Mother Of Millions, Part Of The Theory, Within Progress @ Fuzz, 22/11/25

Βραδύ Σαββάτου και η σύμπραξη τριών σπουδαίων φιλοπρόοδων εγχώριων σχημάτων αποτελούσε έναν must see συναυλιακό προορισμό. Έτσι κι έγινε, καθώς το γνωστό μαγαζί στον Ταύρο άνοιξε από νωρίς τις πόρτες του, υποδεχόμενο κόσμο, καθώς η επανεμφάνιση των Θεσσαλονικιών Within Progress στην πρωτεύουσα, δεν θα αργούσε ιδιαίτερα.

Ένα σχήμα που μερικά χρόνια πριν μας είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση με το ντεμπούτο άλμπουμ του, το κουιντέτο θα ανέβαινε στη σκηνή με το χώρο ακόμη να γεμίζει, γεγονός που δεν τους πτόησε στο ελάχιστο. Το μοντέρνο, alternative prog metal τους, άλλωστε, είχε όλα τα φόντα για να ξεσηκώσει τους όσους παρευρισκόμενους, όπως και συνέβη, με μπροστάρη τον αεικίνητο Ευθύμη Παπαδόπουλο.

Θαρρώ πως, στην προκειμένη, ήμασταν πολύ τυχεροί καθώς το μέλλον του εγχώριου προοδευτικού ήχου έδινε τα διαπιστευτήρια του μπροστά μας, με βασικό του όπλο την αστείρευτη έμπνευση, την άκρατη και δίχως ταμπέλες δημιουργικότητα και την επί σκηνής επάρκεια που απαιτούσε η περίσταση. Υπέροχα παιξίματα, σοβαρό στήσιμο και μια ανεπιτήδευτη διάθεση διάδρασης με το κοινό, τα παιδιά από τη συμπρωτεύουσα έδειξαν πως είναι εδώ και αξίζουν κάθε προσοχή.

Τα ίδια και περισσότερα μπορούν να ειπωθούν και για την έτερη μπάντα που θα άνοιγε της εμφάνισης των Mother Of Millions, τους υπέροχους Part Of The Theory. Τα όσα είχαμε πει στην προ μηνών εμφάνιση τους, ίσχυσαν κι εδώ εκκωφαντικά, με την υποσημείωση του πιο περιορισμένου χρονικά setlist. Παρόλα αυτά, η πρώτη φορά της μπάντας σε ένα χώρο όπως το Fuzz είχε το υπέρ του μεγαλύτερου stage και του καλύτερου ήχου, κάτι που οι ίδιοι έχουν ανάγκη λόγω και της πολυσύνθετης, σινεματικής φύσης των συνθέσεων τους.

Highlight της εμφάνισης τους - ποιο άλλο - το "Famished Mammon", το οποίο, για την ώρα, είναι το μόνο επίσημο δείγμα της δημιουργικής στόφας του σχήματος. Όσο για τα επί σκηνής πεπραγμένα, τα φώτα δικαίως πέφτουν στη χαρισματική Βίκυ Καπετανοπούλου, καθώς εκείνη προσελκύει τα βλέμματα τόσο με τη θεατρικότητα των κινήσεων της, όσο και με το μέταλλο της φωνητικής της απόδοσης. Αναμένουμε τα καλύτερα στο εγγύς μέλλον, που, δεδομένων των έως τώρα δειγμάτων και της εκλεκτικότητας/τελειομανίας τους σε σύνθεση και απόδοση, είναι σίγουρο πως θα έρθουν, αργά ή γρήγορα, στο προσκήνιο.

Το εκπληκτικό παρόν του εν λόγω ήχου, ωστόσο, εκπροσωπήθηκε από τους αδιαμφισβήτητους headlines της βραδιάς, τους αγαπημένους Mother Of Millions. Μια μπάντα που έχει γράψει τα δικά της χιλιόμετρα στη σκηνή, έχει αποτυπώσει μουσικά με εκπληκτικό τρόπο σκέψεις και συναισθήματα, έχει βιώσει την συντριπτική απώλεια ενός αναντικατάστατου μέλους της, έχει ξανασταθεί στα πόδια της και θριαμβεύσει ξανά.

Έτσι, ο τραυματισμός του Κώστα Κωνσταντινίδη (ο οποίος υπήρξε καθηλωμένος σε καροτσάκι, με σπασμένο πόδι) δεν στάθηκε επ’ουδενί εμπόδιο για να μας προσφέρουν για ακόμη μια φορά τον καλύτερο τους εαυτό, σε ένα πληθωρικό show που διήρκησε κάτι λιγότερο από ένα δίωρο. Ολοκληρώνοντας μια ευρωπαϊκή περιοδεία που πέρασε από ποικίλες στάσεις της κεντρικής και νότιας Ευρώπης, η μπάντα θα ανέβαινε στο αθηναϊκό σανίδι έχοντας στις αποσκευές της μονάχα σπουδαίες κυκλοφορίες, με πιο πρόσφατη το εκπληκτικό περσινό "Magna Mater".

Εκκίνηση με τα "Inside" και "Orbit" και ήδη οι δυναμικές τους ήταν ευδιάκριτες, την ίδια στιγμή που το κοινό ήταν ολόδικό τους δίχως κόπο ή αμφισβήτηση. Τρομερά ατμοσφαιρική, με το rhythm section να χαρίζει το δικό του υποσυνείδητο prog σεμινάριο συνέπειας κι ευρηματικότητας, οι Mother Of Millions αξίζουν κάθε έπαινο που έχουν λάβει διαχρονικά και το επιβεβαιώνουν στο ακέραιο συνεχώς.

Ο Γιώργος Προκοπίου, δε, είναι μια σπουδαία φωνή, ένας χαρισματικός frontman με έκταση κι ένταση, με το δικό του προσωπικό στίγμα, αλλά την ίδια στιγμή τόσο προσιτός και προσγειωμένος που εντυπωσιάζει με την απλότητα του. Αυτή, μάλιστα, είναι μια προσωπική αίσθηση που έχω για την μπάντα συνολικά - αυτή η τέχνη της απλότητας, αλλά συνάμα αυτή η προσοχή στη λεπτομέρεια, στο εκλεκτό και στο ύψιστο της καλλιτεχνικής έκφρασης που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του.

Από το light show που αποτελεί μέρος της συνολικής εμπειρίας, στις εξαιρετικές τραγουδίστριες που αποτέλεσαν το backing, χορωδιακό υποστηρικτικό μέρος κι επιτέλεσαν τα καθήκοντα τους με περίσσεια συνέπεια, στον λαβωμένο Κώστα Κωνσταντινίδη που δεν έχασε νότα στο στιβαρό του παίξιμο, τα πάντα βρίσκονταν στη θέση που θα έπρεπε. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να ξεχωρίσω ως κορυφαία στιγμή της βραδιάς, την αφιέρωση της συναυλίας από τον Γιώργο Προκοπίου στη μικρή του κορούλα, που έβλεπε (από τον εξώστη) πρώτη φορά τον μπαμπά της επί τω έργω.

Έτσι, το άτυπο encore με τα "Soma" και "Spiral" είχε πανηγυρικό χαρακτήρα, δένοντας με το εκτεταμένο sing along του κοινού και χαρίζοντας μας την κατάληξη που όφειλε να έχει ο μουσικός θρίαμβος που είχε επιτελεστεί τις προηγούμενες ώρες. Θα αποφύγω συνειδητά, λοιπόν, να κλείσω με παράπονο τα όσα γράφονται, αφού θα ήθελα περισσότερο κόσμο (από τον ήδη αρκετό) να έχει προτιμήσει να περάσει έτσι το Σαββατόβραδο του, καθώς μονάχα ως τυχεροί μπορούμε να χαρακτηρίσουμε εαυτούς, όσοι παρευρεθήκαμε. Τυχεροί που απολαύσαμε τρεις φανταστικές μπάντες, σε συνθήκες να προσφέρουν το μέγιστο των καλλιτεχνικών τους ανησυχιών κι επί σκηνής.

Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου