Tα 10 καλύτερα metal άλμπουμ για το πρώτο μισό του 2025

Το πρώτο μισό της χρονιάς που διανύουμε αφήνει ήδη πίσω πολλή και καλή μουσική σε όλο το φάσμα που καλύπτουμε στο Rocking.gr. Οι συντάκτες που καλύπτουν το rock, το metal και τον alternative ήχο ψήφισαν και το αποτέλεσμα παρουσιάζεται από το site μας σε τρεις αντίστοιχες λίστες. Κυρίες και κύριοι, αυτοί είναι οι καλύτεροι metal δίσκοι για το πρώτο μισό του 2025, στο πρώτο από τα τρία άρθρα μας.

Δείτε επίσης:

Τα δέκα καλύτερα rock άλμπουμ για το πρώτο μισό του 2025

10. Black Sword Thunder Attack - Black Sword Thunder Attack

«Οι μύστες ήδη γνωρίζουν περί τίνων πρόκειται, για τους υπόλοιπους, δύο ονόματα παραείναι αρκετά, έχοντας κοινή συνισταμένη: Warlord & Lordian Guard. Το EP του 2020 επανεμφανίζεται σχεδόν στην ολότητά του, λες και με κάποιον αλλόκοτο τρόπο να ακολουθούν τα βήματα των ηρώων τους σχετικά με τα demo, το EP και το full length δίσκο. Επειδή η μουσική εδράζεται στο συναίσθημα με όλα τα υπόλοιπα να έπονται, εδώ το βρίσκω στον υπερθετικό βαθμό. Πέρυσι καλύφθηκα εν μέρει, φέτος όμως η τετράδα από την Καλαμπάκα, όχι μονάχα το καλύπτει αλλά φωτίζει και τονίζει ακόμα πιο έντονα μια απέθαντη κληρονομιά στην ολότητά της.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

9. Tower - Let There Be Dark

«Έχετε πέντε λεπτά να σας μιλήσω για έναν σπουδαίο heavy metal δίσκο από μια μπάντα διαρκώς εξελισσόμενη ανά τα χρόνια; Ο κόσμος τους για κάποιον λόγο σκοτείνιασε, το μαρτυράνε το εξώφυλλο και ο τίτλος του δίσκου. Με στοιχεία που παραπέμπουν σε occult καταστάσεις, ακριβώς σαν την απόδοση της Sarabeth, ως μιας ιέρειας ζοφερής και παθιασμένης. Το κιθαριστικό δίδυμο των James & Zak εισέρχεται σε berserker mode, έχοντας ως μοναδικό σκοπό την αποτύπωση συναισθήματος: ισχυρού, έντονου, εν μέσω τσιτάτων κατά κόρον συνθέσεων. Οι Tower κάνουν εμφατική δήλωση: παρουσιάζουμε τον αρτιότερο δίσκο μας έως τώρα με χιτάρες και έγκαβλο συναίσθημα. Πόσες φορές θα πατήσεις το play; Θεωρείς πως είναι αρκετές;»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

8. Havukruunu - Tavastland

«Black, epic & pagan metal από μια μπάντα που φέρει πλέον ολόδικιά της σφραγίδα, έχοντας αποδεχθεί την ουσία των Moonsorrow & Bathory (επιπλέον συγκίνηση). Τα σήματα κατατεθέντα των Φινλανδών, παρόντα εκ νέου: διπλή κιθαριστική επίθεση, χορωδιακά φωνητικά, παγωμένη ατμόσφαιρα, επική διάθεση. Γνωρίζουν άριστα το μυστικό του ατσαλιού, αφού παρά το μαύρο πυρήνα της μουσικής τους, δεν είναι και λίγες οι ατόφιες heavy metal εκφάνσεις τους. άπου εκεί εντοπίζεται ο χαρακτήρας της μπάντας: πολυδιάστατος, ακραίος και μελωδικός, pagan & heavy, ικανός να εκτιμηθεί από διάφορες «φυλές» του metal χώρου.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

7. Grey Aura - Zwart Vierkant: Slotstuk

«Είναι δύσκολο, ομολογουμένως να προσεγγιστεί το "Zwart vierkant: Slotstuk" ως οτιδήποτε άλλο πλην της ολότητάς του. Οι έντεκα συνθέσεις που το απαρτίζουν, μοιάζουν βγαλμένες από τις avant-jazz εποποιίες του παρελθόντος, αλλά και από τα μεγάλα post(black)-metal άλμπουμ της εποχής τους. Ο Μπρετόν, σε ένα από τα πρώτα μανιφέστα του, αναφέρει πως «ο σουρεαλισμός δεν επιτρέπει σ' εκείνους που επιδίδονται σ' αυτόν να παραιτηθούν όταν τους ευχαριστεί». Αντίστοιχα, και οι διαδοχικές ακροάσεις όσο και αν ικανοποιούν διαισθητικά τα αυτιά, άλλο τόσο δύνανται να κεντρίσουν το ενδιαφέρον όσων επιχειρούν τολμηρά να εισέλθουν σε αυτό τον κόσμο. Πίσω από μια χαοτική περιπέτεια αναφορών, ηχητικών ανατροπών και κορυφώσεων, το "Zwart VIerkant: Slotstuk" ορθώνεται ως ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του σήμερα στον ήχο του, ένα έργο τέχνης - ταξίδι που εξάπτει τη φαντασία.»

Διαβάστε ολόκληρη ην κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

6. Century - Sign Of The Storm

«Σαν προερχόμενοι από το NWOBHM ρεύμα, οι Century απευθύνονται στο τωρινό underground με τον ίδιο αέρα που το κάνουν και οι Tyrann ή οι Helvetets Port, υπηρετώντας έναν ήχο που από τη γέννηση του υπήρξε εκτός μόδας, και ποτέ δεν πρόκειται να απευθυνθεί σε ευρείες μάζες. Το "Sign Of The Storm" βρίθει από μια μελαγχολική σκανδιναβική αύρα, καταφέρνοντας να μετουσιώνει τις πολλές σπουδαίες του επί μέρους συνθετικές στιγμές σε κορυφαία τραγούδια. Τελικά, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις κι έχεις βαθιά γνώση επί του αντικειμένου, δημιουργώντας κι εκτελώντας μονάχα τα όσα προστάζει το θυμικό, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι διαφορετικό. Τόσο απλά και δίχως λοιπές περιστροφές, οι Σουηδοί κυκλοφορούν έναν από τους δίσκους της χρονιάς για το κλασικό heavy metal.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

5. Sumac & Moor Mother - The Film

«Σε αυτήν την καλλιτεχνική συνθήκη, δεν χωράνε ημίμετρα και μισόλογα, αλλά απαιτείται μια τέχνη που παραδίδεται στην λογική του όλα ή τίποτα. Οι Sumac και η Moor Mother είναι ιδανικοί θιασώτες αυτής της πρακτικής, οι μεν με το ανορίοτο και αδάμαστο, αυτοσχεδιαστικό τους metal και η δε με τον φλεγόμενο λόγο που την έκανε να θεωρείται ως μία από τις κορυφαίες avant-jazz-whatever ποιήτριες των καιρών μας. Η μουσική δεν είναι απλά ένα οργισμένο spoken word πάνω από αυτοσχεδιαστικούς θορύβους αλλά ένα πιο σύνθετο μωσαϊκό ποιητικών αντιφάσεων. Είναι ένα άλμπουμ σπουδαίο, όχι γιατί είναι ευχάριστο ή διασκεδαστικό, αλλά διότι είναι συνειδητό ως προς τα συναισθήματα που γεννάει. Είναι ένα άλμπουμ που περισσότερο βιώνεται παρά περιγράφεται, αν και στα αυλάκια του κρύβονται μυστικά και λεπτομέρειες που φανερώνονται σε κάθε ακρόαση»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

4. Dream Theater - Parasomnia

«Για να τεθεί η βάση των προσδοκιών για το νέο άλμπουμ, είναι σημαντικό να ξεκαθαριστεί κάτι εξαρχής. Για όποιον περιμένει οι Theater να γυρίζουν στην προ- "Train Of Thought" εποχή, θα περιμένει άσκοπα. Με τον John Petrucci στο τιμόνι των αποφάσεων αλλά και τη μερίδα του λέοντος στη συνθετική συνεισφορά, οι metal καταβολές όχι απλά παραμένουν, αλλά μάλλον εντείνονται περισσότερο. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως οι Dream Theater επανήλθαν με μια φρεσκάδα που ίσως είχαν αρχίσει να χάνουν, για να πορευτούν στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας τους, με μια ακόμη δουλειά που θα κερδίσει πολλές (μα πολλές) ακροάσεις από τους fans τους. Η θέση του στη δισκογραφία τους θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Μέχρι τότε, το άλμπουμ παίζει στο repeat, και κάθε φορά φέρνει και μια καινούργια ανακάλυψη.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

3. Messa - The Spin

«Ήδη από την πρώτη σύσταση του "At Races", οι Messa απροκάλυπτα μας εισάγουν σε μια πιο δυναμική πτυχή τους. Το gothic rock και το post punk ενσωματώνονται αρμονικά στον doom/heavy metal καμβά τους. Οι Messa αγκαλιάζοντας όλες τις μουσικές τους αναφορές, βαδίζουν πλέον στο τρομακτικό, καλύτερο καινούριο με άγνοια κινδύνου. Καταφέρνουν ενώ θυμίζουν πολλά να ακούγονται σαν τίποτε άλλο. Αυτό που ίσως υπερβαίνει την κατάκτηση των Messa σε επίπεδο μουσικής δημιουργίας, είναι το γεγονός πως καταφέρνουν θεματικά να κάνουν ένα βήμα πίσω μα παρ’ όλα αυτά να φτάνουν στην ίσως πιο μαγική στιγμή της καριέρας τους. Ακόμη κι όταν αυτή η αναζήτηση φτάνει σε σημεία του να ρουτινιάσει, οι στιγμές που ένας δίσκος θα μας συγκλονίσει είναι σημαντικές και πολύτιμες. Και το "The Spin" είναι μία από αυτές.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

2. Deafheaven - Lonely People With Power

«To "Lonely People With Power" βρίσκει τους Deafheaven στη θέση που πλέον μπορούν να κοιτάξουν για λίγο πίσω τους. Όχι για να αναμασήσουν παλιές ιδέες, αλλά για να δουν με ωριμότητα όλα όσα τους κάνουν ξεχωριστούς στην πορεία τους ως τώρα. Αγγίζοντας θεματικά το concept της ισχύος και της έλλειψης ενσυναίσθησης που μοιάζει προαπαιτούμενο για να μπορέσει κανείς να την αποκτήσει, αλλά και σκοτεινές πτυχές της ψυχής που οδηγούν ακόμη και σε αυτοκτονικές σκέψεις. Αφιερώνοντας τον χρόνο που απαιτεί το "Lonely People With Power", αρχίζει ολοένα και περισσότερο να μοιάζει με την πιο ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας. Με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο και με πρωταγωνιστή τη μελωδία, σε οδηγεί συνεχώς να θες να το ξανακούσεις. Σε κερδίζει, βήμα βήμα, ακρόαση στην ακρόαση, ολοένα και περισσότερο.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

1. Sleep Token - Even In Arcadia

«Το "Even In Arcadia" είναι το φέτος που συγκλονίζει, μπορεί να μην είναι το χθες που άλλαξε τη μουσική, αλλά είναι ένα μοναδικά υπέροχο έργο. Ο ήχος του κινείται σε παρόμοιο ύφος μπλέκοντας όμως λίγο περισσότερες διακυμάνσεις στις διαθέσεις. Δεν επιμένει να ακούγεται συνεχώς βαρύ, αλλά γίνεται όταν το επιλέγει - και το επιλέγει όταν χρειάζεται. Είναι σε κάθε περίπτωση Sleep Token αλλά έχει ελαφρώς κοιτάξει και σε άλλα σημεία. Είναι επικίνδυνο να γίνεσαι τόσο μεγάλος, γιατί μετά νοιάζει πολλούς το ότι έγινες. Είναι πολύ δύσκολο να σοκάρει μια μπάντα που έχει ήδη από την τρίτη της δουλειά σοκάρει όλους. Κι όμως. Αυτό που όμως είναι σημαντικό είναι ότι υπάρχουν κι εκείνοι οι καλλιτέχνες που καταφέρνουν να σχεδιάσουν Αρκαδίες έτσι που να μπορούμε κι εμείς να ζήσουμε για λίγο εκεί. Γιατί εδώ δεν είναι Αρκαδία, κι ας υπάρχει κι αυτός εδώ.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο