Το "Echoes Of Life" του 2020 αποτελεί μέχρι και σήμερα μια από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες στο ευρύτερο, βδελυγματικό d-beat των τελευταίων ετών. Η είδηση πως οι Αμερικανοί Destruct επέστρεψαν με το δεύτερο full length LP τους λοιπόν, επέφερε επιφωνήματα ενθουσιασμού στο κεφάλι μου. To "Cries The Mocking Mother Nature" σε 24 λεπτά και δώδεκα συνθέσεις βρίσκει την μπάντα εκεί που την αφήσαμε. Ιαπωνικές και UK82 επιρροές, αδιανόητα τέλεια τύμπανα, φωνητικά ολόσωστα, βορβορώδες μπάσο, αμερικανική αλητεία όπως κοχλάζει στο underground των τελευταίων ετών.

Το crust punk των Destruct, παραμένει αρχετυπικό, αλλά εδώ φαντάζει λιγότερο ενθουσιώδες και περισσότερο μοχθηρό, και δυσοίωνο. Κατά μια έννοια, χωρίς να αλλοιώνουν ή να αμβλύνουν τον ήχο τους, οι Destruct συνθλίβουν τα πάντα στο διάβα τους, κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ που αν το ακούσεις και σου αρέσει, να ξέρεις πως δεν υπάρχει επιστροφή. Τα ουρλιαχτά της μητέρας φύσης, με τους Misery να αχνοφαίνονται στο βάθος ως επιρροή, για ακόμη μια φορά παίρνουν αυτιά και ζωές. Μπαντάρα. Δισκάρα.

Bandcamp
Youtube

Έτσι δήλωσε η τραγουδίστρια Kat Moss, σε πρόσφατη συνέντευξή της με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου EP της ανερχόμενης καλιφορνέζικης μπαντάρας. Και πράγματι, σε λιγότερο από δύο λεπτά, το εναρκτήριο "Shot Down" με τη ρεφραινάρα και το εθιστικό lead να εναλλάσσονται με οργιαστικά hardcore μέρη, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Βάλε στην εξίσωση, και το σχεδόν shoegaze, με έντονες δόσεις Turnstile, ομότιτλο άσμα, και κάπως καθίσταται σαφές πως ο ντόρος που προκάλεσε η μπάντα με το φρέσκο, ανανεωτικό και αλάνθαστο "How Flowers Grow" το 2021, είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένος. Τα EP στην hardcore υποκουλτούρα έχουν παράδοση, και εδώ ίσως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σημείο καμπής για μια μπάντα που ενώνει τους Sick Of It All και τους Gorilla Biscuits με τους Sonic Youth (νιώσε απλά τη γκρούβα του "Opening Night"). Σε έντεκα λεπτά και πέντε συνθέσεις, οι Scowl κυκλοφορούν ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς στο ιδίωμα. Μιλάμε για αδιανόητο replay value. Άριστο.

Bandcamp

Πέρασε λίγος καιρός, αλλά επειδή το νέο πόνημα των Wound Man ακόμα βασανίζει ηχεία και αυτιά, ήρθε η ώρα να πούμε κάποια πράγματα. Το "Human Outline", είναι η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του κτήνους από του Μασαχουσέτη, που ήρθε για να μας υπενθυμίσει, τι εστί, απολαυστικό, οργανικό, hardcore/powerviolence. Με μια υποδειγματική παραγωγή και ηχητική προσέγγιση, με φωνητικά που γδέρνουν μυαλά και τοίχους, με αργόσυρτα, doom περάσματα που μετατρέπουν τα βίαια ξεσπάσματα σε αποκαλυπτικές εικόνες, τα 20 λεπτά του δίσκου αποδεικνύουν, και στα πλέον ανυποψίαστα αυτιά, γιατί αυτό το σχήμα κάνει ντόρο με κάθε άλμπουμ του. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα είναι, ενώ συνθλίβομαι από την αλληλουχία "Infection" & "Dragged", πως το "Human Outline" είναι μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς στο χώρο. Απλά επικεντρώσου στις εντάσεις και τους παλμούς των εγχόρδων. Τα υπόλοιπα θα σκάσουν πάνω σου.

Bandcamp

Καναδάς και dissonant death metal φέρνει αμέσως στο νου τους Gorguts. Δικαίως. Αν βάλουμε στην εξίσωση και σχήματα όπως οι Ulcerate, Demilich, και λοιπές ομορφιές, παίρνουμε αμέσως το ηχητικό υπόβαθρο των Ignominy. Η μπάντα, στο ολοκληρωμένο της ντεμπούτο, "Imminent Collapse", καταφεύγει σε αυτά τα εφιαλτικά ηχοτοπία και προσφέρει την δική της οπτική πάνω στο ιδίωμα. Στιγμές όπως το εντυπωσιακό "Reminiscence Of Hatred" δείχνουν πως το σχήμα δεν αναμασά απλά φόρμες, δυσαρμονίες και ιδέες άλλων, αλλά μπορεί να επιτύχει κορυφαίες αυξομειώσεις έντασης και πίεσης. Για την ακρίβεια, τα 35 λεπτά του άλμπουμ αποκαλύπτουν ένα σχήμα που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα σε ατμόσφαιρα, θεατρικότητα, και τεχνοκρατικό όγκο. Αναμένουμε τη συνέχεια.

Bandcamp
Youtube

Κάτι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην hardcore σκηνή της Δανίας. Ας δούμε πέρα από ονόματα όπως οι «καταξιωμένοι» Hexis ή οι παραγνωρισμένοι Tvivler. Η τελευταία «ανακάλυψη», είναι οι Telos με το λασπωμένο και ανορίοτο metallic hardcore/mathcore τους. Στο νέο τους άλμπουμ, "Delude", οι Δανοί αποφάσισαν να μπλέξουν πρακτικά τα πάντα μέσα, με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Από συγκινητικές, screamo λυτρώσεις ("I’ve Been Gone For So Long"), μέχρι Converge-ικές επιθέσεις κατά πάντων ("Never Me") ή πιο βαλτώδη και θορυβώδη post-metal περάσματα ("I Accept / I Receive"), το σχήμα παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα διάθεση προσαρμογής και ανασύνταξης. Ουδεμία στιγμή βέβαια, οι Telos δεν παρασύρονται από τις επιρροές τους. Μπορεί να μην αφήνουν τα δόντια τους από το λαιμό σου ούτε για δευτερόλεπτο, με τις δυαρμονίες των χορδών, χάρη και στην φοβερή παραγωγή, να αντηχούν και στον θόρυβο εφιαλτικά, αλλά δεν γίνονται ποτέ δυσπρόσιτοι για τα μυημένα αυτιά. Από τις υπόγειες εκπλήξεις της φετινής χρονιάς.

Bandcamp

Από την πόλη Sapmi της Νορβηγίας, το ντουέτο των Herborg Rundberg (πιάνο) και Kristian Svalestad Olstad (κιθάρα) παίζει σύγχρονη nordic jazz με αρκετές πειραματικές αναζητήσεις. Αυτό εδώ είναι το τρίτο τους άλμπουμ κι είναι πραγματικά κάτι το αυθεντικά εξαιρετικό! Το ντουέτο συνέθεσε το "Flora Eallin" ως commissioned έργο για την North Norwegian Jazz Ensemble το 2021 και τώρα κυκλοφορεί ως κανονικό άλμπουμ, με την συμμετοχή της 10μελούς αυτής jazz ορχήστρας. Παγωμένες, ευφάνταστες συνθέσεις που ταξιδεύουν από τα πιο ατμοσφαιρικά αρκτικά ηχοτόπια στις πιο καυτές αυτοσχεδιαστικές περιπλανήσεις, καταπληκτικές ενορχηστρώσεις και δεκάδες εναλλαγές ιδεών και διαφορετικών διαθέσεων είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά ενός άλμπουμ που δεν μοιάζει με τίποτα και κυριαρχείται από τους δικούς του, μαγικούς νόμους. Αυθεντικά περιπετειώδες και πλήρως ακατάτακτο, το "Flora Eallin" είναι ένας δίσκος γεμάτο γενναίες jazz αντιθέσεις, κι ένα πείραμα που δεν φοβάται να αξιοποιήσει κινηματογραφικές και electronica ιδέες με τρόπο μαγικό.

Bandcamp

Έπειτα από ένα demo στα τέλη του 2022, οι Νεκρή Πτέρυγα από τη Θεσσαλονίκη κυκλοφόρησαν πριν λίγες εβδομάδες το ντεμπούτο LP τους, "Στον Ίσκιο Μιας Νέας Φρίκης". Αν πέρσυ, τα τελευταία άλμπουμ των Ορυμαγδός, Καταχνιά και Becrah σε άγγιξαν, αλλά αναζητείς ακόμη τον ήχο μπετόν αρμέ που είχαν οι Sarabante στις πρώτες τους κυκλοφορίες, τότε ακούς δίχως δεύτερη σκέψη. Για όσα άτομα όμως διαβάζουν αυτές τις γραμμές και δεν είναι εξοικειωμένα με αυτή τη σκηνή, τότε οι Νεκρή Πτέρυγα, που στιχουργικά παραμένουν αιχμηροί, επίκαιροι, και κοινωνικά ευαίσθητοι/οργισμένοι, ντύνουν με d-beat, γενναίες extreme metal κιθαριστικές επιρροές, ειδικά σε leads/solos και σωστά φωνητικά, οκτώ προσεγμένες συνθέσεις. Στο φινάλε του δίσκου με το "Κρύα Κουζίνα", όλα θα έχουν μπει στη θέση τους, για ένα άλμπουμ που σε κερδίζει σταδιακά. Νέα προσθήκη στην εγχώρια hardcore/crust σκηνή, που διαθέτει όλα τα ηχητικά στοιχεία που εκτιμώ προσωπικά στο ιδίωμα, πάντα με μια αίσθηση κρισιμότητας.

Bandcamp
Youtube

Οι Νορβηγοί Lumsk επιστρέφουν μετά από 16 ολόκληρα χρόνια με το τέταρτο full length άλμπουμ τους για να συνεχίσουν τον ατμοσφαιρικό metal/rock δρόμο που ξεκίνησαν να χαράζουν καιρό πριν. Η φωνή της νέας τραγουδίστριας Mari Klingen θα φέρει αναπόφευκτα στο νου κάτι από την Kari Rueslatten και τα χρυσά άτμο-90s, το βλέμμα όμως των Lumsk είναι ισόποσα στραμμένο και στην folk παράδοση της πατρίδας τους. Όμορφες μελωδίες σε κιθάρες, βιολιά ή πιάνο πάνω σε «κανονικούς» metal/rock ρυθμούς, ευαίσθητα, ρομαντικά φωνητικά και ευκολοάκουστες ενορχηστρώσεις, συγκροτούν ένα όμορφο κι ευθύ ηχητικό αποτέλεσμα που είναι λειτουργικό, καλαίσθητο και κατανοητό, ακόμα κι αν δεν πάει σε μεγάλα καλλιτεχνικά βάθη. Μερικά από τα 12 τραγούδια είναι πραγματικά φανταστικά ("Det Dode Barn", "Das Tode Kind"), κι ο δίσκος συνολικά αποσκοπεί στο να κυλήσει γλυκά σαν τα ποιήματα του Νορβηγού Andre Bjerke, από την συλλογή του οποίου έχει εξάλλου προκύψει κι ο τίτλος του άλμπουμ. Ένα όμορφο, αν και αρκετά παλιομοδίτικο, άλμπουμ.

Bandcamp

Χάλια εξώφυλλο. Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας πάμε στο επίδικο, που είναι η μουσική του "Radical Romantics", του τρίτου προσωπικού άλμπουμ του Fever Ray, ή αλλιώς Karin Dreijer Andersson (το/του), το οποίο μπορεί να το θυμάστε από το electro-pop ντουέτο "The Knife". Ευτυχώς, η μουσική δεν είναι απλώς πολύ καλύτερη, είναι πραγματικά υποδειγματική. Η πειραματική synth-pop του Fever Ray επιστρέφει δυναμικά, με συνθέσεις που περνάνε από διάφορες διαθέσεις, επιτρέποντάς του να αναδεικνύει και το εκφραστικό εύρος της φωνής του. Από το ατμοσφαιρικό beat του "What They Call Us", στα ένρινα φωνητικά του "Shiver", και με ηλεκτρονικές πινελιές που φέρνουν στο μυαλό άλλες φορές την Bush, κι άλλοτε την Grimes, το "Radical Romantics" πλέει σε μία ηλεκτρισμένη ρευστότητα και ποικιλομορφία. Το φάντασμα των NIN διέπει το κολλητικό τραγούδι εκδίκησης "Even It Out" (από το οποίο και ο υπότιτλος, να με συμπαθάτε), ενώ παράδοξες αναλογίες μεταξύ διοξειδίου του άνθρακα και έρωτα στο "Carbon Dioxide" και τα στριγγά φωνητικά πάνω από ηλεκτρονική μουσική και μπίτια ανασκαλεύουν τις καλύτερες στιγμές της Bjork.

Η μουσική παρακαταθήκη του Karin Dreijer δεν εξαρτάται από το "Radical Romantics", ωστόσο μπορεί κάλλιστα να εμπλουτιστεί με αυτό. Ένας δίσκος πολύ καλύτερος από τον προκάτοχό του, που δείχνει το καλλιτεχνό αναζωογονημένο και με έμπνευση, να γράφει δυνατά κομμάτια, με τρομερή παραγωγή, αινιγματικούς στίχους γύρω από τα συναισθήματα και το queer βίωμα, και ένα εξώφυλλο που… χμ, αυτό είπαμε, ας το ξεχάσουμε.

Bandcamp

Από την συγκεκριμένη δισκογραφική εχουμε απολαυσει εξαιρετικές κυκλοφορίες, επανεκδόσεις και παραλληλες εκδόσεις screamo συγκροτημάτων που εχουν χαρίσει εκπληκτικές στιγμές στα αυτιά και την ψυχή μας. Piri Reis, Blind Girls, Tenue, Youth Novel και Massa Nera είναι κάποια ονόματα που αξίζει να αναφέρουμε σαν κυρίαρχα. Οι Τσέχοι ακολουθούν πιστά την συνταγή. Το τραγουδι, τα ουρλιαχτά ειναι στα Τσέχικα. Η μουσική τους ωθεί την ηχητική βία σε ιμπρεσιονιστικές κατευθύνσεις. Είναι άρρωστο και επιθετικό. Εχουν λαμπρό μέλλον μπροστα τους μιας και στα εικοσιπέντε λεπτά αυτής της κυκλοφορίας ξεκαθαρίζουν τον τρόπο και την ιδέα τους, Εχουνμια περισσότερο metal και hardcore προσεγγιση και black στοιχεία εμπλουτίζουν τα κομμάτια τους. Στιχουργικά (υπάρχει μεταφραση στα lyrics!) η μπάντα εξερευνά ζητήματα πολέμου, ρατσισμού, μίσους, γενικότερου θυμού και μυριάδων άλλων αντιλήψεων που μαστίζουν τον πλανήτη μας. Απολαυστικό.

Bandcamp

Δεύτερο άλμπουμ για το θαυμάσιο αυτό art rock σχήμα από τη Νέα Ζηλανδία και η υψηλή αισθητική χαρακτηρίζει την δουλειά αυτή, σε μουσική, στίχους κι ενορχήστρωση. Το στυλ τους είναι ατμοσφαιρικό και χαμηλών τόνων, ας πούμε ότι ενδεχομένως αγγίξει ανθρώπους που τους αρέσουν οι Gazpacho, ο Tim Buckley, οι Radiohead. Ο αέρας τους όμως είναι πιο κοντά στο έντεχνο prog rock κι όχι στο indie, εξαιτίας κυρίως της πανέμορφης ενορχήστρωσης που περιλαμβάνει πινελιές από κλασικότροπα όργανα όπως πνευστά, πιάνο και τσέλο. Το "I Am proud of You" περιλαμβάνει έντεκα πανέμορφες συνθέσεις που χτίζουν με συνέπεια έναν ονειρικό, μελωδικό ιστό που δύναται να σε παγιδέψει, ειδικά αν επενδύσεις σε ήρεμες νυχτερινές ακροάσεις με ακουστικά. Το πιθανό ξέσπασμα δεν έρχεται ποτέ αλλά αυτό δεν μπορεί να ενοχλήσει, ειδικά μετά από τέτοια επίθεση ηχητικής ομορφιάς.

Bandcamp

Αλυχτισμένες κιθάρες, ρομποτικά τύμπανα, βραχνιασμένο μπάσο, και ξελαρυγγιάσματα στο μικρόφωνο, συναπαρτίζουν τον τρίτο δίσκο των tunic, του Καναδικού noise rock συγκροτήματος. Οι αρκετά υπαινικτικοί στίχοι, όπως εξηγούσε σε μία συνέντευξη ο κιθαρίστας και τραγουδιστής David Schellenberg, περιστρέφονται γύρω από τρεις θεματικές: το θάνατο ενός φίλου, την ζωή στην καπιταλιστική πραγματικότητα, και μία κακοποιητική σχέση. Στη μισή ώρα της διάρκειάς του, το "Wrong Dream" καταφέρνει να χωρέσει αρκετές ιδέες, είτε πρόκειται για τα κοφτά riffs του "Sounds Repeat" που σε πιάνουν μονομιάς από τα μούτρα, είτε το παιχνιδιάρικο μπάσο του (album highlight) "Whispering" με το μεταδοτικό ρεφραίν, και την αργόσυρτη πομπή χρωματισμένων ακόρντων του "Empty Husk". Σφιχτοδεμένο, πλήρες, και μιλώντας ευφραδώς την ίδια γλώσσα με τα περσινά "God’s Country" και "Null", χωρίς όμως να έχει κάτι προσωπικό που να το ξεχωρίζει στη γενικότερη εικόνα που έχουμε για το είδος.

Bandcamp
YouTube Official Album Stream

Κάτι ξέρουν εκεί στην Ipecac που πίνουν νερό στο όνομα των Spotlights. Τέταρτο full length για το διαρκώς ανερχόμενο γκρουπ από την Νέα Υόρκη και το στυλ τους συνεχίζει να συνδυάζει στοιχεία από shoegaze, sludge, alternative και gothic σε ένα εξαιρετικά συμπαγές και καλοφτιαγμένο κουβάρι. Αργοί ρυθμοί, έξοχα ατμοσφαιρικά φωνητικά, υπνωτικές αλλά και ultra-heavy κιθάρες και σοφά τοποθετημένα πλήκτρα οικοδομούν ένα σύγχρονο, εναλλακτικό περιβάλλον που ισορροπεί ανάμεσα στο σκοτάδι και την μελαγχολία. Στο τέλος δεν θα διαλέξει πλευρά, παρά θα μείνει να αιωρείται σε μια ρυθμική, ονειρική θα έλεγε κανείς διάσταση που μοιάζει πολύ οικεία και πολύ μακρινή ταυτόχρονα. Στο "Alchemy For The Dead" θα βρει κανείς έναν αληθινά καλό ατμοσφαιρικό rock δίσκο και μερικές αυθεντικές κομματάρες. Ας το ανακαλύψεις.

Bandcamp

Κάπως ανορθόδοξο ξεκίνημα με τους Γερμανούς, υπάρχει λόγος σοβαρός: αποφύγετε να ακούσετε από την ειδική έκδοση τα δύο bonus τραγούδια. Καλός και χρυσός ο χαβαλές (διασκευές στα κομμάτια της Κύπρου και της Ουκρανίας στη Eurovision του 2021), το νερό είχε μπει πάντως για τα καλά στο αυλάκι με τις ιδίες δυνάμεις τους. Ήτοι, μελωδικό και συμφωνικό extreme metal με μπόλικο folk & heavy στις φλέβες του. Όπου extreme, black περάσματα και death growls. Μεγάλο τους προσόν η αίσθηση και η απόδοση της μελωδίας. Και ο ντράμερ Wanja Gröger. Έμπνευση για τον τέταρτο δίσκο τους, η ταλαιπωρία του ανθρώπινου ψυχισμού, οι εκφάνσεις διαταραχών προσωπικότητας και άλλες «μαυρίλες» συναισθηματικής φύσης, που εν τέλει καθοδηγούν και την ηχητική πρόταση. Η οργή και ο θυμός ως αποτέλεσμα των ανωτέρω. Συγγενεύουν εξίσου με Dimmu Borgir όσο και με Suidakra και αν πω ότι έχει βάλει και ο αγαπημένος Hansi το χεράκι του, μη βιαστείτε να με πείτε παλαβό. Επίσης, αν σας φανεί προς το τέλος ότι ακούτε αυτό, δίκιο θα έχετε. Όχι τίμια, αλλά ωραία μπάντα. Έχει διαφορά.

Bandcamp