Ανασκόπηση 2023: Jazz

Le Cri Du Caire

Το ομώνυμο άλμπουμ των Le Cri Du Caire μας ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε. Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για την θεϊκή τρομπέτα του Erik Truffaz, ή για το πως τσέλο και το σαξόφωνο των Hochapfel/Corser υφαίνουν μαγικά ηχοτοπία που ταξιδεύουν από την jazz ως το post-minimalism, είναι όμως η ανεπανάληπτη φωνή του Αιγύπτιου Abdullah Miniawy που κλέβει την παράσταση. Ο παραπάνω συνδυασμός μας παρασέρνει σε έναν σπαρακτικό Arabic jazz τυφώνα, όπου η δίψα για ελευθερία και οι κοινωνικές επαναστάσεις, ενώνονται με την δύναμη της μουσικής για έναν μεγάλο αγώνα. Έναν αγώνα στον οποίο το ανθρώπινο πνεύμα πρέπει να νικήσει, με κάθε κόστος. Ένα πραγματικά συγκλονιστικό άλμπουμ.

Matana Roberts

Η σειρά Coin Coin της Matana Roberts φτάνει στο πέμπτο της μέρος "In The Garden" κι είναι σίγουρο πως όταν ολοκληρωθεί μετά από 12 συνολικά άλμπουμ, θα πρόκειται για ένα μουσικό-ιστορικό θαύμα. Η Roberts συνεχίζει να εξερευνά τα όρια ανάμεσα στην avant-garde jazz και σε πιο αραιές μορφές αφήγησης, δημιουργώντας ακόμα ένα εκπληκτικό άλμπουμ με δομή σχεδόν θεατρική. Μελετώντας την ιστορία των Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ, το "In The Garden" - με ματιά ποιητική μα και κοινωνιολογική - ταξιδεύει, μα και καλλιεργεί τον ακροατή μέσα από συγκλονιστικά spoken word, άκρατους αυτοσχεδιασμούς, και οτιδήποτε ανάμεσα. Ένα ακόμα τρομερό άλμπουμ από μια σπουδαία σύγχρονη δημιουργό.

Monika Roscher Bigband

To "Witchy Activities And The Maple Death" ακούγεται και είναι ιδιαίτερο και μοναδικό. Μια δυναμική μπάντα δεκαοκτώ ατόμων ή ίσως καλύτερα μια ορχήστρα φτιάχνει ενα υπερπροχωρημένο proggressive δίσκο που είναι πολύ pop για jazz, αλλά είναι πολύ jazz για pop. O δίσκος που κυκλοφόρησε στη Zenna Records ακούγεται rock, ακούγεται pop, είναι πολύ προοδευτικός και έχει μια αρκετά ιδιόμορφη τεχνική. Τρομπέτες, τρομπόνια, σαξόφωνα, φλάουτο, κλαρινέτο, ηλεκτρονικά στοιχεία, τύμπανα, μπάσο, πιάνο και φυσικά κιθάρες (και φωνητικά της ίδιας). Αυτό είναι ένα φανταστικό avant-prog jazz αριστούργημα! Ένα σχεδόν άρτιο μείγμα πειραματικής jazz και έρρυθμης prog σε μαγευτικές περιπλανήσεις. Είναι από τα πιο περίεργα της φετινής χρονιάς και θα αγαπηθεί (ήδη το έχει κάνει) από πολύ διαφορετικούς μουσικόφιλους.

James Brandon Lewis

To "Eye Of I" είναι πολύ περισσότερα από απλώς jazz και για αυτό είναι και πιο jazz από πολλούς άλλους δίσκους. Η ελευθερία στο παίξιμο, τη σύνθεση, τις διαδρομές που ακολουθεί ο ίδιος ο Lewis αλλά και οι μουσικοί του είναι έτσι κι αλλιώς ο πυρήνας του τι είναι η jazz. Μεμονωμένα μπορούμε να βρούμε πολλά να σχολιάσουμε υφολογικά: Τον άψογο συνδυασμό του τενόρο σαξόφωνου του Lewis με την κορνέτα του Knuffe σε δύο μόλις συνθέσεις, το τόσο εκτός κλίματος αλλά στην πραγματικότητα τόσο ταιριαστό rock κλείσιμο του "Fear Not", το τσέλο που δίνει όλο το χαρακτήρα του δίσκου χωρίς καν να το καταλαβαίνεις… Το βασικό όμως είναι ότι ο Lewis πατάει στην αέναη ανάγκη της jazz να εξελίσσεται χωρίς να χάνει τη μουσικότητά του ούτε στιγμή.

Fire! Orchestra

Πως διαδέχεσαι το "Arrival", ένα δηλαδή από τα καλύτερα άλμπουμ contemporary μουσικής της προηγούμενης δεκαετίας; Μα με το ‘’Echoes’’, ένα δίωρο έργο κολοσσιαίων διαστάσεων και αναλογιών, με 43 μουσικούς να οργιάζουν και να δίνουν νέα έννοια στην λέξη bigband. Ο Mats Gustafsson και η μεγάλη παρέα του μένουν, αυτή την φορά, περισσότερο εντός jazz ορίων και δίνουν λιγότερο βάρος στα φωνητικά. Φτιάχνουν εξαιρετική ροή με ρυθμικά έπη μεγάλης διάρκειας να διαδέχονται μικρότερα πειραματικά κομμάτια, φέρνουν τον μεγάλο Joe McPhee να αφήσει την σφραγίδα του και συγκροτούν τελικά μια δουλειά που βασίζεται λιγότερο στις καινοτομίες και περισσότερο στον μεγάλο, πανοραμικό της ήχο.

Lakecia Benjamin

Η Lakecia Benjamin παίζει σαν να μην φοβάται τίποτα. Η σύνθεση στο "Phoenix" είναι μαγνητική και θαρραλέα και κερδίζει πάρα πολύ στην πρωτοτυπία της. Είναι ένα άλμπουμ αφήγησης. Πραγματικά διαβάζεται σαν ένα βιβλίο, με κάθε κομμάτι να είναι ουσιαστικά ένα φρέσκο κεφάλαιο και όλα να συνδέονται τελικά μαζί τους σαν περίπλοκα μέρη ενός συνόλου. Ήρθε πολύ νωρίς, τον Ιανουάριο του έτους και ήταν πραγματικά (ίσως) η καλύτερη jazz δουλειά για τη χρονιά. Όχι ότι έχασε θέσεις από την κορυφή του είδους στην πορεία. Είναι πραγματικά απολαυστικό και πολύ καλά φτιαγμένο. Είναι μια ήπια post-bop άποψη, με πολλές ομιλίες (spoken word) και αρκετές ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Fun fact: έχει παίξει (βοηθητικά) στο πλάι των Alica Keys και Missy Elliot!

Joe Chambers

Είναι πάντα απελευθερωτικό να ακούς την παλιά jazz, την ορθόδοξη όταν είναι καλοπαιγμένη και εμπνευσμένη. Και ο Chambers είναι ένας μπαρουτοκαπνσιμένος μουσικός, αναμφισβήτητα κατάλληλος να την προσφέρει ενώ η σφραγίδα της Blue Note σίγουρα αποτελεί εγγύηση ποιότητας σε ένα σωρό παράγοντες. Σε modal κατά βάση ύφος, σχήματα που εναλλάσσονται ουσιαστικά μεταξύ κουαρτέτου και κουιντέτου και με συνθέσεις επί το πλείστον δικές του αλλά να ξεχωρίζουν επίσης αυτές του πιανίστα και παραγωγού Andres Vial, το "Dance Kobina" είναι χαράς ευαγγέλια για όσους αρέσκονται στον κλασικό ήχο της jazz, θα βρει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη τους χωρίς να κοκκινίζει δίπλα σε άλλα αριστουργήματα της Blue Note.

The Heavy Hitters

Είναι συγκρότημα, αν και στο spotify θα τους βρείτε με τα ονόματα των μουσικών που τους αποτελούν, LeDonne, Pelt, Alexander, Washington (x2), Herring. Όσο παλιακό το εξώφυλλο άλλο τόσο και η jazz που παίζουν στο "Heavy Hitters". Και αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο ως κοπλιμέντο μπορεί να εκληφθεί αφού το hard bop τους είναι ένας φόρος τιμής αλλά και μία ανάληψη σκυτάλης από διάφορους μεγάλους του είδους τους οποίους μάλιστα δε διστάζουν και να κατονομάσουν εμμέσως στους τίτλους των τραγουδιών τους (Freddie Hubbard, Horace Silver, Cedar Walton). Η ποιότητα της μουσικής είναι υψηλή καθ’όλη τη διάρκεια της και ικανή να μας θυμίσει πως όσο κι αν ψάχνουμε κάτι νέο στη jazz, τα στυλ που γέννησαν οι γίγαντες του είδους ήταν και παραμένουν ανεξάντλητα και άξια να επανερχόμαστε διαρκώς σε αυτά.

Johnathan Blake

Όπως φαίνεται από τη γλυκιά φωτογραφία του εξωφύλλου (αυτή που φαίνεται από πανω ντε!), αυτός είναι ένας δίσκος που έκανε ο Johnathan Blake για να τιμήσει τη μνήμη του πατέρα του, John (είχε συνεργασίες με Archie Shepp, James Newton και McCoy Tyner). Ως εκ τούτου, είναι μια παραδοσιακή μουσική post-bop με ενδιαφέρουσες συνεισφορές βιμπραφώνου από τον Joel Ross, που δίνουν στο όλο θέμα μια ξεχωριστή πινελιά. Το "Passage" αξίζει να ακουστεί περισσότερο και πραγματικά τιμά την hard bop του παρελθόντος. Εξαιρετικά σημαντική αρετή του drummer Blake είναι οτι δεν είναι τόσο κυρίαρχος όσο άλλοι ηγέτες των γκρουπ, οπότε καταλήγει να το όλο αποτέλεσμα να είναι μια αληθινά ομαδική προσπάθεια με τις συνεισφορές του Immanuel Wilkins στο σαξόφωνο, του David Virelles στο πιάνο και του Dezron Douglas στο μπάσο.

Erik Truffaz

Εκτός του ότι συμμετέχει στον δίσκο της χρονιάς για την jazz γενικότερα, "Le Cri Du Caire" , φέτος έφτιαξε άλλα δύο άλμπουμ στην επιστροφή του στην Blue Note μετά από χρόνια. Η τρομπέτα του είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό όργανο. το χρησιμοποιεί ως εργαλείο για να αποσπάσει το συναίσθημα που είναι θαμμένο σε ό,τι περνάει. Το μουσικό του ταξίδι αντηχεί με ποικιλία και διαφορετικότητα. Στο "Rollin’" o καταξιωμένος Γάλλος τρομπετίστας προσθέτει τη μοναδική του πινελιά στη μουσική που εμφανίζεται στις αγαπημένες του ταινίες από τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου. Ο Truffaz προσφέρει συναρπαστικές νέες ερμηνείες θεμάτων από κλασικές ταινίες. Στο "Clap!", το δεύτερο επεισόδιο στις κινηματογραφικές του ιστορίες, συνεχίζει το θαύμα της αντικατάστασης των δικών του εικόνων με εκείνες που δημιουργήθηκαν από τα αυθεντικά soundtrack!

Check Also: Walter Smith III - "Return To Casual", Ben Wolfe - "Unjust", Nostalgia 77 - "The Loneliest Flower In The Village", Kendrick Scott - "Corridors",Get The Blessing - "Pallet"

EABS Meets Jaubi

Παρελθόν και μέλλον. Δυο μπάντες που έχουμε αναφερθεί και σε προηγούμενα κείμενα για αυτούς. Ξεχωριστά. Σε αυτή την συνεργασία έρχεται το "In Search Οf Α Better Tomorrow" και συνδέει το Πακιστάν με την Πολωνία. Ενώθηκαν μέσω της δισκογραφικής Astigmatic Records, αλλά το ζευγάρωμα τους έμελλε να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και ταιριαστό. Σύνδεση δυο διαφορετικών κόσμων. Πραγματικά πνευματικό αλλά και πολύ μπλεγμένο. Θα μπορούσε να είναι άνετα και στην πιο κάτω ενότητα με τα fusion. Ακούγεται περισσότερο σαν δίσκος των ΕΑΒS με βοήθεια από Ασιατικά όργανα. αAνταποκρίνεται σε όλες τις προσδοκίες και προσφέρει συναρπαστική και ανταποδοτική μουσική για όλους όσους έχουν ανοιχτό μυαλό. Είναι όμορφο να ακούς πώς οι δύο παραδόσεις αναμειγνύονται τόσο αβίαστα μεταξύ τους.

Nat Birchall

Πολύ μεγάλος για να είναι στη μόδα και πολύ Βρετανός για να είναι κλασικός, o Birchall παραμένει με κάθε κυκλοφορία του μία σίγουρη ποιοτικά φιγούρα της jazz. Το ύφος του δεν εκπλήσσει αφού, ως πιστός Απόστολος του Coltrane αλλά και του Sanders, παίζει πάντα σε γνώριμα spiritual μονοπάτια. Ακριβώς αυτό συναντάμε κι στο "The Infinite" που πέραν των άλλων είναι και μία εντελώς DIY δημιουργία. Ο Birchall παίζει όλα τα όργανα και παρότι το κάνει αρκετά πειστικά, το γεγονός αυτό σημαίνει ότι κρουστά, πιάνο, μπάσο κτλ έχουν κυρίως επικουρικό ρόλο και δίνουν κυρίως χώρο στο τενόρο και σοπράνο σαξόφωνό του που είναι και η βασική φωνή του, εξάλλου. Ακόμα μία πειστική κυκλοφορία και εξίσου καλή για να αποτελέσει ακόμα και την αρχή της γνωριμίας με έναν σπουδαίο και ίσως υποτιμημένο μουσικό.

James Brandon Lewis / Red Lily Quintet

Σα να μην έφτανε που έβγαλε έναν από τους καλύτερους jazz δίσκους της χρονιάς, ο James Brandon Lewis είχε το περιθώριο να μαζευτεί ξανά με τους Red Lily Quintet και να κυκλοφορήσει άλλο ένα μικρό αριστούργημα. Αφιερωμένο εμφανώς στη Mahalia Jackson και τα gospel της, το "For Mahalia, With Love" ήταν αναμενόμενο να κλίνει προς μία πνευματικότητα που αντικατοπτρίζει τη θρησκευτική διάσταση των τραγουδιών της. Αν κάποιος περιμένει βέβαια δομή τραγουδιού στις 9 διασκευές (reimagining είναι πολύ πιο ταιριαστός όρος) θα πέσει έξω, εδώ έχουμε κάτι πολύ πιο ελεύθερο, περιπετειώδες και αυτοσχεδιαστικό που περισσότερο από μία ευθεία αναφορά στην Mahalia είναι μία έκφραση συναισθημάτων του Lewis ως ακροατή της.

Matthew Halsall

Ο Matthew Halsall ως ιδιοκτήτης της Gondwana Records έχει την θέση και τις γνωριμίες για εγγυημένη δισκογραφική πορεία. Πιο πολύ όμως από τις δημόσιες σχέσεις, διαθέτει και μια εξαιρετικά ευγενική, καλαίσθητη και ατμοσφαιρική τρομπέτα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη στην σύγχρονη jazz πραγματικότητα. Το νέο "An Ever Changing View" είναι ένα μεγάλο ατμοσφαιρικό ταξίδι σε μουσικά τοπία που μοιάζουν πραγματικά με φυσικά. Η ηχογράφηση έχει μια στοχαστικότητα και μια ήρεμη, γαλήνια μαγεία που εμπλουτίζεται από όμορφα field recordings και προσεγγίζει μια σχεδόν διαλογιστική εμπειρία. Πραγματικά όμορφη δουλειά για βαθιές, στοχευμένες ακροάσεις.

Tenderlonious

O σαξοφωνίστας (παίζει και φλάουτο) Edward Cawthorne φτιάχνει στο "You Know I Care" τον καλύτερο του δίσκο. Δεν έχει ένα είδος ή στιλ που υπηρετεί σταθερά, αλλά αυτό το άλμπουμ έχει μια απαράμιλλη πνευματικότητα παρότι στηρίζεται σε cool και modal συνταγές. Ήταν και στον πρώτο δίσκο των Jaubi. Έχει και τις μπάντες Ruby Rushton και 22archestra. Είναι συνιδρυτής της δισκογραφικής 22a. Στηρίζει και στέκεται ψηλά στην σκηνή του Λονδίνου. Εδώ τον πλαισιώνουν οι Hamish Balfour στο πιάνο, Pete Martin στο μπάσο και Tim Carnegie στα τύμπανα. Όλοι μαζί όντας χαρισματικοί τιμούν ήρωες από την εποχή της πνευματικής jazz στα τέλη της δεκαετίας του '60 και του '70 σε συνθέσεις των Charles Tolliver, Stanley Cowell, Wayne Shorter, Duke Pearson, Bill Lee και Larry Willis. Το αποτέλεσμα ειναι μαγευτικό.

Check Also: Nite Bjuti - "Nite Bjuti", Organic Pulse Ensemble - "A Thousand Hands", Asher Gamedze - "Turbulence And Pulse"

London Brew

Δεν είναι απλά ένα project. Μιλάμε για την dream team! Benjamin Benstead, Dan See, Dave Okumu, Martin Terefe, Nick Ramm, Nikolaj Torp, Nubya Garcia, Raven Bush, Shabaka Hutchings, Theon Cross, Tom Herbert και Tom Skinner. Αυτή η μπάντα αποτίει φόρο τιμής. Βασικά είναι εμπνευσμένο από το θρυλικό άλμπουμ του Miles Davis, "Bitches Brew". Χρειάζεσαι κάτι άλλο για να τρέξεις να ακούσεις; Ότι πιο μοντέρνο, τρομερό και φοβερό έπαιξε στον χώρο την χρονιά αυτή. Το "London Brew" έχει φτιαχτεί από πολλή αγάπη. Είναι ότι πιο μπλεγμένο στην avant-garde θα πετύχεις. Ξεκινά λίγο διστακτικά, αλλά κερδίζει δύναμη καθώς συνεχίζει με αυτούς τους ταλαντούχους παίκτες να φέρνουν πολλή ένταση και αστικές ατμόσφαιρες στο τραπέζι, μεταφέροντας τη jazz fusion σε μια γενιά που έχει μεγαλώσει με πιο μοντέρνες μουσικές.

Soft Power

Διαμορφώνοντας μία συνήθεια για έναν δίσκο ανά τρία χρόνια, οι Soft Power από το Ελσίνκι παίζουν στα όρια της jazz και του canterbury rock, όρια που είναι έτσι κι αλλιώς θολά. Χωρίς ιδιαίτερους ακροβατισμούς αλλά διατηρώντας μία ισορροπία ανάμεσα στη μελωδία, τη δομή και τον αυτοσχεδιασμό το γεγονός ότι ως σεξτέτο έχουν τουλάχιστον 4 βασικούς σολίστ (κιθάρα, πλήκτρα και δύο σαξόφωνα, ενίοτε και τρομπέτα) τους δίνει την πολυτέλεια να δοκιμάζουν πολλά μουσικά σχήματα. Μάλιστα στον φετινό "Raw Bites" το δεύτερο σαξόφωνο είναι μία αλλαγή σε σχέση με τα δύο πλήκτρα των προηγούμενων δίσκων, αλλάζοντας ελαφρώς το χαρακτήρα τους.

Busman's Revenge

H Βόρεια Θάλασσα καλά κρατεί και άλλος ένας δίσκος μας έρχεται από το Βορρά συνδυάζοντας jazz με rock. Παρότι μας έχουν εντυπωσιάσει και περισσότερο στο παρελθόν, και φέτος οι Bushman’s Revenge μένουν σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα με το "All The Better For Seeing You". Με βασικό όχημα την κιθάρα που στέκεται μελωδική και γεμάτη φράσεις οι ρυθμοί συνήθως μένουν ράθυμοι και η μουσική δεν αιχμαλωτίζει την προσοχή του ακροατή ούτε εντυπωσιάζει στην πρώτη επαφή. Είναι μόνο κατόπιν προσεκτικής ακρόασης και βύθισης στον κόσμο του Νορβηγικού τρίο που αποκαλύπτονται οι ομορφίες που έχουν να μας δώσουν. Και ομολογουμένως αυτές οι στιγμές είναι και οι καλύτερες σε σχέσεις με τις πιο εξωστρεφείς τους.

Greg Foat & Art Themen

Πολυσχιδής και εργασιομανής ο Βρετανός πιανίστας Greg Foat κυκλοφόρησε τέσσερις παρακαλώ δίσκους εντός του έτους, ο καθένας με διαφορετικό συνεργάτη. Προκρίνουμε ως καλύτερο το "Off-Piste" με τον ιδιαίτερα σημαντικό για την Βρετανική σκηνή σαξοφωνίστα Art Themen που είναι ενεργός στην blues και jazz σκηνή της Αγγλίας από τα πρώιμα 60ς. Πολύ μελωδικά και ατμοσφαιρικά προσφέρουν το ηχητικό ισοδύναμο ενός ταξιδιού σε χιονοδρομικό με έξι συνθέσεις να αντικατοπτρίζουν διαφορετικές φάσεις μιας εκδρομής για σκι! Στην πραγματικότητα φυσικά το κόνσεπτ είναι πολύ χαλαρό και καθόλου απαραίτητο για να απολαύσετε έναν δίσκο που λέει λίγα αλλά τα λέει καλά, αντλώντας από το στυλ που έχει κατοχυρώσει ως δικό της η φοβερή ECM.

Dusan Jevtovic

Κάποια στιγμή ο κόσμος θα πρέπει να μάθει το μεγάλο ταλέντο του Dusan Jevtovic, ενός Σέρβου εγκατεστημένου στην Ισπανία που μαγεύει με την ηλεκτρική του κιθάρα. Το παίξιμο του είναι απρόβλεπτο, σύγχρονο και απόλυτα μεστό, ακροβατώντας σε ένα ουσιώδες κι εντυπωσιακό fusion. Στο νέο του άλμπουμ με τίτλο "City Hustling" έχει δίπλα του τον θεό του μπάσου Tony Levin και τον υπέροχο Marco Djordjevic στα τύμπανα, κι όλοι μαζί σχηματίζουν ένα τρομερά σφιχτοδεμένο κι ευφάνταστο τρίο που δεν σταματάει πουθενά: jazz, blues και rock είναι απλώς σταθμοί μιας ηλεκτρικής, πανέμορφης διαδρομής, μέσα σε μια ακατανόητη μα και εξόχως γοητευτική πόλη.

Check Also: Azmari - "Maelström", Resavoir - "Resavoir", Meshell Ndegeocello - "The Omnichord Real Book", Trilok Gurtu - "One Thought Away", Bokani Dyer - "Radio Sechaba", Greg Foat & Art Themen - "Off-Piste"

Idris Ackamoor & The Pyramids

Μία ώρα και ένα τέταρτο μουσικής σε μία μόνο κυκλοφορία είναι πολλά. Πλέον ο κόσμος βαριέται εύκολα και όλα θέλουμε να διαρκούν μερικά δευτερόλεπτα, άντε το πολύ μερικά λεπτά. Όμως στο "Afro Futuristic Dreams" ο τρόπος σύνθεσης, η ενορχήστρωση και όλη η ατμόσφαιρα δικαιολογεί την διάρκεια και δεν κουράζει καθόλου. Κάθε άλλο, αν ηρεμήσεις, προετοιμαστείς και αράξεις αναπαυτικά τότε σίγουρα θα το απολαύσεις. Είναι μια καλοφτιαγμένη jazz πολλών ειδών από ένα συγκρότημα μόνιμα σε εγρήγορση και διαδικασία. Το ότι σαν σύγχρονη δημιουργία, στέκεται πολύ σε παλιές μόδες και σε afro και spiritual μουσικές το κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρον. Είναι από τις δουλειές που σε ταξιδεύουν. Το ακούς και ξεχνιέσαι. Πραγματικά, ξεχνάς τα πάντα και μπαίνεις σε μια πολλή ξεχωριστή κατάσταση. Αυτό δεν είναι εύκολο. Είναι μάλλον ξεχωριστό.

Arooj Aftab, Vijay Iyer & Shahzad Ismaily

Για αρκετούς "Love In Exile" ήταν ο jazz δίσκος της χρονιάς, κρίνοντας από τη βαθμολογία και τη θέση στη λίστα με τα καλύτερα του 2023 που πήρε σε πολλά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Όχι άδικα. Η Arooj Aftab με αυτό το δίσκο επιβεβαιώνει μία ανοδική πορεία στη jazz σκηνή που πλέον τη φέρνει στους προβολείς της δημοσιότητας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η Πακιστανική καταγωγή της καθοδηγεί τον τρόπο τραγουδιού της που είναι ταυτόχρονα πανανθρώπινος στα συναισθήματα που δημιουργεί όσο και τοπικός με τις σαφείς αναφορές του. Η ιδιαίτερα αραιή ενορχήστρωση των συνεργατών της (ο Ismaily μέλος των Cermaic Dog του Ribot) συνεισφέρουν τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα ιεροτελεστίας που δημιουργείται και αγκαλιάζει τον ακροατή. Ίσως περισσότερο μοντέρνο ethnic και λιγότερο jazz με την παραδοσιακή έννοια, είναι πάντως ένας από τους δίσκους του 2023 που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε.

Dhafer Youssef

Άλλη μία περίπτωση όπου το ανατολίτικο και δη μουσουλμανικό στοιχείο μπλέκει με την jazz, εδώ όμως οι jazz αναφορές είναι πιο έντονες. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς όταν στη διαμόρφωση της μουσικής του "Streets Of Minarets" συμμετέχουν ιερά τέρατα της σύγχρονης ή και λίγο παλιότερης ιστορίας του είδους. Herbie Hancock, Dave Holland, Marcu Miller, Vinnie Colaiuta, Ambrose Akinmusire, Nguyen Le βάζουν όλοι λιγότερο ή περισσότερο το χέρι τους στο τελικό αποτέλεσμα. Το δέσιμο των δύο κόσμων είναι αδιάλειπτο και ο Youssef με τη φωνή και το ούτι του στέκεται επάξια ως ηγέτης του σχήματος αφήνοντας φυσικά πολύ χώρο και στους αστέρες που συγκέντρωσε να βγουν μπροστά. Η συνομιλία του με τον Hancock στο "Bal d’Ame" είναι μαγική.

Maurice Louca Elephantine Band

Πρόκειται για το ντεμπούτο του Αιγύπτιου κιθαρίστα Maurice Louca - γεννημένου στο Κάιρο και κάτοικο Λονδίνου. Το "Moonshine" είναι ένας εκρηκτικός δίσκος που θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως δείγμα μιας avant-jazz, με τα ηλεκτρονικά εξάλλου να αναμιγνύονται θαυμάσια με τους αυτοσχεδιασμούς των πνευστών. Παρόλα αυτά, το Arabic στοιχείο είναι έντονο και εμποτίζει το σύνολο της μουσικής, πολλές φορές από το παρασκήνιο. Τα ethiopiques στοιχεία και οι αραβικές κλίμακες συναντούν το βιμπράφωνο και τα δυτικά σαξόφωνα σε μια ουσιαστική συνάντηση και συνύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων. Ένα καλό μυστικό που αξίζει να ανακαλυφθεί.

Charif Megarbane

Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο άκουσμα. Πρόκειται για ένα αρκετά έντονο και παράξενο μείγμα ανατολιτικο-αραβικού folk, jazz, synth ήχου με πάρα πολλή funk διάθεση. Ο Charif συνθέτει, προσπαθεί, τα παίζει, τα φτιάχνει και τα δημιουργεί όλα μόνος του. Ο τύπος είναι ξεκάθαρα φαινόμενο. Αν το έχεις με τέτοιες μουσικές, αραβοφανκ δηλαδή, θα καταλάβεις ότι είναι κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό. O δίσκος "Marzipan" από το βερολινέζικο label, Habibi Funk λοιπόν κυκλοφορεί σε μπλε κουρακάο απόχρωση! Ήδη έχεις καταλάβει ότι πρόκειται για κάτι απίστευτα ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Μοναδικό.

Check Also: Tony Allen & Adrian Younge & Ali Shaheed Muhammad - "Jazz Is Dead 18", Cazayoux - "Cazayoux", Bixiga 70 - "Vapor", Praed - "Kaf Afrit", Ukandanz - "Kemekem ከመከም"

KNOWER

Λίγα πράγματα πάνω σε αυτόν τον βαρετό κόσμο είναι τόσο συναρπαστικά όσο οι Knower. Το πέμπτο τους άλμπουμ με τίτλο "Knower Forever", πέραν του ότι είναι το καλύτερο τους ως τώρα, είναι ένα πολύχρωμο διαμάντι μιας ολόφρεσκιας, νεανικής και απερίγραπτης jazz-funk-pop. Ο Louis Cole στα τύμπανα είναι μάλλον ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον πλανήτη, η δε Genevieve Artadi στα φωνητικά κάνει τα πάντα για να γράψει ιστορία ως η πιο cool jazz τραγουδίστρια της γενιάς της. Η παραγωγή, γεμάτη από τεχνητά lo-fi κόλπα, είναι απλά απίστευτη, οι καλεσμένοι - όλοι πιτσιρικάδες - πετάνε τα πιο έξοχα σόλο και το άλμπουμ σε παρασέρνει στο πιο σφιχτό groove που άκουσες φέτος.

Shake Stew

Μετά από δύο αριστουργήματα, κορυφαίους δίσκους στο είδος τους, οι Shake Stew κάνουν μία στάση και δε θα τους κατηγορήσουμε για αυτό. Το "Lila" δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει τα "Gris, Gris" και "Heat". Και ο βασικός παράγοντας είναι ότι δεν γκρουβάρει όπως τα προηγούμενα. Αν όμως αποφύγουμε για λίγο τις συγκρίσεις, και κρίνουμε το αποτέλεσμα για αυτό που είναι θα θαυμάσουμε και πάλι μία ισορροπία ανάμεσα στο spiritual και το afrobeat που στο πρώτο μισό του δίσκου είναι αρκετά χαλαρή και λυτή αλλά στο δεύτερο που είναι ηχογραφημένο ζωντανά είναι όσο σφιχτή και δυνατή την περιμένουμε. Καλύτερο τραγούδι το "Shasta Fey" εμφανώς αφιερωμένο σε ηρωίδα του Pynchon.

The Gaslamp Killer & The Heliocentrics

Aυτή είναι μια πολύ καλή συνεργασία, ο περίεργος κόσμος του Gaslamp Killer και η ανάμειξη αυτού με τις πειραματικές τάσεις της jazz των Heliocentrics. Στην πραγματικότητα είναι ένα ακόμα album των Heliocentrics, που δεν ακούγεται πολύ μακριά από μερικά από τα προηγούμενα τους. Άντε να σημειώσουμε ότι έχει παραπάνω beats που ακούγονται έτοιμα για hip hop και τα dub στοιχεία κερδίζουν! Μπάχαλα πάντως δεν κάνουν. Το "Legna" έχει επιρροές από krautrock φυσικά, περνάει από την σκιά του Sun Ra (μεταξύ άλλων) και ακολουθεί ένα πολύ σκοτεινό jazz-funk ήχο (χωρίς κόρνες, πνευστά, χάλκινα ντε) μόνο synths, μπάσο, τύμπανα και κιθάρα που φυσικά δημιουργούν μια δολοφονική ατμόσφαιρα.

Black Market Brass

Το "Undying Thirst" του 2020 ήταν ένα απίστευτο διαμάντι κινηματογραφικής jazz funk. Το να το ακολουθήσουν με κάτι εξίσου καλό ήταν δύσκολο και στην πράξη αποδείχθηκε ακατόρθωτο. Και πάλι όμως το αποτέλεσμα στο "Hox" είναι ποιοτικότατο και πατάει στα δεδομένα που είχαν δημιουργήσει από το ντεμπούτο τους. Μυστηριακοί αφρικανικοί ρυθμοί, τεραστίων διαστάσεων γκρούβες, ηχητική αφήγηση μίας απροσδιόριστης εξωτικής περιπέτειας αλλά και αυτοσχεδιασμοί που πάνε προς την free και την avant garde παραμένουν τα δομικά συστατικά της μουσικής τους. Οι συνθέσεις τραβάνε λίγο περισσότερο και κάπως έτσι ο δίσκος είναι κατά 14 λεπτά μεγαλύτερης διάρκειας από τον προηγούμενο αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν κόστισε ελαφρώς από άποψη συνοχής και πυκνότητας.

"Jazz Is Dead 16"

Οι Ali Shaheed Muhammad και Adrian Younge στην 16η προσπάθεια της σειράς που τόσα χρόνια παράγουν, φέρνουν τους Phil Ranelin και Wendell Harrison να παρουσιάσουν ενα δικό τους μείγμα μιας νέας, παραξενης, πνευματικής, φευγάτης και ατμοσφαιρικής fusion jazz-funk. Ο τενόρος σαξοφωνίστας Harrison, που εδώ παίζει και μπάσο κλαρινέτ, και ο τρομπονίστας Ranelin ήταν το 1971 οι ιδρυτές της Detroit Tribe Records, μιας πλατφόρμας (Tribe Collective) ας πούμε για ντόπιους μουσικούς που μέσω αυτής μπορούσαν να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους και να έχουν τον έλεγχο της διανομής. To "JID016" είναι εκλεπτυσμένο, ευφάνταστο και φρέσκο. Σκοπός του είναι να μας βοηθήσει να ανατρέξουμε στις αρχές της «φυλής» τους!

Check Also: The Budos Band - "Frontier's Edge", Lonnie Liston Smith - "Jazz Is Dead 17",Terrace Martin - "Curly", Daniel Villarreal - "Lados B", Mark De Clive-Lowe - "Hotel San Claudio"

The Necks

To "Travel" είναι ένα υπέροχο δημιούργημα. Ίσως είναι της στιγμής. Αλλά είναι. Υπάρχει μια σταθερή, ήρεμη πορεία που δεν ξεσπάει πουθενά. Εχει ένα ας πούμε κρεσέντο θορύβου στο τελευταίο κομμάτι. Είναι μονότονο. Είναι επίμονο. Είναι επίπονο παρότι είναι τόσο απλό και γλυκό. Κάποιοι θα το πουν απίστευτα βαρετό. Ναι, είναι απόλυτα δεκτό. Όλα είναι γούστα. Η noise μουσική σε κάποιους είναι ενοχλητική και σε κάποιους υπέροχη. Έτσι κι εδώ, αυτό το minimal της ουσίας τους, είναι για κάποιον βαρετό ενώ για άλλον αριστούργημα. Ζήσαμε τις ίδιες απόψεις και αντιφάσεις και στην ζωντανή τους εμφάνιση στην Αθήνα, παρά το ότι, είχε ανέβασμα και δυνατό ξέσπασμα. Ταξίδι σε έναν κόσμο ήχων και αισθήσεων που μόνο αυτό το τρίο φαίνεται ικανό να φτιάχνει.

Matthew Shipp

Θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με το "Circular Temple" αν και επειδή είναι πιο ελεύθερο θα έμπαινε στην παρακάτω πεντάδα. Τελικά μαζί με αυτό απολαύσαμε και το "The Intrinsic Nature of Shipp". Μια προσπάθεια του πιανίστα να συνθέσει, να δομήσει, να φτιάξει και να καταγράψει μόνος του στο πιάνο του μερικές προχωρημένες ιδέες. Είναι ξεκάθαρα αυτοσχεδιαστικό. Είναι συναρπαστικό, έχει σημεία και αυτοσχεδιασμούς που κόβουν την ανάσα και τελειοποιούν επιμελώς την πρισματική γλώσσα του Shipp. Όσοι τον ξέρετε χρόνια θα δείτε εδώ μια άλλη πτυχή του. Ακούστε οπωσδήποτε και την προσπάθεια Okuden Quartet του 2020. Εδώ όμως θα δείτε τον πραγματικό του εαυτό.

The End

Τρίτο άλμπουμ για τους θεόρατους The End κι εμείς θα συνεχίζουμε να βροντοφωνάζουμε πως αυτό το σχήμα του Mats Gustafsson είναι ένα από πιο κοφτερά του πλανήτη. Και στο "Why Do You Mourn" η avant-jazz συναντάει ηχοχρώματα που έρχονται από μια noise rock, ακόμα και doom προέλευση, με πολλά folk στοιχεία να προστίθενται στο μίγμα. Γι άλλη μια φορά, την παράσταση κλέβει η θεά Sofia Jernberg όπου κάνει τα πάντα για να ακουστεί σαν πραγματική ιέρεια του Ήλιου. Μέσα σε όλα αυτά, θα ακούσεις κι ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς: το "Whose Face" μπλέκει τους Sabbath, τον αποκρυφισμό και σαξόφωνα που αυτοσχεδιάζουν ουρλιάζοντας. Πραγματική μπαντάρα, εκλεκτική μουσική για τους λίγους.

Alabaster dePlume

Ενώ με το περσινό "Gold" μας μάγεψε ολοκληρωτικά, ο Alabaster DePlume - κατά κόσμο Gus Fairbairn - μας μπέρδεψε ελαφρώς με το φετινό "Come With Fierce Grace", ίσως επειδή ακριβώς ο πήχης είναι πολύ, πάρα πολύ ψηλά. Ο DePlume έχει ανταλλάξει εδώ μέρος της ποιητικότητας του για έναν πιο σκοτεινό, στοχαστικό αυτοσχεδιασμό που είναι, σε στιγμές, αφηρημένος. Υπάρχουν όμως πολλές άλλες στιγμές όπου, ναι, η μαγεία βρίσκεται εδώ. Βγαίνει μπροστά με τα spiritual πνευστά - που κοιτάνε κι εκτός jazz - και τα τρομερά φωνητικά, τα δε afro στοιχεία, όπου αυτά συναντώνται, κλέβουν τις εντυπώσεις. Ο Alabaster παραμένει φυσικά στον αφρό και δείχνει ότι διακατέχεται από καλλιτεχνική ανησυχία.

Natural Information Society

Εδώ δημιουργεί μια μεγάλη μπάντα. Ορχήστρα κανονικότατα. Και τελικά καταφέρνει και βγάζει έναν πολύ προοδευτικό ήχο, που κρατάει όμως στοιχεία από αφρικανικές μουσικές (κυρίως του Μαρόκο) και έχει μια αισθητική παγκόσμια. Σταθερός βηματισμός. Πολλές και ατελείωτες επαναλήψεις οι οποίες επιμένουν μεν, δεν κουράζουν δε. Ο μινιμαλισμός εκφράζεται μέσα από μια πιο μοντέρνα μορφή. Είναι δηλαδη μπλεγμένος με μοντέρνες ιδέες και απίθανες προοδευτικές jazz στιγμές. Το "Since Time Is Gravity" είναι ο δίσκος έκπληξη που θα συγκινήσει πολλούς, θα εκτιμηθεί επίσης από πολλούς, αλλά θα υμνηθεί από λίγους. Γιατί είναι παρεξηγήσιμος και κινηματογραφικά γλαφυρός. Η κολεκτίβα του Σικάγο, με μμπάσο και guimbri, αρμόνιο, τύμπανα, κορνέ, τενόρο σαξόφωνο, άρπα, conga, tabla, άλτο σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο και φλάουτο κάνει τα απίθανα πιθανά.

Check Also: Mette Henriette - "Drifting", Jason Moran - "From The Dancehall To The Battlefield", Mendoza Hoff Revels - "Echolocation", John Zorn - "444", Henry Threadgill - "The Other One"

Hedvig Mollestad's Weejuns

Αν κάτι έχουμε μάθει καλά τα τελευταία χρόνια, είναι πως η Νορβηγίδα Hedvig Mollestad θα εμφανιστεί με την κιθάρα της σε κάποιον δίσκο που θα μας πάρει τα μυαλά. Το "Weejuns" παρόλα αυτά δεν είναι το σχήμα που περιμέναμε από την Hedvig. Ενώ συνήθως προτιμά την πιο δομημένη και οργανωμένη μουσική, το τρίο Weejuns παραδίδεται σε καθαρά αυτοσχεδιαστική free jazz που δεν διστάζει σε στιγμές να γίνει δύσκολη και σκοτεινή. Το άλμπουμ μοιάζει με αργή κατάδυση σε κάποιο τόπο κρυμμένο, οι Storlokken και Mofjell σε πλήκτρα και τύμπανα ζωγραφίζουν, ενώ η βραχνή κιθάρα της Mollestad παίζει τον ρόλο του οδηγού. Ένα άλμπουμ δύστροπο αλλά και πάρα πολύ δυνατό σε ατμόσφαιρα.

Irreversible Entanglements

To μόνο που φαίνεται σίγουρο είναι ότι κρατάνε κάτι σταθερό. Δηλαδή νιώθεις ότι έχουν ένα δικό τους ήχο πλέον. Oι αμήχανες αναγνώσεις (ποίηση) που παρουσιάζει η Moor Mother μπορεί να μην είναι εύκολες για όλους. Αλλά όταν ξεπροβάλει ανάμεσα στις εξαιρετικές μελωδίες, τις φοβερές κόρνες και την απίθανη προοδευτική μουσική που ακολουθεί, είναι το κάτι άλλο. Είναι στο κάτω κάτω άλλο ένα όργανο της μπάντας. Έτσι οφείλουμε να την εκλαμβάνουμε. Το "Protect Your Light" έχει avant-garde μπόλικο, ομιλία, απαγγελίες και ποίηση. Υπέρβαση και αντίδραση. Ελευθερία στη σύνθεση και στο χτίσιμο και στην ενορχήστρωση και ρυθμοί από παντού. Είναι φανταστικό και δείχνει το δρόμο σε πολλούς εκεί έξω για να ακολουθήσουν σιγά σιγά.

Ambrose Akinmusire

Η μία από τις δύο φετινές κυκλοφορίες του Αμερικάνου που έχει εδραιωθεί πλέον ως ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους τρομπετίστες. Η πρώτη ήταν ουσιαστικά μία απολύτως solo κυκλοφορία με μόνη την τρομπέτα του να αυτοσχεδιάζει και το τίτλο της ("Beauty Is Enough") να αποκαλύπτει ουσιαστικά την αισθητική της αφετηρία. Το "Owl Song" δεν απομακρύνεται και τόσο από την ίδια λογική παρότι η κιθάρα του Frisell και τα ντραμς του Rliley εμπλουτίζουν τον ήχο. Και πάλι όμως είναι η τρομπέτα που σηκώνει όλο το βάρος σε συνθέσεις που είναι αρκούντως νυχτερινές, ταιριαστές και με το τίτλο του άλμπουμ. Βασικές εξαιρέσεις δύο συνθέσεις με τα ονόματα των μουσικών όπου προφανώς τους δίνεται η δυνατότητα να βγουν λίγο πιο μπροστά, κρατώντας όμως συνήθως τους ρυθμούς νωχελικούς.

Phi-Psonics

Ένα συγκρότημα και μία μουσική δομημένα γύρω από τον μπασίστα Seth Ford-Young. Οι Phi-Psonics στο "Octava" κρατάνε τους ρυθμούς χαμηλούς, τη μουσική σε επίπεδο διαλογισμού, εσωστρεφή και ήρεμη. Όμως τα αυτοσχεδιαστικά στοιχεία και η χαλαρή δομή δεν την κάνουν λιγότερο περιπετειώδη. Οι μουσικοί δρόμοι που εξερευνούν προσφέρονται για προσεκτική, πνευματική ακρόαση και ψηλάφηση των πολλών αλλά όχι έντονων μελωδιών. Γύρω από αυτές μάλιστα αναδύεται και μία αίσθηση επιρροών από την Άπω Ανατολή, αν και ίσως αυτό να είναι απλά η επίδραση του φλάουτου που εναλλάσσεται με το σαξόφωνο ως οι βασικοί σολίστ σε μία βάση που εκτός από το κυρίαρχο μπάσο, ορίζουν ακόμα με διακριτικότητα ένα πιάνο και τα ντραμς.

Angelika Niescier, Tomeka Reid, Savannah Harris

Γυναικεία υπόθεση. Εξαιρετικός συνδυασμός. Η Angelika Niescier, μια από τις πιο διακεκριμένες παρουσίες της ευρωπαϊκής τζαζ σκηνής, είναι εδώ με την τσελίστα Tomeka Reid και την ντράμερ Savannah Harris και δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν με κάθε δευτερόλεπτο αυτής της απίθανης κυκλοφορίας. Το "Beyond Dragons" είναι έντονο, αρκετά γρήγορο, δραματικό και ποτέ μα ποτέ προβλέψιμο. Είναι εξαιρετικοί μουσικοί που παίζουν απίστευτα όμορφα έως και τέλεια μαζί ως τρίο. Όπως πολύ σωστά οι ίδιοι καταγράφουν, πρόκειται για ένα σύνολο με συνοχή και ενσυναίσθηση και είναι ένα αντικείμενο μάθημα στην αντίληψη ότι η συλλογικότητα δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση να αμβλύνει τον ριζοσπαστικό ατομικισμό των συμμετεχόντων.

Check Also: Abrahams/Ambarchi/Avenaim Placelessness - "Placelessness", Quetzal Tirado Unit - "Camaraderie", Aki Takase & Alexander von Schlippenbach - "Four Hands Piano Pieces", Zoh Amba, Chris Corsano & Bill Orcutt - "The Flower School", John Blum, David Murray, Chad Taylor - "The Recursive Tree"

Jaimie Branch

Είναι πολύ κρίμα που αυτό το μεταθανάτιο LP της Jaimie Branch είναι αυτό που της φέρνει και τη μεγαλύτερη αναγνώριση, μια αναγνώριση που δικαιούταν και λάμβανε από μικρότερο ακροατήριο με τους προηγούμενους δίσκους της. Ολοκληρώθηκε από τους μουσικούς της μετά το θάνατό της βασισμένοι στις σημειώσεις της και ενώ είχε ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του "Fly or Die Fly or Die Fly or Die". Αποτελεί ένα θαυμάσιο έργο σύγχρονης jazz που δε διστάζει να αντλήσει από κάθε είδος μουσικής για να τα ενσωματώσει στη μεγάλη αγκαλιά της. Ο ήχος και το παίξιμο της τρομπέτας της είναι αναζωογονητικά φρέσκα και γεμάτα ενέργεια σε βαθμό που αδυνατείς να πιστέψεις πώς γίνεται να μη βρίσκεται πλέον εν ζωή. Αποθεώθηκε από όλα τα μέσα και βρέθηκε σε λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και σε μέσα που μικρή επαφή έχουν ή είχαν με την jazz. Απόδειξη ότι ξεπέρασε όρια και άνοιξε δρόμους ακόμα και έτσι, για μία τελευταία φορά στην καριέρα της. Πέρα από το να ακούγεται, ο δίσκος χορεύεται κιόλας.

Conic Rose

Η έκπληξη της χρονιάς πιθανότατα στην jazz, με έναν δίσκο και ένα συγκρότημα που ήρθε από το πουθενά και μας κέρδισε κατευθείαν. Για να είμαστε πιο ακριβείς ήρθε από το Βερολίνο και έφερε μία πολύ σύγχρονη ματιά στην jazz συνδυάζοντας rock (πχ Radiohead) και ηλεκτρονικά στοιχεία (πχ Nils Frahm) σε μία ιδιαίτερα ισορροπημένη μίξη που κρατάει το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο ζωντανό, παίζοντας με πανέμορφα θέματα που επαναλαμβάνονται στη διάρκεια μίας σύνθεσης και ρυθμούς που πιάνουν όλο το φάσμα από χαμηλούς μέχρι χορευτικούς. «Ομορφιά» είναι γενικά η λέξη κλειδί στο "Heller Tag" , αφού οι συνθέσεις είναι πραγματικά φτιαγμένες να αγγίζουν τον ακροατή και να του μεταφέρουν αισιόδοξα συναισθήματα ακόμα και στις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές τους.

Alfa Mist

Κι εκεί που τα άλμπουμ του έδειχναν να έχουν μια πτωτική πορεία, η τέταρτη δουλειά του Alfa Mist με τίτλο "Variables" ενδέχεται να είναι και η πιο δυνατή του ως τώρα. Εδώ, τα πάντα μπαίνουν στην εξίσωση: σε άλλες συνθέσεις το κιθαριστικό fusion είναι κυρίαρχο, σε άλλες τα πνευστά και οι κλασικές post-bop τεχνοτροπίες παίρνουν τα ηνία, ενώ συχνά τα hip-hop στοιχεία κάνουν κι αυτά την εμφάνιση τους. Συνολικά το άλμπουμ είναι οργιώδες, η ατμόσφαιρα του είναι νυχτερινή και κουβαλά τα αρώματα του μεταμεσονύκτιου Λονδίνου, οι ενορχηστρώσεις είναι πλούσιες και γενναιόδωρες. Φοβερό άλμπουμ που αποκαλύπτει ίχνη από οκτώ jazz δεκαετίες!

Yussef Dayes

Καλώς ορίστε το νέο μεγάλο αστέρι της jazz! Χωρίς υπερβολή, το «κανονικό» ντεμπούτο του Yussef Dayes ήταν ίσως το πιο πολυαναμενόμενο άλμπουμ μοντέρνας jazz για το 2023 κι είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Τρομεροί καλεσμένοι, τρομερά παιξίματα και μεγάλος συνθετικός πλουραλισμός, με τον 30άρη Dayes να παίζει τις κάλτσες του στα κρουστά. Θα μπορούσε να ήταν ένα μεγαλειώδες άλμπουμ αν ήταν λίγο πιο σφιχτό στην αισθητική του. Αντίθετα, ο Dayes εδώ δείχνει να προτιμάει να συμπεριλάβει όσα στυλ μπορεί - από κλασική jazz, σε soul, funk, κουβανέζικα, έως ηλεκτρονικά στοιχεία - λειτουργώντας αρκετά επιδεικτικά κι εκλεκτικά. Ακόμα κι έτσι όμως, το "Black Classical Music" είναι μια δουλειά που αφήνει ανεξίτηλο στίγμα στην χρονιά.

Notilus

Η γαλλική σκηνή έχει πάντα να προσφέρει διαμάντια σε όλα τα genres, ας ανακαλύψουμε εκεί λοιπόν τους Notilus και το δεύτερο άλμπουμ τους με τον λιτό τίτλο "II". Κατά το ήμισυ jazz και κατά το ήμισυ ηλεκτρονικοί, οι Notilus προσφέρουν μια διαφορετική nu-jazz εμπειρία, εστιάζοντας μάλλον σε αυτά που μπορεί να κάνει ο ήχος, παρά η ένωση διαφορετικών genres. Όντας ηλεκτροακουστικοί και ιδιαιτέρως κινηματογραφικοί, οι Notilus φέρνουν στην επιφάνεια το τρομπόνι, το κόρνο και το σαξόφωνο, τα ανακατεύουν με λούπες, εφφέ και κρουστά και παράγουν έναν γνήσια περιπετειώδη και φουτουριστικό ήχο που διαθέτει έντονα προσωπική σφραγίδα. Μπορεί η jazz να μπερδευτεί με την techno; Όλοι ξέρουμε την απάντηση.

Check Also: High Pulp - "Days Ιn Τhe Desert", Kamaal Williams - "Stings", Medasin - "Always In A Hurry", Speakers Corner Quartet - "Further Out Than The Edge", Siema Ziema - "Second"

Mammal Hands

Σε αντίθεση με σχήματα όπως οι GoGo Penguin που αναφέρθηκαν καλύτερα, οι Mammal Hands μοιάζουν πάντα να παίζουν στο ίδιο στυλ αλλά όμως βελτιώνοντας το. Φέτος με το "Gift From The Trees" θα έλεγα πως παραδίδονται περισσότερο στον μινιμαλισμό από την παραδοσιακή jazz, εστιάζοντας έντονα στα επαναληπτικά μοτίβα και τα arpeggio που, δεν μπορεί, θα σου θυμίσω κάτι από Colin Stetson. Παράλληλα όμως, το trio γράφει μερικές αυθεντικά συναρπαστικές μελωδίες και παράγει μια γνήσια διαλογιστική ατμόσφαιρα, διαθέτοντας - γιατί όχι; - spiritual αρετές. Τα κρουστά, το σαξόφωνο και το πιάνο δένουν μεταξύ τους με τρόπο σχεδόν μυστηριακό κι η μουσική σχηματίζει μια μελωδική δίνη.

Bill Laurance & Michael League

Δύο από τους βασικούς Sanrky Puppy συνεργάζονται για να μας δώσουν κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με το σχήμα που τους γνωρίσαμε. Πολύ πιο κοντά σε chamber και neoclassical μουσική λόγω του πιάνου του Laurance αλλά και με πολλές και έντονες αναφορές σε ανατολίτικη μουσική (Τουρκία, Ισραήλ, Βόρεια Αφρική) καθώς ο League πέρα από το μπάσο του κυρίως ασχολείται με το ούτι. Στο "Where You Wish You Were" υπάρχει μουσική που σε ταξιδεύει και υπέροχη επικοινωνία ανάμεσα σε δύο εξαιρετικούς μουσικούς που φαίνονται εντελώς άνετοι ακόμα και σε κάτι που δεν είναι πιθανότατα το comfort zone τους

Lonnie Holley

Ιδιαίτερος καλλιτέχνης. Έκανε καριέρα και κυκλοφόρησε τις πρώτες του δουλειές σε ηλικία εξήντα ετών. Προ αυτού δεν ήταν και πολύ μακριά. Μέσα σε μια παράξενη και δύσκολη ζωή ασχολιόταν με σχέδιο, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, περφόρμανς και ήχο γενικότερα. Πειραματικές μουσικές. Παράξενη, πνιγμένη, βαθιά φωνή. Οι συνεργασίες/συμμετοχές των Jeff Parker, Rokia Koné, Sharon Van Etten, Bon Iver, Michael Stipe (ναι από REM) και Moor Mother σε αυτό τον δίσκο είναι από πολυτέλεια μέχρι μαγεία! Μιλάμε για ασύλληπτη δισκάρα και απίθανα απροσδιόριστη μουσική προσέγγιση. Είναι ουσιαστικά μια μουσική για την ψυχή (soul;) και ποίηση σε πειραματισμό. Underground. Λόγια. Downtempo. Λέξεις. Blues. Ομιλία. Ambient. Ποικιλία. Jazz. To "Oh Me Oh My" είναι ίσως το πιο άπιαστο όνειρο των φετινών πειραματικών, παγκόσμιων, υπόγειων jazz-κάτι κυκλοφοριών παγκοσμίως. Δεν μπορείς να το αγαπήσεις, μόνο να το λατρέψεις.

GoGo Penguin

Οι GoGo Penguin έχουν εδραιωθεί εδώ και αρκετά χρόνια ως ένα από τα καλύτερα και πιο αξιόπιστα σύγχρονα nu-jazz σχήματα, με το νέο τους "Everything Is Going To Be Ok" να μην αποτελεί εξαίρεση, τουλάχιστον όχι έντονα αισθητή. Ναι, οι ταχύτητες έχουν πέσει λίγο κι η διάθεση για πειραματισμό είναι ακόμα ζωντανή, όμως κάτι στο άλμπουμ μοιάζει να είναι κουρασμένο και χωρίς φρέσκες ιδέες, για τα δεδομένα τους πάντα. Ακόμα κι έτσι όμως, ο δίσκος περιέχει μερικές πολύ αξιόλογες συνθέσεις, με το δυνατό χαρτί του γκρουπ να παραμένει η ακατανίκητη τους κινηματογραφικότητα και το upright μπάσο του Nick Blaska.

Colin Stetson

Με αργά και σταθερά βήματα, κυρίως όμως με συνέπεια και διάρκεια, ο Stetson έχει πια καταξιωθεί ως ένας από τους κορυφαίους πειραματιστές των καιρών μας. Αυτή την φορά, με το αφιερωμένο στην μνήμη του πατέρα του "When We Were That What Wept For The Sea", ο Stetson παραδίδει ένα άλμπουμ που μοιάζει πιο γήινο και πιο ανθρώπινο, παρά το γεγονός πως χαρακτηρίζεται όπως πάντα από αυτά τα ανορίοτα post-minimalism ηχοχρώματα του σαξοφώνου του. Παρόλα αυτά, ο υπέροχος αυτός δίσκος ακούγεται πιο εύθραυστος και προσιτός, αποτελώντας ίσως και τον ιδανικό δίσκο για να εισαχθεί κανείς στο έργο του.

Check Also: Greg Foat & Gigi Masin - "Dolphin", John Zorn - "Full Fathom Five", Sissoko Ségal Parisien Peirani - "Les Εgarés", Valtteri Laurell Nonet - "Tigers Are Better Looking", Pedro Ricardo - "Soprem Bons Ventos", Eyolf Dale - "The Wayfarers", Okonski - "Magnolia"

Cécile McLorin Salvant

Chanson. Σανσόν. To "Mélusine" περιλαμβάνει ένα μείγμα πέντε πρωτότυπων συνθέσεων/τραγουδιών και ερμηνειών ακόμα εννέα τραγουδιών, που χρονολογούνται από τον δωδέκατο αιώνα, τα οποία τραγουδιούνται κυρίως στα γαλλικά μαζί με τα οξιτανικά, τα αγγλικά και τα kreyol της Αϊτής. Αν μια όμορφη φωνή σε συγκινεί, σε ταξιδεύει και σε βάζει σε νέους μουσικούς κόσμους πιο εύκολα από οτιδήποτε άλλο, τότε αυτός εδώ ο δίσκος είναι η κορυφή. Η Cecile αποδεικνύεται ότι είναι ικανή για γοητευτικά και συναρπαστικά πραγματα, αλλά και για έναν συνεχή, εύκολο, διαισθητικό χορό γλωσσών, μουσικών μορφών και παραδόσεων.

Joshua Redman

Άλλος ένας καλλιτέχνης που απολαύσαμε φέτος ζωντανά στην Αθήνα. Μαζί με την εκπληκτική φωνή της Gabrielle Cavassa, που ουσιαστικά φέρνει το "Where Are We" σε αυτό το παρακλάδι της jazz. Rock, pop και jazz συνθέσεις σε διασκευή. Ο Redman κάνει το συνηθισμένο του υπέροχο παίξιμο, αλλά ξεχωρίζει μαζί με τα φωνητικά, κάνοντας μια δυνατή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Είναι από τους δίσκους που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι έξαλλο ή καινοτόμο στον πλανήτη αλλά είναι τόσο όμορφοι και απολαυστικοί που πραγματικά πετυχαίνουν το σκοπό τους. Τον λόγο που δημιουργήθηκαν. Να ψυχαγωγούν και να διασκεδάζουν.

Orbiting Human Circus

The Music Tapes. Julian Koster. Μια ακραία ενδιαφέρουσα δουλειά η οποία γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή με το πώς δημιουργεί αυτό το καθηλωτικό ηχητικό τοπίο που ακούγεται πολύ τραχύ και vintage αλλά με μια απόκοσμη αίσθηση εξωγήινου. Φόρος τιμής σε μια όσο το δυνατόν πιο λαϊκή jazz. Σε πάει πενήντα και εκατό χρόνια πριν. Σε ενα υγρό και σκοτεινό σοκάκι. Στην Αμερική. Μοιάζει με άπειρες ιδέες, αλλά δεν μοιάζει και με καμία. Είναι εξαιρετικά πειραματικό.

Enji

Η Enkhjargal Erkhembayar είναι από την Μογγολία. Το "Ulaan" είναι ενας εξαιρετικά μαγευτικός δίσκος που συνδυάζει τους παραδοσιακούς μογγολικούς ήχους με μια οικεία υποστήριξη jazz δωματίου. Η Enji ξέρει πώς να χρησιμοποιεί τις μοναδικές αρετές της μητρικής της γλώσσας για να πλέκει όμορφα αποσπάσματα, με στίγματα, (σαν) ψαλμωδίες και κραυγές και όλες τις εκφράσεις που μπορούν να γίνουν κατανοητές πέρα από το εμπόδιο της ίδιας της γλώσσας. Ταυτόχρονα καταπραϋντικό και αναζωογονητικό. Σε πάει από την άνοιξη στο φθινόπωρο.

Gretchen Parlato and Lionel Loueke

Μια πολυαναμενόμενη συνεργασία μεταξύ της υποψήφιας για grammy τραγουδιστριας Gretchen Parlato και του αναγνωρισμένου κιθαρίστα Lionel Loueke, το "Lean In" αφηγείται την ιστορία 20 χρόνων σύνδεσης, έμπνευσης και φιλίας μεταξύ δύο μουσικών αδελφών ψυχών. Είναι εξαιρετικά απλό, αλλά κερδίζει σε ατμόσφαιρα, ωμότητα, σαφήνεια και μαγεία. Δεν σηκώνει ιδιαίτερης ανάλυσης. Όμορφες φωνές, πολλές φορές ολομόναχες και χορδές.

Check Also: Youra - "꽤 많은 수의 촉수 돌기", Elina Duni - "A Time To Remember", Buster Williams - "Unalome"

McKinley Dixon

Είναι μακράν ο καλύτερος hip hop δίσκος για φέτος, συγκρίνοντας τον με παρόμοιες προσπάθειες, που περιέχουν δηλαδή κι άλλες μουσικές. Οι μουσικές που μπλέχτηκαν εδώ λοιπόν κάνουν την διαφορά και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, αλλά και την σκηνή γενικότερα. Jazz, soul, πειραματισμοί και απίθανα λόγια που φτιάχνουν την καλύτερη jazzy hip hop εκεί έξω. Το "Beloved! Paradise! Jazz!?" είναι πραγματικά ο πιο όμορφος jazz rap δίσκος για την χρονιά. Μην το παρεξηγήσετε και στις hip hop λίστες γλυκοκοιτάζει την κορυφή.

Speakers Corner Quartet

Το κουαρτέτο είναι οι, Biscuit στο φλάουτο, Kwake Bass στα τύμπανα και κρουστά, Raven Bush στο βιολί και Peter Bennie στο μπάσο. Στο "Further Out Than Τhe Edge" ακούς ηλεκτρονική μουσική, αρκετές συνεργασίες, soul, λόγια, pop, ποίηση, rap, jazz και μια πολύχρωμη παλέτα από πραγματικά πάρα πολλά διαφορετικά μουσικά είδη. Αλήθεια κάθε κομμάτι είναι εντελώς διαφορετικό από τα άλλα και κάθε καλεσμένος είναι ελεύθερος να ανθίσει και προσθέτει νέα χρώματα σε αυτή την παλέτα.

Navy Blue

Έχει την ροή της ανατολικής ακτής. Αφηγείται ιστορίες αγάπης και πάθους μέσα από την ζωή. Στο "Ways of Knowing" κομμάτια όπως το "The One" ή "To Fall Ιn Love" είναι τα πιο όμορφα λόγω των χαλαρών jazz ρυθμών και του γλυκού ύφους τους. Εδώ υπάρχει μια συγχώνευση soul και μοντέρνων στυλ όπως R&B, ρυθμικά κρουστά και groove που φυσικά οφείλονται στο hip hop, καθώς και μια περιστασιακή ενσωμάτωση jazz και funk οργάνων/ήχων.

Billy Woods & Kenny Segal

Το "Maps" είναι αρκετά πειραματικό. Διαθέτει καταπληκτικό στιχουργικό περιεχόμενο και ροή που συμπληρώνεται από jazz μουσικές και ατμοσφαιρικά έως και κινηματογραφικά ηχητικά περάσματα. Είναι κάπως αφηρημένο, είναι κάπως σκοτεινό, αλλά ακούγεται και είναι πραγματικά πολύ αληθινό. Δεν είναι ούτε ο ορισμός του ενός είδους, ούτε του άλλου που υπηρετεί, αλλά είναι τόσο καλό και δυνατό, που στέκεται αυτόφωτο.

Ishmael Ensemble & Rider Shafique

Αρχίσαμε να μαθαίνουμε τους Ishmael Ensemble και την ελπιδοφόρα βρετανική nu-jazz τους μέσα στο 2022, εδώ όμως επιστρέφουν με ένα EP-φωτιά: πρόκειται για μια συνεργασία με τον ποιητή και MC Rider Shafique, για μια εκρηκτική συνένωση δηλαδή μιας ατμοσφαιρικής και γνήσια επαναστατικής hip-hop με τα jazz ηχοτοπία του σαξοφωνίστα Pete Cunningham και της παρέας του. Τα grooves είναι cool, η ατμόσφαιρα θυμίζει DJ mixtape κι οι εναλλαγές ανάμεσα στα στυλ είναι καλοδουλεμένες και συμπαγείς. Αν το ‘’New Era’’ είναι ένα περαστικό πείραμα, αξίζει να το θυμόμαστε. Αν εξελιχθεί όμως σε κάτι πιο μόνιμο, λοιπόν, αυτό θα μας χαροποιήσει ιδιαιτέρως.

Check Also: Kofi Flexxx - "Flowers In The Dark", Kassa Overall - "Animals", B. Cool-Aid - "Leather Blvd.", Butcher Brown - "Solar Music", Kali Uchis - "Red Moon Ιn Venus", El Michels Affair & Black Thought - "Glorious Game", Skyzoo & The Other Guys - "The Mind Οf A Saint"

Kepler Is Free

Στη δεύτερη μεγάλη κυκλοφορία τους "Second Light" οι Kepler Is Free εδραιώνονται πλέον απόλυτα ως ένα ηγετικό σχήμα στην ελληνική jazz σκηνή. Εμπλουτίζουν τον ήχο τους με smooth soul στοιχεία (το "Blueshift" θα μπορούσε να είναι τραγούδι της Sade) και γενικότερα πάνε ένα βήμα παραπέρα στην εξέλιξή τους παρότι αυτό εν μέρει έρχεται σε αντίθεση με το τεχνικό παίξιμο ή την πολυπλοκότητα που πιθανόν ήταν αμφότερα πιο εμφανή στην πρώτη κυκλοφορία τους. Στο μυαλό μου η μουσική τους είναι αρκετά συγγενική με το crossover που κάνουν στη διεθνή σκηνή ονόματα όπως ο Alfa Mist. Μακάρι η καταγωγή τους να μη σταθεί εμπόδιο να βρουν αντίστοιχη αναγνώριση γιατί σίγουρα την αξίζουν.

MΟb

Μπορεί να ήταν μόνο Απρίλιος του 2023, γνωρίζαμε όμως ήδη πως το ντεμπούτο άλμπουμ "MOb 1" των Αθηναίων MOb θα αποτελούσε μία από τις κορυφαίες δουλειές της ημεδαπής για φέτος. Οι MOb είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα: είναι jazz, είναι ψυχεδελικοί, είναι kraut, για τ’ όνομα του θεού, φτάνουν στα σύνορα του punk! Είναι ένα σχήμα που ακούγεται πέρα ως πέρα κεντροευρωπαϊκό, καινοτόμο κι ενήμερο ως προς τις προσμίξεις που γίνονται στο underground. Περισσότερο απ’ όλα όμως, είναι ένα σύνολο που γράφει μουσική εκρηκτική και ακατάτακτη, που δείχνει πως μπορεί να σπάει στεγανά και που, με το καλημέρα, γίνεται ένα γκρουπ που αξίζει να παρακολουθήσουμε στενότατα, περιμένοντας πολλά πραγματάκια στο μέλλον.

George Kontrafouris, Jacob Roved, Sami Linna

Όπως και να είναι τον αγαπάμε τον Γιώργο Κοντραφούρη, έναν στυλοβάτη της εγχώριας jazz ακόμα και σε πιο δύσκολες εποχές από τη σημερινή. Τον αγαπάμε όμως ακόμα περισσότερο όταν βρίσκεται πίσω από το organ του όπως σε αυτή την περίπτωση. Συμπράττοντας με έναν Δανό ντράμερ και έναν Φινλανδό κιθαρίστα για αυτό το τρίο παίζουν 5 standards και μία δική τους σύνθεση με μοναδικό στόχο αυτό που λέει ο τίτλος του δίσκου "Our Groove, Your Move" . Να μας κάνουν να κουνηθούμε στο ρυθμό τους. Υπέροχοι ήχοι παραδοσιακής, καθοδηγούμενης από hammond jazz, τίποτα το καινοτόμο δε συμβαίνει εδώ όμως το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα υψηλών προδιαγραφών.

Petros Klampanis

Είμαστε εξοικειωμένοι και απαιτητικοί σε ότι αφορά την πρόσμιξη της παραδοσιακής jazz με στοιχεία ελληνικής και μεσογειακής μουσικής, είναι ένα έργο που έχουμε δει πολλές φορές - όχι πάντα με θαυμάσια αποτελέσματα. Ο, εγκατεστημένος στη Νέα Υόρκη, μπασίστας Πέτρος Κλαμπάνης μπορεί να καυχηθεί ότι το "Tora Collective" άλμπουμ είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα σχετικά υβρίδια. Με ένα διεθνές cast μουσικών - ξεχωρίζει η Αρετή Κετιμέ κι η συγκλονιστική της φωνή - κι ένα σωστό μίγμα αυθεντικών συνθέσεων και διασκευών σε παραδοσιακά τραγούδια, το άλμπουμ ακροβατεί όμορφα ανάμεσα στις jazz εξερευνήσεις και τον έντεχνο χαρακτήρα του.

Thodoris Kotsifas

Τον κιθαρίστα Θοδωρή Κότσυφα τον γνωρίζουμε πολύ καλά από την δουλειά του με τους εξαιρετικούς The Next Stop Quintet, ξέρουμε ήδη δηλαδή τον ήχο, το στυλ και το ταλέντο του. Το "New War Design" είναι το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ και κινείται σε πιο fusion μονοπάτια, δεν λείπουν όμως οι εκπλήξεις. Υπάρχουν στιγμές που φλερτάρουν με διάφορα στοιχεία, από traditional μουσική έως και με progressive metal (!), καθόλη την διάρκεια του άλμπουμ όμως το χαρακτηριστικό παίξιμο του Κότσυφα ξεχωρίζει, θυμίζοντας αρκετά τους μεγάλους jazz rock κιθαρίστες των 70s. Συνολικά, ένα δυνατό και απολαυστικό άλμπουμ που μοιάζει να έχει, για τον ίδιο, έναν χαρακτήρα δημιουργικής αποφόρτισης.

Check Also: Yiannis Kassetas - "Lucid Dream", Christos Rafalides - "Home", Zikoyiannis Yiorgos - "The Last Train", John Floros - "Letter to JF", Stavros Lantsias Quartet - "My Ennio Morricone", Nassia Gofa & The Jazz Tales - "Herkyna", Loop Vertigo - "Binary Flows", Dimitris Klonis - "Trace", George Polyhronakos - "Tender Gravity", Maria Grapsa - "Life", N. Skordas - "Prayerful"

Pharoah Sanders - "Pharoah" (Luaka Bop)

Χωρίς επίσημη επανακυκλοφορία από την εποχή που πρωτοβγήκε στα ράφια των δισκοπωλείων, το "Pharoah" ένα άγιο δισκοπότηρο που οι φίλοι του Sanders έψαχναν πολύ. Πρώτος μετά την περίοδό του στην Impulse και μεταβατικός υπό αυτή την έννοια και όχι μόνο, παραμένει ένας δίσκος που αναδεικνύει όλες τις γνώριμες αρετές του Sanders, ενός από τους δύο μουσικούς που μπορούν να πουν με αυτοπεποίθηση ότι συνέχισαν το όραμα του Coltrane (ο άλλος είναι ο Shepp). Κινούμενος με άνεση ανάμεσα στην πνευματικότητα και την ατμοσφαιρικότητα (πες τα και spiritual και ambient) μέσα σε τρεις συνθέσεις περικλείει μία ολόκληρη εποχή της jazz.

Gil Scott-Heron & His Amnesiac Express - "Legend In His Own Mind" (MIG)

Κυκλοφορούσε χρόνια ως bootleg, πλέον παίρνει την επίσημη μορφή που του αξίζει. Καταπληκτικό live που βρίσκει τον Scott-Heron στα καλύτερά του μουσικά. Με μία φοβερή επιλογή τραγουδιών (κι ας μην έχει το "The Revolution Will Not Be Televised") καταπληκτικό παίξιμο και φυσικά της σημα-κατατεθέν παρλάτες του με χιούμορ και πολλά νοήματα, η ακρόαση του δίσκου σε φέρνει πραγματικά δίπλα στη σκηνή σχεδόν να βλέπεις την υποβλητική φιγούρα του. Ακόμα και τα πρώτα τραγούδια με μόνη συνοδεία το ηλεκτρικό πιάνο του, ακούγονται τόσο μεστά και γεμάτα εξαιτίας φυσικά της μπάσας φωνής του και του φοβερού ρυθμού του.

Max Roach & Archie Shepp - "Force (Sweet Mao-Suid Africa 76)" (Uniteledis)

Άλλος ένας δίσκος που όποιος ήθελε να τον αποκτήσει έπρεπε να καταφύγει είτε σε bootleg είτε σε κόπιες χωρίς το αυθεντικό εξώφυλλο. Και ας είμαστε ειλικρινείς, μέρος της γοητείας ειδικά αυτού του δίσκου είναι και το εξώφυλλό του, έτσι δεν είναι; Η ιστορία του δίσκου είναι ενδιαφέρουσα από μόνη της, και το πώς βρέθηκαν οι δύο καλλιτέχνες να ηχογραφούν για μία γαλλική δισκογραφική με ξεκάθαρα αριστερό προσανατολισμό. Κάποιοι θέλουν τους καλλιτέχνες να μην ενστερνίζονται απαραίτητα το αριστερό μήνυμα και να ενδιαφέρονται μόνο για τη μουσική και τα χρήματα από το δίσκο. Η ιστορία όμως και των δύο, οι πολιτικές τους απόψεις και ο ακτιβισμός τους μάλλον δεν τους δικαιώνουν. Καθαρά μουσικά μιλώντας χωρίς να μπαίνει στο πάνθεον των κυκλοφοριών κανενός από τους δύο μουσικούς παραμένει μία σύμπραξη που έχει πολλή αξία πέρα από την καθαρά ιστορική.

Bobby Hutcherson feat. Harold Land - "San Francisco" (Blue Note)

Κι εδώ έχουμε μεγάλη συνάντηση κι ας μην είναι ονόματα που θα έβαζε κανείς στην πρώτη κατηγορία της jazz. Μία από τις αρκετές συνεργασίες των δύο που κυκλοφόρησαν στην αλλαγή της δεκαετίας δείχνει ταυτόχρονα και που κινείται η jazz και τι επιφυλάσσει το μέλλον. Με το fusion να έρχεται από τη γωνία για να κυριαρχήσει εμπορικά τα επόμενα χρόνια, τα σημάδια είναι ήδη φανερά στο "San Francisco" χωρίς όμως να έχουν φύγει εντελώς από το post bop παρελθόν τους. Για όποιους δεν μπορούν να αντισταθούν (όπως εγώ) στον ήχο του βιμπράφωνου, αυτή η επανακυκλοφορία είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη.

Andrew Hill - "Dance With Death" (Blue Note)

Πρέπει να έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου η κυκλοφορία του "Dance With Death" το 1980 από την Blue Note αναλογιζόμενοι το ύφος της jazz εκείνη την εποχή και το πόσο είχε απομακρυνθεί από το hard bop και post-bop ύφος του δίσκου αυτού. Δικαιολογημένα κιόλας, αφού οι ηχογραφήσεις προέρχονται από το 1968. Πρόκειται όμως για ένα διαμαντάκι, έτοιμο να επαναξιολογηθεί και να πάρει καλύτερη θέση στη συλλογική μνήμη, ίσως αυτή που θα είχε αν είχε κυκλοφορήσει πιο κοντά σε άλλα κλασικά έργα του Hill όπως το "Point Of Departure". O «ήχος της Blue Note» στα καλύτερά του.

Check Also: John Coltrane with Eric Dolphy - "Evenings At The Village Gate", Bill Evans - "Tales: Live In Copenhagen", Harold Lane - "Damisi", Sonny Rollins - "Newk’s Time", Art Blakey - "Mosaic"