Enslaved

Το "Utgard" του 2020 ήταν ένα απρόσμενο σοκ. Ο προηγούμενος δίσκος των Enslaved τους βρήκε να ανακαλύπτουν εαυτούς, για πολλοστή φορά στην καριέρα τους. Εμμένοντας στην άποψη που εξέφρασα πριν τρία χρόνια στην παρουσίαση του άλμπουμ, ενός από τα αγαπημένα μου του έτους, είμαι βέβαιος πως με αυτό το δίσκο το συγκρότημα αποφάσισε να εμποτίσει με σκοτάδι και ακρότητα τους δύο πυλώνες του, το black metal και το progressive rock. Η επιστροφή τους έπειτα από τρία χρόνια με το "Heimdal", είναι η τελειοποίηση της προαναφερθείσας φόρμας, εξωθώντας την στα συνθετικά άκρα.

Στον δέκατο έκτο, αν είναι δυνατόν δηλαδή, δίσκο της κορυφαίας τους σταδιοδρομίας, οι Νορβηγοί δεν επαναπαύονται. Αντιθέτως, ανοίγουν ένα ακόμη κεφάλαιο. Για την ακρίβεια, μια πύλη προς ένα νέο κόσμο. Φυσικά, όλες οι εκφάνσεις και οι περίοδοι των Enslaved, επικοινωνούν και συνδέονται μεταξύ τους με το δέντρο της ζωής που είναι το όραμά τους. Εδώ, η βουτιά προς τα άδυτα του υποσυνείδητου, και κατ’ επέκταση του εσωτερικού τους ψυχισμού, τους φέρνει στο παρελθόν. Όχι, το "Heimdal", δεν είναι ένα αναμάσημα, ή ακόμη χειρότερα νοσταλγική αναζήτηση, των '90s. Τιμάει με το όνομά του μια από τις πρώτες Viking metal αναζητήσεις των νεαρών τότε black metallers, αλλά θεματικά, όπως και ο φύλακας της Asgaard, διαθέτει τις αισθήσεις του τέλειες, ενισχυμένες σε ένα υπεράνθρωπο επίπεδο.

Συνθέτει με την ικανότητα της γνώσης, της (εν)όρασης, και της πίστης πώς η επόμενη μέρα θα φέρει μαζί της τις διδαχές του παρελθόντος. Η ενδοσκόπηση και η περισυλλογή των Enslaved δεν αποσκοπεί σε ανακύκλωση, αλλά σε εμπροσθοβαρή δημιουργία. Ακούς το φορτωμένο και μαγευτικό "Forest Dweller" από το δίσκο και αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το folk αίσθημα της πνευματικής ενότητας, δεν παραμερίζεται στις τεχνικές εξωτερικεύσεις του, αλλά εμποτίζεται και στις ψυχεδελικές, σχεδόν kraut ενίοτε, στροφές. Η περιπλάνηση των Enslaved στους κόσμους τους, δεν τους μετατρέπει σε απόμακρους δημιουργούς, αλλά, παρά την πολυεπίπεδη και απαιτητική δημιουργικότητά τους, τους ωθεί στο να επικοινωνήσουν εντονότερα και ξάστερα το μήνυμά τους.

Με συμπάγεια που θυμίζει το "Isa", πνευματισμό και λείανση που φέρει κατά νου το "Veterbrae" (απλά άκου το "Kingdom"), με την τελετουργία του "Ritiir" να προστίθεται στο σκοτεινό κάδρο του "Below The Lights", οι Enslaved κυκλοφορούν τον καλύτερο δίσκο τους εδώ και πολλά χρόνια. Αν έχεις επαφή με τη δισκογραφία τους, τότε κρατάς μεγάλο καλάθι. Αν οι προηγούμενες κυκλοφορίες δεν σου λένε κάτι, αποτελούν τους συντρόφους του "Heimdal". Λειτουργώντας ως ο μεγάλος αδερφός του "Utgard", παρασέρνει σε ένα χαοτικό, φορτισμένο και περίπλοκο ταξίδι στον χωροχρόνο. Μάλιστα, όπως είχε διαπιστωθεί και στο ενδιάμεσο EP "Caravans To Other Worlds", με το ομότιτλο κομμάτι να δένει εξίσου εντυπωσιακά εντός του νέου LP, η αναζήτηση έφτασε στο κομβόι που εκκινούσε το "Monumension" στην ανατολή του αιώνα. Και ναι, κάπου στις σκιές, όπως αυτές που δημιουργεί το συγκλονιστικό, ξερό και μανιακό "Congelia", πρωτού καταλήξει σε ένα λυτρωτικό φινάλε, θα βρεις και το κρίσιμο "Axioma Ethica Odini" να χασκογελά. Δεν το αδικώ, διότι το εν λόγω κομμάτι είναι ένα από αυτά που συγκινούν και τα πλέον απόμακρα και απαιτητικά αυτιά.

Η εσωτερική διαλεκτική των Enslaved με τον παρελθοντικό τους εαυτό δίνει σε παρόντα χρόνο ένα άλμπουμ άξιο αναζήτησης. Για την ακρίβεια, οι Νορβηγοί, αδιαφορώντας πλήρως για τις επιταγές της σημερινής προσοχής, υπερπροσφοράς και γενικότερα την υπόλοιπη μουσική σκηνή, θα μπορούσα να ισχυριστώ πως αδικούν τους εαυτούς τους. Πλέον, δεν περιμένεις καμία ποιοτική έκπτωση από αυτούς. Πλέον, είτε νομίζεις πως τους ξέρεις, είτε είσαι βέβαιο πως ο νέος δίσκος δεν θα αλλάξει τις ισορροπίες στις «δισκογραφικές τους κορυφές». Εν μέρει έχεις δίκιο. Η αλλαγή κλίματος όμως που συντελείται στο προσωπικό αγαπημένο, και έξοχα υπερφορτωμένο, "The Eternal Sea", θα διαφωνήσει μαζί σου. Η γνώση ξορκίζει την ψευδαίσθηση και το "Heimdal" περιμένει να το ανακαλύψεις, εις βάθος. Μόνο τότε θα αναδειχθεί η πραγματική του δυναμική.

Μες τον κατακλυσμό από κυκλοφορίες, ο νέος δίσκος των Enslaved στέκει σαν βράχος. Είτε θα το προσπεράσεις, είτε θα κάτσεις να αναπαυθείς πάνω του. Βλέπεις, από το μπάσιμο του εναρκτήριου "Behind The Mirror" με το κέρας, καθίσταται σαφές πως δεν είναι άλλο ένα απλώς καλό, ποιοτικό, οικείο άλμπουμ. Όχι, είναι ένας δίσκος που αξίζει την προσοχή σου. Τεχνικά, βρίσκει το σχήμα σε αλάνθαστα επίπεδα. Οι φωνητικές ερμηνείες όλων των εμπλεκομένων, ηχούν πιο οργανικές και στοχευμένες από ποτέ. Η υπερπροσφορά ιδεών βρίσκει οικονομική διαχείριση, και οι γνώριμες και σταθερές επιρροές φιλτράρονται ιδανικά. Τα πλήκτρα και τα σύνθια μετατρέπουν τους προοδευτικούς ρυθμούς σε psych μαρτύρια, και οι black metal επιστρώσεις δεν είναι απλώς ηχητικά ακραίες, αλλά εμποτίζουν τα folk/prog σημεία με το αρχέγονο σκοτάδι.

Οι Enslaved, υμνητές της συλλογικής προσπάθειας από ικανότατες μονάδες, δεν βρίσκουν νέα έμπνευση, ούτε ηχούν νεότεροι. Οι απαγγελίες στα μέσα του ομότιτλου άσματος, που ρίχνει αυλαία στο δίσκο, οδηγούν σε ένα τυμπανιστικό ρυθμό που οικοδομεί την αστρική εξόδιο ακολουθία του αινιγματικού νέου τους κεφαλαίου. Έχει προηγηθεί ένα βάναυσο και σχεδόν doom χτίσιμο. Κάθε δευτερόλεπτο όμως του "Heimdal", απηχεί την πολυεπίπεδη ηχητική ταυτότητα των Νορβηγών. Η οποία, σε αυτό το άλμπουμ συνεχίζει το ταξίδι της προς νέους ορίζοντες, προς το μέλλον, προς το άγνωστο. Δεν ξέρω που θα σταματήσουν. Είμαι πεπεισμένος όμως, πως όταν αποφασίσουν να ρίξουν αυλαία, θα έχουν αφήσει πίσω τους μια ανεπανάληπτη παρακαταθήκη. Διότι, όσα πετυχαίνουν εκ νέου, δεν είναι απλώς ενδιαφέροντα και σπουδαία, είναι πέρα για πέρα εντυπωσιακά.