Sunken

Ας μιλήσουμε για ευτυχία, λοιπόν.

Ευτυχία είναι να εισπνέεις ένα μουσικό έργο την κατάλληλη στιγμή, να συνδέεσαι απόλυτα με τις νότες που οι κατάλληλοι άνθρωποι δημιούργησαν κάτω από τις κατάλληλες προϋποθέσεις και κυκλοφόρησαν την κατάλληλη εποχή. Να το αφουγκραστείς τόσο ώστε να παραδοθείς σε αυτό άνευ όρων. Να κατανοήσεις το μέγεθός του σε σχέση με σένα και να σιγουρευτείς πως κυκλοφόρησε μόνο για σένα, χωρίς την ανάγκη του κόσμου γύρω σου, ούτε καν των δημιουργών του.

"Ευτυχία" είναι ο τίτλος του τρίτου κομψοτεχνήματος των Δανών Sunken, που ενώ από την αρχή της πορείας τους πριν μια δεκαετία, δηλώνουν εμπράκτως την πίστη τους στον ατμοσφαιρικό μαυρομεταλλικό ήχο, ταυτόχρονα ακροβατούν σε διάφορα ηχοτοπία, αρκεί να υπηρετήσουν το όραμά τους: ένα άκρως κινηματογραφικό, θλιμμένο, ακραίο soundtrack ζωής βουτηγμένο στην απόγνωση και στο λυκόφως ή το λυκαυγές, όχι το απόλυτο σκοτάδι.

Ο Simon Skotte Krogh στις κιθάρες και την σύνθεση και ο Martin Skyum Thomasen στα φωνητικά, συνθέτουν και οραματίζονται παρέα από την απαρχή της μπάντας, από τότε που τη βάφτισαν Arescet δηλαδή και μέχρι αυτή η ιδέα μαραθεί (pun intended) για να γεννηθεί από τις στάχτες της το όχι και πολύ πιο αισιόδοξο Sunken. Το ταξίδι τους είχε ενδιαφέρον από την αφετηρία, με το ντεμπούτο "Departure", που είναι και το μοναδικό τους album στην αγγλική γλώσσα, να δίνει το στίγμα του ήχου τους: ατμοσφαιρικό black, post-black μέταλλο, που στις πιο εμπνευσμένες στιγμές σου έβαζες άνετα στο mixtape σου μαζί με Der Weg Einer Freiheit, Deafheaven, Alcest, Wolves In The Throne Room. Εκεί όμως που τα κεφάλια αρχίζουν να γυρίζουν και να χαρίζουν την απόλυτη προσοχή στους πέντε μουσικούς από το Ώρχους, είναι το "Livslede", η δεύτερη κατάθεσή τους. Η ατμόσφαιρα γίνεται πιο αποπνικτική, η γλώσσα πιο επιβλητική, η post αισθητική πιο έντονη και η προσωπικότητα των Sunken ξεπροβάλλει χωρίς ντροπές, πληρης μέσα στο μαύρο φως της.

Πέντε χρόνια μετά, τα δύο ιδρυτικά μέλη μαζί με τον Jonas Faghtmann στο μπάσο που είναι μαζί τους από το ντεμπούτο και με δύο νέες προσθήκες στα τύμπανα και τη δεύτερη κιθάρα, η μπάντα είναι έτοιμη να αποδείξει πως το "Livslede" του 2020 ήταν κορυφή, αλλά όχι ταβάνι, αφού οι δυνατότητες είναι ατελείωτες στον ωκεανό της ατμόσφαιρας, αρκεί να υπάρχει έμπνευση. Το "Lykke" παραπλανεί κατά κάποιον τρόπο με τον τίτλο του, αφού ηχητικά δεν υπάρχει ίχνος ευτυχίας, παρά μόνο αυτή η μελαγχολική κατάβαση στα άδυτα της απόγνωσης, η κραυγή της θλίψης προσωποποιημένη σε αυτές του Thomasen - όμως ακριβώς αυτά τα στοιχεία, μαζί με την ακόμα πιο κινηματογραφική προσέγγιση τους, είναι που προκαλούν την ευτυχία, την ευφορία στον ακροατή.

Και ακριβώς αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο του "Lykke": ένα συναισθηματικό, εσωστρεφές, κινηματογραφικό score, χωρίς όμως η μπάντα να χάνει από τη δυναμική της και την μεταλλική της ταυτότητα. Σε αυτή την ατμόσφαιρα, έχει παίξει σημαντικό ρόλο η συνεργασία τους με τον, επίσης Δανό, πολυμουσικό Max Uldahl Pedersen, που εκτός από την συμμετοχή τους στους επίσης ατμοσφαιρικούς και συμφωνικούς Lamentari, ασχολείται με το film & video game scoring αλλά και την παραγωγή. Εδώ ο Pedersen είναι υπεύθυνος για τις ενορχηστρώσεις και απογειώνει το αποτέλεσμα των συνθέσεων.

Παραδοσιακά, το "Lykke" απαρτίζεται από τέσσερα τραγούδια, με μέσο όρο τα έντεκα λεπτά έκαστο, χωρίς εισαγωγικό instrumental αυτή τη φορά. Η εισαγωγή του εναρκτήριου "Din røst malede farver i luften" όμως, σε βάζει για τα καλά στο κλίμα και την παγωμένη ατμόσφαιρα του album, προδιαθέτοντας για αυτό που θα συμβεί μέσα στα επόμενα δέκα λεπτά: μια από τις κορυφαίες στιγμές των Sunken, με μια μελωδία που τρυπώνει ως mindworm με την πρώτη και σε κατακτά (θυμίζοντας πολύ έντονα αντίστοιχες παγωμένες μελωδίες από shoegaze & melancholy pop συγκροτημάτων των ’90s). Στα μισά του δεκατριάλεπτου "Og Det Er Lykke" δε, η ambient αλλαγή οδηγεί σε ένα ακουστικό θέμα που αποτίει φόρο τιμής στο score του Gustavo Santaolalla για το video game "The Last Of Us", το οποίο προκαλεί ανατριχίλα, μαζί με τις κραυγές του Thomasen και την επανάληψη του θέματος στο τέλος του τραγουδιού. Τα δύο τελευταία, αρκτικά έπη του album, "Glædesfærd" και "Når Livet går på Hæld" με τα όμορφα, επικήδεια γυναικεία φωνητικά της Elisabeth Vik στην coda, σφραγίζουν και τις τελευταίες γρίλιες από το φως και την αισιοδοξία. Η μόνη εικόνα που σου μένει καθώς σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο, είναι η εικόνα από το "φωτεινό" artwork της Λιθουανής Benita Malciute, που δημιουργεί τόσα αντιθετικά συναισθήματα και φιλοσοφικά ερωτήματα, όσα και ο τίτλος του album.

Ας μιλήσουμε για ευτυχία, λοιπόν.

Ευτυχία είναι δίσκοι σαν αυτόν εδώ. Που δημιουργήθηκαν σε ανύποπτο χρόνο για να σε αγγίξουν την σωστή στιγμή, να τους χαρίσεις την προσοχή σου και να σου χαρίσουν με την σειρά τους ένα ταξίδι έξω από την καθημερινότητα, έξω από τους χάρτες και τους χωροχρόνους που γνωρίζεις. Μια αλλιώτικη ευτυχία.

Bandcamp

Σπύρος Χονδρογιάννης