False Fed

Η ανακοίνωση της δημιουργίας των False Fed αναμενόμενα τράβηξε τα βλέμματα. Συγκεκριμένα, η μπάντα αποτελείται από τον τραγουδιστή των Discharge, Jeff Janiak, τον κιθαρίστα και συνιδρυτή των Amebix, Stig C. Miller, τον ντράμερ Roy Mayorga (Nausea, Ministry, Soulfly, Stone Sour) καθώς και τον μπασίστα JP Parsons. Βαριά βιογραφικά, ως επί το πλείστον, όπως γίνεται αντιληπτό. Η άφιξη του ντεμπούτου τους λοιπόν, "Let Them Eat Fake", είναι ένα γεγονός εξέχουσας σημασίας στη σκηνή.

Από την πρώτη ακρόαση, καθίσταται σαφές πως ο Miller κατείχε τα συνθετικά ηνία όσον αφορά τη μουσική. Όσο αποκαλύπτεται, το ντεμπούτο του, τρόπον τινά supergroup, False Fed κινείται σε ένα χώρο άμεσα επηρεασμένο από τα ατμοσφαιρικά πεπραγμένα των Amebix, παρουσιάζοντας μια άλλη οπτική. Ειδικότερα, κινείται κάπου ανάμεσα στο τελευταίο, αμφιλεγόμενο, πόνημα των crust punk θρύλων, "Sonic Mass", και στους ύστερους, μεταλλικούς Killing Joke. Αν είστε προβοκάτορες, μπορείτε να αντιπαραβάλλετε το "Let Them Eat Fake" με τα πεπραγμένα των Tau Cross. Α ρε Baron, κρίμα την κατάντια σου. Προχωράμε.

Εν ολίγοις, οι False Fed φλερτάρουν έτομα με το μηχανιστικό post-punk. Τα τύμπανα του Mayorga από τον πρώτο κτύπο καθίστανται αναγνωρίσιμα και δίνουν τον αποκαλυπτικό βηματισμό που καθοδηγεί τις συνθέσεις. Ο Janiak, που έχει ήδη στο βιογραφικό του την δισκάρα "End Of Days" του 2016, των Discharge, είναι και το βαρόμετρο που θα κρίνει την απόδοση. Όταν καθαρίζει την φωνή του και αφοσιώνεται στην ερμηνεία, όπως στο "Echoes Of Compromise", τότε φανερώνονται και οι κορυφές της προσπάθειας.

Είναι γεγονός πως το "Let Them Eat Fake" είναι ένας άμεσος αλλά και ατμοσφαιρικός δίσκος. Οι κιθάρες του Miller, με εξαιρέσεις όπως τα τρομερά verse riffs του "The Big Sleep" σπάνια βγαίνουν στην εμπροσθοφυλακή καθοδηγώντας την εμπειρία. Αντιθέτως, δρουν στο ρυθμικό παρασκήνιο μαζί με το μπάσο, συσσωρεύοντας ένταση, μαυρίλα, απαισιοδοξία. Η καυστική και πνιγηρή φύση της κριτικής που πραγματεύεται στιχουργικά ο δίσκος, μπορεί να μην φαντάζει πολυσχιδής, αλλά μες την απλότητά της λειτουργεί ιδανικά. Οι False Fed με εκλεκτά διαλεγμένα τα επιμέρους υλικά, κάνουν το δύσκολο απλό. Σε 31 λεπτά, το ντεμπούτο τους ηχεί λες και συμπυκνώνει μια ευρύτερη ηχητική πρόταση, που δεν είναι όσο πρωτότυπη θα επιθυμούσε, ειδικά με σχήματα όπως οι Rigorous Institution να ξεπροβάλουν και να κλέβουν τις εντυπώσεις, αλλά σε στιγμές όπως το "Dreadful Necessities" φαντάζει τόσο εθιστική.

Αν περιμένεις βέβαια πιο crust punk καταστάσεις, θα απογοητευτείς. Ως φάρος εξαίρεσης, λειτουργεί το ιδιαίτερο "Mass Debate", που ηχεί ως ένας δραματικός και mid-tempo συνδυασμός των μπαντών των μελών. Από το εναρκτήριο όμως "Superficial" που δίχως να κερδίζει τις εντυπώσεις ανοίγει ουσιωδώς την ακροαματική εμπειρία, μέχρι το ambient κλείσιμο με το "The One Thing We Cannot Avoid", οι False Fed ηχούν αποφασισμένοι, στοχευμένοι, με τη γνώση αλλά και την δίψα που προσφέρει η εμπειρία σε ένα χώρο που πρεσβεύει την αμφισβήτηση.

Η post-truth εποχή των μεγάλων αφηγημάτων ως μηχανισμός προπαγάνδας της άρχουσας τάξης καταρρέει στα βλέμματα τεσσάρων μουσικών που θέλουν να αρπάξουν την δυναμική του παρόντος. Τραγούδια όπως το "The Tyrant Dies" θα ανεβάσουν παλμούς και εντάσεις, κινώντας σώμα και φορτίζοντας το νου με οργή, αλλά είναι η σταθερή επιλογή των False Fed να οδηγούν τις συνθέσεις τους σε ατμοσφαιρικές εκτονώσεις. Στο φινάλε, κάτι μένει αναπάντητο, ελλειπές. Η πείνα δεν εξαλείφθηκε. Ίσως, αυτή η αβολότητα, να είναι και η πηγή της κρυφής γοητείας ενός άλμπουμ που ήρθε από το πουθενά, προορισμένο να χαθεί στο κενό, αφού γίνει θόρυβος και μουσική που μιλάει σε καρδιά και μυαλό. Μακάρι να έχει διάρκεια.

Bandcamp
Spotify