Qrixkuor

Στα πρώτα δευτερόλεπτα του "So Spoke The Silent Stars" που ανοίγει το δεύτερο άλμπουμ των Βρετανών Qrixkuor, ακούγονται πράγματα που έχουμε ακούσει πολλές φορές σε extreme metal δίσκους: η ορχήστρα ξεκινάει με κακοφωνίες, η σοπράνο και το πιάνο προσθέτουν μια αιθέρια νότα και τα χάλκινα πνευστά ακούγονται δυσοίωνα. Καθώς όμως όλα κορυφώνονται και στο ενάμιση λεπτό σκάει το πρώτο riff, είναι το σημείο που το σπηλαιώδες death metal και η κλασική μουσική έχουν κάνει ένα βήμα στο κενό. Μαζί. Και όσο η μουσική ξεδιπλώνεται, σε κάνει να αναρωτιέσαι για την φύση αυτής της σύμπραξης.

Γνωρίζουμε όλοι το παρατεταμένο φλερτ του metal με την κλασική μουσική, αν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς, πολλές σχετικές προσπάθειές - ακόμα και από δημοφιλή γκρουπ - μπορούν να χαρακτηριστούν από επιδερμικές ως καθαρά κακόγουστες. Ήδη από την δεκαετία του ‘90 όταν κι εμφανίστηκαν οι Haggard, έγιναν οι πρώτες απόπειρες για μια πιο πραγματική και οργανική επαφή ανάμεσα στα δύο μουσικά είδη. Και για κάθε δέκα κιτς μπάντες που επιχείρησαν να ακουστούν "συμφωνικές" μέσω τριών πλήκτρων σε κάποιο keyboard, μέσω midi τεχνολογίας ή ακόμα και με την χρήση πραγματικών κλασικών μουσικών που όμως αξιοποιήθηκαν επιδερμικά, υπήρχε πάντα και μία που θα κατέβαλλε πιο τολμηρές προσπάθειες για πιο αυθεντικές προσμίξεις. Είναι ξεκάθαρο πως οι Qrixkuor βρίσκονται στην δεύτερη κατηγορία.

Μακριά λοιπόν από κάθε ήχο που μπορεί να θυμίσει φτηνό χολιγουντιανό πλαστικό, ο S (φωνή, κιθάρες, μπάσο, σύνθεση) κι ο D (τύμπανα) βάζουν το σκοτεινό black/death τους να συνυπάρξει και να συνομιλήσει με την Orchestra Of The Silent Stars - ένα σύνολο 15 περίπου μουσικών που κλήθηκαν για την περίσταση - μέσα στις τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις του "The Womb Of The World". Όλα αυτά είχαν βέβαια ιχνηλατηθεί τόσο στο "Poison Palinopsia" του 2021 όσο και στο υπέροχο "Zoetrope" EP του 2022, στην παρούσα όμως δουλειά το όλο πράγμα πάει συνθετικά στο επόμενο στάδιο. Ο διάλογος εδώ είναι ανοιχτός και διαρκής. Κι όσο η μουσική σε τραβάει, σχεδόν φιλοσοφικά, προς την πιο βαθιά άβυσσο, τόσο οι χροιές των metal και των κλασικών οργάνων ενώνονται, μέχρι που γίνονται μια ηχώ μανίας, ένας θυελλώδης θόρυβος, ένας συμπαγης στρόβιλος. Ο Greg Chandler των Esoteric σε μίξη και παραγωγή έχει κάνει εμφανώς εντυπωσιακή δουλειά.

Στο metal τους μέρος, οι Qrixkuor δεν είναι μακριά από τα δηλητηριώδη cavernous αγρίμια που συνιστούν μπάντες όπως οι Teitanblood (με το τρομακτικό φετινό άλμπουμ), Grave Miasma, Mitochondrion κλπ, με την υποσημείωση όμως πως το χάος εδώ είναι λίγο πιο ελεγχόμενο: πλάι σε υστερικά blastbeats θα βρει κανείς και πιο βατά σημεία κι εξαιρετικά προσιτά, σχεδόν μελωδικά, κιθαριστικά leads, τα οποία είναι πραγματικά θαυμάσια. Δυνατό τους χαρτί επίσης η εξαιρετική αφηγηματικότητα των συνθέσεων. Παρά τις μεγάλες διάρκειες, κινούνται πάντα γραμμικά, με λογική, με σωστές ανάσες ανάμεσα στα μέρη και μια πραγματική δραματική αλληλουχία ανάμεσα στις επιμέρους σκηνές. Για παράδειγμα, το πραγματικά εκπληκτικό 17λεπτο ομώνυμο, όχι μόνο δεν χάνει ποτέ την συνοχή του αλλά σε οδηγεί βήμα βήμα, λίγο λίγο, προς ένα επικό θέμα πριν το φινάλε που μοιάζει σαν λύτρωση για την ψυχή.

Τα συμφωνικά τους μέρη επίσης παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αποφεύγουν, όπως ειπώθηκε, τις πρακτικές των τυπικών/εμπορικών κινηματογραφικών score (αν και αντλούν πολλά από πιο αρχετυπικά horror soundtracks), δεν αφιερώνονται όμως εντελώς και στην δυσαρμονία ή την ατονικότητα, παρά το γεγονός πως ο S στην συνέντευξη που μας παραχώρησε αναφέρεται σε ονόματα όπως ο Penderecki κι ο Schoenberg. Η μουσική των Qrixkuor διατηρεί το τονικό της κέντρο και βάθος με έναν τρόπο που είναι, θαρρώ, κάπως πιο ‘’ρομαντικός’’. Από αυτήν την άποψη, έχουν μικρότερη συγγένεια με τον τρόπο που χρησιμοποιούν αυτές τις επιρροές μπάντες όπως οι Ad Nauseam και οι Imperial Triumphant κι ίσως περισσότερο με την αισθητική γκρουπ όπως οι Virgin Black και Elend - κορυφαίοι εκπρόσωποι του πιο παλιού κλασικού ύφους. Πάνω στην αντίθεση ανάμεσα στην βαρβαρότητα του κατάμαυρου death metal και σε αυτόν τον στιβαρό κλασικισμό, χτίζουν οι Qrixkuor το χαοτικό τους μνημείο.

Κατακτώντας μια αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στις απαιτήσεις των δύο στυλ, το "The Womb Of The World" καταφέρνει να εστιάσει στο σκοτάδι και την δραματικότητα του. Η συμμετοχή της Jaded Lungs στο "And You Shall Know Perdition As Your Shrine" οδηγεί την σύνθεση προς ένα είδος οπερατικού τρόμου - ίσως οι Qrixkuor να επιχειρήσουν στο μέλλον μια extreme metal opera όπως οι Kilter. Αλλά και στην ρίζα της ακραίας μουσικής, στα riffs, η μουσική εδώ ακούγεται πλούσια και καλοθρεμμένη. Φερειπείν, το βασικό riff του "Slithering Serendipity" είναι κορυφαίο, ολόλαμπρο, κλασικό death metal από τις μεγάλες εποχές του ιδιώματος. Σοβαρό και μεγαλόπρεπο.

Μέσα από τους λαβύρινθους και τις απρόβλεπτες διαδρομές του, το "The Womb Of The World" αναδύεται σαν ένα σπουδαίο άλμπουμ. Παντρεύει τα αντιθετικά του στοιχεία με τρόπο απόλυτα εστιασμένο και συγκροτεί ένα κορυφαίο έργο για το σύνολο του συμφωνικού extreme metal, χωρίς να θυσιάζει την δύναμη, την οργή και την ένταση που πρέπει να χαρακτηρίζει το ακραίο metal. Το συγκλονιστικό εξώφυλλο του Santiago Caruso σκιαγραφεί αυτήν την ένταση μέσα από την ανθρώπινη μορφή και την υπόνοια της πτώσης, την στιγμή που οι στίχοι ονειρεύονται την σιωπή των αστεριών και την ακίνητη θάλασσα. Οι Qrixkuor βάζουν πλώρη προς την ιδεατή τους γαλήνη μέσα από ένα απόλυτα θορυβώδες, δαιμονικό έργο παραφροσύνης. Ένα έργο που οφείλει να ακουστεί και να εμπνεύσει δέος.

Bandcamp