Overkill

Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι Overkill στέκονται ως οι πλέον συνεπείς από τους «πάλιουρες» του thrash metal, έχοντας να επιδείξουν συνεχιζόμενη δισκογραφική παρουσία και στα ύστερα χρόνια της ύπαρξης τους και, μάλιστα, με άκρως ανταγωνιστικούς δίσκους. Δίχως περιστροφές, οι Αμερικάνοι περνούν μια δεύτερη νιότη εδώ και πολλά χρόνια και κάθε τους κυκλοφορία αποτελεί μια καλή ευκαιρία να σπάσουμε μερικά από τα άλατα του σβέρκου μας.

Έτσι και στο "Scorched", τα πράγματα τα λες λίγο - πολύ αναμενόμενα, όπως συμβαίνει με κάθε τους άλμπουμ από το "Ironbound" και μετά. Καλογυαλισμένο thrash metal, με αρκετές heavy προεκτάσεις ως είθισται, μερικά εντυπωσιακά lead κιθαριστικά μέρη και τα ένρινα, βιτριολικά φωνητικά του Bobby Ellsworth να στέκονται αναλλοίωτα στο χρόνο είναι τα όσα προσφέρει και το νέο άλμπουμ· προσφερόμενα που μονάχα λίγα δεν τα λες.

Ωστόσο, μετά από ένα σημείο η ετυμηγορία διαμορφώνεται και από όρους συχνότητας και προσδοκιών. Εκ των πραγμάτων, το νέο άλμπουμ των Overkill κρίνεται υπέρ το δέον πλήρες και ικανό στα όσα προσφέρει, οριακά καλύτερο και απ’ όσο θα ανέμενε κανείς από μια μπάντα με τόσα δημιουργικά χιλιόμετρα στο ενεργητικό της. Οι ενστάσεις είναι ελάχιστες κι ακόμη κι αν υπάρχουν, είναι τέτοιες που φαντάζουν αμελητέες, ειδικά αν κανείς προβεί στο «ευγενές χόμπι» των συγκρίσεων με πρόσφατα πονήματα έτερων thrash (ή πάλαι ποτέ thrash) metal σχημάτων της δικής τους ηλικίας.

Το θέμα, όμως, είναι ακριβώς το εξής ένα: αυτή η αδιαπραγμάτευτη σταθερότητα στα όρια της επαναληψιμότητας. Για έναν νέο ακροατή, που δεν έχει έρθει σε επαφή με το σύνολο της δισκογραφίας της μπάντας, το "Scorched" φαντάζει σαν μια μικρή αποκάλυψη, όντας απολύτως εναρμονισμένο με την "good friendly violent fun" thrash ιδιοσυγκρασία. Για κάποιον, όμως, που αποτελεί ακροατή του σχήματος ή γενικότερα του thrash ιδιώματος, αυτή η ακλόνητη δημιουργική συνέπεια των Overkill κάπου… κουράζει.

Σύμφωνοι, η μπάντα έχει κατασταλάξει στον ήχο που την εκφράζει και μπορεί να αποδώσει στην εντέλεια - όπως, άλλωστε, καταφέρνει κι εδώ - αλλά δεν είμαι σίγουρος γιατί μελλοντικά να προτιμήσει κανείς να ακούσει το "Scorched" έναντι του "Electric Age" ή του "Wings Of War", φερ’ ειπείν. Πείτε με περίεργο, αλλά πλέον οι Overkill μου βγάζουν έναν υπερβολικό επαγγελματισμό σε αυτό που κάνουν, τόσο που νιώθω σαν να δημιουργούν πια βάσει ενός thrash handbook που τους καθοδηγεί με ακρίβεια τι και πως να το κάνουν.

Υπό αυτό το πρίσμα, και αναλογιζόμενος ότι το νέο άλμπουμ των Overkill δεν προσεγγίζει τις απόλυτες κορυφές της δισκογραφίας τους - αλλά ούτε κι εκείνες των όσων επέδειξαν την προηγούμενη δεκαετία - οι εντυπώσεις που μου αφήνει το "Scorched" είναι μάλλον ανάμεικτες. Κάπου μεταξύ του γνώριμου και του αναντίρρητα ποιοτικού που φέρνει μαζί του το κεφάλαιο Overkill, και της αναμενόμενης επανάληψης σε δοκιμασμένες κι επιτυχημένες μανιέρες, το "Scorched" δεν λαθεύει, αλλά και δεν εκπλήσσει, ως ένα thrash δείγμα όχι επικίνδυνο, αλλά οικείο.

Bandcamp