Aeternam

Al Qassam

Self Released (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 03/04/2020
Εκεί όπου οι Behemoth συναντούν τη Μέση Ανατολή

ΜΕΝΑ-folk και melodic death από τον Καναδά. Μια πρόταση γεμάτη αντιθέσεις, όσο και το κουαρτέτο από το Κεμπέκ. Το τέταρτο άλμπουμ τους είναι το αμάγαλμα της εξέλιξης του ανατολίτικου μεταλ των Aeternam. Μουσικά και στιχουργικά κάθε τραγούδι μπορεί να έχει την ιδιαιτερότητα του αλλά με κοινό παρονομαστή τη θεματική συνοχή και τους tribal ρυθμούς που επενδύουν τον ήχο και ανυψώνουν τις επικές μελωδίες. Ένα μίγμα από Orphaned Land, Septic Flesh και Behemoth αλλά τόσο αρμονικά δεμένο και ραφιναρισμένο που γίνεται μέρος του DNA των Καναδών και κατορθώνει να γίνει δικός τους ήχος. Από το πρώτο ομότιτλο τραγούδι καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι 100% επαγγελματικό και σοβαρό. Η παραγωγή είναι εξαιρετική και οι ομοιότητες με τον Nergal φωνητικά πολύ έντονες. Ένα πολύ δυνατό κομμάτι με μελωδία, σόλο, δικασίδια και πολύ ανατολίτικο πάθος, όπως όλο το άλμπουμ άλλωστε. Hightlights τα "The Bringer of Rain' και "Ascension" για το συνδυασμο brutal και μελωδίας και τα πιό ήρεμα "Lunar Ceremony" και "Palmyra Scriptures" (με τον Kobi Farhi από τους Orphaned Land) που σε ταξιδεύουν σε μια όαση της Μέσης Ανατολής. Ανάμεσα στις δύο αυτές άκρες κείτεται η ισορροπία των Aeternam. Και την πετυχαίνουν με άνεση και φινέτσα που πρέπει να βρει ανταπόκριση στο metal κοινό καθώς πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα πάρα πολύ άλμπουμ. Κερασάκι στη τούρτα το επικότατο "Poena Universi" στο φινάλε. Πώς είναι δυνατόν τέτοια γκρουπς να μην έχουν label;

  • SHARE
  • TWEET
  • Freefall

    Dead Is The Oldest You Can Get

    Infinity Entertainment (2020)
    Από τον Άλκη Κοροβέση, 06/04/2020
    Άρτια εκτελεσμένο extreme άκουσμα με σαφές death metal υπόβαθρο

    Η ταυτότητα αναφέρει ως ημερομηνία γέννησης το 1998, και αν και οι Freefall έχουν κυκλοφορήσει ήδη 3 δίσκους, το πρόσφατο EP τους, με τίτλο "Dead Is The Oldest You Can Get", είναι η αφορμή της πρώτης μας συνάντησης. Μέχρι στιγμής το κοντέρ τους έχει γράψει χιλιόμετρα στα εξής πεδία: death metal / alternative / hardcore και nu-metal. Στο συνοδευτικό δελτίο τύπου τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα με το επίθετο «old school» να υπονοεί μια ελαφριά στροφή σε πιο σκληρά ακούσματα.

    Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Το "Dead Is The Oldest You Can Get" ανοίγει με τον καλύτερο τρόπο. Το "Aurora Boredalis" είναι το πιο άμεσο κομμάτι του EP και το αγαπημένο μου. Συνδυάζει εύστοχα το μοντέρνο death metal με το nu-metal, ποντάροντας αρκετά και στη '90s παραγωγή για να κερδίσει φίλους των Entombed και των Bolt Thrower. Επιστροφή σε πιο «ωμό» ήχο άμεσα με το ομώνυμο να αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη της grindcore πλευράς της προσωπικότητας της μπάντας. Ούτε και στην τρίτη σύνθεση ("Family Spree") χαλαρώνουν οι ρυθμοί, αντιθέτως εδώ επικρατεί μια πιο rock’n’roll διάθεση, πάντα στο πλαίσιο που έχουν θέσει οι Freefall. Για κλείσιμο οι Σαλονικείς επέλεξαν το "Complications" των Killing Joke, τόσο καλά μασκαρεμένο που θαρρείς πως είναι δικιά τους σύνθεση. Death metal και post-punk συναντήθηκαν κάπου στα μισά, με το punk στοιχείο να κυριαρχεί.

    Με λίγα λόγια, αυτό το μικρό δείγμα είναι ικανό να μας πείσει για τις ικανότητες των Freefall στο να συνθέτουν extreme μουσική. Το στοίχημα τώρα είναι να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν και στις απαιτήσεις (ενός ακόμα) full length δίσκου. Ένα στοίχημα που εγώ προσωπικά θα το έπαιζα με κλειστά τα μάτια υπέρ τους.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Ols

    Widma

    Pagan (2020)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 09/04/2020
    Σκοτεινό, σαγηνευτικό πολωνικό neofolk

    Όσοι διαβάζοντας τον όρο "folk" πήγατε συνειρμικά σε οτιδήποτε σχετικό με rock ή metal, σβήστε τη σκέψη από το μυαλό σας. Η Anna Maria Oskierko κάτω από το καλλιτεχνικό όνομα Ols γράφει και κυκλοφορεί μουσική στην οποία ο όρος ταιριάζει γάντι, χωρίς εμπορικά μπασταρδέματα, αλλά και χωρίς η προσέγγισή της να μοιάζει αναχρονιστική. Στο ύφος της, με λίγη προσοχή, συναντώνται ambient και atmo-black αναφορές. Το "W Ciemny Las" είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα. Στην ουσία του, ωστόσο, το σύνολο είναι βαθιά ριζωμένο στην παράδοση του τόπου της. Οι πολυφωνίες, οι ατμόσφαιρες, η συνοδεία των κρουστών, τα περάσματα από φυσικά όργανα. Μην περιμένετε να βρείτε εδώ την εκθαμβωτική λάμψη του "Folesange" ή κάτι που έστω να πλησιάζει στο τεράστιο (από κάθε πιθανή οπτική) μέγεθος των Heilung. Το "Widma" έχει σλάβικο αέρα, όχι σκανδιναβικό. Το αποτέλεσμα είναι σαφώς πιο προσγειωμένο σε σύγκριση με σύγχρονα μεγάλα ονόματα του χώρου. Τα χρώματα του δάσους κυριαρχούν. Οι ήχοι των τελετουργιών εναλλάσσονται με άλλους που φέρνουν στο μυαλό αναπαράσταση μύθων. Εσείς που σκεφτήκατε τον Andrzej Sapkowski, μην διανοηθείτε να το προσπεράσετε.

  • SHARE
  • TWEET
  • One Step From The Edge

    The Deafening Silence

    Self Released (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 13/04/2020
    Σφιχτοδεμένο, μελωδικό και τραχύ metal, με αγάπη από τα Ιωάννινα

    Δεύτερη δουλειά για τους Γιαννιώτες One Step From The Edge, που τους βρίσκει να εξερευνούν τον ίδιο αισθητικό χώρο με το "Beneath The Surface" του 2017, βελτιώνοντας επιμέρους λεπτομέρειες. Φαντάσου το ρυθμικό, δυναμικό στυλ που καταλάμβαναν στα πρώιμα 00s μπάντες όπως οι Nevermore, οι Angeldust ή οι Darkane, κάπου εκεί ανάμεσα στο σκοτεινό power metal, το groovy metal και το thrash. Η ειδοποιός διαφορά είναι στα φωνητικά του Αλέξη Σερέτη, ο οποίος δοκιμάζει μια μίξη καθαρών και σκληρών φωνητικών, στοχεύοντας προφανώς σε μια εκφραστική ποικιλία. Κι ενώ τα καθαρά του παραπέμπουν απευθείας στον Warrel Dane με αξιόλογα αποτελέσματα, τα extreme ακούγονται αρκετά πιεσμένα και μάλλον θολώνουν το τοπίο. Εκτός αυτού, όλα βαίνουν καλώς: οι κιθάρες αφιερώνονται σε μια σειρά από ωραία groovy riff, το rhythm section οργώνει με περήφανη μηχανικότητα, ενώ τα πλήκτρα προσθέτουν κάποιες ενδιαφέρουσες prog πινελιές. Το songwriting είναι σφιχτό κι αποτελεσματικό, πρέπει να επενδύσει όμως περισσότερο στο συναίσθημα και το στοιχείο της έκπληξης. Τραγούδια όπως το "310" και το "Ashes" αποδεικνύουν ότι οι One Step From The Edge έχουν περαιτέρω δυνατότητες, αν θελήσουν να τις εξερευνήσουν. Συνολικά μια ενδιαφέρουσα δουλειά από μια μπάντα που δεν προτείνει κάτι επίκαιρο αλλά θα ικανοποιήσει τους λάτρεις της συγκεκριμένης metal αισθητικής.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Dyssidia

    Costly Signals

    Independent (2020)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 14/04/2020
    Θέλει να πει πολλά αλλά τα σινιάλα που μας στέλνει είναι ισχνά

    Πρώτη κυκλοφορία για το progressive metal κουιντέτο από την Αδελαϊδα της Αυστραλίας που μετά από τρία EPs και αρκετές support συναυλίες με αρκετά μεγάλα ονόματα (Opeth, Trivium, Ne Obliviscaris, Plini, Caligula's Horse μεταξύ άλλων), ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να μας παρουσιάσουν την πρώτη full-length ολοκληρωμένη τους δουλειά. Αναμιγνύουν αρκετά στοιχεία metalcore, djent και progressive με περίεργες και συνεχώς εναλλασσόμενες κλίμακες, μη σταθερή φόρμα τραγουδιών και βασικά ότι περιμένεις από τέτοιου είδους κυκλοφορίες που βροντοφωνάζουν "κοιτάξτε μας είμαστε τεχνικοί, prog και παίζουμε n-χορδές κιθάρες". Στα σοβαρά τώρα, πρόκειται σίγουρα για ταλαντούχους μουσικούς με ωραίες ιδέες που ξέρουν να βάφουν ηχητικά ωραίες εικόνες και στα 61 λεπτά του album μας προσφέρουν αξιοπρεπέστατες στιγμές με ειδική μνεία στα Opeth-ικά "Thrive", "Arrival" και το "Hope's Remorseful Retreat" το οποίο θα ήθελε πολύ να είναι Tesseract και προσπαθεί είναι η αλήθεια. Τα πλήκτρα του ‘δικού μας' Δημήτρη Ιωάννου νομίζω είναι αυτό που δίνει έξτρα πόντους στο τελικό αποτέλεσμα αλλά τα φωνητικά του Mitch Brackman μάλλον πατσίζουν με αρνητικό τρόπο τη ζυγαριά γιατί σε σημεία καταντούν εως και ενοχλητικά. Υπάρχει ταλέντο, υπάρχει σίγουρα διάθεση και πάθος και καλές ιδέες όμως απέχουν ακόμα αρκετά από το να σταθούν επάξια δίπλα σε αντίστοιχα ονόματα του χώρου της prog-o-μάνας Ωκεανίας. Θα τους παρακολουθούμε με ενδιαφέρον όμως.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Dodenbezweerder

    Vrees De Toorn Van De Wezens Verscholen Achter Majestueuze Vleugels

    Iron Bonehead Productions (2020)
    Από τον Γιάννη Δούκα, 16/04/2020
    Νεκρομάντης με όχι και πολλά ξόρκια στο βιβλίο του

    Αυτό το όνομα, σκέτος γλωσσοδέτης, Dodenbezweerder, σημαίνει στα Ολλανδικά νεκρομάντης. Βλέποντας και το εξώφυλλο προσωπικά ανέμενα κάτι σε τελετουργικό black metal. Κάτι τέτοιο δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ωστόσο το νέο σχήμα του Maurice De Jong (παίζει σε 666 μπάντες) δεν έχει κάτι ουσιαστικό να δώσει. Πρόκειται για μια έκδοση των Burzum, περασμένη σε φασματοσκόπιο και έχοντας fuzz - άρει όλα τα στοιχεία που την αποτελούν. Μια καλύτερη περιγραφή θα ήταν Urfaust τρίτης κατηγορίας, σαν να είχαν ακόμα κολλήσει στο "Geist Ist Teufel".

    Τα χαρακτηριστικά που παραθέτουν οι Dodenbezweerder (δηλαδή ο Maurice και ένας drummer μάλλον που τον βοηθάει) είναι τα ορθά για να φτιάξουν κλίμα. Ο ήχος κάπου στο βάθος ανακατεμένος με μαύρη λάσπη, φωνητικά από ουρλιαχτά λύκου και σκουξίματα όλων των ειδών μαζί με στοιχειωμένα πλήκτρα. Ok όλα αυτά, αλλά λείπει η ουσία και η έμπνευση. Είναι σχεδόν απλά ένα στρώμα από κάτι. Δεν το λες ambient όμως διότι δεν δύναται να βγάλει χαρακτηριστική ατμόσφαιρα. Έτσι μένει σε μια απάθεια, στέκεται απέναντί σου δίχως να απειλεί. Μόνο άξιο αναφοράς, πέραν των στοιχείων εντυπωσιασμού που είπαμε, το τρίτο τραγούδι, "Ppgeslokt Door De Ontzielde leegte". Εκεί η πρωτοκαθεδρία πλήκτρων και τα έντονα φωνητικά όντως μετατρέπονται σε ένα αδηφάγο μηδέν έτοιμο να σε ρουφήξει.

  • SHARE
  • TWEET
  • The End

    Nedresa EP

    RareNoise (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 27/04/2020
    Δυο νέα τραγούδια, η αναμονή για το επόμενο άλμπουμ των The End έγινε ακόμα πιο ανυπόφορη

    Έχουν περάσει ήδη δυο χρόνια από το σοκαριστικό τους ντεμπούτο, "Svårmod Och Vermod Är Värdesinnen" και αυτό το EP δύο τραγουδιών έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που ήδη ξέρουμε: ότι τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την ορμή αυτού εδώ του Σκανδιναβικού κουιντέτου κι ότι το δεύτερο άλμπουμ τους (θα βγει κάπου τον Οκτώβριο) θα πάει για νέες αισθητικές κορυφές. Οι Mats Gustafsson και Kjetil Møster σε σαξόφωνα και electronics, Anders Hana στην baritone κιθάρα, Børge Fjordheim στα τύμπανα και η επιβλητική Sofia Jernberg στη φωνή, συνθέτουν μια δημιουργική ομάδα που δεν μπορεί να χωρέσει πουθενά: jazz, noise, kraut, psych, οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν μια τέχνη που είναι πιθανόν από τις πιο αιχμηρές και αναρχικές εκεί έξω.

    Η μουσική των The End, πειραματική αλλά κι έξοχα δομημένη, είναι ξανά γροθιά στο στομάχι: στο εννιάλεπτο "The Prayer, The Prey" η Jernberg δίνει άλλη μια από εκείνες τις ασύγκριτα παρανοϊκές της ερμηνείες, χτίζοντας διαλόγους με τα πνευστά ενώ η σύνθεση ξεδιπλώνει σταδιακά ένα psych rock πρόσωπο. Το "With A Gesture, Will You Hurt Me?" είναι ελαφρώς πιο ευθύ κι αρκετά δραματικό, ενώ και οι δύο συνθέσεις - γραμμένες από τον Hana - φανερώνουν μια πιο rock διάθεση σε σύγκριση με το ντεμπούτο τους. Αποτελεί αυτό ένδειξη ότι ο ήχος τους θα πάρει νέα τροπή; Είναι τυχαίο ότι μπορούν να κάνουν ένα Roadburn να σαστίζει; Οι απαντήσεις ίσως δοθούν όταν βγει ο νέος δίσκος. Μέχρι να γίνει αυτό, το "Nedresa" είναι εδώ, και όσοι λένε ότι ασχολούνται με τον πειραματικό ήχο rock ενδιαφέροντος, χρωστάνε στον εαυτό τους να ανακαλύψουν αυτήν τη σπουδαία μπάντα.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Destruct

    Echoes Of Life

    Grave Mistake (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 29/04/2020
    Ωμό, αλύπητο d-beat/crust punk ντεμπούτο που συνθλίβει μονολιθικά όποιον βρεθεί στο διάβα του

    Είναι αλήθεια πως οι κλώνοι των προπατόρων Discharge είναι αμέτρητοι και ανά στιγμές το χαρακτηριστικό αυτό d-beat/crust punk μπορεί, πέραν της έλλειψης πρωτοτυπίας, να κουράσει ακόμη και τους πιο «βαμμένους» οπαδούς. Οι Destruct από τη Virginia των Η.Π.Α., ευτυχώς δεν είναι τέτοια περίπτωση. Στα είκοσι λεπτά που διαρκεί το ντεμπούτο τους, σίγουρα θυμίζουν πολύ τους θεούς. Βέβαια, οι raw noise punk εξάρσεις που διαποτίζουν τον κιθαριστικό ήχο, πιθανώς να θυμίσουν τους Ιάπωνες Disclose, ενώ τα φωνητικά είναι μια μείξη Tragedy με Discharge. Συνεπώς, δεν προσδίδουν κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο στον ήχο. Τι είναι αυτό όμως που καθιστά την κυκλοφορία αυτή τόσο εθιστικά ακαταμάχητη;

    Πέραν του εξαιρετικού drumming, που αναδεικνύεται με τέτοιου μεγέθους διάρκειες, του βρώμικου μπάσου και των σποραδικών πορωτικών leads; Είναι η επιβλητική μονολιθικότητα με την οποία διαδέχονται η μια σύνθεση την άλλη, η ευρεία στιχουργική προσέγγιση πέραν των γνώριμων κλισέ, που υπό τη μορφή συνθημάτων μπορείς να τη φωνάξεις ενώ ένας d-beat ήχος ορθώνει το ανάστημα του για να συγκρουστείς πάνω του. Οι Destruct είναι ωμή ενέργεια, και παραδίδουν μαθήματα του πως πρέπει αυτό το στυλ να παίζεται σήμερα, πολιτικοποιημένα, βρώμικα, ωμά, υπόγεια.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET