Blackbraid

Ο Sgah'gahsowáh ή απλά John για όσους τον ξέρουν, ακολούθησε το πνεύμα του Λύκου στις αχανείς ερημιές του Adirondack στα Απαλάχια όρη, μια από τις μεγαλύτερες οροσειρές της Βόρειας Αμερικής. Θα συνεχίσω τη γεωγραφία αλλά και μια μικρή αναδρομή. Οφείλω να το κάνω για να προσεγγίσω ιστορικά το Black Metal στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι θρυλικοί ABSU κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες στις αρχές των '90s να ματσάρουν την επιδραστικότητα των Ευρωπαίων μαστόρων αλλά υπήρξαν εποχές που μόνο η αναφορά στην αμερικάνικη σκηνή΄΄ ήταν ανέκδοτο. Δικαίως ακολούθησε αυτό που ονομάζουμε ένα τρίτο κύμα με μπάντες όπως οι Agalloch, οι Nachtmystium και τους Ludicra να καλωσορίζουν τα σημαντικά αλλά και επίκαιρα σχήματα των Wolves In The Throne Room, Deafheaven, Panopticon και Liturgy.

Προσωπικά θεωρώ μεγάλο το κατόρθωμα του Sgah'gahsowáh μετά το ξεπέταγμα του Blackbraid I να βγάζει στα καπάκια και δεύτερη κυκλοφορία μέσα σε έναν χρόνο. Η προσθήκη και άλλων μουσικών με Rez Metal υπόβαθρο ενέτεινε την προσμονή για το κάτι παραπάνω. Πλέον ο Sgah’gahsowáh αποδεσμευμένος από τον αγκυλωτικό ρόλο του «πρέπει να τα κάνω όλα μόνος μου», μπορεί να υποστηρίξει live εμφανίσεις σε μεγαλύτερα venues, με τελευταία και πιο δραματική εκείνη στο Midgardsblot Festival, όπου όπως αναφέρει το ρεπορτάζ οι Blackbraid έφυγαν με φρικτά παράπονα από τη διοργάνωση.

Αλλά τι είναι ακριβώς το Rez Metal? Η πρώτη μου επαφή με το metal των καταυλισμών (Reservation Camps) ήταν πριν μερικά χρόνια μέσω YouTube και πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Η ανεργία, ο εθισμός στα οπιοειδή και η έλλειψη ελπίδας έφεραν μια απόλυτα δικαιολογημένη αντίδραση. Είναι εκπληκτικά τα στατιστικά για τη φτώχεια και την εγκατάλειψη των δομών στους καταυλισμούς των αυτόχθονων. Ουσιαστικά μιλάμε για περιθωριοποιημένες κοινότητες όπου το μόνο που δίδει νόημα ή ελπίδα είναι η μουσική και συγκεκριμένα η metal μουσική. Άκρως ρομαντική προσέγγιση, αλλά με ασίγαστο μίσος για την εκκλησία και τα ιμπεριαλιστικά κράτη που καταδίκασαν σε αφανισμό υπέροχες και πολυπολιτισμικές φυλές.

Το πρώτο βέλος του Sgah’gahsowáh στοχεύει εκεί ακριβώς. Στην εξιστόρηση της γενοκτονίας και την αναβίωση των χαμένων παραδόσεων. Το "The Spirit Returns" ηγείται της αντεπίθεσης και είναι ο πυρήνας μιας νέας μουσικής οντότητας που υπόσχεται εκδίκηση για τα χαμένα όνειρα. Με φωτιά, με ατσάλι και με το πνεύμα του Λύκου να οδηγεί τους Blackbraid σε επερχόμενες μάχες, το "The Wolf That Guides The Hunters Hand" είναι ένα παγανιστικό μανιφέστο για την ελευθερία και τη χαρά του κυνηγιού. Μυρίζει ομίχλη και βρύα που σκεπάζονται από τη δροσιά του πρωινού.

Παρόλο που το Blackbraid II δεν είναι ένα concept άλμπουμ, έχει αυτό που ονομάζουμε συνέπεια ύφους. Το "Moss Covered Bones On The Altar Of The Moon" δανείζεται ηχητικά στοιχεία από τα ιντερλούδια "Autumnal Hearts Ablaze", "Spells From Moon And Earth" και είναι τρανό παράδειγμα του πόσο σεβάσμια προσεγγίζουν οι Blackbraid τη νέα τους κυκλοφορία.

Στο εντεκάλεπτο "A Song Of Death On Winds Of Dawn" θα ακούσουμε και τη μελωδικότερη πλευρά των Blackbraid, που παντρεύουν το σουηδικό death metal με folk περάσματα, φλερτάροντας ακόμα και με το progressive metal. Έχοντας απορροφήσει πλήρως τις Dissection-ικές διδαχές του παρελθόντος, οι Blackbraid διέπραξαν ιεροσυλία με το "Sadness And The Passage Of Time And Memory" που καθρεφτίζει το έπος του "Thorns Of Crimson Death". Το solo της κιθάρας που κλείνει το "Twilight Hymn Of Ancient Blood" φέρνει στο μυαλό δοξασμένες μέρες του Βay Area Thrash Metal. Εξαιρετικά πορωτική και η εκτέλεση του διαχρονικού "A Fine Day To Die" των θεών Bathory, και Διάολε, ίσως είναι η ιδέα μου, αλλά νιώθω ότι το black metal μας ξανασυστήνεται και το αθάνατο πνεύμα του λύκου Fenrir είναι έτοιμο να φέρει πίσω το Ragnarok. Νύχτες δόξας και μέρες κυνηγιού, που ελπίζουμε να συνεχιστούν και πέρα από το τέλος του κόσμου.

Bandcamp
Spotify