Fiddlehead

Βοστόνη, Μασαχουσέτη. Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Πέντε παλικάρια έφτιαξαν πριν 3-4 χρονάκια μια μπάντα που δεν πρωτοτυπεί, αλλά πατάει στο παρελθόν και παίζει ένα διασκεδαστικό, ενεργητικό και απλό emo/post-hardcore που χτυπάει σκληρά για 25 λεπτά. Είναι ο δεύτερος δίσκος τους, καθώς ακολουθεί το "Springtime Αnd Blind" το οποίο ενδεχομένως να ήταν λίγο πιο βαρύ. Ακούγοντας τους νιώθω σαν να ακούω τον John Baizley, των Baroness ντε, πάνω σε πιο ήρεμες emo/alt φόρμες. Τα φωνητικά του Patrick Flynn έχουν αυτή την φωνακλάδικη κακοφωνία και το παρατεταμένο τράβηγμα που δεν είναι συνήθως αποδεκτά και έχουν ταιριάξει σε ελάχιστους μουσικούς και μπάντες. Αν και σχεδόν σε όλα τα σημεία του δίσκου δεν αλλάζει τόνο ποτέ κάπως καταφέρνει και δεν σε απωθεί. Φωνάζει ωραία ρε!

Φέτος με πιο indie/alternative διαδρομές στο ταξίδι τους παρουσιάζουν ένα παλιομοδίτικο post-hardcore που είναι γεμάτο συναίσθημα και βγάζει μια κάποια νεανικότητα. Ο τραγουδιστής Patrick Flynn και ο ντράμερ Shawn Costas έρχονται από τους Have Heart μία hardcore punk μπάντα που διαλύθηκε πριν μια δεκαετία. Στους Sweet Jesus (επίσης σκληρή punk μπάντα) είχαν μαζί τους και τον Adam Gonsalves (εδώ παίζει μπάσο). Ο κιθαρίστας Alex Henery παίζει ακόμα στους εναλλακτικούς Basement και ο Alex Dow (δεύτερη κιθάρα) προέρχεται από βαρύτερες και λιγότερο γνωστές μπάντες (Big Contest, Intent).

Αν κάτι πρέπει να σημειωθεί στον αλήτικο ήχο που παρουσιάζουν είναι ότι δεν το λες και πολύ παραμορφωμένο. Συγκροτήματα που κινούνται τριγύρω από το punk και λοιπά παρακλάδια συνήθως περιμένεις να είναι πιο τραχιά. Εδώ αν αναλογιστείς το παρελθόν των μελών της μπάντας, απορείς πως ακούγονται τόσο ήπιοι, εύπεπτοι και καθόλου συντριπτικοί. Προσοχή, εδώ δεν θα ακούσεις pop (καλά μην κόβεις και το λαιμό σου!). Μην τρελαθούμε. Είναι επιθετικό, αλλά όχι πάντα. Είναι μόνο όταν είναι απαραίτητο. Το ‘πιασες (κάπου εδώ σου κλείνω το μάτι); Ε άκου το ντε. Μετακινείται γρήγορα και προσεκτικά από τραγούδια με γρήγορους ρυθμούς σε πιο ευαίσθητες και ατμοσφαιρικές συνθέσεις. Θες να το πω έξυπνα; Ε το λέω! Τα φωνητικά, για να μην μείνουμε στο σχόλιο που έκανα στην αρχή, είναι πολύ παθιασμένα και αρκετά εγκάρδια. Είναι τίμια και ταιριάζουν πολύ στο ενορχηστρωμένο αποτέλεσμα. Ίσως είναι πραγματικά η μπάντα (ο ήχος δηλαδή) που πάντα ήθελε να ηγηθεί ο Flynn. Σαν να του πάει πολύ αυτό το κόλλημα στην μελωδία, χωρίς ρε παιδάκι μου να έχει ο άνθρωπος κάνα τρομερό φάσμα στις φωνητικές του χορδές, προσπαθεί και καταφέρνει κάτι αρκετά ταιριαστό.

Αν και αρκετά μικρό χρονικά το "Between Τhe Richness" είναι έντονο. Οι Fiddlehead ακούγονται αισθαντικοί και ειλικρινείς.

Bandcamp
Spotify