Grade 2

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έπεσα πάνω σε αυτούς τους απίθανους Βρεταννούς από το, θρυλικό για τη rock μουσική, Isle Of Wight. Το τρίο αποτελείται από τον μπασίστα Sid Ryan, τον κιθαρίστα Jack Chatfield και τον drummer Jacob Hull εδώ και δέκα χρόνια που υφίσταται. Έβγαλαν τους δύο πρώτους τους δίσκους στη γερμανική Cobra Records, για να μετακομίσουν για τον προηγούμενο και τούτον εδώ στην αμερικανική Hellcat Records – του κυρίου Tim Armstrong. Ξεκίνησαν παίζοντας αρκετά ωμά, όμως περνώντας τα χρόνια βάλανε περισσότερη μελωδία στον ήχο τους. Σήμερα λοιπόν παίζουν punk μουσική, αλλά διατηρώντας ακόμα και αρκετά oi στοιχεία.

Τι είναι αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους τόσους άλλους αντίστοιχους; Όσο κι αν μπορεί να νιώθουμε ότι σε πολλά είδη μουσική έχουν ειπωθεί πια σχεδόν τα πάντα, πάντοτε θα βρίσκονται εκείνες οι μπάντες που θα καταφέρνουν να μας εκπλήξουν απλώς και μόνο επειδή κάνουν κάτι πάρα πολύ καλά. Και με αυτό το «κάτι» εδώ εννοώ τα τραγούδια, το σημαντικότερο δηλαδή απ’ όλα. Με τον φετινό ομώνυμο δίσκο τους, οι Grade 2 καταφέρνουν να συνδυάσουν αριστοτεχνικά τη μελωδικότητα και την αμεσότητα και να μας δώσουν δεκαπέντε κομμάτια που σφύζουν από ζωή και είναι ταυτόχρονα σφιχτά, σκληρά και πιασάρικα.

Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι οι Grade 2 μπορεί να είναι Βρετανοί, αλλά δεν περιορίζονται στις εδαφικές τους επιρροές. Εκτός από δισκογραφικά, περνάνε και ηχητικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μπολιάζοντας τη βρετανίλα τους καίρια με στοιχεία μελωδικότητας του skate punk της απέναντι πλευράς. Σίγουρα ρόλο παίζει και το γεγονός ότι ο Tim Armstrong των Rancid τους έχει κάνει εδώ την παραγωγή. Αυτή η πετυχημένη μίξη βρετανικού και αμερικανικού punk παράγει δαιμονισμένες μελωδίες, τρομερά hooks που καταφέρνουν χώνονται μέσα σε κάθε τραγούδι, απολαυστικές πολυφωνίες, κολασμένους ρυθμούς, ξεσηκωτικές μπασογραμμές.

Όπως η εναρκτήρια του “Judgement Day”, που σφυρίζει την έναρξη και ανοίγει την πόρτα. Με τα "Fast Pace", "Don't Stand Alone", "Brassic", θα χτυπήσεις ρυθμικά το πόδι και θα τραγουδήσεις. Τα ορμητικά "Under The Streetlight", "Streetrat Skallywag" και "Parasite" παρασέρνουν τα πάντα στο διάβα τους, μην αφήνοντας τίποτα όρθιο. Προχωρώντας σε κάθε ακρόαση, φαίνεται ότι όλα τα τραγούδια έχουν να δώσουν κι από κάτι. "Gaslight" και "Doing Time" είναι σφηνάκια ενέργειας που ρέπουν προς hardcore. Οι μελωδίες των "Midnight Ferry" και "It's A Mad World, Baby" είναι ζηλευτές. Τέλος, τυχερή είναι η "Celine" που αυτός ο μελωδικός δυναμίτης γράφτηκε για χάρη της.

Η μουσική είναι μαγικό πράγμα. Χωρίς πολλά «μα» και «μου», εδώ έχουμε έναν σπουδαίο, πληθωρικό, μελωδικό punk δίσκο που ξεχωρίζει τους Grade 2 από τον σωρό. Το “Grade 2“ ακούγεται αβίαστα αυθεντικό. Ακούστε το από την αρχή μέχρι το τέλος, ρουφήξτε το. Δε θα καταφέρετε να αντισταθείτε είτε στο να το χορέψετε, είτε στο να κουνηθείτε στους ρυθμούς του, είτε στο να το τραγουδήσετε, είτε σε όλα αυτά μαζί. Αν τα καταφέρετε τόσο καλά, σας αξίζουν συλλυπητήρια!