The Rasmus @ Floyd, 25/10/25

Ήμουν σίγουρα κάτι λιγότερο από δεκαπέντε χρονών όταν πήγα κρυφά από το σπίτι μου στο Θησείο γιατί δημοφιλές μουσικό τηλεοπτικό κανάλι είχε οργανώσει μια συναυλία εκ μιας σειράς συναυλιών που τελικά έμειναν στις δύο, αυτή δηλαδή των The Rasmus για την οποία μιλάμε, και μια ένα χρόνο αργότερα με τους Sunrise Avenue (τι να κάνουν άραγε σήμερα οι Sunrise Avenue, ωραία, τώρα θα τραγουδάω "out of my life out of my mind" για καμιά βδομάδα). Αν δεν πιάσουμε - που δεν θα έπρεπε - τη συμμετοχή των The Rasmus στη συναυλία αφιέρωμα προς τον Desmond Child - αυτή τη χρυσή στιγμή που μας χάρισε τη φωτογραφία Alice Cooper με Νίκη Κεραμέως και βεβαιωθήκαμε ότι ζούμε σε matrix - ως κανονική συναυλία, οι The Rasmus έχουν να εμφανιστούν στην Ελλάδα από τότε, το μακρινό 2008. Καμιά δουλειά δεν είχα εκεί το 2008, ευτυχώς δηλαδή που δεν βρέθηκα χωρίς να έχω καμία δουλειά έναν μήνα και κάτι ψιλά αργότερα στα Εξάρχεια 14 χρονών παιδί και γύρισα σπίτι ζωντανή και πολύ χαρούμενη, ήταν μεγάλο πράγμα οι The Rasmus στα 00s.

Δεν ξέρω πως ακριβώς κατάφερε να συμβεί αυτό αφού διαχρονικά εδώ στην Ελλάδα τους λατρεύουμε, ωστόσο ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και στα πλαίσια της - τεράστιας - περιοδείας των The Rasmus για το νέο τους δίσκο "Weirdo", η στιγμή έφτασε για να δούμε τους The Rasmus, κι ας είχαμε μεγαλώσει οι άμεσα ενδιαφερόμενοι υπερβολικά πολύ. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν αναμενόμενα υψηλή, και το σωστά γεμάτο FLOYD - γεμάτο μεν, όχι ασφυκτικά δε, αποτελεί ιδανικός συναυλιακός χώρος για συγκροτήματα τέτοιου σχετικά μεγάλου μεγέθους. Στα μεγάλα συν της συναυλίας είναι πως ξεκίνησε και τελείωσε πολύ νωρίς και με βάση το ανακοινωθέν πρόγραμμα, στο αντίστοιχο όμως αρνητικό η απουσία εναρκτήριου σχήματος που πάντοτε σημειώνω. Ξέρω ότι πολλοί βαριούνται τα opening acts αλλά προσωπικά θεωρώ μεγάλη ευκαιρία για ένα νέο συγκρότημα να απασχολήσει το κοινό κατά την άφιξη του με την πιθανότητα να το αγαπήσουν και αυτό, αλλά και σημαντικό για τον κόσμο ώστε να ζεσταθεί η διάθεσή του.

Κατά τα άλλα όμως, νομίζω πως όλοι ήταν απαραίτητα ζεστοί κι έτοιμοι για την εμφάνιση των The Rasmus. Οι ίδιοι φαίνεται να γνωρίζουν καλά ποια κομμάτια τους αγαπάει ο κόσμος, μιας που το setlist κομματιών που έχουν επιλέξει, βασιζόταν κατά κύριο λόγο στην τετράδα δίσκων "Into", "Dead Letters", "Hide From The Sun" και "Black Roses", την χρυσή εποχή δηλαδή των ένδοξων zeros για το pop rock. Να πούμε επίσης πως οι The Rasmus αποδείχθηκαν κάτι παραπάνω από τίμιοι, αφού τόσο στη βραδιά της Αθήνας, όσο και σε όλη τη διάρκεια της περιοδείας τους υποστηρίζουν εμφάνιση συνολικώς 23 τραγουδιών με διάρκεια παραπάνω από μιάμιση ώρα, πράγμα πολύ ευχάριστο - πολλών μάλλον δε, εάν αναλογιστεί κανείς ότι είναι σχεδόν όλα φοβερά κομμάτια. Η αυλαία φυσικά ανοίγει με το νέο δίσκο και το "Rest In Pieces" αλλά περνά από όλα τα μέρη της δισκογραφίας τους - "Guilty", "Justify", "Bullet" κι άλλα πολλά καλούδια μας βρίσκουν στο διάβα τους.

Η αγέραστη φωνή - αλλά και αγέραστος ο ίδιος ο Lauri Ylönen, ο μοναδικός άνθρωπος με σκουφί μήνα Οκτώβριο στην Αθήνα, αποτελεί μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές εκεί έξω και φάνηκε να έχει όλη τη διάθεση να κουβαλήσει τη διάθεση του κοινού μέχρι το τέλος. Αχώριστο δίδυμο με τον Eero Heinonen αλλά και οικογένεια πια με τον Aki Hakala, η σκηνική τους χημεία είναι ευδιάκριτη. Πολύ όμως τους ταιριάζει και η πρόσφατη προσθήκη της Emilia "Emppu" Suhonen, η οποία κατάφερε να κουβαλήσει την κιθάρα όχι απλά αξιοπρεπώς, αλλά αν κρίνουμε και από τις συνθέσεις του "Weirdo" να γράψει πιο ενδιαφέροντα κομμάτια σε σχέση με αυτά που συνέθεταν οι Rasmus εδώ και καιρό. Έγραψε βέβαια και χιλιόμετρα στη σκηνή αφού δεν στάθηκε και ιδιαίτερα ακίνητη - μου θύμισε λίγο να πω την αλήθεια το μπρίο και το ταπεραμέντο της αναντικατάστατης σωτήρος μας Hayley Williams. Ανέλαβε και το ρόλο των φωνητικών για το "October and April" στη θέση της Anette Olzon που χαρήκαμε πολύ που ακούσαμε.

Λίγο πιο πριν, απολαύσαμε και το πρόσφατο "Break These Chains" όπου ο Lauri σαν άλλη Ελένη Φουρέιρα μας εξομολογήθηκε ότι έγραψε σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών διακοπών στη Φολέγανδρο, τονίζοντας ότι είναι σημαντικό γι’ αυτόν να βρίσκεται πίσω στην Ελλάδα γι’ αυτή τη συναυλία. Όλα όμορφα μέχρι εδώ, ακολούθησε όμως αδικαιολόγητα καλό σερί που τα τίναξε όλα στον αέρα: το "First Day Of My Life" εκκινεί το διάδρομο από τα hits. Το "Jezebel" μπορεί να πάτωσε στη Eurovision αλλά κέρδισε τις καρδίες μας. Τα "Creatures Of Chaos" και "Banksy" από το νέο δίσκο είναι σίγουρα τα πιο ανεβαστικά του. Το "F-F-Falling" μας πάει πίσω και το "Living In A World Without You" τραγουδιέται ανατριχιαστικά από το σύνολο του κοινού. Το "In My Life" συμπαθές αλλά θολώνει λίγο μπροστά στο αιώνιο «ωωω ωωω» του "In The Shadows". Το κυρίως μέρος κλείνει με το "Weirdo" με το όνομα. Πολύ ζεστή και εντυπωσιακή εν γένει η συμμετοχή του κοινού που φάνηκε πως στη συντριπτική του πλειοψηφία δεν ήταν άτομα που έμαθαν τους Rasmus από τη Eurovision ή τη βραδιά πολιτισμού, αλλά τριαντάρηδες και βάλε που ήρθαν να θυμηθούν τις μουσικές που τους γαργάλησαν στην εφηβεία.

Η επιστροφή γίνεται για τον Lauri μόνο του στην αρχή, αφού συνοδεία ακουστικής κιθάρας εκτελεί με παρέα όλους εμάς το γλυκύτατο "Sail Away". Η βραδιά κλείνει με το νέο και πολύ rock ‘n’ roll "Love Is A Bitch" με ιδανικό συγχρονισμένο χορευτικό όλης της μπάντας. Η ολοκληρωμένη εμφάνιση των The Rasmus στη χώρα μας που τόσο άργησε να ξανασυμβεί, μας αντάμειψε για την υπομονή μας με το παραπάνω. Δεν έλειπε απολύτως κανένα κομμάτι που θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να ονειρεύεται, το συγκρότημα παρόλο που έχει μεγαλώσει ηλικιακά δεν φθίνει σε καμία πτυχή του ταλέντου του, ενώ μάλιστα περιοδεύει με τον πιο αξιόλογο δίσκο που έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι παρά τη μεγάλη και χορταστική διάρκεια της συναυλίας βρεθήκαμε και πάρα πολύ νωρίς σπίτια μας (ή στο μπαρ μας, ό,τι ποθεί ο καθένας), αυτή η εμφάνιση που μας ξεχείλισε αναμνήσεις κύλησε ιδανικά.