Triumph Of Death

Τα τελευταία χρόνια, ο Μέγας Tom Gabriel Fischer παραμένει ιδιαίτερα ενεργός συναυλιακά. Μάλιστα, έχει προχωρήσει και σε μερικές συναυλίες που αποκτούν ένα χαρακτήρα "legacy act", της τεράστιας παρακαταθήκης του με Celtic Frost, Hellhammer και φυσικά Triptykon. Βέβαια, όντας ένας καλλιτέχνης ιδιαίτερα αυστηρός και προσεκτικός με την κάθε του κίνηση, δεν κατέφυγε σε φθηνές επανενώσεις και βεβιασμένες επιλογές υφαρπαγής υπεραξίας από την νοσταλγία για την παρακαταθήκη του. Ή έτσι τουλάχιστον, εκτιμώ τον τρόπο που προσέγγισε σε επετειακές συναυλίες τα προηγούμενα σχήματά του.

Ως γνωστόν, οι Triptykon από δημιουργίας τους περιελάμβαναν κομμάτια των Celtic Frost και μερικά, όπως το "Messiah", των Hellhammer. Όταν ο Warrior αποφάσισε να αφοσιωθεί στους Frost, οργάνωσε τις εμφανίσεις Triptykon performing Celtic Frost, βασισμένες στο πρώιμο υλικό τους, με όσα άτομα παρευρεθήκαμε στην Πλατεία Νερού το καλοκαίρι, να γίνομαστε μάρτυρες μιας τέτοιας συνταρακτικής στιγμής. Όσον αφορά τους Hellhammer, ο Fischer αποφάσισε να δημιουργήσει το σχήμα Triumph Of Death, που αφοσιώθηκαν στο να μεταφέρουν ζωντανά, για πρώτη φορά σε τέτοιο εκτενή βαθμό, τις συνθέσεις του θρυλικού συγκροτήματος.

Η κυκλοφορία λοιπόν του live άλμπουμ "Resurrection Of The Flesh", έχει πρωτίστως ιστορικό χαρακτήρα, πέραν του εμπορικού. Δεν γίνεται να αμεληθεί, όταν αναλύεται το πλαίσιο της άφιξής του, πως βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι αναβιώσεις παντός τύπου από τα ‘80s είναι κανόνας στη μαζική κουλτούρα, όπως και οι επετειακές συναυλίες όπου παρουσιάζονται ολόκληρα μουσικά έργα του παρελθόντος, ειδικά στο metal. Όμως, εδώ οφείλουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Τα 2-3 χρόνια που οι Hellhammer υπήρξαν και διαστρέβλωσαν το metal χωροχρόνο, ήταν ένα περιθωριακό, εφηβικό σχήμα με άγνοια κινδύνου αλλά όχι οράματος, για το οποίο η υπόθεση «συναυλίες» ήταν όνειρο θερινής νυκτός.

Συνεπώς, λαμβάνοντας υπόψη πως με τα χρόνια, η «δημοφιλία» των Hellhammer μεγάλωνε χάρη στην αναγνώριση της επιρροής τους σε παγκόσμιο επίπεδο στη δημιουργία και την άνθιση του extreme metal. Αναμενόμενα, για μερίδα του κοινού, αποτέλεσαν ένα hipster άκουσμα, και για άλλη μερίδα, μετουσιώνουν τον πρωτόλειο και ωμό ήχο που δεν γίνεται να επαναληφθεί (sic) αλλά που παραμένει αντικείμενο αναζήτησης για extreme metal μουσικούς. Οι ακροάσεις του "Resurrection Of The Flesh", επαναφέρουν αυτή την ιδιαίτερη αίγλη των κομματιών, με τρόπο που συχνά συγκινεί. Προς τιμήν τους, οι Triumph Of Death, έχουν μεν φιλτράρει τις συνθέσεις για τη δυνατότερη και συμπαγέστερη απόδοσή τους ζωντανά, αλλά πραγματοποιούν και τη δέουσα προσπάθεια για να προσεγγίσουν την υπερηχητική τους πρότερη ατμόσφαιρα, ακόμη και ο Warrior στα φωνητικά.

Οι ακροάσεις του "Aggressor", του "Maniac" ή του "Decapitator", τηρούν το άτσαλο και βάναυσο τέμπο των πρωτότυπων. Η έναρξη με το "The Third Of The Storms" είναι μεγαλειώδης και στοχευμένη. Τα "Massacra" και "Messiah" δεν εγείρουν απλώς συνειρμούς και μνήμες των αμέτρητων ηχητικών δανείων από το απόθεμα ηχητικής τους βίας, αλλά τα χαρακτηριστικά τους riffs και ποδοβολητά, που η παραγωγή τα αιχμαλωτίζει σε ένα ογκώδες και πηχτό ζωντανό πλαίσιο, ταρακουνούν τις αισθήσεις. Νομοτελειακά, όλα οδηγούν στο φινάλε του δίσκου με μια υποδειγματική δεκατριάλεπτη εκτέλεση του μυθικού "The Triumph Of Death", που με το που ξεκινήσει σε κάνει να ανατριχιάζεις. Μόνο για αυτό το ηχητικό αποτύπωμα, αξίζει να ασχοληθείς με το παρόν άλμπουμ.

Σε συνέντευξή του, ο Fischer δήλωσε πως η βασική ιδέα για αυτό το σχήμα ξεκίνησε το 2001 σε συζητήσεις με τον Martin Eric Ain για την επανένωση των Celtic Frost. Η αδυναμία της επανενωμένης μπάντας να αποδώσει σωστά αυτά τα κομμάτια έβαλε τη ζωντανή μεταφορά τους στον «πάγο», αλλά το πείσμα του Warrior είναι γνωστό. Κάπως έτσι, δεν μας παρέδωσε και το ανατριχιαστικό "Requiem"; Οι Hellhammer ανήκουν στο παρελθόν, και αυτό οι συντελεστές του εν λόγω project το γνωρίζουν. Η ωμή ευθεία λιτότητα, η έμφαση στο πρωτόγονο, στην αισθητική με ουσία και περιεχόμενο, τα τραγούδια τα ίδια, είναι αυτά που λάμπουν. Μπορεί με το πέρασμα των δεκαετιών ο ακραίος ήχος να ενσωμάτωσε την εικόνα και την «πρόκληση» πολύ έντονα στο «λεξιλόγιό» του, με τους Hellhammer να έχουν φυσικά μερίδιο ευθύνης για αυτό, αλλά η πεμπτουσία της επιδραστικότητάς τους είναι ο ήχος. Και αυτός αναδεικνύεται εδώ σε όλη του την καταραμέμνη μεγαλοπρέπεια.

Από ένα προβάδικο στη Ζυρίχη με ένα πανό Discharge να κοσμεί το χώρο, πριν περίπου 40 χρόνια, μέχρι τις επετειακές συναυλίες μπροστά σε αφοσιωμένο κοινό, η μουσική των Hellhammer πέρασε όλα τα στάδια. Από απαξίωση και αμφισβήτηση, μέχρι τυφλή αποδοχή της σημασίας και της συμβολής της. Το "Resurrection Of The Flesh" είναι το τεκμήριο που, μακριά από μελαγχολικές και νοσταλγικές ερμηνείες του παρελθόντος, υπενθυμίζει πως αυτή η μουσική κατέχει για αμέτρητους λόγους ένα αυτόνομο κεφάλαιο στην ιστορική εξέλιξη του σκληρού ήχου.

Κάθε ακρόαση σε μεταφέρει από το παρελθόν στο παρόν, σε ένα κυκεώνα συνδέσεων, συνειρμών, αναμνήσεων, προσωπικών βιωμάτων με τα οποία έχουν συνδεθεί αυτές οι μουσικές. Όταν ο δίσκος τελειώσει, ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Όποιος και αν ήταν αυτός.

Spotify