Spanish Love Songs
No Joy
Ας μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο
Μοιάζει σχεδόν αδύνατο να μιλήσεις για την μουσική των Spanish Love Songs χωρίς να το γυρίσεις έστω και λίγο στο προσωπικό βίωμα. Η ίδια η μουσική, αυτή η καταθλιπτική emo punk, με φωνή μόνιμα κομπιασμένη από δάκρυα έτοιμα να ξεχειλίσουν, σε προσκαλεί να μοιραστείς κι εσύ με τη σειρά σου, μετά τον τραγουδιστή Slocum, τις δικές σου ιστορίες προσωπικής επιβίωσης, να αφηγηθείς τα όσα κρύβονται πίσω από πραγματικές ή μεταφορικές ουλές, να θυμηθείς ανθρώπους και πρόσωπα που είτε βρίσκονται σχεδόν πια στη ζωή σου, είτε φεύγοντας άφησαν την σκιά τους στους τοίχους.
Όταν κυκλοφόρησαν το -αριστούργημα, συγγνώμη κιόλας- "Brave Faces Everyone", ο κόσμος θύμιζε περιεχόμενο χρησιμοποιημένης πάνας. Μετά ήρθε η κανονικότητα κανονικοποιημένη και συστηματική σαπίλα με την Covid-19, και τρία χρόνια μετά ο κόσμος δείχνει ότι δεν είναι πρόθυμος να ξεφύγει από αυτή τη μανιασμένη θύελλα στην οποία έχει περιπέσει ούτε για χάρη πανδημιών, μαζικών τάφων, καταστροφικών κλιματικών αλλαγών, πολέμων (νεκρών προσφύγων, τρένων που συγκρούονται, νεοναζί, παρακράτους, κοκ). Οι Spanish Love Songs δεν θα μπορούσαν παρά να αποτυπώσουν αυτή την συνολική, συλλογική μιζέρια σε ένα ακόμη δίσκο. Ασπρόμαυρο. Χωρίς καμία χαρά. "No Joy".
Ή και όχι, αφού σε αντίθεση με τα άλμπουμ που προηγήθηκαν, το "No Joy" προσπαθεί, αντανακλαστικά ενδεχομένως, να εξισορροπήσει τον κυνισμό με λίγη αισιοδοξία. Όχι την αποκομένη από την πραγματικότητα, αφελή, και καταπιεστική αισιοδοξία της ευτυχιοκρατίας, αλλά την ικανότητα να ξεχωρίσεις την ήρα από το σιτάρι, έστω και για να ξέρεις πάνω σε τι θες να χτίσεις. Σκέφτομαι πώς οι αφηγηματικοί και «διαλογικοί» στίχοι (ο Slocum πάντοτε συνομιλεί με ένα “you”) ξεκινούν από την ζοφερή πραγματικότητα για να επιχειρήσουν να ξεφύγουν από αυτή.
Η συνέχιση της ζωής και η χαρά όχι ως υπομονή, αλλά ως επιμονή, είναι αυτό που προσπαθεί να εκφράσει ο νέος δίσκος, και οι Spanish Love Songs, φέρνοντας συνειρμικά στο νου το "Joy As An Act of Resistance". Με κομμάτια σαν το "Haunted" να ακούγονται σαν τηλεφώνημα αποτροπής αυτοκτονίας μίας φίλης, ή το "I’m Gonna Miss Everything" που σχολιάζει με γλυκόπικρη νοσταλγία τις κρυφές διαδρομές που εγκαταλείπουμε προκειμένου να προχωρήσουμε στη ζωή μας, ή το "Pendulum" που υπερασπίζεται και καταπιάνεται με την αγάπη, υπάρχουν πολλές φωτεινές στιγμές μέσα στο μαύρο σκοτάδι. Ας μην γελιόμαστε, δεν είναι δα ότι οι Καλιφορνέζοι το παίζουν τρελίτσα, απλώς γιορτάζουν αυτό που συμπυκνώνει τέλεια ο στίχος από το "Marvel": staying alive out of spite.
Έτσι κι η μουσική, είναι πιο απαλή, παρ’ όλο που υπάρχουν τα punk leads, οι χτυπητές μπασογραμμές, οι κορυφώσεις και τα ξεσπάσματα. Όμως, εκεί δίπλα είναι και οι πιο έντονες ηλεκτρονικές πινελιές, τα απαλά κιθαριστικά αρπίσματα, οι μειωμένες ταχύτητες, σχεδόν σαν μία απαλή νηφαλιότητα που έρχεται κατά κύματα στις δύσκολες στιγμές. Προς το τέλος, και αφού έχουμε πια ηρεμίσει εντελώς με το αέρινο "Exit Bags", επιστρέφει το "Re-Emerging Signs of the Apocalypse" για να μας αφήσει με μία αίσθηση κάθαρσης, και ένα μήνυμα που αναζητά την χαρά στη συλλογική της μορφή, στις σχέσεις, στην προσπάθεια να βγεις από τα σκ@τά, κι ας μην τα καταφέρεις εντελώς ποτέ.
Το "No Joy" δείχνει μία διάθεση να μην αυτοπεριορίσει το συγκρότημα σε μία κλισεδιάρικη θλίψη και στη ρομαντικοποιημένη αυταπέχθεια, αλλά να τα πλαισιώσει. Να ορίσει το πρόβλημα, και να αναρωτηθεί, ως “part of the equation”, για το από εδώ και πέρα, με έναν τρόπο που με αφήνει να αναρωτιέμαι πώς θα προχωρήσουν από εδώ και πέρα και με τι προτάγματα θα ντύσουν τη μουσική τους. Κατά κάποιο τρόπο αντηχούν τις σκέψεις του Ίταλο Καλβίνο, από το «Αόρατες Πόλεις»:
Αν υπάρχει μία κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην την βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο.
