Band Of Friends, The Big Nose Attack @ Gagarin 205, 11/02/23

Κάποιο λένε ότι το ελληνικό κοινό είναι εν πολλοίς κολλημένο σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Από την άλλη, για συγκεκριμένους λόγους, συγκεκριμένοι καλλιτέχνες είχαν διαχρονικά για συγκεκριμένους λόγους περισσότερη επιτυχία σε συγκεκριμένες χώρες. Στην Ελλάδα, έτυχε η πρώτη μαζική συναυλία μετά τη Χούντα και τη Μεταπολίτευση, με δεκάδες χιλιάδες κόσμου, να είναι εκείνη του Rory Gallagher στο γήπεδο της ΑΕΚ στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981.

Έκτοτε υφίσταται μία σταθερή σχέση λατρείας με τη μουσική του κορυφαίου Ιρλανδού κιθαρίστα που έχει αντέξει στον χρόνο, καθώς τον ερχόμενο Ιούνιο θα συμπληρωθούν 28 χρόνια από τον θάνατό του. Τρανή επιβεβαίωση οι συναυλίες που διοργανώνουν η Rockin' The Blues Events και ο Σίμος Παυλίδης εδώ και αρκετά χρόνια. Το αγαπημένο Κύτταρο είχε αποδειχθεί τις προηγούμενες φορές μικρό για τους Band Of Friends του Gerry McAvoy, οπότε η μετάβαση στο μεγαλύτερο και πιο άνετο Gagarin ήταν η ενδεδειγμένη λύση.

Ενδεδειγμένη επιλογή για το opening act μιας κύριας εμφάνισης όπως εκείνη του Σαββάτου στο Gagarin θα αποτελούσαν σαφέστατα οι Big Nose Attack. Έχουν τις πλέον στέρεες blues βάσεις, μεγάλη εμπειρία από ανάλογες περιστάσεις και ένα υψηλού επιπέδου ρεπερτόριο. Τα δεύτερα διασημότερα αδέλφια από το Μπραχάμι βρέθηκαν για περίπου μία ώρα στη σκηνή και ανέβασαν το θερμόμετρο σε επιθυμητά για συναυλιακό Σαββατόβραδο επίπεδα.

Έχοντας γιορτάσει το προηγούμενο διάστημα τα 10 plus χρόνια τους, με την επαναλυκλοφορία του ντεμπούτου τους "The Big Nose Attack" από την United We Fly σε ταιριστό κόκκινο βινύλιο, παρουσίασαν υλικό από το σύνολο της δισκογραφίας τους και τα τέσσερα άλμπουμ τους, με καλεσμένο αυτήν τη φορά τον Γιάννη Παχίδη των Daddy's Work Blues Band στα περισσότερα από τα δώδεκα συνολικά κομμάτια. Η κορυφαία φυσαρμόνικα της ελληνικής blues σκηνής αντικατέστησε με εντυπωσιακό τρόπο τα κιθαριστικά σόλο και προσέδωσε ξεχωριστό χαρακτήρα στην εμφάνιση του ντουέτου.

Κατά τα άλλα, όλα ήταν όπως έπρεπε, με εξαίρεση ίσως τον κάπως τσιτωμένο ήχο.Τα παιξίματα του Little Tonnie στα τύμπανα γέμιζαν υποδειγματικά τα κομμάτια χωρίς βεβαίως να υπολείπεται το groove και ο Boogieman με λουλούδια στο stand ήταν επίσης αλάνθαστος ως κιθαρίστας και frontman. Οι Big Nose Attack θα συνεχίσουν τον Μάρτιο την μίνι περιοδεία Regenerate με εμφανίσεις σε Καρδίτσα, Βόλο, Θεσσαλονίκη, Σόφια και Πτολεμαΐδα και εμείς ως κοινό, δεν ξέρω αν θα πρέπει να περιμένουμε επιτέλους μια επανέκδοση του "Paint It BLue" ή νέο άλμπουμ. Μακάρι και τα δύο το συντομότερο.

Μεσολάβησε και το κενό της πανδημίας, η αλήθεια είναι όμως ότι είχα αρκετά χρόνια να δω τους Band Of Friends του Gerry McAvoy, μπασίστα του θρύλου Rory Gallagher από το 1971 έως το 1991. Κακώς. Πολύ κακώς. Οι δύο εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, τυπικά ή άτυπα, συμπίπτουν με την συμπλήρωση 75 ετών σε λίγες μέρες από την γέννηση του Rory. Εάν κανείς αναρωτηθεί πως θα ήταν σήμερα αν ζούσε, βλέποντας την τρομερή φόρμα και κορμοστασιά του Gerry που έχει μπει στα 72, καλύτερα είναι να μην σκεφτούμε πόσο νέος έφυγε εκείνος, μόλις στα 47 του τον Ιούνιο του 1995.

Το μπάσιμο με το "Messin' With Τhe Kid" που άνοιγε το "Live Ιn Europe" του 1972 αποτελεί ένα τεράστιο ΣΟΚ! Προσωπικά μου θύμισε εκείνες τις παλιές εποχές που πατούσες το play στο CD Player και μπουμ! Ο ήχος είναι σχεδόν τέλειος, πολύ δυνατός και σφιχτός, και η εκτέλεση είναι φανταστική! Η απάντηση δε στο ερώτημα πώς θα λειτουργούσε το σχήμα με δύο κιθάρες είναι απλή. Άψογα. Μπορεί ο Rory να έκανε για δέκα, οι φόρμες ωστόσο των τραγουδιών του είναι τέτοιες που ένα σχήμα με δύο κιθάρες ενδείκνυται σαφέστατα.

Όπως πάντοτε, ο McAvoy είναι ο πιο χαμογελαστός άνθρωπος στο venue και επαναλαμβάνει αμέτρητες φορές το κλασικό πλέον "Εντάξει"! Αναλαμβάνει τα πρώτα φωνητικά στο "Lonely Mile" από το "Jinx" του 1982 με τις θινλιζικές κιθάρες και στο πολύ όμορφο "Sense Of Freedom". Ειδικά αυτό το τραγούδι, από την ταινία της προηγούμενης χρονιάς με τον ίδιο τίτλο, είναι από εκείνα τα ωραία που θαρρείς ότι επιτρέπουν στους κιθαρίστες να σολάρουν εις το διηνεκές!

Μιας και μιλήσαμε για κιθαρίστες, όπως ήταν αναμενόμενο σόλαραν αδιάκοπα, με κατά τόπους πιο μοντέρνο παίξιμο αλλά σε καμία περίπτωση αταίριαστο. Ο μακράν νεότερος της παρέας Jim Kickpatrick φόρεσε με άνεση τα παπούτσια του Rory σε φωνητικό επίπεδο, έβαλε φωτιά στο slide, ήταν πολύ άνετος όποτε έπρεπε να αφήσει την πένα του και γενικότερα σόλαρε σαφώς περισσότερο από τον γηραιότερο και εξίσου ικανό Paul Rose. Και οι δύο μαζί, έδωσαν ρέστα ενώνοντας δυνάμεις σε κομμάτια όπως το "Bought And Sold" και το απίθανο "Bad Penny" προς το τέλος, που έφερε και τον McAvoy μέσα στο πλήθος.

Τρομερός ήταν βεβαίως και ο Brendan O'Neill, για να μην ξεχνιόμαστε ο μακροβιότερος ντράμερ του Gallagher με παρουσία στη Φιλαδέλφεια. Με παρουσιαστικό που παρέπεμπε σε σένιο προπονητή της Premier League, κάπου ανάμεσα σε Mark Hughes και Claudio Ranieri, ήταν σταθερός σαν μετρονόμονος, προσθέτοντας όμως σε κάθε ευκαιρία εντυπωσιακά γεμίσματα. Ούτως ή άλλως, οι εκτελέσεις ήταν χρονικά φορτωμένες με την καλή έννοια και η συνολική διάρκεια με ελάχιστες διακοπές πλησίασε τις δύο ώρες.

Τα highlight ήταν πολλά. Το θρυλικό "Moonchild" που παίχτηκε αρκετά νωρίς ίσως να έχασε λίγο εξαιτίας ενός θέματος που είχε αμέσως προηγουμένως ο O'Neill, όταν όμως ξεκίνησε ο Rose το riff ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Τρομερό ήταν βεβαίως και το up tempo "Cradle Rock", ενώ μετά το "Ghost Blues" από το κύκνειο άσμα "Fresh Evidence" του 1990 είχε μόνο κατηφόρα. Το γνωστό από τις ζωντανές ηχογραφήσεις κιθαριστικό μπάσιμο στο "Tattoo’d Lady" έδωσε τρομερό παλμό. Ο κόσμος πήρε πάνω του το τραγούδι στο "A Million Miles Away" με μια κατά τα άλλα τρομερή φωνητική ερμηνεία από τον Kickpatrick. Γνωρίζαμε από το "Irish "Irish Tour '74" πόσο πάθος βγάζει αυτός ο ύμνος. Στο Gagarin απέκτησε τέτοιο εκτόπισμα που έκανε ολόκληρες δισκογραφίες άλλων να φαντάζουν φτωχές.

Στο τελευταίο του main set "Shadow Play", o κόσμος που καθ' όλη τη διάρκεια συμμετείχε ενεργά κυρίως με ρυθμικά χειροκροτήματα, έπιασε ένα συντονισμένο με την μελωδία "oh-oh oh-oh-oh oh-oh Rory", καταθέτωντας το δικό του highlight. Μοναδικό encore ήταν μια λυσσαλέα εκτέλεση του συναυλιακού στάνταρ "Bullfrog Blues", και ιδανικό σβήσιμο το παρατεταμένο χειροκρότημα στην θέα του αδικοχαμένου Ted McKenna, μέσα από μια πολύ όμορφη συλλογή φωτογραφιών. Δύο μέρες μετά, οι αναμνήσεις από την εμφάνιση της σπουδαίας μπάντας των φίλων McAvoy, O'Neill, Kickpatrick και Rose τόσο πολύ έντονες, που η επόμενη φορά, να 'μαστε καλά, φαντάζει άχαστη. Ακόμα και αν έλλειψαν δυο ντουζίνες ύμνοι. Το ελληνικό κοινό λατρεύει τη μουσική του Rory Gallagher και εκτιμά βαθιά την παρέα του Gerry. Kαι πολύ καλά κάνει.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής