The Used
Toxic Positivity
Η θετικότητα ως έκφανση της τοξικής εφηβικής μουσικής που ωριμάζει μαζί σου
Είναι μια φανταστική διαδικασία να παρακολουθώ πως μεγαλώνω ανά τα χρόνια, αλλά και το πως αγαπημένοι μου όχι-πολύ-μεγαλύτεροι-από-μένα μουσικοί μεγαλώνουν παράλληλα. Η ιστορία των περισσότερων emo rock μεγαθηρίων είναι συγκινητικά ρεαλιστική - οι My Chemical Romance αποσύρθηκαν για να επιστρέψουν κραυγαλέα όταν πια ο πλανήτης τους έχει αναγνωρίσει ως ένα από τα μεγαλύτερα rock συγκροτήματα της τρέχουσας χιλιετίας, οι AFI σαν χαμελαίοντες έγιναν και γίνονται ό,τι αυτοί θέλουν μουσικά κάθε χρονία, οι Fall Out Boy δάμασαν τον κόσμο του θεάματος με έναν τρόπο που τους συνέφερε και τώρα πια τους ακούν άνθρωποι ανεξαρτήτως μουσικού γούστου. Οι 30 Seconds To Mars δεν υπήρξαν ποτέ, είναι ηθοποιοί. Έχουμε και τους The Used. Μια πορεία αυτοβιογραφική της κεντρικής τους φιγούρας, Bert McCracken, που από έναν ψυχικά ταλαιπωρημένο έφηβο ριγμένο στις εξαρτήσεις, που η μουσική του περιστρεφόταν γύρω από αυτό, τα ξεπέρασε όλα, μεγαλώνοντας έβαλε την πολιτική αντίδραση στη μουσική του, εγκατέλειψε γι’ αυτό το λόγο την Αμερική και έγινε αυτό που ονειρευόταν αλλά φοβόταν όντας μικρός, ότι δεν θα κατάφερνε μεγαλώνοντας σε μια μορμονική οικογένεια.
Έτσι και το συγκρότημα του, ξεκίνησε από παθιασμένα κομμάτια εφηβικής οργής στα πρώτα του βήματα, έφτασε ένα σημείο όπου με την εκκίνηση της νηφαλιότητας πολύ τολμηρά, λόγω της πλέον απήχησης των The Used, εξέφρασε πολιτικό λόγο στη μουσική και έκτοτε σταθερά βαδίζει στο να εξερευνά την ψυχική υγεία. Όλα αυτά, χωρίς ποτέ οι The Used να αλλάξουν ιδιαίτερα την μουσική τους ταυτότητα, το post - hardcore / punk rock / alternative δεδομένο στυλ τους διατηρείται αναλλοίωτο. Πολύ τολμηρά, στο "Toxic Positivity" οι The Used αρκούνται σε μισή ώρα κομμάτια διαρκείας 3μιση λεπτών το μεγαλύτερο από αυτά και ακούγονται απίστευτα αυθεντικοί. Το μπάσο του επί 23 χρόνια συνοδοιπόρου του, Jeph Howard είναι το σταθερό κομπλιμέντο στη φρέσκια πνοή του Joey Bradford στις κιθάρες - και φυσικά η εξίσου πολυετής συνεργασία με τον παραγωγό τους John Feldman εγγυάται πρώτης ποιότητας ηχητικά αποτελέσματα.
Παρόλο που τα πρώτα singles "Numb" και "Giving Up" δεν το ομολογούν ευθέως μιας και ενστερνίζονται πληθώρα ηλεκτρονικών στοιχείων, έχουμε σημεία που εντοπίζουμε αγαπημένη τραγουδοποιία The Used αν εστιάσουμε σε δημιουργίες όπως τα "Worst I’ve Ever Been", "Cherry" και "Dancing With A Brick Wall" - στα δύο τελευταία έχει βάλει το χεράκι της η Simon Wilcox που αν μη τι άλλο γνωρίζει να γράφει pop επιτυχίες. Οι όχι βαθιά φιλοσοφικοί μα πάντοτε ειλικρινής στίχοι των The Used κορυφώνονται σε σημεία όπως το "I Hate Everybody" με έξυπνα λογοπαιγνιακά τσιτάτα όπως "All my friends are falling in love but I can’t even fall asleep, they keep telling me love is a drug but it’s a chemical that I need" που σε κάνουν εύκολα να σκεφτείς αυτό το «Α, εγώ». Το βεβαρυμένο συναισθηματικά concept του δίσκου που απασχολείται με την κοινωνική καταπίεση του να φαινόμαστε ευτυχισμένοι, τρώει μια μεγαλοπρεπέστατη κλωτσιά από τους The Used. Το "Toxic Positivity" απομυθοποιεί πλήρως και εκ των έσω το συναίσθημα που περιγράφει.
Με περίσσια εσωτερική δύναμη και παρά τα καλά του, ο δίσκος στερείται κάπως μουσικά αυτή την απόλυτη hit σύνθεση που χαρακτηρίζει τους The Used. Αν και ευχάριστα μικρό για σκοπούς επανάληψης, τα κομμάτια είναι ίσως υπερβολικά μικρά στον μεμονωμένο τους αντίποδα για να γίνουν rock ύμνοι όπως έχουμε μάθει αν θυμηθούμε κάτι "I Caught Fire", "The Taste Of Ink" και "Cry". Σαφώς όμως έχουμε άλλη μια ευχαριστη δημιουργία που θυμίζει τους λόγους που αγαπώ την πιο ρεαλιστική coming of age ιστορία της μουσικής που με μεγάλωσε.
