Racetraitor

Οι Racetraitor από το Σικάγο είναι ένα ξεχωριστό είδος συγκροτήματος. Τέκνα της πολιτικοποιημένης αναβίωσης της (τοπικής) hardcore σκηνής στα '90s, έθεσαν εξαρχής υψηλά τους τόνους ως προς τον λόγο τους. Με δίσκους όπως το εμβληματικό τoυς ντεμπούτο "Burn The Idol Of White Messiah" του 1998, έβαλαν τις βάσεις για το μπόλιασμα του metallic hardcore που τότε καθιερωνόταν, με extreme metal μουσικά υπο-ιδιώματα. Τοποθετώντας εξαρχής αποφασιστικά και πολεμικά στο προσκήνιο της σκηνής, τις πολιτικές τους θέσεις περί συστημικού ρατσισμού, αφομοίωσης της τέχνης διαμέσου της πολιτισμικής βιομηχανίας, εναντίωσης σε κράτος και παγκοσμιοποίηση, και φυσικά του προνομίου του λευκού μεσοαστού άνδρα, οι Racetraitor δεν ήταν μια μπάντα που ερχόταν με ροδοπέταλα, αλλά συγκρουσιακά.

Η πλειονότητα της υπόλοιπης σκηνής, τους αντιμετώπισε εξαρχής με δυσπιστία. Αξίζει να σημειωθεί πως, στο, θρυλικό πλέον, "We Are The Romans" των Botch, περιέχεται το κομμάτι "C. Thomas Howell as the 'Soul Man'", ευθεία κριτική στην ρητορική των Racetraitor. Συνοψίζοντας, η εμφάνιση της μπάντας εκείνη την εποχή συνοδεύτηκε από μια ριζοσπαστική, πολιτικά και μουσικά, προσέγγιση στο ιδίωμα, στην επίδραση της οποίας τους αναλογεί ένα σημαντικό μερίδιο της ιστορίας.

Ο νέος δίσκος του συγκροτήματος, "Creation And The Timeless Order Of Things", πρώτος έπειτα από το 2018, κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες και αναδύεται ως ένα θριαμβευτικό hardcore άλμπουμ. Η μπάντα, πήρε το χρόνο της, εκμεταλλεύτηκε τόσο το κενό, όσο και το ψυχολογικό και κοινωνικό αποτύπωμα της πανδημίας και δημιούργησε αυτό που αποκαλεί «μια τρόπον τινά γεωγραφική αυτοβιογραφία της». Το εντυπωσιακό "Creation And The Timeless Order Of Things", αποτελεί ένα διεθνιστικό μανιφέστο. Θεματικά, κάθε κομμάτι καταπιάνεται, είτε βιωματικά (τα μέλη της μπάντας έχουν συμμετάσχει ενεργά σε δράσεις ανά τον κόσμο), είτε κριτικά, με διαφορετικά κοινωνικά κινήματα διασκορπισμένα στο χάρτη, έχοντας και αναφορές σε γραπτά των Τζελαλεντίν Ρουμί, Rupi Kaur και Saadi Shirazi.

Ο χαρακτήρας αυτός όμως του άλμπουμ, δεν περιορίζεται στο στιχουργικό πλαίσιο. Ηχητικά, οι Racetraitor εμποτίζουν το extreme metallic hardcore τους με ανατολίτικη μουσική, εμπνευσμένοι από τον Ιρανό Shahram Nazeri, αλλά και με τη βοήθεια του συνθέτη Fared Shafinury από την Περσία. Πέραν όμως των folk/κλασικότροπων σημείων της μουσικής τους, τα 33 λεπτά του άλμπουμ αξιοποιούν και συγγενικές κλίμακες στα post/sludge metal υφολογικά τους στοιχεία. Οι 13 συνολικά συνθέσεις του δίσκου, διαβαθμίζονται σε ταχύτητες, ατμόσφαιρες και συναισθήματα, καταφέρνοντας όμως να παρουσιάσουν μια συμπαγή ομοιομορφία.

Ο πυρήνας του "Creation And The Timeless Order Of Things" είναι βίαιος και καταστροφικός. Από πνιγηρό metalcore τύπου Ζao, Catharsis και Integrity ("Sword"), σε black metal δυσαρμονίες αλά Plebeian Grandstand ("Black Creek / Red River"), και από χαοτικό grindcore σε mid-tempo φρικαλεότητες, οι Racetraitor εξωθούν συναισθηματικά τις ακροάσεις, με έναν τρόπο εντυπωσιακά σύγχρονο. Σε αυτό βέβαια, συνεισφέρουν και οι καίριες συμμετοχές των Dennis Lyxzen, Tim Kinsella (Joan of Arc, Cap’n Jazz), Stan Liszewaki (Terminal Nation), Sanket Lama (Chepang - με τους οποίους τον περασμένο Δεκέμβρη οι Racetraitor κυκλοφόρησαν και split), και Patrick Hassan (xRepentancex). Άκου απλώς τον frontman των Refused να ουρλιάζει "Two days later we could still see the blast" στο ανατριχιαστικό "Pastoral Monolith" που ασχολείται με βομβιστική επίθεση στη Νιγηρία - απότοκο της βρετανικής αποικιοκρατίας, και θα καταλάβεις.

Σε αυτό το σημείο σημειώνεται πως οι Mani Mostofi (φωνητικά) and R. Brent Decker (μπάσο) προσέφεραν μια διεξοδική στιχουργική ανάλυση στο Brooklyn Vegan, την οποία αξίζει να διαβάσει κανένα. Επιστρέφοντας στο μουσικό σκέλος, με την πλειοψηφία των συνθέσεων να μην ξεπερνά τα τρία λεπτά, οι Racetraitor επιτυγχάνουν πολλά σε ασφυκτικό πλαίσιο. Ο τρόπος που αναγεννώνται, ενώ ηχητικά ισοπεδώνουν οτιδήποτε σταθεί στο διάβα τους, ως μια φωνή αλληλεγγύης, ευαισθητοποίησης και πίστης στο ακατάβλητο ελευθεριακό πνεύμα που πυροτοδεί αντιστάσεις και στις πιο σκοτεινές γωνίες της ιστορίας, είναι συγκλονιστικός και συγκινητικός. Στο "Cave Of The Patriarchs" η ενορχήστρωση εξυψώνει μια ιστορία εκλογίκευσης της καθημερινότητας υπό την απειλή του θανάτου, εν μέσω πολέμου. Το φρενήρες κιθαριστικό χάος δεν είναι απλώς μια αισθητική συνιστώσα, αλλά η πραγμάτωση ενός καλλιτεχνικού οράματος που λαμβάνει θριαμβευτικά σάρκα και οστά στη μουσική του δίσκου.

Ο ζοφερός κόσμος που χαρτογραφούν οι Racetraitor στο "Creation And The Timeless Order Of Things", θα βρει ελπιδοφόρα διέξοδο ενότητας στη μυστικιστική post-metal μαγεία του "Cape Reregna" όπως και στο ατμοσφαιρικό φινάλε με το "Pangaea Proxima". Καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, ο συνδυασμός των ορχηστρικών σημείων με μπασογραμμές και το drumming του Andrew Hurley (των Fall Out Boy και των supergroups The Damned Things και Sect), όπως υποδηλώνει και το εναρκτήριο "Eid", συγκροτεί τους κόσμους όπου τα επιμέρους πλούσια συστατικά ξεδιπλώνουν τις εντυπωσιακές τους δυναμικές. Το φρενήρες και αβυσσαλαίο "Chamelecón" που θα το διαδεχθεί, σε ενάμιση λεπτό θα πράξει περισσότερα με το συνδυασμό blastbeats και μελαγχολικών παύσεων από ό,τι μπορεί να ειπωθεί για να το σχολιάσει.

Εδώ έγκειται και η πεμπτουσία του "Creation And The Timeless Order Of Things". Οι Racetraitor, δεν λειτούργησαν «δημοσιογραφικά» ή πραγματιστικά. Δεν είναι πολεμικοί ή κινηματικοί ανταποκριτές, αλλά διατήρησαν ακέραιη την καλλιτεχνική τους ταυτότητα. Το νέο τους άλμπουμ αποτελεί μια, through the motions εμπειρία, που δεν αποτάσσεται τηn πνευματικότητα για χάρη μιας ωμής, ή πεζής, ρεαλιστικής καταγραφής. Η υπέρβαση των επιμέρους την οποία επιχειρεί το συγκρότημα, επικοινωνεί ένα θάρρος, που ενσωματώνεται σε μια δημιουργική παράδοση - καλλιτεχνικό τέκνο των κοινωνικών αγώνων.

Οι Racetraitor δεν συνθέτουν απλώς στιγμές κόλασης και αντίστασης, ούτε τις παρουσιάζουν σε περίτεχνο κάδρο ως ντοκιμαντερίστες. Επικοινωνούν ένα συναισθηματικό κόσμο όπως τον αντιλαμβάνονται, σε ένα προσωπικό, ώριμο άλμπουμ με υψηλή μουσικότητα, προορισμένο να μιλήσει πρώτα σε καρδιές και ύστερα σε αυτιά. Πραγματεύονται μια διαχρονική, ανορίοτη σύγκρουση ενάντια στις διάφορες μορφές της καταπίεσης, όχι για να σοκάρουν, αλλά για να μεταλαμπαδεύσουν την ελπίδα. Και αυτό, το επιτυγχάνουν με μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις στον ακραίο (hardcore) ήχο που θα ακούσετε φέτος.

Bandcamp
Spotify