Pupil Slicer: «Πρέπει να γίνει αναδιάταξη στη μουσική βιομηχανία»

Μία συζήτηση γύρω από τις προσδοκίες του κοινού, το μουσικό εύρος του σχήματος, το streaming και τα γούστα των πιωμένων μεταλάδων

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 25/05/2023 @ 11:38

 Οι Pupil Slicer είναι ένα από τα πιο φρέσκα ονόματα στον ευρύτερο σύγχρονο core μικρόκοσμο. Κι αν με το προ διετίας ντεμπούτο τους δημιούργησαν αρκετή φασαρία γύρω από το όνομά τους, στο "Blossom" δείχνουν ότι δεν έχουν καμία διάθεση να παίξουν εκ του ασφαλούς ή να συμβιβαστούν με τα κεκτημένα. Αντιθέτως, γυρίζουν επιδεικτικά πλάτη σε όλους εκείνους που περίμεναν ένα προσεκτικό sequel και τραβάνε τα όρια του ήχου τους όσο περισσότερο μπορούν. Με αφορμή την παρουσία τους στο Roadburn, είχαμε τη χαρά να καθίσουμε με την Kate Davies και τον (γνώστη του ελληνικού power metal και της αγάπης των Βαλκανίων για τους Manowar, οι συστάσεις δυστυχώς ή ευτυχώς έγιναν off the record) Luke Fabian για να κουβεντιάσουμε σχετικά με το παρασκήνιο του νέου άλμπουμ, τις μελωδικές στροφές, την επιβίωση στην εποχή του Spotify και τις κονταρομαχίες με κάδους.

Pupil Slicer Kate Davies

    

Πόσο διαφορετική ήταν η δημιουργία του νέου δίσκου σε σχέση με το "Mirrors" και πόσο διαφορετικοί ήσασταν εσείς ενώ το φτιάχνατε;

L: Πόσο διαφορετικοί ήμασταν εμείς; Αυτή είναι μεγάλη ερώτηση.

K: Είναι, πράγματι.

L: Νομίζω ότι ως μπάντα δέσαμε περισσότερο.

K: Σίγουρα, σαν ομάδα.

L: Σαν συμπολεμιστές. Στην όλη διαδικασία υπήρχε και λίγη δημιουργική και διαπροσωπική τριβή, όχι στα επίπεδα των Guns N' Roses προφανώς· ήταν κάτι τελείως φυσικό, καθώς είμαι σχετικά δύσκολος στη συνεργασία, και το ίδιο ισχύει για την Kate. Είμαστε κάπως ξεροκέφαλοι σαν άνθρωποι, ενώ ο Josh (Andrews, ντραμς) από την άλλη είναι καλός στο να κάνει το διαιτητή, οπότε αυτό είναι κάτι που γίνεται όποτε δουλεύουμε όλοι μαζί. Πιστεύω όμως ότι η σημαντικότερη αλλαγή ήταν το μεγάλο στούντιο, δεν είχαμε ηχογραφήσει ποτέ σε κάτι αντίστοιχο. Ήταν όλο μία εμπειρία.

K: Και ο τρόπος που είχαμε κάνει το πρώτο δεν ήταν ακριβώς φυσιολογικός.

L: Όχι, με τίποτα Ήταν τελείως αντισυμβατικό το πώς είχαμε κάνει το ντεμπούτο, και ήταν εξουθενωτικό για την Kate. Η όλη διαδικασία τράβηξε πολύ, τρεις βδομάδες ή...

K: Ήταν 28 μέρες, γεμάτες.

L: Ναι, 28 μέρες μετά τις οποίες είχαμε ένα φανταστικό άλμπουμ...

K: Κι εγώ είχα μία φανταστική ψυχολογική κατάρρευση, δε μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι για τρεις μήνες.

L: Πράγματι. Ήταν κυριολεκτικά εξοντωτικό για την Kate.

K: Σε κάθε περίπτωση τα καταφέραμε, και προέκυψε ένας ωραίος δίσκος από όλο αυτό. Ήταν τόση πολλή δουλειά, και το έκανα σε συνδυασμό με την κανονική μου δουλειά, οπότε ήταν υπερβολικά πολύ. Αλλά τέλος καλό, όλα καλά. [Γέλια]

Διαλέξαμε το "Blossom" ως πρώτο single απλά για να ανακατώσουμε τον κόσμο

Πολύ καλά! Πίσω στο νέο υλικό, νιώθω ότι ο δίσκος είναι πολύ γεμάτος. Πώς αποφασίσατε ποια τραγούδια να κυκλοφορήσετε ως singles;

K: Ήταν δύσκολη η επιλογή. Είχαμε τόσα πολλά καλά τραγούδια, αν και ας πούμε το "The Song At Creation's End" ακυρώθηκε από τη φύση του, γιατί είναι εννιά λεπτά. Ή το "Creating The Devil", που είναι έξι, και πολύ δύσκολο, σε βαθμό που δεν θέλαμε ακόμα να χρειαστεί να το παίξουμε...

L: Αυτό είναι κάτι που θα έλεγα κι εγώ. Ένα από τα πράγματα που είχαμε στο μυαλό μας για την επιλογή ήταν πως όποιο τραγούδι διαλέγαμε, θα ήταν αυτό που θα παίζαμε και πρώτο στις συναυλίες.

K: Και αυτό το τραγούδι είναι φανταστικό, αλλά νιώθαμε κάπως «όχι ακόμα!»

L: Ναι, νομίζω το 'ακόμα' είναι η λέξη κλειδί για το συγκεκριμένο.

K: Είναι κάπως ιδιότροπο αυτό το κομμάτι, θυμάμαι όταν έγραφα τις κιθάρες, ο παραγωγός είχε τρελαθεί. Μου την είπε κιόλας, «κανείς δεν έχει φάει τόσο καιρό για τις κιθάρες ενός τραγουδιού εδώ πέρα», χα!

L: Δεν το λες και μετάλλιο τιμής αυτό. [Γελάνε και οι δύο] Πίσω στην ερώτησή σου πάντως, πιστεύω ότι διαλέξαμε το "Blossom" ως πρώτο single απλά για να ανακατώσουμε τον κόσμο (σσ. "to fuck with people"). Ή μάλλον, όχι για να ανακατώσουμε τον ίδιο τον κόσμο, όσο να ανακατώσουμε τις προσδοκίες του.

K: Ακριβώς, να μην ξέρουν τι να περιμένουν μετά. Από εκεί και πέρα, το "No Temple" το διαλέξαμε ξεκάθαρα επειδή ήταν βαρύ, ίσως το πιο βαρύ του δίσκου, οπότε θα ταίριαζε ύστερα από το "Blossom" που θα ήταν όλοι...

L: «Χάλασαν»

K: Ναι! Και το "Momentary Actuality" που θα είναι το τρίτο single, είναι ωραίο σαν σύνοψη.

L: Είναι κάπως βαρύ, αλλά έχει μελωδικό ρεφραίν, και είναι στην αρχή του άλμπουμ, που μου αρέσει σαν ιδέα. Βασικά τα singles βγήκαν στην αντίστροφη σειρά από αυτή που εμφανίζονται στον δίσκο, αν το παρατηρήσεις.

Pupil Slicer Luke Fabian

Όντως.

L: Όντως. Αυτό ήταν... ήταν συνειδητή επιλογή, έτσι; [Στην Kate]

K: Ναι, κι πιστεύω είναι κάπως διασκεδαστικό, το τελευταίο single σε αφήνει στην αφετηρία του δίσκου και πρέπει να ξαναδομήσεις το σύνολο όταν αυτό κυκλοφορήσει, από την ανάποδη.

Παίζετε με indie beat, γιατί να το κάνετε αυτό;

Πάντως θα ήταν ασφαλής υπόθεση ότι δεν απογοητευτήκατε από τα σχόλια για το ομώνυμο κομμάτι όταν βγήκε; Ξέρετε, πολύς κόσμος άρχισε να αμφισβητεί τα πάντα, σχόλια του στυλ «γιατί είστε έτσι;»

K: Ακούσαμε πολλά «γιατί» εκείνες τις μέρες!

L: Έχω έναν πολύ καλό φίλο, που αγαπάει πολύ και τη μπάντα, είναι τελείως μεταλάς σαν κι εμένα. Μόλις του έβαλα να ακούσει το "Blossom", το πρώτο πράγμα που είπε ήταν «γιατί το κάνατε αυτό;» κι εγώ ήμουν αυτόματα σε φάση «τι εννοείς;», οπότε μου απαντάει ξερά «παίζετε με indie beat, γιατί να το κάνετε αυτό;». Ρε φίλε.

K: [Γέλια]

L: Κι εκείνη τη στιγμή η σύντροφός του, που δεν έχει καμία σχέση με metal, περνάει από δίπλα και λέει «αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι που έχετε παίξει ποτέ». [Γέλια] Αυτή η μικρή στιγμή πιστεύω αντικατοπτρίζει το γιατί το κάναμε. Έχουμε εύρος, ξέρεις, μας αρέσει το ακραίο death metal, αλλά προσωπικά λατρεύω και τους Strokes. Το να δείχνεις αυτό το εύρος είναι κάτι καλό, και νομίζω ότι αυτό ήταν που θέλαμε να αποδείξουμε. Αλήθεια, εσένα πώς σου είχε φανεί;

Για να είμαι ειλικρινής, για μία στιγμή κοίταξα να σιγουρευτώ ότι άκουγα το σωστό κομμάτι.

L: Αλήθεια;

Ναι, για περίπου τριάντα δευτερόλεπτα. Μετά από αυτό όμως μου γύρισε σε «γιατί όχι, διάολε;»

K: Ακριβώς!

L: Ίσως ακουστεί κάπως αλαζονικό, γιατί το λέω αυτό όντας μέλος της μπάντας αλλά πιστεύω ότι η μουσικότητα και το οργανικό μέρος κάνουν τη διαφορά. Υπάρχουν περιπτώσεις που μπάντες μαλακώνουν τον ήχο τους, που βάζουν αυτό το indie beat, αλλά πολύ συχνά η ενορχήστρωση είναι τόσο κενή. Στηρίζονται μόνο στις φαντεζί παραγωγές και ακούγεται βαρετό, ενώ...

K: Υπάρχει κάπως περισσότερο συναίσθημα στο "Blossom".

L: Υπάρχει πολύ περισσότερο συναίσθημα στην προσέγγισή μας. Το συγκεκριμένο είναι κυριολεκτικά το πιο δύσκολο τραγούδι, ή τέλος πάντων ένα από τα δυσκολότερα, για να παιχτεί στο μπάσο. Για τον Josh (σσ. στα ντραμς) είναι πιο εύκολο βέβαια, δεν τον χάλασε. [Γέλια] Και τα φωνητικά από την άλλη είναι αυτό το τρελό, αιθέριο πράγμα. Βάζοντάς τα όλα μαζί, το είδαμε σαν μία μεγάλη δήλωση, κατά κάποιον τρόπο. Και είναι πολύ διασκεδαστικό, κάπως funky, οπότε γιατί όχι;

K: Γιατί όχι, διάολε!

Λίγη μουσικούλα στη μέση και μία φασαρία από riffs πριν και μετά!

Τώρα, ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα ενώ το άκουγα, δεν είχε τόσο να κάνει με τον δίσκο, όσο με το πώς θα ταίριαζε σε συναυλιακό πλαίσιο. Ας πούμε, μετά το "Husk" θα ήταν κάπως απότομη στροφή...

K: [Κοιτάζει τον Luke] Έλα, "Husk", δικό σου!

L: Λοιπόν, είναι κάπως... Όταν παίζουμε, ενώ προφανώς παίρνουμε στα σοβαρά αυτό που κάνουμε με το συγκρότημα, η περσόνα μας πάνω στη σκηνή δεν είναι υπερβολικά σοβαρή, όπως για πολλές metal μπάντες. Μας αρέσει να περνάμε καλά και η Kate πάντα του δίνει και καταλαβαίνει, οπότε σε αυτό το πλαίσιο θεωρώ ότι μπορούμε άνετα να υποστηρίξουμε κάτι της λογικής «κοιτάξτε και τι άλλο έχουμε εδώ». Πιστεύω ότι είναι κουλ. Και βοηθάει που τραγούδι είναι κάπως ρυθμικό. [Χειροκροτάει στο μέτρημα] Αν και νομίζω ότι στα setlist θα το βάζουμε κοντά σε κάτι πιο ήρεμο, κάποιο από τα άλλα πιο post ή blackgaze τραγούδια μας. Ξέρεις, θα το ηρεμούμε λίγο, και μετά θα ρίχνουμε το "Husk". [Γέλια]

K: Η επιστροφή είναι πάντα απαραίτητη, heavy στην αρχή και στο τέλος.

L: Ναι, heavy στην αρχή και στο τέλος, και η μουσική στη μέση.

K: Λίγη μουσικούλα στη μέση και μία φασαρία από riffs πριν και μετά! [Γέλια]

Ποιος ο λόγος να έχεις ένα δίσκο σε βινύλιο αν είναι το ίδιο πράγμα με το Spotify;

Μιλώντας για τη μέση, αναφέρατε ήδη το "The Song..." θα το σκοτώσω.

L: "The Song At Creation's End"!

Pupil Slicer

Ναι! Που είναι φανταστικό, και με έπιασε απευθείας, ίσως επειδή έχω συνηθίσει τέτοια μεγάλα τραγούδια να είναι στο τέλος των δίσκων, οπότε εδώ που ήταν κυριολεκτικά στο μέσο το ένιωσα σαν twist. Ξέρετε, νιώθω ότι βγάζει τέλεια νόημα και ταιριάζει στη ροή...

L: Λειτουργεί σαν μέρος της αφήγησης, ναι.

K: Πράγματι. Επίσης, είχαμε ένα μεγάλο τραγούδι στο τέλος του πρώτου δίσκου, οπότε δεν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά. [Γέλια]

L: Και δεν μπορούμε να το έχουμε στην αρχή.

K: Χμμ...

L: Εντάξει, ναι, θα μπορούσαμε να το κάνουμε κι αυτό. Κάτι παρόμοιο έκαναν και οι Slipknot στο τελευταίο άλμπουμ τους. Έβαλαν ένα μεγάλο, κάπως ήρεμο κομμάτι για άνοιγμα· δεν ξέρω αν το άκουσες.

A: Δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθώ πώς το έλεγαν, αλλά το άκουσα, ναι.

L: Ούτε εγώ θυμάμαι τίτλο, αλλά ήταν πολύ κουλ. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι στην πρώτη ακρόαση ήμουν κάπως «ωραία, τι σκατά είναι αυτό που ακούω;» [Γέλια] Χρειάστηκε να το ξανακούσω για να καταλάβω τι είχαν κάνει, δεν το περίμενα καθόλου. Ένα ακόμα παράδειγμα για αυτό που συζητούσαμε πριν. Οπότε ίσως την επόμενη φορά να πάμε το μεγάλο κομμάτι στην αρχή.

K: Προσωπικά θεωρώ ότι βοηθάει πολύ στη ροή, όπως είπες, και πάντα μου αρέσει να σκέφτομαι με τη λογική του δίσκου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ας πούμε, αυτό είναι το κλείσιμο της πρώτης πλευράς, ενώ η δεύτερη έχει μία αντίστοιχη κορύφωση με το "Blossom" στο τέλος της.

L: Όπως σκέφτονταν στη δεκαετία του '70. Η δεύτερη πλευρά πρέπει να ξεκινάει δυνατά, έτσι;

K: Προφανώς, διαφορετικά ποιος ο λόγος να έχεις ένα δίσκο σε βινύλιο αν είναι το ίδιο πράγμα με το Spotify;

Το επάγγελμα του μουσικού έχει χαθεί

Λοιπόν, αφού αναφέρθηκε το Spotify και ζείτε τη μουσική βιομηχανία από μέσα, δε μπορώ να μη σας ρωτήσω· πώς βλέπετε την όλη κατάσταση;

K: Νομίζω ότι είναι τελείως διαφορετικά από το πώς ήταν κάποτε. Αυτό από μόνο του δεν είναι παράξενο, προφανώς. Αλλά πλέον είναι σαν παιχνίδι. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις ένα συγκρότημα να δουλέψει τη δεδομένη στιγμή. Εμείς ας πούμε, δουλεύουμε πολύ σκληρά, και δεν παίρνουμε κάτι πίσω.

L: Βασικά παίρνουμε, αλλά...

K: Όντως, αλλά με φυσικούς όρους, η μπάντα έχει πολύ μεγάλο κόστος χρηματικά και ψυχολογικά, δεν είναι κάτι που μπορείς να το ξεκινήσεις σαν χόμπι και... είναι απλά αδύνατον. Είναι κάτι που θα κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου και μπορεί να λειτουργήσει μόνο έτσι. Ίσως στις δεκαετίες του '80 ή του '90 να μπορούσες να έχεις μία μπάντα με αντίστοιχο μέγεθος και...

L: Να μπορούσες να ζήσεις από αυτό.

K: Πλέον το επάγγελμα του μουσικού έχει χαθεί. Όλα τα ενδιάμεσα πράγματα χρειάζονται πολλή δουλειά, και προφανώς το κομμάτι του να είσαι στο συγκρότημα από μόνο του είναι σκληρή δουλειά, αλλά πλέον πρέπει να διαχειριστείς συμβόλαια και τα σχετικά. Θέλω να πω, ακόμα υπάρχουν οι ωραίες πλευρές...

L: Όπως οι συνεντεύξεις! [Γέλια]

K: [Γέλια] Αλλά στο τέλος πιστεύω ότι τα μόνα επαγγέλματα που μπορούν πραγματικά να ζήσουν γύρω από τη μουσική είναι γειτονικά με αυτή, όπως τα PR ή οι σχεδιαστές που φτιάχνουν merchandise ας πούμε. Που κι αυτά είναι...

L: Στο όριο της μουσικής.

K: Ναι, και επίσης πολύ δύσκολο μέχρι να τα κάνεις να δουλέψουν, αργοπεθαίνουν κι αυτά. Είναι χάλια.

Όταν μπήκαν οι Tool στις streaming πλατφόρμες, έπεσε το τελευταίο κάστρο του rock και του metal

L: Για να απαντήσω στην αρχική ερώτηση, μισώ το γαμημένο το streaming. Το χρησιμοποιώ κι εγώ, σίγουρα, αγοράζω όμως και πολλούς δίσκους.

K: Είναι πολύ βολικές οι streaming πλατφόρμες.

L: Είναι, αλλά μπερδεύουν κάπως το πράγμα... Αντί να έχεις δέκα άλμπουμ, για παράδειγμα, έχεις όλα τα άλμπουμ όλων των εποχών. Από την άλλη ίσως είναι δικό μου αυτό το θέμα, γιατί είμαι άθλιος στο να επιλέγω πράγματα.

K: Συμφωνώ. Προσωπικά μου είναι κάπως δύσκολο να επιστρέψω σε ένα συγκεκριμένο δίσκο ξανά και ξανά στο Spotify, ενώ αν τον έχω κατεβάσει στο κινητό μου, ας πούμε, μου είναι πολύ εύκολο και θα πάρω πολύ περισσότερα από αυτό, αν καταλαβαίνετε τι προσπαθώ να πω.

L: Πρέπει να γίνει αναδιάταξη στη μουσική βιομηχανία.

K: Δεν έχω ελπίδες. Είδατε ότι πλέον το Spotify προσπαθεί να κάνει τους καλλιτέχνες να δώσουν μεγαλύτερο ποσοστό από το μερίδιο που ήδη κρατιέται, με αντάλλαγμα καλύτερο πλασάρισμα στον αλγόριθμο της καινούριας TikTok-ίστικης κεντρικής σελίδας;

L: Γαμημένο Spotify! Είναι σαν να μετράνε αριθμούς και δείκτες απόδοσης πάνω από τη μουσική(σσ. "they're running analytics and KPIs over music"), και είναι τόσο... Είναι σαν μία δημοκρατία που παίζεται σε σκακιέρα. Αν θέλεις να είσαι στο παιχνίδι, πρέπει να κάνεις αυτό κι εκείνο. Αν δεν σου αρέσουν αυτά, τότε δεν έχεις δικαίωμα να παίξεις. Εκτός κι αν είσαι τεράστιος, οπότε ίσως μπορείς να έχεις δική σου δισκογραφική. Δεν υπάρχει εναλλακτική. Ξέρεις, όταν μπήκαν οι Tool στις streaming πλατφόρμες, έπεσε το τελευταίο κάστρο του rock και του metal. Για δέκα χρόνια, ή όσο έμειναν εκτός, ήταν οι μοναδικοί που θυμάμαι να είχαν κρατήσει. Και φαντάζομαι ότι οι πωλήσεις τους δεν είχαν πέσει, γιατί μιλάμε για τους Tool και ο κόσμος ακόμα θέλει το φυσικό προϊόν... Αλλά εμείς δεν έχουμε φτάσει εκεί.

K: Όχι ακόμα. [Γέλια]

L: [Γέλια] Σε δεκαπέντε χρόνια όμως, θα παίξουμε το χαρτί του Prince και θα κατεβάσουμε τα πάντα από κει πέρα, να ξέρεις.

Pupil Slicer

[Γέλια] Κι από την άλλη, υπάρχει το Bandcamp.

L: Νιώθω πολύ διαφορετικά για το Bandcamp. Είναι πολύ καλύτερο, ίσως όχι τόσο για merchandise, αλλά στο καθαρά μουσικό κομμάτι είναι πολύ ωραίο. Και κατά κάποιον τρόπο αποδεικνύει ότι η ψηφιακή διανομή μουσικής μπορεί να γίνει αξιοκρατικά.

K: Και, μπορεί το Spotify να έχει τις λίστες, αλλά το Bandcamp τρέχει μερικά φανταστικά αφιερώματα για ανερχόμενους καλλιτέχνες, έχουν πολύ καλά άρθρα...

L: Εκεί που το Spotify είναι ξερά νούμερα.

K: Μόνο απόδοση.

L: Ναι, νομίζω ότι το παρακάναμε λίγο. Ήταν περισσότερο μακελειό παρά απάντηση βασικά. [Γέλια]

Καλό όμως! Νομίζω ότι τελείωσε κι ο χρόνος μας για να πω την αλήθεια.

L: Έλα μωρέ, κάνε μία ακόμα.

Μία για το Roadburn λοιπόν.

L: Ποιον περιμένουμε περισσότερο να δούμε;

Όχι ακριβώς. Λοιπόν, ξέρω ότι το καλοκαίρι παίζετε στο Download, δεν είμαι σίγουρος αν έχετε παίξει κάποιο άλλο τόσο μεγάλο φεστιβάλ...

L: Χμμ, έχουμε παίξει στο Brutal Assault στην Τσεχία.

K: Και στο Bloodstock.

Γιατί πιωμένοι μεταλάδες!

Αυτό είναι μεγάλο, όντως! Οπότε, μπορεί να μην έχετε παίξει εδώ ακόμα (σσ. έπαιξαν μία μέρα μετά και ήταν άψογοι), αλλά πιστεύω έχετε πιάσει το κλίμα, οπότε η ερώτηση είναι πόσο διαφορετικό νιώθετε το Roadburn από αυτά τα μεγαλύτερα metal φεστιβάλ;

L: Αρχικά δεν υπάρχει bin jousting (σσ. αμετάφραστο) εδώ.

K: [Γέλια]

Ώπα, τι;

K: [Δυνατά γέλια]

L: Ξέρεις, εκείνο το μεσαιωνικό πράγμα με τα άλογα και τα κοντάρια; Ε, στο Bloodstock το κάνουν με κάδους στις κατασκηνώσεις.

Ω. Γιατί;

L: Γιατί πιωμένοι μεταλάδες! [Γέλια]

Υπάρχουν κι εδώ πιωμένοι μεταλάδες! [Γέλια]

K: Ω όχι! [Γέλια]

L: Όχι, όχι, εδώ είναι τελείως διαφορετικά! Εδώ η φάση είναι ραφινάτη και καλοσχεδιασμένη, πολύ ιντελεκτουέλ.

K: Εδώ παίζουν σχήματα που τα βλέπεις και λες «ω, αυτό ήταν πολύ έξυπνο!» ή «ω, αυτό ήταν καλό!» Δεν είναι ένα συνεχόμενο [χοντραίνει φωνή] «μπες στο γαμημένο το πιτ!» και ταν-ταν-ταν- αααργκ! [Ουρλιάζει γελώντας]

L: Το Bloodstock είναι πιο φασαριόζικο, εδώ είναι πιο καλαίσθητα (σσ. "poised") θα έλεγα. Αν κι αυτό το λέω με βάση τα ονόματα, ακόμα δεν έχω προλάβει να δω κάποιο σετ.

K: Είδα τους Deafheaven χθες το βράδυ!

Ήταν απίστευτοι!

K: Ήταν, και ήθελα πολύ να δω τους Bell Witch σήμερα...

Παίζουν τώρα, έτσι;

K: Αχά.

Pupil Slicer

Και το Download; Νομίζω ότι σε σύγκριση με το Bloodstock είναι κάπως πιο... [Μας κάνουν νόημα ότι η παράταση έχει λήξει]

K: Είναι κάπως πιο mainstream.

L: Και κάπως λιγότερο metal θα έλεγα. Δηλαδή, έχει metal, αλλά είναι πιο εναλλακτικό γενικά.

K: Προσωπικά θεωρώ ότι είμαστε πιο κοντά στο Download από το Bloodstock σαν συγκρότημα. Αρχικά πίστευα ότι δεν θα ταιριάζαμε στο Bloodstock, ξέρεις, εκεί είναι πιο πολύ metal ενώ εμείς έχουμε περισσότερο hardcore...

L: Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, το Bloodstock τα τελευταία χρόνια έχει βάλει αρκετό hardcore, δεν είναι πλέον κάθε χρόνο μόνο Saxon.

K: Saxon, Arch Enemy και τα σχετικά. Και μου αρέσουν κάποιες από αυτές τις μπάντες, αλλά δεν ακουγόμαστε έτσι. Αυτός ήταν ο λόγος που ανησυχούσα αρχικά, αλλά πήγε πολύ καλά, κι αυτός είναι ο λόγος που βλέπω θετικά και το Download. Παίζουμε και την ίδια μέρα με τους Bring Me The Horizon...

L: Και τους Converge, νομίζω στην ίδια σκηνή κιόλας.

Αυτό θα είναι ωραίο!

L: Θα δούμε και τους Metallica!

Να μεταφέρετε τους χαιρετισμούς μου, παρακαλώ!

L: Θα το κάνουμε! [Γέλια]     

  • SHARE
  • TWEET