Ostraca

Είχαμε χρόνια να ακούσουμε κάτι από αυτούς. Ήταν το 2018 με το "Enemy". Αν και άγνωστοι και σχετικά underground είχαν προσφέρει υπέροχους δίσκους. Επιστρέφουν με ένα πολύ δυνατό, ατμοσφαιρικό και όμορφο screamo που είναι πανέτοιμο να κοντράρει στα ίσα τις παλιότερες δουλειές τους.

Σαν να επανέφεραν - σε στιγμές - τις metal αρετές τους, κάπου θυμίζουν crust καφρίλες του παρελθόντος, αλλού ηρεμούν και δημιουργούν περισσότερο post-rock ηχοτοπία. Σε σημεία είναι μέχρι και βαρύ κι ασήκωτο sludge metal με βόθρικα φωνητικά! Αν το καλοσκεφτείς αυτό εδώ το δημιούργημα χτυπάει ταυτόχρονα σε πάρα πολλές (μουσικές) πτυχές που μπορεί να αγαπάς. Εγώ λατρεύω σίγουρα. Το ότι υπάρχει σημείο που αγγίζει το σύγχρονο και ατμοσφαιρικό black metal είναι όλα τα λεφτά! Ρε, λέμε εδώ χωράνε όλα.

Τα τερατώδη metal σημεία του λοιπόν, κυρίως στο πρώτο μισό του άλμπουμ, κάπως μαγικά και ξαφνικά διαλύονται σε ένα απαλό, ήρεμο και ακουστικό μορφασμό. Πίστεψέ το. Οι διαδρομές και οι εναλλαγές στα κομμάτια είναι εντυπωσιακές. Είναι σίγουρα το πιο γεμάτο, το πιο ολοκληρωμένο και μάλλον το πλέον συγκλονιστικό φετινό δημιούργημα για το ευρύτερο είδος. Υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα riff κιθάρας, ακραία και οριακά συγκινητικά φωνητικά και ιδιαίτερα εντυπωσιακά τύμπανα. Ο Brian Russo έχει μερικές από τις πιο δημιουργικές και μελωδικά συνειδητοποιημένες βαριές κιθάρες που παίζουν στη σκηνή σήμερα. Τα τύμπανα, επίσης, διοχετεύουν μια ελεγχόμενη αγριότητα που τα κάνει να ακούγονται σαν ο John Crogan να προσπαθεί να δαμάσει κάποιο άγριο, γαμημένο θηρίο. Η απόδοσή του σε αυτόν τον δίσκο σίγουρα κυριαρχεί. Οριακά είναι ο πρωταγωνιστής. Μανιακό παίξιμο. Ο Gus Caldwell είναι μελωδικός στο μπάσο (ναι ρε, είναι, τι θες;) συμπληρωματικός όπως πρέπει, και άκρως εστιασμένος στο να δένει όλα τα μέρη μεταξύ τους. Για τα φωνητικά του δεν ξέρω τι να πω. Μάλλον τίποτα, ακούστε τα. Είναι τόσα πολλά, τόσο διαφορετικά, τόσο εντυπωσιακά ξεσκισμένα. Αυτά; Κάτσε ρε. Τέλος, η ενορχήστρωση και το γενικότερο χτίσιμο των κομματιών είναι πραγματικά όμορφο.

Στιχουργικά, το άλμπουμ φαίνεται να πραγματεύεται με την υπαρξιακή αγωνία του τέλους της γης και τελικά της ανθρωπότητας. Δεν είναι ξεκάθαρο. Δεν δηλώνει κάποια αιτία. Δεν είναι καθαρό. Αλλά σου δείχνει, εφόσον κι εσύ σε αυτόν τον πλανήτη ζεις, ότι μάλλον έρχεται η διάλυση. Γιατί αμφιβάλεις ότι το ανθρώπινο είδος τα έχει κάνει σκατά; Έχεις άλλη άποψη, ότι το ανθρώπινο έργο είναι καταδικασμένο να τελειώσει κάποια στιγμή, τόσο αχόρταγοι και άπληστοι που είμαστε; Σκέψου. Ιδέες είναι αυτές.

Πρακτικά μας προτρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή την απαίσια συνεχιζόμενη καταστροφή, αλλά επικεντρώνεται ταυτόχρονα και στο πόσο αδύναμοι είμαστε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για να το αποτρέψουμε. Νιώσε ρε άνθρωπε ότι κινδυνεύεις και ίσως μετά κάνεις κάτι...

Διαρκεί λίγο παραπάνω από μισή ωρίτσα. Είναι από τα καλύτερα, ας πούμε δυνατά άλμπουμ της χρονιάς. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να επιστρέφεις συχνά και τακτικά σε αυτόν τον δίσκο. Θα το απολαμβάνεις κάθε φορά, με έναν όμως διαφορετικό τρόπο!

Bandcamp