έμφαση στα ημι-μελωδικά/δυσαρμονικά riffs που θα φέρουν κατά νου Pyrrhon, Ad Nauseam ή Norse, με μικρά solo και lead περάσματα που συνθέτουν υπο-κόσμους στο δομημένο χάος, με πολυρυθμικά μέρη που δεν φοβούνται τις κατά βάση μικρές διάρκειες.

Όλα συνυπάρχουν σε ένα ανά στιγμές εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Εν γένει, οι Fabricant ηχούν «ωριμότεροι» του προβλεπόμενου και σοφότεροι του αναμενόμενου. Το "Drudge To The Thicket" αποκαλύπτει μια μπάντα ικανή να αποτελέσει πόλο της παρούσας, άκρως ενδιαφέρουσας, κατάστασης της σκηνής.

Bandcamp

Έπειτα από το περσινό εντυπωσιακό "Miserere", οι The Lovecraft Sextet επιστρέφουν άμεσα με ένα νέο άλμπουμ. Ο ιθύνων νους Jason Kohnen, που ήδη φέτος μας έκλεισε τα παράθυρα με τους The Answer Lies In The Black Void, βουτάει ξανά στον κόσμο των Miles Davis, Bohren & Der Club Of Gore και φυσικά του Cthulhu Mythos, και δομεί 41 λεπτά darkjazz/avant-garde/dark ambient μουσική, που εκτείνεται από πένθιμο post-doom μέχρι σχεδόν bop και neoclassical σημεία, για να συντροφεύσει μια ιστορία τρόμου. Που θα βγει σε κόμικ που θα συνοδεύσει ειδική κυκλοφορία του δίσκου. Τα εννέα κομμάτια που συναποτελούν το άλμπουμ, συνθέτουν μια ιστορία με αρχή, μέση, ανατροπές, επιστροφή, τέλος. Ηχούν ανά σημεία εκπληκτικά, με τα πνευστά να μαγεύουν, και επιτυγχάνουν, μαζί με τα σποραδικά φωνητικά, να αφήνουν υπόνοιες μεταφυσικού τρόμου και θρησκευτικής γαλήνης πριν την παράνοια της εμφάνισης του απόκοσμου, πράγμα απαιτητικό, και σπάνιο. Το "The Horror Cosmic" είναι μια απρόσμενη ομορφιά στο αινιγματικό παζλ ενός σπουδαίου συνθέτη.

Bandcamp
Spotify

Τέταρτη δισκογραφική δουλειά για τον Moa Bones αλλά είτε ακόμα ψάχνει το στυλ του, είτε είναι τόσες οι μουσικές στο κεφάλι του που παραμένει δύσκολο να καταλάβεις είτε εκ των προτέρων είτε ακόμα και ακούγοντας το δίσκο πού να τον κατατάξεις. Και ενώ αυτό θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ καλό αν επρόκειτο για ένα ακατηγοριοποίητο αλλά συνεκτικό ύφος, στο "Gimme A Hand" το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι μάλλον προβληματικό. Από Dylan-ικό ή Tom Petty-ικό classic rock περνάμε σε Waits-ικές σκοτεινιές και από εκεί σε απόλυτα χαρωπό κιθαριστικό indie rock σαν αυτό που ήταν στα ντουζένια του είκοσι χρόνια πριν. Mετά συναντάμε ηλεκτρονικές, trip hop βάσεις, πριν περάσει σε indie folk κάπου ανάμεσα σε Coral και Fleet Foxes... Να συνεχίσω;

Δεν προδίδει ιδιαίτερα κάποιο από τα είδη με τα οποία επιλέγει να ασχοληθεί και ίσως ορισμένα τραγούδια ξεχωριστά και κατά μόνας να μπορούσαν να γυρίσουν κάποιο κεφάλι να τα προσέξουν, αλλά ως σύνολο είναι μάλλον ένα μπλέξιμο στυλ και ύφους που στην καλύτερη χρησιμεύει για να δώσουμε τα εύσημα στον Moa Bones για το εύρος των ακουσμάτων του αλλά στη χειρότερη είναι σαν μία τυχαία playlist από μέτρια τραγούδια. Η αλήθεια ίσως να είναι κάπου στη μέση, αλλά είναι άραγε αυτό αρκετό; Καλύτερο τραγούδι το "Nowhere Land".

Αν και δισκογραφούν επί μια δεκαετία, πιθανολογώ πως αρκετός κόσμος πρόσεξε τα Closet Witch από την Iowa μέσω του προ τριετίας split με Racetraitor, Neckbeard Deathcamp και Haggathorn. Σε κάθε περίπτωση, το φετινό τους άλμπουμ, "Chiaroscuro", με την εξωφυλλάρα, προσφέρει δεκαεννέα λεπτά grindcore υψηλοτάτου επιπέδου. Κάπου ανάμεσα σε Cloud Rat και βίαιο ‘00s screamo, το "Chiaroscuro" με την πληθώρα σημαντικών καλεσμένων αλλά και ηλεκτρονικών/ambient σημείων που δίνουν βάθος ("You, Me And My Venus In Decay" εξίσου με ηχητική βιαιότητα ("My Words Are Sacred"), επιτυγχάνει να ηχήσει ταυτόχρονα ισοπεδωτικό όσο και αναζωογοννητικό.

Οι Closet Witch με τρομερές συνθέσεις, μουντή παραγωγή, φωνητικά και ξυσμένα riffs απόgrind ονειρώξεις, ακόμα και όταν το τραβάνε στα 4 λεπτά ("To the Cauldron") διατηρούν αμείωτα ενδιαφέρον και ενθουσιασμό. Κοινώς, κυκλοφόρησαν ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς στον ήχο.

Bandcamp

Youtube