Τα αγαπημένα μας άλμπουμ από την δισκογραφία του Ozzy Osbourne

Από την στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση ότι ο Ozzy Osbourne δεν είναι πλέον κοντά μας, το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί από κείμενα, άρθρα, αφιερώματα, αναμνήσεις ή οτιδήποτε άλλο σχετικό με τη ζωή και τις μουσικές του. Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για τον πιο γνωστό μουσικό ή για τον πιο άσημο οπαδό, για κάποιον που έχει να ακούσει 20 και 30 χρόνια κάποιο τραγούδι του ή για κάποιον που ακούει ανελλιπώς δίσκους και τραγούδια του εδώ και 30 ή 40 χρόνια, όλοι νιώθουν την ανάγκη να πουν κάτι για τον madman και για την επιρροή που είχε εν τέλει ο Ozzy στη διαμόρφωση του μουσικού γούστου τους και ίσως κατ' επέκταση στη ίδια της ζωή τους.

Σαν συντακτική ομάδα, εδώ στο Rocking, έχουμε σκοπό να τιμήσουμε τον Ozzy όσο καλύτερα μπορούμε, σχεδιάζουμε πράγματα και ευελπιστούμε να τα υλοποιήσουμε εν καιρώ. Προς το παρόν, απολαμβάνουμε εκ νέου τις μουσικές του Ozzy είτε με τους Black Sabbath, είτε από την προσωπική του καριέρα στα στερεοφωνικά μας, σαν να τις ανακαλύπτουμε ξανά για πρώτη φορά. Και με αφορμή αυτό, επιλέγουμε ο καθένας μας το αγαπημένο του άλμπουμ από το σύνολο της δισκογραφίας του και γράφουμε μερικά λόγια, προσπαθώντας να θυμηθούμε και να εξηγήσουμε (ή να καταλάβουμε) πως ο καθένας μας κατέληξε στην εκάστοτε (ομολογουμένως δύσκολη) επιλογή που έκανε.

Tribute

Όπως πολλά πράγματα στη ζωή (μου) έτσι και η σχέση μου με τον Ozzy ξεκινάει με μια κασέτα. Είμαστε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 και στους καιρούς αυτούς της ισχνής πληροφόρησης και μιας ηλικίας όπου όλα είναι καινούρια, μόλις (και αν) έχει κατασταλάξει στο μυαλό μου ότι ο Ozzy ήταν και τραγουδιστής στους (εξίσου μυστήριο) Sabbath. Πολύ περισσότερο για μένα τότε ήταν ο ευτραφής ξανθός (!) που τραγουδούσε "Shot In The Dark" στα βραδινά video clip του Mtv. Δε θυμάμαι πώς έπεσε στα χέρια μου η αντεγραμμένη κασέτα, αλλά το "Tribute" με έφερε σε επαφή με τον πραγματικό Ozzy αποτελώντας ένα best of των δύο πρώτων δίσκων του, με μια δόση από την Σαμπαθική καριέρα του. Μέχρι σήμερα, στο δικό μου μυαλό, τα τραγούδια της προσωπικής του δισκογραφίας εδώ βρίσκουν τις απόλυτες εκτελέσεις τους. Λίγα χρόνια αργότερα θα έχω κάνει την απαραίτητη πρόοδο ώστε να ακούσω το "Ozzmosis" με το που κυκλοφόρησε. Αυτός ο δίσκος θα ισχυροποιήσει τη σχέση μου με τον Ozzy και μέχρι σήμερα κουβαλάει τις περισσότερες αναμνήσεις μου. Δε θα είχε συμβεί τίποτα από αυτά όμως αν δεν είχα λιώσει πρώτα εκείνη την 90αρα TDK.

Κώστας Σακκαλής

Master Of Reality

Ήταν νομίζω καλοκαίρι όταν αγόρασα το "Master Οf Reality" σε CD. Δεν ξέρω, αλλά είναι από τα πιο καλοκαιρινά τους για μένα! Μαύρο εξώφυλλο, μοβ γράμματα (η έκδοση που είχα, είχε όλα τα γράμματα μοβ), κάτι σχεδόν πένθιμο και τελετουργικό. Μαγεία στο να το κρατάς. Το ήθελες και σε μπλούζα. Από τον βήχα στο "Sweet Leaf", κατάλαβα ότι αυτός ο δίσκος δεν ήταν σαν τους άλλους. Με τι ριφάρα μπαίνει ρε! Αυτό το "oh yeah" που λέει είναι όλο το stoner που αγαπήσαμε στην Ελλάδα! Ήταν πιο βαρύς, πιο αργός, πιο πηχτός δίσκος. Ναι ρε σαν λάσπη ψυχεδέλειας και doom metal που κολλάει στα μυαλά. Αυτό που με τράβηξε πιο πολύ ήταν η ατμόσφαιρα, το ρυθμικό γαμάτο groove, η θολή και σάπια παραγωγή, η φωνή του Ozzy που ακούγεται σαν φάντασμα και το ότι δεν άκουγα γνωστά χιτάκια (των προηγούμενων δίσκων). Παρά το βάρος έχει και μια απρόσμενη ευαισθησία ρε γαμώτο. Το "Solitude" δεν είναι ένα από τα πιο θλιμμένα και όμορφα κομμάτια που έχει τραγουδήσει ποτέ ο Ozzy; Τα έχει όλα! Εδώ αγάπησα το heavy σε όποια μορφή στη μουσική. Όχι μόνο σαν ένταση, αλλά και σαν συναίσθημα. Το "Into The Void" υποσυνείδητα με έβαλε ξεκάθαρα σε ότι λάσπες άκουσα από εκεί και πέρα!

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Vol. 4

Πρώτη Γυμνασίου, έτος 1995. Ο πιτσιρικάς εαυτός μου έχει αρχίσει να στήνει συλλογή δίνοντας ότι χαρτζιλίκι έπαιρνε σε δίσκους, κασέτες και cd. Όλα γίνονταν με μεγάλο ενθουσιασμό αλλά και κόπο τότε. Έτσι το ότι ανακάλυψε Black Sabbath στη δισκοθήκη του πατέρα του ήταν ανέλπιστο δώρο από το πουθενά. Ο τέταρτος δίσκος του Ozzy, και των Sabbath, ήταν ο πρώτος που άκουσα ολόκληρο. Αμέτρητες φορές. Το έγραψα και σε κασέτα για να μπορώ να το βάζω στο walkman. Έλιωσε. Ακόμα και σήμερα είναι ο δίσκος της πρώτης εποχής που ακούω συχνότερα. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι για κάποιο λόγο, που δεν μπορώ να εντοπίσω στις μνήμες μου, είχα καταλάβει λάθος ποια είναι η πρώτη και ποια η δεύτερη πλευρά. Έτσι για, ίσως και χρόνια, πίστευα ότι το αγαπημένο μου τραγούδι Sabbath ήταν το "Wheels Of Confusion". Δεν ήταν, όμως. Τα δύο απίστευτα σόλο του "Snowblind", τα ριφ, οι φωνητικές γραμμές κι οι ερμηνείες του μεγάλου τρελού, τα τύμπανα με το μπάσο, κι εκείνο το Right που φωνάζει ο Όζζαρος στην αλλαγή και σπάει τα πάντα, έχουν γράψει μόνιμα μέσα μου. Βασικά όλος ο δίσκος. Το "Wheels Of Confusion", το πραγματικό, είναι έπος δίχως όρια. Στο κλείσιμο του με το ζόρι κρατιέμαι πλέον. Το ριφ του "Supernaut" είναι όλο το stoner κι άλλο τόσο. Το "Cornucopia" ήταν και είναι στις κορυφαίες doom metal συνθέσεις ever written. Το "Vol. 4" είναι ο αγαπημένος μου Black Sabbath δίσκος - κι αυτή, από μόνη της είναι μια πολύ βαριά δήλωση.

Βλάσης Λέττας

No More Tears

Το 1991 ο Ozzy ήταν ένας ζωντανός θρύλος της rock/metal βιομηχανίας κι εγώ ένας μικρός 13χρονος που ανακάλυπτε το heavy metal. Παρά τις χλιαρές κριτικές που έπαιρνε, εγώ προσέγγισα το ολοκαίνουριο τότε "No More Tears" με δέος - ήταν εξάλλου η πρώτη φορά που άκουγα σόλο δίσκο του μυθικού Ozzy Osbourne. Φυσικά το άλμπουμ δεν δυσκολεύτηκε να με συνεπάρει, με το ομώνυμο έπος και το "Mama, I'm Coming Home" να είναι τα προφανή αγαπημένα μου αλλά και με κομματάρες όπως τα "Mr Tinkertrain", "Zombie Stomp", "Hellraiser" να στέκονται πολύ κοντά. Θυμάμαι πως είχα πάθει σοκ με το παίξιμο του Zakk και με την αίγλη γύρω από τον Ozzy - όλοι πίστευαν πως αυτό θα ήταν το τελευταίο του άλμπουμ! - και το "No More Tears" ήταν instant λατρεία. Λατρεία που παρέμεινε ακόμα και όταν μερικές εβδομάδες αργότερα, έπεσε στα χέρια μου η κασέτα του "Blizzard Of Ozz"... εκεί το πράγμα σοβάρεψε πάρα πολύ, το "No More Tears" έγραψε για πάντα, ως η πρώτη επαφή με έναν από τους πλέον αγαπημένους μου καλλιτέχνες.

Αντώνης Καλαμούτσος

Ozzmosis

Είμαι παιδί των 90s, και το "Ozzmosis" είναι η πιο 90s δουλειά του Ozzy και η πρώτη που έζησα ως τρέχουσα κυκλοφορία του, και διατηρεί ακόμα και σήμερα τα σκήπτρα στην καρδιά μου. Βεβαίως και προηγήθηκαν οι Black Sabbath, πιθανότατα και το "Blizzard Of Ozz", αλλά αυτό το άλμπουμ ήταν διαφορετικό και πιο συμβατό με την εσωστρέφεια της εν λόγω δεκαετίας. Πιο σκοτεινό, πιο mid-tempo, ίσως και πιο περίτεχνο με κάποιο τρόπο, σε σημείο που ο μεγάλος Rick Wakeman (ο οποίος συναντιέται καλλιτεχνικά με τον Ozzy μετά το "Sabbath Bloody Sabbath" εδώ) να χαρακτηρίσει το "Perry Mason" ως το καλύτερο Prog Metal τραγούδι ever. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως οι κιθάρες του Zakk Wylde είναι τεράστιες, το μπάσο του Geezer Butler είναι επιβλητικό και οι φωνητικές γραμμές του Ozzy είναι από τις καλύτερες που έχει γράψει ποτέ. Και τα παραπάνω συστατικά δεν τα βρίσκει κάποιος μόνο στο "Perry Mason" αλλά σχεδόν σε όλο το άλμπουμ. "I Just Want You", "See You On The Other Side", "Ghost Behind My Eyes", "Tomorrow" είναι μόνο μερικά από τα καλύτερα τραγούδια σε όλη την δισκογραφία του Ozzy. Μοναδικό από τότε ως και σήμερα και για πάντα.

Χρήστος Καραδημήτρης

No More Tears

Τα ξόρκια του αιώνιου Mr. Crowley δεν μπορούν να παραμερίσουν το απόλυτο heavy metal βίωμα. Ποιο είναι αυτό για μένα; Κάθε ακρόαση του "Hellraiser". Ξανά, και ξανά, για δεκαετίες. Η σύμπραξη των μύθων Lemmy και Ozzy ήταν προσωπικό σημείο αναφοράς για χρόνια, όταν στην προεφηβεία μου σκάλιζα την προσωπική δισκογραφία του Madman, αποτελώντας και γέφυρα στο να ξεκολλήσω από τα 4-5 πρώτα Motorhead, δηλαδή την Βίβλο. Το "No More Tears", δεν είναι απλά το σόλο άλμπουμ του Oz που έχω ακούσει όσο κανένα, αλλά και ο δίσκος που δίνει την απάντηση στο τι είναι «κλασικό μέταλ των ‘90s», και ποιος είναι ο κιθαρίστας που πλαισίωσε ιδανικά τον Ozzy στην σόλο δισκογραφία του. Zakk, πρέπει κάποια στιγμή να πάρεις τα λουλούδια που σου αναλογούν. Ακόμη σπάω το κεφάλι μου με το ομότιτλο, φωνάζω ugh! στην έναρξη του διονυσιακού "I Don't Want To Change The World", που θεωρώ μέχρι σήμερα πως έχει «δανεισμένο» verse riff από King Diamond, βρίσκω αδικημένο το "Won't Be Coming Home (S.I.N.)", αλλά μην τα πολυλογώ. Για μένα, το "No More Tears" είναι μια πυρηνική ανάμνηση στην διαμόρφωση της μουσικής μου αντίληψης, μια γέφυρα με το άχρονο, άφθαρτο, larger than life, heavy metal, άρα και την ίδια την περσόνα του Ozzy. Δέος.

Αποστόλης Ζαμπάρας

Blizzard Of Ozz

Όταν είχα πρωτοδεί το εξώφυλλο του "Blizzard", νόμιζα ότι πρόκειται για κάτι τρομερά απόκοσμο και βλάσφημο. Μπες τώρα στο μυαλό ενός πιτσιρικά, σε μια εποχή χωρίς ίντερνετ και τόσες προσλαμβάνουσες. Λέω τι στο καλό είναι αυτό; Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω. Και να σου τα απανωτά riffs, να και τα ρεφραίν που μπορούν να σηκώσουν στάδια ολόκληρα στο πόδι. Αυτές οι κιθάρες… Ένα σοκ που ξεπεράστηκε με το χρόνο, αλλά ακόμη ξυπνάει σε κάθε (σποραδική πλέον είναι η αλήθεια) ακρόαση. Πολλές φορές είδα την άποψη ότι ο Ozzy ήταν τυχερός γιατί συνεργάστηκε με τρομερά ταλαντούχους μουσικούς. Αλήθεια είναι αυτό, αλλά ίσα ίσα που δείχνει και το δικό του ταλέντο και τη σημασία του ενστίκτου του. Έχοντας αφήσει πίσω του κομμάτια ορόσημο για το metal, παραμένει στο πάνθεον των κλασσικών άλμπουμ. Αναλογιζόμενος το ότι ήταν η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση του Ozzy ως σόλο καλλιτέχνη στη μετά-Black Sabbath εποχή, το κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό, ξεκινώντας μια πολυετή καριέρα με τον πιο εμφατικό τρόπο.

Νίκος Καταπίδης

Bark At The Moon

Πάντως, ως αγαπημένο άλμπουμ της μουσικής πορείας του Ozzy στέκεται, δίχως αμφιβολία, το "Bark At The Moon". Με τον ίδιο τον Madman να βρίσκεται σε ακόμη ένα κομβικό σημείο της ζωής του, ο ερχομός του παικταρά Jake E. Lee θα του προσφέρει ένα υπέροχο, αλάνθαστο άλμπουμ '80s heavy metal μαγείας, με κορυφαίες συνθέσεις, απίστευτη κιθαριστική δουλειά, και τα "Bark At The Moon" (με το χαρακτηριστικό αλύχτισμα λίγο πριν το τέλος του) και "Waiting For Darkness" να ξεχωρίζουν λίγο παραπάνω των υπολοίπων. Δεδομένα το άλμπουμ με τη φωνή του Ozzy που έχω επιστρέψει περισσότερες φορές για να ακούσω ολόκληρο, το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ στέκει ως ένας δίσκος - συνώνυμο του κλασικού metal, εν μέσω της εποχής που εδραίωσε το μουσικό μύθο του Prince Of Darkness στις συνειδήσεις.

Σπύρος Κούκας

Sabbath Bloody Sabbath

Καθώς δεν υπήρξα ποτέ λάτρης της solo καριέρας του Ozzy πέρα απ' τα μεγάλα χιτάκια, αναγκαστικά το βάρος μίας αντιπροσωπευτικής κυκλοφορίας θα πέσει στη Sabbath δισκογραφία. Αναμφίβολα δύσκολο εγχείρημα εν συνόλω, όμως ξεφεύγοντας από ύμνους που μόνο με τη φωνή του Ozzy μπορούμε να τους ταυτίσουμε, θα έλεγα ότι το "Sabbath Bloody Sabbath" αποτελεί μία απ' τις κορυφαίες κυκλοφορίες τους και εξαιτίας της συνεισφοράς του. Η ένρινη φωνή του εδώ φτάνει σε πρωτόγνωρα ύψη, πετυχαίνει σ' όλες τις ακροβασίες, και πλέκει ολοδικές της μελωδίες, αντί να πατάει – και να πατιέται – απ' τα riff του Μουστάκια, απελευθέρωση που είχε ήδη διαφανεί εμφατικά στο "Vol. 4". Ο Ozzy είχε μάλλον αναγνωρίσιμη παρά καλή φωνή, όμως εδώ ξεπετάγεται ως ένας δυνατός rock (λόγω υλικού) ερμηνευτής, με αισθητήριο μελωδίας, που στην χειρότερη συμπορεύεται με τις συνθέσεις, στην καλύτερη τις καθοδηγεί. Απ' το ομώνυμο, στο "Killing Your Self to Live", μέχρι την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και τις εναλλαγές του "Looking For Today", δεν υπάρχει στιγμή που ο Ozzy να μην χρωματίζει ανεξίτηλα τα τραγούδια με την προσωπικότητά του.

Μάνος Κορνηλάκης - Ορφανουδάκης

Vol. 4

Η σχέση μου με τους Sabbath δεν προσφέρεται για περιγραφές· δεν αποτυπώνεται σε λέξεις, αριθμούς ή χρονολογίες. Υπάρχει πέρα από κάθε αντικειμενοποιημένη βεβαιότητα, ριζώνει στο είναι. Το Vol. 4 είναι σώμα και μνήμη. Είναι η ψυχή που βαραίνει και πάλλεται με ρυθμούς που ανακαλούνται, σαν εσωτερική γλώσσα που ήταν πάντα εκεί. Τα βιώματά μου δεν επιστρέφουν μόνο στο μυαλό, εισχωρούν ξανά στην καρδιά, στα άκρα, στην αναπνοή. Το "Tomorrow's Dream", το "St. Vitus Dance", το "Cornucopia", το "Snowblind", το εναρκτήριο, ανατριχιαστικό "Wheels of Confusion", ο doom/death προπομπός του Under the Sun, τα ένιωθα να με διαπερνούν από τη στιγμή που άρχισα να τα βιώνω. Σαν να μου τραβούσαν τον σκελετό από μέσα, για να μου χτίσουν έναν καινούριο. Δεν ήμουν ποτέ ο ίδιος μετά από αυτόν τον δίσκο, κατ' ακρίβειαν, μετά από τους πρώτους έξι. Η ενσώματη βαρύτητά του, το groove, οι σπασμοί, εκείνη η αδιόρατη, proto-λασπώδης sludge μελαγχολία, με δίδαξαν πως το heavy δεν είναι στιλ. Είναι βίωμα. Βάθος, βάρος και βύθος. Τους Sabbath δεν τους αγαπάμε. Τους κουβαλάμε μέσα μας.

Θωμάς Σαρακίντσης

No Rest For The Wicked

Στο απόγειο του Glam Metal, ο Ozzy μας παρουσιάζει ένα δεκαεννιάχρονο πιτσιρικά ονόματι Zakk Wylde για πρώτη φορά. Το 1988 είναι η χρονιά που κυκλοφόρησαν σπουδαία άλμπουμ όλα τα μεγάλα Hard Rock και Heavy Metal συγκροτήματα. Είναι η χρονιά που έγινε η πρώτη μεγάλη metal συναυλία στην Ελλάδα. Είναι η χρονιά που μπαίνω γερά στο Heavy Metal. Είναι το πρώτο άλμπουμ του Ozzy που άκουσα ολόκληρο και με προσοχή. Την επόμενη χρονιά έγινε και το φεστιβάλ στη Μόσχα όπου όλη η υφήλιος τηλεοπτικά θαύμασε το φαινόμενο Ozzy. Εννέα τραγούδια δυναμίτες χωρίς κανένα filler και ένα "Miracle Man" γροθιά στην υποκρισία των τηλευαγγελιστών και ένα από τα καλύτερα και δυνατότερα κομμάτια ever του Ozzy. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε δύο φορές καθώς η πρώτη μορφή του με τον Phil Soussan δεν ικανοποιούσε τον Ozzy και έτσι αναγκάστηκε να επαναφέρει τον Bob Daisley για να βρουν μαζί την σωστή κατεύθυνση. Είναι το τελευταίο άλμπουμ της τρέλας και της αθωότητας και αυτό που κλείνει την Hair Metal περίοδο. Από το επόμενο τα πράγματα θα «σοβάρευαν» μουσικά και μετά θα ακολουθούσε η πρώτη έστω και προσωρινή παύση στην καριέρα του.

Δημήτρης Μαυροειδής

Ozzmosis

Καλώς, κακώς, η metal μουσική είναι η μουσικής της αιώνιας νιότης. Δηλαδή, σε αντίθεση με πολλά άλλα είδη, δύσκολα θα βρούμε κάποιον να πει πως "ναι, στα 15 μου άκουγα jazz αλλά τώρα που τριανταρίζω γουστάρω περισσότερο να ακούω heavy metal". Κι αυτό φυσικά δεν το λέω για να μειώσω την σκηνή, αλλά ως κάτι που, δια της παρατήρησης, έχω καταλήξει πως ισχύει. Συνεπώς, μιας που, για τους περισσότερους, αυτές είναι οι μουσικές της πρώτης νιότης μας, είναι λογικό να τις αγαπάμε λίγο παραπάνω. Για την δική μου τη γενιά λοιπόν, το "Ozzmosis" είναι το άλμπουμ που μας έκανε να αισθανθούμε πως ο Ozzy δεν είναι απλώς ένα είδωλο των ‘70s αλλά ένας σύγχρονος κι επίκαιρος μουσικός ήρωας. Φυσικά, δεν θα υποστήριζα πως είναι το καλύτερο άλμπουμ της solo πορείας του, πόσο μάλλον πως είναι καλύτερο από τα πρώτα 6 των Black Sabbath, όμως τι σημασία έχει; Μετά από μια περίοδο απόσυρσης, ο Ozzy επέστρεψε ενσωματώνοντας grunge επιρροές, έχοντας δίπλα του τον τεράστιο Geezer Butler, χαρίζοντάς μας σπουδαία κομμάτια ("Perry Mason", "I Just Want You", "See You On The Other Side", κ.α.) και κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ που, μπορεί τότε να δίχασε και ο ίδιος ο Ozzy με τα χρόνια να το άφησε πίσω του, αλλά σήμερα, ορθώς, θεωρείται ως μια από τις πιο αξιόλογες στιγμές της καριέρας του και, για μια μερίδα οπαδών του, αποτελεί το άλμπουμ που τους έβαλε στη διαδικασία να εξερευνήσουν το μεγαλειώδες δισκογραφικό βασίλειο του Πρίγκηπα του Σκότους.

Αντώνης Αντωνιάδης

Paranoid

Η πρώτη επίσημη επαφή με τους Black Sabbath ήταν μία συλλογή σε CD που είχε αγοράσει ο αδελφός μου με τραγούδια εποχής Ozzy. Μία από τις αμέτρητες που μπορούσες να βρεις σε δισκάδικο. Μπλε εξώφυλλο με γοτθικά γράμματα και απολύτως basic περιεχόμενο, σχεδόν αδύνατο να εντοπιστεί ακόμη και στο discogs. Ίσως είχαν προηγηθεί οι φθηνιάρικες κασέτες εταιρείας του "Vol 4" και του "Sabotage" σε προσφορά, η επαφή όμως που υπήρξε πέρα ως πέρα κομβική ήταν η ολοκαίνουρια έκδοση του "Paranoid" σε CD του 1996. Εντελώς προσωπική επιλογή, με δικά μου λεφτά τα οποία πονάγανε, άλλαξε και την προσέγγισή μου, που έφτασε στα όρια της εμμονής. Το CD έπαιξε αμέτρητες φορές, το πληρέστατο booklet, για πρώτη φορά αν δεν κάνω λάθος με liner notes, φωτογραφίες και στίχους υπήρξε ευαγγέλιο και το ταξίδι δεν είχε πλέον γυρισμό. Όσο αντικειμενικός μπορεί να είναι κανείς, αν με ρωτούσε κάποιος ποιά είναι η ιδανική πρώτη επαφή με τους Black Sabbath του Ozzy, θα έδειχνα το "Paraoid". Ta hit δεν μπορούν να πουν ψέματα, τα υπόλοιπα θα πουν την αλήθεια.

Θοδωρής Ξουρίδας

Bark At The Moon

Δεν θα πω ψέματα. Ποτέ δεν λάτρεψα την προσωπική δισκογραφία του Ozzy, αν και υπήρχαν οι ευκαιρίες. Υπήρχαν οι κασέτες του "Live & Loud" λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του, όπως επίσης και οι κασέτες με τα πρώτα προσωπικά άλμπουμ. Μάλλον τα πρώτα χρόνια προτιμούσα ξεκάθαρα πιο σκληρά πράγματα και λιγότερο αμερικάνικα. Και στα χρόνια που ακολούθησαν προτίμησα σαφώς τους Black Sabbath των '70s, και γενικότερα τα σπουδαιότερα εκείνης της εποχής. Συν τω χρόνω βέβαια, ήρθε πρώτα η συνειδητοποίηση του φαινομένου Randy Rhoads. Και στη συνέχεια η τρομερή περίπτωση που ονομάζεται Jake E. Lee, ο οποίος μάλλον είναι αδικημένος στην συλλογική συνείδηση, καθώς είχε την ατυχία να διαδεχθεί έναν θρύλο και να προηγηθεί του Zakk Wylde, μακροβιότερου κατά πολύ κιθαρίστα του Ozzy. Δίσκοι όπως το "Bark At The Moon", με το εναρκτήριο ομότιτλο τραγούδι και το τρομερό "Rock 'Ν' Roll Rebel" δείχνουν μια διαφορετική αλήθεια, αποτελώντας το αποτύπωμα μιας εποχής που μπορεί να εκτιμηθεί κατά βάση σε όρους νοσταλγίας και ιστορικότητας. Όταν τα χρόνια περνούν και δεν λησμονείσαι, αλλά αντιθέτως επανέρχεσαι ενισχυμένος, το credit είναι μεγάλο.

Αντώνης Παπαδόπουλος

Live Evil & Paranoid (1983 & 1970 - Διαβάστε και μετά βαράτε)

Ελλάδα των τελών των 80s και των αρχών 90s: Η πληροφορία δεν είναι εύκολα προσβάσιμη. Τα λάθη και οι αστικοί μύθοι δίνουν και παίρνουν. Η κασέτα με τα rock που σου γράφει ο ξάδερφος γράφει Dio – "Catch The Rainbow" και για σένα αυτή είναι η πραγματικότητα. Το ραδιόφωνο παίζει τα τραγούδια των Sabbath που γράφτηκαν με τον Ozzy από συγκεκριμένο live όταν και ηχογραφήθηκαν με τον Dio. Κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση δείχνουν βιντεοκλιπ και βλέπεις το "Iron Man" live με τον Dio (Από το Black & Blue θα μάθεις αργότερα). Μπερδεύεσαι - δεν μοιάζει καθόλου η φωνή με την αντίστοιχη από την κασέτα που γράφει Black Sabbath - "Paranoid". Περισσότερο σου θυμίζει την φωνή από τους Rainbow και το "All The Fools Sailed Away" (ίδια κασέτα - ίδιος ξάδερφος). Την ίδια εποχή - για να ολοκληρωθεί το μπέρδεμα - ανοίγεις μουσικά περιοδικά και βλέπεις φωτογραφίες ενός Tony Martin δίπλα στον Iommi. H κατάληξη: Πηγαίνεις στην πηγή, δηλαδή στην δισκογραφία των γονιών των φίλων σου που ακούνε rock και διαβάζεις τα ονόματα πίσω από το "Paranoid" αλλά και στον δισκοπώλη που με όρεξη σου εξηγεί. Σου γράφουν σε κασέτα το "Paranoid". Αυτή η τέλεια κασέτα θα παίξει μέχρι να λιώσει και να αγοράσεις CD player λίγα χρόνια αργότερα. Αγοράζεις το "Live Evil"και αυτό σε οδηγεί στο "Heaven And Hell", κάτι επίσης τέλειο. Δύο κόσμοι διαφορετικοί – δύο κόσμοι απίθανοι με το ίδιο όνομα στην μαρκίζα. Δεν θα χρειαστεί ποτέ να διαλέξεις κάποιον από τους δύο. Ήρθαν στην ζωή σου την ίδια στιγμή, την στιγμή που έπρεπε. Θα μείνουν για πάντα.

Αντώνης Μουστάκας