Τα δέκα καλύτερα rock άλμπουμ για το πρώτο μισό του 2025

Το πρώτο μισό της χρονιάς που διανύουμε αφήνει ήδη πίσω πολλή και καλή μουσική σε όλο το φάσμα που καλύπτουμε στο Rocking.gr. Η συντακτική ομάδα που καλύπτειτο rock, το metal και τον alternative ήχο ψήφισε και το αποτέλεσμα παρουσιάζεται από το site μας σε τρεις αντίστοιχες λίστες.

Κυρίες και κύριοι, αυτοί είναι οι καλύτεροι rock δίσκοι για το πρώτο μισό του 2025, στο πρώτο από τα τρία άρθρα μας.

10. Cosmic Cathedral - Deep Water

«Το νέο σχήμα των Cosmic Cathedral δεν βγάζει τον Neal Morse από το μουσικό του DNA, παρά περισσότερο βρίσκει τους υπόλοιπους μουσικούς να προσαρμόζονται σε αυτό. Προσαρμοζόμενοι, όμως, σε αυτό το πλαίσιο, οι Thompson, Keagy και House φέρνουν στην εξίσωση τις προσωπικότητες και τα ταλέντα τους, διαφοροποιώντας σε πολλά σημεία το τελικό αποτέλεσμα. Αυτή η - έστω ελεγχόμενη - διαφοροποίηση είναι απολύτως καλοδεχούμενη, λειτουργεί προς όφελος της μουσικής πρότασης και σε συνδυασμό με την υψηλή ποιότητα που χαρακτηρίζει κάθε πτυχή και στιγμή του άλμπουμ, καθιστά το "Deep Water" ως μια από τις progressive rock δουλειές που δεν πρέπει να αγνοήσει κανείς οπαδός του ιδιώματος, την τρέχουσα χρονιά»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

9. Psychedelic Porn Crumpets - Carpe Diem, Moonman

«Η παραγωγή αγκαλιάζει τόσο το 70s stoner rock και πιο μοντέρνο garage, όσο και τις σύγχρονες prog και math rock τάσεις, ενώ ταυτόχρονα δεν ξεχνάει την ψυχεδελική παράδοση, προσθέτοντας μια μοναδική προσωπικότητα που σε καθηλώνει. Οι Psychedelic Porn Crumpets αποδεικνύουν ότι έχουν κατακτήσει απόλυτα τον ήχο τους και το ευρύ φάσμα που μπορούν να καλύψουν. Παίζουν τα πάντα με εντυπωσιακή δεξιοτεχνία, από άγριες εκρήξεις και περίπλοκα ρυθμικά περάσματα μέχρι υπνωτιστικά διαστήματα που σε μαστουρώνουν. Αυτή η εξελισσόμενη οντότητα συνεχίζει να μεγαλώνει και να εντυπωσιάζει.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

8. Witchcraft - Idag

«Οι Witchcraft στο "Idag" είναι, επί της ουσίας, ένα προσωπικό project που είτε προσπαθεί πολύ να ικανοποιήσει το κοινό όλων των περιόδων τους, είτε δεν δίνει δεκάρα και κάνει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Αν κι είναι αδύνατο να μαντέψεις τι ισχύει από τα δύο, στην πραγματικότητα δεν έχει μεγάλη σημασία. Ο λόγος; Ότι το "Idag" είναι απολαυστικό, σε στιγμές φανταστικό, βαρύ, κεφάτο και μάλλον αυθόρμητο. Είναι ένα άλμπουμ που, αν και «σκόρπιο», θα σε καλέσει σε πολλές ακροάσεις και θα σου χαρίσει την ξεχωριστή vintage ζεστασιά του, την φωνάρα του Pelander και μπόλικη από την heavy rock τρέλα για την οποία είναι ικανοί οι Witchcraft. Επέστρεψαν.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

7. Coheed And Cambria - Vaxis III: The Father Of Make Believe

«Η συνταγή των Coheed And Cambria είναι λίγο πολύ συγκεκριμένη και γνωστή. Αυτή η τόσο ιδιαίτερη και αναγνωρίσιμη σύμπραξη progressive rock με emo στοιχεία, αυτή τη φορά τείνει με ένα ελάχιστο βάρος στην δεύτερη πτυχή της, δημιουργώντας ένα άκρως νοσταλγικό πλαίσιο. Για τριάντα χρόνια και με τον ενδέκατό τους δίσκο, η συνέπεια τους στις καταπληκτικές κυκλοφορίες, θα κρατάει όλα εμάς τα nerds με την τρομερή τους φάση να φωνάζουμε, χρόνο με το χρόνο, κυκλοφορία με την κυκλοφορία, πόσο αξίζει να επενδύσει κανείς ώστε να βάλει στη ζωή του αυτή τη μπάντα, και τρανή απόδειξη αυτού πως δεν διστάζουν με το "Vaxis III…" να ξεπεράσουν με ευκολία τα δύο προηγούμενα.»

Διαβάστε ολόκληρη ην κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

6. Jim Ghedi - Wasteland

«Το άλμπουμ έχει έναν διάχυτο ρομαντισμό και, ως γνωστόν, οι ρομαντισμοί καμιά φορά κρύβουν εθνικισμούς. Ευτυχώς όμως, ο Ghedi κοιτάει τα πράγματα μέσα από την ματιά της εργατικής τάξης, δίνοντας στις με-σφιγμένα-δόντια ερμηνείες του ένα πιο βαθύ, πικρό και μεγαλειώδες βίωμα. Διότι, ναι, το "Wasteland" αποτελεί ένα μικρό μουσικό θαύμα. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό άλμπουμ δέκα τραγουδιών που παντρεύει την αίσθηση μιας μουσικής αρχαίας και ταυτόχρονα επίκαιρης, ένα άλμπουμ με άποψη, με τόλμη και με χάρισμα. Πολιτικό, μεγαλόπρεπο, ωμό και αθεράπευτα ποιητικό, το "Wasteland" αποτελεί έναν μυστικό θρίαμβο και δεν έχω καμία αμφιβολία πως θα αποτελέσει ένα από τα καλύτερα και πιο ξεχωριστά folk άλμπουμ για το 2025.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

5. Steven Wilson - The Overview

«Όσοι λοιπόν περίμεναν έναν δίσκο στα μέτρα του "The Raven That Refused To Sing" ή του "Fear Of A Blank Planet" θα εκπλαγούν. Δύο τραγούδια διάρκειας κοντά στα 20 λεπτά το καθένα, μία ενιαία θεματική, πολλά μουσικά θέματα που εναλλάσσονται, αντισυμβατικές ενορχηστρωτικές επιλογές, spoken word εισαγωγές και ιντερλούδια αρκούν για να χαρακτηρίσουν έναν δίσκο prog rock ακόμα κι αν δεν έχουμε περίτεχνα παιξίματα και τρελούς ρυθμούς; Η απάντηση στο μυαλό του Wilson είναι ένα ξεκάθαρο «ναι» και δε βρίσκουμε κανένα λόγο να διαφωνήσουμε ούτε εμείς.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

4. Dax Riggs - 7 Songs For Spiders

«Όπως πρόσφατα ανέφερε σε μια συνέντευξη που ζήλεψα, ο ίδιος ο Dax, «ένιωσα ότι θέλω να γράψω μουσική, γιατί κατάλαβα ότι ο κόσμος τελειώνει». Κι έχει γαμημένα δίκιο. Λες και συνεχίζει το «αστείο» από τον τελευταίο δίσκο του δεκαπέντε χρόνια πριν, ο Dax έρχεται να μας πει την καληνύχτα του. Να αποχαιρετίσει έναν πολιτισμό που δύει, μα ταυτόχρονα μεγάλωσε εντός αυτού. Κάθε νότα αυτού του σπαρακτικού αραχνοΰφαντου του δίσκου, περιμαζεύει αυτή την κραυγαλέα ανάγκη και την περιορίζει σε μελωδίες απόκοσμες, γλυκές, που νανουρίζουν το ταλαιπωρημένο σου μυαλό. O Dax έπεσε, έμαθε, κι αυτή τη φορά δεν ξέχασε. Ενδεχομένως, να βρήκε τη φώτιση και τελικά, να είναι ο μοναδικός προφήτης που εμείς οι μουσικόφιλοι εμπιστευόμαστε τυφλά. Και με το "7 Songs For Spiders" δικαίωσε αυτή την πίστη στο έπακρον.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

3. Sunny War - Armageddon In A Summer Dress

«Στην καριέρα της ως τώρα η Sunny War (κατά κόσμον Sydney Ward) θεωρείται μια folk-americana τραγουδοποιός, ξεφεύγει όμως αρκετά από τα τετριμμένα αφού δίπλα στις αναμενόμενες blues και gospel αναφορές, η ίδια μιλάει ανοιχτά για τις punk επιρροές της. Στο παρόν άλμπουμ μάλιστα, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εκλεκτικά: η στρατηγική επιλογή της να παίξει περισσότερο με full μπάντα - και να καρφώσει και την ηλεκτρική στον ενισχυτή - φέρνει το υλικό αρκετά κοντά στο κλασικό rock. Ακρόαση με την ακρόαση, το "Armageddon In A Summer Dress" αναδύεται όλο και πιο λαμπερό, όλο και πιο ειλικρινές μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ψέματα. Στο τέλος της μέρας, πρόκειται απλώς για έντεκα τραγούδια ελεύθερα, χωρίς αφέντες.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

2. Ghost - Skeletá

«Από το εναρκτήριο, AOR μανιφέστο του φωτεινού "Peacefield" μέχρι το υπνωτικό εξάλεπτο κλείσιμο του ονειρικού "Excelsis", οι Ghost κινούνται σε μια ασφαλή περιοχή, στην οποία ο Tobias Forge μπορεί να είναι ο εαυτός του. Ναι, έχουμε τον πέμπτο Papa, αλλά πλέον διακρίνουμε τα χείλη του, βλέπουμε τις ανάσες του ενώ ψελλίζει τις ενδόμυχες σκέψεις του. Το "Skeletá", έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει τον δίσκο - σύνδεσμο σε προσωπικό επίπεδο με μεγάλη μερίδα του κοινού, καθώς και την δυνατότητα να αποτελέσει σημαίνον γεγονός για το ευρύτερο κοινό, εξαιτίας της ευθείας ατμόσφαιρας που αναδύει αλλά και του μεγέθους της μπάντας Στην πιο προσωπική και μελαγχολική του στιγμή, το σουηδικό σχήμα βρίσκει στην μουντάδα της προσωπικής του δημιουργίας το κοκκαλάκι της νυχτερίδας για να κάνει ξανά τις αράχνες να χορέψουν τον μακάβριο χορό. Και εμείς με μειδίαμα, τους ακολουθούμε μέχρι το άστρο τους να σβήσει, ως ετερόφωτα νυκτόβια όντα μονίμως μαγεμένα από τα ξόρκια, αλλά και τα νανουρίσματά, τους.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο

1. King Garcia - Hamelin

«Οι 8 συνθέσεις, μέσης διάρκειας 6 λεπτών, είναι άκρως εθιστικές, με στιβαρό ρυθμικό κομμάτι και πρωταγωνιστικό ρόλο των πνευστών, προσθέτοντας έναν ελληνικό/ανατολίτικο τόνο. Ένα και ένα τα κομμάτια του "Hamelin" ξεχωρίζουν, άλλά για τις κινηματογραφικές τους αναφορές ("Magnolia" και "We Echo"), άλλο για τον το πιο post-rock oriented ήχο του (ομώνυμο) και άλλο για το πιο ψυχεδελικό/πειραματικό ύφος του, ιδιαίτερα στην κορύφωση του στο δεύτερο μισό ("The Day We Lost Everything"). Αλλά ξεκάθαρα φαβορί είναι μάλλον τo πιο χορευτικό "Anise" και ακόμα περισσότερο το κολλητικό χιτ "Sweat".Στο κράμα όλων αυτών, υπολογίστε και την αγάπη των King Garcia για τα κινηματογραφικά θέματα, η οποία δίνει μια διαφορετική πτυχή στο τελικό αποτέλεσμα. Η παράδοση που έχει η Ελλάδα στις μοντέρνες εκφάνσεις του progressive ήχου, συνεχίζεται με τους King Garcia να καταφέρνουν με το ντεμπούτο τους να κερδίσουν πολλούς πόντους και ακόμα περισσότερους φίλους.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο