Tribulation

Where The Gloom Becomes Sound

Century Media (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 25/01/2021
Οι Σουηδοί πιθανώς να βρίσκονται στο δεύτερο σημαντικότερο σταυροδρόμι της πορείας τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Tribulation είναι ένα από τα συγκροτήματα που επέφεραν έναν ανανεωτικό αέρα την προηγούμενη δεκαετία. Η ηχητική τους μετάλλαξη στο "The Children Of The Night" ήταν ένα ηχηρό σοκ που έγινε αντιληπτό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ιδιώματος. Εκεί που το "The Formulas Of Death" τους είχε αναδείξει σε υπολογίσιμη δύναμη του underground, η εισχώρηση gothic και post-punk στον πυρήνα του ήχου, παρέδωσε έναν από τους καλύτερους metal δίσκους των τελευταίων ετών.

Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που το death metal ήρθε κοντά με το gothic, και αν ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο, οφείλει να ανατρέξει στα '90s, αν όχι στο "Into The Pandemonium" των ανυπέρβλητων πρωτοπόρων. Ο τρόπος όμως που οι Cure κοίταξαν κατάματα το μελωδικό death metal και το black 'n' roll, σηματοδότησε μια εκ νέου καταβύθιση του ακραίου ήχου σε τέτοια μονοπάτια, με τα αποτελέσματα εμφανή έως σήμερα. Η συνέχεια, βρήκε τους Σουηδούς να μεγαλώνουν αισθητά ως όνομα, με τον πολυαναμενόμενο διάδοχο, "Down Below", αν και υποδεέστερο, να επισφραγίζει τη μεταστροφή, παρέχοντας και μια βελτίωση ως προς τις διάρκειες των τραγουδιών.

Έπειτα από μια περιοδεία με τους Ghost και ένα live άλμπουμ, η ώρα για το επόμενο βήμα κατέφθασε. Ενώ όμως η αναμονή για τους οπαδούς, μεγάλωνε, ανακοινώθηκε η αποχώρηση, του συνιδρυτή, κιθαρίστα και βασικού συνθέτη Jonathan Hulten. Η κυκλοφορία του δίσκου, αν και καθυστέρησε ελέω της πανδημίας, δεν επηρεάστηκε. Παραμερίζοντας τις όποιες εικασίες σχετικά με το τι μέλει γενέσθαι, γίνεται αντιληπτή μια απόπειρα της μπάντας να προχωρήσει εκτός του οικείου και ασφαλούς της περιβάλλοντος.

Στο μεγαλύτερο μέρος του, το "Where The Gloom Becomes Sound", δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη ηχητική απόκλιση από το καθιερωμένο ύφος των Σουηδών. Εν μέρει, από τη στιγμή που γνωρίζουν την όποια επιτυχία, και έχοντας δημιουργήσει ένα πολύ προσωπικό ύφος, αυτό θα ήταν ίσως και αυτοκτονία. Πάρα ταύτα, το στοίχημα πέφτει εκ νέου στο πως θα μπορέσουν οι νέες συνθέσεις να σταθούν συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν. Σε αυτό το σημείο, ο πέμπτος δίσκος των Σουηδών επιθυμεί να διαφοροποιηθεί. Ανάμεσα στις δέκα συνθέσεις, υπάρχουν διάσπαρτες στιγμές όπου η μπάντα εμφυσά καίριες ηχητικές λεπτομέρειες.

Ο βασικός λόγος που συμβαίνει όμως αυτό, είναι η προσπάθεια της να δημιουργήσει τον πιο επιβλητικό της δίσκο. Εκεί όπου η μελαγχολία γίνεται ήχος, είναι ένα ηχητικό κάδρο όπου θα στηθεί το έργο των Tribulation. Το εναρκτήριο "In Rememberance", προς στιγμήν παραμέρισε τις καχυποψίες μου με τον τρόπο που δομείται μέχρι το ρεφραίν του. Η ουσιώδης έναρξη, φέρει την υπογραφή (επίσης) του Joseph Tholl, πλέον αντικαταστάτη του Hulten. Δεν ξέρω αν είναι ένδειξη για το μέλλον, αλλά η μεταχείριση των leads στο κομμάτι είναι ιδανική. Η συνέχεια με το "Hour Of The Wolf" παρουσιάζει την κορυφαία και πιο άμεση στιγμή του δίσκου, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της μπάντας.

Έκτοτε όμως, τα πράγματα ελαφρώς περιπλέκονται. Το "Leviathans" είναι επί της ουσίας μια αναμόχλευση των γνώριμων στοιχείων της μπάντας, χωρίς όμως να διατηρεί την ψυχολογική ένταση. Στο "Dirge Of A Dying Soul", η μπάντα ρίχνει τις ταχύτητες, με έναν ιδιαίτερα εσωστρεφή τρόπο, μιας και δεν επέρχεται ποτέ το επιθυμητό ξέσπασμα παρά την πιο προοδευτική δομή του κομματιού. Οι Σουηδοί θα επαναφέρουν πειστικά το πιο heavy metal προσωπείο τους με το "Daughter Of The Djin", δημιουργώντας μια ανισορροπία στον δίσκο. Η διαδοχή των κομματιών φαντάζει ελαφρώς προβλέψιμη ως προς το ηχητικό σκέλος. Το άλμπουμ στο μεγαλύτερο μέρος του είναι mid-tempo, με τα πιο γρήγορα τραγούδια να μοιάζουν ελαφρώς παράταιρα. Το "Inanna" όμως, παρουσιάζει μια ουσιαστική μετατροπή αυτής της νοοτροπίας σε μια ιδιαίτερα απόκοσμη ατμόσφαιρα, εξαιτίας της κιθαριστικής του δουλειάς, η οποία μαζί με την παραγωγή είναι και το μεγαλύτερο «κέρδος» του άλμπουμ.

Σε αυτό το σημείο, γίνεται αντιληπτό πως οι Tribulation επιχείρησαν να ρίξουν βάρος στις κορυφώσεις των συνθέσεων, δηλαδή το δεύτερο μισό τους. Η πιο ρυθμική τους πτυχή επανεμφανίζεται στο "Funeral Pyre", το οποίο θα κινηθεί σε προβλέψιμα επίπεδα, μέχρι τα όσα διαδραματίζονται στο τέλος του να το απογειώσουν. Στην πιο πειραματική τους στιγμή από το 2015 και μετά, το καταληκτικό "The Wilderness", η μπάντα φαίνεται να επιβεβαιώνει το κλείσιμο του ματιού προς μια διαφορετική τροπή. Η έναρξη και το κλείσιμο του νέου άλμπουμ, να είναι οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της μπάντας στη δισκογραφική τους επιστροφή.

Οι σποραδικές αναζωογονητικές ενέσεις δείχνουν πως οι Σουηδοί δεν επαναπαύθηκαν. Καταδεικνύουν πιθανώς μια μελλοντική, εκ νέου τροπή στην πορεία τους. Το "Where The Gloom Becomes Sound" απαιτεί περισσότερο χρόνο από τον προκάτοχό του για να αναδείξει την προσφορά των Tribulation στο ηχητικό σκοτάδι. Ωσάν αγρίμι της νύχτας, το συγκρότημα βγάζει τα δόντια του στην γωνία στην οποία έχει βρεθεί, και, δίνοντας έμφαση στα lead και τα solo, κερδίζει το στοίχημα της επιβίωσης. Όχι, οι Tribulation δεν είπαν ακόμη την τελευταία τους λέξη, και παρά το γεγονός πως στα 48 λεπτά του, το άλμπουμ δεν μετουσιώνει διαρκώς τον τίτλο του, υπενθυμίζει την κρισιμότητα της ηχητικής τους πρότασης ως άποψης.

  • SHARE
  • TWEET