Η γαλλική κολεκτίβα των Oiseaux-Tempête μας έχει ήδη χαρίσει μια συναρπαστική δισκογραφία μετά από μόλις μια δεκαετία ύπαρξης, το δε "From Somewhere Invisible" του 2019 με είχε στοιχειώσει σε τέτοιο βαθμό, που μετέτρεψε το "What On Earth" σε ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ της χρονιάς. Αλίμονο όμως, κανένας πήχης δεν γίνεται να ανεβαίνει συνεχώς και το "What On Earth" δεν είναι ένα ακόμα ψηλότερο σκαλοπάτι για το γκρουπ. Σε όρους ποιότητας παραμένουν ένα από τα καλύτερα πειραματικά rock σχήματα της υφηλίου, αυτή την φορά όμως θυσιάζουν ένα σημαντικό μέρος του οργανικού τους ήχου και της ποιητικής τους υφής για ένα ελαφρώς πιο soundtrack-ικό έργο, που φέρνει τα synths περισσότερο στο προσκήνιο. Ακούγονται τελικά πιο ψυχεδελικοί, λίγο πιο rock ίσως, χάνοντας όμως ένα μέρος της πολιτικής κρισιμότητας που απέπνεε ο λόγος τους. Φυσικά το "What On Earth" έχει άπειρες θαυμάσιες στιγμές, έχει ένα "A Man Alone (In A One Man Poem)" να φέρνει τρέμουλο στην πλάτη, μας λείπει όμως λίγη από την πρότερη καλλιτεχνική τραχύτητα τους. Ακόμα κι έτσι, μια μπάντα που αξίζει να ακολουθείς τυφλά.

Bandcamp

Όσο δίκαιη είναι η κριτική στην παρελθοντολαγνεία που κυριαρχεί στον μουσικό και μη κόσμο, τόσο εύκολα μπορεί να γυρίσει το πράγμα κοιτώντας από την αντίθετη πλευρά. Για κάθε δεινοσαυρικό όνομα που γεμίζει στάδια, υπάρχουν πολλαπλάσια που ενώ είχαν πράγματα να δώσουν εξαφανίστηκαν. Οι Bush μπορεί ποτέ να μη μπήκαν στην πρώτη γραμμή, στο πλαίσιο της δεκαετίας του '90 όμως ξεχώρισαν με το σπαθί τους. Η πτώση που ακολούθησε την άνοδο ήταν σχεδόν αναμενόμενη. Το ότι δέκα-και-κάτι χρόνια αργότερα κατάφεραν να επανέλθουν, έστω κι αν το εμπορικό τρένο είχε φύγει προ πολλού, όχι τόσο. Ρίχνοντας μοντέρνο νερό στο grunge κρασί τους, έφτιαξαν ένα ωραιότατο comeback. Κι αν στα βήματα που ακολούθησαν οι ισορροπίες ξαναχάθηκαν, στο προ διετίας "The Kingdom" κοίταξαν το παρελθόν κατάματα. Με τις δοσολογίες να έχουν βρεθεί, στο "The Art Of Survival" συνεχίζει προβλέψιμα μεν, πετυχημένα δε. Ιδιαίτερα το πρώτο μισό του δίσκου είναι ό,τι πρέπει για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι. Χαιρόμαστε που σας ξαναβλέπουμε, κύριε Rossdale. 

Στο δεύτερο άλμπουμ τους, "Upon Desolation", που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο, οι Καλιφορνέζοι Mortuous νοσταλγούν τη Στοκχόλμη. Δεν ξέρω αν έχουν βρεθεί ποτέ εκεί, αλλά η καρδιά και το μυαλό τους διαθέτουν κρεβάτι στα Sunlight Studios. Με έμφαση στο μυαλό, γιατί καλή η αισθητική και η νοσταλγία, αλλά οι Mortuous πέτυχαν κάτι εξής απλό αλλά όχι αυτονόητο, θυμίζοντας τους Necrot. Αποφάσισαν να συνδυάσουν τις διδαχές των Grave και Entombed υπό ένα αμερικανικό πρίσμα, χωρίς να δώσουν έμφαση στις ταχύτητες ή την απλή συγκόλληση riffs. Σε 30 λεπτά όσο τρέχουν ("Defiled By Fire"), άλλο τόσο ρίχνουν τις ταχύτητες ("Graveyard Rain"), και όση έμφαση δίνουν στα leads-σφηνάκια, άλλο τόσο και στα τύμπανα. Το "Upon Desolation", αθόρυβα, αποτελεί τον καλύτερο old-school death metal δίσκο της χρονιάς. Σϊγουρα, δεν έχει την προβολή άλλων σχετικών άλμπουμ, αλλά μάντεψε τι επίσης δεν έχει. Την μετριότητά τους. Οκτώ αλάνθαστες συνθέσεις με βλέμμα στο σήμερα.

Bandcamp
Youtube

Έμαθα τους Jambinai από τη Νότια Κορέα σε ένα από τα underground ταξίδια του 2019 και ο Θεοδόσης έβαλε το "ONDA" στις καλύτερες υπόγειες κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς, μην κάνεις όμως το λάθος να θεωρήσεις αυτό το σχήμα ως μια υπόθεση για «ψαγμένους». Οι Jambinai στην συνείδηση μου φλερτάρουν ήδη με τον τίτλο της καλύτερης post-rock μπάντας στον κόσμο και το "Apparition" EP κάνει τα πάντα για να το δικαιολογήσει. Ο συνδυασμός των παραδοσιακών οργάνων της πατρίδας τους με κανονικά rock όργανα τους απομακρύνει από τα τυπικά post ηχοχρώματα και προσθέτει μια πειραματική αίσθηση στη μουσική τους, στο κέντρο όμως λάμπουν οι φοβερές μελωδίες και τα φρενήρη κρεσέντο. Τα τέσσερα τραγούδια αυτού του 26λεπτου EP είναι όλα φανταστικά - με το "From The Place Been Erased" να τολμάει να ξυπνήσει τις Isis/Aerogramme αναμνήσεις… - και η ανυπομονησία για το επόμενο full length γίνεται αβάσταχτη. Αν διαθέτει την ποιότητα του "Apparition", θα βρεθεί στις κορυφαίες θέσεις της προσωπικής μου λίστας, όποια χρονιά κι αν βγει. Τολμήστε τους.

Bandcamp

Οι Vile Creature έφτιαξαν πριν δύο χρόνια έναν εξαιρετικό δίσκο. Το "Glory, Glory! Apathy Took Helm!" ήταν το πιο ξερό sludge εκείνης της χρονιάς. Φέτος όμως στο Roadburn παρουσίασαν με τους Bismuth το μονοκόμματο σαραντάλεπτο κτήνος του "A Hymn Of Loss And Hope". Ένας συνεργατικός δίσκος γεμάτος θορύβους και drones που χαρίζει στο drone metal όσο sludge σαπίλα και doom θλίψη του λείπει. Όσο η σύνθεση του κομματιού εξελίσσεται και προχωράει, φαίνεται η αληθινή συνεργασία μεταξύ αυτών των δύο συγκροτημάτων να ανθίζει. Μεγαλώνει, εξελίσσεται και ανθίζει με έναν προκλητικό θρίαμβο μεταξύ των φωνητικών (αντ)αλλαγών, της εναλλαγής του μπάσου και της κιθάρας και μιας δυναμικής δομής στην πορεία της απόγνωσης, της κρίσης, της μοναξιάς και του θανάτου. Επικίνδυνο. Τρομακτικό. Δύσκολο.

Bandcamp

Τρία χρόνια πέρασαν από τον ογκόλιθο του "Most Vicious Animal". Οι Αμερικανοί Hive επέστρεψαν με το νέο τους άλμπουμ τον περασμένο Αύγουστο, και αναμενόμενα θα ήταν μια από τις crust-punk κυκλοφορίες της χρονιάς. Το ζήτημα όμως είναι πως το "Spiritual Poverty" πιθανώς και να αδικείται μέσα σε μια τόσο γεμάτη χρονιά. Ο λόγος, ο εξής απλός. Στην πιο τσιτωμένη τους εκδοχή, οι Hive αποφάσισαν να ενδώσουν στο σκοτάδι. Κοιτούν προς το σκληρό hardcore των ‘90s για έμπνευση, αλλά δεν φεύγουν από το άρμα του d-beat. Έχουν στοχευμένα leads για μέρες, φωνητικά απολύτως αιμοδιψή, κοινωνική ευαισθησία που μετατρέπεται σε οργή, και γενικότερα υψηλή συνθετική αντίληψη. Επί 34 λεπτά, το άλμπουμ δεν ηχεί ποτέ ως αναμάσημα, δεν συμβιβάζεται ποτέ στην αναπαραγωγή συνθετικών φορμών, αλλά ακόμη και όταν το κάνει, τους δίνει την αναγκαία σκοτεινή πινελιά. Εξαιρετικό.

Bandcamp

Η πρώτη κυκλοφορία του νέου σχήματος με μέλη από Πανδημία, Sarabante και Χωρίς Οίκτο, "Θύματα Ειρήνης", μυρίζει νοσταλγία και απόδοση τιμών αλλά διακατέχεται από μια ορμή που αντηχεί τις φωνές του παρόντος. Εδράζει στη Σουηδία των '80s και ψάχνει τα «θύματα του βομβαρδισμού». Τους προσδίδει μια rock 'n' roll εκσυγχρονισμένη d-beat αύρα, και καταφέρνει να ακούγεται παλαιομοδίτικο αλλά όχι παλαιωμένο. Με τα χαρακτηριστικά φωνητικά να δημιουργούν μια δυσαρμονία με τα έγχορδα, οι στίχοι φτάνουν στα αυτιά ως ξύπνημα εγρήγορσης μέσα από ένα ομιχλώδες και ρημαγμένο μουσικό τοπίο.

Το "Σκάβεις Το Λάκκο Σου" θα αποτελέσει την κορυφή του LP, αλλά το τετράλεπτο φινάλε του εξαιρετικού "Πνευματική Αποχαύνωση" θα δείξει ένα δρόμο προς το μέλλον. Οι απαιτήσεις υψηλές, η δυναμική με το μέρος τους όπως και η ωμή κυνικότητα. Οι Πυρ Κατά Βούληση «συστήνονται» με κρότο που δύναται να ταρακουνήσει και την όποια οικειότητα και ασφάλεια σε κάτι επικίνδυνο. Στην τελική, το θέμα είναι τι έπεται του κρότου.

Bandcamp

Το πρώτο full-length των Malatesta από το Μόναχο, τράβηξε αρκετά βλέμματα πάνω του. Από τα ορμητικά γυναικεία φωνητικά (τα άκουσες και στο "The Quiet Earth" των Morrow), τις ολόσωστες μελωδίες που αναπολούν τις αρχές των '00s, το πάθος που συνοδεύει το d-beat, και φυσικά το σαφές πολιτικοποιημένο (είναι στο όνομα) μήνυμα, όλα φαντάζουν ιδανικά. Πράγματι, το "Unter Tage" έχει ένα σκοτάδι που δικαίως το ξεχώρισε μέσα στη χρονιά. Ακόμα και όταν ρίχνει ταχύτητες, εμμένει πεισματικά στο ύφος του, και δεν γίνεται ένας post-metal χυλός. Δεν είναι ούτε καθαρά νοσταλγικό. Τι είναι τελικά το "Unter Tage" και γιατί αυτό το μισάωρο είναι τόσο εθιστικό; Είναι ένα φιλτραρισμένο, αιχμηρό, με προσωπικότητα και σθένος, ντεμπούτο που δεν παραδίδεται στο θόρυβο αλλά αναζητεί λεπτές ισορροπίες. Είναι χύμα αλλά και κομψό. Είναι πολλοί λόγοι μαζεμένοι για να αγαπήσεις ένα ακόμα σύγχρονο neo-crust σχήμα. Είπαμε πως η φάση περνάει αναβίωση; Ε, το ξαναλέμε.

Bandcamp

Ο τρίτος δίσκος των Toadeater, "Bexadde", είχε εξαρχής κάτι ελκυστικό πάνω του. Από το εκπληκτικό εξώφυλλο μέχρι τον φαινομενικά απλοϊκό τίτλο των συνθέσεων, όλα έδιναν την αίσθηση μιας λεπτότητας. Πράγματι, ο τρόπος που οι Γερμανοί post-black metallers στα τέσσερα κομμάτια του νέου, και καλύτερού τους, άλμπουμ, μεταχειρίζονται το ιδίωμα, αποπνέει μια θέληση για προσοχή και σε δυσδιάκριτες λεπτομέρειες. Επικά σημεία, φωνητικά που βγάζουν οδύνη ("Let The Darkness Swallow You"), riffs που γίνονται θέματα και επιστρέφουν πίσω στην ουσία της μελωδίας, παραγωγή ταιριαστή. Ανά στιγμές, τα 44 λεπτά μπορούν να φαντάζουν πολλά. Το ταξίδι όμως στο οποίο σε μεταφέρουν δίχως ιδιαίτερο ζόρι οι Τoadeater, είναι από αυτά που δεν τα ξεχνάς εύκολα. Σε μια περίοδο που το υπο-παρακλάδι αυτό του ιδιώματος ανεβάζει (εμπορικές) στροφές, οι Toadeater παραμένουν ένας κρυμμένος άσσος στις σκιές, εκπέμποντας πνιγηρό καπνό προς το μέρος σου.

Bandcamp
Youtube

"Ä.I.D.S. are MeANkind (Wolfbrigade), CHB (Kite), Charlie (Anti-Cimex), Äibon (Wolfpack, Moment Maniacs), Na-Palm (Henrik Palm)". Αυτή η πρόταση θα έπρεπε να εξηγεί τα πάντα. Το ντεμπούτο mini - LP "The Road To Nuclear Holocaust" που κυκλοφόρησε τέλη Σεπτεμβρίου, πέρασε στα αζήτητα, κακώς. Σε μια εποχή που οι εφήμερες και επιφανειακές ακροάσεις έχουν επανέλθει, όπου η λιστομανία έψαχνε το επόμενο φετίχ της σε άγνωστα EP, και όλα αυτά σε ένα πλαίσιο που το hardcore underground φλέγεται, η αναζήτηση του διαφορετικού και του νέου έχει αναχθεί σε αυτοσκοπό.

Και όμως, το γεμάτο synths, με industrial/δυστοπική αισθητική, αλλά βαθιά (και σουηδικά) γκρουβάτο αυτό άλμπουμ, που αναβλύζει μια cyberpunk αύρα, νομίζω δεν εκτιμήθηκε. Αν το αποδομήσεις, θα βρεις τη λαχτάρα της επερχόμενης καταστροφής, τα φωνητικά που ανασταίνουν νεκρούς, τα χτυπήματα που δονούν τα πάντα, την επανένωση που δεν ξέραμε πως θέλουμε, το πνεύμα των '80s στην πρώτη μέρα μετά τον πυρηνικό όλεθρο. Αν αποφασίσουν να βγάλουν LP κράτα θέση για τα κορυφαία της χρονιάς, όποια και αν θα είναι αυτή. Φανταστικό.

Bandcamp

Το ντεμπούτο των Violin που κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο από την πάντα εκλεκτική La Vida Es Un Mus, φαινομενικά δεν προσφέρει πολλές καινοτομίες στα περίπου 18 λεπτά που διαρκεί. Το πνευματικό τέκνο του πολυπράγμονα Lindsay Corstorphine είναι μια απόπειρα αναζήτησης του αισθήματος οργής και νεότητας που κρύβει η hardcore παράδοση της Βοστώνης, αλλά αξιοποιώντας διδαχές της '90s σουηδικής σκηνής. Αυτό γίνεται αντιληπτό από τη φιλοσοφία των εξαιρετικών leads και των παθιασμένων φωνητικών, που μπλέκονται με τις διαυγείς, μέσα στη βρωμιά τους, '80s συγχορδίες. Μεγάλο μέρος της απόλαυσης που παρέχει το "Violin" οφείλεται στα τέλεια (σε ήχο, αισθητική και απόδοση), τύμπανα. Σε αυτά δεν βρίσκεται άλλος από τον μεγάλο Jonah Falco των Fucked Up. Έτσι, είναι ίσως αναμενόμενο στιγμιότυπα κατά μήκος των έντεκα συνθέσεων να βρωμάνε καναδικό underground. Απόλαυση.

Bandcamp

Στο φεστιβάλ της Χαϊμαλίνας το καλοκαίρι κάθισα ελάχιστα, όμως είχα τη χαρά να δω ζωντανά ένα συγκρότημα που, αν και με λίγα singles ως τότε, μας ταρακούνησε για τα καλά. Και αδέλφια, και power trio, και γκαραζοπανκ, δεν υπήρχε περίπτωση να είναι κάτι κακό, πόσω μάλλον όταν στις επιρροές τους αναφέρονται ποικίλα ονόματα όπως οι RATM, Fugazi, Motorhead, και The Prodigy. Επτά κομμάτια δυναμίτες, που πείθουν για την ταμπέλα punk n’ roll, γεμάτα groove και ενέργεια, με την φωνή και την ερμηνεία της Απολλωνίας να χτυπάει διάνα. Μικροσολίδια όπως στο "Abort Mission" κάνουν το σύνολο πιο γευστικό, "Frenzee" στο ομότιτλο όνομα και πράγμα για να ξεδώσεις στα τύμπανα, ενώ το απλό κιθαριστικό μοτίβο του "Fire in my Gut" καρφώνεται στο μυαλό και σε ξυπνάει ως ένεση καφεΐνης. Αντιδραστικό, σύντομο, και νεανικό, το μικρό αυτό EP δείχνει τα δόντια του (και παράλληλα τα τροχίζει), και υπόσχεται μία πορεία που θα συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Όπου τους πετύχετε ζωντανά, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και μην το χάσετε. Every notification live is a dopamine rise, για να τους παραφράσω.

Bandcamp 

Η συνοικία της Κοκκινιάς είναι πάνω από τα Μανιάτικα. Ανήκει στην Νίκαια (Δήμος της Αθήνας) που παλιότερα ήταν πιο γνωστή ως Νέα Κοκκινιά. Η μπάντα από την Νίκαια κυκλοφόρησε ελάχιστες μέρες πριν φύγει το προηγούμενο έτος τον δίσκο και πρόλαβε στο παρατσάκ να κάνει εντύπωση όσο αφορά τα stoner/heavy rock γούστα. Το όνομα τους έχει αφιερωθεί στην πιο πολύπαθη, αλλά και όμορφη γειτονιά της πόλης τους και η μουσική τους στο πιο συμπαθές στο ευρύτερο ελληνικό κοινό είδος τα τελευταία χρόνια. Το εξώφυλλο είναι φωτογραφία από ένα έργο που κοσμεί κάποιο σχολείο της πόλης και έχει απίθανη σημειολογία και άποψη. Λίγο κοινωνική, αρκετά οικολογική, έντονα αντιρατσιστική. Έχουν και στηρίζουν όλα τα γοητευτικά λάθη των ελληνικών συγκροτημάτων που ξεκινάνε και έχουν να κάνουν με παραγωγή, προφορά και ενορχήστρωση. Αλλά καταφέρνουν και τα προσπερνάνε με όμορφες συνθέσεις, καλές ιδέες και ήχο που απλώνεται από καλό και παλιομοδίτικο hard rock, grunge βραχνάδες σε έγχορδα και φωνές, ψυχεδελικές πινελιές που γεμίζουν χρώμα το σύνολο και σκονισμένο σύγχρονο rock που κάνει το αποτέλεσμα έντονα ωραίο. Τα γυρίσματα και τα κοφτά σημεία, είναι για μένα τα πιο εντυπωσιακά. Δεν κάνουν κάτι επιτηδευμένα ή δήθεν καθώς δεν το χρειάζονται. Τα λόγια τους λογικά, γλυκά αλλά και επιθετικά. Η σκέψη τους πολυ-πολιτισμική και η μουσική τους προοδευτική και αρκετά μπλεγμένη με το μυαλό. Σίγουρα θα βρεις σε αυτό το δίσκο κάτι να σου αρέσει. Σίγουρα θα εντοπίσεις σημεία που θα τραυματίσεις τον σβέρκο σου. Σίγουρα θα σου καρφωθεί ένα καλό κιθαριστικό πέρασμα. Καλό θα είναι να πιάσεις και τα νοήματα τους. Είναι παραπάνω από καλό!

Το παρόν κείμενο περιγράφει ίσως ένα από τα πιο υποτιμημένα post-rock σχήματα όλων των εποχών. Φευ, μπορεί και να κάνω λάθος. Για να υποστηρίξω όμως την θέση μου, θα γράψω ότι οι Wang Wen ωρίμασαν στα μέσα των 90’s στην αχαρτογράφητη underground σκηνή της Κίνας, μακριά από τις πολιτισμικές πύλες της δύσης. Φοβερά απίθανο να βρει το πεπρωμένο της η οποιαδήποτε μπάντα και να αναδυθεί, πόσο μάλιστα όταν έχει για όχημα μια αμιγώς πειραματική ορχηστρική μουσική. Ευτυχώς την λύση την έδωσε ένα Ευρωπαϊκό label, καθώς τους αγκάλιασε η πάντα ανοιχτή σε εκπλήξεις και πειραματισμούς Pelagic Records, που σωστά αξιολόγησε ότι είναι πλέον έτοιμοι για να κάνουν το βήμα παραπάνω. Και πράγματι, μετά από 20 χρόνια πλούσιας δισκογραφίας οι Wang Wen πρεσβεύουν κάτι διαφορετικό από τις παραδοσιακές μανιέρες του είδους, κινούμενοι πάντα προς το κέντρο της αδάμαστης μετα-μοντερνικότητας, ψάχνοντας άγρυπνα το νέο και το διαφορετικό. Ταμάμ λοιπόν για τη δισκογραφική στέγη των The Ocean Collective.

Στα της κυκλοφορίας - που μοιραία πέρασε κάτω από τα ραντάρ - η αγάπη των Κινέζων post-rockers για τους μεγάλους Jaga Jazzist εκδηλώνεται στο "Βlack Pill & White Pill" όπου αποτυπώνεται επίσης και η ευχέρεια που έχουν στην μουσική σύνθεση, με την εκτέλεση και την αισθητική να χαρακτηρίζονται έως και άψογες. Όμως η ουσία του "Painful Clown & Ninja Tiger" έχει τις ρίζες του βαθιά στο Tortoise-ικό “Gone Library” και στα "Painful Clown", "Ninja Tiger" που προς μεγάλης μας έκπληξη είναι ηχογραφημένα με φωνητικά και μάλιστα στην μητρική τους γλώσσα. Ταπεινή, ζεστή και σχεδόν άφθαρτη αυτή η ιδιαίτερη Ασιατική λαλιά, θα σημάνει την επανανοηματοδότηση του καλλιτεχνικού τους οράματος, καθώς η χρονιά της Τίγρης θα φτάσει επιτέλους στο τέλος της.

Spotify
Bandcamp

Οι Leipa είναι ένα από τα σχήματα του Noise (Kanonenfieber, Non Est Deus) και προσωπικά το αγαπημένο μου. Με το προ διετίας ντεμπούτο τους, "Sisyphus" μου τράβηξαν την προσοχή όχι εξαιτίας κάποιας πρωτοτυπίας ή μνημονικότητας, αλλά γιατί ένιωθα μια αισθητική γαλήνη καθ’ όλη τη διάρκειά του. Το δεύτερο άλμπουμ τους, "Reue", αν και με υποδεέστερο εξώφυλλο, εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις αρετές του project. Κοινώς, για 40 λεπτά το μελωδικό black metal των Leipa ηχεί δραματικό και προσιτό, διανθίζεται με εξαιρετική παραγωγή και μπασογραμμές, μεταδίδει άγχος και πίεση, και κυρίως, μεγαλουργεί στη χρήση σιωπών. Οι Leipa συνέθεσαν ένα ποιοτικό και πειστικό υπαρξιακό black metal άλμπουμ που χαρίζει ανά στιγμές ("Tier") μέχρι και συγκινήσεις, αιχμαλωτίζοντας την ταχυκαρδία πριν το τέλος.

Bandcamp

Δεν έχουν περάσει παρά μερικές μέρες από την εναλλακτική ανασκόπηση του 2022, εκεί που συμπεριλάβαμε και τους Don Bolo από το Εκουαδόρ ως μια πραγματικά ανανεωτική πρόταση πειραματικού rock - που να ήξερα ότι θα επέστρεφαν με το τρίτο τους άλμπουμ παίζοντας… punk/hardcore; Οι Don Bolo τρολάρουν λοιπόν το σύμπαν και το "Desde Mi Privilegio" αφήνει πίσω κάθε jazz/alt στοιχείο, προς όφελος του καλού old fashioned punk - είδος εξάλλου που η μπάντα από το Quito δηλώνει ως βασικό της συστατικό. Ενέργεια και ξύλο λοιπόν εδώ, κάποια σποραδικά πνευστά κάνουν την εμφάνιση τους αλλά η μουσική φτάνει σχεδόν σε death metal μονοπάτια, με ένα μοναχικό αλλά και θηριώδες "Ungoliant" να υπονοεί το πειραματικό υπόστρωμα του γκρουπ. Ως να επιστρέψουν (;) σε άλλους ήχους, το "Desde Mi Privilegio" είναι σαρκαστικό και ξεσηκωτικό, με μια σχεδόν Mr Bungle αισθητική σε ότι αφορά το ύφος και την σοβαρότητα του. Ή μήπως όχι; Συγνώμη αλλά δεν παίρνω όρκο! Περιπτωσάρα οι Don Bolo και αξίζει να τους παρακολουθείς.

Bandcamp

Σας έχει τύχει να σχηματίσετε εκ των προτέρων θετική γνώμη για δίσκο που δεν έχετε ακούσει ακόμη, και όλα αυτά βασιζόμενοι στο εξώφυλλο, στο όνομα της μπάντας και στη γραμματοσειρά του; Το αυτό συνέβη με το ντεμπούτο των Αμερικάνων, ενώ η επιβεβαίωση αυτού του προαισθήματος έλαβε χώρα από το εναρκτήριο "Well Of Fates". Τζακ ποτ. Συνδυάζουν μεγάλες αγάπες, heavy & doom, με τον «κίνδυνο» να ακουστούν πολύ doom για τους μεν και εξόχως heavy για τους δε. Μπούρδες. Η δύναμη των ριφ ενώνει και δε χωρίζει, βρίσκονται σε αφθονία, αποκτούν σποραδικά επική διάθεση (αντίστοιχη των στίχων), και το χέρι δεν αφήνει τη λαβή του σπαθιού για κανέναν λόγο. Τα μέρη που μας πηγαίνουν δεν τα λες και φιλόξενα, τα περιγράφει ιδανικά σαν βάρδος ο τραγουδιστής - κιθαρίστας Jesse Swanson. Η κακοθαλασσιά, η ομίχλη, οι ανυψωμένοι πύργοι στην άκρη του κόσμου, τα απύθμενα βάραθρα και ο ήχος αυτού του μπάσου, είναι ο ορισμός του heavy / doom metal.

Bandcamp

Τρίο από την Γαλλία που εξερευνά τις άγριες ζούγκλες στις οποίες ευδοκιμούν οι instrumental jazz rock αυτοσχεδιασμοί και οι σύγχρονοι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί. Είναι άξιο θαυμασμού το πόσα ηχοχρώματα μπορούν να δημιουργήσουν ένας ντράμερ, ένας πληκτράς κι ένας σαξοφωνίστας και, σίγουρα, οι Mowgli διαθέτουν περισσεύματα φαντασίας! Η πολυσχιδής φύση της μουσικής τους απαιτεί το "Gueule De Boa" να ακουστεί από ακροατές που είναι ανοιχτοί σε μουσικές υβριδικές και ανήσυχες - και ας μην αποκλείσουμε ούτε τους φίλους του prog, ούτε της electronica. Οι πιο έντονες, «αχτένιστες» στιγμές τους μου θύμισαν τους πολύ ενδιαφέροντες WorldService Project και την λεγόμενη punk-jazz τους, εδώ όμως υπάρχουν επίσης στιγμές για ψυχεδελικούς στοχασμούς και στιγμές για χορό! Σε κάθε περίπτωση, οι Mowgli είναι πλήρεις φαντασίας και φινέτσας, διατηρώντας και μια στάλα ευγενούς γαλλικού εκλεκτικισμού.

Label Website

Στο ντεμπούτο τους, οι Änterbila (το τσεκούρι - εργαλείο που απεικονίζεται στο εξώφυλλο), παίρνουν τον λασπωμένο δρόμο. Αντλούν από την παράδοση των Armagedda, Panphage, Arckanum και Isengard, και κοιτάει το παγανιστικό black metal στα μάτια. Καταβυθίζεται στη σουηδική ύπαιθρο και μεταφέρεται πίσω στο χρόνο. Βλέπει τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα και το μόχθο, τις κακουχίες, τους εφιάλτες, τα όνειρα, τη δίψα τους για αγώνα, τις νίκες τους. Τον μετατρέπει σε φλεγόμενο black metal διάρκειας 28 λεπτών. Δεν πρωτοτυπεί, αλλά πείθει. Μπάσο όσο πρέπει, μελωδικό όσο επιβάλλεται, υμνητικό και ορμητικό όσο ορίζει η αναγκαιότητα. Λιτό, αλλά όχι ελλιπές, φουριόζο, μα όχι επιπόλαιο. Ένα άλμπουμ που βλέπει τους αγρότες του παρελθόντος ως φιγούρες άξιες μνείας και τους ντύνει με το αρχέγονο συναίσθημα που μόνο αυτό το ιδίωμα προσφέρει.

Bandcamp
Youtube