Loma Prieta

Οι Loma Prieta είναι ένα από αυτά τα συγκροτήματα που σε οδηγούν αυτόματα στο να θες να χτυπήσεις μπουνιές σε κάτι κλαίγοντας. Όχι πως δεν είναι ευρύτερο χαρακτηριστικό του είδους τους το συγκεκριμένο, αλλά οι ίδιοι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα συνδυασμού θυμού και στεναχώριας - μια σύμπραξη συναισθημάτων πολυεπίπεδα ψυχοφθόρων. Έπειτα από οκτώ χρόνια απουσίας, μας πιάνουν απροετοίμαστους με το τελευταίο τους πόνημα, "Last" που φημολογείται πως ίσως θα είναι πράγματι ο τελευταίος τους δίσκος. Ασχέτως όμως της πραγματικότητας αυτού του κουτσομπολιού, βουτώντας μέσα στο "Last" απολαμβάνει κανείς την πραγματική, ουσιαστική αφορμή για την οποία ακολουθεί την μουσική των Loma Prieta: τραγούδια για να νιώσεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα.

Το post-hardcore/screamo σχήμα έχει πάρει το όνομά του από ένα από τα καταστροφικότερα φυσικά γεγονότα στην ιστορία της βόρειας Αμερικής - το σεισμό του Loma Prieta το 1965. Ακάθεκτοι από το 2008 παραδίδουν μουσικη που παραπέμπει στα ψυχικά αποτελέσματα, ακόλουθα ενός ισχυρού σεισμού ή άλλης (φυσικής) καταστροφής - αγωνία, θυμός, ένστικτο επιβίωσης, στεναχώρια, αλληλεγγύη. Φτάνοντας στο φετινό "Last" τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία διατηρούνται αναλλοίωτα σε ένα σύνολο πραγματικά απολαυστικό, αν φυσικά αυτό που αναζητάς στη μουσική είναι τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση. Ενώ μιλάμε για έναν εξαιρετικά καλοδουλεμένο δίσκο που ως σύνολο φέρνει ένα άρτιο και πιστό στις αξίες του συγκροτήματος αποτέλεσμα, θα περίμενα ίσως από τους Loma Prieta σε αυτό το σημείο της καριέρας τους να παραδώσουν κάτι που θα επαναπροσδιορίσει το ιδίωμα και θα είναι πέρα ως πέρα σοκαριστικό. Δε φτάνει μέχρι εκεί, παραμένοντας ποιοτικό.

Εν μέσω μιας εξαιρετικής παραγωγής που δεν κολακεύει απαραίτητα το screamo ως ιδιώμα - το κάνει όμως για το post-hardcore, στα "NSAIDs" και "One-Off (Part 2)" έχουμε εκπληκτικές κιθάρες, που τα riff τους όμως συνεχώς θυμίζουν κάτι άλλο. Το "Circular Show" αποδίδει την πιο ήρεμη πλευρά τους και σημείο αναφοράς έρχεται αργότερα το single "Glare" που αν και αποτελεί ιδιαίτερα ξεχωριστή σύνθεση διατηρεί μια συνέχεια και κάπως καταληκτικό σημείο του δίσκου. Εκεί που λάμπει πραγματικά για μένα όμως το "Last", είναι τα σημεία που τσαλακώνεται και ίσως βαθιά μέσα μου θα το ήθελα ολόκληρο έτσι. Όταν η παραμόρφωση της κιθάρας φέρνει για τα καλά το noise μέσα στο screamo, οι Loma Prieta μοιάζουν να είναι ικανοί να σε διαλύσουν. Μπορείς να σκαλίσεις αυτή τη βρωμιά τους μέσα στο "Fire In Black & White" και "LLC". Το αποκορύφωμα του δίσκου που φυσικά, ακολουθεί αυτή τη συνταγή είναι το "Dreamlessnessless", ένας εμψυχωτικός ύμνος ενάντια στην τάση παραίτησης και απομάκρυνσης από τη ζωή, λυσσασμένο, έτοιμο να σε τραβήξει από το χέρι τις πιο δύσκολες μέρες. "Nothing is more permanent than what was once temporary".

Το "Last" των Loma Prieta είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να τους ανεβάσει στο πάνθεον του σύγχρονου screamo ως ένας από τους καλύτερους δίσκους του ιδιώματος, αλλά ίσως χάνει λίγο (σημειώνω, πολύ λίγο) στα σημεία. Συνεχίζει να αποτελεί μια καταπληκτική επιλογή φέτος για το χώρο του με στιγμές που είναι πραγματικά εκθαμβωτικές. Μια δοκιμή θα σας πείσει, η διάρκειά του ευνοεί άλλωστε ένα γρήγορο άκουσμα. Είμαι σίγουρη ωστόσο ότι αν έχω την τύχη να απολαύσω ζωντανά τα κομμάτια εντός του - γιατί ας μη γελιόμαστε, τα σκοτεινά υπόγεια με υγρασία είναι ο φυσικός χώρος αυτής της μουσικής, μάλλον θα υπάρξει μετακίνηση του στην κλίμακα μου πολύ προς τα πάνω.

Bandcamp | Spotify