Hayley Williams

Για τους Paramore θαρρώ έχουμε μιλήσει αρκετά. Ίσως από τις πιο επιδραστικές, ενεργητικές και εξελισσόμενες μπάντες στον ευρύτερο εναλλακτικό χώρο την τελευταία εικοσαετία. Τα παραπάνω κουβαλάνε μια κληρονομιά και η μπάντα - σαν μπάντα - έχει μια κάποια υποχρέωση να την τιμήσει και αυτή, αλλά και την σκηνική της παρουσία, που είναι τόσο άρρηκτα δεμένη με τον χαρακτήρα (και τη μπίζνα) του σχήματος.

Ξεγλιστρώντας λοιπόν από τα δεσμά του συγκροτήματος, η Κυρία (με κάπα κεφαλαίο, διότι σεβόμαστε) Williams ανασκουμπώνεται, τεντώνεται και βουτάει το πενάκι της στον μεγαλύτερο κουβά μουσικών ιδιωμάτων που μπορείς να φανταστείς, παρουσιάζοντας το "Ego Death At A Bachelorette Party", μία τροφαντή συλλογή είκοσι (!) κομματιών, προφανώς αποτέλεσμα κάποιου υπερδημιουργικού παραληρήματος.

Μπορεί τα 66 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος να σου φαντάζουν βουνό, αλλά ωχριούν μπροστά στα 20 χρόνια που βρισκόταν κάτω από το - πιθανώς ανήθικο - συμβόλαιο/ογκόλιθο με την Atlantic Records, από το οποίο ξεμπέρδεψε μονάχα πέρυσι. Κάποια πράγματα λοιπόν δε θα έπρεπε να μας προκαλούν έκπληξη γνωρίζοντας το παραπάνω. Δίχως εξωτερικές επιρροές, δάκτυλο στελεχών και κάποιο συγκεκριμένο fan base να ικανοποιήσει, η Κυρία Williams μπορούσε να κάνει ό,τι ποθούσε η ψυχούλα της, και η ψυχούλα αυτή διψούσε για αίμα.

Στιχουργικά, μαίνεται και τα βάζει με τους πάντες. Τι μανάδες, τι πρώην, τι ο ρατσιστικός νότος - κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από την ακρόαση του δίσκου - είτε αυτή η επίθεση είναι έμμεση ή άμεση, δια ειρωνείας, σαρκασμού και υφακίου που διαπερνά το δίσκο. Είναι η ίδια αυτή ενέργεια που την οδήγησε να κυκλοφορήσει το δίσκο κάτω από τη δικιά της δισκογραφική, που προφανώς ονόμασε "Post-Atlantic". Ωμό πετσόκομμα.

Για του λόγου το αληθές - ο δίσκος ανοίγει με το "Ice in my OJ" - ένα από τα πολλά κομμάτια που από άποψη παραγωγής και σύνθεσης μοστράρουν κάτι από τη μαγική απλότητα των πρώτων κυκλοφοριών των Gorillaz - αλλά εμείς εστιαζόμαστε στο στίχο:

"I've got ice in my OJ, I'm a cold-heart bitch, a lot of dumb motherfuckers that I made rich".

Έτσι, με το καλημέρα σας.

Και ενώ το κομμάτι τραβάει μουσικά στοιχεία από εδώ και εκεί (90ς χιπ χοπ στα σαμπλαρισμενα τύμπανα για παράδειγμα), είναι τα παραμορφωμένα φωνητικά που ωρυονται επανειλημμένως "I'm in a band!" που μου έφεραν ευθύς στο νου τους mewithoutYou, μια επιρροή που περίμενα να εντοπίσω αλλά και που μου γέμισε την ρηχη καρδούλα με νοσταλγία, καθώς πολύ μου λείπουν.

Τελοσπάντων, ο δίσκος προχωράει ακάθεκτος από κομματάρα σε κομματάρα, από το νοσταλγικό early 2000s του "Glum", στο grungοειδές "Mirtazapine" η Hayley Williams και ο Daniel James (παραγωγός) δεν μπήκαν ποτέ στη λογική να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ αλλά απλά προσπαθούσαν να τιθασεύσουν το καταπιεσμένο δημιουργικό οχετό της πρώτης, με αποτέλεσμα τα περισσότερα κομμάτια να ακούγονται σαν σινγκλ, πολύ απλά γιατί κανένα δε γράφτηκε με απώτερο σκοπό να είναι σινγκλ…

Προσωπικά μου αγαπημένο το "Love Me Different", που είναι ομολογουμένως ίσως το πιο προσιτό κομμάτι του δίσκου. Το τραγούδι βρίσκεται στα σκαριά από το 2017, εμπνευσμένο από το διαζύγιο της Κυρίας Williams από τον γκαζμά που παίζει κιθάρα στους New Found Glory και πατημένο κυριολεκτικά στο "Fior Di Latte" των Phoenix (τα τύμπανα είναι δικά τους). Συνθετικά έχει τόσες στρώσεις παραγωγής που κάθε φορά που το ακούω πιάνω και κάτι καινούργιο. Να, τώρα που το γράφω μετράω 8 αρμονίες στον αναστεναγμό που οδηγεί στο outro του κομματιού.

Είκοσι κομμάτια είναι αυτά όμως, και θα ήταν πραγματικά εξωγήινο κατόρθωμα να μην κάνει κάποια κοιλιά ο δίσκος, αλλά στα αυτιά μου η κοιλιά αυτή δεν έρχεται μέχρι το δέκατοτέταρτο κομμάτι του δίσκου (και τα δύο επόμενα δυστυχώς).

Δεν πτοούμαστε όμως, κάπως ειρωνικά έρχεται να μας σώσει από την μικρή ελεύθερη αυτή πτώση με το "Parachute" που καταπιάνεται με την πιο επικίνδυνη ερώτηση στο σύμπαν - what if? - σπαράζοντας:

…"tell me what was the moment you decided to give up, you could've told me what you wanted, I would have done anything…"

μπαίνοντας στη πιο σκληρή γέφυρα του δίσκου, με καθαριστικές μνείες στους γαμημενους Βοtch! (δεν κλαίω εγώ, εσύ κλαις)

Το "Ego Death at a Bachelorette Party" είναι μία φοβερή κυκλοφορία κυριολεκτικά γεμάτη αξιοπρόσεκτες στιγμές,* που στα μάτια μου θεμελιώνει μία για πάντα την Hayley Williams στο πάνθεον των μεγάλων φιγούρων του μουσικού γίγνεσθαι. Αυτό όμως που ειναι το πιο αξιοσημείωτο είναι ο αέρας και το κύρος με το οποίο τα έχει καταφέρει. Δεν διαλέγεις το True Believer - ένα άκρως επικριτικό, πολιτικά φορτισμένο και αντι-ποπ κομμάτι - για να κάνεις το ντεμπούτο του άλμπουμ σου στην αμερικανική τηλεόραση αν δεν έχεις μία ξεχωριστή, ανθρώπινη αντζέντα. Δεν είναι ο πρώτος της σόλο δίσκος αλλά είναι με διαφορά το καλύτερο καλλιτεχνικό δημιούργημα που έχει κυκλοφορήσει, ανεξαρτήτως σχήματος.

*τι εννοείς ότι θα δώσει κύρος στο Bad Touch των Bloodhound Gang