Ανασκόπηση 2023: Punk / Hardcore

Iggy Pop - Every Loser

Παρ’ όλο που εδώ και πολλά χρόνια ο Iggy Pop είχε απομακρυνθεί από τον ωμό punk ήχο τον οποίο σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος δημιούργησε, το "Every Loser" σηματοδοτεί κατά κάποιον τρόπο την επιστροφή του σε αυτόν. Ο δίσκος μοιάζει αρκετά σαν ανασκόπηση, σαν μια σύνοψη όλης της μουσικής ζωής του Iggy. Ο Watt (Rolling Stones, Pearl Jam μεταξύ άλλων) αποδεικνύεται πολύ ταλαντούχος παραγωγός και φιλοξενούμενοι όπως Duff McKagan, Travis Barker και Josh Klinghoffer βάζουν το αλατοπίπερο που νοστιμίζει το αποτέλεσμα.

Fear - For Right And Order

Πραγματικοί γερόλυκοι, οι Καλιφορνέζοι Fear επέστρεψαν φέτος με την πρώτη τους δουλειά με «πρωτότυπο» υλικό εδώ και δεκαετίες. Το "For Right And Order" είναι punk rock παλαιάς κοπής, όπως δηλαδή και οι δημιουργοί του, με μικρής διάρκειας δυναμικά κομμάτια που δίνουν αυτό που θα περίμενε κάποιος από τους Fear. Το μόνο σταθερό μέλος, ο τραγουδιστής Lee Ving, πλαισιώνεται και πάλι από τους «παλιούς» Philo Cramer στην κιθάρα και Spit Stix στα τύμπανα. Αν μαζεύτηκαν για έναν τελευταίο δίσκο, άξια η συγκέντρωσή τους.

Fake Names - Expendables

Όντας περισσότερο side project παρά super group, οι Fake Names συντονίζουν την εμπειρία, το ταλέντο και τη διάθεσή τους. Το αποτέλεσμα είναι ένας δεύτερος δίσκος όχι τόσο καταπληκτικός όσο ο πρώτος τους - ίσως φταίει περισσότερο το ντεμπούτο γι’ αυτό! - αλλά και πάλι πάρα πολύ καλός και αντάξιος της φήμης τους. Με το "Expendables" οι Fake Names συνέθεσαν νοσταλγική μουσική, που όμως είναι εθιστική και που αφουγκράζεται την εποχή της. Μια πολύ καλή προσθήκη για τον συγκεκριμένο ήχο.

False Fed - Let Them Eat Fake

Άλλο ένα ντεμπούτο από συγκρότημα που τα μέλη του παίζουν σε άλλα συγκροτήματα. Εδώ πέρα όλα τα μέρη προσφέρουν κι από κάτι. Τα δυναμικά τραγούδια των False Fed στο "Let Them Eat Fake" συνήθως τελειώνουν με ατμοσφαιρικές εκτονώσεις. Τα τύμπανα του Rοy Mayorga (Ministry, Soulfly μεταξύ άλλων) δίνουν από την αρχή τον ρυθμό. Ο Jeff Janiak των Discharge είναι καταλυτικός στα φωνητικά. Ο πρωταγωνιστής όμως φαίνεται να είναι ο Stig C. Miller των Amebix, ο οποίος είναι αυτός που έχει επηρεάσει περισσότερο τον ήχο των False Fed.

Adolescents - Caesar Salad Days

Στο "Caesar Salad Days" των βετεράνων Adolescents, οι οποίοι από τότε που «έφυγε» ο Steve Soto καθοδηγούνται μόνο από τον Tony Reflex, βρίσκουμε επανεκτελέσεις κομματιών από το 1980 μέχρι και ο 2018. Έτσι, έχουμε κάτι σαν sampler ολόκληρης της καριέρας τους, παιγμένο από τα τωρινά μέλη. Η ηχογράφηση έγινε στο studio του Scott Reeder, που τους έκανε και την παραγωγή φέρνοντας τον ήχο τους ελάχιστα πιο κοντά προς στον δικό του. Το ότι τα τραγούδια ήταν δυσεύρετα, δίνει στο εγχείρημα ένα επιπλέον ενδιαφέρον.

Rancid - Tomorrow Never Comes

Έξι χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, οι Rancid επέστρεψαν φέτος με τον δέκατο δίσκο μιας μεγαλειώδους πορείας που μετράει αισίως 30 χρόνια. Σε αυτόν μας χαρίζουν δυναμικό punk rock, χωρίς εκπτώσεις, αλλά, κυρίως, χωρίς επιτηδευμένες νοσταλγίες. Καθώς, δεν είναι εύκολο για το συγκρότημα να αναπαράγει το νεανικό συναίσθημα που τους καθιστούσε ζωτικούς τη δεκαετία του 1990, επιλέγει να μπολιάσει στο "Tomorrow Never Comes" στοιχεία απ’ όλη, σχεδόν, την πορεία του και να κυκλοφορήσει κάτι που αντικατοπτρίζει αυτό που είναι σήμερα. Μια παρέα μεσηλίκων που έχει περάσει τα πενήντα αλλά συνεχίζει να γράφει τραγούδια από καρδιάς.

Anti-Flag - Lies They Tell Our Children

Κάθε κυκλοφορία των Anti-flag είναι σημαντικό γεγονός από μόνη της, πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση όπου ο 13^ος δίσκος τους έμελλε να είναι και ο τελευταίος τους. Το "Lies They Tell Our Children" είναι μακράν η πιο φιλόδοξη και μεγαλεπήβολη δουλειά τους αφού αποτελεί το πρώτο concept άλμπουμ τους στο οποίο συμμετέχουν επίσης μέλη των Rise Against, Bad Religion, Bad Cop/Bad Cop, Pinkshift, και Silverstein. Όπως ήταν λογικό βέβαια, η κυκλοφορία μπήκε στο παρασκήνιο υπό το βάρος των πολύ σοβαρών κατηγοριών κατά του Justin Sane, οι οποίες είχαν ως φυσικό αντίκτυπο την διάλυση του συγκροτήματος καθώς τα υπόλοιπα μέλη διαχώρισαν απολύτως τη θέση τους. Η υπόθεση έχει αισίως πλέον πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης και το βέβαιο είναι οι Anti-flag πλέον ανήκουν στην ιστορία, η οποία και θα τους κρίνει.

The Bouncing Souls - Ten Stories High

Η φετινή επιστροφή των The Bouncing Souls είναι στην πραγματικότητα μια ζεστή αγκαλιά για όσους αναπολούν τον μελωδικό punk rock ήχο των early ‘00s. Υπάρχουν δύο τρόποι να κρίνει κανείς το δωδέκατο άλμπουμ τους από το 1994, όταν κι έσκασαν μύτη μέσα στο χαμό των αντίστοιχων συγκροτημάτων της εποχής. Από τη μία, δεν είναι ψέμα πως το "Ten Stories High" απέχει τρομαχτικά από το να είναι μια κυκλοφορία κομβικής σημασίας που πάει τη σκηνή ένα βήμα παρακάτω ή που θα μνημονεύεται σε λίγα χρόνια ως σημαντική. Από την άλλη, σε πείσμα των καιρών, το συγκρότημα συνεχίζει να κρατάει ζωντανό έναν ήχο, που όρισε μια εποχή και, για όσους την ζήσανε σε πραγματικό χρόνο (ή και όχι απαραίτητα), χτυπάει ευαίσθητες χορδές και, στο τέλος της ημέρας, δεν μπορείς παρά να τον αγαπήσεις. Και αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.

Dropkick Murphys - Okemah Rising

Το δωδέκατο άλμπουμ των Αμερικανών αποτελεί φυσική συνέχεια του "This Machine Still Kills Fascists" που κυκλοφόρησε το 2022. Κι εδώ το συγκρότημα επιλέγει μια πιο ακουστική κατεύθυνση, κι εδώ βασίστηκε σε στίχους και γραπτά του Woody Guthrie, κι εδώ λείπει ο Al Barr, ο οποίος βρίσκεται σε μακριά άδεια από το συγκρότημα λόγω σοβαρών θεμάτων υγείας της μητέρας του, με τον Ken Casey να αναλαμβάνει χρέη βασικού τραγουδιστή. Ομολογουμένως, τους πάει πολύ αυτή η κατεύθυνση και μπορούμε να δούμε τους Dropkick Murphys να εστιάζουν σε έναν τέτοιο ήχο στο μέλλον. Είτε πάντως πρόκειται για παρένθεση, είτε για στροφή, το "Okemah Rising" είναι απολαυστικό κι αξίζει την προσοχή σας. Ειδικά δε το "Gotta Get to Peekskill" με την συμμετοχή των Violent Femmes, είναι από αυτά τα κομμάτια που σου κολλάνε στο μυαλό για μέρες.

Ringworm - Seeing Through Fire

Παιδιά της δεκαετίας του 1990 και οι Ringworm, αλλά με βεβαιότητα πιο "σκληροί" από τα υπόλοιπα σχήματα αυτής της λίστας, άφησαν τεράστιο στίγμα στην εποχή τους, ορίζοντας, μαζί με άλλους φυσικά, σε μεγάλο βαθμό τον metallic hardcore ήχο. Η νέα τους δουλειά σε καμία περίπτωση δεν λοξοδρομεί από το μονοπάτι που μας έχουν συνηθίσει αλλά πετυχαίνει να μην ακούγεται καθόλου παλιομοδίτικη, γραφική ή ξεπερασμένη. Το αντίθετο θα έλεγα δηλαδή. Οι Αμερικανοί στο "Seeing Through Fire" δεν νοσταλγούν αλλά μας πετάνε στη μούρη πορωτικές riff-άρες μέσα από 11 κομμάτια που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους.

Dreadful Necessities: Οι τεράστιοι Samiam κυκλοφόρησαν το "Stowaway" κάνοντας σαφές πως, παρά τα πολλά χρόνια που κουβαλάνε στις πλάτες τους, είναι ικανοί να γράφουν κομματάρες γεμάτες συναίσθημα ενώ οι Stage Bottles, που φέτος έκλεισαν τριάντα χρόνια ύπαρξης, με το "We Need Each Other" κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της πορείας τους.

The Menzingers - Some Of It Was True

Μετά την διπλή επίθεση των Menzingers και τα "Hello Exile" και "From Exile" οι Menzingers επιστρέφουν ανανεωμένοι με το "Some Of It Was True". Ο γλυκόπικρος χαρακτήρας των Menzingers παραμένει για ακόμη μια φορά αναλλοίωτος και το μοτίβο «η ζωή είναι χάλια, μα κάπως τα κουτσοκαταφέρνουμε» ακολουθεί και τον αισίως όγδοο σε σειρά δίσκο τους. Αν και το "Some Of It Was True" διαθέτει κάπως λιγότερες χιτάρες σε σχέση με το τι μας έχουν συνηθίσει ως τώρα οι Menzingers, δεν σταματούν να μας γεμίζουν με την παράδοξη χαρμολύπη της μουσικής τους και να παραμένουν ένα από τα συγκροτήματα που μας κάνουν περήφανους για το γεγονός ότι μας μεγάλωσαν.

Fucked Up - One Day

Ιδιαίτερα νωρίς μέσα στη χρονιά, οι πολυγραφότατοι Fucked Up εμφανίζονται. Ένα συγκρότημα που διατηρεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του διπλή πορεία, από τη μία με ευθύ και χαρούμενο punk-rock/ hardcore, κι από την άλλη με κάτι πειραματικά μεγαθήρια όπως το τετραπλό "Year Of The Horse" του 2021. Φέτος, με τη χαρωπή πλευρά τους να βγαίνει μπροστά μέσω του "One Day", οι Fucked Up μας χάρισαν έναν πολύ μεστό δίσκο έτοιμο να συνοδεύσει κάθε όμορφη στιγμή της ζωής για κάθε παράξενο παιδί. Δεν τους χορταίνουμε.

Fall Out Boy - So Much (For) Stardust

Δεν υπάρχουν πολλά που είναι δυνατόν να πάνε στραβά σε μία κυκλοφορία των Fall Out Boy. Μια τέλεια φωνή στο λαρύγγι του Patrick Stump, το χαρακτηριστικό στακάτο μπάσο του Pete Wentz, τον πολυτάλαντο ντράμερ Andy Hurly (που ικανοποιεί φέτος τα περισσότερο underground ένστικτά του με την επιστροφή των Racetraitor) αλλά και τις σαρωτικές κιθάρες του Joe Trohman, έχουν κατακτήσει δικό τους ήχο. Ακόμη κι αν πλέον το pop-punk τους έχει γίνει περισσότερο αποδεκτό από το mainstream και λατρεύονται σε τεράστια κλίμακα στην Αμερική, παραμένουν πιστοί στις ρίζες τους και κυκλοφορούν τον έναν καλό δίσκο μετά τον άλλο - με το "So Much (For) Stardust" να επιβεβαιώνει αυτή την παρατήρηση.

The Used - Toxic Positivity

Είναι δυνατόν να μπερδέψεις τη φωνή του Bert McCracken με οτιδήποτε άλλο; Σίγουρα όχι, και σίγουρα είναι και μία κινητήρια δύναμη των The Used, όπως φυσικά και τα ξεσπάσματά τους. Είτε στις νεότερες έξαλλες εποχές τους είτε και τώρα που έχουν αγκαλιάσει τη νηφαλιότητα και έχουν απομακρυνθεί από τον ταχύτατο και αγχωτικό τρόπο ζωής της Αμερικής, οι The Used δεν χάνουν. Φέτος με το "Toxic Positivity" επιτίθενται σε αυτό το κακό φαινόμενο της εποχής και σε ένα δίσκο γεμάτο τρίλεπτα κομμάτια του αγαπημένου emo/ punk-rock τους, σφραγίζουν το γεγονός πως είναι ένα συγκρότημα που η σκηνή του ανήκει.

Better Lovers - God Made Me An Animal EP

Σε κάποιους εφιάλτες μας, οι Everytime I Die διαλύθηκαν. Σε κάποια υγρά μας όνειρα, δημιούργησαν ένα νέο συγκρότημα με τον Greg Puciato των πάλαι ποτέ The Dillinger Escape Plan αλλά και τον Will Putney των Fit For An Autopsy. Καλώς ή κακώς, κανένα από τα δύο σενάρια δεν έμεινε στα πλαίσια κάποιου ονείρου κι έτσι οι Better Lovers έγιναν πραγματικότητα. Τα πρώτα τους δείγματα φέτος με το "God Made Me An Animal" EP είναι συγκινητικά ακριβή από ότι μας είχε λείψει από το mathcore, metalcore και hardcore punk όλων των πρώην συγκροτημάτων των μελών τους. Αναμένουμε με αγωνία τη συνέχεια.

Dreadful Necessities: Άλλη μια απρόσμενη έκπληξη είναι η επιστροφή μετά από δεκαπέντε χρόνια των The Hope Conspiracy με το EP "Confusion/Chaos/Misery", όπου το νιχιλιστικό hardcore punk τους μοιάζει να μην έχει αγγιχτεί από το χρόνο και σε τέσσερα κομμάτια μας κάνει να ανυπομονούμε για τα επόμενά τους βήματα. Στο punk, η καρδιά είναι τα πάντα, πράγμα που φαίνεται να μην ξεχνούν ποτέ οι With Honor, αφού και φέτος το melodic hardcore τους ανθίζει στο "Boundless".

Jeff Rosenstock - Hellmode

Πέμπτος δίσκος για τον Νεϋορκέζο που έχει πολιτογραφηθεί Καλιφορνέζος και το σερί καλών κυκλοφοριών συνεχίζεται ακάθεκτο. Στο "Hellmode" ο Jeff Rosenstock ακούγεται ίσως λίγο πιο γυαλισμένος, ίσως λίγο πιο μακριά από το punk, η εργασιομανία του όμως απέδωσε και πάλι αξιοπρόσεκτα τραγούδια. Θα μπλέξει λίγο ska, θα μπλέξει λίγο σκοτάδι στους στίχους, θα μπλέξει αισιοδοξία στις μελωδίες κι όλα αυτά, ως δια μαγείας θα φτιάξουν ένα εθιστικό χαρμάνι. Ένας τύπος που έχει ακόμα ψωμί να δώσει.

Poison Ruïn - Härvest

Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους πιο σπουδαίους δίσκους που βγήκαν φέτος στο ιδίωμα. Το «ιδίωμα» είναι το punk, αλλά οι Poison Ruïn αντλούν έμπνευση από το post-punk και το epic και black metal, μέχρι ακόμα και το dungeon synth. Σκεφτείτε το "Härvest" ως κάτι σαν punk με μεσαιωνική ατμόσφαιρα, με στίχους που πραγματεύονται την πάλη των τάξεων και με λίγη νορβηγική παγωνιά και θα έχετε πάρει περίπου μια ιδέα. Κι αν δεν πήρατε, απλώς ακούστε το χωρίς καμία προκατάληψη.

Grade 2 - Grade 2

Τα δείγματα είχαν δοθεί στο "Graveyard Island", αλλά αυτό που πέτυχαν φέτος οι Grade 2 με τον ομότιτλο δίσκο τους είναι σημαντικό. Εκμεταλλεύονται τη δυνατότητά τους να γράφουν πιασάρικα και ευκολομνημόνευτα riffs και με φίλτρο τη μελωδικότητα, τις απολαυστικές πολυφωνίες και τους δαιμονιώδεις ρυθμούς παραδίδουν δεκαπέντε κομμάτια που σφύζουν από ζωή. Το πάντρεμα βρετανικού και αμερικανικού punk εδώ στέφεται από απόλυτη επιτυχία και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος αβίαστα αυθεντικός που ξεχωρίζει τους Grade 2 από τον σωρό. Έγιναν πλέον ηγέτες.

Angel Du$t - Brand New Soul

Τι έγινε, ακούς το "Brand New Soul" και νομίζεις ότι αντί για τους Angel Du$t έκανες λάθος και επέλεξες στο Spotify τους Turnstile; Μη φεύγεις, καλά τα λες. Angel Du$t και Turnstile ξεκίνησαν μαζί και μέχρι φέτος μοιράζονταν τους Pat McCrory και Daniel Fang. Οι τελευταίοι αποχώρησαν πια γιατί το πρόγραμμα των Turnstile είναι πλέον πολύ φορτωμένο, αλλά η συνεισφορά τους εδώ είναι παρούσα. Όποιος το πει αισιόδοξο hardcore με ξεσηκωτικό ήχο, θα πέσει πολύ μέσα στην περιγραφή.

Screaming Females - Desire Pathway

Ο αισίως όγδοος δίσκος για τους Αμερικανούς Screaming Females πατάει πάνω στα χνάρια του προηγούμενού τους. Παρ’ όλο που και το φετινό "Desire Pathway" έγινε με τον παραγωγό Matt Bayles, γνωστό για πιο σκληρά πράγματα, ο ήχος τους παραμένει όσο παιχνιδιάρικος χρειάζεται. Το αίσθημα που βγαίνει ακούγοντας τον δίσκο είναι μια απλότητα τριών ατόμων που παίζουν τη μουσική τους και φτιάχνουν τραγούδια που φιλοδοξούν να γίνουν ραδιοφωνικές επιτυχίες, χωρίς να το έχουν αυτοσκοπό. Κρίμα που πριν λίγες μέρες ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους.

Dreadful Necessities: Στο "Disarm Or Die" των Καναδών Dogma μπορεί κανείς να βρει αναρχο-punk με κοινωνικούς προβληματισμούς. Το "Against The Rest" των Καλιφορνέζων Omnigone φλερτάρει με τη ρέγκε και ακούγεται πιο καλοκαιρινό. Μένοντας στην Καλιφόρνια, μπορούμε να ακούσουμε λίγο πιο βαρύ και θυμωμένο punk στο "II" EP των Zebrahead. Παραδίπλα στην Tuscon, οι CLASS με το "If You’ve Got Nothing" μας ταξιδεύουν στις απαρχές του punk, εκεί κοντά στο ’77. Λίγο πιο βορειοανατολικά, οι Stools από το Detroit γαβγίζουν το μανιφέστο τους στο "R U Saved", ένα αρκετά ενδιαφέρον ντεμπούτο. Αλλάζοντας επιτέλους ήπειρο, στο "East Coast Low" μπορούμε να ακούσουμε τους The Unknowns να περνάνε καλά και να περάσουμε κι εμείς καλά μαζί τους. Μα καλά, έχει ανατολική ακτή η Αυστραλία;;

Zulu - A New Tomorrow

Δικαίως στην τελική λίστα με τα αγαπημένα μας για τη χρονιά, το "A New Tomorrow" των Zulu αποτελεί έναν κυκεώνα powerviolence και hardcore αναφορών. Mε πρόταγμα την μαύρη τους φυλετική ταυτότητα όπως πολύ όμορφα έχουν πλασάρει μέχρι τώρα σχήματα σαν τους Soul Glo και τους Sault, οι Zulu μπλέκουν soul και r&b αναφορές στην κατά τα άλλα εντυπωσιακά σκληρή μουσική τους. Ανοίγουν τον κόσμο του hardcore σε όλους με τον δικό τους τρόπο και τα σύντομα δίλεπτα κομμάτια τους αποτελούν μικρές μα ασταμάτητες γροθιές στα στομάχια κάθε σκεπτικιστή. Το μέλλον την σκηνής αλλά και του κόσμου τους ανήκει ξεκάθαρα. "Why is Black discourse always about precipitation while ignoring the sweet scent of petrichor after rain?"

Mil-Spec - Marathon

Το οριακά post, hardcore των Mil-Spec τους βρίσκει σε μια στιγμή έντονης συναισθηματικής φόρτισης με το φετινό, δεύτερο δίσκο τους, "Marathon". Ένας συγκινητικός δίσκος με χαρακτηριστικό τις κιθαριστικές μελωδίες του προσφέρει μια συλλογή δυναμικών κομματιών με emo και punk rock επιρροέες, από αυτά που θες να φωνάξεις τραγουδώντας από κάποιο ψηλό μπαλκόνι. Οι Mil-Spec όμως αποστασιοποιούνται από την καταθλιπτική παραίτηση που μαστίζει τη μουσική γενιά του είδους τους, και προτάσσουν την κοινότητα. Μπορεί όλα να πηγαίνουν χάλια, θα τα περάσουμε όμως μαζί. Τι καλύτερο μήνυμα για ένα δίσκο που μας ήρθε στο τέλος της χρονιάς ανέλπιδα.

Filth Is Eternal - Find Out

Το φεμινιστικό hardcore των Filth Is Eternal, επιστρέφει για να αναγεννηθεί με την εξαιρετική φετινή τους δουλειά "Find Out" και είναι πράγματι χαρά να τους ανακαλύπτεις. Με έναν ήχο μουσικά hardcore, αλλά και πολλά στοιχεία metal και grunge (αν μη τι άλλο, αν έρχεσαι από το Seattle) οι Filth Is Eternal παρασύρουν στον θυμωμένο, αποκρουστικό κόσμο τους, ενώ η φωνή του Lis Di Angelo, μπαλαντζάρει κάπου ανάμεσα στην Brody Dale, τον Layne Staley και την Sabina Classen. Δίσκος αδυσώπητος, ασταμάτητος, φρέσκος, αυτό ακριβώς που θέλουμε από το hardcore του σήμερα.

Rat Cage - Savage Visions

Είναι σοκαριστικό και μόνο να αναλογιστείς στο πρώτο άκουσμα ενός δίσκου σαν το "Savage Visions" πως όλη αυτή η μουσική γράφεται μα και παίζεται δισκογραφικά από ένα μόνο άτομο. Στο πρόσωπο του Bryan J Suddabay συγκεντρώνεται τέτοια σπιντάτη οργή Βρετανικής κατήφιας που εκρήγνυται σε έναν οχετό μανιακού hardcore punk με αξιοπρόσεκτη, ειδικά για το είδος, παραγωγή. Στο "Savage Visions", οι Rat Cage συγκεντρώνουν όλη την hardcore punk παράδοση από όλες τις μεριές της Ευρώπης και τη συνδυάζουν με μια φρέσκια και ακόμη περισσότερο συμπεριληπτική προσέγγιση μα με πρόδηλη την απογοήτευση και την άρνηση του μέλλοντος για τη γηραιά Αλβιώνα.

Gel - Only Constant

Αναμενόμενος όσο λίγοι, ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των Gel, "Only constant" μετά την τρομερή επιτυχία του πρώτου τους EP, ήρθε για να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες. Το πολλά υποσχόμενο hardcore σχήμα σε έναν δίσκο που σε ένα τέταρτο καταφέρνει τα πάντα με τη συνοχή και τα σκληροτράχηλα κομμάτια του, θριαμβεύει. Κι όχι μόνο με τη μουσική του, αλλά σε ένα συγκινητικό σερί από γυναικείες και gender fluid παρουσίες, το hardcore μοιάζει να αποτινάσει για τα καλά την πρότερη ματσίλα του με τους Gel να πρωτοστατούν, να γεμίζει πολύχρωμες παρουσίες και να γίνεται πραγματικά αυτό που πάντα διακήρυττε: ένας χώρος για όλους, ή με τα λόγια των ίδιων των Gel, "hardcore for the freaks".

Dreadful Necessities: Έπειτα από την σημαδιακή κυκλοφορία του "A Thousand Mile Stare", οι Incendiary άργησαν λίγο αλλά επέστρεψαν θριαμβευτικά με το "Change The Way You Think About Pain", με το αμερικάνικο hardcore τους όπου το breakdown βασιλεύει και τα φωνητικά πονάνε. Στο σταυροδρόμι που το hardcore συναντά το pop punk (ναι, υπάρχει αυτή η κακόφημη διασταύρωση), οι Blood Command κάνουν δέκα βήματα, τραβούν τα όπλα και με μια γουεστερνική εισαγωγή πυροβολούν ο ένας τον άλλον για να βγάλουν έναν πανέξυπνο δίσκο γεμάτο ενέργεια στο πρόσωπο του "World Domination". Το ντεμπούτο των Αμερικανών Spy με τίτλο "Satisfaction" ανασταίνει το αμερικάνικο hardcore παρέα με εφιαλτικά φωνητικά, ενώ οι Αυστραλοί Geld ακολουθούν με γοργό βήμα με το "Currency//Frustration". Γυρνώντας πίσω στην αμερικανική ήπειρο αλλά αυτή τη φορά στον Καναδά, οι Chain Whip μας ποτίζουν με αιματοβαμμένο, παλαιομοδίτικο hardcore εντός του "Call Of The Knife" όπου το μπάσο οργιάζει. Οι Initiate εντυπωσιάζουν με το πανέμορφο εσωτερικά και εξωτερικά μοντέρνο, κιθαριστικό hardcore τους εντός του "Cerebral Circus". Ταυτόχρονα, οι Faim δεν δικαιολογούν κανένα κοινωνικό κακώς κείμενο, και το χαοτικό, πολιτικοποιημένο hardcore τους ξεχύνεται μέσα από τα φανταχτερά χρώματα του "Your Life And Nothing Else". Για το τέλος, οι Paint It Black κλείνουν τα δέκα τους χρόνια με το "Famine" να ασκεί κριτική και να φοβάται όσα μέλλει να έρθουν, αλλά με θράσος αρνείται να αφήσει την επικείμενη δυστυχία να κυριαρχήσει.

Μια εντυπωσιακή χρονιά για το hardcore που ανελίσσεται προοδευτικό με κάθε του νέο σχήμα.

Blink-182 - One More Time...

Περιμέναμε. Ελπίζαμε. Ρίξαμε ευχή όταν είδαμε ένα φωτάκι εκεί ψηλά να πέφτει. Ο Mark, ο Tom και ο Travis δεν μπορούσαν να μας απογοητεύσουν. Ή μάλλον θα μπορούσαν, αλλά δεν το κάνουν. Παίζουν στο όριο της αυτοκριτικής και του πιο ξεφωνημένου throwback, με ένα βλακωδώς χαζό χαμόγελο στα χείλη, και αυτό από μόνο του αρκεί. Είχαν ήδη σκαρώσει μία τιτάνια επιστροφή δέκα χρόνια πίσω, το κάνουν ξανά κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες. Ο κλασικός blink-182 ήχος στέκει περήφανος όπως πάντα. Η βροχή από χιτάρες είναι οριακά αστεία. Υπερβολές; Σας παρακαλούμε. That's a you thing.

Meet Me @ The Altar - Past // Present // Future

Ποιος είπε ότι το ποπάνκ είναι μόνο νοσταλγία; Η Edith, η Téa και η Ada χωρίς φιοριτούρες ή κόλπα, έρχονται με το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους για να πραγματοποιήσουν τις υποσχέσεις που είχαν δώσει τα τελευταία χρόνια σε μικρού μήκους κυκλοφορίες. Πλατιά χαμόγελα, ασταμάτητο κέφι, υψωμένα μεσαία δάχτυλα προς κάθε ξινισμένη ή/και κλειστόμυαλη φάτσα. Οι Meet Me @ The Altar και το "Past // Present // Future" είναι λαμπρή απόδειξη ότι το ύφος μπορεί να κοιτάξει μπροστά κι ότι η αγαπημένη συνταγή, με μία ένεση φρεσκάδας, μπορεί πολύ εύκολα να σταθεί στο εδώ και το τώρα.

New Found Glory - Make The Most Of It

Σε πνεύμα απόλυτης ειλικρίνειας, μας πήρε αισθητά περισσότερη ώρα απ' όσο θα θέλαμε να παραδεχθούμε μέχρι να χωνέψουμε πλήρως το γεγονός ότι έχουν περάσει αισίως 13 (δεκατρία, ολογράφως) χρόνια από τότε που ο ομώνυμος δίσκος των New Found Glory τρύπωνε για πρώτη φορά στα μυαλά και τις καρδιές υποψιασμένων και ανυποψίαστων ακροατών. Στο "Make The Most Of It", η τετράδα ρίχνει τους τόνους, πιάνει τις ακουστικές, και υπενθυμίζει ότι στο τέλος της μέρας μία καλοστημένη μελωδία κι ένα ταιριαστό στιχάκι είναι υπέρ-αρκετά για να κερδηθεί η όποια μάχη.

Teenage Halloween - Till You Return

Αν αγαπάτε εξίσου τα τούπα-τούπα και τα emo χρώματα, μην πάτε παραπέρα. Η παρέα από το New Jersey έχει όλη την ενέργεια και όλα τα παράπονα για να γεφυρώσει τους δύο κόσμους, και να σερβίρει το αποτέλεσμα με παγάκια, κλείνοντας μάτι προς κάθε κατεύθυνση. Η νεανικότητα που είχαν οι πρώτες κυκλοφορίες των Teenage Halloween, από τότε που ήταν προσωπικό πρότζεκτ του Luk Henderiks, παραμένει αμείωτη στο "Till You Return". Οι γραμμές χτυπάνε κέντρο άκοπα. Η αβεβαιότητα έχει ελαχιστοποιηθεί στα όρια του δυνατού - είπαμε, συναισθηματικά παιδιά, μην τους ζητάμε τα αδύνατα.

Koyo - Would You Miss It?

Πόσο απέχει το hardcore από το pop-punk; Ένα μεγάλο ρεφραίν, ασφαλώς! Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε την ιστορία. Δεν είναι ότι θα περιμέναμε τα πρόσωπα πίσω από το σχήμα των Koyo να κλειστούν πίσω από τις σκηνές που τα ανέδειξαν (ενδ. SeeYouSpaceCowboy, Rain Of Salvation). Σε κάθε περίπτωση, το ντεμπούτο της πεντάδας, ονόματι "Would You Miss It?", παίζει τόσο απροβλημάτιστα, τόσο τσιτωμένα και με τόσο ιδρώτα που δεν γίνεται να περάσει στα ψιλά. Το πέρασμα του Anthony-των-Vein.fm-Didio προσθέτει με τρομακτική φυσικότητα ένα επιπλέον θαυμαστικό.

Dreadful Necessities: Σε χαμηλές πτήσεις, οι All Time Low κινούνται σε πιο νερωμένες pop κατευθύνσεις με το "Tell Me I'm Alive", αλλά τουλάχιστον κράτησαν για επιδόρπιο τη συνεργασιάρα με την Avril στο "Fake As Hell". Βραβείο διακριτικού τίτλου της χρονιάς αναμφίβολα πηγαίνει στον KennyHoopla για το "Blink And You'll Miss It". Οι Taking Meds επιμένουν στα πονηρά hooks και τις κιθάρες στο "Dial M For Meds", κι ας αδιαφορεί επιδεικτικά το mainstream. Μετά από εξαετή απουσία, οι Story Of The Year παραδίδουν μαθήματα επιστροφής στο μέλλον και το "Tear Me To Pieces" παίζει σαν το ημερολόγιο να γράφει 2005. Για την all-star-american-bitch Olivia Rodrigo και το "Guts" τα λόγια κι οι ταμπέλες ωχριούν. Την αγαπάμε όπως και να 'χει.

Spanish Love Songs - No Joy

Από το αλησμόνητο 2020 και το "Brave Faces Everyone" πέρασαν κιόλας 3 χρόνια αλλά νιώθω ότι ακόμα να συνέλθουμε και από το έτος αλλά και από το δίσκο. Στην τελική, δε φταίει το "No Joy" που εμείς χρειαζόμαστε θεραπεία 24/7 και οι Spanish Love Songs έστριψαν λίγο το τιμόνι, και μουσικά κατευθύνθηκαν 5 μοίρες προς το αισιόδοξο, χωρίς βέβαια να ξεχάσουν να μας παρασύρουν στο διάβα τους με το λυρικό τους περιεχόμενο. Το μονοπάτι τους το έχουν βρει και ελπίζουμε σε συνεχόμενα μεγαλεία.

Hot Mulligan - Why Would I Watch

Δεν ξέρω πιο κύμα του emo αντιπροσωπεύουν οι κύριοι από το Michigan, αλλά στα αυτιά μου κρατάνε το φλάμπουρο ψηλά ως εκπρόσωποι και φάτσες της μοντέρνας σκηνής. Δίσκος που φιγουράρει τα εξωφρενικά ζορισμένα φωνητικά του Tades Sanville δεν έχει κανένα δικαίωμα να είναι όσο πιασάρικος είναι αυτός, αλλά για δες που βρισκόμαστε, με το "Why Would I Watch" να μην σταματάει να παίζει από τον Μάιο. Δόξα και τιμή στις κιθάρες του δίσκου, με τις αλληλουχίες γευστικότατων ριφφ να συνοδεύουν σχεδόν κάθε κομμάτι.

Home Is Where - The Whaler

Η αγαπημένη (σύγχρονη) emο μπάντα της αγαπημένης σου (all time) emo μπάντας. Βιώσαμε το ίδιο χάος και πριν 2 χρόνια με το "i became birds" - το οποίο ακόμα προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε - και το "the whaler" χτυπάει με την ίδια ένταση. Κομφούζιο, εκρήξεις συναισθημάτων, ξυριστικές κιθάρες και νωχελικα φωνητικά. Στιχουργικά εστιάζει αρκετά σε άβολες εικονογραφικές περιγραφές τύπου κανιβαλισμού, ή θύματα τροχαίων, όλα όμως έχουντας πηγάσει από την εσωτερική πάλη και γενικότερη αυτοαπέχθεια της Brandon MacDonald με τον εαυτό της. Προσωπικά βρίσκω μεγάλη απόλαυση στην ευκολία με την οποία τα κομμάτια του δίσκου πηδάνε απο το ένα emo παρακλάδι στο επόμενο - με highlight το "yes! Yes! a thousand times yes!" A ναι, και εξώφυλλο της χρονιάς.

Taking Back Sunday - 152

Ναι, γεια σας; Γύρισε σπίτι ο μπαμπάς σας. 7 χρόνια μετά το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα (και 7 χρόνια νομίζοντας ότι δεν υφίστανται πλέον σα μπάντα), τα πάλαι ποτέ πρωτοπαλίκαρα της σκηνής επιστρέφουν κεφάτοι με το "152". Ενώ εν έτει 2023 δε θα βρεθούν σε πολλών τη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, δεν παύει να είναι μία πολύ ευχάριστη επιστροφή σε μάχιμη φόρμα για τον Adam Lazzara και τη παρέα του. Σινγκλάρες σαν το "S’Old" και το "Keep Going" βρέθηκαν ήδη στις ατέρμονες playlist μου και ενώ στην τελική είναι αρκετά άνιση σαν κυκλοφορία δε χρειαζόμαστε και δε περιμένουμε πολλά από τους Taking Back Sunday. Λίγη φρεσκάδα στην setlist τους και βουρ στις γεμάτες αρένες ανά την υφήλιο.

Citizen - Calling The Dogs

Έχοντας απαντήσει ήδη στο κάλεσμα των πολλαπλών στροφών στο είδος τους, οι Citizen κυκλοφόρησαν το διάδοχο του εντυπωσιακού "Life In Your Glass World" με το - δυστυχώς λιγότερο εντυπωσιακό - "Calling The Dogs". Αυτό που έκανε την κυκλοφορία του 2021 να ξεχωρίζει απονευρώθηκε, και βρίσκει τη μπάντα κάπου μετέωρη, χωρίς έστω καν να κοιτάει τα emo μεγαλεία του παρελθόντος (δηλαδή στο "Youth" του 2013). Παρά ταύτα, δεν παύει να κρύβει ελκυστικές, γκρουβάτες στιγμές όπως στο "Lay Low", και ελπίζουμε να ξαναβρουν τη φόρμα τους.

Dreadful Necessities: Στα περίεργα και αξιοσημείωτα της χρονιάς βρίσκουμε ασυζητητί τους Dispirited Spirits και τους Captain Jazz. Oι πρώτοι με το αχανές και διαστημικό (και ενίοτε jazzίστικο?!) emo τους, και οι δεύτεροι με το μεγαλύτερο ερωτηματικό που έχω συναντήσει μετά τους United Nations. "Creation is a disease" λέει. Σε άλλα νέα, οι awakebutstillinbed μπήκαν για τα καλά στα ραντάρ μας με το "chaos takes the wheel and i am a passenger" και περιμένουμε μεγάλα πράγματα από αυτούς στο μέλλον, ενώ οι Knuckle Puck προσπάθησαν να κάνουν αυτό που πέτυχαν οι/η Sincere Engineer, μία πανέμορφη συλλογή θλιμμένου emo pop-punk. Τέλος, οι Origami Angel δεν παύουν να είναι ο "περίεργος ξάδερφός" της σκηνής με την κυκλοφορία του "The Brightest Days" το οποιο δεν ειναι ούτε EP, ούτε LP αλλά mixtape, με μοναδικό σκοπό - πέρα από το επιδεικνύουν πόσο εμπνευσμένοι είναι μουσικά - να γαμήσουν το cataloguing κάθε OCD μέλους του discogs. Ε, και για τους Oh, Rain, μην τα ξαναλέμε.

Militarie Gun - Life Under The Gun

Ελάχιστοι δίσκοι, και ειδικά ντεμπούτα, μπορούν να καυχιούνται πως άφησαν τόσο μεγάλο στίγμα στη χρονιά που φεύγει. Ο πρώτος δίσκος των Αμερικανών κέρδισε τις εντυπώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ κατάφερε να βρει και μια θέση στα 30 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, όπως τα επιλέξαμε στο rocking.gr. Η απόφαση του Ian Shelton να αφήσει για λίγο στην άκρη του Regional Justice Center και να επενδύσει στο νέο αυτό σχήμα, έχει δικαιωθεί απόλυτα καθώς οι Militarie Gun αυτή τη στιγμή ηγούνται μιας σκηνής που από τη μία πατάει στο hardcore και το post-hardcore όπως ορίστηκε τη δεκαετία του 1990, και, από την άλλη, το ανακατεύει με το alternative rock και το μελωδικό punk rock των ‘00s. Το 2023 τους ανήκει και, αν όλα πάνε όπως ελπίζουμε, ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή.

Gumm - Slogan Machine

Αν θέλετε να το παίξετε ψαγμένοι στους φίλους σας, μπορείτε να λέτε πως εσείς γουστάρετε post-hardcore από την Τσαττανούγκα του Τενεσί. Αν όχι, μπορείτε απλώς να ακούσετε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Όπως και να έχει, οι Gumm, για κάποιους από εμάς, υπήρξαν η μεγαλύτερη αποκάλυψη του 2023. Και αυτό δεν έχει κάνει με καινοτομίες ή πειραματισμούς αλλά με το πόσο γαμάτο είναι αυτό που παίζουν. 25 λεπτά εγγυημένες απόλαυσης με άρωμα Dischord Records, screamo των ‘00s, alternative μελωδικά περάσματα, και μονίμως τσαμπουκαλεμένα φωνητικά. Αυτό που ξεκίνησε ως το καλύτερο post- hardcore μυστικό της χρονιάς, έχει ήδη εξελιχθεί σε φαινόμενο, και, ήδη, περιμένουμε με αγωνία τα επόμενα βήματά τους.

Fiddlehead - Death Is Nothing To Us

Παρόλο που άργησα να το ακούσω, οφείλω να ομολογήσω πως το "Between Τhe Richness" κατέληξε με τα χρόνια να είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους που βγήκαν το 2021. Η νέα, τρίτη κυκλοφορία των Fiddlehead, ήρθε για να αποδείξει πως το συγκρότημα παραμένει σε εξαιρετική φόρμα. Το "Death Is Nothing To Us" μπορεί να μην κατορθώνει να ξεπεράσει την προηγούμενη δουλειά τους, όμως, στέκεται επάξια δίπλα στα δύο προηγούμενα άλμπουμ των Αμερικανών και κλείνει ιδανικά την τριλογία που άνοιξε το "Springtime and Blind", με το συγκρότημα πλέον να έχει κατασταλάξει ηχητικά σε ένα άκρως πιασάρικο, ποιοτικό κι εθιστικό post-hardcore που το έχουμε ανάγκη.

Truth Cult - Walk The Wheel

Με αφετηρία το post- hardcore, ο δεύτερος δίσκος των Truth Cult αποτελεί μια κυκλοφορία ικανή να συγκεντρώσει γύρω της οπαδούς από διαφορετικές αφετηρίες. Και αυτό γιατί αυτή σπάει κάθε λογής ταμπέλες και συλλέγει στοιχεία από όλο το φάσμα του κιθαριστικού rock, από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα. Το συγκρότημα από τη Βαλτιμόρη, ήδη από τον πρώτο του δίσκο είχε αποδείξει πως κατεβάζει σοβαρή ηχητική πρόταση, όμως, εδώ, ξεπεράσανε όλες τις προσδοκίες και μας χάρισε μια δουλειά που, αρκετοί από εμάς, πιστεύουμε πως θα μνημονεύουμε ως σημαντική τα επόμενα χρόνια. Ακόμη βέβαια και αν αυτό δεν συμβεί, με βεβαιότητα ελάχιστοι άλλοι δίσκοι φέτος μας συγκίνησαν όσο αυτός.

Ex Everything - Slow Change Will Pull Us Apart

Αν κάτι έγινε περισσότερο σαφές φέτος είναι πως η post-hardcore σκηνή βρίσκεται σε τεράστια ακμή. Αυτό όμως που έχει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον είναι πως ο ήχος της δεν μπορεί να προσδιορισθεί με όρους που έχουμε συνηθίσει να κάνουμε. Έτσι, κάθε νέο (ή λιγότερο νέο) αξιόλογο σχήμα, έχοντας φυσικά μια κοινή αφετηρία, μας παραδίδει την δικιά του εκδοχή για το πως πρέπει να παίζεται αυτό. Οι Ex Everything εντυπωσίασαν φέτος, κυκλοφορώντας ένα ντεμπούτο που, από τη μία, χωράει κάτω από την μεγάλη ταμπέλα του post-hardcore αλλά, παράλληλα, εμπνέεται από το noise rock, το sludge, ή ακόμη και το mathcore. Αν αυτό σας ακούγεται δελεαστικό, που να ακούσετε και τη δισκάρα που έβγαλαν.

Dreadful Necessities: Οι To Be Gentle κυκλοφορήσαν το "What Keeps Me Here" μπλέκοντας post-hardcore με blackgaze και screamo στοιχεία, οι RILE στον πρώτο τους δίσκο, "Pessimist", ισορροπούν στη λεπτή γραμμή μεταξύ του hardcore και συγκροτημάτων όπως οι KEN Mode ή οι Botch, οι The St. Pierre Snake Invasion από το Bristol, με το "Galore" μας χάρισαν τον πιο πιασάρικο δίσκο της σκηνής για το 2023, ενώ οι Flooding με το "Silhouette Machine" μας ψάρωσαν για τα καλά μπολιάζοντας slowcore στοιχεία με αρκετό θόρυβο και στοιχεία από τις πιο πειραματικές στιγμές των Unwound. Εμείς πάντως σίγουρα ξεχωρίσαμε το shoegaze-ικό ντεμπούτο των Sign Language με τίτλο "Madison & Floral", το "Post-American" των MSPAINT που έλαβε και διθυραμβικές κριτικές στον διεθνή Τύπο, και, με βεβαιότητα τους Squint, που με το "Feel It All Wash Away" απέδειξαν πως αποτελούν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα συγκροτήματα της σκηνής.

Jeromes Dream - The Gray In Between

To "The Gray In Between" είναι από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, γενικότερα. Μιλάμε για ένα αριστούργημα του χώρου. Θόρυβος και ουρλιαχτά σε μια μοναδική και συγκλονιστική συνύπαρξη. Χωρίς να σε νοιάζει αν είναι περισσότερο rock, ή κάπως punk ή φλερτάρει με metal γούστα, κάνει μια μετάβαση σε ένα πιο μελαγχολικό τμήμα όπου ο τραγουδιστής έρχεται από πίσω και οι κιθάρες σταματούν την παράφωνη επίθεσή τους που μαγεύει. Το βασικό του ατού είναι ότι έρχονται πολύ μπροστά οι μελωδίες. Διάβασε τους στίχους. Ξανά άκου. Άσε αυτό που νιώθεις ελεύθερο. Άσε το να μεταλλαχθεί και θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πως αυτός ο δίσκος θα μείνει στην ιστορία.

Ostraca - Disaster

Πολύ δυνατό, ατμοσφαιρικό και όμορφο screamo που είναι πανέτοιμο να κοντράρει στα ίσα τις παλιότερες δουλειές τους. Το "Disaster" κάπου ακούγεται ιδιαίτερα σκληρό, κάπου έχει crust καφρίλες, αλλού ησυχάζει και φτιάχνει post-rock ηχοτοπία. Κάποιες φορές είναι sludge metal με βόθρικα φωνητικά. Το εκπληκτικό είναι όταν τα τερατώδη metal σημεία του ξαφνικά διαλύονται σε ένα απαλό, ήρεμο, ακουστικό θρόισμα. Οι αλλαγές στα κομμάτια είναι εντυπωσιακές. Είναι πανεύκολα το πιο γεμάτο, ολοκληρωμένο και συγκλονιστικό φετινό δημιούργημα για το ευρύτερο είδος. Λίγο παραπάνω από μισή ώρα. Πρέπει να επιστρέφεις συχνά και τακτικά σε αυτόν τον δίσκο. Θα το απολαμβάνεις κάθε φορά, με έναν διαφορετικό τρόπο!

Loma Prieta - Last

Σε όποιον αρέσει το κλασικό θορυβώδες γαμημένο ουρλιαχτό, τότε το "Last" είναι ακριβώς αυτό που ψάχνει. Έχει τρομακτικά, βαθιά και ενεργητικά όργανα και κραυγές, που υποστηρίζονται από αυτή τη μουντή και lo-fi βρώμικη αισθητική στην παραγωγή που δεν βρίσκουμε πολύ συχνά πλέον σε δίσκους αυτού του χώρου. Οριακά φλερτάρει με το noise-rock και σίγουρα μπορεί να ελκύσει φίλους και αυτής της μουσικής ιδέας. Δεν προσφέρει πρωτοτυπίες, αλλά η κιθαριστική δουλειά είναι πραγματικά πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και αρκετές φορές ξεχωριστή. Μπορεί να συγκινήσει και να διασκεδάσει ταυτόχρονα όποιον κάτσει πλάι του. Δεν είναι και το πιο φιλόξενο, αλλά σίγουρα μπορεί να σου παράξει συναισθήματα.

My Hair is a Rat's Nest - Fragment

Στο "Fragment" post-rcok και screamo δένουν υπέροχα μαζί. Κυκλοφορία (για αρχή) μόνο σε κασέτα. Η μπάντα φέτος αριθμεί αισίως δύο μέλη. Κάπου όλα τα κομμάτια καταλήγουν σε ένα νοσταλγικό post-hardcore του παρελθόντος. Έχει εξαιρετική ισορροπία μεταξύ προοδευτικής και δυναμικής μουσικής πορείας και εν γένει ενορχήστρωσης με τσιρίδες, συναίσθημα και οχετό. Το φοβερό είναι ότι φέρνει λίγο σε Slint, Respire, Raein και Touché Amoré κάτι που σε οπαδούς του είδους θα ακουστεί (και είναι) φανταστικό! Το άλμπουμ έχει υπέροχες στιγμές. H μπάντα όμως δεν έμεινε σε αυτό το υπέροχο δημιούργημα και μας χάρισε και το "Tornado Siren" για φέτος, χωρίς να είναι καλύτερο, είναι όμως εξίσου απολαυστικό και σε στιγμές ξεχωριστό και διαφορετικό.

Stormo - Endocannibalismo

Οι Ιταλοί ουρλιάζουν στην μητρική τους γλώσσα. Ο ήχος κρατάει μια hardcore punk παλιομοδίτικη σταθερά που δεν θα την βρεις σε κανένα άλλο δίσκο του παρακλαδιού αυτού αυτή τη χρονιά. Στις αλλαγές και στα τεχνικά σημεία ακούγεται σαν κλασικό mathcore, αλλά τελικά αποδίδεται και αποδομείται σε ένα μοντέρνο screamo με όλα τα άγρια στοιχεία του post-hardcore. Το "Endocannibalismo" έχει κιθάρες με τρομακτική ταχύτητα και εντυπωσιακή τεχνική. Όλα τα κομμάτια έχουν μια συναρπαστική αναταραχή και μια όμορφη λυσσαλέα πορεία. Τα γυρίσματα και τα γαργαλητά στις κιθάρες είναι πραγματικά συναρπαστικά! Σίγουρα δεν κουράζει.

Dreadful Necessities: Οι Thin στο "Dusk" μας χαρίζουν ένα βίαιο screamo/grind με αρκετό metal και ιδιαίτερη τεχνική με μαθηματική αντίληψη, οι Zmar στο "Napořád" εχουν πιο μοντέρνα κατεύθυνση με hardcore και black στοιχεία και οι Dreamwell στο "In My Saddest Dreams, I Am Beside You" κάνουν για άλλη μια χρονιά το καθήκον τους και τιμούν το είδος και με το παραπάνω. Οι Ιταλοί Øjne έφτιαξαν στο "Sogno #3" κάτι απολαυστικό και πολλοί γελάμε με το ότι περνιέται για EP ενώ είναι πάνω κάτω ίδιας διάρκειας με όλα τα παραπάνω (μπορεί και μεγαλύτερο!) και οι Death Goals δίνουν στο screamo τους μια κυρίως metalcore διάσταση στο "A Garden of Dead Flowers".

Wreathe - This Land Is Not An Idle God

Θα το επαναλαμβάνουμε μέχρι να είμαστε εντελώς σαφείς. Όχι, δεν μας παρέσυρε η αδυναμία μας στα πεπραγμένα του Alex CF και των υπόλοιπων εμπλεκόμενων για να καταλήξουμε πως το ντεμπούτο των Wreathe είναι συγκλονιστικό. Το οικολογικό και αντιφασιστικό emo-crust του "This Land Is Not An Idle God" αποτίει φόρο τιμής μεν στην θρυλική σκηνή των ‘00s, ταυτόχρονα, ηχεί εντυπωσιακά σύγχρονο. Οι Wreathe είτε κινούνται σε φρενήρεις ρυθμούς, είτε ρίχνουν ταχύτητες, καταφέρνουν σε λιγότερο από μισή ώρα να μεταδόσουν συναισθήματα βαθιά, ανθρώπινα, ενδυναμωτικά, φορτισμένα. Αυτά και άλλα πολλά καθιστούν το πρώτο τους άλμπουμ ως την κορυφαία crust κυκλοφορία για φέτος.

Systemik Viølence - Negative Mangel Attitude

Οι Πορτογάλοι κάφροι στο νέο τους δίσκο ηχούν αχαλίνωτοι. Το blackened d-beat/crust τους είναι ωμό, πρωτόγονο, αλλά ταυτόχρονα και ιδιοφυές. Στο "Negative Mangel Attitude" οι Systemik Violence συνδυάζουν τις επιρροές τους με ένα τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια. Διακατέχονται από μια λύσσα και μανία να επιτεθούν σε κάθε εξουσιαστικό θεσμό, ξεδιπλώνουν την αρνητική διαλεκτική τους με mangel punk τρόπο, κερδίζουν με την αφοσίωσή τους ακόμη και άτομα που δεν θα πίστευαν πως θα τους αγγίξει αυτή η μουσική έκφραση. Και όμως, μιλάμε για κολαστήριο.

Swordwielder - Wielding Metal Massacre

Ας προσπεράσουμε το γεγονός πως οι Swordwielder θεωρούν τη νέα τους κυκλοφορία ως mini-LP. Δεν κολλάμε σε τέτοια. Οι τέσσερις συνθέσεις του νέου άλμπουμ των Σουηδών, οι οποίοι ήρθαν και σάρωσαν ζωντανά σε αυτοοργανωμένα στέκια στη χώρα μας, είναι καταραμένα επικά μεγαλεία. Είναι σκονισμένα μαύρα λάβαρα που σηκώνονται καταμεσής μιας εξέγερσης, ένας stenchcore doomed metal punk βηματισμός προς την ολική απελευθέρωση των πάντων. Το "Wielding Metal Massacre" είναι ένα άλμπουμ που αν το ακούσεις δεν πρόκειται να το ξεχάσεις.

Destruct - Cries The Mocking Mother Nature

Το δεύτερο full length των Αμερικανών δεν αλλάζει πολλά σε σχέση με το ηχηρό "Echoes Of Life" του 2020. Το θορυβώδες crust/d-beat των Destruct ηχεί εκ νέου στο "Cries The Mocking Mother Nature" αδυσώπητο, εμπνευσμένο, πειστικό, ακραίο. Το σχήμα έχει καταφέρει να «τελειοποιήσει» τη συνθετική του προσέγγιση και κυκλοφορεί ένα δίσκο που άνετα θα μπορούσε να διαπραγματεύεται τη θέση του ως μια από τις πλέον απαραίτητες κυκλοφορίες του υπο-ιδιώματος, αφού δεν αρκείται απλώς στο να πλησιάσει τις επιρροές του. Αν το προσέξεις, θα βρεις και την ταυτότητα που τους κάνει να ξεχωρίζουν.

Ett Dödens Maskineri - Kulturkriget

Επιστροφή στη Σουηδία που φαίνεται πως γεννά διαρκώς crust punk μπάντες. Ο δεύτερος δίσκος των Ett Dödens Maskineri είναι ένα ηχητικό μανιφέστο. Το "Kulturkriget" βρίσκει την μπάντα να εκκινεί από την τοπική παράδοση μελωδικού crust punk και να πειραματίζεται προς νέα ηχοτοπία. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που διατηρεί το συναίσθημα ακέραιο καθ’ όλη τη διάρκειά του, ντύνοντας το μουσικά με ευφάνταστα κιθαριστικά θέματα. Οι Ett Dodens Maskineri κυκλοφόρησαν ένα από τα πιο ιδιαίτερα crust punk άλμπουμ των τελευταίων ετών, παίρνοντας ρίσκα και δικαιώνονται.

Dreadful Necessities: Οι θρυλικοί Βέλγοι Hiatus επανήλθαν δριμύτεροι με το "Out Of Hand", πιθανώς το καλύτερο άλμπουμ τους. Μένοντας σε μελωδικά/neo-crust μονοπάτια, οι Σουηδοί Fredag den 13:e με το "Mänskliga Gränstillstånd" ηχούν καλύτεροι από ποτέ, οι Καλιφορνέζοι Arüspex στο "Hawthorne & Henbane" σκηνοθετούν ελπιδοφόρα ηχοτοπία και οι Ούγγροι Tetem τιμούν τις επιρροές τους, ενώ οι Γερμανοί Downfall of Gaia και Rană ανταμώνουν με το post-black metal στα "Silhouettes Of Disgust" και "Richtfeuer" αντίστοιχα. Όσον αφορά το raw/d-beat, οι Physique με το "Again" μάλλον περνούν στο «πάνθεον» του ιδιώματος, όπως θα έπρεπε να κάνουν και οι Γάλλοι Deletär με στο ομότιτλο LP τους αλλά η ουτοπία απέχει ακόμα. Καταλήγοντας, οι δισκογραφικές επιστροφές των Σουηδών mangel τιτάνων Avskum με το "En Annan Värld Är Möjlig" και των Ιαπώνων cult ηρώων Crow με το "Eye" είναι συγκινητικές, αλλά είναι το νέο αίμα των Rot//Woven από το Oregon που με το anarcho/90s crust του "No Hope For A Better Past" κερδίζει τις εντυπώσεις.

Svalbard - The Weight Of The Mask

Ή: πώς να εξευγενίσεις τον ήχο σου, χωρίς να πουλήσεις την ψυχή σου. Κοιτώντας πίσω, η αρχή της στροφής στην πορεία των Svalbard διακρίνεται χωρίς πραγματικό κόπο. Το τέταρτο βήμα της παρέας από τη Βρετανία έρχεται απλά σαν την επιβεβαίωση ότι ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν να πουν και πλέον έχουν βρει ακριβώς τον τρόπο για να το φωνάξουν όσο πιο δυνατά γίνεται. Ο τρόπος που στο "The Weight Of The Mask" συνδυάζουν hardcore με crust και extreme metal στέκεται εξίσου προσωπικός και δυνατός. Οι κλωτσιές σε κάθε σκατόψυχο, οπισθοδρομικό μυαλό σκάνε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Racetraitor - Creation And The Timeless Order Of Things

Στις πλέον σοβαρές υποψηφιότητες για απόλυτο core μανιφέστο του 2023. Γενικά, όχι μόνο στη ακραία πλευρά. Οι καιροί μπορεί να έχουν αλλάξει από τότε που οι Racetraitor τάραζαν για πρώτη φορά τα νερά της σκηνής, ο χαρακτήρας τους όμως στο "Creation And The Timeless Order Of Things" παραμένει ακέραιος όπως τότε. Οι εικόνες παρουσιάζονται ωμές. Το στιχουργικό δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Οι αλήθειες κόβουν βαθιά. Η οργή ξεδιπλώνεται μέσα από ένα βομβαρδισμό ήχων και αναφορών. Οι καλεσμένοι προσθέτουν ταιριαστές επιπλέον πινελιές, χωρίς να σπάνε τη ροή. Πειραματικό, μαύρο, αληθινό έργο τέχνης.

Envision - The Gods That Built Tomorrow

Ή: πώς να φτιάξεις κάτι απόλυτα οπαδικό, χωρίς να ακουστείς σαν κακέκτυπο. Ακόμα και κάποιο ελάχιστα εξοικειωμένο αυτί, δεν θα χρειαστεί πολλαπλές ακροάσεις ή εξεζητημένες αναλύσεις για να αναγνωρίσει τις επιρροές πίσω από το "The Gods That Built Tomorrow", δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Envision. Οι παλαιάς κοπής metallic hardcore βάσεις φωνάζουν από χιλιόμετρα. Οι λοξές ματιές σε πιο καθαρά heavy (βάζετε εισαγωγικά ελεύθερα) κατευθύνσεις προσθέτουν ένα κάπως απρόσμενο, αλλά πάνω από απλά καλοδεχούμενο τουίστ. Οι κιθάρες κεντάνε. Είκοσι λεπτά σκέτη απόλαυση.

End - The Sin Of Human Frailty

Το πρώτο καμπανάκι είχε χτυπήσει πίσω στην υστερική τρέλα του 2020, δυνατά και καθαρά. Το δεύτερο ήταν πιο σύντομο, κάπως πιο ύπουλο, πακεταρισμένο σε split μορφή, αλλά και πάλι δύσκολο να χαθεί. Εσείς που είχατε ποντάρει ότι κάτι θα στράβωνε στο τρίτο, συγχαρητήρια, χάσατε. Η πεντάδα συνεχίζει το συνεχές σφυροκόπημα ακριβώς από εκεί που είχε αφήσει. Η αλλαγή προσώπου πίσω από το ντράμκιτ δεν επηρεάζει πραγματικά. Το μικρόφωνο στάζει αίμα. Στα σπασίματα δεν υπάρχει έλεος. Οι End με το "The Sin Of Human Frailty" παραμένουν η εξαίρεση στο χλιαρό κανόνα των supergroup.

Dying Wish - Symptoms Of Survival

Μουσική για moshing. Χωρίς ερωτήσεις ή εισαγωγές για αρχαρίους. Με τις ελάχιστες δυνατές παύσεις για ανάσες και αρκετό περιεχόμενο για να τρομάξει το κοινό των ίσων αποστάσεων. Οι Dying Wish είναι άξιοι συνεχιστές της γραμμής που ενώνει τη μεγάλη των At The Gates σχολή με το σήμερα. Η core καρδιά τους χτυπάει λίγο πιο δυνατά στα breakdowns. Οι κραυγές ξεχειλίζουν προσωπικότητα. Τα καθαρά περάσματα είναι έξυπνα τοποθετημένα. Η παραγωγή αφήνει μία μοντέρνα γεύση, το πακέτο του "Symptoms Of Survival" όμως είναι τόσο σωστά ισορροπημένο που δεν γίνεται να χάσει.

Dreadful Necessities: Πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Jesus Piece με το "...So Unknown" φτάνουν όσο πιο κοντά στο εκμοντερνισμένο core. Οι υπέροχοι Pupil Slicer χαλαρώνουν για λίγο τη math παράνοια και οι πειραματισμοί του "Blossom" εν τέλει τους δικαιώνουν με το παραπάνω. Προς έκπληξη κανενός, οι παλιοσειρές Harm's Way συνεχίζουν ακάθεκτα το σερί τους στο "Common Suffering". Το αυτό, σε πιο crossover κατευθύνσεις, ισχύει και για τους All Out War στο "Celestial Rot". Οι εκ Δανίας ορμώμενοι Telos σκορπάνε θόρυβο και βία στο "Delude". Οι Ιάπωνες Kruelty στο δεύτερο δίσκο τους, "Untopia", φτιάχνουν ένα τρομακτικό extreme-meets-core αμάλγαμα. Το βραβείο των νικητών της χρονιάς απονέμεται πανάξια στους Year Of The Knife, με το "No Love Lost" να σκάει σαν την ιδανικότερη δήλωση θριάμβου.

Gridlink - Coronet Juniper

Η επιστροφή των grindcore θεοτήτων ήταν αναμφίβολα το γεγονός της χρονιάς στη σκηνή. Οι Gridlink σχεδόν μια δεκαετία μετά το "Longhena" κατάφεραν οριακά το ακατόρθωτο, αφού το "Coronet Juniper" είναι πολλά περισσότερα από μια αντάξια επιστροφή. Το συγκρότημα αύξησε τη μελωδικότητα αλλά δεν μείωσε το παρανοϊκό sci-fi χάος, και εν τέλει κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με ξεκάθαρο στίγμα, που θέτει υποψηφιότητα για μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, αλλά και ένα από τα σπουδαιότερα έργα στην ιστορία του ιδιώματος. Διόλου ευκαταφρόνητο, αν αναλογισθείς πως οι Gridlink το έχουν ξανακάνει.

The HIRS Collective - We’re Still Here

Το καλλιτεχνικό / πολιτικό project των The HIRS Collective διαγράφει μια εξόχως σημαντική πορεία στο αμερικανικό extreme underground. Κάθε κυκλοφορία τους, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που θέλει να αναπτύξει, συνδυάζοντας μορφή και περιεχόμενο στον ύψιστο βαθμό. Το queercore/math/grind/powerviolence που μας ξέρασαν με το "We’re Still Here" είναι το επιστέγασμα όσων πρεσβεύει η κολλεκτίβα. Πληθώρα καλεσμένων, ευφάνταστα σημεία, τρομακτικές εναλλαγές, στιγμές που σου μένουν και στην μέση ένα πολύχρωμο όραμα να στέκει αυτόφωτο και να δείχνει το δρόμο.

Rotten Sound - Apocalypse

Grindcore του 21^ου αιώνα σημαίνει σε μεγάλο βαθμό Rotten Sound. Νέος δίσκος έπειτα από επτά χρόνια λοιπόν για τους Φινλανδούς ηγέτες και το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να μην είναι σαρωτικό. Το "Apocalypse" είναι μια σπουδή πάνω στην ηχητική ακρότητα, με σύγχρονη προσέγγιση αλλά εντελώς old-school πνεύμα. Οι Rotten Sound κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δισκογραφίας τους, το οποίο οφείλει να ακουσθεί με προσοχή καθώς διαθέτει αρκετές λεπτομέρειες για να ξεχωρίσει από την «κατάρα» του προβλέψιμου.

Closet Witch - Chiaroscuro

Όχι, το "Chiaroscuro" των Closet Witch δεν είναι ο καλύτερος δίσκος που δεν έβγαλαν οι Full Of Hell (που φέτος, παραδόξως θα τους βρείτε εις διπλούν σε άλλη ανασκόπηση). Η κορυφαία στιγμή της μπάντας από την Iowa είναι ένα μανιφέστο σύγχρονου πειραματικού και θορυβώδους grindcore, που δεν χρειάζεται τους σημαντικούς καλεσμένους για να σταθεί στη σκηνή, αλλά αντιθέτως τους αξιοποιεί για να αναδείξει το συνθετικό και δυναμικό του εύρος. Ας υποδεχθούμε λοιπόν ένα από τα πλέον ανανεωτικά και σημαντικά σχήματα του ήχου σήμερα με ένα κρότο.

Chepang - Swatta

Το μαγικό immigrindcore των Chepang δεν σταματά να μας συναρπάζει. Τρία χρόνια μετά το "Chatta" το σχήμα από το Νεπάλ με έδρα τη Νέα Υόρκη επιστρέφει με το "Swatta", και αφού είχε κυκλοφορήσει split φωτιά με τους Racetraitor, και υπενθυμίζει γιατί αποτελεί το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της σκηνής της τελευταίας δεκαετίας. Βίαιοι πειραματισμοί, οριακές μονόλεπτες συνθέσεις, ροή για σεμινάριο, kaiju στο εξώφυλλο, ιαπωνική φιλοσοφία και αισθητική που μαγνητίζει. Μέσα από τον ηχητικό τους εξτρεμισμό, οι Chepang επικοινωνούν την ελπίδα, την αλληλεγγύη, την ενότητα των καταπιεσμένων, τη δύναμη της ζωής σε ένα κόσμο που πεθαίνει.

Dreadful Necessities: To blackened powerviolence των Scalp στο "Black Tar" και η old-school εκδοχή του από τους Wound Man στο "Human Outline" αποτελούν τις κορυφές του υπο-ιδιώματος για φέτος. Οι Ολλανδοί Suffering Quota στο τεχνικό "Collide", οι Νορβηγοί Forcefed Horsehead στο οργιαστικό crust/grind/core "Monoceros" και οι Σκωτσέζοι Gendo Ikari στο παρανοϊκό "Rokubungi" προσέφεραν δύο από τις πιο ευφάνταστες κυκλοφορίες για φέτος. Οι Gravesend με το black/death/grind μανιφέστο μισανθρωπίας που είναι το "Gowanus Death Stomp" δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την ανασκόπηση της σκηνής της καρδούλας τους. H δισκογραφική επιστροφή των ηρώων See You Next Tuesday με το "Distractions", είναι όσο χαοτική και εμπνευσμένη ελπίζαμε, ενώ μάλλον η έκπληξη της χρονιάς είναι το χριστουγεννιάτικο «δώρο» του "Carceral Warfare" των Jarhead Fertilizer, που συνδυάζει άψογα σχεδόν όλα τα επιμέρους του grind/powerviolence.

Drain - Living Proof

To ντεμπούτο των Drain υπό τη σκέπη της Epitaph Records μάλλον ήταν ένα από τα πλέον πολυαναμενόμενα άλμπουμ της ευρύτερης σκηνής. Οι Καλιφορνέζοι, με το "Living Proof" δικαίωσαν πανηγυρικά τις προσδοκίες, διευρύνοντας την οπαδική βάση καθώς σερφάρουν στο hype του viral, και κυκλοφόρησαν ένα από τα πιο φρέσκα, στοχευμένα και πλήρη άλμπουμ στο χώρο τα τελευταία χρόνια. Μένει να δούμε που θα φτάσουν στο μέλλον. Το βέβαιο είναι πως θα κάνουν του κεφαλιού τους και τους εκτιμάμε για αυτό.

Judiciary - Flesh + Blood

Το δεύτερο άλμπουμ των Τεξανών Judiciary θεωρούμε πως δεν παίρνει τα credits που του αναλογούν. Το "Flesh + Blood" είναι βαρύ, σκοτεινό, ασήκωτο, riff-άτο μέχρι τελευταίας ρανίδας ιδρώτα, ενώ ταυτόχρονα ισορροπεί ανάμεσα σε εμπειρία και νεανική αυθάδεια. Οι Judiciary, έπειτα από τον ντόρο του ντεμπούτου τους, επανήλθαν και εξήγησαν το όνειρο του πως παίζεται το crossover σήμερα, δίχως να γέρνει προς οποιαδήποτε μονομερή κατεύθυνση των επιμέρους του.

Sunami - S/T

Πιστεύετε και εσείς πως το ομότιτλο ντεμπούτο των Sunami πέρασε στα ψιλά; Μακάρι να κάνουμε λάθος. Έπειτα από το split με τους Gulch που τους έβαλε στο χάρτη, οι Καλιφορνέζοι κυκλοφόρησαν 18 λεπτά hardcore βίας με crossover αέρα. Τεχνικά, ακούμε τις ενστάσεις της συμπερίληψής τους στην εν λόγω κατηγορία, όμως αντιλαμβανόμαστε το πνεύμα των συνθέσεων και του πως εκδηλώνεται η ορμή τους, και ευελπιστούμε πως όταν ισορροπήσουν ανάμεσα στις επιρροές τους, οι πληθωρικοί Sunami θα μας απασχολήσουν εντονότερα στο μέλλον, αν και ήδη φέτος λάμπουν.

Sentinel - Age Of Decay

Οι νεοσύστατοι Sentinel αποτελούνται από μέλη των Mindforce, Age of Apocalypse, Restraining Order, Mutually Assured Destruction και πάει λέγοντας. Πώς μεταφράζεται αυτό; Σε crossover thrash/punk με τα όλα του. Πράγματι, το "Age Of Decay" είναι ένα άλμπουμ που αν είχε βγει στα ‘80s (sic) θα αντιγραφόταν πιστά. Εκεί που χάνει σε πρωτοτυπία το βρίσκει σε αφοσίωση και μεράκι στην αμερικανική και ιαπωνική εκδοχή του ήχου, καθώς και στην αίσθηση πως όσο ακούς το δίσκο, έχεις ακούσει τα πάντα σε αυτό τον ήχο - αμάλγαμα του metal/punk. Όπως είπαν και οι ίδιοι με thrashος (sorry not sorry), this is crossover the way it's meant to be played.

Empire State Bastard - Rivers Of Heresy

Μέλη από Biffy Clyro, Oceansize μεταξύ άλλων, και στα τύμπανα ο Dave Lombardo. Οι Empire State Bastard αποφάσισαν να βγάλουν τους extreme εαυτούς τους στη φόρα και στο ντεμπούτο τους "Rivers Of Heresy" μπλέκουν αρκετά διαφορετικά στυλ υπό το πρίσμα μανιώδους riffing και αποτελεσματικών κοψιμάτων. Το πρώτο άλμπουμ του σχήματος είναι εν πολλοίς ακατάτακτο, αλλά αισθητικά μέσα στην ηχητική του βία και την ελαφριά συνθετική παράνοια εντοπίσαμε τη διάθεσή τους να μεταβούν από τις hardcore ρίζες τους σε αντίπερα συγγενικές ηχητικές όχθες και επαναλαμβάνουμε πως αξίζει να το ακούσετε.

Dreadful Necessities: Οι Zorn από τη Φιλαδέλφεια στο ομότιτλο άλμπουμ τους κυκλοφορούν ένα blackened thrash metal/punk έργο αγνής καφρίλας και σκότους. Οι Exhibition με το "The Last Laugh" απέδειξαν πως κατέχουν το συνδυασμό κοφτών riffs και φωνητικών που αναζητείς στο thrashcore και οι Σουηδοι Existence στο "Go To Heaven" μπλέκουν Cro-Mags και Integrity με παλιακό αμερικάνικο thrash και εμείς περιμένουμε την εκτόξευσή τους. Οι Ουκρανές Death Pill κατάφεραν να συνενώσουν εντυπωσιακά Bay Area thrash metal προσέγγιση και Riot Grrrl άποψη και θεματικές στο απαραίτητο και κρίσιμο ομότιτλο άλμπουμ τους. Αν ψάχνετε τους Pest Control κοιτάξτε παραδίπλα, αλλά πριν φύγετε να ακούσετε το "Cavern Of Inoculated Cognition" των εξαιρετικών Spinebreaker από το San Jose (τι γίνεται εκεί πέρα τέλος πάντων;) για να γκρουβάρετε στα HM-2 death metal riffs που σπάνε πάνω σε hardcore γκρεμούς και breakdowns.

Μεθυσμένα Ξωτικά - Α​ν​κ​ό​ρ

Έχει περάσει καιρός απ’ όταν μας συστήθηκαν τα Μεθυσμένα Ξωτικά. Ευτυχώς, το νέο τους άλμπουμ συνεχίζει να κάνει σαφές γιατί αυτοί, ύστερα από είκοσι πέντε χρόνια ενεργής παρουσίας, συνεχίζουν να θεωρούνται ένα από τα καλύτερα εγχώρια συγκροτήματα. Και αυτό δεν αφορά μόνο την punk σκηνή αλλά, ευρύτερα, τον ελληνόφωνο κιθαριστικό ήχο. Το "Ανκόρ" παραμένει πιστό στο πολιτικοποιημένο μελωδικό punk rock τους ενώ, σε αυτό, θα βρείτε διασκευές στο "Γυφτάκι" του Τζίμη Πανούση, στο "Οι Αστοί Τρομάξανε" του Πάνου Τζαβέλα, κι ένα κλείσιμο του ματιού στους φίλους των Αδιέξοδο.

90s Fat Kid - 27

Αν και νέο συγκρότημα οι 90s Fat Kid κυκλοφόρησαν φέτος έναν από τους πιο εθιστικούς ελληνόφωνους δίσκους της χρονιάς. Το απογυμνωμένο από ηλεκτρισμό punk rock του "27" θυμίζει συγκροτήματα που πρωταγωνίστησαν σε αυτοοργανωμένα live στα μέσα των ‘00s, όμως ο στίχος τους είναι πιθανά το πιο 2023 πράγμα εκεί έξω καθώς πετυχαίνει να κάνει στοχευμένη κοινωνική κριτική με χιούμορ και, κυρίως, χωρίς να κουνάει δάχτυλα. Κι είναι αυτή η αφοπλιστική τους ειλικρίνειά που πετυχαίνει να σε αρπάξει από τη μούρη και να σε αναγκάσεις να ανοίξεις αυτί. Απ’ όπου και αν το πιάσεις, αν και ελαφρώς άγουρο, είναι σαφέστατα σημαντικό, αξιόλογο και πολλά υποσχόμενο.

Ενάντια - Γιατί Πολύ Αφήσαμε Τα Ποντίκια Να Χορεύουν...

Μπορεί οι Ενάντια να δημιουργήθηκαν το 2005 από τρία μέλη της κλασικής σύνθεσης των punk θρύλων Αντίδραση, όμως μέχρι τώρα δεν είχαν κυκλοφορήσει κάποιο άλμπουμ. Τελικά, το 2023 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους από την Labyrinth of Thoughts, ένα γεγονός που, ομολογουμένως, είναι άκρως σημαντικό για την εγχώρια punk (και όχι μόνο) σκηνή. Το "Γιατί Πολύ Αφήσαμε Τα Ποντίκια Να Χορεύουν…" δεν αποπειράται να ξεφύγει από όσα θα περιμέναμε από αυτούς καθώς ο ήχος του κινείται μεταξύ του punk και του σκληρού hardcore της δεκαετίας του 1990, έτσι όπως, περίπου, το έπαιζαν και οι Αντίδραση. Αν όμως αφήσουμε στην άκρη τις όποιες υπερβάσεις, τελικά, αυτό που μένει είναι ένα άλμπουμ που δεν μασάει τα λόγια του, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, και κρατάει αναμμένη τη φλόγα της εγχώριας punk παράδοσης.

Τσιμέντο - 45° Υ​π​ό Σ​κ​ι​ά

Μπορεί οι Τσιμέντο να αποτελούν ένα νέο σχήμα όμως τα μέλη τους έχουν συμμετάσχει σε διάφορα συγκροτήματα όπως οι GAD, οι Yeah, οι Low Gravity, οι New Zero God, και άλλα. Παρόλο που έδωσαν το πρώτο τους live στην αρχή της χρονιάς, τελικά, πριν τελειώσει το 2023, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους με τίτλο "45° Υπό Σκιά" από την Lab Records. Το άλμπουμ αποτελείται από εφτά κομμάτια, εκ των οποίων τα τέσσερα ξεπερνάνε τα έξι λεπτά (!), που, μπορεί να έχουν ως αφετηρία το punk rock, όμως, συγχρόνως, φανερώνουν post-punk, new wave, και garage επιρροές. Στο τέλος της ημέρας, οι Τσιμέντο παίζουν rock’n’roll που αξίζει την προσοχή σας.

Πυρ Κατά Βούληση - Θύματα Ειρήνης

Ακόμη ένα νέο σχήμα που όμως, επίσης, αποτελείται από μέλη σημαντικών συγκροτημάτων όπως οι Πανδημία, Sarabante και οι Χωρίς Οίκτο. Το ντεμπούτο τους με τίτλο "Θύματα Ειρήνης", εκ πρώτης ακρόασης θα μπορούσε να αδικηθεί ως ακόμη μια κλασσική περίπτωση άτεχνου ελληνικού κατσαπάνκ. Όποιος όμως στήσει αυτί θα ακούσει εδώ σοβαρό και πολλά υποσχόμενο d-beat με καλοδουλεμένες κιθάρες, εξαιρετικό rhythm section, και άκρως πορωτικά φωνητικά. Οι Πυρ Κατά Βούληση αποδεικνύονται ως μια από τις πιο χαρακτηριστικές και ιδιαίτερες φωνές του 2023. Ανυπομονούμε για τη συνέχεια.

Dreadful Necessities: Μετά από ένα demo που κυκλοφόρησε το 2022, οι Νεκρή Πτέρυγα κυκλοφόρησαν φέτος το τσαμπουκαλεμένο blackened crust ντεμπούτο τους με τίτλο "Σ​τ​ο​ν Ί​σ​κ​ι​ο Μ​ι​α​ς Ν​έ​α​ς Φ​ρ​ί​κ​η​ς" ενώ, στο ίδιο κλίμα οι Πρώην Άνθρωποι κυκλοφόρησαν το "Πνιγμένοι Στην Πυρά" που τους διατηρεί σε εγρήγορση και οι Κενό Μνήμης το "Ελλενιτ" που φέρνει κατά νου τα εγχώρια ‘90s. Οι Britney Fears από τα Ιωάννινα έβγαλαν τον ομώνυμο δίσκο τους για d-beat γούστα όπως και οι Terminal στο "Θύματα Προπαγάνδας" εφτάρι, οι Pirates City στο "Λώβη" μας κέρασαν ποιοτικό ska-punk, Τα Στούκας επέστρεψαν με το ιδιαίτερο ηχητικά "200 Χρόνια Χλέπες", ενώ οι Ξόρκι στο "Στη Γη Των Μεγάλων Μανιταριών" απέδειξαν πως το dungeon synth punk τους παραμένει επίκαιρο. Τέλος, ειδική αναφορά αξίζει στα Ανώμαλλα Ρίμματα στα οποία συμμετέχει ο Σωτήρης Θεοχάρης, που κυκλοφόρησαν το mini LP "Έξη", και στη συλλογή "Είσοδος Κινδύνου", στην οποία συμμετέχουν με νέα μουσική μερικά από τα σημαντικότερα σύγχρονα σχήματα.

Head Cleaner - The Extreme Sound Of Truth

H δισκογραφική επιστροφή των Head Cleaner ήταν όσα περιμέναμε και περισσότερα. Το "The Extreme Sound Of Truth" είναι ένα σαρωτικό, σύγχρονο, ογκώδες αλλά όχι δυσκίνητο death/grind άλμπουμ που τιμά στο έπακρο τόσο την κληρονομιά των ηρώων της εγχώριας σκηνής, όσο και τις εκλεκτικές του επιρροές. Η ειλικρινής επίθεση κατά πάντων που προσφέρουν οι ανανεωμένοι Θεσσαλονικείς με σύμμαχο μια εξαιρετική παραγωγή, είναι αφοπλιστικά απολαυστική και ουσιώδης, συμπυκνωμένη σε 25 πλούσια λεπτά. Ελπίζουμε να μην το προσπεράσατε.

Μαύρο Γάλα - Tenderness

Ντεμπούτο με τη Venerate και τέταρτο άλμπουμ τους συνολικά, το "Tenderness" των Μαύρο Γάλα είναι ένα διαφορετικό άλμπουμ. Οι Αθηναίοι κατάφεραν να ισορροπήσουν ιδανικά όλες τις διαφορετικές πτυχές του screamο τις οποίες συνδυάζουν και να προσφέρουν ένα πυκνό μα και συναισθηματικό (πώς αλλιώς) αποτέλεσμα. Το "Tenderness" είναι ένα άλμπουμ που αφουγκράζεται το σήμερα ενός ήχου που συνεχίζει να ακμάζει και διεκδικεί επάξια τη θέση του στη διεθνή σκηνή, όντας μια αναζωογοννητική έκπληξη μες τη χρονιά.

Rampage! - Delusions Of Dominance

Δεν γίνεται να μην εκτιμάς την αφοσίωση των Rampage! Το αθηναϊκό συγκρότημα παραμένει εδώ και χρόνια πιστό στις D.I.Y. αξίες του και το "Delusions Of Dominance" δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί την ηχητική τους αποτύπωση. Παραδοσιακό ’82 hardcore, γενναίες δόσεις δρομίσιου oi! punk, ικανό να παρασύρει, το νέο άλμπουμ των Rampage! δεν είναι απλώς η καλύτερη δουλειά τους κατά την ταπεινή μας άποψη αλλά και ένας δίσκος που αποτυπώνει ιδανικά και ολοκληρωμένα την εν λόγω πτυχή του υπο-ιδιώματος στο σήμερα.

Deep X Cut - No Heal

Αν πέρσυ με το "It Hurts" μας συστήθηκαν εμφατικά, φέτος οι Deep X Cut από τα Γιάννενα μας πήραν τα μυαλά! Το "No Heal" είναι ένα συναρπαστικό πολιτικοποιημένο άλμπουμ κλασικού αμερικανικού hardcore ισόποσα ανακατεμένου με powerviolence, με ιδιαίτερη έμφαση στην εξέλιξη των συνθέσεων. Η ορμή και το ζωτικό πάθος που ξεπροβάλλουν από κάθε ακρόαση και αντανακλώνται στις ζωντανές εμφανίσεις των DeepXCut, αιχμαλωτίζονται ιδανικά μέσα σε τραγούδια που ξέρουν τι θέλουν να μεταδόσουν και κυρίως το πώς. Πράγμα ανεκτίμητο.

Liptards - Bowery Smile

Το punk σχήμα από τη Θεσσαλονίκη κυκλοφόρησε την άνοιξη το full length ντεμπούτο του και μας γοήτευσε με την rock ‘n’ roll οπτική του. Motorcharged άσματα, επιρροές από Αυστραλία μέχρι Σουηδία, και από τα ‘60s μέχρι τα ‘00s, ενέργεια και άποψη. Οι Liptards στο "Bowery Smile" ανέδειξαν τη χάρη του ουσιωδώς απλού έναντι του απλοϊκού και επιφανειακού προσφέροντάς μας στην πορεία μερικά εξαιρετικά κομμάτια. Με τη ροή του δίσκου να αποτελεί σύμμαχο και τις επαναλήψεις στις ακροάσεις σταθερές, δηλώνουμε με βεβαιότητα πως εδώ υπάρχει μέλλον, αλλά το παρόν αξίζει την προσοχή σας.

Dreadful Necessities: Οι Συντρίμμια στο "Repulsive Inexpression" με οργιαστικό black/death/grind/powerviolence τίμησαν στο έπακρο τη "noise not music" φιλοσοφία. Οι Ascendancy από Καβάλα στο "Align Through Chaos" παίζουν ογκώδες metallic hardcore με μπόλικες crossover αναφορές. Περνάμε στα Eps και εκεί οι Malignant παραδίδουν βάρβαρο beatdown hardcore στο "The Defragmentation Begins…", όπως και οι Detestment στο πιο ακραίο "210 Beatdown", ενώ για τους Degrading Spectacle και το ομότιτλο ντεμπούτο τους τα είπαμε και πρόσφατα. Καταλήγουμε με το σκληρό «μεταλλικό» death rock των Gloomy Sunday στο "Scenes Of Trauma" που μας κερδίζει με κάθε ακρόαση, όπως κάνει και το άρτι αφιχθέν σκοτεινό post-punk του "Total Absence Of Light" των Data Fragments που ακόμη το εξερευνάμε.

Scowl - Psychic Dance Routine

Φαντεζί μακιγιάζ, τακούνια, μεγάλα παρδαλά νύχια, hyperfemme έκφραση. Στοιχεία που κάποτε δεν ταίριαζαν στο hardcore και το punk, μα για τους Scowl δεν έχει καμία σημασία πλέον. Οι Scowl αλλάζουν πορεία και με το φετινό τους Ep "Psychic Dance Routine", μας πλασάρουν άκοπα και απλόχερα πέντε συγκλονιστικά καλά και συνεκτικά κομμάτια με άμεσα κλασσικά ρεφρέν. Μας ωθούν να χορέψουμε εντός κι εκτός του moshpit, ανοίγουν τα γκάζια με τη γκαραζία της κιθάρας τους και δεν τους νοιάζει καμία κριτική, άλλωστε είναι το punk του σήμερα.

One Step Closer - Songs For The Willow

Από το πρώτο βήμα τους με το συγκινητικό "This Place You Know", οι One Step Closer πλησιάζουν κυριολεκτικά ένα βήμα τη φορά πιο κοντά στο βάθρο των πιο σημαντικών post-hardcore σχημάτων της εποχής μας. Εκεί που αναμέναμε το νέο τους δίσκο με ανυπομονησία, ήρθε φέτος το EP "Songs For The Willow", όπου πετυχαίνει το τρία στα τρία με τα κομμάτια "Dark Blue", "Turn To Me" και ‘T.T.S.P." που στο άκουσμα του καθενός, ένα δάκρυ κυλάει μα ταυτόχρονα μια ζεστή αγκαλιά απλώνεται γύρω σου, ωθώντας σε να σπαράξεις τα σωθικά σου σε απόλυτη ασφάλεια. Συγκρότημα διαμάντι.

Memorydrip - Memorydrip

Πρώην μέλη των Caspian, Teenage Wrist και Fear Before The March Of Flames ενώνονται σε μία φρέσκια σύμπραξη, αυτή των Memorydrip, όπου συνδυάζουν αρμονικά post-hardcore, shoegaze και post-punk μελωδίες. Το πρώτο τους, ομότιτλο EP "Memorydrip", αν και με οκτώ συνθέσεις εντός του θα μπορούσε να είναι ολόκληρος δίσκος, μας δίνει μια σαφή εικόνα όλων των αναφορών τους, και μας βοηθά να καταλάβουμε ότι αυτό το προσωρινό πείραμα της καραντίνας έχει λαμπρό μέλλον μπροστά του.

Adrestia featuring Tomas Jonsson - Dead End Roads

Ζήτησε κανείς μας τους Adrestia σε συνεργασία με τον τραγουδιστή των Anti Cimex; Όχι, αλλά καλύτερα, μιας και τα καλύτερα δώρα στη ζωή έρχονται όταν δεν τα περιμένεις. Οι Adrestia στην φετινή τους κυκλοφορία, το EP "Dead End Roads", συνεργάζονται με τον Tomas Jonsson και είναι σαν αυτός να βρισκόταν πάντα εκεί. Οι Adrestia δεν διστάζουν να αντιστέκονται και να μιλούν για όσα τους προβληματίζουν, όπως και τελικά, να μας δίνουν πίσω μία φωνή που μας είχε λείψει πολύ. Οι Σουηδοί στο crust άλλωστε, ξέρουν καλύτερα.

Lagrimas, Habak - Lagrimas//Habak

Το μελωδικό crust είναι ένα δέντρο που απλώνει τις ρίζες του σε όλη τη γη. Από το Los Angeles στο Μεξικό, οι Lagrimas και οι Habak ενώνουν τις δυνάμεις τους για την προσωπική τους ρήξη με το ιδίωμα, και ενώνονται στη split κυκλοφορία "Lagrimas//Habak", που ταξιδεύει ηχητικά από τους Tragedy μέχρι τους Ekkaia. Screamo, post-metal, d-beat, όλα έχουν την τιμητική τους εντός μιας δημιουργίας που μας υπόσχεται πολλά για το μέλλον του χώρου, από αμφότερους τους συμμετέχοντες.

Dreadful Necessities: Η Πολωνία θυμάται συχνά πυκνά να μας χαρίζει μόνο τα καλύτερα όσων αφορά τη μουσική και φέτος οι νεαροί σχετικά Sanctus Iuda συνεργάζονται με τους ιστορικούς Dissafect που επαναδραστηριοποιούνται μετά από πολλά χρόνια για την split κυκλοφορία "Fuck All Boarders", πλήρως αυτοαναφορική του εσωτερικού anarcho-punk της σύμπραξης. Από την άλλη, η συνεργασία των Illvilja με τους M:40 επιβεβαιώνει πως οι Σουηδοί γνωρίζουν καλά το crust σε όλες τις πτυχές του με το δικό τους split δίσκο. Πίσω στα EP, οι Pinkshift πραγματεύονται τη θηλυκή μορφή στην ινδουιστική κουλτούρα όπου αποτελεί βεβαίως και την δική τους καταγωγή - έτσι εντός του "Suraksha" προικιζόμαστε με τρία εξαιρετικά αξιομνημόνευτα pop-punk κομμάτια και ανυπομονούμε για τη συνέχεια. Σε πιο σκληρά ακούσματα μα εξίσου φεμινιστικά, το hardcore punk των Entry συναρπάζει με τη βαναυσότητά του στο νέο τους Ep, "Exit Interview" ενώ για το κλείσιμο, η αμεσότητα του queer anarcho-punk των Hope? κορυφώνεται στο νέο τους EP "Your Perception Is Not My Reality".