Η νήσος της Ισλανδίας, ένα κράτος 350.000 κατοίκων σε μια έκταση 103.000 km2, διαθέτει μια ενδιαφέρουσα γεωγραφία. Το έδαφος της, ηφαιστειακά ενεργό, συνδυάζει τόσο εκτάσεις καλυμμένες με λάβα, όσο και πεδιάδες και βουνά. Παγωμένα βορειοατλαντικά ρεύματα, αντιτίθενται σε θερμές πηγές, συνθέτοντας μια ένωση διαφορών η οποία αποτελεί χοντρικά τη γεωγραφική περιγραφή της χώρας. Αποκομμένη από τη χερσαία Ευρώπη, η Ισλανδία, έχει καταφέρει μια σειρά από μικρά θαύματα σε διάφορους τομείς της κοινωνίας της. Η όλη αίσθηση πως μια μικρή απομακρυσμένη χώρα, για να ορθοποδήσει θα πρέπει να στραφεί προς το εσωτερικό της, να συσπειρωθεί για να ακουσθεί, θα μπορούσε να είναι και ένας από τους λόγους της πληθώρας μουσικών συγκροτημάτων τα τελευταία χρόνια.
Αν και οι Solstafir, στο ξεκίνημά τους ήταν ένα black metal συγκρότημα, δεν ήταν αυτοί που προκάλεσαν την έξαρση του ιδιώματος. Πέρυσι, οι Svartidauði, παρέδωσαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αλλά χρόνια πριν, ηγήθηκαν μιας σκηνής που πλέον διαθέτει πλήθος εξαιρετικών συγκροτημάτων με ταυτότητα. Μπορεί εδώ να μην υπάρχουν ιστορίες Νορβηγικής ακρότητας, αλλά η αίσθηση ενός κύκλου που μεγαλουργεί είναι εμφανής. Το Reykjavík, πρωτεύουσα της χώρας, είναι ο χώρος που δραστηριοποιούνται τα περισσότερα συγκροτήματα με τα οποία ασχολείται το αφιέρωμα, μέλη των οποίων συνεργάζονται διαρκώς σε διαφορετικά projects. Αν επιβαλλόταν να βρεθεί ένα κέντρο, αυτό θα ήταν τα Studio Emissary, του Stephen Lockhart, ενός Ιρλανδού μόνιμου κατοίκου πλέον της Ισλανδίας. Ο εν λόγω κύριος, πέρα από το προσωπικό του project, Rebirth Of Nefast, έχει συμμετάσχει και σε διάφορες μπαντάρες της σκηνής (Wormlust, Sinmara). Ήταν και διοργανωτής του πρώτου διεθνούς extreme metal festival της σκηνής, το Oration Festival, το οποίο μέσα στο γενικότερο D.I.Y. πνεύμα της σκηνής, συνέβαλε τα μέγιστα για την καθιέρωση αρκετών συγκροτημάτων και την ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των μελών.
Η σκηνή φυσικά, διαθέτει και την αντίστοιχη δική της εταιρεία προώθησης, τη Vánagandr, η οποία διευθύνεται από μέλη των Misþyrming (έτερων πόλων της σκηνής μαζί με Svartidauði) και Naðra. Τα συγκροτήματα των οποίων παρακάτω επιλέγονται δέκα και μια κυκλοφορίες με χρονολογική σειρά, με τον δυσαρμονικό περίπλοκο τους ήχο, τον συνδυασμό παγωμένων μελωδιών με τη μητρική τους γλώσσα και με τις ψυχεδελικές συνθέσεις, πλέον είναι μια αναλλοίωτη σταθερά όταν πρόκειται για εξαιρετικό black metal. Με αφορμή λοιπόν τις φετινές κυκλοφορίες από Kaleikr και Sinmara, επισκεπτόμαστε κυκλοφορίες σταθμούς μιας σκηνής με παγκόσμια πλέον εμβέλεια.
Svartidauði
"Flesh Cathedral" (2012)
Η στιγμή που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Τέσσερις δαιδαλώδεις και εκτενείς συνθέσεις, με μια μουντή παραγωγή, που συνδύαζαν τις διδαχές της σύγχρονης Γαλλικής σκηνής με ατμόσφαιρες αντάξιες των τοπίων της περιοχής. Η κυκλοφορία αυτή, που πλέον μνημονεύεται ως κλασική, έστρεψε τα φώτα προς τη σκηνή και ώθησε τις υπόλοιπες μπάντες να κάνουν step up. Αν και οι Svartidauði ήταν ενεργοί στο underground μέσα από κάποια demo και shows, με το “Flesh Cathedral” το οποίο δούλευαν για πολύ καιρό πριν το εκδώσουν, παρουσίασαν ένα ζήλο και μια ποιότητα που σπάνια θα ξαναπαρουσιαζόταν στο μέλλον.
Bandcamp
Wormlust
"The Feral Wisdom" (2013)
Ο μοναδικός ολοκληρωμένος δίσκος των Wormlust έως και σήμερα, είναι το δεύτερο ίσως cult classic του αφιερώματος. Η πιο ψυχεδελική και στροβιλώδης κυκλοφορία της σκηνής, συνεχίζει και αυτή στο ίδιο μοτίβο με τέσσερις μεγάλης διάρκειας συνθέσεις. Η ειδοποιός διαφορά, πέρα από τα πιο ατμοσφαιρικά φωνητικά, είναι πως τα ρυθμικά μέρη προσφέρουν στιγμές παράνοιας που δύσκολα μπορούν να αντιγραφούν από άλλο συγκρότημα. Οι Wormlust με το "The Feral Wisdom" δημιουργούν ήχους που απευθύνονται στο υποσυνείδητο και σε καταστάσεις που η αντίληψη παύει να λειτουργεί νηφάλια.
Bandcamp
Misþyrming
"Söngvar Elds Og Oreiðu" (2015)
Οι δυο προηγούμενες κυκλοφορίες, με το θράσος και την ιδιαιτερότητά τους, ήταν αυτές που συντέλεσαν στην ουσιαστική εκκίνηση της σκηνής και τη δημιουργία συγκροτημάτων. Αν μπορεί όμως να υπάρξει μια στιγμή κατά την ιστορική αναδρομή στη σκηνή που η διεθνής καταξίωση χτύπησε σύντομα την πόρτα, ήταν με αυτήν την κυκλοφορία. Λίγο καιρό μετά, οι Misþyrming θα εμφανίζονταν στο Roadburn αφού ο εν λόγω δίσκος είχε δημιουργήσει ένα μικρό διεθνή παροξυσμό. Τα παθιασμένα, σήμα κατατεθέν, φωνητικά, θα έδεναν τέλεια με μικρότερης διάρκειας μνημειώδεις συνθέσεις οι οποίες δεν στερούνται σε τίποτα της παράνοιας που διακατέχει τη σκηνή.
Bandcamp
Zhrine
"Unortheta" (2016)
Ο μοναδικός δίσκος των Zhrine, δεν είναι τόσο περίπλοκος και συναισθηματικά έντονος όσο οι προαναφερθέντες. Το "Unortheta" ρίχνει το βάρος του στη δημιουργία ηχητικών τοπίων και μουσικών που μπορούν να αποτελέσουν μια άλλη οπτική πάνω στον φυσικό πλούτο της Ισλανδίας. Χωρίς τόσες δυσαρμονίες αλλά με εντονότερες ατμόσφαιρες και μπόλικο post - black στο μείγμα, οι Zhrine προσθέτουν επιπλέον πόντους στην ποικιλομορφία της σκηνής.
Bandcamp
Naðra
"Allir Vegir Til Glötunar" (2016)
Στον μοναδικό, επίσης, δίσκο τους, οι
Naðra, παρουσιάζουν μια από τις πιο ωμές και επιθετικές εκφάνσεις της σκηνής. Έχοντας αρκετά κοινά στον ήχο (και στα μέλη τους) με τους Misþyrming, επιδίδονται σε ένα in your face black metal, που θυμίζει έντονα πρώιμη Σκανδιναβική σκηνή, είναι όμως αρκετά πιο ψυχρό, μένοντας πιστό στο γενικότερο κλίμα της σκηνής. Τα γεμάτα ενέργεια leads, σε συνδυασμό με τα θεοπάλαβα φωνητικά, δημιουργούν μια κυκλοφορία με ταυτότητα, η οποία με κάθε της άκουσμα δεν χάνει Joule ενέργειας.
Bandcamp
Rebirth Of Nefast
"Tabernaculum" (2017)
Η προσωπική μπάντα του Lockhart (όλα πλην drums), παρέδωσε και αυτή με τον πολυαναμενόμενο πρώτο της ολοκληρωμένο δίσκο, μια κυκλοφορία που ξεχώρισε στο ιδίωμα. Κυκλοφορόντας μάλιστα από τη Norma Evangelium Diaboli, εταιρεία εξαιρετικά επιλεκτική στο υλικό της, το μελλοντικό αυτό underground classic, κατάφερε να ξεφύγει αρκετά από τον ήχο της σκηνής, στρέφοντας τον εαυτό του προς ένα πιο ορθόδοξο προσωπείο. Οι τελετουργικές στιγμές και τα εξαιρετικά riffs, δημιουργούν μια υπνωτική ατμόσφαιρα η οποία καταφέρνει να φαντάζει ταυτόχρονα προσιτή και θεοσκότεινη.
Bandcamp
Dynfari
"The Four Doors Of The Mind" (2017)
Ένα από τα συγκροτήματα τα οποία δραστηριοποιούνταν προ "Flesh Cathedral" εποχής, είναι οι Dynfari. Ηχητικά, θυμίζουν αρκετά Solstafir, ενώ φυσικά αντλούν έμπνευση και από τους έτερους Ισλανδούς Sigur Rós αλλά και τους ατμοσφαιρικούς blacksters Auðn. Στον εν λόγω δίσκο τους, καταπιάνονται με ένα αρκετά ενδιαφέρον concept, το οποίο ντύνουν μουσικά με ένα ευρύ φάσμα επιρροών. Δεν υπάρχει η παράνοια και η περιπλοκότητα που διέπει τη σκηνή, αλλά οι Dynfari, φροντίζουν να αποτυπώσουν καλύτερα από τον καθέναν τόσο την περιβαλλοντική όσο και πολιτισμική κληρονομιά της Ισλανδίας, αξιοποιώντας ακόμη και τη χρήση παραδοσιακών οργάνων.
Bandcamp
Sinmara
"Within The Weaves Of Infinity" (2017)
Οι Sinmara, με το εξαιρετικό και τρομακτικό "Aphotic Womb" του 2014, είχαν ήδη κάνει αισθητή την παρουσία τους στο ιδίωμα και φυσικά στη σκηνή τους. Αν και το ντεμπούτο τους ήταν καθοριστικό για την πορεία της σκηνής, το συγκεκριμένο EP είναι ένα game changer. Η μελωδικότερη μεταστροφή τους που ολοκληρώθηκε στη φετινή τους κυκλοφορία, εδώ γίνεται εμφανής. Τα τρία άσματα του EP αυτού, συνδυάζουν τις χαρακτηριστικές ατμόσφαιρες του ιδιώματος τους με την απαραίτητη δυσαρμονία. Οι εναλλαγές περίπλοκων ηχητικών επιθέσεων με μελωδικές στιγμές μαγείας, αναδεικνύουν το μυστικιστικό τους concept υπέροχα.
Bandcamp
Almyrkvi
"Umbra" (2017)
Η κοσμική μαγεία των Almyrkvi, επιτυγχάνει να γεννήσει στον ακροατή απόκοσμα συναισθήματα και να αναδείξει σκέψεις που μέχρι το "Umbra" η σκηνή τα αναζητούσε στις ηφαιστειογενείς παραλίες και το σκοτάδι της χώρας. Αιθέριες μελωδίες, πολυσχιδή φωνητικά που τα καθαρά τους σημεία προφανώς θυμίζουν Arcturus, αργές ταχύτητες και πυκνές ατμόσφαιρες, αποτελούν το alter ego των Sinmara. Το ατμοσφαιρικό τους black metal, υποκινούμενο από εξαιρετικό drumming, έργο του Bjarni Einarsson (Sinmara, Slidhr, Wormlust) απαιτεί αρκετές ακροάσεις για να κατανοηθεί πλήρως ο στόχος και το βάθος του.
Bandcamp
Guðveiki
"Vængför" (2018)
Στο τέλος της περσινής χρονιάς, κυκλοφόρησε ένας δίσκος που λογικά, μιας και το 2018 ήταν αρκετά φορτωμένο, θα μείνει παραγνωρισμένος. Όσοι όμως ακούσανε τον παρόντα δίσκο, αναγνωρίσανε ένα διαμαντάκι της σκηνής. Ο mastermind των Worlust, H.V. Lyngdal, δανείζει τα παρανοϊκά του φωνητικά στους Guðveiki, και παρά το γεγονός πως τα μέλη του συγκροτήματος δεν είναι αμιγώς Ισλανδοί, το πνεύμα παραμένει ακμαιότατο. Ατμόσφαιρες που εμπνέονται και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού ανακατεύονται με την ψυχεδέλεια και την τεχνική ωμότητα της σκηνής, παραδίδοντας 40 λεπτά εφιαλτικού και χαοτικού black metal. Μια από τις πιο δύστροπες και ακραίες κυκλοφορίες του underground, που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό του ακροατή, αφού του έχει καταστρέψει τα αυτιά.
Bandcamp
Martröð
"Transmutation Of Wounds" (2016)
Όταν πριν από τρία χρόνια οι Lyngdal (Κιθάρες - Wormlust, Guðveiki), Wrest (Κιθάρες - Leviathan), MkM (Φωνητικά - Aosoth, Antaeus), A.P. (Κιθάρες - Chaos Moon, Krieg, Guðveiki), D.G. (Μπάσο - Naðra, Misþyrming) και Thorns (Drums- ίσως παντού) ανακοίνωναν πως υπό το παρόν project θα κυκλοφορούσαν το εν λόγω EP, φυσικά ο ντόρος ήταν τεράστιος. Τα δυο τραγούδια της κυκλοφορίας, είναι μεγαλεπίβολα και αποσκοπούσαν στη δημιουργία ενός πνιγηρού, εφιαλτικού και βλάσφημου soundtrack. Το project αυτό όμως ήταν και κατά κάποιο τρόπο μια διεθνής «παραδοχή» πως η Ισλανδική σκηνή είναι ακμάζουσα και πρωτοπόρα. Όποιος οπαδός του ιδιώματος δεν είχε έως τότε ψυλλιαστεί τι συνέβαινε, αναγκάστηκε να φορέσει ακουστικά και να αφιερώσει χρόνο σε μια κάστα συγκροτημάτων, η οποία πλέον είναι η αιχμή του δόρατος του σύγχρονου black metal.
Είναι απολύτως κατανοητό πως υπάρχουν συγκροτήματα και κυκλοφορίες που δεν αναφέρθηκαν. Αυτό υποδηλώνει και το μέγεθος, αντιστρόφως ανάλογο του πληθυσμού και της έκτασης της χώρας, μιας σκηνής η οποία έχει καταφέρει, σε σύγχρονα πλαίσια, να είναι ενεργή και τηρουμένων των αναλογιών πετυχημένη. Η τρέχουσα δεκαετία, είδε διάφορα Ισλανδικά συγκροτήματα να μεγαλώνουν και άλλα να καθιερώνονται στο οπαδικό φαντασιακό ως κλασικά. Η σκηνή όμως παίρνει τον εαυτό της ιδιαιτέρως στα σοβαρά, με αποτέλεσμα βιβλία όπως το εξαιρετικό Svartmálmur, του φωτογράφου και μέλους των Wormlust, Hafsteinn Viðar Ársælsson, αλλά και ετήσιες τελετές όπως η Úlfsmessa.
Το σπουδαιότερο επίτευγμα όμως των συγκροτημάτων αυτών, είναι πως δεν τα ενώνει απλά γεωγραφικά η καταγωγή, αλλά συμβάλλει και στην ηχητική συνάφεια, ενώ ταυτόχρονα αναζητούν και προσωπική ηχητική ταυτότητα, με αρκετά να την έχουν βρει. Σε μια εποχή που οι πηγές έμπνευσης είναι παγκόσμιες και η πρόσβαση άμεση, η δημιουργία ταυτότητας μέσω ενός εσωστρεφούς στρόβιλου επιρροών είναι σπάνια, πόσο μάλλον τόσο ποιοτική.
