InnerWish: «Δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτή η ομάδα να αλλάξει»

Ειδικά για τους φίλους της metal μουσικής εντός συνόρων, οι InnerWish δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Η πορεία που έχουν διαγράψει από τα μέσα της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα και η συνέπεια με την οποία δισκογραφούν σε όρους ποιότητας τους έχει καταξιώσει στην συλλογική συνείδηση ως κορυφαίο συγκρότημα στον χώρο του μελωδικού power metal. Πιο πρόσφατο χρονικά πειστήριο αποτελεί το θαυμάσιο "Ash Of Eternal Flame", το πρώτο τους άλμπουμ υπό την αιγίδα της μεγάλης Reigning Phoenix Music.

Με ιδανική συγκυρία τη μεγάλη επετειακή συναυλία για τα 30 χρόνια πορείας το ερχόμενο Σάββατο 29 Νοεμβρίου στο Floyd Live Music Venue, συναντήσαμε τον Μανώλη Τσίγκο και τον Φραγκίσκο Σαμοΐλη για μία εκ βαθέων συζήτηση, η οποία φώτισε πολλές πτυχές του παρελθόντος, με το βλέμμα πάντοτε στραμμένο στο παρόν και τα μέλλον. Αυτά που έπρεπε να ειπωθούν ήταν πάρα πολλά, ελπίζουμε ότι καλύψαμε τα σημαντικότερα, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος για περαιτέρω καθυστερήσεις με χιλιοειπωμένα κλισε.

Θ: Ξεκινήσατε τον κύκλο των συναυλιών από το Metal Union Festival. Λόγω και της δικής μου εντοπιότητας, θα ήθελα να αναφερθούμε στους ιδιαίτερους δεσμούς που έχετε με το Αγρίνιο.

Μ: Το Αγρίνιο είναι ο πρώτος σταθμός που έπαιξαν ποτέ οι InnerWish εκτός Αθηνών, και αυτό έγινε περίπου στα μέσα του Μάρτη το 1998. Το Dewars διαφορετικό τελείως, με την είσοδο εκεί που είναι τώρα τα τύμπανα, με μία τρομακτική εικόνα μόλις μπήκαμε στο club, νομίζοντας ότι είμαστε οι Helloween, που συζητούσαμε πριν. Όλη η ιστορία με το Αγρίνιο έγινε ως εξής. Εγώ σπούδαζα στην Κρήτη Ιατρική και είχα έναν πολύ αγαπημένο φίλο που λέγεται Γιώργος Μαθιουλάκης. Έχει στείλει μια κασέτα ο Γιώργος με πέντε κομμάτια από το "Waiting For The Dawn" στον Νεκτάριο, ο Νεκτάριος δίνει την κασέτα στον Πέτρο και παίζεται η κασέτα τότε συνέχεια στο Dewars. Όταν πήγαμε λοιπόν στο Αγρίνιο νομίζαμε ότι είχαμε πέντε δίσκους. Έχω το γραμμά που μου είχε στείλει τότε ο Γιώργος μετά που μιλούσαμε, είχε 120 εισιτήρια τότε. Στο Dewars 120 εισιτήρια δεν είναι sold out, πεθαίνεις! Ήταν φοβερό live, παίξαμε όλο το δίσκο, δεύτερη φορά το "Ready For Attack" και άλλα 25, διασκευές που παίζαμε τότε, Warlord κλπ. Ήταν δυο μήνες πριν βγει ο δίσκος, και έχω την αίσθηση ότι είχαμε πάρει το CD, μόλις μας το είχε δώσει η εταιρεία, με το τυπογραφικό λάθος, InnerWise - "Wating For The Dawn" στο πλάι. Νομίζω τα πρώτα CD που δώσαμε ήταν στα παιδιά του Αγρινίου. Τότε πηγαίναμε μόνο με το ferry boat, κάναμε 6-7 ώρες να φτάσουμε... Ξέραμε για το Αγρίνιο από τους Power Crue, τους Marauder, όσους είχαν ξεκινήσει να έρχονται νωρίτερα. Εκεί, το 1998 ξεκινάει αυτή η ιδιαίτερη σχέση με το Αγρίνιο. Τώρα πλέον είναι αμέτρητες οι φορές που έχουμε πάει, και όχι μόνο σαν InnerWish, με όλα τα συναφή project που γυρνάνε γύρω από εμένα, οπότε ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα παίξουμε στο Metal Union Festival. Έντονες αναμνήσεις δεν είναι μόνο για μένα, με τον Φραγκίσκο που έχουμε παίξει τρεις ή τέσσερις φορές, μπορεί να στο βεβαιώσει και ο Φραγκίσκος, πόσο έντονα συναισθηματικά είναι πάντα τα live του Αγρινίου, τα οποία έχουν αυτόν τον οπαδικό ιδρώτα, γιατί είσαι εδώ, είσαι στους δέκα πόντους. Το 2001, ήταν το τελευταίο live των InnerWish με τον Φώτη τον Γιαννακόπουλο και τον τραγουδιστή που είχε τραγουδήσει στο split, τον Παναγιώτη τον Μυλωνά. Έχει σκοτωθεί ο Πέτρος, δεν έχει τόσο πολύ κόσμο το Dewars, έχει 85-90 άτομα, δεν είχε αυτό τον χαμό που είχε την πρώτη φορά, και όπως πάνω να γυρίσω για να πω κάτι στον Αντώνη που είναι δίπλα, το stage είναι ακόμα στο πλάι, όχι όπως είναι τώρα, είχε βγάλει ο Νεκτάριος το σπαθί, και το σπαθί ήταν στους δύο πόντους από την δική μου καρωτίδα! Το απγαπάμε πολύ το Αγρίνιο οι InnerWish, αγαπάμε πολύ το Metal Union, και το μαγαζί και όλους τους ανθρώπους του. Είναι διαφορετικό, στο Metal Union παίζουμε τρεις και τέσσερις ώρες, όχι μόνο οι InnerWish, και οι Rock 'Ν' Roll Children. Οποιοδήποτε συγκρότημα πηγαίνει στο Αγρίνιο, δεν ξέρει τί το περιμένει, δηλαδή πρέπει να έχεις πάει μία φορά για να καταλάβεις πόσο έντονο θα είναι αυτό που θα βιώσεις, τουλάχιστον στο Metal Union, τώρα σε ένα ανοικτό φεστιβάλ είναι διαφορετικά.

Θ: Επειδή ήμουν στο live του '98 στο Dewars, οφείλω να πω κάτι. Ήμουν 14-15 χρονών και έχω πολύ έντονες αναμνήσεις. Αυτό που λέω πάντα, είναι ότι ειδικά το "Ready For Attack" και το "Last Thing I'll Remember" είχαν εντυπωθεί τόσο έντονα που τα θυμόμουν για πολλά χρόνια μετά, χωρίς να τα έχω ξανακούσει.

Μ: Ήταν πολύ έντονη βραδιά. Και για εμάς ήταν η πρώτη φορά που βγαίναμε επαρχία. Ήταν η πρώτη φορά που αισθανθήκαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που γουστάρουν τα τραγούδια μας. Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε ως InnerWish, το πρώτο live έγινε τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο του 1997 σε ένα πολύ μικρό μπαράκι στη Νέα Σμύρνη που λεγόταν Little Wing. To Little Wing είναι ονομαστό μπαρ της Νέας Σμύρνης εκείνα τα χρόνια γιατί την διετία '94-'95 είχαν εκεί hosting κάθε Σάββατο οι Spitfire, έπαιζαν δικά τους και διασκευές. Οπότε το πρώτο live των InnerWish γίνεται στο Little Wing, δεν έχουμε φωνάξει κανέναν, δεν ξέρουμε κανέναν απ' τα περιοδικά, δεν ξέρουμε κανέναν από τα fanzine τότε, και ξαφνικά βλέπουμε μια κριτική για εμάς στο Metal Hammer μετά από 3-4 μήνες από ένα παλικάρι, δεν τον ξέραμε, Τάσος Σγαρδέλης λέγεται. Δεν ξέρω που βρίσκεται αυτό το παιδί, καλά να ΄ναι. Δεν ήταν μόνιμος συντάκτης. Έρχεται μία πολύ καλή κριτική - γιατί τότε είχαν έρθει φίλοι μας. Από εκεί και πέρα παίξαμε άλλες 4-5 φορές, το '97-'98, αλλά σε λίγα άτομα, στους φίλους μας. Υπάρχει live στο An το '98 σε ένα φεστιβάλ που παίζουμε τελευταίοι, σε εφτά άτομα; Από εκεί λοιπόν που παίζεις σε 20, 30, 40, 10, 15 άτομα, μπαίνεις μέσα στο Dewars και βλέπεις ξαφνικά απένταντι στον τοίχο, δεν ξέρω αν το θυμάσαι αυτό. Είχατε φτιάξει ένα πανό που έγραφε "Make Your Inner Wish Come True", ένα σεντόνι ήταν...

Θ: Ο Βασίλης ο Crusader το είχε φτιάξει...

Μ: Βλέπεις αυτό, και ξαφνικά βλέπεις 140 άτομα, 120-130 να ιδρώνουν μπροστά σου, ήταν πολύ βιωματικό εκείνο το live. και από εκεί ξεκίνησε και αυτή η βιωματική σχέση των InnerWish με το Αγρίνιο και ακόμη περισσότερο επί προσωπικού με το Αγρίνιο η οποία ευοδώθηκε και στο να γίνουμε κουμπάροι με τον Μιχάλη τον Πολύζο. Άρα λοιπόν είναι πολύ ιδιαίτερη η σχέση μας μαζί σας.

Σ: Μετά το Metal Union Festival ήταν το Rock Hard Festival, και έρχεται η μεγάλη επετειακή συναυλία για τα 30 χρόνια στο Floyd. Οι συνθήκες είναι αρκετά διαφορετικές. Εσείς πώς το αντιμετωπίζετε;

Μ: Το κομμάτι που έχει να κάνει με τα live είναι αυτό που οι InnerWish θέλουν να κάνουν. Δεν είμαστε συγκρότημα που περιοδεύει. Όπως έχω πει πολλές φορές, δεν προσδωκούμε τίποτε παραπάνω από αυτό που έχουμε δώσει, έχουμε εισπράξει πολύ περισσότερο από αυτό που μας αναλογεί σε σχέση με αυτά που έχουμε δώσει. 'Οχι σε επίπεδο καλλιτεχνικό, αυτό είναι επί προσωπικού, αν αρέσει ή δεν αρέσει στον καθένα. Αλλά για αυτό που έχουμε δώσει εμείς ως μονάδες στο συγκρότημα, το πώς του έχουμε συμπεριφερθεί εμείς οι ίδιοι, έχουμε επισπράξει πολύ περισσότερα από αυτά που έχουμε δώσει, με την έννοια ότι ποτέ δεν προσπαθήσαμε να δούμε τους InnerWish σαν δουλειά. Πάντα το βλέπαμε ως ένα πράγμα που μας κάνει καλύτερους, μέχρι εκεί. Στα πλαίσια αυτά, ότι ποτέ δεν το είδαμε επαγγελματικά, ποτέ δεν επενδύσαμε, δεν είπαμε ότι θα παρατήσουμε τις δουλειές μας για να γίνουμε μουσικοί, κανείς μας δεν ήθελε. Όταν το 2004 ήμασταν στην Limb, μόλις είχαμε υπογράψει και είχε βγει το "Silent Faces", μετά από ένα μήνα μας ήρθε μία πρόταση από τους Rage, να βγούμε σε περιοδεία μαζί τους 60 μέρες, ήταν 48 ημερομηνίες. Βρεθήκαμε λοιπόν τότε και λέμε τί κάνουμε τώρα; Η απάντηση όλων ήταν ότι δεν μπρορούμε να το κάνουμε αυτό. Άρα λοιπόν ποτέ δεν είδαμε τους εαυτούς μας ως επαγγελματίες μουσικούς και πολύ χαίρομαι γι' αυτούς τους ανθώπους που είδαν τους εαυτούς τους ως επαγγελματίες μουσικούς γιατί το έχω πει πολλές φορές, μπορείς να φτάσεις, εφόσον το θέλει και η ζωή και τα φέρει και η τύχη έτσι, μπορείς να φτάσεις μέχρι εκεί που κοιτάς. Εμείες δεν κοιτάξαμε πολύ ψηλότερα από αυτό που θέλαμε να κοιτάξουμε. Αυτό όμως έγινε ενσυνείδητα, ήταν τλείως στοχευμένο. Μας αρέσει η τέχνη, θέλουμε να γράφουμε τραγούδια, θέλουμε να κάνουμε δίσκους, απλά δεν μπροούμε να αφοσιωθούμε. Αυτό εννοώ όταν λέμε ότι έχουμε εισπράξει παραπάνω από αυτό που έχουμε δώσει. Άρα λοιπόν, αυτό που μας νοιάζει αυτή τη στιγμή είναι να γράφουμε δίσκους και να παίζουμε live, όχι να έχουμε 300 dates το χρόνο. Στο πλαίσιο αυτό, τα live αντιμετωπίζονται όλα με τον ίδιο τρόπο, με όλο τον επαγγελματισμό και το τί χρειάζεται, είναι παίζουμε 60 λεπτά, είναι δυόμισι-τρεις ώρες που θα παίξουμε στο Floyd, όσο θα παίξουμε τέλος πάντων. Προβάρουμε με τον ίδιο τρόπο και σε επίπεδο ηχητικό θέλουμε ο κόσμος να εισπράξει αυτό που θέλουμε να του δώσουμε. Οι InnerWish είναι μια παρέα φίλων που μεγαλώνει, δεν γερνάει, ελπίζω ότι δεν γερνάει, και αρέσει σε αυτούς τους έξι που βρίσκονται σε αυτό το συγκρότημα - γιατί εδώ και δεκατρία χρόνια είμαστε η ίδια παρέα, και ελπίζω να είμαστε οι ίδιοι μέχρι το τέλος, όποτε τελειώσει - πρωτίστως μας αρέσει να παίζουμε μεταξύ μας, να προβάρουμε, και όλα τα υπόλοιπα έρχονται ως κερασάκι στην τούρτα. Η τούρτα προφανώς είναι ο δίσκος και το τί θες να δώσεις στον κόσμο, αλλά τα live είναι αυτά που σε κάνουν να θες να συνεχίσεις.

Σ: Είναι μεγάλο θέμα μια συναυλία στο Floyd, δεδομένου του μεγέθους του χώρου...

Φ: Θα δούμε, το πόσος κόσμος θα είναι είναι σχετικό, Εμείς περιμένουμε το καλύτερο.

Σ: Με βάση τα δεδομένα, ναι. Έχετε έναν εξαιρετικό νέο δίσκο που έχει αγκαλιαστεί, υπάρχει το υπόβαθρο με μια πολύ ποιοτική δισκογραφία. Όλα προμηνύουν ότι η προσέλευση θα είναι αντίστοιχη του χώρου.

Φ: Η επιλογή του χώρου ήταν προσωπική μας - θα το πω πάρα πολύ χύμα - καβλάντα. Καλώς ή κακώς λειτουργούμε πάρα πολύ με αυτό το πράγμα στο μυαλό μας, ότι γουστάρουμε να το κάνουμε όσο πιο ωραίο μπορεί να γίνει, γιατί στις συναυλίες παίζουν πολλά ρόλο, όπως τα έξοδα. Προφανώς όταν κλείνεις το Floyd, συνεπάγεται το νούμερο σε ένα κλειστό μαγαζί που έχουμε, καλώς ή κακώς, αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, ανεβαίνει όλο το budget. Επειδή, λοιπόν, εμείς δεν ποντάρουμε εκεί, στο να βγάλουμε λεφτά, αλλά θέλουμε να περάσουμε καλά κι εμείς κι όσοι έρθουν στο live, με αυτήν τη νοοτροπία έγινε η επιλογή του. Είναι το πιο grande, το μεγαλύτερο κλειστό μαγαζί που έχει η Αθήνα...

Σ: Με τα σημερινά δεδομένα, ναι, ίσως είναι και το πιο προσεγμένο...

Φ: Και για τα δικά μου γούστα, χωρίς να γίνεται κάποια σύγκριση, είναι αυτό που είναι. Δεν πάμε εκεί με την νοοτροπία ότι θα είμαστε 2500 άτομα, οπότε δεν χωράμε σε κάποιο άλλο. Καμία επαφή. Μπορεί να έχει 500 ή χίλια άτομα, δεν το ξέρεις αυτό, ούτε το υπογράφεις.

Σ: Εντάξει, θεωρητικά και με βάση τα τελευταία άλμπουμ που είχατε δώσει σαν μπάντα, και με το τελευταίο άλμπουμ, υπάρχει το υπόβαθρο για κάτι τέτοιο...

Φ: Ισχύει, απλά δεν μπορείς να το υπογράψεις. Εμείς πήγαμε με την νοοτροπία να περάσουμε εμείς καλά και να δώσουμε ό,τι καλύτερο μπορέσουμε σε όσους έρθουν, εκεί κολλάει κι αυτό που ειπώθηκε πριν, ότι δεν έχει σημασία που παίζεις. Παίζεις για όσους είναι εκεί. Και το νούμερο των θεατών δεν έχει πάντα σημασία. Εκατό που μπορεί να είναι στο Αγρίνιο, μπορεί να είναι ανώτερο από ένα live πεντακοσίων στη Τεχνόπολη, χιλίων στο Άμστερνταμ που λέει ο λόγος.

Θ: Πάντως και το live για την κυκλοφορία του "InnerWish" είχε γίνει στον ίδιο χώρο και είχε πολύ κόσμο...

Φ: Και αν το συγκρίνεις με το live του προηγούμενου δίσκου που το είχαμε κάνει στο Gagarin, πάνω-κάτω διπλασίασες τον κόσμο σου. Δεν σημαίνει ότι θα γίνεται συνέχεια.

Θ: Ακόμα και η διατήρηση των κεκτειμέων είναι σημαντικό πράγμα...

Φ: Είναι μεγάλος μύθος να σου πει κάποιος ότι δεν τον ενδιαφέρει. Πάντα θέλεις να έχεις κόσμο, θέλεις να έχει ανταπόκριση αυτό που κάνεις, αλλά στο τέλος της ημέρα δεν είναι το άλφα και το ωμέγα, δεν το πάμε αμε αυτό το σκεπτικό. Εννοείται ότι θέλουμε να έχει κόσμο, εννοείται ότι θέλουμε να έχει παραπάνω από την προηγούμενη φορά αν γίνεται, γαμώ θα είναι. Αλλά και να μην έχει, και οι 100 Αγρινιώτες να κατέβουν μόνο στο Floyd που λέει ο λόγος, γαμώ θα γίνει πάλι. Αλλά το θες για την προσωπική σου ικανοποίηση, για το ψώνιο σου, είναι η επιβράβευση, όπως ήταν και η εταιρεία, ότι κάτι κάνω καλά. Δεν θα ζήσουμε από αυτό όπως είπε και ο Μανώλης, δεν παρατάμε ζωές.

Θ: Ήθελα να αναφερθούμε στην εταιρεία. Ήσασταν αρκετά χρόνια στην Ulterium Records και πλέον ανήκετε στο δυναμικό της Reigning Phoenix Music. Τί διαφορετικό δίνει μία τόσο μεγάλη εταιρεία στον χώρο, σε μια εποχή που αρκετοί καλλιτέχνες μπορούν και μόνοι τους να κάνουν πολλά πράγματα;

Φ: Ο κόσμος έχει αλλάξει παντελώς πάνω στη μουσική και το ξέρουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε από όποια μεριά και αν ασχολούμαστε. Επειδή εγώ ασχολούμε και από την πλευρά της μπάντας και από την πλευρά του περιοδικού, είναι πλέον άλλος γαλαξίας. Πρώτα απ' όλα βλέπεις ότι ένας τύπος που είναι μόνος του με μία κιθάρα μπορεί να είναι υπερδιασημότητα χωρίς να έχει γράψει ούτε ένα τραγούδι δικό του, το οποίο για μένα είναι τραγωδία. Αλλά έτσι είναι η εποχή. Η μεγάλη δισκογραφική δεν είναι άσπρο-μαύρο. Δεν είναι ότι ξαφνικά πηγαίνεις σε μια μεγάλη δισκογραφική και όλα είναι καλύτερα. Υπάρχουν τα συν και τα πλην. Η μικρότερη συγκριτικά, η Ulterium, είχε ένα μεγάλο συν, ότι ειεδή ήσουν πολύ μεγαλύτερο όνομα αναλογικά στο roster της, και επειδή υπήρχε και μια προσωπική επαφή - γιατί ο Emil Westerdahl που την έχει είναι φίλος-φίλος, είμαστε πλέον φίλοι με τον άνθρωπο - σου έδινε πολύ παραπάνω promo, σημασία κλπ., όπως είναι λογικό. Τώρα πηγαίνεις σε ένα πολύ πιο μεγάλο μαγαζί, είναι πολύ μεγάλο όταν έχεις μέσα Meshuggah, Helloween, Amorphis, Kerry King κλπ., το μεγάλο μαγαζί εννοείται σε σέβεται, ξεκινάμε από το βασικό, γιατί αλλιώς δεν θα σε έπαιρνε, δεν σε έχει ανάγκη, δεν σε υπογράφει για τη φάση του, από την άλλη μπαίνεις σε μία μεγάλη γυάλα που είναι πάρα πολλές μπάντες. Στην Ulterium μπορεί να ήμασταν 15-20-30 μπάντες, στην RPM είναι 130-230 οι μπάντες. Και υπάρχει επίσης το κακό ότι πρέπει να μιλάς με πάρα πολύ κόσμο, άρα όλα καθυστερούν, όλα είναι λίγο πιο by the book, όλα είναι πρεισσότερο σε γυάλα, άρα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Το σίγουρο που κερδίζεις είναι η πρόσβαση που έχει η μεγάλη δισκογραφική σε πολλά μαγαζιά. Δεν εννοώ live-άδικά, στην περιοδεία δεν ενεπλάκη η δισκογραφική την την κάναμε με έναν άνθρωπο που μας έχει τα live. Μαγαζιά είναι τα περιοδικά, το ραδιόφωνο γιατί έξω υπάρχει ακόμα ραδιόφωνο, είναι τα γύρω-γύρω, το promo. To budget που έχει να διαθέσει για το promo και τα κανάλια που έχει να σε σπρώξει. Για εμάς το μεγαλύτερο κέρδος από την RPM είναι η προσωπική ικανοποίηση ότι μια εταιρεία τέτοιου level σε πιστεύει. Στον βαθμό που σε πιστεύει, αλλά για να σε υπογράφει, σε πιστεύει. Και ειδικά όταν σε πιστεύει ο Markus Wosgien που είναι τεράστιο όνομα, ήταν ο άνθρωπος της Nuclear Blast, όλα περνούσαν από τον Wosgien για να υπογραφούν στην Nuclear Blast των '00s και των '10s. Αυτός μας έβαλε στην RPM. Άκουσε τον δίσκο, τον στείλαμε, τέλος. Ούτε πλάγιοι οδοί, ούτε τίποτα. Επομένως παλαντζάρει, και τα παιδιά αν ρωτήσεις, όλοι έχουν τα συν και τα πλην που θα πουν για την RPM συγκριτικά με την Ulterium. Αυτή τη στιγμή ήταν η καλύτερη επιλογή γιατί η Ulterium δεν υπάρχει κιόλας επί της ουσίας. Για μένα είναι στη μέση με θετικό πρόσημο όμως γιατί όπως και να το κάνεις, γουστάρεις να είσαι σε ένα μαγαζί και να λες είναι στην ίδια εταιρεία με κάποια θηρία του heavy metal. Ναι, μια μπάντα μπορεί να κάνει μόνη της ένα δίσκο. Όταν θα πας μετά στην εταιρεία, θα σε βάλει δίπλα στα άλλα, άρα πρέπει να έχεις μία ωραία παραγωγή, καλώς ή κακώς, γιατί πλέον όλοι έχουμε μάθει με τις ωραίες παραγωγές, πρέπει να έχεις κάτι παραπάνω, και μόνος σου έχεις έναν περιορισμό. Όταν θα παραγγείλουν ένα merch από την Κίνα ή την Τουρκία, το ίδιο θα το στείλεις εσύ μόνος σου, το ίδιο θα το διανείμει στα μαγαζιά η Χ δισκογραφική; Άμα θες να το πας τελείως ρομαντικά ΟΚ, αν θες να το πας λίγο παραπάνω όπως εμείς, το ημιεπαγγελματικό, δεν μπορείς πλέον μόνος σου, θα χαθείς. Εδώ χάνεσαι με τις δισκογραφικές, είναι τόσες οι κυκλοφορίες κάθε μήνα, χάνεται, δεν υπάρχει χώρος.

Θ: Και παραγωγή καλή μπορείς να κάνεις μόνος σου, αλλά σίγουρα κάποια πράγματα είναι πιο εύκολα να γίνουν μέσω εταιρείας...

Μ: Οι δίαυλοι της διαφήμισης, του να σε μάθει περισσότερος κόσμος, είναι υποχρεωτικό να περάσουνε μέσα από την εταιρεία. Δηλαδή μόνος σου ΟΚ, έχεις ένα limit-up, είσαι πεπερασμένος. Δεν λέμε να είσαι οι Warlord σε συγκεκριμένη εποχή με συγκεκριμένο ήχο, με, με, με... να είσαι one of a kind. Μιλάμε για το 90% των συγκροτημάτων, αν δεν είναι σε μια εταιρεία, το κομμάτι του promo, το κομμάτι του να ακουστείς κλπ. δεν είναι πολύ εύκολο. Ούτε καν της διανομής. Εδώ οι μεγάλες εταιρείες και δεν έχουν καλό δίκτυο διανομής, όχι να είσαι μόνος σου.

Φ: Σκέψου το απλό, μια κριτική. Αν είσαι μόνος σου, ελληνική μπάντα, πώς θα μπεις σε ένα Metal Hammer Αγγλίας, σε ένα Metal Hammer Γερμανίας, Rock Hard Γερμανίας, Terrorizer... Δεν θα μπεις. Είναι όπως θα στείλει μια σουηδική μπάντα να στείλει στα δικά μας περιοδικά. Δεν θα μπει ποτέ στην ουσία, γιατί θα έχουν προτεραιότητα τα labels. Μπορείς να κάνεις πολλά με το intenet, αλλά νομίζω ότι υπάρχει ένα ταβάνι, μετά θα έχεις κάποιες δυσκολίες. Είναι το ρομαντικό, είναι και το ρεαλιστικό. Εγώ ακούω ό,τι θέλει ο καθένας να επιλέξει. Απλά σε κάποια πράγματα πρέπει να κάνει συμβιβασμούς. Μόνος σου μπορείς να βγάλεις παραπάνω λεφτά, άμα πουλάς τα παίρνεις όλα. Όταν είσαι στην εταιρεία, παίρνεις... (γέλια)

Θ: Υπάρχει λοιπόν το live για τα 30 χρόνια πορείας του συγκροτήματος.

Μ: Τα 30 χρόνια για εμάς είναι ορόσημο όχι μόνο ηλικιακό. Είναι ορόσημο γιατί έρχονται μετά από δύσκολα χρόνια, ήταν δύσκολα χρόνια τα τελευταία. Στην φωτογράφηση του πρώτου δίσκου InnerWish και στο approval των τραγουδιών του πρώτου δίσκου InnerWish ήταν πολύ κοντά μας ένας άνθρωπος που δεν είναι πλέον μαζί μας. Ο αδελφός του Θύμιου, ο Βασίλης, ο οποίος έφυγε πέρυσι, κατέληξε σε ένα δύσκολο χειρουργείο. Τα 30 χρόνια είναι λίγο συναισθηματικά φορτισμένα για εμάς, δεν είναι μόνο φορτισμένα επειδή είναι 30 χρόνια πορείας. Θα μου πεις υπάρχει και ο αυτοσκαρκασμός εδώ, 30 χρόνια πορείας με έξι δίσκους. ΟΚ, ναι, θα πρέπε να είναι δώδεκα οι δίσκοι υπό νορμάλ συνθήκες. Αλλά επειδή οι συνθήκες όπως είπαμε είναι αυτές που είναι και αυτές που ήταν και αυτές θα είναι, αυτά είναι, εξίμισι δίσκοι. Σίγουρα θα έχουμε εκπλήξεις. Το βασικό θα ήταν να μπορέσει να έρθει ο Hansi. Δεν θα μπορέσει γιατί θα είναι περιοδεία με τους Guardian στην Αμερική. Ήταν ένα από τα ζητούμενά μας γιατί του έχουμε πάρα πολύ μεγάλη υποχρεώση όχι επειδή τραγούδησε στον δίσκο, αλλά επειδή είναι αυτός που είναι. Επειδή έκανε ότι έκανε με τον τρόπο που το έκανε, παντελώς αφιλοκερδώς, με την καλή του την καρδιά, και πάντα μιλάει με ωραία λόγια για εμάς χωρίς καν να χρειάζεται να προμοτάρει την δική του δουλειά, το τραγουδιστικό του κομμάτι. Ήρθε, έδωσε τη ψυχή του, έδωσε τη φωνή του.

Θ: Την ιδέα ποιος την είχε;

Μ: Την ιδέα την είχε ο Φραγκίσκος και ο σύνδεσμος μεταξύ του Hansi και των InnerWish, μέσω του Φραγκίσκου, έγινε μέσω του Σάκη του Φράγκου. Άρα λοιπόν εμείς του οφείλουμε πάρα πολλά, του οφείλουμε πάρα πολλά κυρίως γιατί μας εμπιστεύθηκε γιατί τραγούδησε ένα τραγούδι το οποίο δεν είχε ξανακούσει. Εμείς του στείλαμε τρία τραγούδια, αποφάσισε ποιό θα τραγουδήσει, δεν ήξερε από πριν, δεν ξέρω αν ήξερε καν το όνομα InnerWish από πριν. Και όχι μόνο μας εμπιστεύθηκε, εμπιστεύθηκε το πρόσωπό του στο καλλιτεχνικό κομμάτι που αφορά το οπτικοακουστικό αυτού του τραγουδιού το οποίο δεν ήξερε καν ποιο θα είναι. Αυτό το συγκεκριμένο video ενδεχομένως να έχει μπαναριστεί λόγω των εικόνων, προφανώς έχει μπαναριστεί από κάποιους ανθρώπους με συγκεκριμένες πολιτικές πεποιθήσεις. Δεν είναι ένα πολιτικό video, αν και όλα τα πράγματα στη ζωή είναι πολιτικά, είναι ένα video ανθρωπιστικό. Δεν ξέρουμε από ποιον. Το video ξεκίνησε με 100 χιλιάδες views τις δύο πρώτες μέρες και έχει 150 χιλιάδες τώρα.

Θ: Report από ποιόν;

Φ: Στάνταρ, μας το είπε και η εταιρεία.

Μ: Συνέχεια κάνουν report άνθρωποι οι οποίοι προφανώς νομίζουν ότι είναι ένα πολιτικό video και είναι στην αντίπερα όχθη αυτής της πολιτικής άποψης την οποία εμείς δεν εκφράζουμε.

Θ: Ότι υποστηρίζετε τη μετανάστευση;

Μ: Ναι, ότι υποστηρίζουμε τη μετανάστευση.

Φ: Τσάμπα καθόμασταν και βάζαμε το disclaimer στην αρχή. Κανένας δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει τίποτα. Θεωρούν ότι είμαστε υπέρ της παράνομης μετανάστευσης. Όλο το τραγούδι είναι στηριγμένο πάνω στα παιδιά, τίποτα παραπάνω.

Μ: Αυτό το κομμάτι, ανεξάρτητα από το αν είμαστε πολιτικοποιημένοι ή όχι γενικά εμείς σαν άνθρωποι, είναι με βάση μία ανθρωπιστική ιδέα. Κανείς δεν οφείλει να υποφέρει, κανείς δεν οφείλει να χάνει το σπίτι του, κανείς δεν οφείλει να ταλαιπωρείται έτσι. Αυτό είναι το τραγούδι. Και υπάρχει και δεύτερο τραγούδι, το οποίο δεν μπήκε στο τελικό list, όπως βγήκε πριν την κυκλοφορία του δίσκου το "Cult Οf Τhe Blind" και μετά το "The Enemy Inside". Είναι το "Defend Our Childrens' Hope" και μιλάει για τα παιδιά που ταλαιπωρούνται φεύγοντας απ' το σπίτι τους για να ζήσουν σε έναν ξένο τόπο, με ξένα ήθη, με ξένους ανθρώπους, με ανθρώπους που δεν τους γουστάρουν, με ανθρώπους που δεν θέλουν να είναι εκεί κλπ. Βέβαια το ίδιο πράγμα έζησαν οι δικοί μας στην μετανάστευση της Αμερικής πριν 120 χρόνια, οι πρόσφυγες την Μικρασιάτικής Καταστροφής, οι gastarbeiters της Γερμανίας μετά τον πόλεμο κλπ.

Φ: Μιλάμε για τα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα και όχι για την μετανάστευση, είναι τελείως διαφορετικοί κόσμοι, δεν μπορώ να φανταστώ πώς δεν το καταλαβαίνει κάποιος.

Θ: Εγώ μπορώ να παραγγείλω για τα 30 χρόνια το "Beyond My Soul";

Μ: Θα παίξουμε σίγουρα τραγούδια που έχουμε πολλά χρόνια να παίξουμε. Σίγουρα θα έχουμε καλεσμένους. Οι Elysion θα είναι special guests. Θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε όλες τις περιόδους με τους ανθρώπους που θέλουμε να είναι μαζί μας. Δεν θα είναι 30 χρόνια reunion InnerWish πρώτου δίσκου, το έχουμε κάνει αυτό στα 10 χρόνια, στο An το 2008, τώρα είναι 30 χρόνια InnerWish, δεν είναι 27 χρόνια "Waiting For The Dawn". Θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε όλες τις περιόδους και αυτό μας αρέσει κιόλας. Υπάρχουν πάρα πολλοί οπαδοί InnerWish. Υπάρχουν οι οπαδοί που τους αρέσει πολύ το "Waiting For The Dawn" και η φωνή του Γιάννη, υπάρχουν οι οπαδοί που τους αρέσουν πολύ τα επόμενα δύο, ειδικά το "Inner Strength", υπάρχουν και οι νεότεροι. Το συγκρότημα έχει εξελιχθεί έτσι όπως εμείς θέλουμε να εξελιχθούμε. Δεν μας είπε κανείς κάντε το συμφωνικό ή κάντε το χορωδιακό. Μπορεί ο επόμενος δίσκος να μην έχει καθόλου χορωδίες, μπορεί να είναι παλιομοδίτικος. Το βασικό είναι ότι το Floyd είναι ένα stage το οποίο μπορεί να φιλοξενήσει σε εισαγωγικά ότι έχει στο κεφάλι του ένας καλλιτέχνης σε οπτικοακουστικό επίπεδο. Δεν είμαστε οι Pink Floyd να έχουμε τέτοιο άρτιο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα θα είναι ό,τι πιο άρτιο έχουν κάνει οι InnerWish σε επίπεδο φωτισμού, σκηνής και σκηνικών τα τελευταία 30 χρόνια. Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερο από το Αγρίνιο του '98 γιατί δεν θα υπάρχει το "Make Your Inner Wish Come True". Trivia: Αυτό το πανό χάθηκε σε ένα ταξίδι γυρνώντας απ' την Κρήτη, παίζοντας σε ένα Chania Rock Festival. Χάθηκε σημαίνει ότι κάποιος μάλλον το ξέχασε. Δεν σημαίνει ότι κάποιος το έκλεψε! (γέλια) Κανείς δεν θα μάθει ποτέ ποιός. Εχουμε φωτογραφίες, είναι ένα πανό πολύ ιδιαίτερο, πολύ συναισθηματικό. Θα είναι μια πολύ ωραία βραδιά.

Θ: Θα επιμείνω στα τραγούδια και θα ήθελα να ρωτήσω αν περιμένατε για παράδειγμα όταν γράφατε το "Needles In My Mind" ότι θα έχει τέτοια επίδραση;

Επί προσωπικού, το μόνο που μπορώ να σου πω ότι ξέρω σε κάθε δίσκο ποια μάλλον θα είναι τα τραγούδια που θα αρέσουν. Ήξερα πολύ καλά, τυχαίο παράδειγμα, ότι στο "Inner Strength" το "Far Away" που είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι, δεν θα κάνει εντύπωση. Ήξερα ότι θα κάνει εντύπωση το ομότιλο το "Inner Strength" ή το "Feel Τhe Magic". Δεν ξέραμε για το "Needles In My Mind". Ξέραμε ότι είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι, μας άρεσε πάρα πολύ η εξέλιξη του τραγουδιού, από το ωραίο κουπλέ στο ωραίο ρεφρέν κλπ. Μερικά τραγούδια έχουν κάποια solo που σου μένουν, που τραγουδιούνται. Στο "Needles In My Mind" είναι ένα από αυτά. Δεν είναι όλα τα solo έτσι, δεν είναι όλα τα τραγούδια έτσι. Αυτό είναι ένα τραγούδι που ξέρουμε ότι είναι λάθος που δεν το κάναμε video clip, γιατί το video clip του προηγούμενου δίσκου το επέλεξε η Ulterium με πολύ σωστή λογική τότε, ότι είναι ένα τραγούδι το οποίο στην Κεντρική Ευρώπη που είναι το αγοραστικό μας κοινό θα έχει impact, το "Modern Babylon" δηλαδή. Είναι mid-tempo, πιο aggressive, πιο στακάτο. Εκ του αποτελέσματος κάναμε λάθος γιατί το "Needles" έχει πολύ περισσότερα views. Αλλά είναι κάποια τραγούδια που το ξέρουμε. Δηλαδή το "Rain Of A Thousand Years" είναι ένα πολύ μεγάλο τραγούδι για τα γούστα μας, μας αρέσει πάρα πολύ. Το ίδιο λέγαμε και τώρα για το ομώνυμο του "Ash Of Eternal Flame", το ίδιο λέμε για το "The Hands Οf Doom". Δεν έχει ακουστεί το "The Hands Οf Doom", είναι ένα τραγούδι πολύ πομπώδες. Μερικές φορές είναι και τί επιλέγις να προμοτάρεις. Πέρα από τα εκτός δίσκου, υπάρχουν τα video clip των "Sea Οf Lies" και "Higher" και το lyric video του "Soul Asunder". Αν είχαν επιλεγεί το ομώνυμο το "Ash Of Eternal Flame", το "Primal Scream" ή το "The Hands Οf Doom" ίσως να είχαν περισσότερο impact. Δεν είναι εύκολο πάντως να ξέρεις ότι έχεις γράψει το "Hotel California", είναι δύσκολο. Πιστεύω ότι οι Eagles το ξέρανε βέβαια! Για εμάς δεν είναι τόσο εύκολο, και φαίνεται από το ποια τραγούδια αρέσουν στους έξι μας. Άλλα γουστάρει ο Frank, άλλα θεωρώ εγώ ότι είναι τα καλύτερά μας, άλλα αρέσουν στον Κρίκο, άλλα ο Αντώνης, άλλα ο Γιώργος... τώρα για τον «Πληκτρίου», του αρέσουν όλα!

Φ: Σε κάποια συμφωνούμε, στο "Needles" συμφωνούσαμε όλοι ότι είναι ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι.

Μ: Γενικά συμφωνούμε, γι' αυτό και παίζουμε και μαζί. Έχουμε τις διαφωνίες μας που είναι απολύτως φυσιολογικές.

Φ: Ακούμε και άλλα πράγματα και επηρεάζει και αυτό την κρίση μας. Είναι και με τα γούστα του καθενός τί θεωρεί ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Είμαστε έξι άνθρωποι, έξι διαφορετικοί τύποι.

Μ: Η σύγκλιση των έξι μας έχει να κάνει στο πως φτιάχνουμε τα τραγούδια, εκεί έρχεται η σύγκλιση. Αν αποφασίσουμε να συζητήσουμε τί του αρέσει του καθενός να παίζει ή τί θα γούσταρε να παίζουν οι InnerWish, καλό βράδυ! Αλλα η κοινή συνισταμένη έρχεται από τον προσωπική συνιστώσα του καθενός που βάζει το προσωπικό του γούστου. Παράδειγμα, το "Soul Asunder", στο τέλος του solo έχει σύγχρονο beat πριν μπει το ρεφρέν, το οποίο δεν θα μπορούσα να έχω σκεφτεί ποτέ. Λέω για το "Soul Asunder" γιατί είναι ένα τραγούδι που έχουμε φτιάξει με τον Φραγκίσκο. Δεν θα το είχα σκεφτεί ποτέ. Ο Φραγκίσκος επειδή ακούει αντίστοιχα πράγματα σκέφτηκε αυτό το beat. Ανέκαθεν υπήρχαν δύο βασικοί συνθέτες στο συγκρότημα. Δύο ήταν και στον πρώτο δίσκο, ο Γιάννης και ο Θύμιος. Από όταν έφυγε ο Γιάννης, ο Θύμιος κι εγώ. Αλλά από το "No Turning Back" και μετά έχουμε μεγάλη εισορή απόψεων και αλλαγή ηχητικών και ηχοχρωμάτων που θα θέλαμε ο καθένας μας να τοποθετήσει σε κάθε τραγούδι. Και αυτό είναι οι InnerWish τελικά. Αυτό βγαίνει στους InnerWish και ενδεχομένως η εξέλιξη του συγκροτήματος να οφείλεται και σε αυτό. Δηλαδή αν ημασταν η ίδια ομάδα που γράψαμε το "Inner Strength", να γράφαμε το έκτο "Inner Strength". Το λέω γιατί το "Inner Strength" προσομοιάζει στο "Silent Faces", ενώ μετά...

Σ: Η παραγωγή διαφέρει περισσότερο...

Μ: Ναι, η παραγωγή διαφέρει. Ανεξάρτητα από το αν μας αρέσουν τα τραγούδια, από το "Waiting For The Dawn" μου αρέσουν όλα τα τραγούδια, η παραγωγή όμως ήταν θλιβερή. Τότε, το '97-'98, όταν κάναμε την παραγωγή, η παραγωγή έγινε σε ένα τεράστιο studio, το Studio 111 στο Μοσχάτο, υπάρχει ακόμα, στο οποίο είχαν γίνει παραγωγές Vice Human, Last Drive και τέτοια. Δεν έκανε παραγωγές power metal. Αν σκεφτείς ότι το '98 βγήκε τo InnerWish, Απέναντί μας ήταν το πρώτο Hammerfall, τα Gamma Ray, αυτά ήταν στο power metal. Δεν ήταν οι Brocas Helm σε επίπεδο παραγωγής. Τα τραγούδια γαμώ όλων των συγκροτημάτων, αλλά η παραγωγή έχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί τότε θυμάμαι, το Metal Hammer υπήρχε και το Metal Invader, το Metal Hammer μας είχε βάλει 7/10. Και θυμάμαι τον εαυτό μου 22 χρονών, οριακά στραβωμένο, «μα γιατί, αφού τα τραγούδια είναι τέλεια, γιατί μας έβαλε εφτά;». Ο δίσκος δεν είναι για εφτά. Μπορεί συνθετικά να είναι για εννιά για κάποιους, παραγωγικά είναι για τέσσερα, και πολύ λέω, βάζω και αβάντα επειδή είναι δικό μας. Αλλά αν το συγκρίνεις με το "Glory To The Brave" ας πούμε...

Σ: Είναι σαν καλό demo.

Μ: Ναι, ναι, αυτό είναι! Πρόσεξε τώρα, το '98 το καλό demo είναι πολύ χειρότερο παραγωγικά από το "First Attack", το οποίο είναι τέλειο παραγωγικά και δεν έχει γίνει καν mastering, έλεγε ο Ηλίας ότι ένα τραγούδι δεν το μιξάρανε. Περίπου δέκα χρόνια πριν. Ή το Raw Silk αντίστοιχα, ενδεχομένως με κάποιες ενστάσεις που υπάρχουν για κάποια πράγματα. Παραγωγικά, αν τα βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο, το "Waiting For The Dawn" των InnerWish δεν στέκεται. Ξαναλέω, δεν μιλάω συνθετικά. Συνθετικά είναι από τα πιο ultimate αγαπημένα μου πράγματα ever. Εγώ ήμουν οπαδός των InnerWish, ήμασταν φίλοι με τα παιδιά, δεν ήμουν στην διαδικασία σύνθεσης του πρώτου δίσκου.

Θ: Ευκαιρία λοιπόν να πούμε την ιστορία για το πως βρεθήκατε τότε.

Μ: Η ιστορία εμπλέκει την Ιατρική Κρήτης. Μπαίνω στην Ιατρική Κρήτης το '93 και γνωρίζω έναν αδελφικό μου φίλο ο οποίος είναι τώρα Διευθυντής στην Α' Παθολογική του Γεννηματά. Ξεκινάμε να κάνουμε παρέα - ροκάς αυτός, Thin Lizzy, Pink Floyd, UFO, όλα αυτά - και μου βάζει ο Κώστας μία κασέτα και μου λέει είναι κάτι φίλοι μου αυτοί. Ήταν τότε πέντε τύποι οι οποίοι παίζανε διασκευές, κάτι "Pefrect Stangers", "Hell Bent For Leather" και λέω ωραία μπάντα. Σε αυτή τη μπάντα ήταν ο Γιάννης...

Θ: Ήταν οι Growing Order;

Μ: Δεν υπήρχαν οι Growing Order, οι Growing Order ήταν πιο παλιά, αυτή η μπάντα είναι μετά τους Growing Order γιατί ο ένας κιθαρίστας είχε ατύχημα με μηχανή και κάπως έτσι σταματήσανε. Έχει γυρίσει από φαντάρος ο Θύμιος, βρίσκουν με τον Γιάννη έναν κιθαρίστα τον Ορέστη, τον Παύλο τον Μπαλατσούκα που έπαιζε τύμπανα στον πρώτο δίσκο των InnerWish, και είναι και ο Αλέξης ο Λεβεντέρης, ο μπασίστας του πρώτου δίσκου. Μου δίνει λοιπόν την κασέτα ο Κώστας, του οποίου αδελφικός φίλος ήταν ο Αλέξης ο Λεβεντέρης. Ακούω τη κασέτα και λεω γαμώ, τί ωραία που παίζουνε. Μέσα στη κουβέντα μου λέει γνωριστείτε με τον Αλέξη, έρχομαι μια μέρα στην Αθήνα, γνωριζόμαστε με τον Αλέξη, βγαίνουμε, Maiden-άκηδες και οι δύο, λέμε να τζαμάρουμε, τζαμάρουμε, και πώς θα τζαμάρουμε, αφού είμαστε μπάσο-κιθάρα. Πάμε λοιπόν στο Feedback, ένα studio στο Παγκράτι, να κάβουμε πρόβα με τον Αλέξη, και λέει θα φέρω έναν ντράμερ και έναν τραγουδιστή φίλο μου, και φέρνει τον Μπαλατσούκα και τον Παπανικολάου. Παίζαμε κάτι Maiden, κάτι Deep Purple, κάτι τέτοια, βγαίνουμε ένα βράδυ όλοι μαζί και ο Γιάννης φέρνει τον Θύμιο, γινόμαστε φίλοι. Είμαστε φίλοι δυο-τρία χρόνια και οι InnerWish ψάχνουν κιθαρίστα. Πηγαίνουν διάφοροι, πέρασε από τους InnerWish ο Μιχάλης ο Περαντινός που έπαιζε στους Airged L'amh, δεν έκατσε. Πέρασε ένας φίλος μου απ΄το σχολείο, δεν έκατσε, πέρασε ένας άλλος, δεν έκατσε. Περάσανε κάποιοι κιθαρίστες, δεν κάτσανε, και κάποια στιγμή πίνουμε κάτι μπύρες με τον Θύμιο και τον Γιάννη, κάτι μου λέει ο Θύμιος, και του λέω «μην τρελαίνεστε, αφού είστε πεντάδα, υπήρχε και ο Δημήτρης ο Παπαλέξης στα πλήκτρα, θα μάθω εγώ τα τραγούδια, αφού ούτως ή άλλως ξέρω τα τραγούδια» - ήμασταν φίλοι, μου στέλνανε, «για δες, πώς σου φαίνεται αυτό κλπ. «Θα μάθω εγώ τα τραγούδια, θα έρχομαι εγώ απ' τη Κρήτη όταν χρειάζεται συναυλία». «Και γιατί δεν έρχεται μόνιμα;» μου λέει ο Θύμιος. Έτσι έγιναν οι InnerWish. Άρα εγώ λοιπόν μπήκα στους InnerWish όταν τελείωνε το "Waiting For The Dawn", είχε αφήσει ο Θύμιος κάποια solo να τα παίξει ο δεύτερος κιθαρίστας, εγώ δεν πρόλαβα. Μετά ήρθα εγώ στην Αθήνα για να κάνω κλινικές και έτσι οι InnerWish έγιναν αυτό που έγιναν. Βέβαια μόλις ήρθα εγώ στην Αθήνα για κλινικές, φεύγει ο Γιάννης από τους InnerWish και πάει στο μοναστήρι. Με το που πάει ο Γιάννης στο μοναστήρι, ψάχνουμε μερικούς τραγουδιστές με τους άλλους, δεν βρίσκουμε τραγουδιστή, φεύγουν και οι άλλοι. Οπότε μείναμε εγώ και ο Θύμιος. Σιγά σιγά ήρθαν οι υπόλοιποι. Πήρα τον Αντώνη που τότε έπαιζε στους Wisdom, γνωριζόμασταν από τα live. Μπορείς; Μπορώ. Έρχεται, μετά ήρθε ο Φώτης ο Γιαννακόπουλος, ο Φώτης έφερε τον Παναγιώτη τον Μυλωνά και κάπως έτσι τέλος πάντων έγινε αυτό που έγινε. Ο Φώτης έφερε μετά τον Φραγκίσκο το 2010, όλοι συνδεόμαστε τέλος πάντων.

Θ: Όπως είπες και στην αρχή, μακάρι να μείνετε...

Μ: Έτσι θα μείνουμε. Δεν έχει κανένας μας, ειδικά μιλάω για τις παλιοσειρές, καμία διάθεση να σταματήσει, οι over fifty, γιατί τα παιδιά είναι νεότερα, οπότε θα συνεχίσουμε να παίζουμε σίγουρα άλλα 10-15 χρόνια. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, είμαστε μια ομάδα πολύ αγαπημένη, όλοι φίλοι αδελφικοί πια, εκτός και αν προκύψουν άλλα προβλήματα, του στυλ κάποιος βαρεθεί. Μόνο αυτό, δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτή η ομάδα να αλλάξει. Και όχι επειδή είναι ομάδα που κερδίζει, δεν το λεω γι' αυτό σε καμία περίπτωση, το λέω επειδή είμαστε έξι φίλοι που γουστάρουμε να κανουμε παρέα μεταξύ μας. Και η περιοδεία τώρα τον Νοέμβριο, περιοδεία το λέμε εμείς και άλλοι κάνουν 400 dates το χρόνο, εμείς θα κάνουμε 10 και το λέμε και το ξαναλέμε, πιο πολύ γίνεται για να πάμε ταξίδι οι έξι φίλοι. Γι' αυτό γίνεται. Δεν γίνεται τόσο πολύ για να παίξουμε στο εξωτερικό. Έχουμε παίξει στο εξωτερικό πολλές φορές, τριήμερα και τετραήμερα. Τώρα αυτό το δεκαήμερο είναι σαν μια εκδρομή, έξι παλιμπαιδίζοντων πιτσιρικάδων, συν δύο ακόμα που θα ναι μαζί μας.

Σ: Ήθελα να ρωτήσω πώς συνδυάζονται οι προσωπικές και επαγγελαμτικές υποχρεώσεις με τις απαιτήσεις του συγκροτήματος.

Φ: Ξέρεις ποιό είναι το καλό; Όλοι, και οι έξι, ο καθένας στη δική του δουλειά, είμαστε όλοι σοβαροί. Δεν θα δεις ούτε τεμπέλη στη μπάντα, ούτε χαραμοφάη, ούτε τίποτα, είμαστε πραγματικά σοβαροί. Και όλοι είμαστε σκύλοι στη δουλειά μας. Ίσως και γι' αυτό έχουμε την ίδια οπτική είτε για τη δουλειά, είτε γι' αυτό που αγαπάμε. Ναι μεν τον ένα είναι δουλειά και το άλλο αγάπη ή χόμπι, αλλά το βλέπουμε όσο σοβαρά μπορούμε να το δούμε. Δεν είναι δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι για εμάς, είναι δύο κόσμοι μόνο στο κομμάτι της ευχαρίστησης. Ο Μανώλης γουστάρει άπειρα και τη δουλειά του, είναι κάτι ξεχωριστό, το αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει. Δεν το βλέπω τόσο-τόσο διαφορετικό.

Μ: Η χειρουργική είναι πολύ απαιτητική και πόσο μάλλον η βαριά χειρουργική που κάνω εγώ. Από την άλλη όλα είναι θέμα προγραμματισμού. Ο προγραμματισμός έχει να κάνει με πολλά πράγματα, έχει να κάνει με την δική σου οργανωτική δυνατότητα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να συνδυάσουν πολλά πράγματα. Άρα λοιπόν, να μπορείς να συνδυάσεις. Το δεύτερο είναι το πόσο οι άλλοι μπορούν να ανέχονται αυτό που κάνεις εσύ, γιατί υπάρχουν πολλές φορές που εγώ έχω πει παιδιά δεν γίνεται γιατί εκείνη τη μέρα χειρουργώ ή θα είμαι σε ένα συνέδριο. Το τρίτο είναι το πόσο σε γεμίζει αυτό που κάνεις, επειδή εγώ δεν έχω μόνο τους InnerWish, έχω πολλούς! Το βασικό είναι να έχεις κάποιον που να σε υποστηρίζει και να μην γκρινιάζει και να σε push-άρει, είτε αυτοί είναι οι φίλοι σου, είτε αυτό είναι το συγκρότημά σου, αλλά κυρίως είτε είναι η οικογένειά σου και εγώ είμαι πολύ τυχερός σε αυτό με την έννοια ότι η γυναίκα μου έχει τρία παιδιά από τον πρώτο γάμο τα οποία είναι παιδιά μου, απλά δεν είναι βιολογικά παιδιά μου. Είναι μεγάλα πια τα παιδιά άρα δεν έχουμε υποχρεώσεις, αφετέρου η γυναίκα μου είναι εξαιρετικά υποστηρικτική σε αυτό, δηλαδή όταν γυρνάω από τη δουλειά και είμαι κομμάτια και έχω πρόβα μου λέει μην τολμήσεις και δεν πας γιατί ξέρει ότι αυτό είναι που κινητοποιεί κι εμένα. Άρα το βασικό είναι ο προγραμματισμός και πόσο γουστάρεις να το κάνεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λογάκια να αγαπιόμαστε. Και γιατί το κάνεις. Έχει σημασία αυτό. Είπε κάτι πριν ο Φραγκίσκος. Ότι μπορεί το καλύτερο live μιας περιοδείας να είναι ένα live που έχει πέντε άτομα. Είναι γεγονός αυτό. Ένα από τα ωραιότερά μας live αν όχι το ωραιότερο έγινε σε μια ολλανδική πόλη και είχε 11 άτομα. Βγήκαμε και ήμασταν λυσσασμένοι, σαν να 'χουμε πάρει ναρκωτικά που δεν έχουμε πάρει ποτέ μας, σαν να τα 'χουμε πάρει όλα μαζί εκείνο το βράδυ. Λυσσασμένοι. Και παίξαμε ασύλληπτα. Ίσως το ωραιότερό μας live. Άρα λοιπόν είναι τί κινητοποιεί τον καθένα. Οι InnerWish θα μπορούσαν τα πρώτα χρόνια που παίζανε σε 10-15 άτομα να το ΄χουμε παρατήσει, όπως έκαναν άπειρα συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής κάποτε. Πόσες φορές έχετε ακούσει «άλλαξα γούστα - άκουγα heavy metal όταν ήμουν στο Γυμνάσιο»; Ποιό Γυμνάσιο ρε μαλάκα; Εμείς ακούμε περισσότερο τώρα απ' ότι ακούγαμε στο Γυμνάσιο, έχουμε γίνει χειρότεροι τώρα. Άρα είναι η συνισταμένη όλων αυτών των πραγμάτων τα οποία ξεκινάνε από εσένα σε επίπεδο εοργάνωσης, θέλησης, τί γουστάρεις, τί αγαπάς, αλλά είναι και οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου. Να σε ανέχονται, να σε push-άρουνε, να σε υποστηρίζουν, να δέχονται τις δύσκολές σου μέρες. Και όχι έχεις μια δύσκολη μέρα, τσακώθηκες, έκανες, έρανες, την επόμενη μέρα στραβωμένος και τέτοια. Εμείς τα έχουμε αυτά, τσακωνόμαστε συνέχεια, διαφωνούμε συνέχεια, γιατί έτσι είμαστε. Είμαστε ισχυρές προσωπικότητες, ο καθένας έχει διαφορετική οπτική για το τί θέλει και πως το θέλει και αυτό είναι και το φυσιολογικό. Αν συμφωνούσαμε 100%... αυτό φαντάζομαι συμβαίνει μόνο στον Malmsteen που συμφωνεί μόνος του! (γέλια) Ο Malmsteen είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, αλλά έχοντας ακούσει αυτές τις ιστορίες λες ότι δεν γίνεται, έχοντας αλλάξει αυτά τα line-up. Επί προσωπικού, ο Malmsteen από το '84 μέχρι το '90 δεν έχει αντίπαλο. Από το πρώτο μέχρι και το "Fire & Ice" δεν υπάρχει αντίπαλός του. Και μέχρι το "Facing The Animal". Κι όμως βλέπει, κάθε χρόνο αλλαγή line-up. Δεν γίνεται. Άρα έχει να κάνει με το συνολικό κομμάτι, και οι InnerWish αν μη τι άλλο σέβονται αυτόν που είναι εκεί μαζί τους.

Θ: Και το ταίριασμα νομίζω είναι λίγο μαγικό.

Μ: Εννοείται, εννοείται. Απλά θέλει να του δώσεις τον χρόνο του. Γιατί είναι πολύ εύκολο να τα σπάσεις με κάποιον στους έξι μήνες. Εμείς με τον Θύμιο που είμαστε αδέλφια, και με τους υπόλοιπους InnerWish προφανώς το ίδιο ισχύει, αλλά με τον Θύμιο και τον Αντώνη, αν μου πούνε δώσε τα δύο νεφρά και μπες εσύ στο τεχνητό νεφρό, θα πω δε με νοιάζει. Πάρτα! Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους αλλά είναι 13-15 χρόνια. Με τον Θύμιο είμαστε μαζί 28 χρόνια στο συγκρότημα και φίλοι 32 σχεδόν, και με τον Αντώνη είμαστε στο ίδιο συγκρότημα 26 χρόνια. Με τον Θύμιο έχουμε επανειλημμένως λογομαχήσει και διαφωνήσει για πράγματα που αφορούν την οπτική όλων, από τα αστεία του στυλ τί backdrop θα κάνουμε μέχρι το πώς θα πάει κάποιο τραγούδι. Θέλω να πω ότι διαφωνίες δεν γίνεται να μην υπάρξουν σε ένα συγκρότημα, εκτός αν οι άλλοι είναι session-άδες και πληρώνονται, που εκεί λες εσύ τί θες να κάνεις και οι άλλοι το κάνουνε. Ένα συγκρότημα με ανθρώπους οι οποίοι αγαπάνε τη μουσική, αγαπάνε την τέχνη και έχουν και ισχυρές προσωπικότητες, δεν γίνεται να μην έρθεις σε προστριβή κάποιες φορές. Το ζητούμενο λοιπόν είναι αυτό που λέει ο Φραγκίσκος. Θέλει υπομονή και θέλει και να το δουλέψεις. Η καινούρια λέξη που λένε τώρα όλοι, να έχει ενσυναίσθηση. Ετσι δε λένε; Τα τελευταία χρόνια αυτή η λέξη ακούγεται. Να καταλαβαίνεις τον άλλον. Να μπεις στη θέση του άλλου. Υπάρχουν προφανώς πολλές φορές που έχουμε φύγει από πρόβες σιχτιρισμένοι ο ένας με τον άλλον. Αλλά αυτό είναι οι οικογένεις, έτσι είναι οι οικογένειές σας φαντάζομαι, δεν είναι όλα μέλι-γάλα. Έτσι είναι οι InnerWish.

Φ: Στον προηγούμενο δίσκο που ήμουν ακόμα νέος, το '15-'16, σε ένα session έχουμε φτάσει με τον Κρίκο σε ένα σημείο οριακό. Όταν λέμε οριακό, οριακό. Ή θα με σκότωνε ή θα προπαθούσα να τον σκοτώσω, μάλλον θα με σκότωνε στο τέλος. Οριακό, οριακό. Μιλάμε για ουρλιαχτά...

Μ: Παρένθεση όμως, ο προηγούμενος δίσκος γράφτηκε σε δυομισι μήνες, είχαμε dealine. Ξεκινήσαμε 5-10 Αυγούστου να γράφουμε και έπρεπε 20 Οκτωβρίου να παραδώσουμε. Δεν έχει καμία σχέση με τα τωρινά ή τα προηγούμενα που κάναμε 200 χρόνια.

Φ: Σου λέω για άκρα, άκρα. 5-10 λεπτά μετά; Χαχαχού, χαχαχά. Ήμασταν έτοιμοι να πιαστούμε στα χέρια, δηλαδή ακραίο. Ο καθένας στον κόσμο του εκείνη τη στιγμή, ο καθένας το δικό του εγώ, με το δικό του θέλω. Πάντα όμως αυτό που λέει ο Μανώλης, έχουμε κοινό γνώμονα τη μπάντα, απλά έχουμε άλλες απόψεις, άλλα γούστα, άλλες ιδέες, και ο καθένας μας έχει και τη ζωή του και τα δικά του, τα σκατά της καθημερινότητας που κουβαλάει. Ο Μανώλης μπορεί να ρθεί πιεσμένος γιατί πήγε να χάσει έναν άνθρωπο, ο άλλος πήγε να κλείσει εταιρεία. Όλοι έχουμε θέματα. Για κάποιο λόγο, έχει λειτουργήσει αυτό το πράγμα.

Θ: Δεδομένου ότι το "Ash Of Eternal Flame" καθυστέρησε λόγω κορωνοϊού, να περιμένουμε πιο γρήγορα τον επόμενο δίσκο, σωστά;

Μ: Εννοείται, εννοείται. Ο κορωνοϊός δεν ήταν μόνο κορωνοϊός, ήταν πολλά πράγματα. Ο Φραγκίσκος τελείωσε τα τύμπανα τον Δεκέμβριο του 2019. Άρα λοιπόν υπό νορμάλ συνθήκες ο δίσκος θα έβγαινε το 2020, ο προηγούμενος είχε βγει τον Μάρτιο του 2016. Εμείς δεν είμαστε συγκρότημα που δισκογραφούμε γιατί πρέπει να κάνουμε περιοδείες κάθε δυο χρόνια. Εμείς θέλουμε το χρόνο μας ούτως ώστε να κάνουμε τη προπαραγωγή μας και να καταθέσουμε αυτό που μας αναλογεί σε επίπεδο κομματιών, στίχων κλπ. όποτε είμαστε έτοιμοι. Άρα λοιπόν ο δίσκος ήταν έτοιμος από το 2018, δηλαδή δεν καθυστερήσαμε τόσο πολύ επειδή κάναμε dolce vita ή γουστάραμε κάτι άλλο.

Φ: Με 15 τραγούδια που εμείς θεωρήσαμε δίσκου, βγάλε πόσα πετάξαμε στα σκουπίδια.

Μ: Εννοείται. Ήταν πολύ γρήγορη η συγγραφή. Αλλά τί έγινε; Το '19 μπαίνει ο Φραγκίσκος. Τελειώνουμ κιθάρες ρυθμικές τον Φεβρουάριο του '20. Και μπάσα. Και ξεκινάμε να γράφουμε φωνητικά, σαν τώρα το θυμάμαι, μία ημέρα πριν τα γενέθλιά μου το '20. Τα γενέθλιά μου είναι 8 Μαρτίου, 7 Μαρτίου ξεκινήσαμε να γράφουμε. Σκάει ο covid και λέω στους υπολοίπους «παιδιά να σταματήσουμε τα sessions». Και 21-22 Μαρτίου κλείσαμε τελείως. 13-14 Μαρτίου κλείσαν θέατρα, σχολεία και 22 έγινε stopover όλα. Όταν λοιπόν μετά έγινε επαναξιολόγηση όλων των πραγμάτων μετά την δεύτερη καραντίνα το '21, πάμε πάλι studio και όλοι ήμασταν κάπως τότε, υπήρχε μία δυσθυμία, όχι μεταξύ μας, με τις ζωές μας. Ήταν κάπως περίεργα. Ξεκινάμε να γράψουμε φωνητικά, δεν μας αρέσανε, τα ξαναγράφουμε, μπορούμε και καλύτερα, και έτσι φτάσαμε κάπου το '22 να τελειώσουμε το δίσκο γιατί το πήγαμε πολύ χαλαρά, να μην πιεστούμε, να μην, να μην... Και μετά άρχισε το να ψάχνουμε εταιρεία, γιατί όταν ο Φραγκίσκος τέλειωσε τα τύμπανα το '19, ήρθε το νέο από την Ulterium ότι κάνει hold, όλες οι κυκλοφορίες. Εμείς ήμασταν στο scheduling της Ulterium για το '20, όπως ήταν και οι Diviner κλπ. Κάνει hold η Ulterium και εμείς ψάχνουμε εταιρεία. Και τί λέμε: Δεν θα ψάχνουμε εταιρεία στέλνοντας demo όπως κάναμε παλιά. Θα τελειώσουμε το δίσκο, θα τον κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Όταν λοιπόν αρχές του '22 έχουμε τελειώσει τις ηχογραφήσεις, ο Henrik Udd, ο παραγωγός, δεν έχει τον επόμενο μήνα slot για μίξη και mastering, είχε μετά από έξι μήνες. Περιμένουμε έξι μήνες τον Henrik. Όταν ξεκίνησε ο Henrik, για να βγει αυτή η ωραία παραγωγή που επί προσωπικού μας αρέσει τόσο πολύ, περάσανε δυο μήνες αλληλεπίδρασης. Θέλω να πω ότι όλα έγιναν αργά γιατί είχαμε τη δυνατότητα, δεν είχαμε deadline, είπαμε θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε εταιρεία. Ήρθανε κάποιες προτάσεις, συζητάγαμε, δεν υπογράψαμε αμέσως, υπογράψαμε το '23. Όταν υπογράψαμε το '23 το scheduling της εταιρείας δεν ήρθε σε ένα μήνα, ήρθε ένα χρόνο μετά. Και κάνουμε μια μικρή παρένθεση, ένα trivia που δεν ξέρετε, το οποίο έχει σχέση με την εταιρεία την τότε: Το 2010 βγήκε το "No Turning Back". Το 2009 λοιπόν, έχει τελεώσει το "No Turning Back", έχει μιξαριστεί από τον Fredrik Nordström, έχουμε στείλει σε εταιρείες, και απαντάει η Nuclear Blast. Απαντάει λοιπόν ο Διευθυντής A&R της Nuclear Blast, ο οποίος λέγεται Markus Wosgien. Είναι ο Markus Wosgien τώρα της RPM. Και λέει «εγώ σας θέλω, θέλω τους InnerWish στην Nuclear Blast». Είχαμε λοιπόν τότε τρεις προτάεις, η μία δεν μας ενδιέφερε, ή άλλη ήταν της Ulterium η οποία μας κυνηγούσε επί δύο χρόνια, από το 2007, έστελνε mail «σας θέλω, περιμένω υλικό και τέτοια» έχοντας φύγει εμείς ήδη από τον Limb, και θέλει και ο Wosgien. Έλα όμως που το scheduling της Nuclear Blast ήταν για τον Δεκέμβριο του '11... Εμείς τότε δεν θέλαμε να περιμένουμε, θέλαμε ο δίσκος να βγει ή στο τέλος του 2009 ή στις αρχές του 2010, όπερ και εγένετο. Και έτσι υπογράψαμε με την Ulterium. Και έτσι λοιπόν ο Markus, έχοντας αυτό το background, έρχεται πάλι, μας κάνει την πρόταση η RPM και έτσι υπογράφουμε στην RPM με αυτόν τον δίσκο. Άρα λοιπόν καθυστερήσαμε μεν, καθυσερήσαμε τις συναυλίες γιατί είχε έναν τραυματισμό ο Frank, γιατί είχαμε την οικογενειακή απώλεια με τον αδελφό του Θύμιου το οποίο μας πήγε πίσω. Αν δείτε το video clip του "Higher", αν το προσέξετε, ο Θύμιος είναι μαύρος συναισθηματικά, γιατί ήταν δυο μήνες μετά τον χαμό του Βασίλη. Όντως καθυστερήσαμε, το ξέρουμε αυτό, δεν κρυβόμαστε. Βέβαια κάνω συνέχεια πλάκα στον Φραγκίσκο, την εξής πλάκα: Το "Silent Faces" με το "Inner Strength" είχε δύο χρόνια διαφορά, το "Inner Strength" με το "No Turning Back" τέσσερα, το "No Turning Back" με το "InnerWish" έξι, το "InnerWish" με το "Ash Of Eternal Flame" οκτώ, άρα το επόμενο;

Σ: Το 2034; (γέλια)

Μ: Όχι, ήδη έχουμε γράψει αρκετά τραγούδια με τον Θύμιο, δεν έχουμε κάνει ακόμα φουλ προπαραγωγή αλλά έχουμε γράψει αρκετά τραγούδια και θα γραφτούνε κι άλλα. Άρα λοιπόν ξεκινάει η προπαραγωγή αρχές του '26, μέσα στα live της Ελλάδας τα επόμενα και ελπίζω ότι μες στο '27 θα βγει ο δίσκος. Αν δεν βγει το '27 μπορεί να βγει το '28. Πάντως θα είναι νωρίς.

Φ: Είναι και το περίεργο ότι αν δεν είχαν γίνει όλες οι καθυστερήσεις, μπορεί να ήμαστεν τλείως αλλού τώρα. Δηλαδή μπορεί να είχαμε βγάλει με την Ulterium, η Ulterium να έκλεινε, τυχαία πράγματα έτσι που ανακοίνωσε ότι κλείνει, να πήγαινε άπατο, μπορεί να μην υπογράφαμε στην RPM, μπορεί να υπογράφαμε σε μία άλλη, ποτέ δεν ξέρεις. Σίγουρα είναι μόνο αρνητικό να κάνεις οκτώ χρόνια να κυκλοφορήσεις, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Έκατσαν έτσι τα άστρα που τώρα έγινε όπως έγινε, γίνανε όλα αυτά τα πράγματα.

Μ: Αρνητικό σε επίπεδο διαχείρησης του ονόματος και πώς αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Σου λέει αυτοί είναι τεμπέληδες. Δε σου λέει ότι αυτοί μπορεί να χουμε χάσει κάποιον, να είναι ο άλλος χειρουργός... Αυτό δεν το βλέπει ο κόσμος. Ένας πιτσιρικάς που θα πάρει το "Ash Of Eternal Flame" και θα δει τη φωτογραφία και θα δει τέσσερις μπαρμπάδες και δυο πιο πιτσιρικάδες μέσα, γιατί μπαρμπάδες είμαστε, δεν θα πει «α, αυτός είναι χειρουργός, κάνει σε 50 χειρουργία το μήνα, δεν πειράζει, και δέκα χρόνια να κάνει να βγάλει δίσκο δεν τον νοιάζει». Σου λέει «πότε θα βγάλει δίσκο αυτός;» Εδώ ήδη βγάλαμε το "The Enemy Inside" και από κάτω όλοι γράφουνε «α, αυτό είναι από τον καινούριο δίσκο, ε;». Δηλαδή έρχεται καινούριος δίσκος; Είναι κακό σε επίπεδο διαχείρησης του ονόματος, της εικόνας μας, αλλά αυτοί είναι οι InnerWish. Σκεφτόμασταν να μην βγάζαμε το "Ash Of Eternal Flame" έναν δίσκο, να έβγαινε διπλός δίσκος. Να βει ένας δίσκος με οκτώ τραγούδια το '24 και ένας δίσκος με επτά τραγούδια τέλος του '25 ούτως ώστε να μειώσουμε το κενό μεταξύ των κυκλοφοριών. Αλλά είπαμε στο τέλος και η εταιρεία το είπε κιόλας δηλαδή, ότι ο δίσκος στην ολότητά του, αυτά τα 10-11-12 τραγούδια κάνουν αυτό που τέλος πάντων θέλουμε. Οπότε είπαμε να το αφήσουμε και δεν έγινε αυτό, θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει και να γλυτώσουμε χρόνο και ερωτήσεις οπαδών του στυλ «γιατί καθυστερείτε;» και τέτοια. Δεν θα καθυστερήσουμε πάντως.

Σ: Για τα κομμάτια που έμειναν εκτός δίσκου, υπάρχει πρόβλεψη για κυκλοφορία σε φυσικό φορμάτ;

Μ: Υπάρχει πρόβλεψη αλλά δεν μπορώ να πω ότι η πρόβλεψη αυτή θα γίνει δεδομένο.

Θ: Αυτά είναι τα ψυχαναγκαστικά των συλλεκτών...

Μ: Εγώ είμαι ένας τέτοιος, ακόμα και αν δεν είμαι βινυλικάκιας, τα CD θέλω να υπάρχουν. Η γυναίκα μου με ρωτάει στο Spotify που έχει τον δίσκο γιατί δεν έχει το "Send Me An Angel" (διασκευή Blackfoot);

Σ: Ακριβώς. Ακριβώς!

Μ: Φυσικά και υπάρχει πρόβλεψη. Εδώ κάναμε επανακυκλοφορία του πρώτου δίσκου και βάλαμε το "Nightfall", τραγούδι των Growing Order. Υπάρχει πρόβλεψη για όλα, αλλά μάθαμε, ειδικά μετά την απώλεια του Βασίλη, ξαναλέω, ο Βασίλης ήταν ένας από εμάς, δικός μας άνθρωπος, ήταν εκεί όταν κάναμε προπαραγωγές, ερχόταν, έλεγε τη γνώμη του... Οι πρώτες φωτογραφίες του "Waiting For The Dawn" ήταν δικές του, φωτογράφος ήταν ο Βασίλης. Οι άλλοι κυρίως το μάθανε, εγώ το ξέρω από την χειρουργική, ότι δεν μπορείς να προγραμματίζεις τίποτα. Και να σου πω εγώ ότι έχουμε πρόβλεψη να βγάλουμε του χρόνου δίσκο, μπορεί να συμβεί κάτι και να μην το βγάλουμε. Άρα λοιπόν δεν θέλω να λέω τίποτα, το μόνο που θέλω να λέω είναι ότι θα ήθελα ο επόμενος δίσκος να είναια αυτοί οι έξι, η ομάδα, να τον κάνουμε με τον ίδιο τρόπο, να γράψουμε με τον ίδιο τρόπο έτσι όπως μας αναλογεί, να μας κάνει την παραγωγή ακόμη και ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ή τέλος πάντων ένας αντίστοιχος άνθρωπος, να βγει ένας ωραίος δίσκος που θα χει ωραία ταγούδια και μέχρι εκεί. Τώρα όλα τα υπόλοιπα... Βέβαια βλέπετε ότι όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο... Είμαστε πάνω από 50 εκτός των δύο και τώρα βγαίνουμε για πρώτη φορά 15 μέρες σερί στο εξωτερικό, όχι τριήμερα που κάναμε εκδρομή παιδικής χαράς. θέλω να πω ότι υπάρχει όρεξη, εκεί θέλω να καταλήξω. Υπάρχει όρεξη, υπάρχει διάθεση, σκεφτόμαστε ότι μεγαλώνουμε, άρα λοιπόν πόσα χρόνια έχουμε να παίξουμε ακόμα;