Hot Mulligan

Πριν περίπου δυόμιση χρόνια έγραφα "εγώ θα κάτσω 'δω, να τα πω με τη νεολαία", και το μόνο που έχει αλλάξει από τότε είναι το ημερολόγιο και ο κόσμος ολόκληρος προς το χειρότερο.

Παρά τους περιορισμούς της πανδημίας, οι Hot Mulligan κεφαλαιοποίησαν την επιτυχία του προηγούμενου - πανέμορφου - LP τους, έχτισαν fanbase, βελτιώθηκαν μουσικά, γύρισαν κάποια κλαμπάκια σε ΗΠΑ και UK και γενικώς σφίξαν κορδόνια για το δεύτερο γύρο με το "Why Would I Watch".

Σε γενικές γραμμές - πέρα από συνολική πιο μεστή συνοχή και γενική τεχνική βελτίωση - δε θα βρεις πολλές διαφορές με το "You’ll Be Fine" του 2020. Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα, διότι φρέσκο ακουγόταν τότε, φρέσκο ακούγεται και τώρα. Τώρα βέβαια θες εγώ να σου μιλήσω για ξεχωριστά τραγούδια όταν εκείνα ονομάζονται - λοξοκοιτά το σπότιφαη στο κινητό - "Christ Alive My Toe Dammit Hurts" και "John ‘The Rock’ Cena, Can You Smell What The Undertaker". Δε βαριέσαι, νεολαία είσαι αφού.

Το καλό είναι λοιπόν πως δε χρειάζεται να θυμηθείς κανέναν τίτλο, καθώς ο δίσκος σε πάει μονοκοπανιά από την αρχή μέχρι το τέλος, με τα τριανταεπτά λεπτά διάρκειας που έχει και το εξαίσιο pacing των κομματιών του. Για κάθε δυο-τρια μουτροπαιρνιώτικα, έρχεται ένα πιο mid-tempo κομμάτι να ηρεμήσει τα πνεύματα αλλά και να σε ψυχοπλακώσει, αν το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το "Betty" και εσύ είχες ποτέ κάποιο αγαπημένο κατοικίδιο. Φάλτσο σφύριγμα και όλα.

Προσωπικά, ξεχωρίζω τo "It’s A Family Member She Hates Her Dad" με τις εθιστικότατες μελωδικές του στιγμές - τόσο στα εναλλασσόμενα φωνητικά (που είναι αδυναμία μου) αλλά και στις κιθάρες, όπως και το "The Song Is Called It’s Called What It’s Called", το οποίο έχει μία πάρα πολύ όμορφη (και ώριμη θα τολμήσω να πω) δομή, που είναι ταμάμ για συναυλιακά δρώμενα για sing-along και αγκάλη μεταξύ συναισθηματιών.

Αν έψαχνα για γκρίνιες, ίσως να ήθελα τις κιθάρες λίγο πιο ψηλά στη μίξη - αλλά καταλαβαίνω την επιλογή να εστιάσουμε στις μελωδίες των φωνητικών (και επίσης πάντα θέλω τις κιθάρες πιο ψηλά στη μίξη).

Έχω χάσει τη μπάλα του emo και των κυμάτων του, αλλά σε όποιο ακρογιάλι και να σκάνε οι Hot Mulligan, είναι οι βασιλιάδες της κάθε παραλίας. Με φαινομενική ανώριμη νωχελικότητα παρουσίασαν μία καλοδουλεμένη προσπάθεια που αν κάτσεις και την αποδομήσεις - κυρίως στιχουργικά* - θα σου εμφανίσει τη γνωστή νοσταλγονιχιλιστική μαχαιριά που χαρακτηρίζει το είδος και θα σε κάνει να παρακαλάς για πρωτοβρόχια.

Ας απολαύσουμε λοιπόν μελωδία και καλοκαίρι - τουλάχιστον μέχρι τον Αύγουστο που θα σκάσει το νεο Spanish Love Songs - και ας μείνουμε για πάντα νέοι.

*χριστέ μου, το άρθρο το διάβασα αφού έγραψα την κριτική. Πιάσε πχ το "Shhh! Golf Is On"...