Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν το πόσο τεράστιο σε όγκο και σημασία είναι το έργο του JG Thirlwell. Τελευταία φορά που μιλήσαμε γι' αυτόν παρέδιδε σεμινάρια για το πως παίζεται το σύγχρονο avant prog και τώρα τον βρίσκουμε στον χώρο της contemporary classical μουσικής να γράφει ένα έργο για κουαρτέτο εγχόρδων. Εδώ μπορεί να βρει κανείς αρκετά από τα δυσαρμονικά και atonal στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους περισσότερους σοβαρούς πειραματιστές, μέρη που φέρνουν στο νου τον μινιμαλισμό - ο Thirlwell εξάλλου ζει στη Νέα Υόρκη - αλλά και ατμόσφαιρες που συγγενεύουν με το prog. Οι Mivos Quartet έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στην εκτέλεση, έχουν μια τραχύτητα και μια κοφτερή αίσθηση που αναδεικνύει τα δραματικά σκοτάδια της μουσικής. Ο λυρισμός μένει σε δεύτερο επίπεδο, στο πρώτο βρίσκεται κάτι βαρύ και «άρρωστο», ένα ταξίδι στριφνό, πυκνό και πανέμορφο. Σαν να εξημερώνεις τον ανεμοστρόβιλο με τέσσερα δοξάρια!

Bandcamp

Το τρίτο άλμπουμ των Ολλανδών Suffering Quota τους βρίσκει στο δημιουργικό τους απόγειο. Το δελτίο τύπου δηλώνει επιρροές του τύπου Discordance Axis, Magrudergrind και Wormrot. Βάλτε δίπλα και το τεχνικό crust/grind των Cloud Rat μείον το ambiance, και έχετε την πλήρη εικόνα. Τα σχεδόν είκοσι λεπτά του "Collide" είναι μια αιχμηρή κοινωνικοπολιτική δήλωση, που φέρνει αρκετά από την μπετόν αρμέ προσέγγιση της ευρωπαϊκής σκηνής. Περίτεχνα riffs, εκκωφαντικό και υπερβρώμικο μπάσο, και φυσικά το μυστικό βρίσκεται εκ νέου στην αλληλουχία. Και αυτό διότι, οι Suffering Quota, με τίτλο παρμένο από κομμάτι των ιστορικών Assuck, με τα απεγνωσμένα φωνητικά, ηχούν εμπνευσμένοι, προσφέροντας μια από τις κορυφές του ιδιώματος για φέτος.

Bandcamp

Η καλλιτεχνική πορεία της Gia Margaret ξεκίνησε το 2018 με το "There's Always Glimmer" περιδιαβαίνοντας στην dream pop, με αργόσυρτα lo-fi κομμάτια, κι επεξεργασμένα φωνητικά. Μικρές συνθέσεις, μεγάλα συναισθήματα. Θα ήταν μία εξαίρετη τραγουδοποιός, με υπέροχη φωνή, αλλά χωρίς τη δική της φωνή, αν κατά παράδοξο τρόπο δεν έχανε… την φωνή της, εξαιτίας μίας ασθένειας το 2019. Το "Mia Gargaret" το δεύτερο άλμπουμ της (2020), ήταν κυρίως ορχηστρικό, κι εξερευνούσε τις μουσικές της δυνατότητες μακριά από τις διευκολύνσεις των στίχων. Κι έτσι η Margaret άρχισε να βρίσκει τα πατήματά της σε μία συνθετική προσέγγιση που εστίαζε σε μικρές βινιέτες, με έμφαση στην ατμόσφαιρα και όχι στο συμβατικό songwriting.

Στο "Romantic Piano" βρίσκουμε την ίδια φιλοσοφία. Τα δώδεκα κομμάτια έχουν διάρκεια περίπου ενάμισι λεπτό, με το μεγαλύτερο να μην ξεπερνά τα τέσσερα. Η μελαγχολική ατμόσφαιρα φέρει κάτι το μίνιμαλ, σαν να διοχετεύει τον εσωτερικό της Ερίκ Σατί (ή Tiersen, κρίνοντας από το "Cinnamon"). Βέβαια, δεν πρόκειται για κάτι ρετρολάγνο, όπως δείχνουν τα ηλεκτρονικά στοιχεία του "City Song", "2017", και του "La langue d'lamitié" (τα μόνα με φωνητικά), αλλά για κάτι που χρησιμοποιεί παλιά και νέα εργαλεία προκειμένου να διανθίσει το συναίσθημα και να του προσδώσει βάθος. Η Gia Margaret γράφει μουσική στα όρια του soundtrack, χωρίς σοβαροφάνεια, και βαρυσήμαντα μηνύματα. Ερασιτεχνισμός με την κυριολεξία της λέξης.

Bandcamp

Το πρώτο full length LP άλμπουμ των Nadir είναι γεγονός πως κατέφθασε δίχως πυροτεχνήματα ή φανφάρες. Η μοντέρνα προσέγγιση του "Extinction Rituals" δεν συνάδει με τον αισθητικό πυρήνα του κλασικότροπου «νορβηγικού black metal» όπως είναι εδραιωμένο, αλλά ευτυχώς για εμάς αυτό είναι το δυνατό του σημείο. Η αίσθηση πως τα, βγαλμένα από το Kolbotn riffs, περνούν το τεστ του σουηδικού crust στυλ Martyrdod / Myteri, όπως και τα φωνητικά, δημιουργώντας ένα blackened crust απαύγασμα που εμείς εδώ πολύ αγαπάμε, ανεβάζει τις ακροάσεις κατακόρυφα.

Τα αργά σημεία ηχούν επιβλητικά, και τα γρήγορα ψυχοφθόρα. Τα τραγούδια είναι δομημένα με κομψό τρόπο, ώστε να παρέχουν την αναγκαία διαφοροποίηση. Η Darkthrone αίσθηση πλανάται στον αέρα ("A Name On Every Rope") και η κοινωνική απεύθυνση των στίχων τους καθιστά πιο αιχμηρούς. Αυτό που συμβαίνει με το αντιφασιστικό black metal τα τελευταία χρόνια είναι γοητευτικό.

Bandcamp
Youtube

Σε περίπτωση που δεν τους γνωρίζετε, οι Bouncing Souls είναι ένα από τα σχήματα της δεύτερης φουρνιάς του ‘90s skate punk/μελωδικού punk rock. Ξεπηδώντας στα μισά της «χρυσής δεκαετίας» και μεγαλουργώντας στα τέλη/στροφή της χιλιετίας, οι Bouncing Souls δεν είναι από τα πρώτα ονόματα που έρχονται στο μυαλό. Έχουν όμως μια δισκογραφία άκρως σταθερή και το "Ten Stories High" του Μαρτίου το αποδεικνύει. Δίσκος που υποχθόνια, έμεινε σύντροφος σε κρύα, βροχές, απάλευτα ζεστές ημέρες, ξάστερες νύχτες αλλά και βράδια που βρωμάνε καυσαέριο και τα αγναντεύεις από το παράθυρο. Αναμενόμενα, με τα χρόνια οι ταχύτητες δεν θα μένουν υψηλές καθ’ όλη τη διάρκεια, αλλά οι φωνητικές γραμμές και τα τραγούδια είναι εδώ, αν και όχι σε πλεονασμό. Οι Bouncing Souls έβγαλαν ένα ζεστό δίσκο, και αφορούν ακόμη κόσμο. Ευτυχώς.

Bandcamp
Spotify

Η συμμετοχή μελών των σπουδαίων G.L.O.S.S. στους Physique ήταν αναμενόμενο να τραβήξει τα βλέματα της underground D.I.Y. σκηνής. Από τις πρώτες κυκλοφορίες, η Disclose/Doom (δες απλά το λογότυπο) άποψη της μπάντας, ηχητικά και αισθητικά, έκανε χαμό στα απανταχού punks που θέλουν τα τύμπανα και το distortion στην τσίτα. Αν συνυπολογίσουμε και την εξαιρετική, και όχι στείρα συνθηματολογία, στιχουργία, οι Phsyique ήταν τα τελευταία 5 χρόνια ένα ταχύτατα ανερχόμενο σχήμα. Το δεύτερο full-length LP τους, “Again”, είναι και το καλλιτεχνικό επιστέγασμα της προσπάθειας των Physique. Σε περίπου 20 λεπτά, η ηχητική επίθεση των Physique είναι άρτια από όλες τις απόψεις.
 
Όσο επίπονη και αν είναι η ακρόαση, όσο θορυβώδες και αν είναι το μπάσο, όπως και στην περίπτωση των Destruct, το γεγονός πως οι 15 συνεχόμενες πυρηνικές επιθέσεις δεν χάνουν την ορμή και την αίσθηση του τρόμου της πρώτης εντύπωσης, πιστοποιεί το μεγαλύτερο κέρδος τους. Η απαισιόδοξη ειρωνία του τίτλου, ως απάντηση στο θρυλικό “Never Again”, δεν είναι κάποια πραγματιστική καθίζηση, αλλά ενίσχυση της κρισιμότητας κάθε νότας. Μεγάλος δίσκος.

Bandcamp
Youtube

Μετά τις μοναχικές περιπλανήσεις που οδήγησαν στους lo-fi πειραματισμούς του "Prisyn", ο Jaye Jayle - κατά κόσμον Evan Patterson - επιστρέφει στα πάτρια αμερικανικά εδάφη και στις τεχνοτροπίες μιας full μπάντας από πίσω του, κατά συνέπεια και σε ένα πιο οργανικό αποτέλεσμα. Το ζητούμενο εξακολουθεί να είναι η πρόσμιξη μιας folky americana με πιο εναλλακτικές και πειραματικές τακτικές, τακτική που συγκροτεί ένα εκσυγχρονισμένο πρόσωπο για μουσικές παλιές και κλασικές. Ο Patterson εμφανώς αγαπάει τον Dylan και τον Cohen όσο αγαπάει και την alt ψυχεδέλεια. Όταν το πάντρεμα πετυχαίνει, μπορεί να προσφέρει σπουδαίες στιγμές όπως το "The Party Of Redemption" ή το "That Snake Bite", όταν δε αυτό δεν συμβαίνει, η μουσική εξακολουθεί να ηχεί ενδιαφέρουσα και αρκετά προκλητική για τον ακροατή. Ως σχήμα οι Jaye Jayle εξακολουθούν να βρίσκονται μακριά από κάποια ευρεία καλλιτεχνική καταξίωση, χωρίς όμως αυτό να τους στοιχίζει σε στιλιστική τόλμη και συνθετική ειλικρίνεια.

Bandcamp

Οι Dratna από το Μπέλφαστ με το δεύτερο δίσκο τους αξιοποιούν το συμφωνικό black metal για να χτίσουν μυθικές ατμόσφαιρες. Σε 40 λεπτά, το συγκρότημα ενσωματώνει folk metal στοιχεία καθώς και μια ξερή πνιγηρή post-black χρωματική παλέτα και διατηρεί το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Οι Dratna δεν πρωτοτυπούν, αλλά ούτε και ενσωματώνουν μια έντονη τοπική ηχητική παράδοση. Καταφέρνουν όμως, ειδικά με τα πιο ονειρικά synth σημεία, να αιχμαλωτίσουν το majestic black metal του δεύτερου μισού των ‘90s σε τσουκάλια, έτοιμο να χρησιμοποιηθεί για ξόρκια από κάποιο black metal δρυΐδη. Το "Fomoraigh" είναι ένας δίσκος που μπορεί στη διάρκειά του να σε κάνει να ξεχαστείς και να παλέψεις την πλήξη του καλοκαιριού, σταματώντας το χρόνο. Ζωτικό.

Bandcamp
Youtube

Το πανέμορφο εξώφυλλο του Olympico προϊδεάζει για ένα ταξίδι σε μια χώρα παράξενη, ερημική και ως τοπίο αλλά και σε πληθυσμό. Πράγματι, το εναρκτήριο “Sunday Saturday” αφήνει τις κιθάρες και τη μαγική φωνή της Dani Neff να σε πάρουν από το χέρι σε ένα μέρος με πάρα πολλά χρώματα. Η κλασική ψυχεδέλεια που η τεξανή τετράδα υιοθετεί με περίσσια χάρη, μπλέκεται μαεστρικά με math και alternative στοιχεία, με το κιθαριστικό αποτέλεσμα να σε χαζεύει άμεσα και γρήγορα. Ήδη στο δεύτερο, ομώνυμο κομμάτι έχεις ψηθεί για την κατάσταση που οι Megafauna θέλουν να δημιουργήσουν.

Αν και ενεργοί ήδη περίπου 15 χρόνια, νομίζω ότι το “Olympico” θα είναι η breakthrough δουλειά των Megafauna. Διατηρούν έναν πάρα πολύ αυθεντικό 70’s occult ψυχεδελικό ήχο ενώ παράλληλα τον εμφυσούν με στοιχεία μοντέρνου metal ήχο, θυμίζοντας σε σημεία Baroness ή και Mastodon για παράδειγμα. Οι Megafauna έχουν μεταθέσει την αναβίωση του rock ήχου των 70s σε ένα μονοπάτι που ως τώρα δεν την έχουμε δει να πηγαίνει και ανυπομονώ αν και πως αυτές οι ιδέες μπορούν να δώσουν βάση ακόμη και για κάποιο ολοκαίνουριο υποϊδίωμα. Ακούστε κομμάτια όπως το “Capsize” και θα με θυμηθείτε.

Bandcamp | Spotify

Οι Deletär ‎αποτελούνται από μέλη σχημάτων όπως οι Bombardement (που αναμένονται να μας επισκεφθούν στις 15/7 στα πλαίσια του DIY fest Distort Reality), Litige, Bleakness, State Poison. Όπως δηλώνει και το όνομά τους, εμπνέονται εντελώς από τους Totalitar, και κατ' επέκταση το σουηδικό d-beat. Ηχητικά, ανήκουν στη φουρνιά των Golpe, Parasit, Destruct, Destripados, Rat Cage, Jalang, Paranoid, της σχολής που παίρνει δηλαδή την πιο rock 'n' roll εκδοχή του ήχου, της χώνει Anti-Cimex μελωδίες και αρκετό fuzz, και χτυπάει αλύπητα.

Όπως όλες οι (ομότιτλες) κυκλοφορίες τους, οι Γάλλοι δεν λαθεύουν. Ακόμη και αν λογισθεί ως side-project, το σχήμα διακατέχεται από μια αφοσίωση και σοβαρότητα που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Επί 22 λεπτά χτυπούν αλύπητα με τρόπο που όσο αυστηρά και αν αντιμετωπίσεις αυτό το έργο, απομακρυσμένο από την ορμή της φουριόζας αύρας του, δεν θα βρεις ατέλεια. Είναι από τις κυκλοφορίες που αν είχαν βγει πριν 25 χρόνια σήμερα θα λογίζονταν ως κλασικές, ή τουλάχιστον επιδραστικές. Από τα κορυφαία της χρονιάς στη σκηνή. Μακάρι να έρθουν και κατά τα μέρη μας υπό κατάλληλες μουσικοπολιτικές συνθήκες.

Bandcamp
Youtube

Ο Καναδός σαξοφωνίστας Colin Stetson έχει εξελιχθεί, μέσα σε μια δεκαπενταετία, σε έναν από τους πιο σημαντικούς και αναγνωρίσιμους εκπροσώπους της πειραματικής μουσικής. Στο νέο του άλμπουμ, ο Stetson παραδίδεται ξανά στους post-minimalism διαδρόμους και στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που μας έχει συνηθίσει με το σαξόφωνο του, παραδόξως όμως το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο προσιτό από ποτέ, για τον μέσο ακροατή. Ίσως επειδή η δουλειά αυτή είναι επηρεασμένη από και αφιερωμένη στον πατέρα του που απεβίωσε πρόσφατα, μια αδιόρατη, πνευματική υπερβατικότητα μοιάζει να είναι αιχμαλωτισμένη ανάμεσα στις μελωδίες και τα αέρινα arpeggios. Η μουσική μοιάζει να απλώνεται με γλύκα αλλά και με γνήσια απορία προς τα πέρατα της ύπαρξης και σε αγκαλιάζει με το φιλικό της ambience. Οι συμμετοχές της Brighde Chaimbeul στα scottish pipes και του τεράστιου Iarla O Lionaird στα φωνητικά εμπλουτίζουν έναν ήδη πολύχρωμο και περιπετειώδη δίσκο, έναν δίσκο που ανταμείβει με το ταλέντο, την ομορφιά και την ειλικρίνεια που εμπεριέχει.

Bandcamp

Σε πέντε μέρες συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τον χαμό του Mark Shelton. Ήταν δεδομένο πως οι Manilla Road δεν θα συνέχιζαν χωρίς εκείνον. Θα ήταν όμως κρίμα να μην υπάρξει κάποιου είδους συνέχεια. Η πανδημία προφανώς καθυστέρησε τα πλάνα των εναπομείναντων μελών Bryan Patrick (φωνή), Phil Ross (μπάσο) και Neudi (τύμπανα). Έστω και με καθυστέρηση, το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, και οι τρεις τους παρουσιάζουν τα πρώτα, εντυπωσιακά, δείγματα γραφής.

Μαζί με τον Kalli Coldsmith (κατά κόσμον Eric Kaldschmidt), κιθαρίστα που φόρεσε με άνεση τα παπούτσια του Shelton στην tribute συναυλία το 2019 στο Keep It True Festival, αποτελούν πλέον τους Sentry. Στα δύο πεντάλεπτα τραγούδια "Heavensent" και "Black Candles" που κυκλοφορούν σε CD και κασέτα, φαίνεται ότι αντλούν πολλά διαφορετικά στοιχεία από διαφορετικές περιόδους των Manilla Road, συνδυασμένα με εξαιρετικό τρόπο. Στο άθροισμα που υπερβαίνει τα επιμέρους στοιχεία, αποδεικνύεται γατί η εμπειρία των παλαιότερων μπορεί να κάνει την διαφορά.

Οι Sentry παίζουν επικό heavy metal, αποτελούν την πιο πρόσφατη προσθήκη στο line-up του επόμενου Up The Hammers Festival και πρόκειται να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο LP τους μέσα στο 2024.

Bandcamp | Facebook

Οι Διχόνοια είναι ένα νεοσύστατο black metal σχήμα από την Κρήτη. Στο ντεμπούτο τους, «Στην Γκρίζα Πολιτεία», που κυκλοφόρησε στα μέσα Μαΐου, είδαν εαυτούς να προστίθενται στην, όλο και αυξανόμενη, τα τελευταία χρόνια, φουρνιά εγχώριων αντιφασιστικών black metal μπαντών. Ο δίσκος, κινείται σε mid-tempo ηχοτοπία αστικού black metal, με σποραδικά ενδιαφέροντα κοψίματα, καθώς και leads που φαντάζουν βγαλμένα από την μεγάλη του neo-crust σχολή. Καταφέρνοντας να ενσωματώσουν εξίσου αποτελεσματικά στοιχεία τόσο από την σκανδιναβική σχολή, όσο και την εγχώρια σκηνή, οι Διχόνοια, σε συνδυασμό με τους απαισιόδοξους μα γλαφυρούς στίχους τους, δημιούργησαν ένα άλμπουμ που δεν δείχνει καμία πρόθεση συμβιβασμού. Όσο ξεδιπλώνεται ο δίσκος και οι εννέα συνθέσεις παρουσιάζουν τις αρετές τους, καθίσταται σαφές πως οι Διχόνοια διαθέτουν όλες τις προοπτικές με το μέρος τους, αρκεί να παραμείνουν ασυμβίβαστοι και αιχμηροί.

Bandcamp | YouTube

Anarcho-punk/crust από Oregon. Από την εκλεκτική Fiadh που τόσο εκτιμάμε. Όνομα - αναφορά στους Aus-Rotten. Άρα, ξεκινάμε με θετική προκατάληψη. Με επιρροές που εκτείνονται από τους Sacrilege και Nausea (μην σου πω και Ναυτία) μέχρι τα Apallachian Terror Unit, το ντεμπούτο της τριάδας είναι ένα απολαυστικό σφηνάκι ορθόδοξου hardcore. Πείσμα, πάθος, πολιτικές, οικολογικές και αντισπισιστικές απόψεις επίκαιρες και με εύρος, παραγωγή βγαλμένη από τις χρυσές ημέρες της Profane Existence. Το "No Hope For A Better Past" σε 40 λεπτά παρουσιάζει μια, αναχρονιστική μεν ηχητικά, αλλά οργιώδη ατμοσφαιρικά και αισθητικά, πρόταση για τον ήχο. Ως ντεμπούτο, φέρει μαζί του ατέλειες και προσπάθειες που μπορεί να αστοχούν, αλλά στη μελαγχολία των ρυθμικών του μερών και των υπομονετικών του leads, στα γδαρμένα φωνητικά, στο λιτό αλλά τόσο γλυκό εξώφυλλο, στους στίχους και στο φινάλε "You Left Before Sunrise" κρύβεται μια κυκλοφορία που αξίζει την προσοχή των απανταχού anarcho-crusts.

Bandcamp | Youtube

Στον τρίτο της δίσκο ως Oculi Melancholiarum σε δύο χρόνια, η Μεξικανή Nox Victoria προσφέρει τον ήχο για τον οποίο προοριζόταν το εν λόγω project. Παρά τη σχετικά μεγάλη διάρκεια των 50 περίπου λεπτών, το “Euphorbia” καταφέρνει να συνδυάσει εξαιρετικά το ατμοσφαιρικό black metal με το blackgaze, έτσι ώστε οι εναλλαγές υφών και ταχυτήτων να του προσφέρουν μια απόκοσμη αύρα. Αφιερωμένο στη φύση και τη θηλυκότητα, το άλμπουμ μεταβαίνει από ακουστικά χωρία και synth ηχοτοπία σε αστρικά black metal riffs με σκισμένα φωνητικά. Περί τα μέσα του, ανεβάζει κατακόρυφα την απόδοση, οδηγώντας σε ένα μελαγχολικό γλυκόπικρο φινάλε αποχωρισμού. Αν οι ατελείωτες νύχτες που χάνεσαι στις σκέψεις σου θέλουν soundtrack, κόπιασε.

Bandcamp | YouTube

Οι Ιταλοί Spirito Di Lupo («πνεύμα του λύκου») στο ντεμπούτο LP τους, του οποίου ο τίτλος, μεταφράζεται ως «βλέπω το πρόσωπό σου τις βροχερές ημέρες», εξαπολύουν μια νοσταλγική '80s επίθεση. Διπλά φωνητικά, μελαγχολικοί ρυθμοί και leads, punk/hardcore βγαλμένο από τις καταλήψεις της εποχής '77 – '82. Το anarcho-punk σχήμα, δεν εμμένει απλώς στις διδαχές επιφανών και μη ηρώων της θρυλικής βρετανικής σκηνής. Αγκαλιάζουν, όπως αποδεικνύει και η διασκευή σε Communione, την σχετική παράδοση της τοπικής τους σκηνής. Πράγματι, το πρώτο άλμπουμ των Spirito Di Lupo, στα 25 λεπτά του, όσο επιθετικό, οργισμένο, στιχουργικά στοχευμένο ή άγονο ως προς την προοπτική και αν ακουστεί, κρύβει κάτω από τις μπαρουτοκαπνισμένες του συνθέσεις μια σαγηνευτική μελαγχολία, θυμίζοντάς μου τους αγαπημένους labelmates Subdued. Το μυστικό, για ακόμη μια φορά βρίσκεται στο συντονισμό ακόρντων και παθιασμένων φωνητικών. Κάτι όμορφο ξεκινάει εδώ.

Bandcamp