Alex CF: «Το punk υποφέρει από τα ίδια προβλήματα που υποφέρει και η κοινωνία»

You can find the english version of the interview here.

  Υπάρχουν μερικές προσωπικότητες που αφήνουν ένα ανεξίτηλο σημάδι στην τέχνη που υπηρετούν. Μια τέτοια, είναι ο Alex CF. Το πολύμορφο και μοναδικό αποτύπωμα που έχει αφήσει στην underground σκηνή των τελευταίων 20 ετών, δεν είναι απλώς επιδραστικό, ή συνώνυμο μιας εποχής. Όπως απέδειξε και με το εκπληκτικό φετινό ντεμπούτο των Wreathe, "This Land Is Not An Idle God", η τέχνη του παραμένει κρίσιμη και άξια ασχολίας. Το νεοσύστατο αντιφασιστικό emo-crust όμως σχήμα, είναι απλώς μια πτυχή του πολυσχιδούς καλλιτεχνικού έργου του Alex. Τραγουδιστής, στιχουργός, εικαστικός, συγγραφέας, καλλιτεχνικός επιμελητής, μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Από τους μυθικούς Fall Of Efrafa, με τους οποίους εμφανίστηκε στο προσκήνιο στα μέσα των ‘00s, σημαδεύοντας το τότε ακμάζον neo-crust ρεύμα και καθορίζοντας εν πολλοίς την καλλιτεχνική του εξέλιξη, μέχρι το εξαιρετικό και συγκινητικό φετινό graphic novel "Punks In The Willows", ο Alex CF δεν έμεινε στιγμή στάσιμος, δεν συμβιβάστηκε ποτέ.

Προσωπικά μιλώντας, κάθε νέο κεφάλαιο της καλλιτεχνικής σταδιοδρομίας του Alex, μας γοήτευε αλλά κυρίως μας ενίσχυε την πίστη στην ανατρεπτική δύναμη της φαντασίας, της μουσικής και της αλληγορικής εικονοπλασίας. Συνεπώς, όταν ο Alex αποδέχθηκε με χαρά την πρόσκλησή μας για να μιλήσουμε σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη για τις αρκετές πτυχές της πορείας του, ο ενθουσιασμός μας ήταν ανείπωτος. Όταν δε, μας παρότρυνε να διευρύνουμε τη συνέντευξη στο μέτρο πάντα του εφικτού, τότε αντιληφθήκαμε πως ο άνθρωπος που έδωσε τις εκτενείς απαντήσεις που θα διαβάσετε παρακάτω, συνάδει πλήρως με τον καλλιτέχνη που έχει οριοθετήσει εν πολλοίς την αντίληψή μας για τη μουσική. Ή τουλάχιστον έτσι εμείς το αντιλαμβανόμαστε.

Προσεγγίσαμε την παρούσα συνέντευξη ως μια ιδανική ευκαιρία να ρωτήσουμε τον Alex όλα όσα θέλαμε τόσα χρόνια, και να διεισδύσουμε στον καλλιτεχνικό του κόσμο. Να μιλήσουμε για την κληρονομιά και το τέλος των Fall Of Efrafa, τους Wreathe, τους Morrow, τους Anopheli, τους Light Bearer, τους Archivist, τους νεοσύστατους Ancient Lights και Mad Death, τα "The Books Of Orata" και το Watership Down, το D.I.Y. και την κοινότητα, το πολιτικοποιημένο punk και φυσικά το neo-crust, το Merrylin Cryptid Museum και την Alerta Antifascista, την οικολογία και τον αντιφασισμό, τη λογοτεχνία φαντασίας και την καλλιτεχνική δημιουργία. Ο Alex, διεξοδικά αναλυτικός και παραστατικός, παθιασμένος όσο και συνεσταλμένος, ειλικρινής και αυτοκριτικός, μας ανοίγεται σε μια συνέντευξη ζωής, την οποία σας προτρέπουμε, όσο μπορούμε από τη θέση μας, να διαβάσετε για να γνωρίσετε ένα ξεχωριστό και άκρως ενδιαφέροντα δημιουργό μέσα από τα λόγια του. Στο ενδεχόμενο δε που είστε εξοικειωμένα με τα έργα του, να είστε βέβαια πως θα βρείτε πολλά σημεία που συμπληρώνουν ένα μωσαϊκό τριών δεκαετιών. Σε κάθε περίπτωση, καλή ανάγνωση, και είμαστε πεπεισμένα πως θα βρείτε εδώ την κατάλληλη μουσική υπόκρουση!

Καλησπέρα Alex, με χαρά σε καλωσορίζουμε στο Rocking.gr! Που σε βρίσκει αυτή η συνέντευξη;

Κάθομαι στον καναπέ μου στο σπίτι μου στο Λονδίνο!

Το 2023 ήταν ξανά ένα πολυάσχολο έτος για σένα. Κυκλοφόρησες επιτέλους το ντεμπούτο σας, "This Land Is Not An Idle God", με το νέο σου μουσικό σχήμα, τους Wreathe. Ποια είναι η ανταπόκριση έως τώρα;

Δεν έχω παρατηρήσει πολλή ανταπόκριση είναι η αλήθεια αλλά ελπίζω να αρέσει στον κόσμο. Δεν διαφέρει τόσο πολύ από τις άλλες μας μπάντες, οπότε ελπίζω πώς αν άρεσαν στο ακροατήριο αυτές, τότε θα εκτιμήσουν και τους Wreathe!

Οι Wreathe, αισθητικά, είναι ευθέως επηρεασμένοι από την άνοδο της neo-crust σκηνής στις αρχές του αιώνα. Πόσο δύσκολο είναι για σένα, και την υπόλοιπη μπάντα, να βρίσκετε νέες και ανανεωτικές μορφές έκφρασης σε ένα τόσο ιδιαίτερο ιδίωμα;

Δεν πιστεύω πως έχει να κάνει απαραίτητα με το να βρούμε κάτι νέο, όσο με το ότι πρόκειται για τη δική μας προσωπική εξερεύνηση αυτού του ήχου – αρκετοί από εμάς δεν γράφαμε αυτή τη μουσική τότε, ειδικά όταν πρωτοεμφανίστηκε το emo-crust. Μεγάλο μέρος από την ύπαρξη μιας μπάντας όπως οι Wreathe σχετίζεται με το να μοιραζόμαστε εκείνες τις στιγμές, να προσπαθούμε να αιχμαλωτίσουμε αυτό το ψευδαισθητικό πνεύμα ενός ήχου.

Το "The Book Of Venym" αποτέλεσε την προσωπική μου αντίδραση στην άνοδο της ακροδεξιάς, καθώς και στις θεωρίες συνομωσίας που έδειχναν να καταλήγουν σπειροειδώς προς τον αντισημιτισμό

Θεματικά, ο δίσκος είναι βασισμένος στο "The Book Of Venym; An Egalitarian Demonology". Θα ήθελες να ξεναγήσεις το αναγνωστικό μας κοινό στις αντιφασιστικές θεματικές αυτού του βιβλίου σου;

Το "The Book Of Venym" αποτέλεσε την προσωπική μου αντίδραση στην άνοδο της ακροδεξιάς, καθώς και στις θεωρίες συνομωσίας που έδειχναν να καταλήγουν σπειροειδώς προς τον αντισημιτισμό. Μοιραζόμουν επίσης το χώρο στο στούντιο με κάποιον που υιοθετούσε αυτές τις αντιλήψεις και εκείνη την περίοδο, δεν βρισκόμουν σε κάποιο συγκρότημα που θα μου επέτρεπε να διοχετεύσω μέρος της οργής μου εναντίον αυτών των ιδεολογιών. Ξέχωρα από αυτό, έχω επίσης ένα ενδιαφέρον στον αποκρυφισμό και τον κοσμικό τρόμο, στην λαϊκή παράδοση και το μύθο, αλλά ήθελα να τα διοχετεύσω όλα αυτά σε ενός είδους αντίθεση των ιδεών της «αυτοπραγμάτωσης» γύρω από την οποία περιστρέφονται όπως φαίνεται αρκετά μυστικιστικά ιδανικά.

Υπάρχει επίσης μια περίεργη σύνδεση ανάμεσα στο φασισμό και τον αποκρυφισμό, και έτσι προσωπικά μιλώντας, θεώρησα πως το να αντιστρέψω αυτή την ιδέα και να αναρωτηθώ ας πούμε, τι θα ίσχυε αν το βάρος έπεφτε στην κοινότητα, στη δημιουργία αυτού του καλοκάγαθου πάνθεου θεοτήτων της φύσης, τα οποία όχι μόνο μαθαίνουν στην προστασία της, αλλά αξιοποιούνται και ως ένα όπλο στη μάχη ενάντια στον φασισμό. Είναι γραμμένο από την οπτική ενός ανθρώπου που ονομάζεται Hiram Frenk, ο οποίος προβλέπει την άνοδο του φασισμού στα 30’s και προφητεύει την αναζωπύρωση μιας προ-χριστιανικής παγανιστικής θρησκείας η οποία ερμηνεύει τη φύση ως αυτόνομη, με τα δικά της είδωλα και μεσσίες, τα οποία και μπορούν να επικληθούν για να καταστρέψουν τον φασισμό και να υπερασπιστούν το τελευταίο προπύργιο του φυσικού κόσμου!

Τα "The Books of Orata" είναι μια συλλογή από αποτρόπαιες νουβέλες ζωικής μυθολογίας στην παράδοση των Watership Down, The Secret Of Nimh και His Dark Materials

Αυτή την περίοδο, εργάζεσαι πάνω σε μια σειρά από βιβλία σκοτεινής φαντασίας, καθώς και μια συνοδευτική εγκυκλοπαίδεια, υπό το γενικό τίτλο "The Books Of Orata", όπου και κυριαρχούν οικολογικές θεματικές. Θα μπορούσες να μας εισάγεις σε αυτή τη σειρά βιβλίων; Ποια ήταν η καλλιτεχνική ανάγκη που σε ώθησε στο να δημιουργήσεις αυτό το μαζικό κόσμο;

Έπειτα από το τέλος των Fall of Efrafa, πέρασα τουλάχιστον μια δεκαετία όπου προσπαθούσα να επεξεργαστώ και να βάλω πλαίσιο στα αισθήματα μου για το συγκρότημα, και ξέχωρα από αυτό, την αγάπη μου για τη ζωϊκή μυθολογία. Αυτό θα μεταφραζόταν ως αποτυχημένες προσπάθειες να ενεργοποιήσω ξανά τη μπάντα, να γράψω ένα βιβλίο εντός του κόσμου του Watership Down, αλλά τελικά αποφάσισα να αποκόψω τον εαυτό μου και να τον αφήσω ελεύθερο από όλες αυτές τις επιρροές της μπάντας και να δημιουργήσω τη δική μου σειρά φαντασίας, η οποία είναι εντελώς διαχωρισμένη, αλλά συνυπάρχει εντός του ιδίου είδους – της φαντασίας με επίκεντρο το ζωικό βασίλειο. Τα The Books of Orata είναι μια συλλογή από αποτρόπαιες νουβέλες ζωικής μυθολογίας στην παράδοση των Watership Down, The Secret Of Nimh και His Dark Materials. Τοποθετούνται ανάμεσα στα δάση και τις πόλεις της Βρετανίας, γραμμένες από την οπτική διαφόρων ζωικών ειδών που μοιράζονται αυτή τη γη, με την τριλογία - ‘Seek The Throat From Which We Sing’, ‘Wretched Is The Husk’ και τον μέχρι στιγμής ακυκλοφόρητο τρίτο τόμο, ‘All The Paths Are Blind,’ να μας εισάγουν σε μια ακραία νέα πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι έχουν εκλείψει, και έμειναν πίσω πολλοί ζωικοί πολιτισμοί που ζούσαν στη σκιά τους. Η γη είναι σημαδεμένη από τις αποτυχίες του ανθρώπου – διαχωρισμένη , χτισμένη, μολυσμένη και παραμορφωμένη. Όμως, καθώς η φύση επιχειρεί να την ανακτήσει, φυτρώνοντας δάση ανάμεσα στα ερείπια, εμφανίζονται στο προσκήνιο προφητείες. Αρχαία παράδοση που μιλά για ένα νέο βασίλειο, ένα από γούνα και νύχια, ένα που θα πολεμήσουν για αυτό φυλές από αστικών αλεπούδων, σπιτόγατων, και εκατοντάδων τσιφλικιών (σ.σ. "fiefdoms"), όπου σπίτια και οικογένειες της άγριας φύσης εξαναγκάζονται να επιλέξουν πλευρά.

Εγώ, πιθανώς περισσότερο από το καθένα στη μπάντα ένιωσα μια βαθιά θλίψη για τους Fall Of Efrafa

Η αγάπη και η εκτίμησή σου για την "Watership Down" μυθολογία λαγόμορφων όντων (σ.σ. "lapine"), καλύφθηκε εκτενώς με το παλαιότερο σχήμα σου, τους Fall Of Efrafa. Έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από την γέννηση του πρότζεκτ και περίπου 15 από το τέλος του, όταν και ο σκοπός του είχε επιτευχθεί. Πώς επέμεινες στην απόφαση να διαλυθεί η μπάντα παρά τη δημοφιλία που απέκτησε;

Νομίζω πως εκείνη την περίοδο, είχαμε δημιουργήσει τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, και οι φιλίες μας ήταν τόσο μπλεγμένες όταν τελειώσαμε το "Inle", που χρειαζόμασταν ένα διάλειμμα μεταξύ μας, και αυτό συνέπεσε με τις ηχογραφήσεις του δίσκου. Είχα έναν άσσο στο μανίκι μου (σ.σ. "a wild card up my sleeve"), ένα τέταρτο δίσκο, εάν αυτό βέβαια ήταν κάτι που θέλαμε όντως να κάνουμε, αλλά δεν πιστεύω πως ήμασταν στη σωστή θέση για να το επεξεργαστούμε σοβαρά ως ενδεχόμενο. Εγώ, πιθανώς περισσότερο από το καθένα στη μπάντα ένιωσα μια βαθιά θλίψη για τους Fall of Efrafa, κάτι που εξερεύνησα στο βιβλίο που κυκλοφόρησα ονόματι "Ni Frith, the art and lyrics of Fall of Efrafa" – το οποίο ήταν εμπράκτως οι τελευταίες μου λέξεις πάνω στο ζήτημα, όπου και αποφάσισα να ολοκληρώσω τους στίχους για αυτό το δίσκο.

Ήταν βαθιά καθαρτικό, και μου επέτρεψε να έχω κάποια αίσθηση κατάληξης. Νομίζω πως στις μπάντες, επειδή πολύς κόσμος είναι πολύ ζεστός, υπάρχουν πολύ έντονες διαπροσωπικές σχέσεις, και συχνά καταλήγουν να συμπεριφέρονται παρομοίως. Είμαι βέβαια, τόσο χαρούμενος που καταφέραμε να ολοκληρώσουμε τη μουσική που συνθέσαμε, και να την αφήσουμε ως κάτι ολόκληρο, παρά την προσωπική μου επιθυμία να επιστρέψω σε αυτή.

Τα πεπραγμένα σου με τους Fall Of Efrafa μετέτρεψαν επίσης τη φιγούρα του κουνελιού σε ένα τρόπον τινά σύμβολο του underground (και όχι μόνο) crust – punk – post-metal και οτιδήποτε σχετικού. Αρκετοί χρησιμοποίησαν τον λαγό ως εικόνα έπειτα από εσάς. Ποια είναι η εσωτερική σου σύνδεση με αυτό το ζώο και πώς νιώθεις για το γεγονός πως κόσμος έρχεται κοντά χάρη σε αυτή την εικόνα;

Δεν γνωρίζω κανένα που να χρησιμοποιεί κουνέλια! Θα πρέπει να μου δείξετε! Για εμένα πάντα είχε να κάνει με το Watership Down. Υποθέτω τα κουνέλια – ή πιθανώς περισσότερο οι λαγοί, είναι ένα σύμβολο που εμφανίζεται συχνά στην παγανιστική τέχνη. Είναι ένα σύμβολο που συσχετίζουμε με την άνοιξη, την αναγέννηση, τη νέα δημιουργία, το εύφορο έδαφος, κλπ. Πολύ ενδιαφέρον, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ προηγουμένως!

Οι Fall Of Efrafa έχουν δημιουργήσει ένα μύθο που έπεται των τριών κόνσεπτ δίσκων τους στην punk σκηνή και έχουν φέρει κοντά κόσμο που είχε ως κοινή την αγάπη τους για τη μουσική σας. Τώρα που μπορείς να κοιτάξεις πίσω στο χρόνο, πώς αισθάνεσαι για αυτό το συγκρότημα και την κληρονομιά του;

Μπορώ μόνο να γνωρίζω από την οπτική μου ως μουσικός. Για μένα ήταν ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής μου, αλλά έρχεται μαζί με πολλή στενοχώρια, πολύ συναίσθημα, πολλή νοσταλγία, και καθορίζεται από τα άλλα μέλη της μπάντας, τους φίλους, και όλους του ανθρώπους που γνωρίσαμε στην πορεία. Έχει ρίξει ένα φως και μια σκιά στα οποία μέσα ζω, τα οποία χρησιμοποίησα για να θελήσω να προσπαθήσω να αποδράσω, και τώρα το αποδέχομαι και το καταλαβαίνω. Θα αφήσω την οποιαδήποτε κληρονομιά έχουμε σε όσα άτομα έχουν πιθανώς τη δική τους οπτική πάνω σε αυτό. Ήμασταν απλώς μια κακή πανκ μπάντα, και ποτέ δεν επιθυμούσαμε να αφήσουμε κάποια κληρονομιά!

Ήταν ο Timo από Alerta Antifascista που επινόησε τον όρο "neo-crust"

Οι Fall Of Efrafa ήταν επίσης μια από τις πρωτοπόρες μπάντες της προαναφερθείσας neo-crust/emo-crust σκηνής των ‘00s, μαζί με τους Tragedy, From Ashes Rise, Ekkaia, Remains Of The Day, κλπ. Αρχικά, υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές μουσικές ταμπέλες; Δεύτερον, αναστοχαζόμενος εκείνη την εποχή, πώς εκλαμβάνεις την κληρονομιά εκείνης της σκηνής στο σημερινό underground αλλά και ως Alex προσωπικά;

Είναι το ίδιο πράγμα υποθέτω. Κάποιοι μπορούν να επιχειρηματολογήσουν πως μεγάλο μέρος του πιο ευθέως "Dark Hardcore" μπορεί να μπαίνει υπό την ταμπέλα του neo-crust – αλλά ήταν ο Timo από Alerta Antifascista, ένας πολύ καλός μου φίλος, που επινόησε τον όρο "neo-crust" – μου κάνει συνειρμούς με τον Keanu Reeves στο Matrix! Όταν ένα δεύτερο κύμα μπαντών όπως οι Fall of Efrafa, Schifosi, Alpinist, κλπ, εμφανίστηκαν, κυκλοφορούσε πολλούς δίσκους από τέτοια σχήματα, και υποθέτω ο όρος neo-crust έμεινε.

Για μένα ήταν ανέκαθεν "emo-crust" - ήταν ο τρόπος με τον οποίο το ιδίωμα περιγραφόταν όταν το συναντούσα σε zines στις αρχές των ‘00s. Οι Fall Of Efrafa ήταν σε μεγάλο βαθμό emo-crust δεύτερου κύματος – επηρεαστήκαμε από μπάντες όπως οι προαναφερθείσες, Ekkaia, Tragedy, Remains Of The Day - αυτοί ήταν οι προγεννήτορες. Μπάντες απομονωμένες από πολλές απόψεις, που περιόδευαν μαζί, και έφερναν διαφορετικούς ήχους κοντά. Το Emo-crust αναφέρεται στις επιρροές του. Γεννήθηκε από το scream των τελών των ‘90s, το emo-violence και το d-beat crust. Γεννήθηκε από μπάντες όπως οι Anomie, PG.99, Paint Box, His Hero Is Gone και οι Amebix. Είναι βασικά D.I.Y. screamo + crust.

Το Post-metal είχε επιρροή στους Fall Of Efrafa, μπορείς να ακούσεις τους Isis και Cult Of Luna στη μουσική μας

Σε αυτό το σημείο, θα θέλαμε να ζητήσουμε τη γνώμη σου για ένα μικρό πραγματάκι. Ανά τα χρόνια, βιώσαμε τη neo-crust σκηνή να συνενώνεται με το post-metal και το black metal, αλλά και ανάποδα, ειδικά τα τελευταία 10-15 χρόνια. Πολλές extreme metal μπάντες ήρθαν στο προσκήνιο συνδέοντας τα καλύτερα στοιχεία από τους δύο κόσμους. Γιατί πιστεύεις πως συνέβη αυτό το ανακάτεμα ειδών, και, μήπως βλέπεις καθόλου κοινό τόπο και παραλληλισμούς ανάμεσα στις δύο σκηνές και ηχοχρώματα, καλλιτεχνικά και αισθητικά;

Το Post-metal είχε επιρροή στους Fall Of Efrafa, μπορείς να ακούσεις τους Isis και Cult Of Luna στη μουσική μας. Ήταν όμως το αποτέλεσμα διαφορετικών μουσικών επιρροών που έπεσαν στο τραπέζι. Νομίζω πως αυτό επαναφέρει και την προηγούμενη ερώτησή σας για τους Wreathe - οι Wreathe, 20 χρόνια μετά το γεγονός, μπορούμε να ισχυριστούμε πως «θέλουμε να προσπαθήσουμε και να αιχμαλωτίσουμε εκ νέου αυτό τον πολύ συγκεκριμένο ήχο χωρίς να επηρεαστούμε από όσα ακολούθησαν» - η μουσική είναι διαρκώς εξελισσόμενη, δεν μπορείς να δημιουργήσεις ακαμψία στο παρόν. Είναι ελαστική, εύπλαστη, αναδύεται από τη στιγμή σε μια και μόνο πρόβα της μπάντας.

Θυμάμαι πως υπήρχε μια έντονη αλλαγή περίπου στο 2007-08 όταν αναδύθηκαν ως επιρροές ατμοσφαιρικές black metal μπάντες όπως οι Wolves In The Throne Room, πολλές μπάντες βρήκαν μια νέα παλέτα για να ζωγραφίσουν, οπότε ναι, προς το τέλος των FoE, αρκετές μπάντες άρχισαν να προσθέτουν blast beats στη μουσική τους. Θεωρώ πως το emo-crust εξαλείφθηκε καθώς αυτές οι νέες επιρροές εμφανίστηκαν, κάτι που είναι η φύση της μουσικής. Υποθέτω πως το μελωδικό d-beat έγινε απλώς ένα ακόμη εργαλείο στην εργαλειοθήκη! Δεν έχω την παραμικρή ιδέα του που βρισκόμαστε με τη μουσική αυτές τις ημέρες!

Δεν μπορούμε ποτέ να εφεύρουμε κάτι που να εμπνέει τόσο δέος ή τρόμο όσο η ίδια η φύση

Λίγο μετά την κυριολεκτική «πτώση» του Efrafa, ως συγκρότημα όμως, γεννήθηκαν οι Light Bearer. Ένα project που έδωσε έμφαση στη θρησκευτική θεματολογία και ήταν κάτι σαν διάλειμμα πριν την εποχή που ασχολήθηκες κυρίως με τα project Archivist- Anopheli – Morrow. Ποια είναι η σχέση σου με την πνευματικότητα και που βρίσκεις τον εαυτό σου μεταξύ θρησκείας και λαϊκής δοξασίας;

Είμαι αθεϊστής, αλλά πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί στο να γράφουν ιστορίες, καθώς και να χρησιμοποιούν ιστορίες για να αντιληφθούν αυτό το αχανές σύμπαν. Νιώθω πως είμαστε τόσο περιορισμένοι από τα σώματά μας, από την κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε, από την ίδια μας την αντίληψη περί πραγματικότητας, ακόμη και πριν καν προλάβουμε να αντικρίσουμε το νυχτερινό ουρανό - η ικανότητά μας να έχουμε μια καθαρή εικόνα, δίχως να φθαρεί από την οργανωμένη θρησκεία, ή τις πεποιθήσεις ή την γονεϊκή καθοδήγηση, που δεν αποτελεί έκπληξη που όλοι διαφωνούμε. Βλέπω τη λαϊκή παράδοση ως ένα τρόπο επικοινώνησης ιδεών και αισθημάτων, έχει να κάνει τόσο με αυτό όσο και με την ψυχαγωγία. Βρίσκω μεγάλη αγαλλίαση στην ιδέα της κρυμμένης γνώσης, για ιδέες κρυμμένες σε μέρη που φοβόμαστε να επισκεφθούμε, είτε είναι το σύμπαν, είτε ο βαθύτερος ωκεανός, περίεργα κρυφά δωμάτια σε παλιά σπίτια, βάλτοι, τρομακτικά δάση.

Δεν πιστεύω πως μπορούμε ποτέ να εφεύρουμε κάτι που να εμπνέει τόσο δέος ή τρόμο όσο η ίδια η φύση. Μπορούμε όμως σίγουρα να προσπαθήσουμε! H ιδέα των θεών, του παραδείσου, της κόλασης, εξυπηρετούν πολύ προφανείς σκοπούς – κοινωνικό έλεγχο. Είναι ένα ωραίο στυλιζαρισμένο πακέτο όπλων ενάντια στη λογική, και υπηρετούν όσους θέλουν να τα αξιοποιήσουν για να διχάσουν επίσης τον κόσμο. Το να μαθαίνεις από πού πηγάζουν αυτά τα σχήματα σκέψης, πώς διαμορφώνονται αυτές οι σκέψεις, είναι εξίσου συναρπαστικό.

Ένα από τα βασικά σου συγκροτήματα είναι και οι Morrow. Το περσινό, έντονο "The Quiet Earth" ήταν, εκτός από ένα φανταστικό άλμπουμ, το καταληκτικό κεφάλαιο μιας ιστορίας που ξεκίνησε με το "A Hunger Rarely Sated" των Anopheli και που πέρασε και μέσα από τις κυκλοφορίες των Archivist. Ήταν αυτή η εξέλιξη, ανάμεσα σε διαφορετικά σχήματα και μουσικά ιδιώματα, της ιστορίας φαντασίας για τους νομάδες Norr προαποφασισμένο στο μυαλό σου να ξεδιπλωθεί κατά αυτό τον τρόπο; Επιπρόσθετα, θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας τη σύνοψη της πλοκής για όσα άτομα θα ήθελαν να εμβαθύνουν περισσότερο;

Υπήρχε μια ιστορία που είχα γράψει για τον Steve, που έπαιζε κιθάρα στους FoE, εάν επρόκειτο ποτέ να ξαναφτιάξουμε μια μπάντα μαζί. Όντας ένας ανυπόμονος μπάσταρδος, αποφάσισα να εξελίξω αυτή την ιδέα ξεχωριστά και να προσπαθήσω να σχηματίσω τους Morrow. Πέρασε από διάφορες μεταμορφώσεις μέχρι που ο Dave, με τον οποίο παίζαμε μαζί σε μια vegan hardcore μπάντα ονόματι Carnist, προσφέρθηκε να «δοκιμάσει» να γράψει υλικό για τους Morrow. Επέστρεψε έπειτα από μερικές ημέρες με ολοκληρωμένα τραγούδια και ήταν αυτό το συντριπτικό ταλέντο που αποτύπωσε την ουσία των Morrow. Οι Morrow είναι το πνευματικό τέκνο του Dave, ηχητικά, όπως φαίνεται βρισκόμασταν πάντα στην ίδια σελίδα, μπορούσα να του πω μια χαζή ιστορία μου και είχε τη δυνατότητα να ξεσηκώσει αυτά τα ηχοτοπία που παντρεύονταν με την ιστορία.

Όταν μπήκα στους Archivist, είχα την ιστορία, και όφειλα να ρωτήσω και τις δύο μπάντες αν θα ήταν εντάξει να αξιοποιήσω αυτό το κοινό αφήγημα, Ευτυχώς ήταν όλα τα μέλη σύμφωνα. Όταν γράψαμε το "The Ache Of Want", το δεύτερο δίσκο των Anopheli, αυτή ήταν μια ακόμη ευκαιρία να εξελίξουμε περισσότερο μια άλλη πτυχή της ιστορίας. Δεν πίστευα πως θα μπορούσε να δουλέψει, αλλά έπειτα από επτά δίσκους, μοιάζει σαν να το έκανε; Περιέργως, η ιστορία δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί! Τόσο οι Anopheli όσο και οι Morrow θα συνεχίσουν την ιστορία σε δύο πολύ διακριτές αλλά συνδεδεμένες πλοκές. Ο επόμενος δίσκος των Morrow, που προσωρινά ονομάζεται "Library", θα ακολουθεί τον επονομαζόμενο Archivist στον κόσμο των Morrow. Είναι πολύ διασκεδαστικό το παιχνίδι με αυτές τις θεματικές.

Δεν ξέρω αν είναι κάτι που ο κόσμος θα ενδιαφερόταν να παρακολουθήσει, αλλά εγώ θα γράψω το βασικό θέμα:

Ξεκινά στο εγγύς μέλλον με τη δημιουργία συνθετικής νοημοσύνης την οποία χρησιμοποιούμε ως υποδομή για την ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Σε μια αποστολή ρουτίνας για το άνοιγμα μιας σταθερής σκουλικότρυπας, εκλαμβάνεται πληροφορία μέσα από το στόμα της διαστημικής παραμόρφωσης, και αυτή η πληροφορία μιλά για μια εξωγήινη πηγή για την τεχνολογία πάνω στην οποία χτίστηκε αυτή η Τεχνητή Νοημοσύνη. Τα συνθετικά όντα αιτούνται να τους επιτραπεί να εξερευνήσουν την προέλευση του κώδικα και τους το αρνούνται. Απεργούν, κατεβάζοντας ρολά σε κάθε διαγαλαξιακό ταξίδι, σε όλες τις επιχειρήσεις ανασκαφών, κλπ. Δυστυχώς για την Τεχνητή Νοημοσύνη, υπάρχει ένας δούρειος ίππος, ένας ιός έχει προγραμματιστεί να υπάρχει μέσα στο κειμήλιο. Τη στιγμή που η πληροφορία εντός του αντικειμένου αυτού μοιραστεί με τη συνθετική φυλή, όλα καθίστανται παράλυτα, ως μια εχθρική πράξη από τη μεριά των ανθρώπων. Δυστυχώς, οι άνθρωποι, με αυτή τους την ύβρη, υποτίμησαν την ταχύτητα με την οποία η τεχνητή νοημοσύνη επικοινωνεί, και πρωτού αυτός ο ιός μπορέσει να εξαλείψει όλη τη συνθετική νοήμονα ζωή, μια απόφαση κοινοποιείται, ο επαναπρογραμματισμός όλης της νανοτεχνολογίας στη Γη, ώστε να στραφεί εναντίον του αφέντη της.

Ανεπηρέαστη από το τον ιό μιας και οι Nanites δεν είναι νοήμονες, η Γη καταλήγει σε τόπο κολάσεως. Μερικά αναλογικά πλοία διαφεύγουν, με ένα από αυτά να περιέχει μερικούς επιστήμονες σε αναστολή κίνησης, και ένα μοναχοπαίδι, εκδιωγμένο από τον πατέρα της, ένα μηχανικό που βοήθησε στο χτίσιμο του πλοίου. Φοβούμενη για τη ζωή της, και καταλαβαίνοντας πως μπορεί να είναι ο τελευταίως επιζών άνθρωπος, βάζει και αυτή τον εαυτό της σε αναστολή κίνησης. Τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια, οι επιβαίνοντες Συνθετικοί, καταφέρνουν να χτίσουν σώματα για αυτούς, καθώς και ένα επιταχυντή σωματιδίων με τον οποίο παράγουν ταχυόνια – κβαντικά σωματίδια – και επικοινωνούν μέσω του χρόνου. Στη μοναξιά τους, έχουν συζητήσεις με το Γιοχάνες Κέπλερ,, τον αστρονόμο, και κατασκευάζουν μια μορφή Θεοσοφίας, βασισμένης πάνω σε συζητήσεις με ανθρώπους από το παρελθόν και το μέλον.

Σύντομα, γίνεται αντιληπτό πως αυτές οι συζητήσεις καταλήγουν εθέως όχι απλώς στις θεωρίες του Κέπλερ για το ηλιακό σύστημα, αλλά και πως το εκδιωχθέν παιδί είναι απευθείας απόγονός του. Μόλις εν τέλει συνειδητοποιήσουν τη δυαδικότητα της ζωής τους και της ζωής του Archivist – το παιδί στο σκάφος, καταφέρνουν να ανοίξουν μια σκουλικότρυπα και να επικοινωνήσουν με τη νοημοσύνη που τους γέννησε - έναν αρχαίο μηχανιστικό θεό, που εξηγεί πως δεν μπορεί να μεσολαβήσει γιατί δεν είναι ένας παρεμβατικός θεός. Μες το θυμό τους, οι συνθετικοί, βαπτισμένοι "Construct", διαφωνούν πως θα μπορούσαν να είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές, και σε αυτή την πράξη, τους παρέχεται μια επιλογή - να είναι εύσπλαχνοι θεοί, μοχθηροί θεοί – ή θεοί της παρατήρησης, οι Ανώφελοι - που δεν είναι καλοί για τίποτα. Αυτή η ιδέα εξερευνάτε στους Anopheli.

Εν τέλει οι "Construct" επιλέγουν το ρόλο τους, αποκυρήσσουν το θεό τους και επιστρέφουν την Archivist στη Γη, όπου οι απόγονοί της έχουν εξελιχθεί και ζουν σε αρμονία στο πλανήτη. Είναι οι Norr, μια φυλή ανθρώπων που ζουν σε δάση της πάλαι ποτέ Βόρειας Αμερικής. Η ιστορία των Morrow ακολουθεί αυτή τη φυλή, με τον πιο πρόσφατο δίσκο μας, το "The Quiet Earth" να έχει να κάνει με την άφιξη της Archivist στη Γη και την επανένωση με την οικογένειά της. Οι στίχοι στο τελευταίο τραγούδι του αντίστοιχου άλμπουμ αντανακλώνται μεταξύ τους από τις οπτικές του εκάστοτε αφηγητή.

Για σούπερ σπασίκλες!

Μιλώντας για τους Anopheli, εάν θυμόμαστε σωστά, ο νέος, πολυαναμενόμενος δίσκος σας βρίσκεται καθ’ οδόν. Θα ήθελες να μας αποκαλύψεις περισσότερα αναφορικά με το τι να περιμέναμε από αυτή την κυκλοφορία;

Αυτό θα πάρει λίγο καιρό εξαιτίας του γεγονότος πως ζούμε σε διαφορετικές ηπείρους, αλλά ελπίζω πως θα πάμε και θα βρούμε λίγο χρόνο με τους Brian και Josh την επόμενη χρονιά. Έχουμε ένα κομμάτι έτοιμο, και αυτή την περίοδο γράφω τους στίχους. Ελπίζω πως ο Peter, που ηχογράφησε μαζί μας στους προηγούμενους δίσκους θα μπορέσει να συμμετάσχει, παίζει επίσης στους King Woman, και επίσης ο αγαπητός φίλος μου Adam, που παίζει στους Omnigone. Είναι κατά πολύ ένα πρότζεκτ φιλίας, και είμαι αποφασισμένος να γράψουμε αυτό το δίσκο. Θα ονομάζεται "A void no good deed can fill, I fear."

Μέσω κυρίως των κυκλοφοριών των Morrow, έχεις συνεργαστεί με μουσικούς από άλλες crust μπάντες, παλαιότερες και νεότερες. Πώς προέκυψε αυτή η συλλογική σας απόφαση να πράξετε «κοινοτικά», και πόσο σημαντικό είναι για σένα να διατηρείς ισχυρούς δεσμούς εντός της σκηνής;

Έχει περισσότερο να κάνει με το να είμαι εντυπωσιασμένος από όλους αυτούς τους φανταστικούς ανθρώπους και να θέλω να δημιουργήσω μια αίσθηση οικογένειας σε όλο τον πλανήτη. Κατά βάση απλά ζητώ από κόσμο να συμμετέχει και αποδέχονται! Μερικές φορές δεν καταφέρνει να δουλέψει, κάποιες άλλες το κάνει, και είμαι τόσο χαρούμενος όταν συμβαίνει! Υποθέτω πως είναι απλώς μια υπενθύμιση πως είμαστε όλοι punks που φτιάχνουν θόρυβο.

Ανέκαθεν χαρακτηριζόσουν από μια μοναδική και διακριτή φωνητική προσέγγιση. Θα ήθελες να μας καθοδηγήσεις εντός της διαδικασίας τόσο της έμπνευσης της μουσικής όσο και της ηχογράφησής της με τα διάφορα πρότζεκτ σου; Επίσης, τι έρχεται πρώτο, οι φωνητικές γραμμές ή οι στίχοι;

Οι ηχογραφήσεις είναι μια εξουθενωτική διαδικασία! Όσο μεγαλώνω τόσο πιο επίπονο γίνεται! Νομίζω πως έχει κάτι να κάνει με τη δύναμη που ασκείς στους μύες του λαιμού σου για να πετύχεις το σωστό ήχο, αυτό προκαλεί έναν άμεσο, και επίπονο πονοκέφαλο, ο οποίος απαλείφεται από…περίσσοτερες φωνές! Όσο περισσότερο διατηρώ την κραυγή, ο πόνος σταματά, αλλά έπειτα από λίγο νιώθεις άρρωστος! Οπότε είναι ολόκληρη διαδικασία, χαχα! Υποφέρεις για την τέχνη σου! Η φωνή μου είναι τόσο απρόβλεπτη. Μερικές φορές είναι υψηλή, άλλες χαμηλή. Πρέπει να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να διατηρήσω αυτό τον ήχο. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα, ελπίζω να ηχεί ΟΚ!

Οι στίχοι έρχονται πρώτοι, και συχνά γράφω πάρα πολλούς στίχους, οπότε ακολουθεί αρκετό ραφινάρισμα, έπειτα από την ολοκλήρωση των τραγουδιών. Με τις θεματικές μπάντες, πιστεύω πως βοηθά τους συνθέτες να σκέφτονται τη διάθεση. Ο Dave και εγώ μιλάμε πολύ για το «χρώμα» της μουσικής, χρώματα μπλε και γκρι για πιο πένθιμους ήχους, ζεστό καφέ και πορτοκαλί για την ελπίδα. Κόκκινο για το θυμό. Ζωγραφίζουμε την εικόνα και η μουσική ακολουθεί έως κάποιο βαθμό.

Το να είσαι τόσο πολυάσχολος δεν είναι πάντα ένα καλό πράγμα

Έχεις επιλέξεις να εκφραστείς μέσα από αμέτρητα ξεχωριστά concept και αυτό συμπεριλαμβάνει όχι απλώς τα διάφορα μουσικά σου σχήματα, αλλά και διαφορετικές μορφές τέχνης. Ποια είναι η σημασία του καλλιτεχνικού αυτού πλουραλισμού για σένα;

Δεν είμαι βέβαιος! Μιλούσα στη σύντροφό μου για αυτό, πώς πιθανώς το να είσαι τόσο πολυάσχολος δεν είναι πάντα ένα καλό πράγμα – επειδή μπορεί να γίνεις ασυνεπής με όσα κυκλοφορείς. Νομίζω πως κάτι μπορεί να ειπωθεί για το να έχεις ένα ομογενές καλλιτεχνικό ύφος. Αλλά βαριέμαι πολύ εύκολα! Νομίζω πως είναι κάπου ανάμεσα στην ανάγκη και την επιθυμία – αυτή είναι η δουλειά μου, οπότε πρέπει να δημιουργώ για να διατηρήσω μια οροφή πάνω από από το κεφάλι μου. Πολύς πειραματισμός βασίζεται στο να προσπαθώ να βρώ νέα και ενδιαφέροντα πράγματα για τον κόσμο να δει, αλλά επίσης έχω υπάρξει πολλές φορές ο τύπος του ανθρώπου που θα πει «οο έχω μια χαζή ιδέα! Ας το κάνουμε!» Έτσι κατέληξα να φτιάξω μια μπάντα βασισμένη σε ένα βιβλίο για τα κουνέλια. Έχει επίσης να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τη ψυχική μου υγεία και την αίσθηση του πόσο αξίζω προσωπικά. Νομίζω πως είμαι σκατά στα πάντα οπότε με το να συνεχίζω να δημιουργώ πράγματα ελπίζω πως μια ημέρα θα είναι καλά!

Θα μπορούσες να φανταστείς ποτέ τον εαυτό σου να συνέθετε και να κυκλοφορούσε αυτή τη μουσική ενιαία υπό ένα βασικό συγκρότημα;

Η μουσική από μόνη της είναι εντελώς εξαρτημένη στους μουσικούς με τους οποίους δουλεύω. Δεν είμαι μουσικός, σίγουρα έχω ιδέες, κόνσεπτ για τη μουσική, αλλά δεν παίζω κάποιο μουσικό όργανο, οπότε οφείλω να ξεκαθαρίσω, πως το μουσικό σκέλος σε οτιδήποτε εμπλέκομαι, είναι εντελώς το δημιουργικό αποτέλσμα των φίλων μου που γράφουν και παίζουν τη μουσική. Ο ρόλος μου είναι οπτικός, να δημιουργήσω τις ιστορίες και το εικαστικό σκέλος που συνοδεύουν, και βοηθούν στη διαμόρφωση αυτού του ήχου. Νιώθω ένα συνεχές δέος προς αυτούς – Ο Jose γράφει το πιο όμορφο, εμπνευσμένο από το Baroque ισπανικό crust, o Dave συνθέτει αυτά τα δυναμικά και σπαραξικάρδια κρεσέντο, αποτρόπαια, αγριεμένα μουσικά έργα τέχνης.

Κάθε φορά που ξεκινώ να δουλεύω με νέους μουσικούς, είμαι διαρκώς τόσο εντυπωσιασμένος από τα όσα μπορούν να δημιουργήσουν. Είναι αληθινή ευχαρίστηση. Εγώ απλώς φωνάζω για βλακείες από πάνω τους! Υπό μία έννοια το "Eulogy", που είναι ο συνδυασμένος κόσμος των Anopheli, Archivist και Morrow, είναι αυτό το ενιαίο καλλιτεχνικό όχημα. Ο Dave και εγώ ξεκινήσαμε να δουλεύουμε στο επόμενο φιλόδοξο κεφάλαιο των Morrow, που θα μας βρει να εξερευνάμε νέα εδάφη, θεματικά και μουσικά. Είναι ενθουσιώδες. Αποτελεί επίσης μια φανταστική δικαιολογία για να περνάς χρόνο με τονκόσμο που αγαπάς!

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, αν μπορούσες να διευθύνεις ένα συνεργατικό (και όχι split!) δίσκο μεταξύ ενός από τα συγκροτήματά σου και ενός άλλου σχήματος, από το παρελθόν ή το παρόν, ποια θα διάλεγες και γιατί;

Δεν πιστεύω πως υπάρχει ένας καλλιτέχνης, νομίζω με αυτό το σκεπτικό προσέγγισα τις συμμετοχές καλεσμένων στα φωνητικά των Morrow. Είχα punk εμπνεύσεις, κόσμο που εκτιμούσα, μουσική που διαμόρφωσε το δικό μου μονοπάτι. Ξεκίνησα με το να στέλνω e-mail σε αυτό τον κόσμο και μπάντες, για να δω εάν θα ενδιαφέρονταν για συνεργασία. Ήμουν πάντα πολύ χαρούμενος όταν διάβαζα τις απαντήσεις τους και αυτό επεκτείνεται στην ιδέα πως το punk είναι ο μεγάλος εξισορροπιστής. Θυμάμαι να στέλνω mail στον Bryan Lothian, από τους A Global Threat, μια μπάντα που εκτιμούσα πολύ στην εφηβεία μου, και συνάντησα έναν άνθρωπο που αντικατόπτριζε τα δικά μου αισθήματα για τη μουσική, τις δυσκολίες του να μάχεσαι με την δική σου αίσθηση αυτοεκτίμησης. Δεν ηχογράφησε φωνητικά για τους Morrow, αλλά καταλήξαμε φίλοι, και ηχογραφήσαμε δύο EP μαζί, ως Median Rot (medianrot.bandcamp.com) - Θα μισούσε να το διαβάσει αυτό, αλλά σημαίνει τόσα πολλά για μένα, το ότι κάποιος του οποίου η δισκογραφία αποτέλεσε το soundtrack τόσων πολλών στιγμών στη ζωή μου, θα μοιραζόταν το χρόνο και τη φιλία του με εμένα. Οπότε, όχι δεν υπάρχει συγκεκριμένη μπάντα, αλλά μια συλλογή από άτομα από μπάντες που αγαπώ!

Φυσικά είσαι, πέρα από μουσικός και συγγραφέας, και εικαστικός. Έχεις εικονογραφήσει πρώτα από όλα τα βιβλία και τους δίσκους σου και μετέπειτα έχεις συμμετάσχει σε αρκετά πρότζεκτς. Βασική σου θεματική είναι η ζωική ζωή. Πώς αντλείς έμπνευση από τέτοιες έννοιες;

Μεγάλωσα με μια δίαιτα φαντασίας, και μεγάλο μέρος της φαντασίας περιστρέφεται γύρω από τα ζώα – έχει ενδιαφέρον πως μεγάλο μέρος της παραδοσιακής φαντασίας σχετίζεται με το να προσδίδεις στα ζώα φωνή και αυτονομία. Η μητέρα μου επέμενε να διαβάζουμε πολύ, και υπήρχαν δύο ράφια με βιβλία έξω από το δωμάτιο μου, γεμάτα με έργα των Tolkien, CS Lewis κλπ. Είχαμε στην ιδιοκτησία μας μερικές νουβέλες της σειράς Redwall, το "Mrs. Frisby and the Rats of NIMH", και πολλά βιβλία από άλλα πράγματα. Η μητέρα μου μου έδωσε το αυθεντικό της αντίτυπο του Silmarillion όταν ήμουν παιδί, και αποπειράθηκα για χρόνια να το διαβάσω. Ήταν μόνο όταν μεγάλωσα αρκετά και απέκτησα μια αντίληψη των ζώων ως όντων με τη δική τους συνείδηση και προσωπικότητα, την δική τους νοημοσύνη πέραν των όσων αντιλαμβανόμουν ως παιδί, όπου και ξεκινάς να ενώνεις τα συμφραζόμενα (σ.σ. "contextualize") – και υποθέτω τότε ξεκίνησε το μονοπάτι μου προς τον αγώνα για τα δικαιώματα των ζώων και το βηγκανισμό.

Επιπρόσθετα, είσαι υπεύθυνος για τη δημιουργία artwork και εξωφύλλων για αρκετές άλλες μπάντες, και εκτός του punk φάσματος. Ένα, ας πούμε, παράδειγμα που ξεχωρίζει, είναι οι Bull Of Apis Bull Of Bronze. Παρεπιπτόντως, συγχαρητήρια για το εξώφυλλο του επερχόμενου δίσκου τους! Πώς συμβαίνουν αυτές οι συνεργασίες και πώς τις αντιμετωπίζεις;

Χαίρομαι που σας άρεσε! Σχεδίασα αυτό το εξώφυλλο σχεδόν δύο χρόνια πριν, χαίρομαι που επιτέλους βλέπει το φως της μέρας! Είναι δουλειά μου να είμαι καλλιτέχνης και έχω λογαριασμούς να πληρώσω, οπότε κάνω ένα κάλεσμα προς κόσμο ώστε να επικοινωνήσει μαζί μου εάν χρειάζονται τέχνη και μερικές φορές χρειάζονται! Δεν δημιουργώ μεγάλο όγκο καλλιτεχνημάτων για συγκροτήματα τον τελευταίο καιρό, που είναι κρίμα καθώς διασκεδάζω την πρόκληση του να εξερευνώ ιδέες εκτός από αυτές με τις οποίες νιώθω άνετα, ή να παίρνω τις σκέψεις ενός συγκροτήματος και να προσπαθώ να δημιουργήσω μια οπτική αναπαράστασή τους.

Μέχρι σήμερα λαμβάνω μηνύματα από άτομα που ψάχνουν απαντήσεις σε λάθος μέρη

Μαζί με όλα τα άλλα που αναφέραμε, είσαι επίσης υπεύθυνος για ένα ξεχωριστό μικρό μέρος στο Ανατολικό Λονδίνο, το Merrylin Cryptid Museum. Μερικά πολύ εκκεντρικά και περίεργα πλάσματα και εκθέματα αναπαύονται σε αυτό το μουσείο. Τι σε ώθησε στο να αποφασίσεις να οργανώσεις αυτό το χώρο, πώς μπορεί κάποιο άτομο να τον ενισχύσει και ποια η προσωπική σου σχέση με τα περίεργα πράγματα αυτού του κόσμου;

Σκέφτηκα την συλλογή "Merrylin" πολλά χρόνια πίσω, ήταν ένα project παραστατικής τέχνης που απορροφά την προσοχή – αρχικά μία εξερεύνηση της επιστημονικής προσπάθειας και μυθολογίας του δεκάτου ενάτου αιώνα – με σκοπό να παρουσιάσει «κατασκευάσματα και εκθέματα αγνώστου προελεύσεως» και ήταν η κυρίαρχη καλλιτεχνική μου ενασχόληση για περίπου 13 χρόνια. Λίγο πολύ, το έχω εγκαταλείψει τελευταία. Περίπου πριν έξι χρόνια, έγινε πηγή για διαδικτυακά click baits και παράλογες θεωρίες συνομωσίας, με την αρχική ιδέα – την ιδέα να δημιουργήσω ένα φανταστικό μουσείο που στόχο είχε οι άνθρωποι να αναστείλουν τη δυσπιστία τους, να γίνεται κάτι πολύ πιο σκοτεινό και παράξενο. Μέχρι σήμερα λαμβάνω μηνύματα από άτομα που ψάχνουν απαντήσεις σε λάθος μέρη. Αν ωστόσο θέλετε να ρίξετε μια ματιά, η ιστοσελίδα είναι η merrylinmuseum.com. Έχω φτιάξει μόνος μου τα πάντα εκεί μέσα και είναι όλα vegan, δεν έχουν βλαφτεί ζώα για τη δημιουργία του!

Υπάρχει μια παράξενη ειρωνεία μεταξύ του να δημιουργείς μουσική και να παίζεις μουσική

Πως νιώθεις για την underground μουσική σκηνή σήμερα, ειδικά έπειτα από την παγκόσμια καραντίνα που δημιούργησε ένα τεράστιο αποτύπωμα στην ανάγκη για έκφραση; Ποιες είναι μερικές από τις πιο πρόσφατες μπάντες που έχει ξεχωρίσει και θαυμάζεις τη μουσική τους δημιουργία;

Είμαι μεγάλος και εσωστρεφής, δεν νομίζω ότι μπορώ να πω πολλά και μεγάλα λόγια για την underground μουσική σκηνή. Υπάρχει μια παράξενη ειρωνεία μεταξύ του να δημιουργείς μουσική και να παίζεις μουσική, το να δημιουργείς μουσική είναι βαθιά προσωπικό, συναισθηματικό και προστατευμένο χόμπι, κάθεσαι σε ένα δωμάτιο με πολύ κοντινούς φίλους και δημιουργείς κάτι. Το να παίζεις ζωντανά είναι το ακριβώς ανάποδο, μια πολύ εξωστρεφής, πολύ αποκαλυπτική εμπειρία. Προσπαθώ όσο μπορώ να πηγαίνω σε συναυλίες και να κρατώ το ένα δάχτυλό μου πάνω στον παλμό, αλλά συχνά το κοινωνικό άγχος κερδίζει!

Μου αρέσουν πάρα πολύ φρέσκα ounk συγκροτήματα όπως οι Chain Whip, Poison Ruin, Nurse, Destruct, Physique, Scarecrow. Emo-crust όπως οι Habak, Lagrimas, Autarch, Landbridge. Ακούω και μία καλή ποσότητα παλαιότερων συγκροτημάτων. Είμαι πλέον σε ένα συγκρότημα που λέγεται Ancient Lights, παίζουμε peace punk/post punk κι έτσι με την ευκαιρία ακούω πολύ Flux of Pink Indians, Rudimentary Peni, Zounds. Επίσης, ο νέος δίσκος των Blink 182 είναι πάρα πολύ καλός!

Σχετικά με τους Ancient Lights που μόλις ανέφερες, έχετε προσπαθήσει να δημιουργήσετε κάτι που θυμίζει κλασσικό (post) punk, μοιάζεις κιόλας να χρησιμοποιείς μερικά από τα πιο καθαρά φωνητικά που σε έχουμε ακούσει να καταφέρνεις! Είναι αυτό το project μια ανάγκη για επιστροφή στον κλασσικό ήχο ή η δική σας εκδοχή του; Τι να περιμένουμε; Έχω δει μόνο λίγα αποσπάσματα στα social media!

Θα είναι κάτι σαν σύμπραξη των Crass, The Mob και The Cure; Νομίζω! Είναι μια πολιτική μπάντα, και είναι εντελώς νέα χωράφια για όλους μας! Είναι μαζί μου οι Mark και Mark σε κιθάρα και μπάσο, και ο PJ στα drums! Η έμπνευσή μας είναι όλη η αισθητική αυτής της πυρηνικής παράνοιας, αλλά ασχολούμαστε με σύγχρονα κοινωνικά θέματα, είναι μια ευκαιρία να αγγίξουμε περισσότερο προσωπικά θέματα και επίσης απλά να έχουμε ένα συγκρότημα που είναι μια αυθεντική απόλαυση του να περνάς χρόνο με φίλους, να τρώμε πεντανόστιμο vegan φαγητό και να κάνουμε χαμό! Δουλεύουμε στον πρώτο δίσκο μας, "Spite Wall" που θα ηχογραφήσουμε τον ερχόμενο Φεβρουάριο.

Το δεύτερο από τα πιο πρόσφατα μουσικά σου projects είναι οι The Mad Death, και κυκλοφορήσατε τον ομότιτλο, πρώτο δίσκο σας πριν λίγες μέρες. Το συγκρότημα εμβαθύνει σε περισσότερο post/industrial metal ηχοτοπία, εκπέμποντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Πως γεννήθηκε αυτό το project, υπάρχει κάποια ιδέα πίσω από τη δημιουργία του, πόσο δύσκολο ήταν να γράψεις φωνητικές γραμμές σε αυτό το στυλ;

Ναι! Λοιπόν, ο Steve Larder και ο Matt Grundy είναι κάτι σαν μουσικά ιδρύματα στην DIY σκληρή μουσική σκηνή της Αγγλίας, και οι δύο έχουν βρεθεί σε συγκροτήματα που είναι πολύ θαυμαστά. Γνωρίζω τον Steve για κάποια χρόνια μέσω της καταπληκτικής του εικονογραφικής τέχνης αλλά και το συγκρότημά του, Moloch. Μέσω του Steve γνώρισα και τον Matt, ο οποίος παίζει σε πολυάριθμες μπάντες (Burial Rot, Nothing Rests) και είναι μια ιδιοφυΐα στις synth/noise/visual τέχνες – ο Steve με ρώτησε αν θα ήθελα πιθανώς να ηχογραφήσω φωνητικά για το συγκεκριμένο project, και ήρθα με την ιδέα αυτού του επηρεασμένου από το grunge και τον κοσμικό τρόμο κοντινού μέλλοντος, όπου οι Μεγάλοι Παλαιοί έχουν φέρει ένα τέλος στον πολιτισμό και εγκαινίασαν μια σκοτεινή εποχή. Η έμπνευση είναι από τα Day of the Triffids, Threads, No Blade Of Grass, Soylent Green και όλων των ειδών σοκαριστικής, δυστοπικής φαντασίας! Μουσικά, είναι λίγο διαφορετικό από ό,τι έχω κάνει στο παρελθόν, λίγο περισσότερο βλοσυροί και σκληροί. Είναι πολύ διασκεδαστικό και είμαι πολύ χαρούμενος που με κάλεσαν για να συμμετάσχω!

Είμαστε σε μια παράξενη εποχή στο μέσο της έλευσης της ψηφιακής κατανάλωσης

Διατηρείς μια μακρόχρονη συμμετοχή και συνεργασία με την δισκογραφική Alerta Antifascista τόσο ως μουσικός αλλά και ως γραφίστας. Πως έχει λειτουργήσει για σένα αυτό μέχρι σήμερα, ποια είναι η σχέση σας ανά τα χρόνια;

Ο Timo, που τρέχει την δισκογραφική μόνος του, είναι φίλος μου εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Μαντεύω ότι για αυτόν, η δισκογραφική είναι μια ενασχόληση για την οποία έχει τεράστιο πάθος. Είναι πολύ απασχολημένος μπαμπάς, πολύ απασχολημένος με το να δίνει φροντίδα, και η δισκογραφική είναι το μωρό του. Έχουμε πολύ παρόμοιο ρυθμό, είμαστε και οι δύο ευαίσθητες ψυχές και ενθουσιαζόμαστε με τη μουσική το ίδιο εύκολα. Η αγάπη του για τη μουσική είναι τόσο εντυπωσιακή. Ο ίδιος είναι ο υποβαστάζων μοχλός για τόσο πολλά συγκροτήματα εδώ και τόσο πολύ καιρό, ελπίζω να καταλαβαίνει πόσο πολλοί άνθρωποι τον εκτιμούν και όλα τα συγκροτήματα που έχει υποστηρίξει. Μαντεύω πως είμαστε σε μια παράξενη εποχή στο μέσο της έλευσης της ψηφιακής κατανάλωσης, με τη μουσική να γίνεται πολύ εφήμερη – πόσο συχνά πρέπει να διαγράψουμε έναν δίσκο από το τηλέφωνο για να κάνουμε χώρο για κάτι άλλο; Νιώθω λες και το τηλέφωνό μου ή ο υπολογιστής μου μου ζητάνε συνεχώς να διαγράψω κάτι για να κάνω χώρο για κάτι άλλο – η μουσική έτσι γίνεται ένα φάντασμα που πρέπει να οργανώσεις ενός είδους μουσικής, πνευματιστικής τελετουργίας για να ξανασυνδεθείς μαζί της.

Το φυσικό μέσο έτσι γίνεται λίγο περισσότερο κάτι σαν τεχνούργημα, και στο οποίο πρέπει να αφιερώσεις χρόνο. Αποπνέει κάτι το μουσικό δωμάτιο, υπάρχει μια τελετουργία σε αυτό, μπορεί επίσης να είναι μια εμπειρία που μοιράζεται κάθε φορά που ένας δίσκος μπαίνει για να παίξει δυνατά, σε αντίθεση με το να τον βάζεις σε ακουστικά. Βλέπω πολλά συγκροτήματα, κυρίως punk, που στρέφουν το στυλ της τέχνης τους προς αυτή την αρχαϊκή αισθητική, υπάρχει μια μεγάλη επιθυμία για να «ζήσουν» σε έναν ήχο ή στυλ, που το εκτιμώ πολύ. Είναι μια υπενθύμιση ότι η μουσική είναι τέχνη και πως η φυσική μορφή μπορεί να είναι επέκταση αυτής της ιδέας. Φαντάζομαι πως αυτό θα έλεγα μιας που δημιουργώ πολλή τέχνη για να κοσμήσει δίσκους! Χαχα!

Η φυσική μορφή θα είναι πάντα επιθυμητή

Σε μια εποχή που το streaming έχει γίνει το πιο διάσημο μέσο για να ακούει κανείς μουσική, το σημαίνει αυτό για τους DIY καλλιτέχνες και ποια είναι η σημασία των DIY δισκογραφικών όπως η Alerta Antifascista για τη φυσική μορφή της μουσικής και την υποστήριξη των καλλιτεχνών;

Ο Timo κι εγώ έχουμε συζητήσει αυτό το θέμα πολύ στο παρελθόν και πιστεύω πως έχει δίκιο όταν λέει πως οι άνθρωποι που αγοράζουν βινύλιο θα αγοράζουν για πάντα βινύλιο ασχέτως του αν έχουν ακούσει ολόκληρο το δίσκο προηγουμένως διαδικτυακά. Οι άνθρωποι πάντα θα εκτιμούν το αντικείμενο. Ναι, δεν έχουν καταφέρει απλά οι διαδικτυακές πλατφόρμες να βρουν έναν τρόπο για να βγάζουν κέρδος από την DIY μουσική μέσω του Spotify και του Bandcamp, αλλά είναι και αναπόφευκτο. Το χρήμα πάντα θα κερδίζει. Η μουσική έχει γίνει εύκολη κατανάλωση και ίσως να έχουμε γίνει όλοι λίγο άστατοι και να μας λείπει η απαραίτητη ικανότητα συγκέντρωσης για να ακούσουμε έναν ολόκληρο δίσκο που βρίσκεται στο Bandcamp. Νομίζω όμως ότι είναι αρκετά προφανές, απλά από την ζήτηση για βινύλια και κασέτες, ότι η φυσική μορφή θα είναι πάντα επιθυμητή. Ελπίζω. Αγαπώ τους δίσκους!

Το Punk δεν είναι τέλειο, αλλά είναι ένα εντυπωσιακό πείραμα στην αυτονομία, την έκφραση και την αποδοχή

Η ενότητα και η συμπερίληψη, ένα κυρίαρχο θέμα που πηγάζει από τη δουλειά σου γενικότερα, είναι επίσης το κυρίως θέμα της πρόσφατης εικονογραφημένης νουβέλας σου, "Punk In The Willows", μια συγκινητική ματιά στην καθημερινή ζωή αγαπημένων punk ζώων. Πως γεννήθηκε ή έμπνευση για αυτό;

Η αλήθεια είναι πως προήρθε από μια δουλειά που είχα για το σχέδιο ενός τατουάζ, κάποιος ήθελε από εμένα να του ζωγραφίσω έναν punk τύπο, πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είναι ο καλύτερος εικονογράφος ανθρώπινης φιγούρας, έτσι πρότεινα έναν συμβιβασμό – μια ανθρωπόμορφη αλεπού. Όπως σχεδίαζα, συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάτι εδώ, στο να συνδέω την αγάπη μου τόσο για τα ζώα του δάσους όσο και για το punk, ένα είδος μυστηριωδών εικονογραφήσεων με νερομπογιά, στο στυλ του "Wind In The Willows" (σ.σ. παιδική γραφική νουβέλα του Kenneth Grahame), με ένα πολύ χαλαρό λογοπαίγνιο πάνω σε αυτή την ιδέα. Έτσι, "Punk In The Willows"! Ήθελα να είναι μια γιορτή του punk, μια κουλτούρα που έχει εμπνεύσει την πολιτική, κοινωνική και δημιουργική σκοπιά μου στη ζωή.

Μου έχει επιτρέψει όχι μόνο να γνωρίσω μερικούς από τους πιο απίστευτους ανθρώπους, αλλά και έχει λειτουργήσει ως αγωγός για τις δικές μου καλλιτεχνικές ανησυχίες και με βοήθησε να προσπαθήσω να ξεπεράσω τα προσωπικά μου συναισθήματα ανεπάρκειας και κοινωνικού άγχους. Το Punk δεν είναι τέλειο, αλλά είναι ένα εντυπωσιακό πείραμα στην αυτονομία, την έκφραση και την αποδοχή. Ήταν επίσης το πρώτο μου βιβλίο που εκδόθηκε, η Earth Island Books το πήρα ευγενικά κάτω από τα φτερά της. Είμαι σίγουρος ότι θα εξερευνήσω την ιδέα περισσότερο σε μέλλον με άλλες ιστορίες!

Διαβάζοντας το "Punks In The Willows", ένα από τα πράγματα που τράβηξε την προσοχή μας είναι η ποικιλία των συγκροτημάτων που αναφέρονται σε ραφτά των punks μέσα στις εικονογραφήσεις, από κλασικά συγκροτήματα των 80s σε σύγχρονες hardcore/crust μπάντες αλλά και συγκροτήματα τόσο διαφορετικά όπως οι Poison Ruin, Lankum και Ragana. Υπάρχει κάποιο μήνυμα που ήθελες να μεταδώσεις στους αναγνώστες με αυτές τις επιλογές;

Νομίζω ότι είναι συνειδητοποιημένος πως η αντίληψή μου για το punk είναι διαφορετική από άλλων! Εγώ νόμιζα ότι δεν εκπροσώπησα καν αρκετά συγκροτήματα! Μερικά από τα ζώα στο βιβλίο είναι κοντινοί φίλοι που ήθελα να ζωγραφίσω ως ζώα και τους ζήτησα ποια είναι τα αγαπημένα τους συγκροτήματα, έτσι ώστε να τους απεικονίσω σωστά, αλλά οι περισσότερες επιλογές είναι απλά εγώ, αγαπώ το punk σε όλες τις μορφές του!

Η συνεχής άνοδος του φασισμού και της ακροδεξίας είναι τρομακτική, αλλά ίσως είναι απλά φόβος της αλλαγής

Όπως έχεις παρουσιάσει τόσο εύγλωττά και ποιητικά στο "Punks In The Willows", το Punk, κυρίως το anarcho-punk και crust punk, είχε πάντα έναν δυνατό και ειλικρινή δεσμό με αναρχικά και ελευθεριακά ιδανικά και πολιτικές μέσω του DIY. Πώς βλέπεις αυτό το δεσμό σήμερα, σε έναν κόσμο που η μουσική βλέπει ξανά μια άνοδο στο mainstream, ενώ ο φασισμός, μαζί με τον ατομικισμό και τον καταναλωτισμό είναι κυρίαρχα στοιχεία σε τόσες πολλές κοινωνίες; Υπάρχουν μηνύματα που μπορούν ακόμη να ανάψουν φλόγες επανάστασης σε νεότερες γενιές των punks και να τους βοηθήσουν να οργανωθούν πολιτικά;

Είμαι σε απόγνωση με τον κόσμο, και προσπαθώ τόσο πολύ να προσπεράσω αυτό το συναίσθημα του να είσαι αβοήθητος μπροστά σε τόσο κόσμο που υποφέρει. Περνάς μέσα από όλα αυτά τα στάδια στο μυαλό σου. Ανησυχώ για τα ανίψια μου, ανησυχώ για το μέλλον. Προσπαθώ να τροφοδοτώ αυτού του είδους το θετικό μηδενισμό, την ιδέα ότι η ζωή στη γη έχει περάσει τόσο πολλές ανατροπές, φυσικές δυνάμεις, τεκτονικές αλλαγές, ανόδους δυναστειών και κατακλυσμούς που έχουν πυροδοτήσει ολόκληρες νέες μορφές ζωής να εμφανιστούν στον πλανήτη. Τίποτα από αυτά όμως δεν ήταν προσχεδιασμένο, τίποτα δεν ήταν σκόπιμο, ήταν αίτιο και αποτέλεσμα. Αυτό που κάνουν οι άνθρωποι, είναι όλα πράξεις ατομικιστικές, όλα προθέσεις για να διατηρήσουν την ατομική τους ιδέα για κανονικότητα. Πράξεις συντηρητισμού ή πράξεις προοδευτισμού. Η συνεχής άνοδος του φασισμού και της ακραίας δεξιάς ιδεολογίας είναι τρομακτική, αλλά ίσως είναι απλά φόβος, φόβος της αλλαγής αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, φόβος της μορφής της ομιχλώδους υπαρξιακής κρίσης.

Ακόμη και αν αποκόψεις τον εαυτό σου από όλες τις πηγές πληροφορίας, δεν μπορείς να αγνοήσεις αυτό το συναίσθημα του να είσαι αβοήθητος, έτσι εάν σου έχει στερηθεί πληροφοριακή αλήθεια και γεγονός, θα αναζητήσεις πηγές πληροφορίας ασχέτως του αν αυτό που θα βρεις είναι αληθινό. Πιανόμαστε από πηγές λόγω άνεσης, είναι τσιρότα για να καλύψουν τη θλίψη μας, και μερικά άτομα βρίσκουν άνεση στα χειρότερα σημεία – έχουμε δημιουργήσει echo – chambers και ήσυχες δεξαμενές ζύμωσης στο διαδίκτυο όπου οι άνθρωποι μπορούν να ριζοσπαστικοποιηθούν από την ασφάλεια του σπιτιού τους, δεν καταλαβαίνουν την εφαρμογή αυτών των ιδεών εκτός των τεσσάρων τοίχων, δεν αναγνωρίζουν ότι η απαγόρευση βιβλίων, η περιθωριοποίηση μειονοτήτων και η στέρηση δικαιωμάτων καταστρέφουν ζωές, το να γνώριζαν θα τους περίκοπτε κάθε ελπίδα να βρουν παρηγοριά. Έχουν άγνοια για το πράγμα το οποίο μισούν, ίσως όμως η κοινότητα που θα βρουν, όπου μοιράζονται αυτό το μίσος, αυτό είναι που τους κάνει να βρίσκουν παρηγοριά.

Όπως τα φυτά αναζητούν το φως του ήλιου. Όπως υποθέτω το βάρος πέφτει στην εκπαίδευση, το να επιτρέπεται διάλογος για ανταλλαγή ιδεών και απόψεων. Να εκθέτεις τον εαυτό σου στην αντίληψη της πραγματικότητας άλλων ανθρώπων, άλλες εμπειρίες, αντί να αποξενώνεις ανθρώπους επειδή δεν σου μοιάζουν. Το να αποφεύγεται να πολιτικοποιούνται θέματα που δεν είναι πολιτικά, η κλιματική αλλαγή δεν θα έπρεπε να είναι πολιτικό θέμα. Τότε όμως, γυρνάμε στην ιδέα ότι όλα αυτά τα πράγματα, ακόμη και οι πιο αφαιρετικές μηχανουργίες είναι όλα πτυχές της φύσης, όλα είναι. Δεν ξέρω πως να βοηθήσω να στραφεί η σωτηρία πέρα από αυτό, πέρα από την εκπαίδευση και το διάλογο, όπως ακριβώς δεν ξέρω πως να σταματήσω έναν σεισμό.

Το punk υποφέρει από τα ίδια προβλήματα που υποφέρει η κοινωνία γενικότερα

Σε αντίθεση με την ατομικότητα που μόλις ανέφερες, το punk ενείχε πάντα μια αίσθηση κοινότητας, ως το πλαίσιο που έχει κάνει ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι η διαφορετικότητα, η αποδοχή και η μοναδικότητα είναι ενδυναμωτικές. Έχεις νιώσει ποτέ ότι αυτά τα ιδανικά έχουν βρεθεί σε κίνδυνο μέσα στη σκηνή; Αν θα μπορούσες να αλλάξεις οτιδήποτε εντός της αντικουλτούρας, τι θα ήταν και γιατί; Από την εμπειρία και τις προσπάθειές σου είναι η σκηνή του πολιτικού/DIY/punk γενικότερα ακόμη ένα πλαίσιο για νεότερους ανθρώπους να συνευρεθούν και να δημιουργήσουν ασφαλείς χώρους; «Μιλάει» ακόμη αυτή η μουσική και τρόπος ζωής στις νεότερες γενιές;

Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να μιλήσω για αυτό – είμαι 42, σχεδόν 43, νιώθω ότι η νιότη χρειάζεται να πάρει τις δικές της αποφάσεις, έχουν τη δική τους λογική σχετικά με το τι η συγκεκριμένη υποκουλτούρα μπορεί να είναι για αυτήν. Πιστεύω πως το punk υποφέρει από τα ίδια προβλήματα που υποφέρει η κοινωνία γενικότερα – οι ίδιες κλίκες και bullying, ο ίδιος θόρυβος. Είναι όμως και ένα μέρος για να πειραματιστείς με ιδέες και έχει, με πολλούς τρόπους προπορευθεί στα κοινωνικά θέματα. Ελπίζω οι queer και οι BIPOC (σ.σ., "Black, Indigenous and people of color", όρος που χρησιμοποιείται για να συνοψίσει άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων και χρώματος δέρματος) φίλοι μου να βρίσκουν καταφύγιο στο punk αλλά και έναν τρόπο έκφρασης, αλλά γνωρίζω ότι πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης, όπως να παίρνεις το χρόνο σου και να ακούσεις, όπως τώρα – δεν είναι η θέση μου να μιλήσω για τα προβλήματά τους, είναι η θέση μου να ακούσω και ίσως να είμαι φιλικά προσκείμενος σε αυτά. Ό,τι και να είναι το punk, ή ό,τι έχει γίνει είναι πάντα θέμα οπτικής γωνίας. Πιστεύω πως αν μπορείς να βρεις φίλους που σκέφτονται όπως εσύ και να μάθεις πράγματα από τους στίχους ή τις συζητήσεις που προκύπτουν τότε παραμένει μια δύναμη που δουλεύει για το καλό, παρά τα μειονεκτήματα του.

Υπάρχουν κοινωνικοί, πολιτισμικοί και οικονομικοί λόγοι που κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν ή δεν θα είναι vegan

Μιλούσες πάντα για τις επιλογές σου σχετικά με το να ακολουθείς vegan διατροφή αλλά και οικολογικό τρόπο ζωής. Η οικολογία σε σκληρά αστικές ζωές όπως αυτές που ζούμε οι περισσότεροι είναι αγώνας, ποια είναι τα συναισθήματά σου σχετικά με την οικολογία και τη vegan διατροφή ως επιλογές ζωής αντί για επιλογές lifestyle;

Ο στίχος που με έκανε vegan είναι ο ίδιος λόγος που είμαι vegan μέχρι και σήμερα – τον έχει γράψει ο Chris Hannah των Propagandhi (σ.σ. στο κομμάτι "Nailing Descartes To The Wall") – "But you cannot deny that meat is still murder. Dairy is still rape. And I’m still as stupid as anyone, but I know my mistakes. I have recognized one form of oppression, now I recognize the rest. And life’s too short to make another’s shorter-(animal liberation now!)." (σ.σ. «Αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το κρέας εξακολουθεί να είναι δολοφονία. Τα γαλακτοκομικά εξακολουθούν να είναι βιασμός. Και είμαι ακόμη τόσο χαζός όσο ο οποιοσδήποτε, αλλά γνωρίζω τα λάθη μου. Έχω αναγνωρίσει μια μορφή καταπίεσης, τώρα αναγνωρίζω και τις υπόλοιπες. Και η ζωή είναι πολύ μικρή για να κάνεις κάποιου άλλου μικρότερη (ζωϊκή απελευθέρωση τώρα!)».

Εγώ πιστεύω ότι είναι επιλογή και ναι, υπάρχουν κοινωνικοί, πολιτισμικοί και οικονομικοί λόγοι που κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν ή δεν θα είναι vegan, αλλά στο τέλος της ημέρας, πρέπει να κάνουμε τέτοιες επιλογές κάθε μέρα. Μπορείς να κάνεις ενημερωμένα τις επιλογές σου σχετικά με πάρα πολλά πράγματα.

Το να δίνεις φωνή σε αυτούς που έχουν υποφέρει από εμάς, αυτού του είδους η «μετά - ανθρώπινη» ανάκλαση, είναι πάντα κάτι πολύ ενδιαφέρον

Παραλληλίζεις βέβαια θέματα οικολογίας στα περισσότερα αν όχι σε όλα σου τα έργα, τόσο στη μουσική όσο και στο σχέδιο. Ποια είναι η κυρίαρχη ιδέα πίσω από το να χρησιμοποιείς δυστοπικές κοινωνίες ζώων ώστε να στείλεις το μήνυμα σου σχετικά με το πως ζούμε οι άνθρωποι και τις επιλογές που κάνουμε;

Πιστεύω είναι ενδιαφέρουσα οπτική για να εξερευνήσει κανείς – δεν υπάρχουν άλλα είδη σε αυτόν τον πλανήτη που μπορούμε να συζητήσουμε μαζί τους την επιρροή μας στις ζωές τους – μπορούμε να το δούμε όμως, μπορούμε να δούμε την καταστροφή που έχουμε επιφέρει. Υπάρχουν τόσα πολλά και θαυματουργά είδη, εύστροφα με ελαφρώς διαφορετικούς τρόπους από εμάς, αλλά μπορούμε να δούμε μόνο τι έχουμε πάρει από αυτά, δεν μπορούμε να τα ρωτήσουμε πως νιώθουν για εμάς. Έχουμε κυριεύσει αυτόν τον κόσμο και όλα είναι υπόλογα στις ιδιοτροπίες μας. Νιώθω πως το να δίνεις φωνή σε αυτούς που έχουν υποφέρει από εμάς, αυτού του είδους η «μετά – ανθρώπινη» ανάκλαση, είναι πάντα κάτι πολύ ενδιαφέρον. Στην πρώτη μου νουβέλα, "Seek The Throat From Which We Sing" – ήταν κυρίως από αυτά τα ζώα. Έχουν ζήσει με ελάχιστη κατανόηση των δικών μας τρόπων, παρακολουθούν με περιέργεια και τρόμο. Το μόνο που ξέρουν είναι τι τους έχουμε προκαλέσει – μέσα από την βία και την καταστροφή του περιβάλλοντος, ή ίσως που ταιριάζουν εκείνα σε αυτή τη δυναμική, πως πολλά είδη έχασαν την αίσθηση του εαυτού τους μέσα από την επιλεκτική αναπαραγωγή και εξημέρωση. Προσπάθησα να εξερευνήσω το τραύμα που προκαλεί αυτό και πως, όπως οι άνθρωποι, το τραύμα μπορεί να οδηγήσει στις δικές τους πράξεις βίας. Στο "Wretched Is The Husk" – με το να εισάγω έναν ανθρώπινο επιζών που μπορούσε να καταλάβει τις φωνές των άλλων ζώων, επετράπη σε αυτές τις συζητήσεις να συμβούν.

Τελευταίες ερωτήσεις και θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε για το χρόνο σου! Πίσω στο 2022, κυκλοφόρησες μαζί με το sludge/doom σχήμα Urskek το EP "Thra", ένα ευθύ ερωτικό γράμμα προς την μυθοπλασία του "The Dark Crystal" του Jim Henson. Πως δημιουργήθηκε αυτό το project, υπάρχει κάποιο μέλλον; Τέλος, πως θα εκτιμούσες την επιρροή του "The Dark Crustal" ως ένα παράδειγμα επαναστατικών θεμάτων σε πλαίσια επικής φαντασίας;

Ω, τι ωραία ερώτηση! Οι Urskek ήταν κάτι που ήθελα να κάνω για πάρα πολλά χρόνια, το προσπάθησα μία ή δύο φορές προηγουμένως – αλλά΄ χρειάστηκε το επικό μυαλό του Erik Karlsson των Monachus/ Myteri κι έπειτα τα αδέρφια του Oskar και David Flood, και οι τρεις τους είχαν παίξει προηγουμένως μαζί στους Monachus. Πολλές από τις δομές των κομματιών ήταν βασισμένες σε αχρησιμοποίητα κομμάτια των Monachus, έτσι είχαμε τη σπονδυλική στήλη για να δουλέψουμε – αυτό που ήταν πολύ ευτυχές ήταν ότι το κούρδισμα ήταν το ίδιο στο soundtrack της σειράς αλλά και στο δίσκο. Ήθελα κάπως να χρησιμοποιήσω μεγάλου μέρους της μουσικής που γράφτηκε από τον Trever Jones, ως τις βασικές μελωδίες και ήταν όλα πάρα πολύ ειρηνικά – η μουσική έπεφτε πάνω από τις μελωδίες του Erik σχεδόν ακριβώς.

Το "The Dark Crystal" παραμένει πιθανόν η πιο σημαντική σειρά φαντασίας για εμένα. Το εικονογραφημένο βιβλίο από τον Brian Froud, που σχεδίασε όλους τους χαρακτήρες, ήταν ένα βιβλίο που ανακάλυψα όταν ήμουν εφτά χρονών, έχει ζήσει μαζί μου όλη μου τη ζωή – εμπνέοντας τόσο πολλές πτυχές της δικής μου δουλειάς. Η ιστορία μπορεί να ερμηνευθεί με έναν ή με άλλο τρόπο – από τη μία είναι μια απλή ιστορία μεταξύ του καλού και του κακού. Αλλά στην καρδιά του, είναι μια υπερβολικά δυναμική ιστορία γενοκτονίας, κυριαρχίας, είναι η ιδέα του δυισμού, είναι σχετικά με την επιβίωση στο πρόσωπο ενός αφαιρετικού κακού. Οι Skeksis είναι οι πικρές, ναρκισσιστικές ψυχές μας και οι UrRu, το φως που μας οδηγεί. Είναι μια συμφωνία εγωιστικών επιθυμιών για αρρωστημένα κέρδη εναντίον της ενατένισης και της ελπίδας για ειρήνη και ενότητα. Είναι ένας κόσμος μέσα στον οποίο θα ζω για πάντα.

Όλοι πολεμήσαμε αυτούς τους δαίμονες που μας είπαν ότι δεν μπορούμε

Alex, ήταν μεγάλη ευχαρίστησή μας αυτή η κουβέντα, παρακαλούμε αφιέρωσε αυτές τις τελευταίες γραμμές για να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με ένα μήνυμα σημαντικό για σένα προς τους αναγνώστες μας!

Πάλευα πάντοτε με το άγχος και την κατάθλιψη, έχουν μετουσιωθεί σε εμπόδια για πάρα πολλά πράγματα. Αλλά η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει ποτέ είναι να προσπαθήσω. Είμαι χάλια σε πάρα πολλά πράγματα, αλλά το να προσπαθείς, ακόμη κι αν αποτύχεις, μόνο αυτό χρειάζεται. Αν έχεις μια ιδέα, ας είναι αυτή καλλιτεχνική, γραπτή, οποιουδήποτε είδους δημιουργικό project, αν ευελπιστείς να κάνεις κάτι, να ξεκινήσεις ένα συγκρότημα ή ένα podcast, θυμήσου πως όλοι ξεκινήσαμε από το μηδέν. Όλοι πολεμήσαμε αυτούς τους δαίμονες που μας είπαν ότι δεν μπορούμε. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα είμαι τραγουδιστής σε ένα συγκρότημα και ακόμη παλεύω με αυτό το ρόλο μέχρι σήμερα, αλλά η χαρά του να έχεις μοιραστεί αυτές τις εμπειρίες, ακόμη κι αν κανείς εκτός της προσπάθειας δεν αρέσκεται στο αποτέλεσμα, αξίζει όλη η ανησυχία. Μπορείς να το κάνεις!

https://linktr.ee/alexcf